Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 30 augustus 2018 om 22:18
Lambchop, : ik heb echt geen idee hoor wat normaal is bij palliatieve sedatie, echt nog nooit in verdiept hoe zo iets normaal verloopt. Had alleen aantal pagina's gelezen hier en zag daar 1-2 dagen staan. Lijkt me vreselijk als je dagen zit te wachten tot het einde er echt is. Wat dat betreft ook zeker 'blij' dat het zo snel is gegaan.
Tinkeltje: ja mijn nichtje heeft gelukkig een hele lieve vader. Dat zit allemaal helemaal goed. We gaan hem zo veel mogelijk helpen maar dingen in het huishouden en al dat soort praktische zaken draait hij zijn hand niet voor om.
Boosheid om fouten heb ik vaak gehad. Mijn zus zelf was daar echt heel nuchter in, het is zo als het is en er kan niets meer veranderd worden. Ik heb zelf heel veel stel nou als dit of stel nou dat. Maar ze heeft gelijk het heeft geen zin daar energie in te stoppen.
Beter vooruit kijken en zien wat er wel mogelijk is.
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden.
Tinkeltje: ja mijn nichtje heeft gelukkig een hele lieve vader. Dat zit allemaal helemaal goed. We gaan hem zo veel mogelijk helpen maar dingen in het huishouden en al dat soort praktische zaken draait hij zijn hand niet voor om.
Boosheid om fouten heb ik vaak gehad. Mijn zus zelf was daar echt heel nuchter in, het is zo als het is en er kan niets meer veranderd worden. Ik heb zelf heel veel stel nou als dit of stel nou dat. Maar ze heeft gelijk het heeft geen zin daar energie in te stoppen.
Beter vooruit kijken en zien wat er wel mogelijk is.
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden.
donderdag 30 augustus 2018 om 22:25
Ja, dit duurde wel lang. Was midden zomer en de thuiszorg kwam achterom, de laatste dagen kwamen ze aarzelend binnen. Bang dat wij vergeten waren te melden dat ze overleden was.Lalize schreef: ↑30-08-2018 22:18Lambchop, : ik heb echt geen idee hoor wat normaal is bij palliatieve sedatie, echt nog nooit in verdiept hoe zo iets normaal verloopt. Had alleen aantal pagina's gelezen hier en zag daar 1-2 dagen staan. Lijkt me vreselijk als je dagen zit te wachten tot het einde er echt is. Wat dat betreft ook zeker 'blij' dat het zo snel is gegaan.
Tinkeltje: ja mijn nichtje heeft gelukkig een hele lieve vader. Dat zit allemaal helemaal goed. We gaan hem zo veel mogelijk helpen maar dingen in het huishouden en al dat soort praktische zaken draait hij zijn hand niet voor om.
Boosheid om fouten heb ik vaak gehad. Mijn zus zelf was daar echt heel nuchter in, het is zo als het is en er kan niets meer veranderd worden. Ik heb zelf heel veel stel nou als dit of stel nou dat. Maar ze heeft gelijk het heeft geen zin daar energie in te stoppen.
Beter vooruit kijken en zien wat er wel mogelijk is.
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden.
Kan me ook nog herinneren dat ik een gesprek had met iemand van het technische team, van de slaapmiddelen, hoe verbazingwekkend ik het vond hoe lang het lichaam door ging. Zeker gezien het feit dat mijn moeder de maanden ervoor ook weinig had gegeten en gedronken enzo.
De vergelijking klopt niet helemaal, maar toen snapte ik wel hoe het kan dat ze mensen na een aardbeving ofzo na een week levend onder het puin vandaan halen. Een menselijk lichaam is zo enorm sterk!!
Fijn dat je nichtje wel nog een papa heeft en dat jullie er allemaal bij betrokken blijven.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 31 augustus 2018 om 05:26
Moppentrommeltje: ach wat verdrietig. Zo eenzaam en op zo’n nare manier. Je gunt ze zo veel een andere einde en dan op het laatst zo afhankelijk. Mijn moeder was aan de ene kant geen sterke vrouw, maar aan de ook wel. Toen ze overleden was kon ik alleen nog maar haar breekbaarheid en kwetsbaarheid zien. Er was niks over van die arme vrouw. Jaren geleden is mijn oma ook ‘s nachts gevallen en een beroerte gehad. Ze heeft ook uren op de grond gelegen en werd gevonden door een klusjesman. Dat is echt mijn ergste nachtmerrie, dat je dat moet overkomen. Wat vreselijk verdrietig
Ja dit is ook waar ik het meeste verdriet om heb,de manier waarop.
Ik kan ook nog steeds niet goed de leuke en lieve momenten van mijn moeder herinneren hierdoor.
Dit blijft maar steeds op de voorgrond.
Ook het feit dat ik door het huis niet gebeld ben en er achter moest komen toen ik voor haar kamer stond en er een briefje “niet betreden” op haar deur geplakt zat.
De huisarts had mij moeten bellen maar had dat ook te lang laten wachten.
Gelukkig zat de deur op slot anders was ik zo naar binnen gelopen.
Ik zit er ook echt aan te denken om wat hulp in te gaan roepen van rouwverwerking of iets dergelijk.
Sorry dat ik niet op ieder bericht reageer (daar ben ik te chaotisch voor)
Ik heb wel alles gelezen en dat doet me heel erg goed.
Ja dit is ook waar ik het meeste verdriet om heb,de manier waarop.
Ik kan ook nog steeds niet goed de leuke en lieve momenten van mijn moeder herinneren hierdoor.
Dit blijft maar steeds op de voorgrond.
Ook het feit dat ik door het huis niet gebeld ben en er achter moest komen toen ik voor haar kamer stond en er een briefje “niet betreden” op haar deur geplakt zat.
De huisarts had mij moeten bellen maar had dat ook te lang laten wachten.
Gelukkig zat de deur op slot anders was ik zo naar binnen gelopen.
Ik zit er ook echt aan te denken om wat hulp in te gaan roepen van rouwverwerking of iets dergelijk.
Sorry dat ik niet op ieder bericht reageer (daar ben ik te chaotisch voor)
Ik heb wel alles gelezen en dat doet me heel erg goed.
vrijdag 31 augustus 2018 om 06:55
Moppentrommeltje: nee! 
Je bent gewoon niet gebeld, wat heftig zeg. Om er op zo’n manier achter te komen. Heb je daar nog excuses van gehad of een gesprek over? Mijn vader belde een aantal minuten nadat ze overleden was en ik was er denk ik 5-10 minuten daarna. Ze lag in bed en al het leven was uit haar, ik zag het direct toen ik de deur open deed. Ik heb dat beeld veel op mijn netvlies gehad, maar het verdwijnt nu wel na 5 maanden. Ik kan het me niet meer goed voor de geest halen. Ik vond het een akelig gezicht, maar later wel goed voor het besef dat ze er niet meer is. Daarna is ze ‘mooi in model’ gelegd voor het opbaren, dat is toch anders vond ik.
Lambchop: wij hadden dus niet verwacht dat het zo snel zou gaan, omdat ze fysiek nog wel sterk was. Ze liep nog wel rond, at ook nog wel wat. Ik denk dat het bij mijn moeder vooral een mentale strijd was. Ik zag ook zo veel onrust in haar tijdens de sedatie. Ik heb dat voor mezelf vertaald naar niet op willen of kunnen geven, de controle niet los kunnen laten. Ze stond 10 minuten voor ze ging slapen de begrafenis nog aan me uit te leggen (voor de 100e keer) en zich nog druk te maken over mensen die absoluut niet mochten komen. Toen de pastoor geweest was zag ik een ontspanning op haar gezicht en toen was ze binnen 10 minuten overleden. Alsof ze dat hoorde en gedacht heeft: het is goed zo, ik kan gaan.
Je bent gewoon niet gebeld, wat heftig zeg. Om er op zo’n manier achter te komen. Heb je daar nog excuses van gehad of een gesprek over? Mijn vader belde een aantal minuten nadat ze overleden was en ik was er denk ik 5-10 minuten daarna. Ze lag in bed en al het leven was uit haar, ik zag het direct toen ik de deur open deed. Ik heb dat beeld veel op mijn netvlies gehad, maar het verdwijnt nu wel na 5 maanden. Ik kan het me niet meer goed voor de geest halen. Ik vond het een akelig gezicht, maar later wel goed voor het besef dat ze er niet meer is. Daarna is ze ‘mooi in model’ gelegd voor het opbaren, dat is toch anders vond ik.Lambchop: wij hadden dus niet verwacht dat het zo snel zou gaan, omdat ze fysiek nog wel sterk was. Ze liep nog wel rond, at ook nog wel wat. Ik denk dat het bij mijn moeder vooral een mentale strijd was. Ik zag ook zo veel onrust in haar tijdens de sedatie. Ik heb dat voor mezelf vertaald naar niet op willen of kunnen geven, de controle niet los kunnen laten. Ze stond 10 minuten voor ze ging slapen de begrafenis nog aan me uit te leggen (voor de 100e keer) en zich nog druk te maken over mensen die absoluut niet mochten komen. Toen de pastoor geweest was zag ik een ontspanning op haar gezicht en toen was ze binnen 10 minuten overleden. Alsof ze dat hoorde en gedacht heeft: het is goed zo, ik kan gaan.
vrijdag 31 augustus 2018 om 07:14
Nieuwe schrijvers, welkom allen! Fijn dat jullie meelezen/schrijven (hoewel 'fijn' een beetje een raar woord is in deze verdrietige context). Wat een heftige verhalen allemaal. Ik heb helaas geen tijd om op iedereen te reageren, want ik heb wat deadlines op mijn werk die ik moet halen, maar ik lees ondertussen wel mee.
Ik heb de laatste week of zo wel wat minder momenten van 'ongeloof'. Het lijkt iets beter te landen dat mijn vader nooit meer terug komt. Ik hoop dat dit weer een klein stapje vooruit is. Na 7 maanden vind ik het nog steeds heel erg moeilijk en bijna al mijn energie gaat op aan dit verdriet. Je zou toch denken dat de tranen op een gegeven moment op zouden moeten raken... maar nee hoor.
Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft
Ik heb de laatste week of zo wel wat minder momenten van 'ongeloof'. Het lijkt iets beter te landen dat mijn vader nooit meer terug komt. Ik hoop dat dit weer een klein stapje vooruit is. Na 7 maanden vind ik het nog steeds heel erg moeilijk en bijna al mijn energie gaat op aan dit verdriet. Je zou toch denken dat de tranen op een gegeven moment op zouden moeten raken... maar nee hoor.
Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft
vrijdag 31 augustus 2018 om 13:29
bla bla bla.infinity37 schreef: ↑29-08-2018 22:55Fijn dat je dan in iedergeval van iemand herkenning krijgt daarbij hoor je alleen wat je horen wilt. (Lees je alleen wat je lezen wilt) want ik heb hier al heel wat goede raad naar jou toe gelezen maar je wilt t niet aannemen dus ik vraag me af wat je hier dan wilt bereiken?
En vroeger? Zo oud ben ik niet, en echt yogo als ik al jou stukjes lees heb ik al zoveel meer op mijn bord gehad dan jou. En "vroeger" werden mijn vriendjes en vriendinnetjes ook al opgehaald door opa en oma, en hadden we ook kijkdag waar ook de opa's en oma's kwamen kijken.
Ook jij hebt na het overlijden van je moeder dit gewoon kunnen delen met je vader. Je weet dus niet waar je het over hebt. Maar wel een ander vertellen wat ie moet doen. Alsjeblieft zeg.
vrijdag 31 augustus 2018 om 13:57
Moet je kijken wat je allemaal nog samen deelt. Oa spreek je hem elke dag even. Fijn dat het kan, maar niet te vergelijken als dit dus helemaal ontbreekt. Je hebt dus geen idee ervan.infinity37 schreef: ↑18-04-2018 10:41Bij mij is de situatie iets anders, mijn ouders waren gescheiden. Maar tot de laatste dag zijn ze dikke maatjes geweest. Ik zat samen met mijn vader aan haar sterfbed toen ze haar laatste adem uitblies. Wat was ik op dat moment dankbaar dat mijn vader daar bij was. Mijn ouders waren al vanaf hun 14de bij elkaar en samen 4 kids op de wereld gezet. En 17 jaar "gelukkig gescheiden" zoals ze dat zelf altijd noemde, ze deden nog veel samen, boodschappen, dagjes uit met kleinkinderen, dagjes met zn 2e weg, mijn vader kwam elke dag uit zn werk een kopje koffie drinken bij mijn moeder, en hij heeft de laatste jaren veel voor haar gezorgd op de dagen dat ik niet thuis was (ik woonde nog bij mijn moeder).
Dus ja voor mijn vader is er ook een groot zwart gat, ik zie en weet dat hij het moeilijk vind en ik denk dat hij er op dit moment nog meer moeite mee heeft dan ik. Ik spreek hem elke dag even, al is het maar even 2 min aan de telefoon daarbij zie ik hem zeker 4 dagen in de week. Hij komt koffie drinken bij mij, of ik ga een avondje naar hem toe. En de dingen die hij eerst met mijn moeder deed, doe ik nu vaak met hem, maandag ochtend naar de markt, tuincentrums in het weekend. Het kost mij maar een beetje tijd, ik vind het leuk en mijn vader is weer gelukkig.
In het begin heb ik veel bij hem gegeten maar dat red ik allemaal niet meer ivm mijn werk. Hij leeft en doet zijn ding maar ik weet dat het voor hem moeilijker is om door te gaan. Al is ie geen prater, over mama word nauwlijks gesproken en als dat wel word gedaan is het om iets leuks wat we met haar mee gemaakt hebben en dan lachen we weer even samen om haar.
vrijdag 31 augustus 2018 om 14:07
Jeetje Yogo, hou toch eens op!
Het is geen wedstrijdje wie het het zwaarste heeft hier hoor. Ik stond ook alleen aan het bed van mijn moeder omdat mijn zus en vader inmiddels al overleden waren.
En ja dat is k*t en zwaar dat zal niemand ontkennen
Iedereen komt een keer voor dat moment te staan dat je er alleen voor staat bij het afscheid nemen van iemand die je heel dierbaar is. Bij jou is dat heel vroeg en dat vind ik heel vervelend voor je maar nogmaals je hebt altijd zelf de regie hoe je met die dingen omgaat en hoe lang je het je leven wil laten bepalen.
Ga eens kijken naar wat er wel is, of hoe je kan gaan werken aan dat er wel mensen zijn in je leven. Zeggen dat je het zwaar hebt tegen mensen gaat niks brengen daar komen mensen niet enkel voor. Het is een kwestie van over en weer investeren in elkaar en ja dat kost tijd en energie en zoiets bouw je niet in enkele weken op dat vraagt soms jaren.
Ik heb een netwerk omdat ik daar in geïnvesteerd heb, ook door te geven zonder perse terug te verwachten en door het leven positief te gaan benaderen. Als je alles vanuit het donkere bekijkt zal je nooit in het licht kunnen stappen..
Het is geen wedstrijdje wie het het zwaarste heeft hier hoor. Ik stond ook alleen aan het bed van mijn moeder omdat mijn zus en vader inmiddels al overleden waren.
En ja dat is k*t en zwaar dat zal niemand ontkennen
Iedereen komt een keer voor dat moment te staan dat je er alleen voor staat bij het afscheid nemen van iemand die je heel dierbaar is. Bij jou is dat heel vroeg en dat vind ik heel vervelend voor je maar nogmaals je hebt altijd zelf de regie hoe je met die dingen omgaat en hoe lang je het je leven wil laten bepalen.
Ga eens kijken naar wat er wel is, of hoe je kan gaan werken aan dat er wel mensen zijn in je leven. Zeggen dat je het zwaar hebt tegen mensen gaat niks brengen daar komen mensen niet enkel voor. Het is een kwestie van over en weer investeren in elkaar en ja dat kost tijd en energie en zoiets bouw je niet in enkele weken op dat vraagt soms jaren.
Ik heb een netwerk omdat ik daar in geïnvesteerd heb, ook door te geven zonder perse terug te verwachten en door het leven positief te gaan benaderen. Als je alles vanuit het donkere bekijkt zal je nooit in het licht kunnen stappen..
meisjeviva33 wijzigde dit bericht op 31-08-2018 14:08
Reden: foutje
Reden: foutje
0.30% gewijzigd
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 31 augustus 2018 om 14:50
Ik ben net gebeld, ze gaan zo mijn oma in slaap brengen.. Mij is trouwens verteld dat het lichaam wel in slaap, nog een week door kan vechten.
Ik luister de laatste tijd veel naar dit liedje.. Dit is wat rouwen ook echt doet met mij, je het besef geven dat je je leven zo goed mogelijk moet invullen. Zo cliché.
https://youtu.be/bxvLepwsaxU
Ik luister de laatste tijd veel naar dit liedje.. Dit is wat rouwen ook echt doet met mij, je het besef geven dat je je leven zo goed mogelijk moet invullen. Zo cliché.
https://youtu.be/bxvLepwsaxU
vrijdag 31 augustus 2018 om 14:57
Sterkte lieve YellowLemonYellowLemon schreef: ↑31-08-2018 14:50Ik ben net gebeld, ze gaan zo mijn oma in slaap brengen.. Mij is trouwens verteld dat het lichaam wel in slaap, nog een week door kan vechten.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 31 augustus 2018 om 15:17
Sorry, ik loop dermate achter dat ik niet op iedereen kan reageren....
Moppentrommeltje, je schreef over hulp bij rouwverwerking. Heb je het idee dat je vast zit? Of is er sprake van trauma vanwege de manier waarop je er achter kwam? Ik vraag dit want door 'anderen' dacht ik dat ik niet goed rouwde, of dat ik vast zat. Ik heb wel hulp ingeschakeld, maar deze vrouw zei dat mijn gevoelens van verdriet en gemis helemaal normaal zijn. Dat ik er zo mee bezig ben is ook normaal. Dat heeft mij heel erg gerust gesteld. Ik zit helemaal niet vast, het is gewoon zo ontzettend groot, dit verlies, dat moet zich gaan verweven in mijn leven. En dat kost tijd. Veel tijd.
Wat verdrietig, Yellow... ja, het kan wel even duren maar een groot gedeelte van de mensen die de palliatieve sedatie ingaan piepen er toch binnen een dag of 2 uit. Heel veel sterkte.
Verder eens met Tinkel!
Moppentrommeltje, je schreef over hulp bij rouwverwerking. Heb je het idee dat je vast zit? Of is er sprake van trauma vanwege de manier waarop je er achter kwam? Ik vraag dit want door 'anderen' dacht ik dat ik niet goed rouwde, of dat ik vast zat. Ik heb wel hulp ingeschakeld, maar deze vrouw zei dat mijn gevoelens van verdriet en gemis helemaal normaal zijn. Dat ik er zo mee bezig ben is ook normaal. Dat heeft mij heel erg gerust gesteld. Ik zit helemaal niet vast, het is gewoon zo ontzettend groot, dit verlies, dat moet zich gaan verweven in mijn leven. En dat kost tijd. Veel tijd.
Wat verdrietig, Yellow... ja, het kan wel even duren maar een groot gedeelte van de mensen die de palliatieve sedatie ingaan piepen er toch binnen een dag of 2 uit. Heel veel sterkte.
Verder eens met Tinkel!
vrijdag 31 augustus 2018 om 16:16
+1Tinkeltje33 schreef: ↑31-08-2018 15:08Sterkte Yellow.
Ik wil het nogmaals benadrukken. Kunnen we alsjeblieft ophouden met reageren op Yogo. Als je dat moeilijk vind zet haar dan onder negeer. Het topic is prima te lezen dan, ik stoor me nu meer aan de reacties namelijk.
+1
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 31 augustus 2018 om 17:04
Het gaat er niet om of het een wedstrijd is. Het gaat erom dat sommige mensen van alles uitkramen zonder zelf te weten hoe dingen zijn. Net als in dit voorbeeld wordt mij de les gelezen hoe ik zou moeten reageren, ik heb een plank voor mijn kop enz enz. En nu blijkt alweer iemand te zijn die in dit geval elke dag even contact heeft met haar vader. Eerder vertelde ze ook dat ze moeilijke momenten ook bij haar vader was. Dat is heel anders dan wanneer je (op jonge leeftijd) er totaal alleen voor staat. In dit geval onterecht dat ik zo wordt afgekraakt. Puur onwetendheid van iemand. En zo gebeurt het vaak. Makkelijk praten allemaal.meisjeviva33 schreef: ↑31-08-2018 14:07Jeetje Yogo, hou toch eens op!
Het is geen wedstrijdje wie het het zwaarste heeft hier hoor. Ik stond ook alleen aan het bed van mijn moeder omdat mijn zus en vader inmiddels al overleden waren.
En ja dat is k*t en zwaar dat zal niemand ontkennen
Iedereen komt een keer voor dat moment te staan dat je er alleen voor staat bij het afscheid nemen van iemand die je heel dierbaar is. Bij jou is dat heel vroeg en dat vind ik heel vervelend voor je maar nogmaals je hebt altijd zelf de regie hoe je met die dingen omgaat en hoe lang je het je leven wil laten bepalen.
Ga eens kijken naar wat er wel is, of hoe je kan gaan werken aan dat er wel mensen zijn in je leven. Zeggen dat je het zwaar hebt tegen mensen gaat niks brengen daar komen mensen niet enkel voor. Het is een kwestie van over en weer investeren in elkaar en ja dat kost tijd en energie en zoiets bouw je niet in enkele weken op dat vraagt soms jaren.
Ik heb een netwerk omdat ik daar in geïnvesteerd heb, ook door te geven zonder perse terug te verwachten en door het leven positief te gaan benaderen. Als je alles vanuit het donkere bekijkt zal je nooit in het licht kunnen stappen..
vrijdag 31 augustus 2018 om 18:12
vrijdag 31 augustus 2018 om 18:48
Klopt heeft bij mijn vader 7 dagen en 6 nachten geduurd.. bij mijn moeder gelukkig maar 3 dagen en 2 nachten.. sterkteYellowLemon schreef: ↑31-08-2018 14:50Ik ben net gebeld, ze gaan zo mijn oma in slaap brengen.. Mij is trouwens verteld dat het lichaam wel in slaap, nog een week door kan vechten.
Ik luister de laatste tijd veel naar dit liedje.. Dit is wat rouwen ook echt doet met mij, je het besef geven dat je je leven zo goed mogelijk moet invullen. Zo cliché.
https://youtu.be/bxvLepwsaxU
Op de andere dames reageer ik vanavond!
vrijdag 31 augustus 2018 om 21:23
vrijdag 31 augustus 2018 om 21:26
Wat mij helemaal gek maakt is dat ik, net als ik denk dat het wat beter gaat, weer een terugval heb. Ik heb dit al eerder gehad en weet dat het voorbij gaat, maar pfff... ik mis mijn vader zo ontzettend verschrikkelijk en het idee dat ik hem nooit meer terug zal zien... ik heb hier zoveel verdriet van.
Ik ben ook oververmoeid en hormonaal en dan komt alles extra hard binnen. Vanavond is het weer zo onwerkelijk.
Soms denk ik dat het best goed gaat, ook al heb ik eigenlijk nooit een echt leuke dag, en soms denk ik dat ik gewoon opgenomen moet worden omdat ik me helemaal gek voel.
Ik ben ook oververmoeid en hormonaal en dan komt alles extra hard binnen. Vanavond is het weer zo onwerkelijk.
Soms denk ik dat het best goed gaat, ook al heb ik eigenlijk nooit een echt leuke dag, en soms denk ik dat ik gewoon opgenomen moet worden omdat ik me helemaal gek voel.
zaterdag 1 september 2018 om 08:07
Sterkte Lady. Hopelijk voel je je wat beter na een nacht slaap? Heel herkenbaar. Het blijft zo moeilijk. Net als je denkt dat het iets beter gaat, kan het verdriet weer zo kei hard om de hoek komen. En zink je weer naar de bodem.
Heel normaal, schijnbaar (....al voelt het absoluut niet zo). Hou vol, het gaat ooit echt beter worden, en dat geldt voor iedereen hier. Probeer mee te deinen op de golven. Maar het is soms zo rot en eenzaam. Dit topic heeft mij afgelopen maanden veel geholpen. Het besef dat ik niet alleen was, of gek, hysterisch, overgevoelig, etc. Maar gewoon een mens (als zovelen) die iemand dierbaars heeft verloren en daar probeert mee om te gaan.
Heel normaal, schijnbaar (....al voelt het absoluut niet zo). Hou vol, het gaat ooit echt beter worden, en dat geldt voor iedereen hier. Probeer mee te deinen op de golven. Maar het is soms zo rot en eenzaam. Dit topic heeft mij afgelopen maanden veel geholpen. Het besef dat ik niet alleen was, of gek, hysterisch, overgevoelig, etc. Maar gewoon een mens (als zovelen) die iemand dierbaars heeft verloren en daar probeert mee om te gaan.
zaterdag 1 september 2018 om 08:23
Hoe lang na het overlijden zijn jullie weer aan het werk gegaan?? En meteen weer fulltime of gedeeltelijke.
Wij hadden hier allemaal zomer vakantie dus de eerste weken hoefte er wat dat betreft niks. Maar nu moet alles toch weer opgepakt worden en 't is heel raar om weer in het echte leven mee te moeten doen.
Wij hadden hier allemaal zomer vakantie dus de eerste weken hoefte er wat dat betreft niks. Maar nu moet alles toch weer opgepakt worden en 't is heel raar om weer in het echte leven mee te moeten doen.
