Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 om 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
maandag 17 december 2018 om 17:05
Is een grote stap omdat ik mijn haar draag op een bepaalde manier als afleiding van mijn kin het geeft mij een bepaalde controle. Ik ben al zeker 9 maanden niet naar de kapper geweest, mijn haar groeit heel langzaam en ik kijk niet graag naar mezelf in zo'n spiegel als je geknipt word.Eslarealidad schreef: ↑17-12-2018 16:37Doe er dan wat aan.
Dat kan toch wel.
Jezelf in het nieuw steken?
Als eerste stap?
Dit geldt ook voor mijn kleding, ik vind het vervelend om mijzelf te zien in spiegels in pashokjes.
maandag 17 december 2018 om 17:08
Heb je iemand die jou kan adviseren qua kleding en kapsel? Misschien anders een personal shopper of hier een topic openen voor advies.phantast schreef: ↑17-12-2018 16:19Ik heb gevraagd aan mijn buurvrouw van in de 70 jaar dus ongevaarlijk wat ze van mij vond, haar eerlijke mening. Ze zei dat ik erbij loop als een zwerver met een kapsel zonder model, als een vogelverschrikker en met een type jas van 15 jaar oud dat niemand meer draagt tegenwoordig ook zei ze dat ik wel beter zou kunnen ruiken ondanks dat ik niet stink. Ze zei dat ik er onverzorgd uitzie maar verder doorsnee ondanks een prominente vooruitstekende kin dat niet in verhouding is met de rest van mijn gezicht. Maar ze zei dat iedereen wel wat heeft. Maar mijn presentatie is niet zo geweldig op zijn zachtst gezegd.
maandag 17 december 2018 om 17:23
phantast schreef: ↑17-12-2018 17:05Is een grote stap omdat ik mijn haar draag op een bepaalde manier als afleiding van mijn kin het geeft mij een bepaalde controle. Ik ben al zeker 9 maanden niet naar de kapper geweest, mijn haar groeit heel langzaam en ik kijk niet graag naar mezelf in zo'n spiegel als je geknipt word.
Dit geldt ook voor mijn kleding, ik vind het vervelend om mijzelf te zien in spiegels in pashokjes.
Als je het koopt en thuis past?
Ik heb ook mijn haar op een bepaalde manier wat voor mij het lekkerst voelt.
Geeft ook controle of een soort van camouflage.
Hebben wel meer mensen.
Ik ging vroeger vaak naar de kapper.
Nu niet meer. Ik doe het zelf. En het zit naar mijn zin.Ik heb dan ook wel een soort krul. Dan valt het goed.
Ik verzorg mezelf goed. Lekker luchtje op. Gewoon voor mezelf. Kun jij ook doen.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 17 december 2018 om 17:53
Nee dan moet je iemand al persoonlijk goed kennen.
Dat is inderdaad erg direct, dan word je gedwongen daarop te antwoorden. Bij de juiste persoon is het misschien wel handig maar ik snap ook dat je ontkent.Dina80 schreef: ↑16-12-2018 23:24Al kunnen ze het ook wel aan me zien omdat ik erg dun ben. Sommige mensen vragen ook rechtstreeks aan me of ik anorexia heb. Dat vind ik best vrijpostig. Soms zeg ik dan uit schrik ook 'nee'. Ik heb het voor mezelf ook wel een tijd ontkend en als ik dan 'nee' zei dacht ik dat zelf ook te menen. Of ik schoof het af op zenuwen, dat ik niet at uit zenuwen.
Verder eigenlijk dezelfde vraag als Eslarealidad, hoe gaat het dan met je? Je kunt ook een berichtje sturen trouwens.
maandag 17 december 2018 om 18:28
Het is eigenlijk een soort dilemma, aan de ene kant camoufleer ik wat ik zo lelijk vind aan mezelf, aan de andere kant ziet het kapsel eruit als die van Kees Flodder. Het camoufleren weegt helaas zwaarder dan een fatsoenlijk kapsel. Misschien moet ik maar eens oefenen door mijn haren plat te drukken aan de zijkant. Nu zit er veel haar aan de zijkanten van mijn gezicht ter afleiding en het geeft de illusie dat mijn gezicht meer in balans is.
Maar voor de buitenwereld oogt dit onverzorgd.
maandag 17 december 2018 om 18:39
Volgende keer dat je naar de kapper gaat om goed advies vragen?phantast schreef: ↑17-12-2018 18:28Het is eigenlijk een soort dilemma, aan de ene kant camoufleer ik wat ik zo lelijk vind aan mezelf, aan de andere kant ziet het kapsel eruit als die van Kees Flodder. Het camoufleren weegt helaas zwaarder dan een fatsoenlijk kapsel. Misschien moet ik maar eens oefenen door mijn haren plat te drukken aan de zijkant. Nu zit er veel haar aan de zijkanten van mijn gezicht ter afleiding en het geeft de illusie dat mijn gezicht meer in balans is.
Maar voor de buitenwereld oogt dit onverzorgd.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 17 december 2018 om 19:00
En kleding dan? Goede kleding doet zo ontzettend veel voor zowel mannen als vrouwen.phantast schreef: ↑17-12-2018 18:28Het is eigenlijk een soort dilemma, aan de ene kant camoufleer ik wat ik zo lelijk vind aan mezelf, aan de andere kant ziet het kapsel eruit als die van Kees Flodder. Het camoufleren weegt helaas zwaarder dan een fatsoenlijk kapsel. Misschien moet ik maar eens oefenen door mijn haren plat te drukken aan de zijkant. Nu zit er veel haar aan de zijkanten van mijn gezicht ter afleiding en het geeft de illusie dat mijn gezicht meer in balans is.
Maar voor de buitenwereld oogt dit onverzorgd.
maandag 17 december 2018 om 19:03
hmm ja, ik ben alleen bang dat hij/zij dan inderdaad mij onzekerheden bevestigd, bovendien nu ik even getest heb door mijn haar strak naar achteren te kammen kan ik direct zien dat mijn haarlijn behoorlijk ver is teruggetrokken. Ik vermoed dat ik langzaam kaal word maar dat het zeker nog een hele poos gaat duren.
maandag 17 december 2018 om 22:09
Ik denk dat je hier doelt op speciale gelegenheden? Ik kom daar nooit in terecht dus ik draag gewoon normale kleding. Ik loop wel in een jas rond van 10 jaar oud ongeveer. Omdat ik toch vaak denk dat het toch nooit genoeg is wat ik draag ik blijf altijd te min.
maandag 17 december 2018 om 23:00
Nee, het gaat niet goed. En ik zorg niet goed voor mezelf, al probeer ik het natuurlijk wel. Steeds neem ik me voor van morgen ga ik een normale ontbijt lunch en avondeten eten, en dan lukt het toch niet. Ik voel enorme weerstand als ik het probeer. Het voelt alsof eten niet in mijn lichaam hoort.
Anorexia is inderdaad een vorm van controle. Het is ook om minder te voelen, als ik weinig eet voel ik ook minder van verdriet of eenzaamheid. Het voelt alsof ik steeds een beetje meer verdwijn. Het is best een vreemd iets, omdat ik wel weet dat het destructief is en niet goed, maar toch niet bij machte ben om het te veranderen. Ik vind zelf trouwens niet dat ik dun ben, maar anderen zeggen dat. Wel zie ik dat ik in mijn gezicht bleek ben en donkere randen onder mijn ogen, maar van mijn postuur zie ik niet zo. Dus dat is ook een voorbeeld van een zelfbeeld dat niet overeenkomt met wat een ander ziet.
Anorexia is inderdaad een vorm van controle. Het is ook om minder te voelen, als ik weinig eet voel ik ook minder van verdriet of eenzaamheid. Het voelt alsof ik steeds een beetje meer verdwijn. Het is best een vreemd iets, omdat ik wel weet dat het destructief is en niet goed, maar toch niet bij machte ben om het te veranderen. Ik vind zelf trouwens niet dat ik dun ben, maar anderen zeggen dat. Wel zie ik dat ik in mijn gezicht bleek ben en donkere randen onder mijn ogen, maar van mijn postuur zie ik niet zo. Dus dat is ook een voorbeeld van een zelfbeeld dat niet overeenkomt met wat een ander ziet.
maandag 17 december 2018 om 23:40
Lieve Dina, wat naar voor je.
Jeetje!
De hele tijd zocht ik een woord.
Jullie hadden het over spontaan.
Weerstand was het woord. En jij zet het hier. Spontaan is geen weerstand hebben.
Spontaan een ontbijtje nemen. Spontaan iemand een knuffel geven.
Spontaan een glimlach. Bijvoorbeeld.
Jij voelt wel weerstand. Is natuurlijk niet goed.
Probeer het morgen weer. Je hebt een bleek gezichtje, donkere randen en als anderen zeggen dat je dun bent dan zal dat ook wel zo zijn. Doet me verdriet te lezen dat je zo verdrietig en eenzaam bent. Ga je met de huisarts praten?, Weet je familie hier wel van?
Heftig meid, maak die ommezwaai.
Ik ben een leek maar ik hoop je toch een beetje te kunnen bereiken om het anders te doen.
Jeetje!
De hele tijd zocht ik een woord.
Jullie hadden het over spontaan.
Weerstand was het woord. En jij zet het hier. Spontaan is geen weerstand hebben.
Spontaan een ontbijtje nemen. Spontaan iemand een knuffel geven.
Spontaan een glimlach. Bijvoorbeeld.
Jij voelt wel weerstand. Is natuurlijk niet goed.
Probeer het morgen weer. Je hebt een bleek gezichtje, donkere randen en als anderen zeggen dat je dun bent dan zal dat ook wel zo zijn. Doet me verdriet te lezen dat je zo verdrietig en eenzaam bent. Ga je met de huisarts praten?, Weet je familie hier wel van?
Heftig meid, maak die ommezwaai.
Ik ben een leek maar ik hoop je toch een beetje te kunnen bereiken om het anders te doen.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
dinsdag 18 december 2018 om 09:01
Jeetje, dat klinkt idd niet goed. Ik hoop dat je hier wel snel doorheen komt. Mocht je ooit je hart willen luchten dan kan dat altijd hoor, alhoewel ik begrijp dat dat simpel gezegd is.Dina80 schreef: ↑17-12-2018 23:00Nee, het gaat niet goed. En ik zorg niet goed voor mezelf, al probeer ik het natuurlijk wel. Steeds neem ik me voor van morgen ga ik een normale ontbijt lunch en avondeten eten, en dan lukt het toch niet. Ik voel enorme weerstand als ik het probeer. Het voelt alsof eten niet in mijn lichaam hoort.
Anorexia is inderdaad een vorm van controle. Het is ook om minder te voelen, als ik weinig eet voel ik ook minder van verdriet of eenzaamheid. Het voelt alsof ik steeds een beetje meer verdwijn. Het is best een vreemd iets, omdat ik wel weet dat het destructief is en niet goed, maar toch niet bij machte ben om het te veranderen. Ik vind zelf trouwens niet dat ik dun ben, maar anderen zeggen dat. Wel zie ik dat ik in mijn gezicht bleek ben en donkere randen onder mijn ogen, maar van mijn postuur zie ik niet zo. Dus dat is ook een voorbeeld van een zelfbeeld dat niet overeenkomt met wat een ander ziet.
dinsdag 18 december 2018 om 09:03
Als er van binnen iets zit dat je helemaal verscheurt dan kun je niet normaal eten.Dina80 schreef: ↑17-12-2018 23:00Nee, het gaat niet goed. En ik zorg niet goed voor mezelf, al probeer ik het natuurlijk wel. Steeds neem ik me voor van morgen ga ik een normale ontbijt lunch en avondeten eten, en dan lukt het toch niet. Ik voel enorme weerstand als ik het probeer. Het voelt alsof eten niet in mijn lichaam hoort.
Anorexia is inderdaa.....
Een normaal ontbijt eten alsof er vanbinnen niets aan de hand is. Wie wil je hier eigenlijk voor de gek houden?
Ik hoop en bid dat je hulp mag vinden. Ik hoop en bid dat je rust mag vinden.
dinsdag 18 december 2018 om 10:01
Wat ik zie dat vrouwen je hier willen verbeteren. Vrouwen hier doen dat uit de beste bedoelingen.
Ik heb weer contact met mijn ex en afgelopen zaterdag was bij me op bezoek. Helemaal vanuit België. Zij zei: "En ik voel dat ik je, ondanks dat ik je graag heb, ook op allerlei vlakken wil veranderen.. "
Maar het gaat niet om het uiterlijk, het gaat veel meer over het innerlijk. Het lijkt erop dat sommigen hier van jou een soort metro-man willen maken, terwijl die oude jas en kapsel authentiek bij je passen.
Ik heb nagedacht over een contactadvertentie: Koning in oude jas met onverzorgd kapsel, zoekt prinses om haar tot koningin te maken. De koning is vroeger veel gepest en leidt daarom een teruggetrokken leven in camouflage. Werd de prinses in het verleden ook gepest dan is dat vanaf nu afgelopen. De koning tolereert dat niet meer!
dinsdag 18 december 2018 om 10:44
Dina, Maak foto's. Kijk naar een daadwerkelijk beeld van jouwzelf en niet naar het spiegelbeeld van jezelf. Je hersenen zijn zo getraind om jouw spiegelbeeld te zien en daar een vals beeld van in jouw hoofd te projecteren met allerlei gebreken, door juist naar een niet-gespiegeld beeld van jezelf te kijken is de kans kleiner dat jouw hersenen je automatisch voor de gek houden.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 18 december 2018 om 16:57
Het lijkt me logisch dat wij Phantast ideeën proberen te geven om te veranderen, in gedrag of in uiterlijk. Want zoals het nu gaat, zal er (zeer hoogstwaarschijnlijk) niks veranderen. En volgens mij wil Phantast dat wel.inkijk74 schreef: ↑18-12-2018 10:01Wat ik zie dat vrouwen je hier willen verbeteren. Vrouwen hier doen dat uit de beste bedoelingen.
Maar het gaat niet om het uiterlijk, het gaat veel meer over het innerlijk. Het lijkt erop dat sommigen hier van jou een soort metro-man willen maken, terwijl die oude jas en kapsel authentiek bij je passen.
De tips zijn allemaal reuze goed bedoeld, maar waarschijnlijk weinig effectief. Dat kwam een paar bladzijden terug al aan de orde.
Ik denk eigenlijk dat onze tips totaal niet zullen werken. Iets te vaak gezien bij vergelijkbare mannen. De problematiek is te groot om met wat tips op te lossen. Vooral ook omdat wat voor ons simpele tips lijken, voor degenen die het zouden moeten doen heel moeilijk zijn. Phantast kwam zelf al met een paar artikelen waarin dat goed werd uitgelegd.
Van mij hoeft Phantast echt geen metro-man te worden, maar iets meer aandacht voor je uiterlijk kan echt wel helpen.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 18 december 2018 om 19:10
Nee, ik bedoel geen speciale gelegenheden. Ik heb het over de dagelijkse kleding. Voor veel mensen valt daar nog wat te winnen. Denk dan aan slechtzittende kleding, verkeerde combinaties of kleuren die niets voor jou doen. Het is natuurlijk allemaal een kwestie van smaak en deels moet men jou ook nemen zoals je bent. Desalniettemin wordt de eerste indruk grotendeels bepaald door wat je aan hebt.
dinsdag 18 december 2018 om 19:25
dinsdag 18 december 2018 om 19:33
Bedankt voor de aardige woorden en de hugs. Daar voel ik me door gesteund.
Over de tip om een foto te maken, daar zit zeker wat in, want ik heb weleens als ik een foto van een paar jaar geleden zie dat ik denk: Zo, een frietje mayo zou misschien geen overbodige luxe zijn geweest. Maar dan denk ik er wel achteraan: Maar dat was toen, nu ben ik niet meer zo.
De huisarts weet het al. Een aantal jaren geleden heb ik therapie voor anorexia gehad, maar na een tijd hadden ze me 'opgegeven' omdat ik niet genoeg vooruitgang had. Nu zit ik er te diep in om zoiets nog opnieuw te willen of durven proberen; ik heb geen kracht om opnieuw zo’n sessie op te bouwen en vertrouwen te geven, om dan waarschijnlijk uiteindelijk weer te horen te krijgen dat ik niet behandelbaar ben. Het heeft me ook best beschadigd om dat te horen, daar heb ik me erg door afgewezen gevoeld.
Daarnaast is het behoorlijk moeilijk om tegen anorexia te blijven strijden als zelfs professionals er geen heil in zien. Maar het kwam deels ook omdat het me niet lukt om mijn volledige ziel en zaligheid neer te leggen, en dan kom ik nooit tot de kern. Misschien is het ook wel zo dat de eetstoornis me 'verbiedt' om echt tot de kern te gaan. Het houdt elkaar in feite in stand.
Het is best complex.
Mijn familie weet het wel en niet. Toen mijn therapie was gestopt hadden ze dat min of meer opgevat als dat ik genezen was, terwijl het dus eigenlijk het tegenovergestelde was. Ze zien natuurlijk wel dat ik heel weinig eet, en dat ik er niet zo goed uitzie, maar daar vragen ze niet zoveel over, en ik zeg er ook niets over. Het is een beetje een, hoe noem je dat, de roze olifant in de kamer? Van als we het er niet over hebben is het er niet. Ik voel ook niet echt de ruimte daarvoor.
Ik voel me gewoon heel erg eenzaam, door het steeds maar moeten doen alsof het goed gaat. Steeds vrolijk en vriendelijk zijn. Het is een eenzame strijd.
Over de tip om een foto te maken, daar zit zeker wat in, want ik heb weleens als ik een foto van een paar jaar geleden zie dat ik denk: Zo, een frietje mayo zou misschien geen overbodige luxe zijn geweest. Maar dan denk ik er wel achteraan: Maar dat was toen, nu ben ik niet meer zo.
De huisarts weet het al. Een aantal jaren geleden heb ik therapie voor anorexia gehad, maar na een tijd hadden ze me 'opgegeven' omdat ik niet genoeg vooruitgang had. Nu zit ik er te diep in om zoiets nog opnieuw te willen of durven proberen; ik heb geen kracht om opnieuw zo’n sessie op te bouwen en vertrouwen te geven, om dan waarschijnlijk uiteindelijk weer te horen te krijgen dat ik niet behandelbaar ben. Het heeft me ook best beschadigd om dat te horen, daar heb ik me erg door afgewezen gevoeld.
Daarnaast is het behoorlijk moeilijk om tegen anorexia te blijven strijden als zelfs professionals er geen heil in zien. Maar het kwam deels ook omdat het me niet lukt om mijn volledige ziel en zaligheid neer te leggen, en dan kom ik nooit tot de kern. Misschien is het ook wel zo dat de eetstoornis me 'verbiedt' om echt tot de kern te gaan. Het houdt elkaar in feite in stand.
Het is best complex.
Mijn familie weet het wel en niet. Toen mijn therapie was gestopt hadden ze dat min of meer opgevat als dat ik genezen was, terwijl het dus eigenlijk het tegenovergestelde was. Ze zien natuurlijk wel dat ik heel weinig eet, en dat ik er niet zo goed uitzie, maar daar vragen ze niet zoveel over, en ik zeg er ook niets over. Het is een beetje een, hoe noem je dat, de roze olifant in de kamer? Van als we het er niet over hebben is het er niet. Ik voel ook niet echt de ruimte daarvoor.
Ik voel me gewoon heel erg eenzaam, door het steeds maar moeten doen alsof het goed gaat. Steeds vrolijk en vriendelijk zijn. Het is een eenzame strijd.
dinsdag 18 december 2018 om 19:54
Anorexia is een ontzettend moeilijke aandoening om vanaf te komen, dus neem jezelf vooral niks kwalijk. Je moet er erg sterk voor zijn, op een moment dat je juist niet sterk bent, want verzwakt door de anorexia. Ze verwachten dingen van je die je juist uit alle macht niet wil doen: eten, natuurlijk, maar ook jezelf kwetsbaar opstellen/controle uit handen geven.Dina80 schreef: ↑18-12-2018 19:33De huisarts weet het al. Een aantal jaren geleden heb ik therapie voor anorexia gehad, maar na een tijd hadden ze me 'opgegeven' omdat ik niet genoeg vooruitgang had. Nu zit ik er te diep in om zoiets nog opnieuw te willen of durven proberen; ik heb geen kracht om opnieuw zo’n sessie op te bouwen en vertrouwen te geven, om dan waarschijnlijk uiteindelijk weer te horen te krijgen dat ik niet behandelbaar ben. Het heeft me ook best beschadigd om dat te horen, daar heb ik me erg door afgewezen gevoeld.
Daarnaast is het behoorlijk moeilijk om tegen anorexia te blijven strijden als zelfs professionals er geen heil in zien. Maar het kwam deels ook omdat het me niet lukt om mijn volledige ziel en zaligheid neer te leggen, en dan kom ik nooit tot de kern.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 18 december 2018 om 20:47
Na alles wat je nu eindelijk hebt kunnen schrijven vind ik dit moeilijk om te horen. Ik hoop dat het helpt je hier in je eigen topic te kunnen uiten.
Van het probleem zelf weet ik eigenlijk niets maar ik stuur nog een berichtje. Nog een
dinsdag 18 december 2018 om 21:20
Ik krijg de indruk dat jou familie en de mensen in jouw omgeving nou niet echt van toegevoegde waarde zijn voor jou. Wordt het niet eens tijd dat je heel serieus gaat nadenken over wat je wilt in het leven en kijken of de mensen in je omgeving daar wel in passen, want jij verzandt in een moeras waar je niet uit gaat komen.Dina80 schreef: ↑18-12-2018 19:33Bedankt voor de aardige woorden en de hugs. Daar voel ik me door gesteund.
Over de tip om een foto te maken, daar zit zeker wat in, want ik heb weleens als ik een foto van een paar jaar geleden zie dat ik denk: Zo, een frietje mayo zou misschien geen overbodige luxe zijn geweest. Maar dan denk ik er wel achteraan: Maar dat was toen, nu ben ik niet meer zo.
De huisarts weet het al. Een aantal jaren geleden heb ik therapie voor anorexia gehad, maar na een tijd hadden ze me 'opgegeven' omdat ik niet genoeg vooruitgang had. Nu zit ik er te diep in om zoiets nog opnieuw te willen of durven proberen; ik heb geen kracht om opnieuw zo’n sessie op te bouwen en vertrouwen te geven, om dan waarschijnlijk uiteindelijk weer te horen te krijgen dat ik niet behandelbaar ben. Het heeft me ook best beschadigd om dat te horen, daar heb ik me erg door afgewezen gevoeld.
Daarnaast is het behoorlijk moeilijk om tegen anorexia te blijven strijden als zelfs professionals er geen heil in zien. Maar het kwam deels ook omdat het me niet lukt om mijn volledige ziel en zaligheid neer te leggen, en dan kom ik nooit tot de kern. Misschien is het ook wel zo dat de eetstoornis me 'verbiedt' om echt tot de kern te gaan. Het houdt elkaar in feite in stand.
Het is best complex.
Mijn familie weet het wel en niet. Toen mijn therapie was gestopt hadden ze dat min of meer opgevat als dat ik genezen was, terwijl het dus eigenlijk het tegenovergestelde was. Ze zien natuurlijk wel dat ik heel weinig eet, en dat ik er niet zo goed uitzie, maar daar vragen ze niet zoveel over, en ik zeg er ook niets over. Het is een beetje een, hoe noem je dat, de roze olifant in de kamer? Van als we het er niet over hebben is het er niet. Ik voel ook niet echt de ruimte daarvoor.
Ik voel me gewoon heel erg eenzaam, door het steeds maar moeten doen alsof het goed gaat. Steeds vrolijk en vriendelijk zijn. Het is een eenzame strijd.
Soms zijn radicale keuzes gewoon nodig om een nieuwe start te maken, ook al betekent dat afscheid nemen van familie of mensen die je al langer kent. Ze zouden er moeten zijn om jou te ondersteunen niet om jou het leven moeilijk te maken, omdat ze liever weg kijken om de schone schijn in stand te houden. Dat idee heb ik bij jou dus helemaal niet.
Je kunt niet heel je leven voor jezelf en het oordeel van anderen verstoppen. Het wordt denk ik eens tijd dat je aan jezelf gaat denken en dan maar mensen gaat teleurstellen. Het zij zo.
