Relaties
alle pijlers
Erkenning wel of niet afdwingen?
woensdag 26 december 2018 21:15
Ik hoop dat jullie hier eens je ongezouten mening over kunnen geven. Want ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
woensdag 26 december 2018 23:23
Dan had hij zijn piemel er niet in moeten duwen. Hij is de vader van het kind, daar valt niks meer aan te veranderen. En het kind heeft broers/zussen. Zijn vrouw heeft overigens ook het recht te weten dat haar man nog een ander kind heeft verwerkt (dat zou ik in haar positie heel graag willen weten).the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:19Maar dat wordt het wel, want hij wil niet vrijwillig erkennen. Dus loop je het risico dat hij álle contact afbreekt.
Daarnaast, hij wilde geen kind maar een abortus. TO heeft toch doorgezet, haar goed recht trouwens. Maar in dat licht, ook nog erkenning afdwingen?
Waarom die man zo coveren? In wiens belang is dat, los van zijn belang? Verder heeft iedereen alleen maar last van die leugens.
woensdag 26 december 2018 23:23
Ja. Want hij heeft een kind gemaakt. Hij had de keus daar maatregelen voor te nemen, heeft hij niet gedaan. To was te laat voor een abortus. Soms komt van seks een baby en ook als je dat niet wilt of spijt hebt is die baby geheel jouw verantwoordelijkheid.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:19Maar dat wordt het wel, want hij wil niet vrijwillig erkennen. Dus loop je het risico dat hij álle contact afbreekt.
Daarnaast, hij wilde geen kind maar een abortus. TO heeft toch doorgezet, haar goed recht trouwens. Maar in dat licht, ook nog erkenning afdwingen?
woensdag 26 december 2018 23:30
Ik heb een jarenlange strijd gevoerd voor de rechten van mijn kinderen. En zij hebben daar de hoogste prijs voor betaald.
Pas toen IK daarmee stopte (want de andere partij was dat geenszins van plan) kwam er weer rust in de tent.
En die rust vond en vind ik nog steeds belangrijker dan gelijk.
woensdag 26 december 2018 23:33
Dat snap ik. En dat kan een heel goede keuze zijn. Maar to heeft het nog niet eens geprobeerd, en een erkenning afdwingen is geen enorme strijd. Ze benadeelt haar kind om haar ex te helpen op dit moment. Als het wél een enorme strijd word kan ze er altijd mee stoppen.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:30Ik heb een jarenlange strijd gevoerd voor de rechten van mijn kinderen. En zij hebben daar de hoogste prijs voor betaald.
Pas toen IK daarmee stopte (want de andere partij was dat geenszins van plan) kwam er weer rust in de tent.
En die rust vond en vind ik nog steeds belangrijker dan gelijk.
woensdag 26 december 2018 23:34
TO: wat zijn volgens jou de voordelen en de nadelen van erkenning afdwingen?
En wat zegt je omgeving?
Heb je ooit nog met de vader van je kind gepraat over erkennen, en over zijn motieven om dat niet te doen?
En wat zegt je omgeving?
Heb je ooit nog met de vader van je kind gepraat over erkennen, en over zijn motieven om dat niet te doen?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 26 december 2018 23:34
Het gaat niet om gelijk hebben. Het gaat om een mens, dat de helft van zijn familie niet eens mag kennen. Broers/zussen, opa's en oma's, tantes en ooms. Ze zijn in onwetendheid.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:30Ik heb een jarenlange strijd gevoerd voor de rechten van mijn kinderen. En zij hebben daar de hoogste prijs voor betaald.
Pas toen IK daarmee stopte (want de andere partij was dat geenszins van plan) kwam er weer rust in de tent.
En die rust vond en vind ik nog steeds belangrijker dan gelijk.
Op het moment dat alle partijen zeggen dat ze geen contact willen en liever rust hebben, dán is rust het beste. Niet als door onwetendheid mensen niet eens de mogelijkheid hebben zelf een keuze te maken.
woensdag 26 december 2018 23:36
Het blijft zijn kind. Hij kan zoveel willen maar feit blijft dat zijn kind zijn verantwoordelijkheid is. En alle contact afbreken lijkt me minder schadelijk voor het kind dan geheim gehouden worden.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:19Maar dat wordt het wel, want hij wil niet vrijwillig erkennen. Dus loop je het risico dat hij álle contact afbreekt.
Daarnaast, hij wilde geen kind maar een abortus. TO heeft toch doorgezet, haar goed recht trouwens. Maar in dat licht, ook nog erkenning afdwingen?
woensdag 26 december 2018 23:38
.MinkeDeWit schreef: ↑26-12-2018 22:52Ik zou het zeker doen, want dan krijgt je kind ook een juridische vader met alle voordelen die daarbij horen.
.
En een aantoonbare band met vader. Stel dat je ex onverhoopt jong overlijdt dan is dat bewijs er tenminste voor je kind.
woensdag 26 december 2018 23:40
Nee ik plaats het belang van mijn ex niet boven dat van mijn kind. In tegendeel ik probeer hem een rustig en fijn leven te geven. Daarbij besef ik me wel dat hij 1-0 achter staat en hoe erg ik mijn best ook voor hem doe hij nooit de situatie zal hebben die elk kind gegund is.
Overigens weet ik zeker dat een dreigmailtjes van een advocaat voldoende is, tot een zaak zal het niet komen want hij weet ook dat hij die gaat verliezen.
Voor mij heeft de erkenning vooral een emotionele waarde waar je aan voorbij gaat bij het vervangend toestemming via de rechtbank vragen. Dit kan ik niet uitleggen aan mijn familie. Die zien het als mijn plicht dit te regelen en pakken ook elk moment aan dat ik ze zie om me te overtuigen. En ze hebben me verteld dit te blijven doen tot ik het regel.
Ze zijn een leuke opa en oma maar ik word er doodmoe van. Zelfs nu met kerst zijn het weer enorme discussies dat ik denk ik ga het maar regelen dan ben ik van het gezeur af.
woensdag 26 december 2018 23:43
Ze hebben gelijk. Erkenning is niet alleen emotioneel van waarde. Het geeft je kind rechten, plus dat het wél van emotionele waarde is dat jij zijn bestaan niet laat ontkennen zoals je nu wel doet,Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:40Nee ik plaats het belang van mijn ex niet boven dat van mijn kind. In tegendeel ik probeer hem een rustig en fijn leven te geven. Daarbij besef ik me wel dat hij 1-0 achter staat en hoe erg ik mijn best ook voor hem doe hij nooit de situatie zal hebben die elk kind gegund is.
Overigens weet ik zeker dat een dreigmailtjes van een advocaat voldoende is, tot een zaak zal het niet komen want hij weet ook dat hij die gaat verliezen.
Voor mij heeft de erkenning vooral een emotionele waarde waar je aan voorbij gaat bij het vervangend toestemming via de rechtbank vragen. Dit kan ik niet uitleggen aan mijn familie. Die zien het als mijn plicht dit te regelen en pakken ook elk moment aan dat ik ze zie om me te overtuigen. En ze hebben me verteld dit te blijven doen tot ik het regel.
Ze zijn een leuke opa en oma maar ik word er doodmoe van. Zelfs nu met kerst zijn het weer enorme discussies dat ik denk ik ga het maar regelen dan ben ik van het gezeur af.
woensdag 26 december 2018 23:44
Hij heeft ook de kans gehad om er compleet voor weg te lopen. Dit wilde hij uiteindelijk niet. En nee ik wil niet de moeder zijn die een kind omgang met de vader onthoudt.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 23:19Maar dat wordt het wel, want hij wil niet vrijwillig erkennen. Dus loop je het risico dat hij álle contact afbreekt.
Daarnaast, hij wilde geen kind maar een abortus. TO heeft toch doorgezet, haar goed recht trouwens. Maar in dat licht, ook nog erkenning afdwingen?
woensdag 26 december 2018 23:47
Hij loopt wel weg. Hij doet precies genoeg om jou koest te houden zodat zijn leven niet overhoop gaat.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:44Hij heeft ook de kans gehad om er compleet voor weg te lopen. Dit wilde hij uiteindelijk niet. En nee ik wil niet de moeder zijn die een kind omgang met de vader onthoudt.
Je kind heeft geen vader. Dus je onthoudt hem geen omgang met zijn vader. En die vader ontkent zijn bestaan. Bij een baby en peuter kom je daarmee weg, bij een 6 jarige wordt dat al lastiger en bij een 12 jarige krijg jij het verwijt waarom je dit hebt laten gebeuren.
woensdag 26 december 2018 23:48
Ik snap jouw familie wel. Ze willen vechten voor hun kleinkind, logisch. Het enige dat vreemd is aan dit verhaal, is dat jij niet wil vechten voor het belang van je kind.
Rust? Zo'n immens groot geheim is nooit rust. Dat is een gigantische orkaan waar jullie in het oog zitten, waardoor het rustig lijkt, maar het is alles behalve rustig. Je kind heeft recht op de waarheid en zijn broers/ zussen en andere familieleden ook.
Rust? Zo'n immens groot geheim is nooit rust. Dat is een gigantische orkaan waar jullie in het oog zitten, waardoor het rustig lijkt, maar het is alles behalve rustig. Je kind heeft recht op de waarheid en zijn broers/ zussen en andere familieleden ook.
woensdag 26 december 2018 23:48
Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:40Nee ik plaats het belang van mijn ex niet boven dat van mijn kind. In tegendeel ik probeer hem een rustig en fijn leven te geven. Daarbij besef ik me wel dat hij 1-0 achter staat en hoe erg ik mijn best ook voor hem doe hij nooit de situatie zal hebben die elk kind gegund is.
Overigens weet ik zeker dat een dreigmailtjes van een advocaat voldoende is, tot een zaak zal het niet komen want hij weet ook dat hij die gaat verliezen.
Voor mij heeft de erkenning vooral een emotionele waarde waar je aan voorbij gaat bij het vervangend toestemming via de rechtbank vragen. Dit kan ik niet uitleggen aan mijn familie. Die zien het als mijn plicht dit te regelen en pakken ook elk moment aan dat ik ze zie om me te overtuigen. En ze hebben me verteld dit te blijven doen tot ik het regel.
Ze zijn een leuke opa en oma maar ik word er doodmoe van. Zelfs nu met kerst zijn het weer enorme discussies dat ik denk ik ga het maar regelen dan ben ik van het gezeur af.
Ok, dan zou ik er voor gaan.
Wat jouw ouders hiervan vinden zou ik overigens aan mijn laars lappen, maar kan me vooratellen dat je daar ook doodmoe van wordt.
woensdag 26 december 2018 23:53
Dat is natuurlijk niet zo. Ik doe vreselijk mijn best om een leuke moeder te zijn en hem een fijne kindertijd te bieden.Ikigai schreef: ↑26-12-2018 23:48Ik snap jouw familie wel. Ze willen vechten voor hun kleinkind, logisch. Het enige dat vreemd is aan dit verhaal, is dat jij niet wil vechten voor het belang van je kind.
Rust? Zo'n immens groot geheim is nooit rust. Dat is een gigantische orkaan waar jullie in het oog zitten, waardoor het rustig lijkt, maar het is alles behalve rustig. Je kind heeft recht op de waarheid en zijn broers/ zussen en andere familieleden ook.
Het is een leuk, lief en blij kind met een enorme lul van een verwekker die behalve financieel nul verantwoording heeft genomen. Dat betekend niet dat ik daarmee direct het belang van mijn ex boven dat van mijn kind plaats.
Des al niet te min kan ik wel wat met de reacties.
woensdag 26 december 2018 23:58
Dat snap ik wel hoor. Je denkt dat dit het beste is. Alles voor de goede vrede. Het lijkt misschien nu het beste te zijn, maar is het niet.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:53Dat is natuurlijk niet zo. Ik doe vreselijk mijn best om een leuke moeder te zijn en hem een fijne kindertijd te bieden.
Het is een leuk, lief en blij kind met een enorme lul van een verwekker die behalve financieel nul verantwoording heeft genomen. Dat betekend niet dat ik daarmee direct het belang van mijn ex boven dat van mijn kind plaats.
Des al niet te min kan ik wel wat met de reacties.
Je kind zal ook steeds meer vragen gaan stellen en uiteindelijk is het zeer schadelijk dat je kind altijd verborgen is gehouden aan een kant van de familie. Vooral voor het kind zelf, maar ook voor alle andere partijen, behalve de vader die immers alle belang heeft bij dit geheim, want hij heeft als enige nogal wat te verliezen...
Waarom laat je je zo door hem manipuleren? Ben je bang voor hem?
donderdag 27 december 2018 00:04
Nee ik ben zeker niet bang voor hem maar ik vertrouw hem ook niet door alles wat er gebeurt is.
De enige angst die ik wel heb is dat als ik de erkenning afdwing en eventueel zijn familie inlicht hij er ook alles aan zal doen om mijn leven tot een puinzooi te maken als een soort vergelding.
Ik ben ook gewoon moe, ontzettend moe. En wat ik nu heb voelt zeker omdat ik ook weet wat er niet is.
En als ik nu de reacties zo lees dan doe ik mijn kind misschien inderdaad te kort. Maar ik zie zo op tegen een eventueel gevecht dat gaat komen...
De enige angst die ik wel heb is dat als ik de erkenning afdwing en eventueel zijn familie inlicht hij er ook alles aan zal doen om mijn leven tot een puinzooi te maken als een soort vergelding.
Ik ben ook gewoon moe, ontzettend moe. En wat ik nu heb voelt zeker omdat ik ook weet wat er niet is.
En als ik nu de reacties zo lees dan doe ik mijn kind misschien inderdaad te kort. Maar ik zie zo op tegen een eventueel gevecht dat gaat komen...
anoniem_380590 wijzigde dit bericht op 27-12-2018 00:07
30.14% gewijzigd
donderdag 27 december 2018 00:05
Wat ik al zei: daar kom je mee weg tot 4/5. Dan accepteert het kind nog dat het bij hem thuis gaat zoals het gaat, Daarna niet meer. Dan ziet hij verschil, gaat het begrip broers en zussen hem iets zeggen en krijgt hij oog voor de context. Met vaderdag een kadootje maken op school, maar wel moeten wachten tot papa langskomt om het te geven. Beseffen dat je geen opa en oma hebt aan papas kant (als ze nog leven) dat je vader ook al opa is van zijn andere kinderen en dat jij dus broer en oom bent en niemand weet dat je bestaat, dat je moeder zich zo heeft laten behandelen en hem nog steeds binnenliet, bij alle officiële stukken waar ouders op voorkomen of zaken waar ze bij aanwezig mogen zijn alleen je moeder mogen noemen, je vriendjes niets kunnen vertellen over je vader want je bent geheim, niet kunnen bellen met papa of appen, niet op zijn sociale media reageren, al dat soort dingen. Onhoudbaar als een kind ouder is dan 5Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:53Dat is natuurlijk niet zo. Ik doe vreselijk mijn best om een leuke moeder te zijn en hem een fijne kindertijd te bieden.
Het is een leuk, lief en blij kind met een enorme lul van een verwekker die behalve financieel nul verantwoording heeft genomen. Dat betekend niet dat ik daarmee direct het belang van mijn ex boven dat van mijn kind plaats.
Des al niet te min kan ik wel wat met de reacties.
donderdag 27 december 2018 00:06
Doe wat jij vindt dat goed is. Zo te horen groeit je kind liefdevol en gezond op. Wat zal erkenning opleveren en wat gaat het kosten (niet financieel).Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 00:04Nee ik ben zeker niet bang voor hem maar ik vertrouw hem ook niet door alles wat er gebeurt is.
De enige angst die ik wel heb is dat als ik de erkenning afdwing en eventueel zijn familie inlicht hij er ook alles aan zal doen om mijn leven tot een puinzooi te maken als een soort vergelding.
Daarbij betekent erkenning niet automatisch dat zijn hele familie op de hoogte komt van jouw kind.
donderdag 27 december 2018 00:10
donderdag 27 december 2018 00:16
Mijn ex heeft geen social media en hij kan appen, bellen en FaceTimen dat doen ze nu ook wel eens. Zijn ouders zijn al lang geleden overleden.Thordis* schreef: ↑27-12-2018 00:05Wat ik al zei: daar kom je mee weg tot 4/5. Dan accepteert het kind nog dat het bij hem thuis gaat zoals het gaat, Daarna niet meer. Dan ziet hij verschil, gaat het begrip broers en zussen hem iets zeggen en krijgt hij oog voor de context. Met vaderdag een kadootje maken op school, maar wel moeten wachten tot papa langskomt om het te geven. Beseffen dat je geen opa en oma hebt aan papas kant (als ze nog leven) dat je vader ook al opa is van zijn andere kinderen en dat jij dus broer en oom bent en niemand weet dat je bestaat, dat je moeder zich zo heeft laten behandelen en hem nog steeds binnenliet, bij alle officiële stukken waar ouders op voorkomen of zaken waar ze bij aanwezig mogen zijn alleen je moeder mogen noemen, je vriendjes niets kunnen vertellen over je vader want je bent geheim, niet kunnen bellen met papa of appen, niet op zijn sociale media reageren, al dat soort dingen. Onhoudbaar als een kind ouder is dan 5
Ik behandel mijn zoon niet als een geheim, iedereen in mijn omgeving weet wie de vader van mijn zoontje is en zelfs mensen in zijn omgeving weten van het bestaan van ons kind af. Zijn gegevens zijn ook bekend bij school, hij mag hem alleen niet zonder mijn toestemming ophalen.
Ook binnen zijn familie is een iemand die het weet (weet ik 100% zeker ik heb namelijk zelf nog eens contact met diegene gezocht) omdat ik wilde dat er altijd iemand zou zijn die mij op de hoogte steld mocht er wat met mijn ex gebeuren.
donderdag 27 december 2018 00:16
Je ouders drammen, ik lees nergens van jou wat hun argumenten zijn en wat jij daarvan vindt.
'Om van het gedram van mijn ouders af te zijn' vind ik persoonlijk een slap argument om erkenning voor af te dwingen.
'Hij moet het zelf willen' vind ik een emotioneel argument om het niet af te dwingen.
Erkennen is een zakelijk iets. Wat regel je daarmee voor je kind? Heb je dat ooit uitgezocht?
Wat 'geef' je je kind met het afdwingen van erkenning? En wat ontneem je hem?
Wat 'geef' je je kind als je geen erkenning afdwingt? En wat ontneem je hem dan?
'Om van het gedram van mijn ouders af te zijn' vind ik persoonlijk een slap argument om erkenning voor af te dwingen.
'Hij moet het zelf willen' vind ik een emotioneel argument om het niet af te dwingen.
Erkennen is een zakelijk iets. Wat regel je daarmee voor je kind? Heb je dat ooit uitgezocht?
Wat 'geef' je je kind met het afdwingen van erkenning? En wat ontneem je hem?
Wat 'geef' je je kind als je geen erkenning afdwingt? En wat ontneem je hem dan?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
