Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 17 februari 2009 om 04:53
quote:Oostvogel schreef op 15 februari 2009 @ 01:59:
Het is een beetje rustig hier ? Where is everybody...???
Het is zeker rustig. Ik weet niet waar de andere vrouwen zijn maar als ik voor mezelf spreek; ik heb even geen plaats in mijn hoofd voor andere dingen dan mijn verhuizing. Heel oppervlakkig, ik weet het maar veel verder dan wat lollige postings hier en daar, een discussie over BV of zo en een bericht bij het topic van Robo kom ik niet.
Het is te druk in mijn hoofd om echt van nut te zijn ben ik bang. Dat vind ik oprecht rot want omdat het hier niet echt druk is en alleen Iseo en af en toe Dubio zo'n beetje het fort bewaken, lijkt het in desinteresse, wat niet het geval is.
Hopelijk wordt het na volgende week allemaal wat rustiger. En dan kom ik weer!
(f)
Het is een beetje rustig hier ? Where is everybody...???
Het is zeker rustig. Ik weet niet waar de andere vrouwen zijn maar als ik voor mezelf spreek; ik heb even geen plaats in mijn hoofd voor andere dingen dan mijn verhuizing. Heel oppervlakkig, ik weet het maar veel verder dan wat lollige postings hier en daar, een discussie over BV of zo en een bericht bij het topic van Robo kom ik niet.
Het is te druk in mijn hoofd om echt van nut te zijn ben ik bang. Dat vind ik oprecht rot want omdat het hier niet echt druk is en alleen Iseo en af en toe Dubio zo'n beetje het fort bewaken, lijkt het in desinteresse, wat niet het geval is.
Hopelijk wordt het na volgende week allemaal wat rustiger. En dan kom ik weer!
(f)
dinsdag 17 februari 2009 om 11:35
@ oostvogel;
ik geef liever mezelf de schuld dan een ander zijn deel te erkennen als er iets niet goed gegaan is.
een paar jaar geleden had ik zo een posting, zelfs met twijfel erin, niet eens kunnen posten, toen zocht ik altijd alle schuld bij mezelf. ik leer dus wel, je boekentips zijn welkom, alles dat daarbij kan helpen is heel wat waard.
ik ben nu 2,5 jaar weg bij ex-man, niet officieel gescheiden want niet getrouwd geweest maar voor mijn gevoel wel dus dat verandert er niets aan hoe ik me over de scheiding voel, niet goed en soms ook wel schuldig, naar mezelf, zoon en ook ex toe, op sommige momenten, hoewel ik weet ( rationeel dan ) dat het laatste nergens voor nodig is.
maar goed ik kom vooruit, ook al gaat dat pad niet over rozen.
dat hoort bij het leven, hou ik me maar voor.
en zoon is een bron van vreugde, dat is echt een aanwinst in mijn leven. zou hem nooit willen missen, maakt de 9 jaar met ex goed, inzoverre dat kan en moet, jullie begrijpen me wel, ik weet het.
ik geef liever mezelf de schuld dan een ander zijn deel te erkennen als er iets niet goed gegaan is.
een paar jaar geleden had ik zo een posting, zelfs met twijfel erin, niet eens kunnen posten, toen zocht ik altijd alle schuld bij mezelf. ik leer dus wel, je boekentips zijn welkom, alles dat daarbij kan helpen is heel wat waard.
ik ben nu 2,5 jaar weg bij ex-man, niet officieel gescheiden want niet getrouwd geweest maar voor mijn gevoel wel dus dat verandert er niets aan hoe ik me over de scheiding voel, niet goed en soms ook wel schuldig, naar mezelf, zoon en ook ex toe, op sommige momenten, hoewel ik weet ( rationeel dan ) dat het laatste nergens voor nodig is.
maar goed ik kom vooruit, ook al gaat dat pad niet over rozen.
dat hoort bij het leven, hou ik me maar voor.
en zoon is een bron van vreugde, dat is echt een aanwinst in mijn leven. zou hem nooit willen missen, maakt de 9 jaar met ex goed, inzoverre dat kan en moet, jullie begrijpen me wel, ik weet het.
dinsdag 17 februari 2009 om 12:45
dinsdag 17 februari 2009 om 13:05
Sorry, ik heb afgelopen zondag een lange posting zitten schrijven, was hij weg Toen had ik niet meer echt de energie en inspiratie om te reageren.
Het kan trouwens ook zinvol zijn om terug te lezen in het topic. Ik weet dat het veel is
maar ik weet ook dat veel onderwerpen, zoals schuldgevoel, al vaker voorbij gekomen zijn.
Lovingangels, het is alweer een tijdje geleden en je blijft een beetje in dezelfde kringetjes ronddraaien met je gedachten. Zou het niet goed zijn eens met een therapeut te gaan praten? Iemand die je kan helpen dat denkpatroon te doorbreken?
Het kan trouwens ook zinvol zijn om terug te lezen in het topic. Ik weet dat het veel is
maar ik weet ook dat veel onderwerpen, zoals schuldgevoel, al vaker voorbij gekomen zijn. Lovingangels, het is alweer een tijdje geleden en je blijft een beetje in dezelfde kringetjes ronddraaien met je gedachten. Zou het niet goed zijn eens met een therapeut te gaan praten? Iemand die je kan helpen dat denkpatroon te doorbreken?
Ga in therapie!
dinsdag 17 februari 2009 om 13:13
maandag 23 februari 2009 om 21:53
Dag Dappere Dames!
Even een hallo van mij, ik ben een weekje weggeweest, en probeer wat bij te lezen hier en daar..
Volgens mij hoef je je helemaal niet schuldig te voelen als je even niet schrijft hoor.
Als je postings opgegeten worden, tja, dat is zwaar irritant dubiootje, dan houdt het een keer op!
Een voor jullie allemaal, of je nu middenin een relatie zit die niet gaat zoals je ooit gedroomd had, of dat je nog steeds worstelt met een relatie die voorbij is, maar waarvan je de naweeen nog elke keer voelt.
Even een hallo van mij, ik ben een weekje weggeweest, en probeer wat bij te lezen hier en daar..
Volgens mij hoef je je helemaal niet schuldig te voelen als je even niet schrijft hoor.
Als je postings opgegeten worden, tja, dat is zwaar irritant dubiootje, dan houdt het een keer op!
Een voor jullie allemaal, of je nu middenin een relatie zit die niet gaat zoals je ooit gedroomd had, of dat je nog steeds worstelt met een relatie die voorbij is, maar waarvan je de naweeen nog elke keer voelt.
dinsdag 24 februari 2009 om 08:53
quote:lovingangels schreef op 17 februari 2009 @ 13:13:
ik weet het dubiootje...
ik ben moed aan het verzamelen mijn probleem aan te pakken.
misschien moet de ballon nog wat groter worden voor ze knapt, dat zou kunnen. ik heb het vaak nodig dat het echt erg wordt voor ik handel, nu dit keer dat voorkomen, dat lukt wel.Dus dan zou je NU actie moeten ondernemen. Nu handelen en daarna de vuchten ervan plukken. Je zult ervaren dat dat een stuk minder vermoeiend is dan dat heilloze ronddraaien in kringetjes.
ik weet het dubiootje...
ik ben moed aan het verzamelen mijn probleem aan te pakken.
misschien moet de ballon nog wat groter worden voor ze knapt, dat zou kunnen. ik heb het vaak nodig dat het echt erg wordt voor ik handel, nu dit keer dat voorkomen, dat lukt wel.Dus dan zou je NU actie moeten ondernemen. Nu handelen en daarna de vuchten ervan plukken. Je zult ervaren dat dat een stuk minder vermoeiend is dan dat heilloze ronddraaien in kringetjes.
maandag 9 maart 2009 om 11:51
Hallo,
Ben nieuw hier, heb al vaak meegelezen, maar nooit gepost omdat ik het allemaal zelf zo goed weet. Als ik niet zelf in een ongelijkwaardige relatie had gezeten, had ik al het verstandige, wijze commentaar ook kunnen geven, inclusief de vaak terechte verontwaardiging dat vrouwen zich "zo" kunnen laten behandelen. Zou een vriendin van mij meemaken wat ik vaak meemaak, dan zou ze de wind van voren van me krijgen. Hoe vaak heb ik trouwens geen commentaar gehad op vriendinnen die zichzelf als vuil lieten behandelen. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat geen man ooit over me heen zou lopen, dat ik daar te goed voor was?
En toch is het mij ook overkomen... en ik ben moe...en ik snap niet dat de liefde niet vanzelf minder wordt.. of duurt het nog niet lang genoeg en moet het nog jaren voortsudderen?
Ben nieuw hier, heb al vaak meegelezen, maar nooit gepost omdat ik het allemaal zelf zo goed weet. Als ik niet zelf in een ongelijkwaardige relatie had gezeten, had ik al het verstandige, wijze commentaar ook kunnen geven, inclusief de vaak terechte verontwaardiging dat vrouwen zich "zo" kunnen laten behandelen. Zou een vriendin van mij meemaken wat ik vaak meemaak, dan zou ze de wind van voren van me krijgen. Hoe vaak heb ik trouwens geen commentaar gehad op vriendinnen die zichzelf als vuil lieten behandelen. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat geen man ooit over me heen zou lopen, dat ik daar te goed voor was?
En toch is het mij ook overkomen... en ik ben moe...en ik snap niet dat de liefde niet vanzelf minder wordt.. of duurt het nog niet lang genoeg en moet het nog jaren voortsudderen?
maandag 9 maart 2009 om 11:55
Hoi Kenzal, goed dat je schrijft. Ook al weet je het zelf goed, gevoel en verstand kunnen elkaar tegenwerken en je kunt ook lang je besluit uitstellen. Dat je weet dat het niet zo gaat, maar nog niet kunt beslissen ermee te stoppen.
Wil je iets meer vertellen?
Nou, weet dat je hier je gedachten kwijt kunt.
Even een snelle reactie,
liefs Iseo
Wil je iets meer vertellen?
Nou, weet dat je hier je gedachten kwijt kunt.
Even een snelle reactie,
liefs Iseo
maandag 9 maart 2009 om 12:08
Hoi Kenzal,
Zo'n relatie kost erg veel energie en het lastige is dat er soms niet veel overblijft om de problemen aan te pakken. Zo kom je in een vicieus cirkeltje terecht waar je moeilijk uitkomt. Toch kan het wel. Je kan beginnen in jezelf te investeren, zonder dat je de relatie zelf nog (per se) aanpakt. Je eigen activiteiten ontwikkelen, je sociale kring uitbreiden of veranderen (mijn advies: omring je met sterke vrouwen), gerichter bezig zijn met je loopbaan.
Die dingen kosten energie maar leveren zeker zo veel energie op. En ze maken je sterker, zodat je op een bepaald moment wel de actie kunt ondernemen m.b.t. je relatie die je nodig vindt.
liefs,
dubio
Zo'n relatie kost erg veel energie en het lastige is dat er soms niet veel overblijft om de problemen aan te pakken. Zo kom je in een vicieus cirkeltje terecht waar je moeilijk uitkomt. Toch kan het wel. Je kan beginnen in jezelf te investeren, zonder dat je de relatie zelf nog (per se) aanpakt. Je eigen activiteiten ontwikkelen, je sociale kring uitbreiden of veranderen (mijn advies: omring je met sterke vrouwen), gerichter bezig zijn met je loopbaan.
Die dingen kosten energie maar leveren zeker zo veel energie op. En ze maken je sterker, zodat je op een bepaald moment wel de actie kunt ondernemen m.b.t. je relatie die je nodig vindt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 maart 2009 om 12:10
in het kort even ter kennismaking:
lange relatie achter de rug, ik was altijd degene die ruzie zocht, kritiek had, moeilijk deed. Ik vond mezelf vaak zo'n vreselijk mens, uiteindelijk een eind aan deze relatie gemaakt. Daarna mijn huidige vriend leren kennen: ineens kreeg ik ook kritiek en onredelijke buien over me heen. Als ik daar eens wat over zei was het antwoord dat ik verwend was, altijd als een koningin behandeld was en dat het nu niet meer was als met mijn ex, dat hij het wél zou zeggen als iets hem niet aanstond. Dit leek mij toen redelijk, want dicht bij de waarheid, ook al zei mijn gevoel dat zijn uitbarstingen wel erg overdreven waren als je keek naar wat ik dan allemaal verkeerd deed, maar goed, het was nieuw voor me, ik was zeker na mijn vorige relatie erg bereid naar mijn eigen fouten te kijken, dus lange tijd vond ik dat hij een punt had. Die tijd is nu wel voorbij, ik weet dat ik hem soms kan ergeren, maar ik verdien niet de uitbarsting die ik dan over me heen krijg. Hij heeft altijd spijt erna, maar die dagen van zwijgen die daar aan vooraf gaan putten me uit......
lange relatie achter de rug, ik was altijd degene die ruzie zocht, kritiek had, moeilijk deed. Ik vond mezelf vaak zo'n vreselijk mens, uiteindelijk een eind aan deze relatie gemaakt. Daarna mijn huidige vriend leren kennen: ineens kreeg ik ook kritiek en onredelijke buien over me heen. Als ik daar eens wat over zei was het antwoord dat ik verwend was, altijd als een koningin behandeld was en dat het nu niet meer was als met mijn ex, dat hij het wél zou zeggen als iets hem niet aanstond. Dit leek mij toen redelijk, want dicht bij de waarheid, ook al zei mijn gevoel dat zijn uitbarstingen wel erg overdreven waren als je keek naar wat ik dan allemaal verkeerd deed, maar goed, het was nieuw voor me, ik was zeker na mijn vorige relatie erg bereid naar mijn eigen fouten te kijken, dus lange tijd vond ik dat hij een punt had. Die tijd is nu wel voorbij, ik weet dat ik hem soms kan ergeren, maar ik verdien niet de uitbarsting die ik dan over me heen krijg. Hij heeft altijd spijt erna, maar die dagen van zwijgen die daar aan vooraf gaan putten me uit......
maandag 9 maart 2009 om 12:16
Hi Dubio,
Dank voor je reactie, bijna jammergenoeg kan ik zeggen dat ik al omringd ben door sterke vrouwen (ben er zelf 1 hoor ik vaak, haha) en gaat mijn carrière ook voor de wind. Denk zelf vaak dat mijn schaamte me nog het meest hindert: zo hard als ik kon oordelen over wat ik dan "zwakke" vrouwen noemde, vrouwen die een man over zich heen lieten lopen, iets wat in mijn vorige relatie dus echt niet gebeurde.. en kijk nu eens naar me.....
Dank voor je reactie, bijna jammergenoeg kan ik zeggen dat ik al omringd ben door sterke vrouwen (ben er zelf 1 hoor ik vaak, haha) en gaat mijn carrière ook voor de wind. Denk zelf vaak dat mijn schaamte me nog het meest hindert: zo hard als ik kon oordelen over wat ik dan "zwakke" vrouwen noemde, vrouwen die een man over zich heen lieten lopen, iets wat in mijn vorige relatie dus echt niet gebeurde.. en kijk nu eens naar me.....
maandag 9 maart 2009 om 12:25
Dat is helemaal niet jammer, dat is juist geweldig! Dat betekent dat je een goede basis hebt. Probeer eens te kijken naar wat dan wel je valkuilen zijn. Liggen die vooral thuis, in de omgang met je partner? Of zijn er (al dan niet door je relatie) andere dingen waarin je niet helemaal 'jezelf' bent? Als je terugkijkt naar vroeger, op welke vlakken was je dan anders? Probeer die vraag eens open te beantwoorden, zonder meteen een antwoord te geven (maar ja, toen was ik jong, ongebonden enz.). Wat ben je kwijtgeraakt en wil je weer terugvinden? Wat voor gevoel mis je precies?
Ga in therapie!
maandag 9 maart 2009 om 14:23
Wat ik gemerkt heb is dat ik me iedere keer voorneem om rustig te reageren als hij begint te razen, maar op de een of andere manier raakt hij me meteen daar waar het pijn doet waardoor ik dus automatisch een emotionele reaktie laat zien (woede, verdriet) en hij eigenlijk al weer "gewonnen" heeft. Verder is hij een kei in het volhouden, als ik bijv. 3 dagen mijn poot stijf houd in de "ik pik dit niet"-houding, houdt hij het makkelijk een week vol in het zwijgen of me negeren. Ik trek dat gewoon niet zo lang, dat is zo'n eenzaam gevoel, daar ga ik figuurlijk aan onderdoor (en krijg er ook lichamelijke klachten van)
maandag 9 maart 2009 om 15:09
Kenzal,
Goed dat je hier schrijft. Het schrijven alleen al levert soms goede, verhelderende inzichten op. En al was het maar om het van je af te tikken, om je frustraties en verdriet te kunnen delen, om (h)erkenning te vinden. Mijn ervaring was - en is - dat het hoe dan ook vaak oplucht. Wat je met de adviezen doet is uiteraard te allen tijde aan jou, maar mij heeft het schrijven hier me enorm geholpen. Toen, en nu ook nog dikwijls..
De zgn. 'silent treatment' ken ik ook. Zó respectloos, zó kinderachtig feitelijk ook. Een houding die ik zelf altijd ervaarde als 'ik ben het blijkbaar niet waard om er samen uit proberen te komen. Ik doe gewoon alsof ze lucht is, ze bestaat simpelweg niet voor me'. Waarbij hij zich onderwijl enorm goed realiseerde wat dit gedrag met me deed (en ik denk met vrijwel iedereen die zo honds behandeld wordt. Hij gaf dit overigens ook later wel toe, door te zeggen dat hij wist dat hij me niet méér pijn kon doen dan door me te negeren.
Het beroerde is dat ikzelf altijd het gevoel had alsof ík degene was die dan maar water bij de wijn deed, die het gesprek open probeerde te gooien. Hoe fout ik ook vond dat hij zat, hij verrekte het simpelweg. Zweeg me dagenlang dood, nam zijn bord warme eten mee naar boven en liet mij en kind gewoon aan ons lot over (hoe dit op kind overkwam, interesseerde hem geen zier op zo'n moment. Ik zat fout, dus ik zou het voelen ook). Wanneer ik 's avonds naar boven ging om te slapen, pas dan kwam hij naar beneden. En zo kon hij dagenlang als een spook door ons huis zwerven.
Weet je meid, eigenlijk is het zó immens laag, zó volkomen respectloos wanneer je partner je zo behandeld. Oké, stél, stél je hebt iets grandioos verprutst. Maar vind je het dan normaal dat je geliefde (want dat is hij feitelijk toch, degene met wie je een relatie hebt? Dat is toch je geLIEFde?), zo met je omgaat? Zou je het omgekeerd ook zo bij hem aanpakken wanneer hij een misstap maakte?
Of zou je, zoals mijn ex het zo allesomvattend verwoorde, het simpelweg uitleggen, met: 'je verdiende het gewoon om straf te krijgen en dan pak ik je op je plek waarvan ik weet dat het je het meest raakt!'
Wat vind je zelf van zijn gedrag naar jou?
Goed dat je hier schrijft. Het schrijven alleen al levert soms goede, verhelderende inzichten op. En al was het maar om het van je af te tikken, om je frustraties en verdriet te kunnen delen, om (h)erkenning te vinden. Mijn ervaring was - en is - dat het hoe dan ook vaak oplucht. Wat je met de adviezen doet is uiteraard te allen tijde aan jou, maar mij heeft het schrijven hier me enorm geholpen. Toen, en nu ook nog dikwijls..
De zgn. 'silent treatment' ken ik ook. Zó respectloos, zó kinderachtig feitelijk ook. Een houding die ik zelf altijd ervaarde als 'ik ben het blijkbaar niet waard om er samen uit proberen te komen. Ik doe gewoon alsof ze lucht is, ze bestaat simpelweg niet voor me'. Waarbij hij zich onderwijl enorm goed realiseerde wat dit gedrag met me deed (en ik denk met vrijwel iedereen die zo honds behandeld wordt. Hij gaf dit overigens ook later wel toe, door te zeggen dat hij wist dat hij me niet méér pijn kon doen dan door me te negeren.
Het beroerde is dat ikzelf altijd het gevoel had alsof ík degene was die dan maar water bij de wijn deed, die het gesprek open probeerde te gooien. Hoe fout ik ook vond dat hij zat, hij verrekte het simpelweg. Zweeg me dagenlang dood, nam zijn bord warme eten mee naar boven en liet mij en kind gewoon aan ons lot over (hoe dit op kind overkwam, interesseerde hem geen zier op zo'n moment. Ik zat fout, dus ik zou het voelen ook). Wanneer ik 's avonds naar boven ging om te slapen, pas dan kwam hij naar beneden. En zo kon hij dagenlang als een spook door ons huis zwerven.
Weet je meid, eigenlijk is het zó immens laag, zó volkomen respectloos wanneer je partner je zo behandeld. Oké, stél, stél je hebt iets grandioos verprutst. Maar vind je het dan normaal dat je geliefde (want dat is hij feitelijk toch, degene met wie je een relatie hebt? Dat is toch je geLIEFde?), zo met je omgaat? Zou je het omgekeerd ook zo bij hem aanpakken wanneer hij een misstap maakte?
Of zou je, zoals mijn ex het zo allesomvattend verwoorde, het simpelweg uitleggen, met: 'je verdiende het gewoon om straf te krijgen en dan pak ik je op je plek waarvan ik weet dat het je het meest raakt!'
Wat vind je zelf van zijn gedrag naar jou?
maandag 9 maart 2009 om 15:28
hallo Yayaatje,
Natuurlijk vind ik zijn gedrag écht niet kunnen, alleen weet ik nog steeds niet wat ik eraan kan doen. Werkelijk niks helpt en als er iets is dat een beetje helpt, dan hou ik het niet vol omdat hij het dus altijd langer volhoudt dan ik. Ook ik heb dus altijd het gevoel dat ik water bij de wijn doe, want als ik dat niet doe, heb ik nog langer ellende. Dat houdt in dat ik normale reakties niet mag laten zien: als hij weer normaal doet, mag ik niet kwaad of verdrietig meer zijn, want hij doet toch weer normaal? Als ik dat dan dus niet doe, heb ik het aan mezelf te danken dat het nog langer duurt. Achteraf praten over wat er gebeurd is kan ook niet, dan rakel ik het weer op en begint het of opnieuw of hij vindt zichzelf het slachtoffer alsof alles altijd alleen zijn schuld en ik er niet aan bijdraag. Als ik probeer uit te leggen dat ik heus niet perfect ben, maar dat mijn "verkeerde" gedrag niet zo'n uitbarsting van dagen rechtvaardigt, krijg ik geen reaktie meer en begint hij over iets anders.
En ja, ook kinderen zijn er bij betrokken, waardoor ik me dus ook in allerlei bochten wring om het ze niet te veel laten merken, omdat ik graag wil dat ze het gezellig bij ons hebben.
Ik heb het gevoel totaal vast te zitten....
Natuurlijk vind ik zijn gedrag écht niet kunnen, alleen weet ik nog steeds niet wat ik eraan kan doen. Werkelijk niks helpt en als er iets is dat een beetje helpt, dan hou ik het niet vol omdat hij het dus altijd langer volhoudt dan ik. Ook ik heb dus altijd het gevoel dat ik water bij de wijn doe, want als ik dat niet doe, heb ik nog langer ellende. Dat houdt in dat ik normale reakties niet mag laten zien: als hij weer normaal doet, mag ik niet kwaad of verdrietig meer zijn, want hij doet toch weer normaal? Als ik dat dan dus niet doe, heb ik het aan mezelf te danken dat het nog langer duurt. Achteraf praten over wat er gebeurd is kan ook niet, dan rakel ik het weer op en begint het of opnieuw of hij vindt zichzelf het slachtoffer alsof alles altijd alleen zijn schuld en ik er niet aan bijdraag. Als ik probeer uit te leggen dat ik heus niet perfect ben, maar dat mijn "verkeerde" gedrag niet zo'n uitbarsting van dagen rechtvaardigt, krijg ik geen reaktie meer en begint hij over iets anders.
En ja, ook kinderen zijn er bij betrokken, waardoor ik me dus ook in allerlei bochten wring om het ze niet te veel laten merken, omdat ik graag wil dat ze het gezellig bij ons hebben.
Ik heb het gevoel totaal vast te zitten....
maandag 9 maart 2009 om 15:53
quote:kenzal schreef op 09 maart 2009 @ 15:28:
En ja, ook kinderen zijn er bij betrokken, waardoor ik me dus ook in allerlei bochten wring om het ze niet te veel laten merken, omdat ik graag wil dat ze het gezellig bij ons hebben.
Ik heb het gevoel totaal vast te zitten....
Lieve Kenzal, je wringt je in allerlei bochten omdat je graag wil dat je kinderen het gezellig bij jullie hebben?
Hoe kunnen je kinderen het in godsnaam gezellig bij jullie hebben wanneer hun vader hun moeder bij tijden met de grond gelijk maakt, haar stelselmatig negeert? En waarbji ze tevens zien dat hun moeder dit schijnbaar allemaal prima vindt? Ze blijft er immers nog (redelijk) vrolijk en opgewekt onder?
Meid, wat jij doet, deed ik net zo. Omwille van zoon deed ik ook alsof het gedrag van ex me niet raakte, bleef ik maar proberen de vrolijke, opgewekte moeder te blijven.
Maar ondertussen woedde er een orkaan aan emoties binnen in me: woede, pijn, verdriet, frustratie, opgekropte boosheid.
En hoezeer ik ook mijn best deed hier richting ons kind niets van te laten merken, feitelijk ben je op zo'n moment helemaal verkeerd bezig. Aan de ene kant (ik weet niet hoe oud je kinderen zijn?) geef je je kinderen de boodschap mee dat ze niet op hun eigen gevoelens kunnen vertrouwen. Ze zien (en horen) nl. dat hun vader niet lief is voor hun moeder. En waar zij dan denken dat mama hier waarschijnlijk wel verdrietig door zal zijn, zien ze het tegenovergestelde. Nee hoor, mama is helemaal niet verdrietig. Het lijkt alsof het haar niets doet zelfs..
Als dit lang genoeg zo doorgaat voor ze, zullen ze dit op den duur vertalen als dat het dus absoluut niet erg is dat mannen zo met vrouwen omgaan. Het zal wel zo horen, je doet er blijkbaar niemadn kwaad mee.
Daarnaast laat je aan je kinderen zien dat jij het schijnbaar wel oke vindt om zo behandeld te worden.
Nogmaals, ik begrijp je als geen ander hoor. Ik deed het zelf net zo. Alles om maar te voorkomen dat de kinderen in het midden zitten van spanningen en ruzies. Maar lieve meid, de manier waarop je er nu mee omgaat, doet ze ook geen goed. Neem dat maar van me aan..
Dus - nog even los van wat het gedrag van je man met jou doet - denk er ook eens aan wat het met jullie kinderen doet.
Wanneer hij jou zo uitput door zo met je om te gaan, waardoor jij steeds op je tenen loopt en maar niets zegt, in de hoop dat hij toch in vredesnaam hopelijk weer zo snel mogelijk bijtrekt, hoe denk je dat dit voor jou uitpakt? Krijg je er veel energie van? Word je er blij van? Nee, het sloopt je, zulk gedrag.
En als dit maar lang genoeg doorgaat, ben je straks volkomen op van de stress, zenuwen en vermoeidheid. En dán hebben je kinderen wat...Dán heb je ze echt goed beschermd!
(sorry dat ik het zo cru zeg, maar ondanks al je goede bedoelingen bereik je exact het tegenovergestelde)
En ja, ook kinderen zijn er bij betrokken, waardoor ik me dus ook in allerlei bochten wring om het ze niet te veel laten merken, omdat ik graag wil dat ze het gezellig bij ons hebben.
Ik heb het gevoel totaal vast te zitten....
Lieve Kenzal, je wringt je in allerlei bochten omdat je graag wil dat je kinderen het gezellig bij jullie hebben?
Hoe kunnen je kinderen het in godsnaam gezellig bij jullie hebben wanneer hun vader hun moeder bij tijden met de grond gelijk maakt, haar stelselmatig negeert? En waarbji ze tevens zien dat hun moeder dit schijnbaar allemaal prima vindt? Ze blijft er immers nog (redelijk) vrolijk en opgewekt onder?
Meid, wat jij doet, deed ik net zo. Omwille van zoon deed ik ook alsof het gedrag van ex me niet raakte, bleef ik maar proberen de vrolijke, opgewekte moeder te blijven.
Maar ondertussen woedde er een orkaan aan emoties binnen in me: woede, pijn, verdriet, frustratie, opgekropte boosheid.
En hoezeer ik ook mijn best deed hier richting ons kind niets van te laten merken, feitelijk ben je op zo'n moment helemaal verkeerd bezig. Aan de ene kant (ik weet niet hoe oud je kinderen zijn?) geef je je kinderen de boodschap mee dat ze niet op hun eigen gevoelens kunnen vertrouwen. Ze zien (en horen) nl. dat hun vader niet lief is voor hun moeder. En waar zij dan denken dat mama hier waarschijnlijk wel verdrietig door zal zijn, zien ze het tegenovergestelde. Nee hoor, mama is helemaal niet verdrietig. Het lijkt alsof het haar niets doet zelfs..
Als dit lang genoeg zo doorgaat voor ze, zullen ze dit op den duur vertalen als dat het dus absoluut niet erg is dat mannen zo met vrouwen omgaan. Het zal wel zo horen, je doet er blijkbaar niemadn kwaad mee.
Daarnaast laat je aan je kinderen zien dat jij het schijnbaar wel oke vindt om zo behandeld te worden.
Nogmaals, ik begrijp je als geen ander hoor. Ik deed het zelf net zo. Alles om maar te voorkomen dat de kinderen in het midden zitten van spanningen en ruzies. Maar lieve meid, de manier waarop je er nu mee omgaat, doet ze ook geen goed. Neem dat maar van me aan..
Dus - nog even los van wat het gedrag van je man met jou doet - denk er ook eens aan wat het met jullie kinderen doet.
Wanneer hij jou zo uitput door zo met je om te gaan, waardoor jij steeds op je tenen loopt en maar niets zegt, in de hoop dat hij toch in vredesnaam hopelijk weer zo snel mogelijk bijtrekt, hoe denk je dat dit voor jou uitpakt? Krijg je er veel energie van? Word je er blij van? Nee, het sloopt je, zulk gedrag.
En als dit maar lang genoeg doorgaat, ben je straks volkomen op van de stress, zenuwen en vermoeidheid. En dán hebben je kinderen wat...Dán heb je ze echt goed beschermd!
(sorry dat ik het zo cru zeg, maar ondanks al je goede bedoelingen bereik je exact het tegenovergestelde)
maandag 9 maart 2009 om 15:57
Ik kan het me helemaal voorstellen Kenzal. Het feit dat je kinderen hebt, maakt het inderdaad een stuk ingewikkelder. Om de 'lieve goede vrede' wil je dan vaak je grenzen niet zo scherp aangeven. Dat is waarschijnlijk een van de zwakke punten waar je man je op pakt. (Het is al tamelijk verdrietig dat je dat zo moet zeggen.)
Misschien kun je proberen je meer op jezelf te gaan richten, de oplossing bij jou te vinden en niet bij je man. Hij is er duidelijk in dat hij jouw gevoelens niet serieus neemt, dus verwacht dat ook niet meer van hem. Een gesprek zou, zelfs áls hij zou luisteren, niet tot een verandering leiden.
Wat wel tot verandering leidt, is een verandering in jouzelf. Als jij je grenzen duidelijker gaat stellen - niet in woorden maar in gedrag - zullen zijn reactie en houding waarschijnlijk ook veranderen. In welke zin is maar de vraag, maar hoe dan ook worden de verhoudingen dan duidelijker. Het is wel zaak alert te zijn op agressie die dan de kop kan opsteken!
Ik heb deze strategie toegepast toen mijn huwelijk in een crisis belandde, omdat ik niet langer pikte hoe ik behandeld werd. Ik besloot mijn grenzen heel duidelijk aan te geven en te 'nemen' waar ik vond dat ik recht op had. Hele gewone dingen, zoals een avondje naar de film met een vriendin. In mijn geval was de reactie van mijn man dat zijn controledwang alleen maar toenam, een beetje als een kat in het nauw. Hij had ook anders kunnen reageren, maar zoals het ging besloot ik na enkele maanden dat het kiezen of delen was en ging ik scheiden.
In die tijd had ik overigens ook vele rustige gesprekken met mijn man, waarin ik hem uitlegde hoe ik me voelde en wat ik anders wilde en hij daar begrip voor toonde. We maakten goede afspraken over bijvoorbeeld de taakverdeling in huis. Vervolgens kwam daar niets van terecht.
Misschien kun je een voorbeeld geven van situaties die je moeilijk vindt? Hoe ernstig zijn de consequenties als je voet bij stuk houdt, bijvoorbeeld voor de kinderen? En hoe zet je die consequenties af tegen de huidige situatie, waarin de kinderen worden uitgespeeld om jou te manipuleren en zij leren dat er maar één de baas is in huis, en dat is papa?
liefs,
dubio
Misschien kun je proberen je meer op jezelf te gaan richten, de oplossing bij jou te vinden en niet bij je man. Hij is er duidelijk in dat hij jouw gevoelens niet serieus neemt, dus verwacht dat ook niet meer van hem. Een gesprek zou, zelfs áls hij zou luisteren, niet tot een verandering leiden.
Wat wel tot verandering leidt, is een verandering in jouzelf. Als jij je grenzen duidelijker gaat stellen - niet in woorden maar in gedrag - zullen zijn reactie en houding waarschijnlijk ook veranderen. In welke zin is maar de vraag, maar hoe dan ook worden de verhoudingen dan duidelijker. Het is wel zaak alert te zijn op agressie die dan de kop kan opsteken!
Ik heb deze strategie toegepast toen mijn huwelijk in een crisis belandde, omdat ik niet langer pikte hoe ik behandeld werd. Ik besloot mijn grenzen heel duidelijk aan te geven en te 'nemen' waar ik vond dat ik recht op had. Hele gewone dingen, zoals een avondje naar de film met een vriendin. In mijn geval was de reactie van mijn man dat zijn controledwang alleen maar toenam, een beetje als een kat in het nauw. Hij had ook anders kunnen reageren, maar zoals het ging besloot ik na enkele maanden dat het kiezen of delen was en ging ik scheiden.
In die tijd had ik overigens ook vele rustige gesprekken met mijn man, waarin ik hem uitlegde hoe ik me voelde en wat ik anders wilde en hij daar begrip voor toonde. We maakten goede afspraken over bijvoorbeeld de taakverdeling in huis. Vervolgens kwam daar niets van terecht.
Misschien kun je een voorbeeld geven van situaties die je moeilijk vindt? Hoe ernstig zijn de consequenties als je voet bij stuk houdt, bijvoorbeeld voor de kinderen? En hoe zet je die consequenties af tegen de huidige situatie, waarin de kinderen worden uitgespeeld om jou te manipuleren en zij leren dat er maar één de baas is in huis, en dat is papa?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 maart 2009 om 17:34
sorry voor de onduidelijkheid, maar mijn vriend is niet de vader van mijn kinderen, maar hun stiefvader. Dat maakt het nog een stukje ingewikkelder: doordat mijn ex en ik een co-ouderschap hebben zijn de kinderen niet elke dag bij ons en daarom ben ik nog gevoeliger voor de sfeer in huis op de dagen dat ze er wel zijn. Ik wil graag dat de kinderen hem aardig vinden en dat ze het leuk hebben bij ons. Als je je kinderen niet dagelijks om je heen hebt, mis je ze al zo, dan wil je ze ook niet nog eens gaan belasten met de buien van je vriend en het verdriet daarover van hun moeder.
De kinderen mogen hem graag en dat wil ik graag zo houden. Het zou voelen als nogmaals falen als ik ook deze relatie niet in stand weet te houden, voor mezelf als ook voor mijn kinderen.
De kinderen mogen hem graag en dat wil ik graag zo houden. Het zou voelen als nogmaals falen als ik ook deze relatie niet in stand weet te houden, voor mezelf als ook voor mijn kinderen.
maandag 9 maart 2009 om 20:04
maandag 9 maart 2009 om 20:33
Hai Kenzal (hai lieve andere meiden! )
Negeren en dan wel een week lang.....wat verschrikkelijk.
Wat zou je er aan wíllen doen? Is je vriend iemand die tot verandering in staat is? Ben je bang voor hem? Wat weerhoudt je van weggaan? Of beter gezegd; wat houdt je bij hem? Hoe moeier je wordt, hoe lastiger het wordt om weg te gaan, hoe meer je je 'gewonnen' geeft.
Wat maakt het nog leuk tussen jou en je vriend en gaat dat dan vanzelf of moet jij daar heel hard voor werken en dingen accepeteren die je eigenlijk niet prettig vindt?
Negeren en dan wel een week lang.....wat verschrikkelijk.
Wat zou je er aan wíllen doen? Is je vriend iemand die tot verandering in staat is? Ben je bang voor hem? Wat weerhoudt je van weggaan? Of beter gezegd; wat houdt je bij hem? Hoe moeier je wordt, hoe lastiger het wordt om weg te gaan, hoe meer je je 'gewonnen' geeft.
Wat maakt het nog leuk tussen jou en je vriend en gaat dat dan vanzelf of moet jij daar heel hard voor werken en dingen accepeteren die je eigenlijk niet prettig vindt?
