Zoon van 19 en niets doen

Ik zet het maar even onder kinderen maar officieel is ‘ie dat niet meer natuurlijk.

Om te beginnen: 19jr, hoogbegaafd, add, dyslectisch, DCD.

Hij heeft drie jaar gekleuterd. De reden om hem niet naar groep 3 te laten gaan was ‘omdat ie af en toe ineens als een teiger door de klas gaat springen’ en dus was ie niet klaar voor groep 3. Vervolgens alles op de basisschool met twee vingers in de neus en daar kwam ook nog bij dat hij door zijn motorische achterstand en zijn snelle begrip veel minder hoefde te doen dan zijn klasgenoten maar daarvoor kwam niet iets verdiepends of verbredende in de plaats.

Op het VO dacht ie zo lekker verder te kunnen en dat lukte in klas 1 nog wel maar bleef zitten in klas 2 en vervolgens in klas 3 weer. We hebben orthopedagogen, onszelf (docent VO), psychologen etc ingezet om hem aan het leren te krijgen maar hij zei ja en amen en deed nee en fuck you. Op advies zijn we toen opgehouden met ‘pushen’ en hebben hem alleen herinnerd en verder moest ie het zelf uitzoeken. Dit omdat andere kinderen in het gezin hier ook last van houden en om de goede sfeer te behouden. Uiteindelijk twee jaar geleden zijn TL (mavo) gehaald en hij ging naar een leuke mbo-opleiding.

Daar bleek hij veel van de dingen uit jaar 1 al zichzelf te hebben geleerd (ook zijn hobby) en dus haakte hij af. ROC wilde voor hem wel een aangepast programma maken zodat ie in twee ipv drie jaar klaar zou zijn. Maar nee, dit wilde hij niet. Toen hij achttien was is ie gestopt met de opleiding. Zijn vader zei dat de voorwaarde voor dit tussenjaar dan wel was dat hij ging werken.

In het inmiddels verstreken 1,25jr heeft hij welgeteld in totaal zes weken gewerkt. Hij zegt het in het begin leuk te vinden maar al gauw haakt ie af met allerlei smoesjes. Dat ie moet werken om zichzelf in levensonderhoud te voorzien krijg je er niet in.

Ondertussen houdt ie zich thuis niet aan de regels, doet wat ie zelf wil. Rookt, blowt en drinkt. Zijn vrienden wonen bij mij in de buurt en de verleiding was te groot om er snachts tussenuit te knijpen.
In de weken dat hij bij zijn vader was, dan ben ik bij mijn vriend, kwam hij daar gewoon niet thuis en zat ie stiekem in mijn huis met zijn vrienden. Voor oud en nieuw vorig jaar had ie gevraagd of ie dat met zijn vrienden in mijn huis mocht vieren. Ik heb dat verboden omdat een eerder feestje uit de hand was gelopen (dat wil zeggen: niets was opgeruimd en planten vertrapt enz).

Op nieuwjaarsdag bleken ze toch in mijn huis te zitten. Toen ik aan kwam zaten er een stuk of dertig kerels in mijn woonkamer te roken en blowen. Ze hadden dus gewoon ingebroken! Een sleutel had ie al lang niet meer. Zoon had een raampje zo opengezet van tevoren dat het leek dat ie op slot zat. Voor de rest was alles hermetisch gesloten. Dat ze door een raam naar binnen moesten vonden ze achteraf inderdaad wel een beetje vreemd.

Toen hebben we besloten dat hij door de week bij zijn vader moest zijn (woont in een dorp 15km verderop) en in het weekend kon hij dan hier zijn, mits ik er was.

Inmiddels is ie bij een psychiater en twee psychologen (en verslavingszorg heeft zich er nog even mee bemoeid) geweest maar hij leidt ze om de tuin en ze hebben nu ook gezegd dat hij momenteel niet te helpen is. Omdat ie thuis (beide huizen) zijn eigen regels bepaalt is er een ultimatum gesteld dat hij op 1 feb uit huis moet. Dat ie dan dus een kamer moet hebben en voorlopig zijn eigen boontjes moet doppen. Hij moet eerst op zijn bek vallen zegmaar.

Nu ben ik het daar mee eens (was al eerder mijn voorstel maar bij zijn vader duurt het altijd even voor ie dit soort dingen beseft).
Alleen: we hebben zorgplicht tot ie 21 is. Ik heb zelf geen financiële middelen hem te ondersteunen en bovendien moet ie zelf werken om inkomsten te krijgen.

Hoe pakken we dit op een goede manier aan?

Hij weet deze deadline al twee maanden overigens en heeft tot dusver niets ondernomen. We weten dat dingen in het verleden wellicht beter aangepakt hadden moeten worden maar dat valt nu niet meer te veranderen natuurlijk.

pejeka schreef: ↑

20-01-2019 19:07

Tja, en ik ben er wel eens moe van dat álle kinderen die zich niet aan de regels willen houden, blijkbaar een etiket met een afkorting erop hebben (je kan tegenwoordig niks anders horen, zelfs van een dochter van een vriendin hoorde ik het gister: ja, want we hebben er vijf in de klas met ADHD, en Pieter heeft PD-NOS, en oh ja, Natasja en Martijn zijn autistisch, en Steven heeft weer wat anders - dat ik dacht: OK, vervelend allemaal, maar zitten er ook nog kinderen zónder aandoening in de klas? En je mag het mij best aanrekenen, maar ik denk wel eens: zó enorm veel kinderen met zó enorm veel stoornissen, dat kan niet. OK, dat 5% van de kinderen, of laten we het ruim nemen, 10%, op de één of andere manier een ontwikkelingsstoornis of gedragsstoornis heeft, daar wil ik nog best in mee gaan, maar het lijkt tegenwoordig wel 40-50-60% of meer. En de kinderen die daadwerkelijk onder een dergelijke stoornis lijden, niet tekort willen doen, maar ik heb heus wel eens de indruk dat er tegenwoordig al gauw een etiket wordt geplakt op gedragsproblemen die helemaal niet te maken hebben met een aandoening of stoornis, maar veeleer met een probleem in de huiselijke omgeving van het kind. Dát, ofwel we moeten het normaal gaan vinden dat 60% van de kinderen tegenwoordig een aandoening op het geestelijke vlak heeft.

Ik ben het deels eens met wat je zegt. Er is nu natuurlijk ook meer bekend over autisme, add, odd enz. En nee, al die etiketjes zijn geen excuus je te misdragen al denken sommige leerlingen van wel. Het betekent wel dat deze kinderen behoefte hebben aan een bepaalde structuur en duidelijkheid en dat is volgens mij het verschil met ‘vroeger’. Het frontale lesgeven was hartstikke duidelijk. Meneer geeft uitleg, doet een paar opdrachten om te kijken of ze het gesnapt hebben en geeft vervolgens het huiswerk. Nu moeten we allerlei leuke werkvormen in de lessen doen want het moet bijna een entertainende show worden. Voor sommige kinderen werkt dit prima maar voor veel ook niet. Het geeft ze ruimte en interpretatie om andere dingen te doen en ook scholen willen geen slechte naam krijgen als ze pestkoppen schorsen. Daarnaast gingen voorheen veel kinderen met een ‘etiketje’ naar het speciaal onderwijs. Nu komen deze kinderen bijna eerst standaard op een gewone school terecht. Ik had vorig jaar twee leerlingen met een IQ van 75 in het reguliere onderwijs. Die trekken dat iha niet.
Toen ik zelf op het VO zat (93-99)werd er nooit iemand verwijderd uit de klas, behalve om de slappe lach even kwijt te raken. Ik heb nu soms kinderen in de klas die het spoor volledige bijster zijn. Maar als je er iets aan wil doen dan steunt de directie dat niet. Dat zit er ook nog bij.
Veel dingen worden ook niet meer vergoed in de hulpverlening als ze daar niet binnen een jaar een diagnose op plakken. Ik weet van kinderen waarvan de ouders hebben gezegd: we hoeven er geen naam voor te hebben maar we willen handvatten om met hem om te kunnen gaan, ze niet verder geholpen werden omdat het anders niet werd vergoed.

Daarbij zijn er ook regio’s bekend waar veel vaker dan gemiddeld de diagnose adhd of ass wordt gegeven (oost Groningen, omg Heerlen)

In het geval van zoon was het zo dat we uiteindelijk voor zijn motoriek bij de revalidatie terecht kwamen en daar hebben ze een multidisciplinair team met oa een psycholoog en ergotherapeut. Hieruit zijn we na de diagnose DCD en dyslectie doorverwezen om zijn intelligentie te onderzoeken en gebrek aan concentratie. We hoefden geen diagnose maar uiteindelijk heeft het wel deuren geopend naar bijv meer kinderbijslag, een alfasmart (een soort toetsenbord met een klein schermpje waar hij zijn toetsen op kon maken) en later een laptop voor school en extra begeleiding.

Het is dus een beetje dubbel. We werken op school overigens volgens de PBS methode. Hier wordt er vanuit gegaan dat zeker 80% van de leerlingen een ‘normale’ leerling is die evt met een kleine aanpassing heel normaal zijn school kan doorlopen, dan heb je 15% leerlingen waar een intensievere begeleiding op moet zoals dyslectiebegeleiding, huiswerktraject enz en dat je eigenlijk maar 5% aan leerlingen hebt waar de schoolcarrière en psychische gesteldheid echt problematisch is. Je richt je in de lessen vooral op positief gedrag en de grote groep van 80%. De negatieve aandacht voor de overige max 20% geef je eigenlijk niet waardoor ze uiteindelijk gaan inzien dat het veel leuker is je wel te gedragen. En als dat goed gaat heb je uiteindelijk hooguit 1 leerlingen met een storend probleem. Dat lukt soms prima en soms niet. Gaat vooral om gedrag dat je wil zien, wat je niet wil zien wordt ook niet benoemd want het woord ‘niet’ is een zwak woord. Denk maar eens niet aan een roze olifant.

pejeka schreef: ↑

20-01-2019 19:23

Bij de scouting? En dat vond de groepsleider of andere verantwoordelijke die daar op dat moment hoorde te zijn, OK, dat er werd geblowd tijdens de nazit?

Belachelijk hè. Ik heb er dus ook een klacht over ingediend. Het verplaatste zich vervolgens naar het park, trouwens... Als ze willen gebeurt het toch wel.

impala schreef: ↑

20-01-2019 19:23

Goed advies.
Ik denk dat er weinig anders op zit dan dít, als zoon niet vrijwillig meewerkt. Ik vind dit beter dan op straat zetten.

Ik ga er in ieder geval even naar informeren.

pejeka schreef: ↑

20-01-2019 19:32

Welke "schulden" bij vrienden? En is het niet jouw taak om je kind te leren dat groepsdruk niet telt en hij vooral moet afgaan op het eigen beoordelingsvermogen? En nogmaals, pubers zijn zoekende en tastende en gaan gewoon de fout in, daar leren ze van (hopelijk) en dat hoort erbij. Maar ik kan zo weinig met ouders die met opgeheven handen aan de zijlijn gaan staan en die stellen dat ze machteloos staan. Ja, tuurlijk, als je pas begint met opvoeden als de kinderen 12 zijn en daarvóór alles geweldig vond wat ze deden, ben je te laat. Maar soms snap ik het gewoon niet dus.

Het lastige is dat ie het allemaal wel weet maar er niet naar handelt. We hebben al gezegd dat ie zich niet moet laten gebruiken om zwart geld op zijn rekening te laten zetten. Toen we daar nog inzicht in hadden ook de ouders van de betreffende persoon gebeld. En ik kan wel zeggen je moet het niet lenen en hij weet ook wel dat het niets oplost maar zodra het volgende blowtje zich aandoet is ie dat allemaal kwijt. En dan heb je het er achteraf over en dan zegt ie dat ie het wel weet maar ja... ik, wij moet ik zeggen, sta nu wel me opgeheven handen want we zitten nu vast. Na al zoveel hulpverleners die ook niets bereiken.

Het-groepje schreef: ↑

20-01-2019 19:33

Waarom ik uit huis was of waarom de journaliste de tips niet opvolgde?
Dat stuk in het Parool is hetzelfde als eerder genoemd stuk in het ad.

Waarom je uit huis werd gezet.

nohr schreef: ↑

20-01-2019 20:24

Ooit bij het programma “Hello Goodbye” ouders gezien die hun zoon van het vliegveld opkwamen halen. Jaren problemen met hem gehad en die hadden uiteindelijk de keuze gegeven of afkicken of het huis uit. De jongen had voor het eerste gekozen en heeft toen een half jaar in Africa gezeten. Ik heb geen enkele ervaring maar ik denk dat ik ook zoiets zou doen. Volledig uit zijn omgeving halen en als eerste de verslaving aanpakken. Zolang de jongen blijft blowen zal hij nooit zijn zaken op orde krijgen.

Zoals die man uit Rotterdam project van Beau v ED heeft gedaan dus .
Ik ben het eens met dat eerst het blowen aangepakt moet worden. Dat verdoezelt nogal wat .

Tiana_76 schreef: ↑

20-01-2019 20:24

Dit is echt mijn nachtmerrie.

Ik heb ook een kind met een diagnose, wel onder de 10 jaar nu. Maar zijn al volop bezig met zelfstandigheid en voorbereiden op de toekomst. Ik zie dit kind niet zelfstandig gaan wonen met 18, dus wij gaan voor die tijd verhuizen naar een kangaroewoning.

Verder zal kind veel begeleiding nodig hebben (verwacht ik) om een inkomen te kunnen vergaren. We zetten nu al stappen om daarbij te kunnen helpen.

En dan moet je nog het geluk hebben dat alles zo loopt zoals je gepland had.

Mooi idee. Zoon heeft hier een kamer in de ‘schuur’ met ook een eigen buitendeur. Helaas heeft hij van de zomer alles open laten staan in huis en was zelf wiet gaan scoren. Hij kan dus alleen thuis zijn als wij er zijn omdat ik hem hierin niet vertrouw. Bij zijn vader is ie 15km buiten de stad en dat maakt behoorlijk uit omdat ie dan niet ‘in zijn vertrouwde omgeving’ is.