Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 25 oktober 2018 om 14:58
Het leven is inderdaad niet meer zo leuk. Ik mis eigenlijk alles aan m'n leven van toen m'n moeder nog leefde. Wat zou ik wanhopig graag terug in de tijd gaan.Lady_Day schreef: ↑25-10-2018 13:48Ja, dit. Zo herkenbaar, Doubletree. Leeg en eenzaam. De ene dag wat leger en eenzamer dan de andere maar het leven is gewoon minder leuk tegenwoordig. Ik merk dat ik me heel erg terugtrek uit het sociale circuit. Als ik wel meedoe voel ik me goed genoeg en zal niemand het aan me merken, maar als ik me rot voel, zonder ik me af.
Maar juist hier kun je je verhaal wel kwijt. Als je ziet hoeveel pagina's er zijn... en hoe vaak ik hetzelfde uitkraam hier. Ik kan net zo goed copy/paste doen! Maar ik merk dat het me helpt. Ik wil het niet opkroppen. Ik wil het rouwen ook niet uit de weg gaan. Ik moet hier doorheen en dit topic helpt, vooral als ik in het holst van de nacht de slaap niet kan vatten.
Vandaag is ook al weer afgeschreven. Ik heb best nog wat af te ronden op mijn werk, maar het boeit me niet vandaag. Dan in het weekend maar even aan de slag. Ik ben gewoon niet in de stemming en ik vind werkgeneuzel vandaag ook niet belangrijk.
Heel vaak vraag ik me af hoe m'n leven er uit zou zien als ze nog leefde. Dat heb jij / jullie vast ook?
Als je zo overmand word door verdriet kan je werk je inderdaad niet boeien. Ik trek het altijd slecht als mensen tegen me zeuren over werk terwijl ik vanbinnen kapot ga van verdriet/gemis. Ik moet me dan wel eens inhouden om ze niet af te snauwen terwijl hun er natuurlijk ook niets aan kunnen doen. Maar aan de andere kant, m'n werk geeft me ook veel afleiding.
Ik heb momenteel ook weinig behoefte aan een sociaal leven maar ik weet niet zeker of dat ook door andere factoren komt. Ik kan aan de ene kant ook slecht thuis zitten. Juist dan komt het verdriet en gemis soms heel erg op me af. Ik merk zelf wel dat m'n dieren me eigenlijk nog de meeste (positieve) afleiding geven.
Bij mij is het nu bijna 5 jaar geleden. Lijkt lang maar het voelt als gister. Ik herinner me onze gesprekjes, dagjes weg, fietstochtjes en alles wat we samen deden als de dag van gisteren. Het was een soort traditie om mijn moeder iedere dag om 7 uur even te bellen vanaf m'n werk (ze wou altijd weten of ik veilig aangekomen was als ik op de fiets ging maar op den duur werd het een gewoonte om standaard te bellen). Dat mis ik nog steeds iedere dag als ik hier om 7 uur kom.
Het is het is super fijn dat dit forum / topic er is. Hier heb je echt lotgenoten en kun je je verhaal kwijt, ook al is dat steeds hetzelfde verhaal. In het dagelijkse leven kan dat niet.
donderdag 25 oktober 2018 om 15:34
Ik heb echt heimwee naar de tijd dat mijn vader er nog was. Toen ie nog gezond was. De laatste 2,5 jaar kwakkelde hij wat. We dachten dat zijn heupen versleten waren, dat hij daarom zo moeilijk liep. Achteraf waren het waarschijnlijk uitzaaiingen in zijn botten. Ik verlang naar de tijd dat ik echt kon genieten van dingen, van het leven. Ik heb het afgelopen jaar 1 dag gehad waar geen zwart randje omheen zat. Eén dag. De rest waren in meer of mindere mate gekleurd door rouw. Ik hoop dat dat wel anders wordt want op deze manier hoeft het niet nog 30 jaar door te gaan voor mij.
Helaas heb ik wel eens gesnauwd op mijn werk. Vanochtend nog toen de vraag kwam of we ook een sinterklaas en pieten gingen regelen. (Nou ja, ik dus, want ik ben opeens van de feesten en partijen of zo?) Echt supertriviaal geneuzel. Daar wil ik niet eens een tik op mijn keyboard aan wijden. Net als jij geeft mijn werk me ook afleiding. Ik had gehoopt dat ik me daar volledig op kon storten en dat ik dan op een dag 'wakker' werd en het rouwen was al klaar. Dat ik oprecht met een glimlach kon terug denken aan mijn vader. En niet alleen met tranen.
Ik kan me voorstellen dat het om 7 uur elke dag weer een verdrietig moment is. Mag ik vragen of je afscheid van je moeder hebt kunnen nemen? Of was ze ineens weg?
Vijf jaar lijkt best lang in mijn hoofd, maar ik kan me ook voorstellen dat het voelt als de dag van gisteren. Is het verdriet wel veranderd voor je door de jaren heen?
Helaas heb ik wel eens gesnauwd op mijn werk. Vanochtend nog toen de vraag kwam of we ook een sinterklaas en pieten gingen regelen. (Nou ja, ik dus, want ik ben opeens van de feesten en partijen of zo?) Echt supertriviaal geneuzel. Daar wil ik niet eens een tik op mijn keyboard aan wijden. Net als jij geeft mijn werk me ook afleiding. Ik had gehoopt dat ik me daar volledig op kon storten en dat ik dan op een dag 'wakker' werd en het rouwen was al klaar. Dat ik oprecht met een glimlach kon terug denken aan mijn vader. En niet alleen met tranen.
Ik kan me voorstellen dat het om 7 uur elke dag weer een verdrietig moment is. Mag ik vragen of je afscheid van je moeder hebt kunnen nemen? Of was ze ineens weg?
Vijf jaar lijkt best lang in mijn hoofd, maar ik kan me ook voorstellen dat het voelt als de dag van gisteren. Is het verdriet wel veranderd voor je door de jaren heen?
donderdag 25 oktober 2018 om 15:40
Ik zou er ook wel wat over willen zeggen, maar weet niet wat. Het lukt me niet eens. Gisteravond een inzinkmomentje en dan zegt mijn man: wat is er met je. En dan kan ik niks zeggen. Na 10 minuten dan maar, ik ben verdrietig.
Ik moet heel veel denken aan afgelopen maanden. Hoe het verwerken gaat, hoe mijn vader er mee om gaat. Ik ben ook boos op hem.
Ik was net even weg om een bedzeiltje te halen. Ik was net 2 minuten weg en toen belde mijn vader. Kom maar terug, ik denk dat het gebeurt is. Ik stapte huis binnen en hij vroeg of ik kon kijken, want hij wist het niet zeker. Ik deed de deur van de woonkamer open en daar lag ze. Alle leven uit haar, gezicht hing scheef doordat er geen spierspanning meer was. Ik liep er heen en keek naar haar en zocht een hartslag. Maar kon niks vinden. En toch doorzoeken, want een mens heeft toch een hartslag? Ik voelde vast niet goed. Maar natuurlijk voelde ik geen hartslag, ze was dood. En toen stonden we daar met z’n tweeen en ik zei: ja ik denk dat ze dood is. En toen riep mijn vader vanuit zijn tenen: ik ben zo blij dat ik er vanaf ben.
Voor het eerst in 3 dagen zat ik naast haar. Die arme arme vrouw. Zo kwetsbaar, ineens het leven uit haar verdwenen. Zomaar gestopt met ademen en toen was het klaar.
Hij belde mijn broer, ik mijn man. Hij belde zijn broers en zussen en vertelde het nieuws op zijn botte manier. Nou, het is afgelopen. Naam moeder is dood. Ik belde haar zus en haar beste vriendin. En de uitvaartbeleider.
Ik heb haar gewassen en opgemaakt samen met de thuiszorg. En mijn vader zat achter aan de keukentafel met de uitvaartbegeleider. Met mijn broer en de uitvaartbegeleider regelden we de uitvaart en hij hield zich overal afzijdig.
Toen ze haar laatste reis maakte en ze voor de laatste keer door de straat reed, had hij een onnozel verhaal van een collega van 100 jaar geleden, wat hij voor de zoveelste keer die week vertelde.
Bij het bijzetten van de as maakte hij een gezellig praatje met de grafdelver terwijl wij de as aan het begraven waren.
Ik moet heel veel denken aan afgelopen maanden. Hoe het verwerken gaat, hoe mijn vader er mee om gaat. Ik ben ook boos op hem.
Ik was net even weg om een bedzeiltje te halen. Ik was net 2 minuten weg en toen belde mijn vader. Kom maar terug, ik denk dat het gebeurt is. Ik stapte huis binnen en hij vroeg of ik kon kijken, want hij wist het niet zeker. Ik deed de deur van de woonkamer open en daar lag ze. Alle leven uit haar, gezicht hing scheef doordat er geen spierspanning meer was. Ik liep er heen en keek naar haar en zocht een hartslag. Maar kon niks vinden. En toch doorzoeken, want een mens heeft toch een hartslag? Ik voelde vast niet goed. Maar natuurlijk voelde ik geen hartslag, ze was dood. En toen stonden we daar met z’n tweeen en ik zei: ja ik denk dat ze dood is. En toen riep mijn vader vanuit zijn tenen: ik ben zo blij dat ik er vanaf ben.
Voor het eerst in 3 dagen zat ik naast haar. Die arme arme vrouw. Zo kwetsbaar, ineens het leven uit haar verdwenen. Zomaar gestopt met ademen en toen was het klaar.
Hij belde mijn broer, ik mijn man. Hij belde zijn broers en zussen en vertelde het nieuws op zijn botte manier. Nou, het is afgelopen. Naam moeder is dood. Ik belde haar zus en haar beste vriendin. En de uitvaartbeleider.
Ik heb haar gewassen en opgemaakt samen met de thuiszorg. En mijn vader zat achter aan de keukentafel met de uitvaartbegeleider. Met mijn broer en de uitvaartbegeleider regelden we de uitvaart en hij hield zich overal afzijdig.
Toen ze haar laatste reis maakte en ze voor de laatste keer door de straat reed, had hij een onnozel verhaal van een collega van 100 jaar geleden, wat hij voor de zoveelste keer die week vertelde.
Bij het bijzetten van de as maakte hij een gezellig praatje met de grafdelver terwijl wij de as aan het begraven waren.
donderdag 25 oktober 2018 om 15:56
Jee, Tinkel, wat een verhaal zeg. Wat verdrietig. Zou het een manier kunnen zijn waarop hij met zijn eigen verdriet omgaat of is hij oprecht blij? Niet dat het ene het minder zuur maakt dan het ander. Niet te geloven dit. Daar kun je niet anders dan verdrietig van worden. En boos. Daar sta je dan, met je onmacht 
donderdag 25 oktober 2018 om 16:01
Ik dacht in het begin ook dat dit zijn manier is om er mee om te gaan. Maar ik twijfel daar ook wel aan inmiddels. Hij laat iedere keer duidelijk merken dat het hem niet interesseert. Dat zegt hij ook.
Ik wist van te voren al dat ik veel moest gaan oppakken na haar overlijden, maar vooral praktische dingen. Ik had al verwacht dat ik alleen voor zou komen te staan, maar dit valt me zwaarder dan ik dacht.
Ik wist van te voren al dat ik veel moest gaan oppakken na haar overlijden, maar vooral praktische dingen. Ik had al verwacht dat ik alleen voor zou komen te staan, maar dit valt me zwaarder dan ik dacht.
donderdag 25 oktober 2018 om 18:11
Jeetje, heftig hoor Tinkeltje. Dan heb je zoveel verdriet en dan krijg je dat er bij. Ik moest er ook gelijk aan denken zou het geen manier zijn van hem om er mee om te kunnen gaan. Dat het een soort ontkenning is. Maar als hij nu duidelijk zegt dat het hem niet interesseert lijkt me dat sterk. Hadden jouw ouders dan zo'n slechte relatie? Lijkt me heel moeilijk om mee om te gaan, ik kan me ook best voorstellen dat je boos bent op je vader.
Mijn moeder is plotseling gestorven Lady_Day. Ze had in een weekend wat last van haar arm/schouder maar ze had de dag daarvoor een zware tas gedragen dus stak het daarop. Op zondagmorgen belde ik haar (zomaar zoals we iedere dag belden) Ze had zoveel pijn in haar borst dat ze naar de HAP ging met mijn broer. Ik zei nog "t is toch niet je hart he". Toen zei zij " nee hoor, dat voelt anders". (wat achteraf nergens op slaat, hoe weet je hoe zoiets voelt. Waarschijnlijk wou ze zichzelf en mij geruststellen) De HAP had haar naar huis gestuurd met diclofenac, het was volgens hun spierpijn. Die dag heeft ze verder op bed gelegen. Maandagmorgen om 7 uur belde ik haar hoe het ging. Het ging iets beter. Maandag na m'n werk kwam ik thuis en belde m'n broer in paniek op, hij moest zo huilen en ik kon er alleen van maken dat hij zei "er is iets met ma". Ik schrok zo dat ik riep we komen er aan en ik smeet de hoorn erop. M'n man en ik zijn als een speer naar haar huis gereden, er stonden 2 ambulances en brandweer (of was het politie, ik ben sommige dingen kwijt) Ik rende de tuin in en m'n broer zat op de grond te huilen en zei "ze is dood". Ik kon het niet geloven en we konden elkaar alleen maar vasthouden en huilen. We durfden allebei niet meer naar binnen. Hij heeft mijn moeder dood in de keuken gevonden. In een plas bloed, waarschijnlijk is ze op haar neus gevallen en was er daardoor zo veel bloed. M'n man heeft eigenlijk alles geregeld en is gelijk gaan bellen om alles te regelen. Veder is die avond een beetje als een waas aan me voorbij gegaan. Ik weet nog dat we rond 11 uur thuis kwamen en ik de was ging opvouwen...
Maar ze is dus gestorven aan een hartstilstand. Waarschijnlijk heeft ze dat hele weekend een hartinfarct gehad en heeft de HAP haar naar huis gestuurd met spierpijn. Als ze een hartfilmpje hadden gemaakt had ze nu misschien nog geleefd. Dat idee doet pijn. Ze was altijd een kerngezonde vrouw, mankeerde nooit wat, stond nog volop in het leven. Ze is 64 jaar geworden. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen maar ik troost me met het idee dat ze in 1x dood was, ze heeft niet geleden verder. (volgens de arts die de doodsoorzaak kwam vaststellen) Als ik jullie verhalen lees van jullie vader of moeder die kanker hadden en een lange lijdensweg vind ik dat heel erg. Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk het moet zijn.
Jeetje, sorry voor het lange verhaal. Ik vertel het verder eigenlijk nooit omdat m'n familie en vrienden het weten hoe het is gegaan natuurlijk en verder praat ik er niet over als niemand er naar vraagt.
Mijn moeder is plotseling gestorven Lady_Day. Ze had in een weekend wat last van haar arm/schouder maar ze had de dag daarvoor een zware tas gedragen dus stak het daarop. Op zondagmorgen belde ik haar (zomaar zoals we iedere dag belden) Ze had zoveel pijn in haar borst dat ze naar de HAP ging met mijn broer. Ik zei nog "t is toch niet je hart he". Toen zei zij " nee hoor, dat voelt anders". (wat achteraf nergens op slaat, hoe weet je hoe zoiets voelt. Waarschijnlijk wou ze zichzelf en mij geruststellen) De HAP had haar naar huis gestuurd met diclofenac, het was volgens hun spierpijn. Die dag heeft ze verder op bed gelegen. Maandagmorgen om 7 uur belde ik haar hoe het ging. Het ging iets beter. Maandag na m'n werk kwam ik thuis en belde m'n broer in paniek op, hij moest zo huilen en ik kon er alleen van maken dat hij zei "er is iets met ma". Ik schrok zo dat ik riep we komen er aan en ik smeet de hoorn erop. M'n man en ik zijn als een speer naar haar huis gereden, er stonden 2 ambulances en brandweer (of was het politie, ik ben sommige dingen kwijt) Ik rende de tuin in en m'n broer zat op de grond te huilen en zei "ze is dood". Ik kon het niet geloven en we konden elkaar alleen maar vasthouden en huilen. We durfden allebei niet meer naar binnen. Hij heeft mijn moeder dood in de keuken gevonden. In een plas bloed, waarschijnlijk is ze op haar neus gevallen en was er daardoor zo veel bloed. M'n man heeft eigenlijk alles geregeld en is gelijk gaan bellen om alles te regelen. Veder is die avond een beetje als een waas aan me voorbij gegaan. Ik weet nog dat we rond 11 uur thuis kwamen en ik de was ging opvouwen...
Maar ze is dus gestorven aan een hartstilstand. Waarschijnlijk heeft ze dat hele weekend een hartinfarct gehad en heeft de HAP haar naar huis gestuurd met spierpijn. Als ze een hartfilmpje hadden gemaakt had ze nu misschien nog geleefd. Dat idee doet pijn. Ze was altijd een kerngezonde vrouw, mankeerde nooit wat, stond nog volop in het leven. Ze is 64 jaar geworden. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen maar ik troost me met het idee dat ze in 1x dood was, ze heeft niet geleden verder. (volgens de arts die de doodsoorzaak kwam vaststellen) Als ik jullie verhalen lees van jullie vader of moeder die kanker hadden en een lange lijdensweg vind ik dat heel erg. Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk het moet zijn.
Jeetje, sorry voor het lange verhaal. Ik vertel het verder eigenlijk nooit omdat m'n familie en vrienden het weten hoe het is gegaan natuurlijk en verder praat ik er niet over als niemand er naar vraagt.
donderdag 25 oktober 2018 om 18:49
Wat een nachtmerrie, Doubletree... verschrikkelijk om je moeder ineens dood aan te treffen. De lijdensweg van kanker is ook niet te doen, maar toch ben ik blij dat ik echt afscheid heb kunnen nemen en alles heb kunnen vragen en zeggen wat ik maar wilde.
Ik kan me goed voorstellen dat het pijn doet dat ze naar huis gestuurd is met een diclofenac terwijl ze naar de SEH had gemoeten. Bij mijn vader heeft een aantal artsen ook echt wel steken laten vallen. Een longarts die zegt 'niets aan de hand, gaat vanzelf over' en 6 weken later is mijn vader dood want het dat 'niets' bleek uitgezaaide longkanker te zijn.
Ik snap ook gewoon niet dat je met hevige pijn op de borst weggestuurd wordt met een pil die je gewoon zelf bij het Kruidvat kunt halen. Echt waardeloos.
Ik kan me goed voorstellen dat het pijn doet dat ze naar huis gestuurd is met een diclofenac terwijl ze naar de SEH had gemoeten. Bij mijn vader heeft een aantal artsen ook echt wel steken laten vallen. Een longarts die zegt 'niets aan de hand, gaat vanzelf over' en 6 weken later is mijn vader dood want het dat 'niets' bleek uitgezaaide longkanker te zijn.
Ik snap ook gewoon niet dat je met hevige pijn op de borst weggestuurd wordt met een pil die je gewoon zelf bij het Kruidvat kunt halen. Echt waardeloos.
donderdag 25 oktober 2018 om 19:23
Tinkel dan sta je er wel heel erg alleen voor direct. Dat maakt het nog lastiger om te rouwen.
Doubletree onbegrijpelijk hé dat iemand dan zo wordt weggestuurd. En dat het zo plotseling was maakt ook dat het moeilijk te plaatsen is, afscheid kunnen nemen helpt echt. Ik vond het overlijden van de kinderen beiden afschuwelijk, maar bij dichter heb ik haar kunnen laten gaan, haar vastgehouden, ze was niet alleen enz. Bij zoon was dat helaas totaal anders, hij is alleen en waarschijnlijk doodsbang gestorven, dat doet me nog regelmatig vreselijk pijn.
Lady
Doubletree onbegrijpelijk hé dat iemand dan zo wordt weggestuurd. En dat het zo plotseling was maakt ook dat het moeilijk te plaatsen is, afscheid kunnen nemen helpt echt. Ik vond het overlijden van de kinderen beiden afschuwelijk, maar bij dichter heb ik haar kunnen laten gaan, haar vastgehouden, ze was niet alleen enz. Bij zoon was dat helaas totaal anders, hij is alleen en waarschijnlijk doodsbang gestorven, dat doet me nog regelmatig vreselijk pijn.
Lady
donderdag 25 oktober 2018 om 21:19
Doubletree: oh wat heftig zeg. Zo plotseling. Ik weet nooit wat beter zou zijn. Ik heb afscheid kunnen nemen, maar ik vond het zware jaren. Er was haar zo veel ellende en pijn bespaard gebleven. Als het mijn tijd is, ga ik het liefst in een keer en niet zo ziek. De huisarts van mijn moeder had haar ook al eerder om longfoto’s moeten sturen. Maar ja, toen was het al te laat. Ik had er vrij weinig aan. Als ze niet gerookt had, was ze misschien ook niet ziek geworden. Uiteindelijk is ze aan een ander soort kanker overleden, die los van de longkanker stond.
Selune: oh jeetje. Daar wil je niet eens over nadenken. Ik ben zelf moeder en sinds ik moeder ben, ben ik echt een zacht ei als ik daar over nadenk.
Mijn ouders hadden volgens mij geen slecht huwelijk. Volgens mij hielden ze best veel van elkaar, maar echt top was het ook niet. Een jaar voor haar dood is er kennelijk iets naar boven gekomen waar mijn vader heel boos over was. En dat kon hij niet loslaten. Hij zei toen en nu: hij houdt niet meer van haar en hij mist haar niet. Hij is blij dat hij er vanaf is. Hij is vooral boos om wat zij hem aangedaan heeft. Ik weet niet wat het is en wil het ook niet weten eigenlijk. Ik ben gewoon boos op hem. Ik heb niet een fantastische jeugd gehad en ze hebben al veel voor me verkloot. Ik vind het extra zuur dat de rouwperiode nu ook zo gecompliceerd is. Er kan nooit iets normaal gaan, zelfs dit niet. Sorry dat ik zo reageer, zit echt even in een boze periode. Komt vast ook wel weer goed.
Selune: oh jeetje. Daar wil je niet eens over nadenken. Ik ben zelf moeder en sinds ik moeder ben, ben ik echt een zacht ei als ik daar over nadenk.
Mijn ouders hadden volgens mij geen slecht huwelijk. Volgens mij hielden ze best veel van elkaar, maar echt top was het ook niet. Een jaar voor haar dood is er kennelijk iets naar boven gekomen waar mijn vader heel boos over was. En dat kon hij niet loslaten. Hij zei toen en nu: hij houdt niet meer van haar en hij mist haar niet. Hij is blij dat hij er vanaf is. Hij is vooral boos om wat zij hem aangedaan heeft. Ik weet niet wat het is en wil het ook niet weten eigenlijk. Ik ben gewoon boos op hem. Ik heb niet een fantastische jeugd gehad en ze hebben al veel voor me verkloot. Ik vind het extra zuur dat de rouwperiode nu ook zo gecompliceerd is. Er kan nooit iets normaal gaan, zelfs dit niet. Sorry dat ik zo reageer, zit echt even in een boze periode. Komt vast ook wel weer goed.
donderdag 25 oktober 2018 om 21:35
Geen sorry tinkel, ik begrijp het wel eigenlijk en was dat niet zo dan nog heb je alle recht om boos te zijn! Je vader mag het dan misschien zo voelen, hij zou ook oog en begrip voor zijn dochter moeten hebben. Hoe hij ook over je moeder denkt, het was de moeder van zijn kinderen en heb bijstaan in hun rouw is wel het minste dat hij zou kunnen doen.
donderdag 25 oktober 2018 om 22:21
Heftig Doubletree, en helaas ook bij mijn ouders medische missers...
Waarop mijn vader op kerstavond bij de eerste hulp was weggestuurd met hartritme stoornissen en men niet de moeite nam om de longfoto goed te bekijken .. als mijn vader opstond viel zijn pols slag weg en draaide ook zijn ogen weg... Een week later moest hij bij de oncoloog voor controle zijn en mijn vader gaf aan dat het niet goed ging.. hij vroeg de longfoto op en zag meteen dat mijn vader met een long embolie rondliep...
Mijn vader heeft in zijn leven een hele goede bescherm engel gehad en die heeft overuren gemaakt..
Wat een ellende voor jullie zo jong je moeder ineens moeten verliezen wat niet nodig had geweest..
Waarop mijn vader op kerstavond bij de eerste hulp was weggestuurd met hartritme stoornissen en men niet de moeite nam om de longfoto goed te bekijken .. als mijn vader opstond viel zijn pols slag weg en draaide ook zijn ogen weg... Een week later moest hij bij de oncoloog voor controle zijn en mijn vader gaf aan dat het niet goed ging.. hij vroeg de longfoto op en zag meteen dat mijn vader met een long embolie rondliep...
Mijn vader heeft in zijn leven een hele goede bescherm engel gehad en die heeft overuren gemaakt..
Wat een ellende voor jullie zo jong je moeder ineens moeten verliezen wat niet nodig had geweest..
donderdag 25 oktober 2018 om 22:25
Tinkeltje je boosheid snap ik helemaal, ik vrees als mijn vader zo had gereageerd ik vreselijke ruzie had gemaakt..
Weet je zeker dat je vader geestelijk gezond is? Vind het geen normale manier van rouw.. wat je moeder ook misschien gedaan zou mogen hebben..
Voor jou maakt het het verlies en je rouw dubbel zwaar.
Weet je zeker dat je vader geestelijk gezond is? Vind het geen normale manier van rouw.. wat je moeder ook misschien gedaan zou mogen hebben..
Voor jou maakt het het verlies en je rouw dubbel zwaar.
donderdag 25 oktober 2018 om 22:35
Het gemis kan ik me voorstellen Selune. Moeilijk en verdrietig is dat.Selune schreef: ↑25-10-2018 14:43Ik praat er zelf niet meer over, mensen willen het inderdaad niet horen. En dat respecteer ik. Ik voel me alleen vaak zo ontzettend onzichtbaar. Ik mis de helft van mijn kinderen, dat is een gat in mijn hart wat ik dagelijks voel en wat niemand erkend. Dat dat niet gezien wordt vind ik heel pijnlijk. Misschien extra omdat ik mijn hele leven al onzichtbaar ben voor de wereld, een gevoel van bestaansrecht mis. Iets dat ik mijn kinderen juist wil meegeven, dat ze er mogen zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat alle emoties mogen bestaan.
Inktlint ik denk inderdaad regelmatig aan hoe het zou zijn of haar kunnen zijn als ze er nog geweest waren en dat raakt, ons leven had dan zo anders geweest. Een volwassen zoon, die een grote broer voor de andere kinderen had geweest, een klein peutertje dat vast iedereen om haar vingertje had gewonden. Een andere dynamiek. Ik mis ze.
Goed dat je je kinderen meegeeft dat ze gezien mogen worden, precies zoals ze zijn.
Wat gebeurt er als je wél over het gemis van je 2 kinderen praat met mensen? Klappen ze dicht of zijn ze echt niet geinteresseerd? Na mijn eerste miskraam durfden vriendinnen er niet over te beginnen, tot ik aangaf er juist over te willen praten. Ze stonden er wel voor open, maar waren bang me verdriet te doen.
Is er een grafje of gedenkplek voor de kinderen die je verloren hebt?
donderdag 25 oktober 2018 om 22:39
Iemand vroeg hoe we het ouderlijk huis hebben leeggeruimd.. het was bij ons dubbel gevoel mijn vader net overleden mijn moeder die in het verpleeghuis was opgenomen en waarvan we wisten dat ze nooit meer thuis zal komen. Garage, schuur zolder als eerste.. alles wat we niet konden gebruiken, gaven we weg, of naar de kringloop of afgevoerd naar de stort..
Foto's verzameld en die moeten wij zussen nog uitzoeken, sieraden waren eerder verdeeld.. meubels van mijn ouders naar mijn schoonmoeder ( kan dus nog steeds op mijn moeders bank ploffen
).
Heb wat mooie jasjes, tassen en schoenen van mijn moeder, mijn moeder was van de dure merkkleding en ik ben de enige die het past..
Mijn moeder had zoveel tassen (50) dat ik geen tas meer kan kopen zonder commentaar van mijn man..
Haar mooie sjieke Royal Albert servies is naar haar beste vriendin gegaan die haar 2x per week in het verpleeghuis op zocht en haar in de rolstoel mee naar buiten nam..
Mijn moeders auto heb ik, als tweede auto wat heel handig was met het telkens bezoeken van ouders en een man die in ploegen werkt..
En met een zoon van 18 die hopelijk binnenkort zijn rijbewijs haalt.
Kleding/schoenen van mijn vader en van mijn moeder hebben we weggebracht naar het verpleeghuis en naar een daklozen centrum.
De portemonnee van mijn vader heeft mijn zus ik heb die van mijn moeder..
We hadden wat spullen voor de stort even buiten gezet en dat werd meegenomen door mensen uit de wijk.. was grappig om te zien en we hoefden een keer minder naar de stort.
Foto's verzameld en die moeten wij zussen nog uitzoeken, sieraden waren eerder verdeeld.. meubels van mijn ouders naar mijn schoonmoeder ( kan dus nog steeds op mijn moeders bank ploffen
). Heb wat mooie jasjes, tassen en schoenen van mijn moeder, mijn moeder was van de dure merkkleding en ik ben de enige die het past..
Mijn moeder had zoveel tassen (50) dat ik geen tas meer kan kopen zonder commentaar van mijn man..
Haar mooie sjieke Royal Albert servies is naar haar beste vriendin gegaan die haar 2x per week in het verpleeghuis op zocht en haar in de rolstoel mee naar buiten nam..
Mijn moeders auto heb ik, als tweede auto wat heel handig was met het telkens bezoeken van ouders en een man die in ploegen werkt..
En met een zoon van 18 die hopelijk binnenkort zijn rijbewijs haalt.
Kleding/schoenen van mijn vader en van mijn moeder hebben we weggebracht naar het verpleeghuis en naar een daklozen centrum.
De portemonnee van mijn vader heeft mijn zus ik heb die van mijn moeder..
We hadden wat spullen voor de stort even buiten gezet en dat werd meegenomen door mensen uit de wijk.. was grappig om te zien en we hoefden een keer minder naar de stort.
donderdag 25 oktober 2018 om 22:46
Selune een kind verliezen is volgens mij het ergste wat er is..
Mijn ouders zijn niet over het verlies van mijn zus heen gekomen.. ze functioneerden goed maar er was een grijze sluier van niet compleet zijn..
Mijn vader vlak voor zijn dood, kanker dementerend... Wie is er jarig vandaan hij wist het niet een twee drie.. en ik zei je oudste dochter.. ja zei hij en noemde haar naam..
Mijn vader bleef altijd vragen hoe het met mij mijn kinderen en mijn man ging.. was altijd begaan met ons..en was bezorgd..
Met mijn moeder helaas sinds haar hersenbloedingen geen echt gesprek meer kunnen voeren.. en dat bijna twee jaar lang..
een kind verliezen is volgens mij het ergste wat er is.. Mijn ouders zijn niet over het verlies van mijn zus heen gekomen.. ze functioneerden goed maar er was een grijze sluier van niet compleet zijn..
Mijn vader vlak voor zijn dood, kanker dementerend... Wie is er jarig vandaan hij wist het niet een twee drie.. en ik zei je oudste dochter.. ja zei hij en noemde haar naam..
Mijn vader bleef altijd vragen hoe het met mij mijn kinderen en mijn man ging.. was altijd begaan met ons..en was bezorgd..
Met mijn moeder helaas sinds haar hersenbloedingen geen echt gesprek meer kunnen voeren.. en dat bijna twee jaar lang..
donderdag 25 oktober 2018 om 22:51
@tinkeltje33 wat naar zeg dat je jouw moeder zo hebt moeten zien. En ook dat je vader zo hard en koud reageerde. Je hebt alle reden om er boos over te zijn. Je hoopt juist dat ouders een fijne basis kunnen geven, i.p.v. een ‘achterstand’.
@doubletree heftig dat je moeder zo snel heengegaan is Mijn schoonmoeder had last van haar rug. De huisarts zag er niets ernstigs in en niet veel later is ze overleden, net voordat we bij haar konden zijn. We hebben ook geen afscheid kunnen nemen. Het bleek aan haar hart gelegen te hebben. De huisarts kwam zijn excuses aanbieden, maar wij wilden hem niet zien. Ik vind het nog steeds wel eens spijtig dat ik de signalen destijds niet kende. Andersom heeft net als bij @Christiana een oplettende oncoloog mijn vader gered van een longembolie, die als verkoudheid was afgedaan door de huisarts.
@doubletree heftig dat je moeder zo snel heengegaan is
Mijn schoonmoeder had last van haar rug. De huisarts zag er niets ernstigs in en niet veel later is ze overleden, net voordat we bij haar konden zijn. We hebben ook geen afscheid kunnen nemen. Het bleek aan haar hart gelegen te hebben. De huisarts kwam zijn excuses aanbieden, maar wij wilden hem niet zien. Ik vind het nog steeds wel eens spijtig dat ik de signalen destijds niet kende. Andersom heeft net als bij @Christiana een oplettende oncoloog mijn vader gered van een longembolie, die als verkoudheid was afgedaan door de huisarts.
vrijdag 26 oktober 2018 om 08:21
Lady_Day, wat is dat snel gegaan zeg bij je vader. Wat een grote schok moet dat geweest zijn om zoiets te horen te krijgen. Gelukkig hebben jullie afscheid kunnen nemen maar het moet een vreselijke tijd geweest zijn. Heb je eigenlijk broers of zussen waarmee je je verdriet kan delen?
Selune, wat een nachtmerrie om beide kinderen te moeten verliezen. Ik heb niet alles gelezen in dit topic dus ik weet niet precies wat er is gebeurd (ik zal later nog eens even terug lezen maar ik heb nu weinig tijd) maar hoe of wat er is gebeurd... vreselijk. Het moet 1 van de ergste dingen zijn die een mens kan meemaken, een kind of partner verliezen. Ik hoop dat je een man of vriend hebt waar je veel steun aan hebt!
Christiana, ik begrijp dat je je zus en moeder bent verloren. Dat moet een nachtmerrie in de familie geweest zijn. Ook om je ouders zo te zien rouwen om je zus en dan heb je ook je eigen verdriet. En je ouders zijn nu ook heengegaan. Ik hoop dat ook jij je verdriet kan delen met/bij iemand.
Wat worden er veel medische missers gemaakt. Waarschijnlijk nog meer dan we willen weten. Ik word zelf al bang als ik iets mankeer.
Hebben jullie ook nu je een dierbare hebt verloren dat je heel bang bent om nog iemand te verliezen? Ik heb dat met m'n man. Hij is nu eigenlijk de enige die ik nog heb en het idee dat ik hem ook verlies maakt me zo bang.
Selune, wat een nachtmerrie om beide kinderen te moeten verliezen. Ik heb niet alles gelezen in dit topic dus ik weet niet precies wat er is gebeurd (ik zal later nog eens even terug lezen maar ik heb nu weinig tijd) maar hoe of wat er is gebeurd... vreselijk. Het moet 1 van de ergste dingen zijn die een mens kan meemaken, een kind of partner verliezen. Ik hoop dat je een man of vriend hebt waar je veel steun aan hebt!
Christiana, ik begrijp dat je je zus en moeder bent verloren. Dat moet een nachtmerrie in de familie geweest zijn. Ook om je ouders zo te zien rouwen om je zus en dan heb je ook je eigen verdriet. En je ouders zijn nu ook heengegaan. Ik hoop dat ook jij je verdriet kan delen met/bij iemand.
Wat worden er veel medische missers gemaakt. Waarschijnlijk nog meer dan we willen weten. Ik word zelf al bang als ik iets mankeer.
Hebben jullie ook nu je een dierbare hebt verloren dat je heel bang bent om nog iemand te verliezen? Ik heb dat met m'n man. Hij is nu eigenlijk de enige die ik nog heb en het idee dat ik hem ook verlies maakt me zo bang.
vrijdag 26 oktober 2018 om 09:24
Christiana: hij is een tikje autistisch en heeft vasculaire dementie. Hij heeft nog wel meer beperkingen op geestelijk vlak. Het is ook niet mogelijk om hem te laten zien dat je bepaalde dingen niet met je kinderen deelt. Hij was bijvoorbeeld al heel negatief toen ze nog leefde over haar. Dat kan je gewoon niet met je kinderen delen en dat ziet hij niet. Ik ben een keer heel boos geweest en nu begint hij er niet meer over. Maar dat betekent ook dat ze doodgezwegen wordt. Ik weet niet wat hij er mee bereiken wil. Hij uit zijn frustratie over haar naar iedereen en het jaagt mensen alleen maar weg. Inclusief zijn kinderen.
Doubletree: ik heb helaas al veel meer ellende meegemaakt in dit gezin en ik heb daarom niet zo veel vertrouwen in dat er positieve dingen op mijn pad komen. Vroeg of laat (meestal vroeger dan later) ontstaat er vaak allemaal weer ellende om me heen. Ik ben wel eens bang om mijn man te verliezen, maar ik ben eigenlijk nog meer bang om zelf te overlijden. Dat ik mijn zoon niet zie opgroeien en mijn gezin verder moet zonder moeder/vrouw.
Doubletree: ik heb helaas al veel meer ellende meegemaakt in dit gezin en ik heb daarom niet zo veel vertrouwen in dat er positieve dingen op mijn pad komen. Vroeg of laat (meestal vroeger dan later) ontstaat er vaak allemaal weer ellende om me heen. Ik ben wel eens bang om mijn man te verliezen, maar ik ben eigenlijk nog meer bang om zelf te overlijden. Dat ik mijn zoon niet zie opgroeien en mijn gezin verder moet zonder moeder/vrouw.
vrijdag 26 oktober 2018 om 13:08
Ondanks??Selune schreef: ↑25-10-2018 09:26
Tinkel dat verboden verdriet dat herken ik ook erg. Er wordt niet meer over de kinderen gesproken, het wordt niet gedeeld en ik heb heel sterk het gevoel dat iedereen vind dat ik ze allang los had moeten laten. Ze zitten in mijn hart en het verdriet zit dicht onder de oppervlakte (ondanks dat het al 3 jaar geleden is), ik mis ze. Maar daarin lijk ik de enige en dat vind ik moeilijk.
Het is voor anderen AL 3 jaar geleden, voor jou PAS 3 jaar, dat is het verschil.
vrijdag 26 oktober 2018 om 13:15
redbulletje schreef: ↑25-10-2018 12:07Ik kreeg van 'n voormalige vriendin zelfs 3 maanden na 't overlijden van mijn vader al 'n opmerking van 'nog steeds?' toen ik het over slecht slapen had (wat op dat moment overigens door medicatie kwam) En zij heeft mijn vader zelfs gekend, mijn vader heeft nog in haar huis helpen klussen! Dus begrip voor rouw is er eigenlijk vrij weinig of mensen hebben geen zin om ook weer aan hun eigen verdriet te denken door er teveel aandacht aan te besteden?
Klopt, sommige mensen zeggen de gekste dingen tegen je.
Dat het toch wel een opluchting kan zijn omdat de jaren van ziek zijn, onzekerheid, ziekenhuisbezoekjes enzo nu lekker over zijn zodat je meer tijd overhebt ... what the fuck?
Ik ben laatst 2 weken onder zeil geweest, slapen, huilen, thuis doelloos op de bank zitten en nog geen puf om tv te kijken.
Ziekgemeld op mn werk, ik kon niet eens nadenken over wat ik wilde eten die avond.
En daarna zei een vriendin, zelfs een goede vriendin: oow lijkt me heerlijk zo lekker een weekje vrij nemen en lekker netflixen en uitslapen. Dat jij dat kan? Nou ik had geen keuze.... voelde me doodziek, ik heb geen vrij gepakt om lekker uit te rusten, ik heb 2 weken de meest depressie en verschrikkelijke gedachten gehad n.a.v. een zelfmoord.
Doe normaal...Ben opgestapt en gegaan.
vrijdag 26 oktober 2018 om 13:22
De sterfdag van de vader van een goede vriendin van me, gaat nooit meer uit mn geheugen weg.Selune schreef: ↑25-10-2018 14:43En dat zou ik ook graag zien van mensen om mij heen. In mijn omgeving is een felicitatie, al is het maar een appje ofzo, als de kinderen jarig zijn normaal. Maar er is werkelijk niemand die een berichtje stuurt of oog heeft voor mij op de geboorte- en sterfdagen van de kinderen. Zelfs mijn liefste vriendin heeft niet de moeite genomen er aandacht aan te besteden.
Dus ik vind dat je dat (of de verjaardag) van je beste vriendinnen wel mag verwachten....
vrijdag 26 oktober 2018 om 13:27
Herkenbaar, ik deed laatst mn verhaal aan iemand die op facebook gezien had wat er zich thuis afspeelde. Ik vroeg daarna hoe het met haar ging. "nou ook behoorlijk slecht" Ik denk ojee, wat is daar dan aan de hand. Haar auto moest gekeurd worden en die rekening was veel hoger dan verwacht. Ik pleurde bijna van mn stoel af. Dit is dus hoe belangrijk alle shit in je leven is.... niet belangrijk dus dat 2 recente begrafenissen worden overruled door een dure factuur voor een auto.Doubletree20 schreef: ↑25-10-2018 14:58Ik trek het altijd slecht als mensen tegen me zeuren over werk terwijl ik vanbinnen kapot ga van verdriet/gemis. Ik moet me dan wel eens inhouden om ze niet af te snauwen terwijl hun er natuurlijk ook niets aan kunnen doen. Maar aan de andere kant, m'n werk geeft me ook veel afleiding.
Ik heb momenteel ook weinig behoefte aan een sociaal leven maar ik weet niet zeker of dat ook door andere factoren komt. Ik kan aan de ene kant ook slecht thuis zitten. Juist dan komt het verdriet en gemis soms heel erg op me af. Ik merk zelf wel dat m'n dieren me eigenlijk nog de meeste (positieve) afleiding geven.
Verder heb ik ook geen fut voor gezelligheid en uitjes. Verjaardag enz kijk ik per avond zelf. En optredens, festivals en concerten waar ik normaal graag heen ga boeien me niks. Wordt al moe van het idee alleen al.
Ben gewoon graag alleen thuis. En af en toe iemand die naar mij toekomt, maar liever geen afspraakjes in een lunchroom of kroeg. Kan die geluiden allemaal ineens niet hebben. Misschien hoort dat er gewoon bij. Zit ons hoofd te vol om nog meer om je heen aan te kunnen.
vrijdag 26 oktober 2018 om 13:35
Jee wat een rotverhaal. Dat er nog kansen waren, dat doet zo zeer!Doubletree20 schreef: ↑25-10-2018 18:11
Waarschijnlijk heeft ze dat hele weekend een hartinfarct gehad en heeft de HAP haar naar huis gestuurd met spierpijn. Als ze een hartfilmpje hadden gemaakt had ze nu misschien nog geleefd. Dat idee doet pijn. Ze was altijd een kerngezonde vrouw, mankeerde nooit wat, stond nog volop in het leven. Ze is 64 jaar geworden. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen maar ik troost me met het idee dat ze in 1x dood was, ze heeft niet geleden verder. (volgens de arts die de doodsoorzaak kwam vaststellen) Als ik jullie verhalen lees van jullie vader of moeder die kanker hadden en een lange lijdensweg vind ik dat heel erg. Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk het moet zijn.
Wat als.. wat als....
Die kanker heeft mn moeder gesloopt, al ging het beetje bij beetje zodat ik ht niet in de gaten had. Als ik nu de fotos van de laatste wek zie denk ik echt Jeetje wat zie jij er verlept uit. En de slechts 3 foto's van de ochtend voor de euthenasie, die zijn vreselijk. maar het troost me dat ik weet dat het anders een week later toch wel was gebeurt, plus die extra week pijn lijden die haar nu bespaard is gebleven. Ze kon gewoon niet meer.
Dus hoe frustrerend dat jouw moeder gewoon beter had kunnen worden als haar klachten serieus genomen waren. Heeft de huisarts nog wel excuses aangeboden? Of een persoonlijk gesprek met je aangevraagd? Dat heeft onze huisarts na de euthenasie wel gedaan. Gewoon een uurtje kop koffie drinken bij ons en het erover hebben, die aandacht was al genoeg.
vrijdag 26 oktober 2018 om 17:31
@doubletree, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen zoveel elementen uit het verhaal herken ik.Doubletree20 schreef: ↑25-10-2018 18:11
Mijn moeder is plotseling gestorven Lady_Day. Ze had in een weekend wat last van haar arm/schouder maar ze had de dag daarvoor een zware tas gedragen dus stak het daarop
.......
Ze is 64 jaar geworden. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen maar ik troost me met het idee dat ze in 1x dood was, ze heeft niet geleden verder. (volgens de arts die de doodsoorzaak kwam vaststellen) Als ik jullie verhalen lees van jullie vader of moeder die kanker hadden en een lange lijdensweg vind ik dat heel erg. Ik kan me niet eens voorstellen hoe vreselijk het moet zijn.
Jeetje, sorry voor het lange verhaal. Ik vertel het verder eigenlijk nooit omdat m'n familie en vrienden het weten hoe het is gegaan natuurlijk en verder praat ik er niet over als niemand er naar vraagt.
Mijn moeder is begin 60 overleden. Ze had al een aantal dagen koliekpijnen in haar buik. Vermoeden van de huisarts was galstenen maar op de echo in het ziekenhuis was niks te zien. Daarom is er uitgebreider echo-onderzoek gedaan en daar was iets bij de darmwand te zien (arts dacht toen mogelijk kanker). Om zeker te weten wat er was moest er een CT-scan gemaakt worden. Er was ruimte dezelfde dag maar om een of andere reden is het niet gebeurd. Volgens de arts omdat mijn moeder die middag afspraken had en vond dat het ook wel volgende week kon. Vrijdagavond aan de telefoon klonk ze onzeker en heb ik afgesproken mee te gaan naar de scan. Op zaterdag had ze weer een grote pijn aanval, mijn broertje heeft toen de ambulance gebeld, maar omdat ze al pijnstillig had en er een scan gepland stond is er toen verder niks gebeurd. Zondagochtend sprak ik haar, alles ging goed ze was bezig met de was en had geen pijn meer en voelde zich ook niet moe. Zondag avond kreeg ik het bericht dat mijn moeder werd gereanimeerd. Ik ben zo snel mogelijk daarheen gegaan maar toen ik aankwam was ze al overleden. Ze is overleden aan een bloeding zonder duidelijke oorzaak. Het plekje op de darm hebben ze uiteindelijk niet kunnen terugvinden.
Ook ik troost me met de gedachte dat ze niet heeft geleden maar ik had zo graag nog afscheid van haar willen nemen. Ik weet niet hoe het is om iemand aan kanker te verliezen en ik weet dus ook niet of dat het rouwen verandert.
Begin dit jaar is mijn Oma overleden. Hoe dat gegaan is vond ik erg fijn. Ze was al erg oud, maar nog helder van geest. Voelde zich wat minder en is naar de huisarts gegaan. Die heeft haar doorgestuurd naar het ziekenhuis waar bleek dat haar hart er langzaam mee ophield (en dat ze niks voor haar konden doen). Alle kinderen en kleinkinderen zijn gebeld en langsgeweest in het ziekenhuis. Pas toen ze iedereen had gezien leek ze ook mentaal achteruit te gaan, en die avond toen iedereen (op degene die de nacht zou waken na) naar huis was is ze ingeslapen. Doordat ik nog even met haar heb kunnen praten (en door de leeftijd), was het rouwproces zo anders. Er was geen lange lijdensweg maar wel ruimte voor afscheid. Ik mis haar wel maar de goede gevoelens en herinneringen overheersen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
