Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 om 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
dinsdag 18 december 2018 om 22:59
Echt adequate hulp voor anorexia is inderdaad heel lastig, zelfs wanneer je wel helemaal tot de kern zou gaan, want je kan zelf wel alles willen, maar het eetstoornis-deel is ongelooflijk sterk, en dat deel wil dus helemaal niet genezen. Dus dan kan je zelf wel strijden tot je een ons weegt (beetje wrange metafoor in dit geval) maar bij elke goede stap die je neemt gaat dat eetstoornis-deel dan nog harder trekken. Therapie is dan inderdaad vaak niet werkend omdat je daar juist dat moet doen wat bijna onmogelijk is: Sterk zijn op een moment dat je verre van sterk bent. Kwetsbaarheid tonen en controle loslaten, terwijl de controle die anorexia geeft haast het enige houvast is. Dat is bijna niet te doen.
Het idee dat 10-15% eraan dood gaat vind ik heel eng. Natuurlijk denk ik dat ik daar niet bij hoor en het nooit zo ver zal laten komen, maar volgens mij denkt bijna iedereen met anorexia dat, en toch hoort een aantal van hen bij die 10-15%. Maar aan die getallen moet ik maar niet teveel denken. Als ik eraan denk dringt het ook nauwelijks tot me door, ik kan dat eigenlijk niet bevatten. Ik vind het heel erg dat zoveel mensen hieraan dood gaan, en ik vind het eng dat ik dezelfde diagnose heb. Ik wil hier niet aan denken.
Mijn familie wil ik in mijn leven houden, want die zijn, ondanks dat ik geen ruimte voel om over de grotere thema’s in mijn leven open te kunnen zijn, wel degelijk van toegevoegde waarde voor me. Dat heeft vooral ook met geschiedenis te maken; ik heb een fijne vroege jeugd gehad, en bijzonder genoeg is er op andere gebieden wel veel inlevingsvermogen: Ze geven altijd cadeautjes waar heel goed over nagedacht is, en echt bij me past. Andersom doe ik dat ook voor hen, en dan reageren ze altijd heel dankbaar. Ook met andere meer praktische zaken is het wel in orde. Het is echt een contact gericht op daden, maar emotioneel inderdaad zwak, geen ruimte voor zaken die de schone schijn kunnen verstoren. Helemaal waar, en niet goed te praten, maar er is dus voor mij daarnaast genoeg goeds om hen oprecht te willen behouden. Maar wat ik wel ga doen, of in ieder geval van plan ben te doen, en wat ik echt moet doen, is mezelf inderdaad niet langer meer zo ontzettend opzij zetten. Het wordt echt tijd dat ik daar ruimte voor mezelf ga opeisen.
Ik ben inderdaad bang dat ze teleurgesteld en boos zullen zijn als ze horen dat ik helemaal niet genezen ben, en echt geen hetero ben, en niet fulltime kan werken, en... noem maar op. Maar daar zullen echt geen verrassingen voor ze bij zitten, die dingen weten ze allemaal echt wel, maar willen het gewoon niet weten.
Voor mensen buiten mijn familie ga ik inderdaad eens kritisch kijken of ik dat nog wel moet willen. Juist ook op de plekken die vertrouwd voelen, maar eigenlijk helemaal niet zo goed voor me zijn, zoals de kerk. Ik begin steeds meer te beseffen dat helaas juist de mensen in de kerk vaak helemaal niet barmhartig zijn, uitzonderingen daargelaten uiteraard. Vanaf de kansel preken vol over omkijken naar de onzichtbare, luisteren naar de stille mens, maar ondertussen bij de koffie naderhand alleen maar luisteren naar degene die het hoogste woord hebben, en de onzichtbare niet eens proberen te zien.
Het klinkt misschien wat vreemd, maar het betekent al heel veel voor me dat ik het nu in deze reeks heb geschreven. Dat vond ik echt heel erg moeilijk, maar het voelt goed. Bevrijdend. Alsof ik hierdoor toch alvast een stukje vrijer ben. Misschien kan ik van hieruit opbouwen om ook meer ruimte te nemen richting mijn familie of andere dierbaren. Voor mijn gevoel zou het dit hier kunnen schrijven een opstap kunnen zijn om ook in mijn omgeving zoiets te doen.
Het idee dat 10-15% eraan dood gaat vind ik heel eng. Natuurlijk denk ik dat ik daar niet bij hoor en het nooit zo ver zal laten komen, maar volgens mij denkt bijna iedereen met anorexia dat, en toch hoort een aantal van hen bij die 10-15%. Maar aan die getallen moet ik maar niet teveel denken. Als ik eraan denk dringt het ook nauwelijks tot me door, ik kan dat eigenlijk niet bevatten. Ik vind het heel erg dat zoveel mensen hieraan dood gaan, en ik vind het eng dat ik dezelfde diagnose heb. Ik wil hier niet aan denken.
Mijn familie wil ik in mijn leven houden, want die zijn, ondanks dat ik geen ruimte voel om over de grotere thema’s in mijn leven open te kunnen zijn, wel degelijk van toegevoegde waarde voor me. Dat heeft vooral ook met geschiedenis te maken; ik heb een fijne vroege jeugd gehad, en bijzonder genoeg is er op andere gebieden wel veel inlevingsvermogen: Ze geven altijd cadeautjes waar heel goed over nagedacht is, en echt bij me past. Andersom doe ik dat ook voor hen, en dan reageren ze altijd heel dankbaar. Ook met andere meer praktische zaken is het wel in orde. Het is echt een contact gericht op daden, maar emotioneel inderdaad zwak, geen ruimte voor zaken die de schone schijn kunnen verstoren. Helemaal waar, en niet goed te praten, maar er is dus voor mij daarnaast genoeg goeds om hen oprecht te willen behouden. Maar wat ik wel ga doen, of in ieder geval van plan ben te doen, en wat ik echt moet doen, is mezelf inderdaad niet langer meer zo ontzettend opzij zetten. Het wordt echt tijd dat ik daar ruimte voor mezelf ga opeisen.
Ik ben inderdaad bang dat ze teleurgesteld en boos zullen zijn als ze horen dat ik helemaal niet genezen ben, en echt geen hetero ben, en niet fulltime kan werken, en... noem maar op. Maar daar zullen echt geen verrassingen voor ze bij zitten, die dingen weten ze allemaal echt wel, maar willen het gewoon niet weten.
Voor mensen buiten mijn familie ga ik inderdaad eens kritisch kijken of ik dat nog wel moet willen. Juist ook op de plekken die vertrouwd voelen, maar eigenlijk helemaal niet zo goed voor me zijn, zoals de kerk. Ik begin steeds meer te beseffen dat helaas juist de mensen in de kerk vaak helemaal niet barmhartig zijn, uitzonderingen daargelaten uiteraard. Vanaf de kansel preken vol over omkijken naar de onzichtbare, luisteren naar de stille mens, maar ondertussen bij de koffie naderhand alleen maar luisteren naar degene die het hoogste woord hebben, en de onzichtbare niet eens proberen te zien.
Het klinkt misschien wat vreemd, maar het betekent al heel veel voor me dat ik het nu in deze reeks heb geschreven. Dat vond ik echt heel erg moeilijk, maar het voelt goed. Bevrijdend. Alsof ik hierdoor toch alvast een stukje vrijer ben. Misschien kan ik van hieruit opbouwen om ook meer ruimte te nemen richting mijn familie of andere dierbaren. Voor mijn gevoel zou het dit hier kunnen schrijven een opstap kunnen zijn om ook in mijn omgeving zoiets te doen.
dinsdag 18 december 2018 om 23:33
Bravo Dina80, jouw laatste post is goed geschreven. Ik voelde best veel moedeloosheid over jouw toestand, maar ik ben weer een beetje gerustgesteld.
10-15% stervenskans is hoog. Sommige kankers hebben dat ook. Ik denk dat je Anorexia daar mee kunt vergelijken,
En de schone schijn is een leugen. Ik moest ook weer denken aan een schrijver Günter Anders die het volgende schreef over de wereld na de holocaust, dat een heleboel dingen niets veranderd zijn: "de schaamteloosheid van de dingen die de apocalypse overleeft hebben. alsof deze hun helemaal niet aanging; ze houden gewoon hun mond en ze verzwijgen de doden. Ze verloochen niet alleen wat er gebeurt is, maar dat er iets is gebeurd." en na een bezoek aan een winkel uit zijn jeugd "De winkel, de straat de bomen en zelfs de hemel zien er nog precies zo uit als vroeger, alsof ze willen tegenspreken wat er is gebeurd."
10-15% stervenskans is hoog. Sommige kankers hebben dat ook. Ik denk dat je Anorexia daar mee kunt vergelijken,
En de schone schijn is een leugen. Ik moest ook weer denken aan een schrijver Günter Anders die het volgende schreef over de wereld na de holocaust, dat een heleboel dingen niets veranderd zijn: "de schaamteloosheid van de dingen die de apocalypse overleeft hebben. alsof deze hun helemaal niet aanging; ze houden gewoon hun mond en ze verzwijgen de doden. Ze verloochen niet alleen wat er gebeurt is, maar dat er iets is gebeurd." en na een bezoek aan een winkel uit zijn jeugd "De winkel, de straat de bomen en zelfs de hemel zien er nog precies zo uit als vroeger, alsof ze willen tegenspreken wat er is gebeurd."
woensdag 19 december 2018 om 07:38
Goed dat je het hebt geschreven.
Moest er vannacht steeds aan denken.
Echt nooit geweten.
Ik had een buurmeisje met anorexia.
Dat was zo erg. Later zag je echt dat ze het had overwonnen. Wat bloeide ze op. Het kan wel. Ook jij. Ik hoop echt dat je toch meer hulp bij je familie vraagt. Wat je al aangeeft. Dat is toch liefde schat. Elkaar helpen. En geloof nou eens dat ook via je innerlijke gevoel weet wat wel en niet kan.
Voor je eigen gevoel. Dat is ook geloof.
Je voelt het al wat meer aankomen op die manier lijkt wel. Al ze alleen maar diegene met het hoogste woord horen merk je al dat dat niet klopt.
Ga je vandaag wel wat eten dan? Niet boos worden op mij hoor. Als ik over eten begin.
Voor de brandstof wat je lichaam nodig heeft. Dat ontbijt waar je zo tegen aan loopt. Probeer het!
Moest er vannacht steeds aan denken.
Echt nooit geweten.
Ik had een buurmeisje met anorexia.
Dat was zo erg. Later zag je echt dat ze het had overwonnen. Wat bloeide ze op. Het kan wel. Ook jij. Ik hoop echt dat je toch meer hulp bij je familie vraagt. Wat je al aangeeft. Dat is toch liefde schat. Elkaar helpen. En geloof nou eens dat ook via je innerlijke gevoel weet wat wel en niet kan.
Voor je eigen gevoel. Dat is ook geloof.
Je voelt het al wat meer aankomen op die manier lijkt wel. Al ze alleen maar diegene met het hoogste woord horen merk je al dat dat niet klopt.
Ga je vandaag wel wat eten dan? Niet boos worden op mij hoor. Als ik over eten begin.
Voor de brandstof wat je lichaam nodig heeft. Dat ontbijt waar je zo tegen aan loopt. Probeer het!
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
woensdag 19 december 2018 om 09:04
Het is echt een ongelofelijke strijd die je moet aangaan.Dina80 schreef: ↑18-12-2018 22:59Echt adequate hulp voor anorexia is inderdaad heel lastig, zelfs wanneer je wel helemaal tot de kern zou gaan, want je kan zelf wel alles willen, maar het eetstoornis-deel is ongelooflijk sterk, en dat deel wil dus helemaal niet genezen. Dus dan kan je zelf wel strijden tot je een ons weegt (beetje wrange metafoor in dit geval) maar bij elke goede stap die je neemt gaat dat eetstoornis-deel dan nog harder trekken. Therapie is dan inderdaad vaak niet werkend omdat je daar juist dat moet doen wat bijna onmogelijk is: Sterk zijn op een moment dat je verre van sterk bent. Kwetsbaarheid tonen en controle loslaten, terwijl de controle die anorexia geeft haast het enige houvast is. Dat is bijna niet te doen.
Als ik dan lees 'na een moedige strijd tegen kanker' dan denk ik weleens 'rot op met je strijd'. Ik bedoel, kanker woekert in je lijf, daar kun je zelf verder weinig aan doen, dat doet de chemo e.d. voor je. Maar anorexia is echt een strijd en een verdraaid moeilijke.
Heel veel sterkte Dina!
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
woensdag 19 december 2018 om 17:32
Vandaag heb ik goede stappen gezet, ik kwam ook in situaties die zich er goed voor leenden, dus het was een beetje alsof de kosmos eraan meewerkte dat ik nu echt bepaalde dingen anders wil gaan doen: Eerst op mijn werk; Ik kwam in gesprek met twee 'collega's'. Het zijn een soort flexwerkers die daar reparaties uitvoeren. Die ene vroeg wat voor werk ik daar deed, en of het fulltime was, etc. Op zich een gewoon praatje, tot hij vroeg waarom ik niet fulltime werkte, en echt ook doorvragen, op zo'n manier dat ik me bijna gedwongen voelde om verantwoording af te leggen. Erg onprettig, maar toen dacht ik: Ik zeg het gewoon, die vent is toch niets van me, dus het maakt niet uit wat hij denkt. Dus ik zei tegen hem: 'Dat heeft meerdere redenen, maar een daarvan is dat ik anorexia heb en daardoor weinig energie.'
Toen zei hij: 'Dan moet je gewoon een flink bord boerenkool eten, dan gaat het vanzelf over.'
Eerst dacht ik dat hij sarcastisch was, of een grapje maakte, maar hij meende het serieus!
Waarop ik dacht, nou dan ook de volgende stap, voor mezelf opkomen, dus ik zei: 'Zo zeg, dat vind ik best een raar antwoord, zo simpel werkt dat echt niet.'
Toen begon hij een heel verhaal over dat het wel zo werkt, dat het gewoon een kwestie is van er niet bij nadenken, en gewoon iets eten wat lekker is, want dan zou ik er vanzelf wel gewoon meer van eten. Heel vaak het woord 'gewoon' over iets wat met anorexia dus juist niet gewoon is, dat is het hele probleem.
Dus dat zei ik ook, en ik zei er ook op rustige toon bij: 'Ik snap dat u er niet bekend mee bent, maar wat u zegt is wel heel veroordelend, en ik voel geen behoefte om mijn eetstoornis verder te verdedigen tegenover u.'
Toen begon zijn collega ook mee te praten, en die reageerde wel wat begripvoller, die zei tegen hem; 'Ja, ik denk ook dat het echt zo simpel niet werkt.'
Hij stelde nog wat vragen waardoor ik meer de ruimte voelde om uit te leggen wat het inhoudt, en aan het einde van het gesprek leek ook die eerste man het iets beter te begrijpen. Dus heb ik ook nog een beetje voor bewustwording gezorgd bij iemand die er duidelijk eerst echt niets van wist. Dat is mooi meegenomen voor als hij misschien nog eens iemand ontmoet met een eetstoornis. Ze zeiden ook beiden aan het einde van het gesprek sterkte en gaven me een hand, en de beste wensen voor het nieuwe jaar als we elkaar niet meer zouden zien.
Daarna kwam ik een collega van een andere afdeling tegen die altijd tegen me probeert te roddelen over een andere collega, die ik toevallig wel graag mag. Eerder reageerde ik op dat roddelen altijd een beetje neutraal, ik ging er zeker niet in mee, maar kwam ook niet heel duidelijk voor de ander op. Voor de lieve vrede durfde ik nooit echt hard tegen de roddelaarster in te gaan. Maar nu deed ik het anders, ik zei heel duidelijk dat we niet allemaal dezelfde personen aardig kunnen vinden, maar dat ik degene waar ze het steeds over heeft WEL aardig vind, en dat ik niet in die negatieve praat mee wil gaan. En dat ik sowieso niet wil roddelen. Toen is ze gepikeerd weggelopen.
Dus het meer ruimte nemen heeft vandaag bij twee mensen meer begrip opgeleverd, en bij eentje juist minder. Dat zal vaker gebeuren, dat ik er mensen mee verlies, dat ik ze teleurstel, of dat ze me niet meer aardig vinden als ik mezelf meer laat horen. Daar moet ik mee leren omgaan, en ik denk dat vandaag heel leerzaam was hierin.
Vervolgens dacht ik als ik toch goed bezig ben, neem ik gelijk de volgende stap, en ik heb dat verhaal over die klusjesmannen gemaild naar een familielid, waar ik toch al mee aan het mailen was over kerstmis. Dit was moeilijker omdat het ging om iemand die dichterbij me staat dan een klusjesman of collega.
Ze reageerde fel op de onnadenkende 'tips' die ik had gehad, en nam het duidelijk voor me op. Ze vroeg verder niet door op het nieuws dat ik dus nooit genezen ben, maar nam dus op zich wel het feit dat ik nog steeds anorexia heb serieus. Dat is tenminste al iets waar ik toch wel voorzichtig blij mee ben, al zal het misschien maar matig lijken voor mensen die veel emotionele steun gewend zijn.
Dus al met al een vreemde en emotionele dag, en ik denk dat het schrijven hier echt de aanzet is geweest dat ik vandaag deze dingen heb gedurfd.
Toen zei hij: 'Dan moet je gewoon een flink bord boerenkool eten, dan gaat het vanzelf over.'
Eerst dacht ik dat hij sarcastisch was, of een grapje maakte, maar hij meende het serieus!
Waarop ik dacht, nou dan ook de volgende stap, voor mezelf opkomen, dus ik zei: 'Zo zeg, dat vind ik best een raar antwoord, zo simpel werkt dat echt niet.'
Toen begon hij een heel verhaal over dat het wel zo werkt, dat het gewoon een kwestie is van er niet bij nadenken, en gewoon iets eten wat lekker is, want dan zou ik er vanzelf wel gewoon meer van eten. Heel vaak het woord 'gewoon' over iets wat met anorexia dus juist niet gewoon is, dat is het hele probleem.
Dus dat zei ik ook, en ik zei er ook op rustige toon bij: 'Ik snap dat u er niet bekend mee bent, maar wat u zegt is wel heel veroordelend, en ik voel geen behoefte om mijn eetstoornis verder te verdedigen tegenover u.'
Toen begon zijn collega ook mee te praten, en die reageerde wel wat begripvoller, die zei tegen hem; 'Ja, ik denk ook dat het echt zo simpel niet werkt.'
Hij stelde nog wat vragen waardoor ik meer de ruimte voelde om uit te leggen wat het inhoudt, en aan het einde van het gesprek leek ook die eerste man het iets beter te begrijpen. Dus heb ik ook nog een beetje voor bewustwording gezorgd bij iemand die er duidelijk eerst echt niets van wist. Dat is mooi meegenomen voor als hij misschien nog eens iemand ontmoet met een eetstoornis. Ze zeiden ook beiden aan het einde van het gesprek sterkte en gaven me een hand, en de beste wensen voor het nieuwe jaar als we elkaar niet meer zouden zien.
Daarna kwam ik een collega van een andere afdeling tegen die altijd tegen me probeert te roddelen over een andere collega, die ik toevallig wel graag mag. Eerder reageerde ik op dat roddelen altijd een beetje neutraal, ik ging er zeker niet in mee, maar kwam ook niet heel duidelijk voor de ander op. Voor de lieve vrede durfde ik nooit echt hard tegen de roddelaarster in te gaan. Maar nu deed ik het anders, ik zei heel duidelijk dat we niet allemaal dezelfde personen aardig kunnen vinden, maar dat ik degene waar ze het steeds over heeft WEL aardig vind, en dat ik niet in die negatieve praat mee wil gaan. En dat ik sowieso niet wil roddelen. Toen is ze gepikeerd weggelopen.
Dus het meer ruimte nemen heeft vandaag bij twee mensen meer begrip opgeleverd, en bij eentje juist minder. Dat zal vaker gebeuren, dat ik er mensen mee verlies, dat ik ze teleurstel, of dat ze me niet meer aardig vinden als ik mezelf meer laat horen. Daar moet ik mee leren omgaan, en ik denk dat vandaag heel leerzaam was hierin.
Vervolgens dacht ik als ik toch goed bezig ben, neem ik gelijk de volgende stap, en ik heb dat verhaal over die klusjesmannen gemaild naar een familielid, waar ik toch al mee aan het mailen was over kerstmis. Dit was moeilijker omdat het ging om iemand die dichterbij me staat dan een klusjesman of collega.
Ze reageerde fel op de onnadenkende 'tips' die ik had gehad, en nam het duidelijk voor me op. Ze vroeg verder niet door op het nieuws dat ik dus nooit genezen ben, maar nam dus op zich wel het feit dat ik nog steeds anorexia heb serieus. Dat is tenminste al iets waar ik toch wel voorzichtig blij mee ben, al zal het misschien maar matig lijken voor mensen die veel emotionele steun gewend zijn.
Dus al met al een vreemde en emotionele dag, en ik denk dat het schrijven hier echt de aanzet is geweest dat ik vandaag deze dingen heb gedurfd.
woensdag 19 december 2018 om 18:06
woensdag 19 december 2018 om 20:31
@ Dina
Yes!! Goed zo. Dat is een fantastisch begin! In mijn beleving kun je echt over alles open zijn, zolang je het maar brengt alsof het deel van je is en je het zelf accepteert. Veel mensen hebben echt wel het beste met je voor, maar niet iedereen is even snugger, daar kunnen zijzelf vaak ook niets aan doen.
En door je ruimte te nemen, verlies je geen mensen, nee, je leert dat mensen die achterlijk reageren gewoon niet bij je passen. Het is een hele goede manier om te filteren.
Ik ben blij dat je dit succes al gehaald hebt. Ik weet dat anorexia een vervelende ziekte is, maar ik geloof ook, zoals volgens mij hier al eerder gezegd is, dat het een symptoom van een dieper liggend probleem is. Als jij weer trots op jezelf wordt, wil je automatisch ook je lichaam weer beter verzorgen en dan ga je echt wel weer eten. Daar geloof ik heilig in, maar stapje voor stapje.
Oh en je weet het hè, als je ooit wilt praten dan luister ik graag.
Yes!! Goed zo. Dat is een fantastisch begin! In mijn beleving kun je echt over alles open zijn, zolang je het maar brengt alsof het deel van je is en je het zelf accepteert. Veel mensen hebben echt wel het beste met je voor, maar niet iedereen is even snugger, daar kunnen zijzelf vaak ook niets aan doen.
En door je ruimte te nemen, verlies je geen mensen, nee, je leert dat mensen die achterlijk reageren gewoon niet bij je passen. Het is een hele goede manier om te filteren.
Ik ben blij dat je dit succes al gehaald hebt. Ik weet dat anorexia een vervelende ziekte is, maar ik geloof ook, zoals volgens mij hier al eerder gezegd is, dat het een symptoom van een dieper liggend probleem is. Als jij weer trots op jezelf wordt, wil je automatisch ook je lichaam weer beter verzorgen en dan ga je echt wel weer eten. Daar geloof ik heilig in, maar stapje voor stapje.
Oh en je weet het hè, als je ooit wilt praten dan luister ik graag.
woensdag 19 december 2018 om 23:18
Voor nu ben ik al blij met erkenning.Eslarealidad schreef: ↑19-12-2018 07:38Ik hoop echt dat je toch meer hulp bij je familie vraagt. Wat je al aangeeft.
Dat is goed nieuws dat ze heeft overwonnen! Erg goed van haar.Eslarealidad schreef: ↑19-12-2018 07:38Ik had een buurmeisje met anorexia.
Dat was zo erg. Later zag je echt dat ze het had overwonnen. Wat bloeide ze op. Het kan wel.
woensdag 19 december 2018 om 23:31
@Dina80: Goed gedaan! Hulde!!
Positieve feedback is fijn, maar het is niet eens nodig. Voel dat je sterk genoeg bent om te blijven staan op jezelf ook al krijg je negatieve feedback.
Een succesformule voor jou is wellicht om te leren "dankjewel" te zeggen (kan ook zacht in jezelf) ook na negatieve feedback. Maar misschien wil ik te snel.
En het is ook niet zo raar dat er misverstanden bestaan over Anorexia. Het is een moeilijk te begrijpen ziekte voor velen die een normaal eetpatroon hebben. Ik had vroeger ook niet in de gaten dat het zo hardnekkig is.
Positieve feedback is fijn, maar het is niet eens nodig. Voel dat je sterk genoeg bent om te blijven staan op jezelf ook al krijg je negatieve feedback.
Een succesformule voor jou is wellicht om te leren "dankjewel" te zeggen (kan ook zacht in jezelf) ook na negatieve feedback. Maar misschien wil ik te snel.
En het is ook niet zo raar dat er misverstanden bestaan over Anorexia. Het is een moeilijk te begrijpen ziekte voor velen die een normaal eetpatroon hebben. Ik had vroeger ook niet in de gaten dat het zo hardnekkig is.
woensdag 19 december 2018 om 23:33
Je bedoelt een PB? Volgens mij is het nog steeds 50/50 kans dat zoiets aankomt hier?ooitverlegen schreef: ↑18-12-2018 20:47Van het probleem zelf weet ik eigenlijk niets maar ik stuur nog een berichtje.
woensdag 19 december 2018 om 23:34
Als ontbijt heb ik vandaag anderhalve eetlepel brinta genomen ipv 1 eetlepel, dus dat is in ieder geval een verbetering ten opzichte van andere dagen.Eslarealidad schreef: ↑19-12-2018 07:38Ga je vandaag wel wat eten dan? Niet boos worden op mij hoor. Als ik over eten begin.
Voor de brandstof wat je lichaam nodig heeft. Dat ontbijt waar je zo tegen aan loopt. Probeer het!
donderdag 20 december 2018 om 08:20
Dat is toch veel te weinig!
Sorry, dat hoef ik je natuurlijk niet te vertellen, dat weet je zelf ook wel. Maar wat ik me afvraag: val je dan niet flauw of zo? En heb je dan niet continu een ongelofelijk hongergevoel? Of verdwijnt dat omdat je lichaam op een spaarstand gaat of zo? Hoe werkt zoiets? Ik kan me niet voorstellen dat je het volhoudt met zo weinig in je maag.
Ik heb vanochtend ontbeten met 1 boterham met jam (en boter). En een espresso. Dat was om 0630. Het loopt nu tegen 0830 en eigenlijk heb ik al wel weer trek.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 20 december 2018 om 16:52
Ja, dat is dan wel een verbetering.
En de rest van de dag? Ging het goed?
Ik sla door met snoepen. Ook niet goed. Met een hoog cholesterol. Ook het slechte cholesterol is hoog.
Ik hoop dat je lekker in je vel komt.
Ben je eenzaam omdat je iemand om je heen wil? Of om uit te gaan?
Als je niet overal antwoord op wil geven snap ik wel hoor.
eslarealidad wijzigde dit bericht op 20-12-2018 19:35
0.26% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
donderdag 20 december 2018 om 16:54
Flauwvallen bijna nooit, duizelig vaak wel. Wat precies een normaal hongergevoel is kan ik niet meer zo goed beoordelen of voelen, maar hoe het voelt is het beste te omschrijven als het lichamelijk niet voelt alsof ik genoeg gegeten heb, maar in mijn hoofd voelt het wel als genoeg.
donderdag 20 december 2018 om 17:01
Als lunch had ik een banaan, en net heb ik twee eetlepels sperziebonen op.Eslarealidad schreef: ↑20-12-2018 16:52Ja, dat u dan wel een verbetering.
En de rest van de dag? Ging het goed?
Ik sla door met snoepen. Ook niet goed. Met een hoog cholesterol. Ook het slechte cholesterol is hoog.
Ik hoop dat je lekker in je vel komt.
Ben je eenzaam omdat je iemand om je heen wil? Of om uit te gaan?
Als je niet overal antwoord op wil geven snap ik wel hoor.
Dus rationeel weet ik wel dat dat niet zo goed is.
En ik voel het eerlijk gezegd ook wel, ik ben nu erg moe, voel me uitgeput.
Maar ik voel me er niet zo prettig bij om hier exact te schrijven wat ik eet.
Nee, ik wil nu niet iemand om me heen, en zeker niet om uit te gaan.
Ik heb nu niet de energie om voor iemand vrolijk te doen.
Teveel eten of snoepen is inderdaad ook niet goed, zeker niet als het je cholesterol verhoogt.
donderdag 20 december 2018 om 17:07
Dank jullie wel voor de complimenten en de voorstellen tot praten en PB.
De meeste mensen zijn inderdaad goed bedoelend, en dan kan je het beste zo duidelijk en open mogelijk zijn.
Ook die klusjesman was een aardige man, en er zeker niet op uit om me te kwetsen.
Toch kunnen zulke uitspraken als 'gewoon dit en dat doen' erg pijnlijk zijn.
Anorexia is inderdaad een symptoom van een dieper liggend probleem, maar bij mij ligt het wel wat dieper dan simpelweg niet trots zijn op mezelf, dus ook al lukt me dat, dan ben ik natuurlijk wel wat stappen in de goede richting, maar ik vrees dat dat niet automatisch zal betekenen dat ik dan weer goed zal gaan eten...
Maar inderdaad, stap voor stap, en alles wat lukt is sowieso mooi meegenomen en ik ga het natuurlijk nog niet opgeven.
De meeste mensen zijn inderdaad goed bedoelend, en dan kan je het beste zo duidelijk en open mogelijk zijn.
Ook die klusjesman was een aardige man, en er zeker niet op uit om me te kwetsen.
Toch kunnen zulke uitspraken als 'gewoon dit en dat doen' erg pijnlijk zijn.
Anorexia is inderdaad een symptoom van een dieper liggend probleem, maar bij mij ligt het wel wat dieper dan simpelweg niet trots zijn op mezelf, dus ook al lukt me dat, dan ben ik natuurlijk wel wat stappen in de goede richting, maar ik vrees dat dat niet automatisch zal betekenen dat ik dan weer goed zal gaan eten...
Maar inderdaad, stap voor stap, en alles wat lukt is sowieso mooi meegenomen en ik ga het natuurlijk nog niet opgeven.
donderdag 20 december 2018 om 17:14
Dat is helemaal waar!
Ik weet niet precies hoe het gaat als je van anorexia geneest, maar het lijkt me dat het in stapjes gaat. Geen ziekte om cold turkey mee om te gaan.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 20 december 2018 om 20:38
Dina80 schreef: ↑20-12-2018 17:01Als lunch had ik een banaan, en net heb ik twee eetlepels sperziebonen op.
Dus rationeel weet ik wel dat dat niet zo goed is.
En ik voel het eerlijk gezegd ook wel, ik ben nu erg moe, voel me uitgeput.
Maar ik voel me er niet zo prettig bij om hier exact te schrijven wat ik eet.
Nee, ik wil nu niet iemand om me heen, en zeker niet om uit te gaan.
Ik heb nu niet de energie om voor iemand vrolijk te doen.
Teveel eten of snoepen is inderdaad ook niet goed, zeker niet als het je cholesterol verhoogt.
Dat voelt ook rot als je zo uitgeput bent.
Je motortje moet wel draaiende blijven.
Missschien kun je toch nog eens met de huisarts praten over dat je zo uitgeput bent.
Praten kan soms verhelderend werken.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 21 december 2018 om 16:49
@Dina: "Toch kunnen zulke uitspraken als 'gewoon dit en dat doen' erg pijnlijk zijn."
Domme mensen zijn er in overvloed. Onwetende mensen. Maar je hebt ook steun ervaren. Mensen die het voor je opnemen.
Waar wil je de focus op leggen?
Dat is de vraag Dina80, op welke mensen en ervaringen wil je de focus leggen?
Domme mensen zijn er in overvloed. Onwetende mensen. Maar je hebt ook steun ervaren. Mensen die het voor je opnemen.
Waar wil je de focus op leggen?
Dat is de vraag Dina80, op welke mensen en ervaringen wil je de focus leggen?
vrijdag 21 december 2018 om 19:08
Op die me steunen uiteraard, en dat doe ik ook al.
Ik waardeer dat enorm.
Zowel van jullie in dit topic, als de mensen die IRL hun begrip laten blijken. Ook als dat in een klein gebaar is, of misschien zelfs juist als dat in een klein gebaar is.
Zo heb ik vanmorgen van een collega een kerstkaart gekregen waarop ze heeft gezet dat ze me een fijne collega vindt.
En de felheid waarop mijn familielid op het verhaal over de klusjesmannen reageerde, vond ik ook heel fijn.
Maar ook iemands glimlach, of een iets warmere groet dan normaal. Dat zijn ook fijne momenten.
En zo zijn er nog wel meer, en steeds meer nu ik meer open ben, van dat soort momenten.
En daar leg ik niet alleen de focus op, dat is zelfs wat me overeind houdt of zou kunnen houden.
Alleen wil ik de frustratie over het onbegrip dat ik ook tegenkom niet negeren, dat wil ik ook kunnen erkennen en benoemen.
Want onbegrip en schone schijn zijn niet zomaar verdwenen, dat blijft een strijd, wat ik ook nog bovenop de strijd tegen anorexia heb. Dus dat is gewoon verre van makkelijk, maar de focus op het positieve zorgt wel dat ik de lichtpunten kan blijven zien, en dat is dan ook heel belangrijk voor me.
vrijdag 21 december 2018 om 20:30
Heb mij vandaag op een datingsite gezet voor personen met ASS (autisme).
Gelukkig heb ik de 1e stap dus weer gezet.
Toch belangrijk om nieuwe mogelijkheden aan te grijpen en open te staan voor nieuwe contacten.
Ben toch nog vrij onervaren qua relaties (2x vrij kort en nog lang geleden ook nog) en er mag op dit vlak best wel iets gaan veranderen.
Mits het een positief effect heeft natuurlijk.
Gelukkig heb ik de 1e stap dus weer gezet.
Toch belangrijk om nieuwe mogelijkheden aan te grijpen en open te staan voor nieuwe contacten.
Ben toch nog vrij onervaren qua relaties (2x vrij kort en nog lang geleden ook nog) en er mag op dit vlak best wel iets gaan veranderen.
Mits het een positief effect heeft natuurlijk.
zaterdag 22 december 2018 om 13:00
Het gaat in stapjes, met veel terugvallen. Ik ben verschillende keren best 'ver' gekomen, dan at ik boterhammen, soms zelfs snacks. Toen ik liefdesverdriet had heb ik zelfs chips EN ijs gegeten, iets wat ik me nu niet meer kan voorstellen. Die periode lijkt sowieso iets uit een ver verleden, terwijl het vorig jaar was. Hoe dan ook, ik ben dus meerdere keren aan die stappen begonnen, maar als ik het dan in de spiegel of op de weegschaal te goed kon zien, viel ik weer terug en was terug bij af.
Als ik heb gegeten, voelt dat niet goed, het gevoel eten binnen te hebben voelt slecht, alsof ik geen eten in me hoor te hebben. Dat gevoel wordt de laatste tijd steeds erger. Het is inderdaad een moeras waar niet uit te komen is.
zaterdag 22 december 2018 om 15:01
Kun je nagaan hoe verschillend mensen zijn. Ik was bijna 10 kilo in een paar weken afgevallen door het liefdesverdriet. Langzaam aan kom je dan weer in je oude doen. Jij ging ijs eten en chips.Dina80 schreef: ↑22-12-2018 13:00Het gaat in stapjes, met veel terugvallen. Ik ben verschillende keren best 'ver' gekomen, dan at ik boterhammen, soms zelfs snacks. Toen ik liefdesverdriet had heb ik zelfs chips EN ijs gegeten, iets wat ik me nu niet meer kan voorstellen. Die periode lijkt sowieso iets uit een ver verleden, terwijl het vorig jaar was. Hoe dan ook, ik ben dus meerdere keren aan die stappen begonnen, maar als ik het dan in de spiegel of op de weegschaal te goed kon zien, viel ik weer terug en was terug bij af.
Als ik heb gegeten, voelt dat niet goed, het gevoel eten binnen te hebben voelt slecht, alsof ik geen eten in me hoor te hebben. Dat gevoel wordt de laatste tijd steeds erger. Het is inderdaad een moeras waar niet uit te komen is.
Ik ben gaan zoeken op het internet en dat heb jij natuurlijk ook al gedaan.
Ik heb vroeger er ook veel over gelezen. Ook door mijn buurmeisje en ik ben ook geïnteresseerd in de psyche.
Ik heb ook succesverhalen gelezen en toch komt het eropneer dat de innerlijke kracht gevonden moet worden voor weer levenslust, zoals je eerder hebt meegemaakt. Om dan gewoon normaal te gaan leven, eten. Ook al is het moeilijk. Ook voor mij een motivatie. Ja, voelt gelijk zo. Om mijn cholesterol naar beneden te krijgen. Dat heb jij dan ook wel hè ? Dat je iets leest en gelijk er voor wil gaan. Al is het tijdelijk. Ik vergelijk niks hoor. Ik geef voorbeelden.
Die innerlijke kracht die ergens zit. Die het monster anorexia verslaat. Gelezen van een meisje die dat schreef.
Haar levenslust was weer terug door DIE innerlijke kracht. Ook mede door een diëtist. DIE innerlijke kracht. Ze heeft het overwonnen. Jij hebt ook die innerlijke kracht. Onzekerheid mag er ook zijn. Wat ook weleens kan helpen is om niet in die problemen te gaan zitten maar ze boven je te zien. Ik heb dat ergens gelezen en ik snap het nu wel hoe dat werkt... Je bent een leuke vrouw, heb ik je toen ook eens gezegd. Intelligent, humor heb je ook.
Eten is een medicijn. Stap voor stap die innerlijke kracht naar boven halen.
Je bent al gemotiveerd en ik hoop echt dat je doorgaat. Echt!
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
