Relaties
alle pijlers
moeder.... hoe ga ik er mee om?
woensdag 18 maart 2009 om 11:53
Mijn moeder claimt me....Ik word er helemaal dol van. Inmiddels ben ik 33, maar na een telefoongesprek met haar voel ik me weer een kind. En dit maakt me zo ontzettend kwaad. Alleen zeg ik er tegen haar niets over.... durf ik niet.
Ik zou graag eens met wat vrouwen willen praten hoe hiermee om te gaan. Graag zou ik serieus advies willen. Ik ben er al jaren over aan het nadenken en aan het trachten om hier mee om te gaan, maar zelfs een verhuizing van 160 km verder weg heeft niets geholpen. Ben enig kind en mijn moeder is een dominante vrouw met gevoel voor drama.
Ik zou graag eens met wat vrouwen willen praten hoe hiermee om te gaan. Graag zou ik serieus advies willen. Ik ben er al jaren over aan het nadenken en aan het trachten om hier mee om te gaan, maar zelfs een verhuizing van 160 km verder weg heeft niets geholpen. Ben enig kind en mijn moeder is een dominante vrouw met gevoel voor drama.
woensdag 18 maart 2009 om 14:22
Hoi Acissej,
Ik herken jouw verhaal helemaal. Mijn moeder is jouw moeder, ik ben jij (ook nog van dezelfde leeftijd echt toevallig).
Heb me zo vaak afgevraagd hoe ik hier het beste mee om kon gaan. Heb vaak afstand genomen of geprobeerd anders met ma om te gaan. Nu realiseer ik me dat ik diep van binnen baal dat ik vroeger geen kind kon zijn. Daarom reageer ik op een bepaalde manier op mijn moeders geclaim en dramatische gedoe en heb ik er veel 'last' van. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het zit maar mijn rol in het contact met mijn moeder versterkt het geclaim van mijn moeder op de één of andere manier.
groetjes Reckless
Ik herken jouw verhaal helemaal. Mijn moeder is jouw moeder, ik ben jij (ook nog van dezelfde leeftijd echt toevallig).
Heb me zo vaak afgevraagd hoe ik hier het beste mee om kon gaan. Heb vaak afstand genomen of geprobeerd anders met ma om te gaan. Nu realiseer ik me dat ik diep van binnen baal dat ik vroeger geen kind kon zijn. Daarom reageer ik op een bepaalde manier op mijn moeders geclaim en dramatische gedoe en heb ik er veel 'last' van. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het zit maar mijn rol in het contact met mijn moeder versterkt het geclaim van mijn moeder op de één of andere manier.
groetjes Reckless
woensdag 18 maart 2009 om 14:23
quote:blijfgewoonbianca schreef op 18 maart 2009 @ 12:06:
Yoyo , ik ken je Oma niet , maar het klinkt toch gewoon héél lief ; dat je je zorgen maakt om je kind van 59 ?Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
Yoyo , ik ken je Oma niet , maar het klinkt toch gewoon héél lief ; dat je je zorgen maakt om je kind van 59 ?Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
woensdag 18 maart 2009 om 14:42
quote:elninjoo schreef op 18 maart 2009 @ 14:23:
[...]
Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
ik vind t wat anders als ze zegt dat je voorzichtig moet doen, maar volgens mij werd hier min of meer een "verbod" uitgevaardigd om de weg op te gaan omdat het glad was... Nou, dat maak ik dan ook nog wel zelf uit hoor of ik dat risico neem of niet. Daar heb ik mijn moeder niet voor nodig.
en verder heb ik mijn omgeving ook iemand, ook enig kind b.t.w., die zich erg laat beinvloeden door wat haar moeder vindt of zegt, ik snap daar helemaal niks van. Ik ben eerder geneigd om het tegengestelde te doen van wat mijn moeder vindt, dan daar in mee gaan. (zal ook wel kinderachtig zijn, maar ja).
[...]
Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
ik vind t wat anders als ze zegt dat je voorzichtig moet doen, maar volgens mij werd hier min of meer een "verbod" uitgevaardigd om de weg op te gaan omdat het glad was... Nou, dat maak ik dan ook nog wel zelf uit hoor of ik dat risico neem of niet. Daar heb ik mijn moeder niet voor nodig.
en verder heb ik mijn omgeving ook iemand, ook enig kind b.t.w., die zich erg laat beinvloeden door wat haar moeder vindt of zegt, ik snap daar helemaal niks van. Ik ben eerder geneigd om het tegengestelde te doen van wat mijn moeder vindt, dan daar in mee gaan. (zal ook wel kinderachtig zijn, maar ja).
woensdag 18 maart 2009 om 15:46
Ojee, moeilijk dit. Je kunt het met haar proberen te bespreken maar eerlijk gezegd verwacht ik dat je niet op begrip hoeft te rekenen. Dus of dat zin heeft is de vraag. Je woont al ver bij haar vandaan schrijf je. Heel verstandig. Ik zou in jouw geval serieus over emigreren nadenken, dan is de afstand helemaal te groot om vaak langs te gaan. Ik heb zelf een klein beetje hetzelfde met mijn moeder, in veel mindere mate dan jij overigens, maar zij kan het ook nooit laten om mij de les te lezen. Ze beschouwt mij met mijn 35 jaar nog altijd niet als volwassen blijkbaar. En soms baal ik daar zo van dat ik heel kortaf ga doen. Ik woon niet in dezelfde woonplaats als zij en dat voelt heel lekker. Ze heeft geen rijbewijs en zal nooit zomaar langskomen. Ik heb wel rijbewijs en zal ook niet gauw door de weeks langs gaan. Af en toe de verplichte weekend bezoekjes aan ouders en schoonouders, samen met man en kinderen. En dat is het wel. Met mijn schoonmoeder heb ik hetzelfde; die hoef ik ook niet wekelijks te zien. Is een te grote bemoeial en wil altijd het naadje van de kous weten. Dan heb ik helemaal de neiging om niets meer te vertellen.
woensdag 18 maart 2009 om 15:51
quote:elninjoo schreef op 18 maart 2009 @ 14:23:
Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
Tuurlijk zeg je dat!
Zeggen mijn ouders ook tegen mij en andersom.
Maar bij alles wat je doet moet je je bij oma verantwoorden.
Ik vind het wel eens jammer dat als ik zeg dat ik op wintersport ga, dat ik dan gelijk de hele telegraaf over me heen krijg ipv
"veel plezier".
Ik vind dat ook juist lief. Zelf zeg ik dat ook rustig tegen mijn ouders dat ze voorzichtig moeten doen als ze met slecht winterweer op stap gaan.
Tuurlijk zeg je dat!
Zeggen mijn ouders ook tegen mij en andersom.
Maar bij alles wat je doet moet je je bij oma verantwoorden.
Ik vind het wel eens jammer dat als ik zeg dat ik op wintersport ga, dat ik dan gelijk de hele telegraaf over me heen krijg ipv
"veel plezier".
woensdag 18 maart 2009 om 17:43
Setter, Anjertje en Reckless, fijn te lezen dat jullie het verhaal herkennen. Natuurlijk is het niet een prettige situatie voor jullie, maar het is wel fijn om een gelijk verhaal te lezen en te weten dat er meerdere zijn die dit herkennen.
In de afgelopen uren is de situatie geheel uit de hand gelopen en heb ik met mijn ouders een flinke ruzie. Mijn moeder kan goed mijn vader manipuleren en deze kwam mij de les lezen en vertellen hoe slecht ik was. Ik was/ ben totaal van mijn pad af. Het was alsof er een bom in mijn lichaam onplofte. Het is nu chaos....
In de afgelopen uren is de situatie geheel uit de hand gelopen en heb ik met mijn ouders een flinke ruzie. Mijn moeder kan goed mijn vader manipuleren en deze kwam mij de les lezen en vertellen hoe slecht ik was. Ik was/ ben totaal van mijn pad af. Het was alsof er een bom in mijn lichaam onplofte. Het is nu chaos....
woensdag 18 maart 2009 om 17:48
acissej, Laat het even rusten meid. Jullie zijn nu allemaal boos en teleurgesteld, geef het even de tijd tot de ergste boosheid is verdwenen en probeer dan weer in gesprek te gaan, of niet, dat is wat je zelf wil.
Heb je zelf een relatie? Wat vind hij/zij ervan? Of woon je alleen.
Veel sterkte in ieder geval, want hoewel ik me er niet veel bij kan voorstellen, gun ik je dit ook niet.
lfs P.
Heb je zelf een relatie? Wat vind hij/zij ervan? Of woon je alleen.
Veel sterkte in ieder geval, want hoewel ik me er niet veel bij kan voorstellen, gun ik je dit ook niet.
lfs P.
woensdag 18 maart 2009 om 18:01
dankje pinky8. Het zal idd het verstandigste zijn om even geen contact te hebben.
Mijn vriend is op de hoogte, ik heb hem gebeld (hij was op zijn werk), maar nog niet uitgebreid gesproken. Hij zal zo thuis komen en hoop dan dat hij begrijpt dat dit een moeilijke situatie is. Dat zal overigens wel. Maar er is toch een beetje (boel) angst zijn dat ik degenen ben die fout zit....
Mijn vriend is op de hoogte, ik heb hem gebeld (hij was op zijn werk), maar nog niet uitgebreid gesproken. Hij zal zo thuis komen en hoop dan dat hij begrijpt dat dit een moeilijke situatie is. Dat zal overigens wel. Maar er is toch een beetje (boel) angst zijn dat ik degenen ben die fout zit....
donderdag 19 maart 2009 om 10:14
Hi Acissej,
ik herken het helemaal, ik zit zelf in een vergelijkbare situatie met mijn moeder & co. Enig kind, claimende moeder in slachtofferrol etc.)
Ik heb nog geen oplossing, maar ben wel hard bezig om een manier te vinden om het me niet te laten raken.
Mijn valkuil zit hem (ook?) in de angst dat ik degene ben die fout zit, en dat ik ze dus onrecht aandoe. Ik heb een weird soort schuldgevoel naar haar toe en dat maakt dat ik niet goed van haar kan loskomen en 100% voor mezelf kan gaan staan als ik daarmee tegen haar in ga en/of haar daarmee kwets.
Waar die angst om haar te kwetsen vandaan komt snap ik zelf ook niet (het is niet zo dat ze me dan gaat slaan o.i.d.) Ik kan me voorstellen dat mensen die dit niet hebben dit ook niet snappen want het slaat ook eigenlijk nergens op.
Maar toch is die angst zodanig reeel dat ik mij het beste voel als ik haar tevreden heb gesteld. En over het algemeen betekent dat dat ik dus tegen mijn eigen gevoel in moet gaan. En daar word ik na 38 jaar behoorlijk moe van.
ik herken het helemaal, ik zit zelf in een vergelijkbare situatie met mijn moeder & co. Enig kind, claimende moeder in slachtofferrol etc.)
Ik heb nog geen oplossing, maar ben wel hard bezig om een manier te vinden om het me niet te laten raken.
Mijn valkuil zit hem (ook?) in de angst dat ik degene ben die fout zit, en dat ik ze dus onrecht aandoe. Ik heb een weird soort schuldgevoel naar haar toe en dat maakt dat ik niet goed van haar kan loskomen en 100% voor mezelf kan gaan staan als ik daarmee tegen haar in ga en/of haar daarmee kwets.
Waar die angst om haar te kwetsen vandaan komt snap ik zelf ook niet (het is niet zo dat ze me dan gaat slaan o.i.d.) Ik kan me voorstellen dat mensen die dit niet hebben dit ook niet snappen want het slaat ook eigenlijk nergens op.
Maar toch is die angst zodanig reeel dat ik mij het beste voel als ik haar tevreden heb gesteld. En over het algemeen betekent dat dat ik dus tegen mijn eigen gevoel in moet gaan. En daar word ik na 38 jaar behoorlijk moe van.
donderdag 19 maart 2009 om 10:23
quote:Flow88 schreef op 19 maart 2009 @ 10:14:
Maar toch is die angst zodanig reeel dat ik mij het beste voel als ik haar tevreden heb gesteld. En over het algemeen betekent dat dat ik dus tegen mijn eigen gevoel in moet gaan. En daar word ik na 38 jaar behoorlijk moe van.
Dito, dito, dito..... het is zo lastig. En `normaal` (want tja wat is normaal) ben ik behoorlijk mondig en weet ik goed te verwoorden wat ik van iets vind of over iets denk. En laat ik me absoluut niet door iemand leiden. Maar mijn moeder heeft zo´n extreem, raar effect op mij....
En ik ervaar ook dat er vaak wordt gezegd dat ik moet opkomen voor mezelf, volwassen moet worden, maar dat weet ik allemaal....
het lukt me alleen niet.
Maar toch is die angst zodanig reeel dat ik mij het beste voel als ik haar tevreden heb gesteld. En over het algemeen betekent dat dat ik dus tegen mijn eigen gevoel in moet gaan. En daar word ik na 38 jaar behoorlijk moe van.
Dito, dito, dito..... het is zo lastig. En `normaal` (want tja wat is normaal) ben ik behoorlijk mondig en weet ik goed te verwoorden wat ik van iets vind of over iets denk. En laat ik me absoluut niet door iemand leiden. Maar mijn moeder heeft zo´n extreem, raar effect op mij....
En ik ervaar ook dat er vaak wordt gezegd dat ik moet opkomen voor mezelf, volwassen moet worden, maar dat weet ik allemaal....
het lukt me alleen niet.
donderdag 19 maart 2009 om 10:31
Dat schuldgevoel is heel normaal, het gaat wel om een moeder-dochter relatie. Niet om één-of-anders schoolvriendinnetje.
Niet dat je gevoel daarmee verandert, als je je dat realiseert, maar mss kun je dan sommige dingen wat gemakkelijker naast je neet leggen.
Ik zou je willen aanraden eens met een prof erover te praten. Ik heb vanaf het begin v mijn studietijd ermee gezeten, telkens gedacht ik het op bepaalde momenten "naast me neer had gelegd" oid. Waarop een tijdje later dan weer bleek dat dat helemaal niet het geval was.
Nu heb ik de "mazzel" dat mijn moeder inmiddels een diagnose v.e. psychisch ziektebeeld heeft. op een of andere manier kon ik daarmee dingen gemakkelijker een plaatsje geven en benoemen. je hoeft dan niet meer zo "in het vage" te praten.
Niet dat je gevoel daarmee verandert, als je je dat realiseert, maar mss kun je dan sommige dingen wat gemakkelijker naast je neet leggen.
Ik zou je willen aanraden eens met een prof erover te praten. Ik heb vanaf het begin v mijn studietijd ermee gezeten, telkens gedacht ik het op bepaalde momenten "naast me neer had gelegd" oid. Waarop een tijdje later dan weer bleek dat dat helemaal niet het geval was.
Nu heb ik de "mazzel" dat mijn moeder inmiddels een diagnose v.e. psychisch ziektebeeld heeft. op een of andere manier kon ik daarmee dingen gemakkelijker een plaatsje geven en benoemen. je hoeft dan niet meer zo "in het vage" te praten.
Computer says nooooo
donderdag 19 maart 2009 om 10:42
quote:summer73 schreef op 19 maart 2009 @ 10:31:
Dat schuldgevoel is heel normaal, het gaat wel om een moeder-dochter relatie. .
eigenlijk vind ik het niet zo normaal. Ik voel me er nl soms echt `ziek` van. Ik had deze week bijvoorbeeld een telefoongesprek met haar, waarin ze mij weer enorm met een schuldgevoel opzadelde. En ik was me er ontzettend bewust van dat ik echt niet wil wat ze mij opdroeg. Ik vertelde haar dit. Uiteindelijk escaleerde het gesprek, ik kon niet langer met haar praten. Mijn vriend heeft haar gisteren gesproken, wat ook een moeizaam gesprek was (Ik kon nl niet met haar praten, ik had echt even ruimte nodig).
Vandaag belt ze me op en ze vraagt of ik niet chagarijnig ben en weer een beetje vrolijk ben..... Ik ben met stomheid geslagen.
Dat schuldgevoel is heel normaal, het gaat wel om een moeder-dochter relatie. .
eigenlijk vind ik het niet zo normaal. Ik voel me er nl soms echt `ziek` van. Ik had deze week bijvoorbeeld een telefoongesprek met haar, waarin ze mij weer enorm met een schuldgevoel opzadelde. En ik was me er ontzettend bewust van dat ik echt niet wil wat ze mij opdroeg. Ik vertelde haar dit. Uiteindelijk escaleerde het gesprek, ik kon niet langer met haar praten. Mijn vriend heeft haar gisteren gesproken, wat ook een moeizaam gesprek was (Ik kon nl niet met haar praten, ik had echt even ruimte nodig).
Vandaag belt ze me op en ze vraagt of ik niet chagarijnig ben en weer een beetje vrolijk ben..... Ik ben met stomheid geslagen.
donderdag 19 maart 2009 om 14:27
Het is zeker niet makkelijk om dat patroon te doorbreken. Het is m.i. vergelijkbaar met een fobie, bijv bij iemand die extreme angst heeft voor spinnen. Ondanks dat zo iemand rationeel dan wel weet dat zo'n spinnetje echt niet gevaarlijk is, heeft de persoon toch die hevige angst.
Ik heb dus eigenlijk een fobie voor mijn moeder om maar even in deze beeldspraak te blijven Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik mij er eigenlijk voor schaam. Dus niet makkelijk om er over te praten, maar dit forum is wat dat betreft wel fijn.
Ik kijk er van op dat meer mensen dit blijken te hebben (er was laatst ook al een vergelijkbaar topic over). Niet dat het wat oplost, maar herkenning geeft wel wat lucht, en door er over te schrijven ga (ik in ieder geval) er beter over nadenken - i.p.v. de vervelende ervaringen zoveel mogelijk vermijden en wegstoppen. Want de "tactiek" van het vermijden en wegstoppen werkt helaas ook niet echt op de lange termijn.
Ik heb dus eigenlijk een fobie voor mijn moeder om maar even in deze beeldspraak te blijven Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik mij er eigenlijk voor schaam. Dus niet makkelijk om er over te praten, maar dit forum is wat dat betreft wel fijn.
Ik kijk er van op dat meer mensen dit blijken te hebben (er was laatst ook al een vergelijkbaar topic over). Niet dat het wat oplost, maar herkenning geeft wel wat lucht, en door er over te schrijven ga (ik in ieder geval) er beter over nadenken - i.p.v. de vervelende ervaringen zoveel mogelijk vermijden en wegstoppen. Want de "tactiek" van het vermijden en wegstoppen werkt helaas ook niet echt op de lange termijn.
donderdag 19 maart 2009 om 14:46
... nee lieverd, het is ook zeker niet normaal. Ik bedoel alleen dat je verwarde gevoelens heel normaal zijn.
Dit ga je niet alleen of met behulp van digidinnen op dit forum oplossen vrees ik..
Wij, je vriend ed kunnen natuurlijk naar je luisteren en als uitlaatklep fungeren, maar min ervaring is dat dergelijke gevoelens dusdanig diep zitten, dat het echt raadzaam kan zijn om inderdaad eens wat 'hulp van buitenaf' op te zoeken.
Je moeder zou in ene ideale wereld een veilige baken te zijn.
Dit ga je niet alleen of met behulp van digidinnen op dit forum oplossen vrees ik..
Wij, je vriend ed kunnen natuurlijk naar je luisteren en als uitlaatklep fungeren, maar min ervaring is dat dergelijke gevoelens dusdanig diep zitten, dat het echt raadzaam kan zijn om inderdaad eens wat 'hulp van buitenaf' op te zoeken.
Je moeder zou in ene ideale wereld een veilige baken te zijn.
Computer says nooooo
donderdag 19 maart 2009 om 14:47
Die tactiek van wegstoppen werkte bij mij iig inderdaad niet. Eerder het omgekeerde.
Op een gegeven moment was het zo erg dat ik alleen nog met moederdag (hoe ironisch) en verjaardag naar mijn moeder ging, als ik er dus echt niet meer onderuit kwam.. Zodra ik in een straal van 20 km vanaf haar huis was, kreeg ik serieuze klachten met ademhalen. Zo zat ik ermee naar haar toe te moeten.
Op een gegeven moment was het zo erg dat ik alleen nog met moederdag (hoe ironisch) en verjaardag naar mijn moeder ging, als ik er dus echt niet meer onderuit kwam.. Zodra ik in een straal van 20 km vanaf haar huis was, kreeg ik serieuze klachten met ademhalen. Zo zat ik ermee naar haar toe te moeten.
Computer says nooooo
donderdag 19 maart 2009 om 16:12
quote:acissej schreef op 19 maart 2009 @ 10:42:
[...]
Vandaag belt ze me op en ze vraagt of ik niet chagarijnig ben en weer een beetje vrolijk ben..... Ik ben met stomheid geslagen.
Of je het over mijn moeder hebt! Ik heb 6 jaar geleden, samen met mijn man, enorme ruzie met mijn moeder gehad, ze heeft mijn man de deur uitgestuurd en ik ben meegegaan. Prompt 2 dagen later belde ze me op mijn werk om me om een telefoonnummer te vragen. Ik was flabbergasted en heb haar het nummer gegeven. Natuurlijk kon ik me later voor mijn kop slaan om zoveel domheid en stommiteit, maar hee....dit soort 'moeders' heeft dit effect op je.
Vijf dagen later heb ik het contact verbroken, en ik heb me heilig voorgenomen om de komende 5000 jaar geen contact meer met haar te zoeken. En deze situatie bevalt me prima! Geen schuldgevoel, geen stress meer, geen chagrijnige buien meer omdat ze weer eens onredelijk heeft gedaan, niks van dat alles meer.
Vijfendertig jaar in angst geleefd, maar sinds 6 jaar bevrijd van mijn tiran. Echt, ik kan het iedereen die in zo'n situatie zit aanraden. Mijn leven is eindelijk leuk.
[...]
Vandaag belt ze me op en ze vraagt of ik niet chagarijnig ben en weer een beetje vrolijk ben..... Ik ben met stomheid geslagen.
Of je het over mijn moeder hebt! Ik heb 6 jaar geleden, samen met mijn man, enorme ruzie met mijn moeder gehad, ze heeft mijn man de deur uitgestuurd en ik ben meegegaan. Prompt 2 dagen later belde ze me op mijn werk om me om een telefoonnummer te vragen. Ik was flabbergasted en heb haar het nummer gegeven. Natuurlijk kon ik me later voor mijn kop slaan om zoveel domheid en stommiteit, maar hee....dit soort 'moeders' heeft dit effect op je.
Vijf dagen later heb ik het contact verbroken, en ik heb me heilig voorgenomen om de komende 5000 jaar geen contact meer met haar te zoeken. En deze situatie bevalt me prima! Geen schuldgevoel, geen stress meer, geen chagrijnige buien meer omdat ze weer eens onredelijk heeft gedaan, niks van dat alles meer.
Vijfendertig jaar in angst geleefd, maar sinds 6 jaar bevrijd van mijn tiran. Echt, ik kan het iedereen die in zo'n situatie zit aanraden. Mijn leven is eindelijk leuk.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 13 september 2009 om 19:14
Als je je bewust bent van het feit dat ze jou weet te bespelen, maak dan gebruik van die kennis. Praat ze jou een schuldgevoel aan? Niet op reageren. Doet ze zielig? Niet op reageren. Speelt ze het slachtoffertje? Niet op reageren.
Gek genoeg moeten we zelf volwassen worden om ook als volwassenen behandeld te worden. Mijn moeder wist ook feilloos mijn knoppen te vinden en er hard op te rammen. Die "knoppen" .... daar ben ik mee aan de slag gegaan. Makkelijk is het niet maar ik liet me niet meer leiden door schuldgevoelens richting haar, heb me een paar flink uitgesproken en ik weigerde om vanuit wat voor negatief gevoel dan ook op haar te reageren.
Want hoe je het ook went of keert, het zijn jouw eigen gevoelens die een normaal contact in de weg staan. Volwassen worden betekent niet je je volledig losmaakt van je moeder (lukt toch niet) maar een andere manier van met jezelf omgaan. Wat ik dus net zei, niet reageren op haar gemanupileer. Wat je ook voelt van binnen, hoe razend je ook wordt, hoe kut je je ook voelt, NIET REAGEREN. Hou het bij het onderwerp. Het uitrazen, het verdriet etc. daar moet JIJ iets mee. Niet je moeder. Voor haar is het slechts de voedingsbodem waarop ze haar drama kan uitspelen. Jij laat haar toe. Het lijkt erop alsof je bent blijven steken in een rol van tig jaar geleden. Laat die rol los dat jij voor je moeder moet zorgen, dat kan ze prima zelf. Laat ook los dat je verantwoordelijk voor haar bent. Je kunt alleen verantwoordelijk zijn voor jezelf.
Mijn moeder kon weleens op een gemene toon zeggen:"Zo, jou zien we ook niet meer vaak....waar blijf je?!" Dan kon ik heel kalm zeggen:"Ik heb geen tijd. Als ik tijd heb dan zie je me wel verschijnen" Einde gesprek. Klinkt koud en bot maar dat moest ik wel. Mijn 'knop' was dat ik meteen in de schuldgevoelens schoot en meteen langsging. Tegen mijn knoppen in (want die liet ik niet meer mijn reactie bepalen) stelde ik (bibberend en bevend) mijn grenzen.
Vanaf het moment dat je besluit je los te maken, zul je consequent in je gedrag moeten zijn naar je moeder. In het begin is het onwennig, want je gedraagt je voor je gevoel anders dan je bent. Maar eigenlijk is het niet meer dan een situatie (of beter gezegd jezelf) ten goede veranderen.
Moeders zijn heilig en die horen we te eren. Maar niet ten koste van onszelf. Zij een mens. Ik een mens. Ze staat niet boven mij of onder mij. Ik zie haar als mijn gelijke wat mens-zijn betreft. Als moeder heeft ze een speciale plek in mijn hart. Juist door voor mezelf op te komen en bepaald gedrag niet te accepteren (en daar ook consequenties aan verbinden voor haar) hebben we nu een veel betere relatie. "Nee" zeggen is geen teken van disrespect maar van een zelfrespect. Of ze het nu accepteert of niet, jij kunt jezelf in ieder geval in de spiegel aankijken.
Ga aan de slag met die knoppen die zij zo goed weet te raken en leg niets maar dan ook niets van wat ze bij jou teweegbrengt bij haar neer. Het is van jou. Doe er iets mee. Dan zijn er straks ook geen knoppen meer om te raken. Dan heb jij een moeder terug en jouw moeder een dochter. Zoals het hoort te zijn.
Sterkte!
Gek genoeg moeten we zelf volwassen worden om ook als volwassenen behandeld te worden. Mijn moeder wist ook feilloos mijn knoppen te vinden en er hard op te rammen. Die "knoppen" .... daar ben ik mee aan de slag gegaan. Makkelijk is het niet maar ik liet me niet meer leiden door schuldgevoelens richting haar, heb me een paar flink uitgesproken en ik weigerde om vanuit wat voor negatief gevoel dan ook op haar te reageren.
Want hoe je het ook went of keert, het zijn jouw eigen gevoelens die een normaal contact in de weg staan. Volwassen worden betekent niet je je volledig losmaakt van je moeder (lukt toch niet) maar een andere manier van met jezelf omgaan. Wat ik dus net zei, niet reageren op haar gemanupileer. Wat je ook voelt van binnen, hoe razend je ook wordt, hoe kut je je ook voelt, NIET REAGEREN. Hou het bij het onderwerp. Het uitrazen, het verdriet etc. daar moet JIJ iets mee. Niet je moeder. Voor haar is het slechts de voedingsbodem waarop ze haar drama kan uitspelen. Jij laat haar toe. Het lijkt erop alsof je bent blijven steken in een rol van tig jaar geleden. Laat die rol los dat jij voor je moeder moet zorgen, dat kan ze prima zelf. Laat ook los dat je verantwoordelijk voor haar bent. Je kunt alleen verantwoordelijk zijn voor jezelf.
Mijn moeder kon weleens op een gemene toon zeggen:"Zo, jou zien we ook niet meer vaak....waar blijf je?!" Dan kon ik heel kalm zeggen:"Ik heb geen tijd. Als ik tijd heb dan zie je me wel verschijnen" Einde gesprek. Klinkt koud en bot maar dat moest ik wel. Mijn 'knop' was dat ik meteen in de schuldgevoelens schoot en meteen langsging. Tegen mijn knoppen in (want die liet ik niet meer mijn reactie bepalen) stelde ik (bibberend en bevend) mijn grenzen.
Vanaf het moment dat je besluit je los te maken, zul je consequent in je gedrag moeten zijn naar je moeder. In het begin is het onwennig, want je gedraagt je voor je gevoel anders dan je bent. Maar eigenlijk is het niet meer dan een situatie (of beter gezegd jezelf) ten goede veranderen.
Moeders zijn heilig en die horen we te eren. Maar niet ten koste van onszelf. Zij een mens. Ik een mens. Ze staat niet boven mij of onder mij. Ik zie haar als mijn gelijke wat mens-zijn betreft. Als moeder heeft ze een speciale plek in mijn hart. Juist door voor mezelf op te komen en bepaald gedrag niet te accepteren (en daar ook consequenties aan verbinden voor haar) hebben we nu een veel betere relatie. "Nee" zeggen is geen teken van disrespect maar van een zelfrespect. Of ze het nu accepteert of niet, jij kunt jezelf in ieder geval in de spiegel aankijken.
Ga aan de slag met die knoppen die zij zo goed weet te raken en leg niets maar dan ook niets van wat ze bij jou teweegbrengt bij haar neer. Het is van jou. Doe er iets mee. Dan zijn er straks ook geen knoppen meer om te raken. Dan heb jij een moeder terug en jouw moeder een dochter. Zoals het hoort te zijn.
Sterkte!
