Relaties
alle pijlers
Erkenning wel of niet afdwingen?
woensdag 26 december 2018 21:15
Ik hoop dat jullie hier eens je ongezouten mening over kunnen geven. Want ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
donderdag 27 december 2018 08:58
Dat het kind officieel een vader heeft in plaats van “vader onbekend”. Staat zo lullig als het kind later zelf wil trouwen of zich inschrijven.the_Wicked_Witch schreef: ↑26-12-2018 22:47Zoals ik de OP lees wel.
Wat is het nut van erkennen daarnaast?
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 27 december 2018 09:00
Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:46
En uiteraard heb ik al een aantal keer gevraagd of hij hem wilde erkennen maar dan was er weer een smoes waarom het nu niet kon. Ik denk dus niet dat het hem gewoon vragen gaat werken.
Volgende keer vragen hoe pa lamzak de erkenning op korte termijn gaat regelen?
Zoals al eerder gezegd, erkennen is vooral een juridisch iets, waarmee zoon wettelijke rechten krijgt naar zijn vader toe. Daarnaast haalt dat zijn "geheime status" weg, wat goed is voor zijn eigenbeeld op langere termijn.
Ik zou de erkenning dus wel regelen, zijn thuissituatie is toch echt zijn probleem en niet de jouwe. Ik krijg trouwens wel het idee dat je het beste voor je zoon wilt, sterkte er verder mee!
Hou de wet van drie in ere, driemaal zullen je daden wederkeren. Leer de wet en leer ook goed, dat wat je zaait je ook oogsten moet!
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....
donderdag 27 december 2018 09:00
Eens in de twee weken ziet het kind zijn verwekker. Dat is "niet vergeten worden?" Met die schamele kruimels moet hij het maar doen?Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:46Zij gaf aan dat het voor een kind belangrijk is om te weten dat het niet vergeten wordt en ondanks dat de situatie kut is zijn vader wel de moeite neemt om hem te zien.
Dus dat contact in deze situatie beter is dan geen contact. Het wordt op verschillende manieren uitgelegd.
Wat een apart advies. Ik zou eens gaan voor een second opinion.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 09:04
Of de emotionele pleuris breekt uit aan de andere kant, met alle gevolgen van dien. Misschien wel met als resultaat dat kind altijd als zondebok gezien gaat worden.
donderdag 27 december 2018 09:05
Tsja, een jonge studente maakt wel eens fouten en heeft nog niet de mensenkennis van een volwassene. Sommige mensen hebben nu eenmaal pech. Ik denk dat TO weinig te verwijten valt.
Ja, ik had als student ook wat met een vrouw van 50. Gelukkig kon zij geen kinderen meer krijgen
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 27 december 2018 09:11
En dit.
Dit zijn zaken die ouders voor hun kinderen dienen te regelen, en niet kinderen zelf uit moeten vogelen.
Het advies van de kinderpsycholoog dat een paar uurtjes af en toe beter is dan niets: Tsja. Ik denk dat de meningen van deskundigen daarover heel erg kunnen verschillen. Natuurlijk is het belangrijk dat een kind het gevoel heeft niet vergeten te worden, maar of je dat afwendt met een paar uurtjes per maand? Dat denk ik dus niet. Ik denk dat je met die paar uurtjes per maand een verwachting en een verlangen voedt wat vader nooit waar gaat maken.
Maar nogmaals: als vader niet voor het kind uit wil komen, is het kiezen tussen kwaden. Een goede oplossing is er dan niet.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 27-12-2018 09:11
7.77% gewijzigd
donderdag 27 december 2018 09:11
TO was 25 toen de relatie begon....en het kind werd vervolgens na 1,5 jaar verwekt. 26 of 27 jaar.... da's toch echt volwassen.oudebaas schreef: ↑27-12-2018 09:05Tsja, een jonge studente maakt wel eens fouten en heeft nog niet de mensenkennis van een volwassene. Sommige mensen hebben nu eenmaal pech. Ik denk dat TO weinig te verwijten valt.
Ja, ik had als student ook wat met een vrouw van 50. Gelukkig kon zij geen kinderen meer krijgen
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 09:25
Geloof ik ook echt niks van. Mensen rondom de kazerne kenden hem , die hebben ook echt wel geweten dat hij getrouwd is. Totaal ongeloof waardig verhaal. En dan ineens na 1,5 jaar “ onbedoeld” zwanger. Yeah right. En dan nu erkenning willen. Waarom ? Dit riekt aan alle kanten.vivautrecht85 schreef: ↑26-12-2018 22:50
Vraag me verder ook echt af hoe je na anderhalf jaar niet weet dat iemand al een vrouw heeft.
donderdag 27 december 2018 09:27
Mij lijkt juist wel dat nu het contact verbreken schadelijker voor het kind is. Als er nooit contact geweest was, was dat misschien anders, maar als ieman die hij als pappa kent ineens helemaal verdwijnt, snapt ie daar helemaal niets van. Voor mij zou contact belangrijker zijn dan die juridische status, maar daar sta ik kennelijk alleen in hier.
Ik zou ook niet verwachten dat kind door de andere kant met open armen wordt ontvangen. Ookal kan het kind er niets aan doen, hij is het bewijs van iets dat zowel hij als zijn vrouw en kinderen liever ontkennen. Het is immers veel makkelijker om de Buitenveldert en het bastaardkind te haten dan om te accepteren dat je man/ vader een dubbele bedrieger is. Waarmee ik niet wil zeggen dat je geen erkenning moet afdwingen. Weeg voor jezelf af of het voordeel opweegt tegen nadelen. Verwacht alleen niet dat erkenning afdwingen je kind een warm familiecontact oplevert.
Wat betreft je ouders. Ik zou aangeven dat jij de beslissing neemt als jij er klaar voor bent. Ik zou zelf bij dat gepush iedere keer dat ze het ter sprake brengen, herhalen dat ze jouw beslissing moeten respecteren en dan opstaan en weglopen. Jij bepaalt of en wanneer, en als ze zien dat jij het meent als je aangeeft dat her hun zaak niet is, stoppen ze wel n keer met zeuren.
Ik zou ook niet verwachten dat kind door de andere kant met open armen wordt ontvangen. Ookal kan het kind er niets aan doen, hij is het bewijs van iets dat zowel hij als zijn vrouw en kinderen liever ontkennen. Het is immers veel makkelijker om de Buitenveldert en het bastaardkind te haten dan om te accepteren dat je man/ vader een dubbele bedrieger is. Waarmee ik niet wil zeggen dat je geen erkenning moet afdwingen. Weeg voor jezelf af of het voordeel opweegt tegen nadelen. Verwacht alleen niet dat erkenning afdwingen je kind een warm familiecontact oplevert.
Wat betreft je ouders. Ik zou aangeven dat jij de beslissing neemt als jij er klaar voor bent. Ik zou zelf bij dat gepush iedere keer dat ze het ter sprake brengen, herhalen dat ze jouw beslissing moeten respecteren en dan opstaan en weglopen. Jij bepaalt of en wanneer, en als ze zien dat jij het meent als je aangeeft dat her hun zaak niet is, stoppen ze wel n keer met zeuren.
donderdag 27 december 2018 09:28
Dit gaat hoe dan ook uitkomen. Hij is nu 4, maar wordt ouder en dan gaat hij natuurlijk op zoek naar zijn broers en zussen. Die zijn vrij eenvoudig te vinden, want hij kent zijn vader immers wel en zijn kinderen hebben vast dezelfde achternaam. Of hij volgt zijn vader een keer naar huis. Tieners zijn nieuwsgierig en het is logisch dat je zo'n geheim tot op de bodem wil uitpluizen. Het gaat immers om jou als persoon, je hele bestaansrecht hangt ermee samen.
En wat dan? Zoon staat voor de deur bij zijn vader. De vrouw van zijn vader doet open. 'Hoi! Ik ben het kind van je man, aangenaam nu eindelijk eens kennis te maken!' Of: ' Hoi, ik ben je broer, leuk om je nu eindelijk eens te zien!'
Is het dan niet veel beter om dat voor te zijn en iedereen gewoon eens aan elkaar voor te stellen?
En wat dan? Zoon staat voor de deur bij zijn vader. De vrouw van zijn vader doet open. 'Hoi! Ik ben het kind van je man, aangenaam nu eindelijk eens kennis te maken!' Of: ' Hoi, ik ben je broer, leuk om je nu eindelijk eens te zien!'
Is het dan niet veel beter om dat voor te zijn en iedereen gewoon eens aan elkaar voor te stellen?
donderdag 27 december 2018 09:32
Ik zeg ook niet dat jij daarvoor zorgt, maar dat de vader er zo in staat en dat hij moet beseffen dat dit fout gaat aflopen als hij er een groot geheim van wil blijven maken.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:14En waar lees je dat dit iets is dat ik geheim houdt voor mijn kind? Hij weet dat hij halfbroers- en zussen heeft.
Als de familie van mijn ex wetenschap zou hebben van mijn zoon betekend dit ook niet direct dat ze hem ook willen zien en leren kennen. Het zou wel eerlijker zijn als ze zelf die keus kunnen maken i.p.v. dat hun vader de keus voor ze maakt.
Het is goed dat jij je zoon vertelt dat hij een hele familie heeft aan vaders kant. Alleen wil vader het verzwijgen. Ooit gaat er een tijd komen dat zoon inderdaad puber wordt en behoefte heeft aan antwoorden en contact met die kant van de familie. Ik hoop dat je dit aan die man z'n verstand kan peuteren, dat het beter is om zelf dat contact te faciliteren in plaats van dat zoon er zelf achteraan gaat door plotseling voor de deur te staan daar of via berichtjes op Facebook.
donderdag 27 december 2018 09:34
Besef je dat dit het nog pijnlijker maakt voor zijn vrouw en andere kinderen? Heel veel mensen weten dat zij nog een broer hebben en hun vader een zoon/ hun man nog een kind, alleen zij niet. Hun wereld zal op z'n kop staan als ze er uiteindelijk achterkomen.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 00:16Mijn ex heeft geen social media en hij kan appen, bellen en FaceTimen dat doen ze nu ook wel eens. Zijn ouders zijn al lang geleden overleden.
Ik behandel mijn zoon niet als een geheim, iedereen in mijn omgeving weet wie de vader van mijn zoontje is en zelfs mensen in zijn omgeving weten van het bestaan van ons kind af. Zijn gegevens zijn ook bekend bij school, hij mag hem alleen niet zonder mijn toestemming ophalen.
Ook binnen zijn familie is een iemand die het weet (weet ik 100% zeker ik heb namelijk zelf nog eens contact met diegene gezocht) omdat ik wilde dat er altijd iemand zou zijn die mij op de hoogte steld mocht er wat met mijn ex gebeuren.
Wat ongelooflijk triest dit.
donderdag 27 december 2018 09:34
De bijsluiter van medicatie checken heeft weinig met mensenkennis te maken en lijkt me niet teveel gevraagd van iemand van midden twintig.oudebaas schreef: ↑27-12-2018 09:05Tsja, een jonge studente maakt wel eens fouten en heeft nog niet de mensenkennis van een volwassene. Sommige mensen hebben nu eenmaal pech. Ik denk dat TO weinig te verwijten valt.
Ja, ik had als student ook wat met een vrouw van 50. Gelukkig kon zij geen kinderen meer krijgen
donderdag 27 december 2018 09:36
donderdag 27 december 2018 09:38
Dat heeft niets met elkaar te maken. Ook bij getrouwde, geregistreerde en samenwonende stellen kun je tegenwoordig kiezen voor de achternaam van de moeder. Erkenning gaat juridisch en psychologisch om zoveel meer dan een achternaam!
Ik zou die erkenning aanvragen. Gedeeld gezag zou ik niet doen. Deze man is geen mede-opvoeder, dus van mij hoeft hij ook niet mee te beslissen over schoolkeuze enz.
donderdag 27 december 2018 09:41
Iemand van midden 20 kan vaak nog erg naief zijn. Wat betreft de Pil, een condoom er bij was verstandiger geweest, zeker in een vreemd land waar defensie een missie uitvoert.vivautrecht85 schreef: ↑27-12-2018 09:34De bijsluiter van medicatie checken heeft weinig met mensenkennis te maken en lijkt me niet teveel gevraagd van iemand van midden twintig.
Wat betreft de bijsluiter, een apotheker behoort dergelijke informatie ook mondeling te geven bij dit soort bijwerkingen.
oudebaas wijzigde dit bericht op 27-12-2018 09:44
13.44% gewijzigd
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 27 december 2018 09:42
Ik ga er vanuit dat als ik mijn arts wat vraag dat het antwoord correct is. En dat ik niet zelf nog eens op onderzoek moet gaan.vivautrecht85 schreef: ↑27-12-2018 09:34De bijsluiter van medicatie checken heeft weinig met mensenkennis te maken en lijkt me niet teveel gevraagd van iemand van midden twintig.
Het was een ogenscheinlijk mild middeltje geen anti biotica.
donderdag 27 december 2018 09:42
Dat het geheim ooit gaat uitkomen staat vast. Maar het verband met wel of niet erkennen zie ik niet. Zoon weet wie zijn vader is en zal vast wel op zoek gaan en vragen gaan stellen. Als vader m nu erkent is dat ook niet perse meer dan een handtekening op een papiertje. En straks een deel van de erfenis. Het betekent niet dat ie dan kond en TO vaker gaat zien of kind bij m thuis gaat uitnodigen.
donderdag 27 december 2018 09:45
Dit. Ik hoorde laatst van een kind dat tot zijn 18e niet in het buitenland is geweest. Niet op schoolreis, niet op vakantie. Vader die hem verder niet hoefde te zien en pas na dwang na jaren betaalde via incasso, vond het niet nodig.sugarmiss schreef: ↑26-12-2018 22:52Sinds 2014 kan een getrouwde man een buitenechtelijk kind erkennen.
Het nut van erkennen is dat kind erft van deze man.
Erkenning afdwingen zou ik nooit doen
Hij zou dan bijvoorbeeld jouw schoolkeuze voor kind kunnen blokkeren omdat hij het er niet mee eens is. Je moet zijn toestemming hebben om op vakantie te gaan met kind.
En als jij later vindt dat je kind een beugel nodig heeft en hij niet kan hij weigeren om toestemming te geven.
Je haalt jezelf alleen maar een boek ellende op de hals door erkenni g af te dwingen.
donderdag 27 december 2018 09:45
Dus je wacht tot het uitkomt? Want dat gaat het. Een jong kind gaat zijn mond niet houden. Die gaat het bijvoorbeeld vertellen aan een schoolvriendje die het weer aan zijn ouders vertelt.. of misschien vertelt 1 van de kennissen het in een gekke bui eens aan een andere kennis.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 09:36@ikgai, ik vraag me echt af of ik met open armen word ontvangen om eerlijk te zijn.
Het kan je iedereen niet eens aan elkaar voorstellen klinkt niet als iets dat realistisch is als ik eerlijk ben. Maar zou wel voor mijn zoon het beste zijn als het kon.
Meteen voorstellen hoeft natuurlijk niet, maar je zou wel eens met die lul de behanger kunnen bespreken hoe hij dit denkt aan te pakken. In eigen hand nemen in plaats van afwachten tot de bom ontploft met alle risico's voor je zoontje. Want zodra allerlei kennissen en/of kindjes hiermee aan de haal gaan, kun je al helemaal niks.
In mijn familie is dit jaar zo'n bom ontploft door inmenging van externe partijen en geloof me, dat heeft de zaak geen goed gedaan. Als de direct betrokkenen het zelf had opgebiecht, was het nog steeds echt klote, maar was de schade en vooral de nasleep echt wel een stuk minder.
donderdag 27 december 2018 09:47
Het kan wel. Maar het heeft gevolgen. Dat heeft de situatie zoals hij nu is, in stand houden ook. Het is kiezen uit twee kwaden. Maar geef je kind en zijn halfbroers en zussen in elk geval de keuze.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 09:36Het kan je iedereen niet eens aan elkaar voorstellen klinkt niet als iets dat realistisch is als ik eerlijk ben. Maar zou wel voor mijn zoon het beste zijn als het kon.
Harry Mens heeft hetzelfe gedaan. Die had naast zijn echtgenote en dochters er ook een compleet gezin naast. Tot zijn vrouw er achter kwam. Gevolg: een dure scheiding en zijn ex Suze ongelukkig en vernederd. Toch hebben zij en met name de dochters uit het eerste huwelijk, de dochters uit het "gezin ernaast" benaderd en geaccepteerd omdat zij begrepen dat de kinderen, alle kinderen, daar het meest bij gebaat waren.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 09:48
Voor zijn kinderen niet!Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 09:36@ikgai, ik vraag me echt af of ik met open armen word ontvangen om eerlijk te zijn.
Het kan je iedereen niet eens aan elkaar voorstellen klinkt niet als iets dat realistisch is als ik eerlijk ben. Maar zou wel voor mijn zoon het beste zijn als het kon.
Wat 'n domme lul trouwens dat hij zich niet had laten steriliseren nadat ie z'n eerste leg had gehad. Op 50 jaar nog steeds onbeschermde seks hebben is vragen om problemen, zeker als je jonge vruchtbare meisjes neukt.
