Relaties
alle pijlers
Jaloers op echtgenoot
donderdag 31 januari 2019 13:55
Hallo, lees al jaren mee maar nu ik erg in de knoop zit toch eens een account aangemaakt.
Ik ben langer dan 20 jaar getrouwd met mijn jeugdliefde.
Samen elkaar ontmoet tijdens een buitenland stage en elkaar niet meer losgelaten.
Ben voor hem naar Nederland verhuist nadat ik mijn diploma heb gehaald.
Heb op gezondheidsvlak heftige tegenslagen meegemaakt waardoor ik afgekeurd ben.
Samen hebben wij 3 kinderen.
De afgelopen jaren voel ik mij zo ontzettend gefrustreerd.
Ik probeer ondanks mijn beperkingen alles uit, maar word constant terug gevloten omdat het fysiek niet gaat.
Mijn man heeft dezelfde studie gedaan als ik, waar ik nauwelijks in verder kon groeien heeft hij een prachtig goedlopend bedrijf op stelten gezet.
Hij reist er de hele wereld mee rond met zijn collega/ vriend.
Ik merk de afgelopen jaren dat het mij enorm steekt en ik afgunstig tegenover hem ben.
Heb zoveel cursussen gevolgd voor merr positiviteit, mezelf tot orde vermand.
Maar het is nu zo erg dat ik mijn man op sociale media en de smartphone geblokt heb.
Ik kan het niet verkroppen dat mijn studiegenoten en ook mijn man van het leven genieten en voor mij het leven is blijven staan.
Ik kan de foto's en plaatjes van verre reizen niet meer zien omdat ik het ook mezelf zo erg gun.
Zelf ben ik nooit verder dan Spanje gekomen. Manlief reist momenteel door Australië, laptop in de rugzak en geniet van al de pracht.
Zelf heb ik een uitkering en kan mij al sie dure reizen niet veroorloven. Man komt een week per maand terug naar huis om dingen te regelen en ons te zien.
Dan is hij zo moe van het reizen dat hij nergens zin in heeft, bovendien moet hij zich dan voorbereiden op zijn volgende boeiende reis.
Ik weet dat ik nu als haatdragende, nietsgunnende heks hier overkom.
Daarom ook mijn lap tekst.
Hopelijk kan.mij iemand van wijs raad voorzien hoe ik met deze situatie om kan gaan, want zo wil ik niet zijn
(
Hoe kan ik, ondanks mijn slopende beperkingen, een boeiend leven hebben en mij niet meer zo erg jaloers te zijn op mijn eigen man die wel het beste van zijn leven maakt ???
Ik ben langer dan 20 jaar getrouwd met mijn jeugdliefde.
Samen elkaar ontmoet tijdens een buitenland stage en elkaar niet meer losgelaten.
Ben voor hem naar Nederland verhuist nadat ik mijn diploma heb gehaald.
Heb op gezondheidsvlak heftige tegenslagen meegemaakt waardoor ik afgekeurd ben.
Samen hebben wij 3 kinderen.
De afgelopen jaren voel ik mij zo ontzettend gefrustreerd.
Ik probeer ondanks mijn beperkingen alles uit, maar word constant terug gevloten omdat het fysiek niet gaat.
Mijn man heeft dezelfde studie gedaan als ik, waar ik nauwelijks in verder kon groeien heeft hij een prachtig goedlopend bedrijf op stelten gezet.
Hij reist er de hele wereld mee rond met zijn collega/ vriend.
Ik merk de afgelopen jaren dat het mij enorm steekt en ik afgunstig tegenover hem ben.
Heb zoveel cursussen gevolgd voor merr positiviteit, mezelf tot orde vermand.
Maar het is nu zo erg dat ik mijn man op sociale media en de smartphone geblokt heb.
Ik kan het niet verkroppen dat mijn studiegenoten en ook mijn man van het leven genieten en voor mij het leven is blijven staan.
Ik kan de foto's en plaatjes van verre reizen niet meer zien omdat ik het ook mezelf zo erg gun.
Zelf ben ik nooit verder dan Spanje gekomen. Manlief reist momenteel door Australië, laptop in de rugzak en geniet van al de pracht.
Zelf heb ik een uitkering en kan mij al sie dure reizen niet veroorloven. Man komt een week per maand terug naar huis om dingen te regelen en ons te zien.
Dan is hij zo moe van het reizen dat hij nergens zin in heeft, bovendien moet hij zich dan voorbereiden op zijn volgende boeiende reis.
Ik weet dat ik nu als haatdragende, nietsgunnende heks hier overkom.
Daarom ook mijn lap tekst.
Hopelijk kan.mij iemand van wijs raad voorzien hoe ik met deze situatie om kan gaan, want zo wil ik niet zijn
(Hoe kan ik, ondanks mijn slopende beperkingen, een boeiend leven hebben en mij niet meer zo erg jaloers te zijn op mijn eigen man die wel het beste van zijn leven maakt ???
donderdag 31 januari 2019 14:53
Dit.drominique schreef: ↑31-01-2019 14:40Dus jij zorgt voor het huis, de kinderen en faciliteert dat hij kan doen en laten wat hij wil?
Daarnaast leef jij van een uitkering en je man heeft geld genoeg om te doen en laten wat hij wil.
Komt 1 week per maand thuis om te chagrijnen?
In wat voor huwelijk zit jij?
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 januari 2019 14:53
Uit jouw reactie begrijp ik dat je dus ook had kunnen overlijden aan de ziekte die je hebt doorgemaakt.
Dus even heel cru gezegd als jij was overleden dan had hij zich dit leven ook niet kunnen permitteren met 3 kinderen, dus wie mag er ook dankbaar zijn. Nog los van dat ik mag hopen dat hij vooral dankbaar is dat jij nog zijn vrouw bent en de kinderen nog een moeder hebben.
Hij mag dankbaar zijn dat jij heb die ruimte geeft dat hij 3 van de 4 weken per maand weg mag zijn. En dat samen met collega. Waarom kunnen ze het niet splitten?
En waarom ben jij de enige die de kinderen moet zien opgroeien, want hij krijgt natuurlijk niks mee van de kinderen als hij zo veel weg is.
Dus even heel cru gezegd als jij was overleden dan had hij zich dit leven ook niet kunnen permitteren met 3 kinderen, dus wie mag er ook dankbaar zijn. Nog los van dat ik mag hopen dat hij vooral dankbaar is dat jij nog zijn vrouw bent en de kinderen nog een moeder hebben.
Hij mag dankbaar zijn dat jij heb die ruimte geeft dat hij 3 van de 4 weken per maand weg mag zijn. En dat samen met collega. Waarom kunnen ze het niet splitten?
En waarom ben jij de enige die de kinderen moet zien opgroeien, want hij krijgt natuurlijk niks mee van de kinderen als hij zo veel weg is.
donderdag 31 januari 2019 14:54
Als je hebt gewerkt en ziek bent geworden, krijg je een WIA of IVA uitkering.
Het inkomen van je partner heeft hier geen invloed op.
donderdag 31 januari 2019 14:54
Ik denk dat je probleem op twee verschillende vlakken ligt, enerzijds puur voor jou persoonlijk, dat je toekomst niet meer is en kan worden, wat je ooit voor ogen had ( op zich al genoeg voor een depressie)
En dan los daarvan wordt je aanwezigheid eigenlijk "for granted" genomen, je man hoort je niet echt, hij gaat zijn eigen gangetje, vind dat je maar dankbaar en happy moet zijn, en vindt het ook niet nodig om leuk of gezellig te zijn voor jou en zn gezin, want dat bewaard hij voor zijn zakenreizen en vakanties zonder jullie.
Niet fair als je het mij vraagt.
Voor het eerste zou ik eens met iemand gaan praten ( een professional)
En het tweede, in elk geval eens rustig met je man over praten, misschien voor jezelf eens opschrijven, en als hij je nog steeds niet hoort, misschien toch eens relatie therapie proberen.
Echt niet makkelijk voor je, sterkte!
En dan los daarvan wordt je aanwezigheid eigenlijk "for granted" genomen, je man hoort je niet echt, hij gaat zijn eigen gangetje, vind dat je maar dankbaar en happy moet zijn, en vindt het ook niet nodig om leuk of gezellig te zijn voor jou en zn gezin, want dat bewaard hij voor zijn zakenreizen en vakanties zonder jullie.
Niet fair als je het mij vraagt.
Voor het eerste zou ik eens met iemand gaan praten ( een professional)
En het tweede, in elk geval eens rustig met je man over praten, misschien voor jezelf eens opschrijven, en als hij je nog steeds niet hoort, misschien toch eens relatie therapie proberen.
Echt niet makkelijk voor je, sterkte!
donderdag 31 januari 2019 14:56
En dit.Susan schreef: ↑31-01-2019 14:50Dus waar het volgens hem op neerkomt is dat jij genoegen moet nemen met het feit dat je überhaupt nog leeft, ongeacht hoe je dagelijks leven eruit ziet en hoe je je daarbij voelt, terwijl hij de sterren van de hemel plukt en alles doet waar hij zin in heeft. Zijn dankbaarheidsgrens ligt blijkbaar heel ergens anders dan de jouwe.
Ik ben ook ooit door het oog van de naald gekropen en had er nu ook heel anders bij kunnen zitten of allang onder de grond kunnen liggen, maar er is goddank niemand in mijn leven die vindt dat ik geen wensen meer mag hebben, maar gewoon mijn klep moet houden omdat ik tenminste nog leef.
Wat een naarling om je daarmee de mond te snoeren.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 januari 2019 14:56
relatie therapie met een man die maar een week per maand er is ?slekire schreef: ↑31-01-2019 14:54Ik denk dat je probleem op twee verschillende vlakken ligt, enerzijds puur voor jou persoonlijk, dat je toekomst niet meer is en kan worden, wat je ooit voor ogen had ( op zich al genoeg voor een depressie)
En dan los daarvan wordt je aanwezigheid eigenlijk "for granted" genomen, je man hoort je niet echt, hij gaat zijn eigen gangetje, vind dat je maar dankbaar en happy moet zijn, en vindt het ook niet nodig om leuk of gezellig te zijn voor jou en zn gezin, want dat bewaard hij voor zijn zakenreizen en vakanties zonder jullie.
Niet fair als je het mij vraagt.
Voor het eerste zou ik eens met iemand gaan praten ( een professional)
En het tweede, in elk geval eens rustig met je man over praten, misschien voor jezelf eens opschrijven, en als hij je nog steeds niet hoort, misschien toch eens relatie therapie proberen.
Echt niet makkelijk voor je, sterkte!
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 31 januari 2019 14:57
Als ik het even heel grof mag samenvatten: jij bent de onbetaalde huishoudster/nanny? Ik snap wel dat je stevig baalt en ik vind je ook niet overkomen als een ondankbare heks.
Hoe goedlopend dat bedrijf is weet ik niet maar er kan toch wel een vakantie vanaf naar Italië of Kroatië? Hoef je die man niet voor mee te nemen (je rooit het nu ook 75% van de tijd alleen).
Ik weet ook niet hoe of wat er fysiek aan de hand is. Heb je al eens een revalidatietraject gevolgd? (En dan doel ik op onderzoeken wat wel kan, nieuwe vrijetijdsbesteding/hobby/uitlaatklep).
Hoe goedlopend dat bedrijf is weet ik niet maar er kan toch wel een vakantie vanaf naar Italië of Kroatië? Hoef je die man niet voor mee te nemen (je rooit het nu ook 75% van de tijd alleen).
Ik weet ook niet hoe of wat er fysiek aan de hand is. Heb je al eens een revalidatietraject gevolgd? (En dan doel ik op onderzoeken wat wel kan, nieuwe vrijetijdsbesteding/hobby/uitlaatklep).
lemoos2 wijzigde dit bericht op 31-01-2019 14:58
0.18% gewijzigd
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 januari 2019 14:57
Een slecht huwelijk met een egoist, zo te lezen.drominique schreef: ↑31-01-2019 14:40Dus jij zorgt voor het huis, de kinderen en faciliteert dat hij kan doen en laten wat hij wil?
Daarnaast leef jij van een uitkering en je man heeft geld genoeg om te doen en laten wat hij wil.
Komt 1 week per maand thuis om te chagrijnen?
In wat voor huwelijk zit jij?
donderdag 31 januari 2019 14:59
Ik gok zomaar 100%. Denk je dat man een vinger uitsteekt in zijn week thuis?
donderdag 31 januari 2019 14:59
Dan regel jij jullie volgende vakantie en spreek je af dat hij zich daar over de kinderen ontfermt zodat jij ook eens kunt genieten.Gewehre schreef: ↑31-01-2019 14:50Wat zal ik zeggen. Wij gaan standaard elke zomervakantie naar dezelfde bestemming in Spanje.
Daar wil hij niet van afwijken.
Hij vindt het teveel gedoe met de kinderen te ver te reizen.
Dat steekt dan inderdaad ook herl erg. Dan is Bali voor 5 personen ineens teveel geld, want de kinderen vermaken zich wel overal...
Lekker, zo'n vent die wél alle energie wil stoppen in zijn bedrijf en gecombineerde zakentrips maar geen fut heeft om iets met z'n gezin te doen.
donderdag 31 januari 2019 15:00
Dat vraag ik mij nu dus ook af.drominique schreef: ↑31-01-2019 14:40Dus jij zorgt voor het huis, de kinderen en faciliteert dat hij kan doen en laten wat hij wil?
Daarnaast leef jij van een uitkering en je man heeft geld genoeg om te doen en laten wat hij wil.
Komt 1 week per maand thuis om te chagrijnen?
In wat voor huwelijk zit jij?
De vakantie voor de aanstaande zomer is geboekt door hem.
Heb aangegeven dat ik.eens wat anders wil zien, wat ik echt ieder jaar zeg, maar zijn enig commentaar was dat als ik de vakantie ga betalen ik wel mag beslissen waar we heen gaan....
Dat heeft mijn eigenwaarde zo erg omlaag gehaald dat ik al weken met een vreselijk misselijk gevoel rondloop. De foto's van de mooie plaatjes uit Australië die naar de kids worden gestuurd helpen daar niet hij.
Heb hem geblokt zodat ik het in ieder geval niet hoef te zien.
Als hem aan de lijn krijg doordat hij de kinderen belt en vraagt hoezo zijn berichten niet aankomen zeg ik de telefoon uitstaat vanwege drukte.
Daarnaast begin ik.mij namelijk ook erg onaantrekkelijk te vinden omdat ik de afgelopen jaren aan het overleven was en nu de rust ingekeerd is, ik besef waar ik nu sta....
donderdag 31 januari 2019 15:04
Oh wat erg.Gewehre schreef: ↑31-01-2019 15:00Dat vraag ik mij nu dus ook af.
De vakantie voor de aanstaande zomer is geboekt door hem.
Heb aangegeven dat ik.eens wat anders wil zien, wat ik echt ieder jaar zeg, maar zijn enig commentaar was dat als ik de vakantie ga betalen ik wel mag beslissen waar we heen gaan....
Je bent niet meer dan een inwonende, onbetaalde huishoudster en nanny.
donderdag 31 januari 2019 15:04
Nou, ik ben dan wellicht een type waarbij nuancering soms ver te zoeken is maar ik zou eens door een specialist laten voorrekenen wat hij kwijt is aan alimentatie en rompslomp als je de praktische situatie juridisch laat vastleggen (scheiding). Of hem fijn met de kinderen naar Spanje laten gaan voor wat quality time en dan zelf (of met een vriendin) iets gaan doen wat jou leuk lijkt en te betalen is.Gewehre schreef: ↑31-01-2019 15:00Dat vraag ik mij nu dus ook af.
De vakantie voor de aanstaande zomer is geboekt door hem.
Heb aangegeven dat ik.eens wat anders wil zien, wat ik echt ieder jaar zeg, maar zijn enig commentaar was dat als ik de vakantie ga betalen ik wel mag beslissen waar we heen gaan....
Dat heeft mijn eigenwaarde zo erg omlaag gehaald dat ik al weken met een vreselijk misselijk gevoel rondloop. De foto's van de mooie plaatjes uit Australië die naar de kids worden gestuurd helpen daar niet hij.
Heb hem geblokt zodat ik het in ieder geval niet hoef te zien.
Als hem aan de lijn krijg doordat hij de kinderen belt en vraagt hoezo zijn berichten niet aankomen zeg ik de telefoon uitstaat vanwege drukte.
Daarnaast begin ik.mij namelijk ook erg onaantrekkelijk te vinden omdat ik de afgelopen jaren aan het overleven was en nu de rust ingekeerd is, ik besef waar ik nu sta....
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 januari 2019 15:06
donderdag 31 januari 2019 15:07
Hij heeft denk ik niet in de gaten dat het jaarsalaris van een fulltime huishoudster/oppasser meer kost dan een gezinsvakantie naar Bali.
Waarom laat je zo over je heenlopen?
Heeft hij je tijdens je ziekte wel gesteund want hoe is dat mogelijk als hij zelf amper thuis is?
donderdag 31 januari 2019 15:08
ZaraZara100 schreef: ↑31-01-2019 14:47Begrijpelijk dat je van deze situatie baalt.
Hoelang was je met je man samen toen jij de eerste medische tegenslag kreeg en hoe ging jouw man daarmee om?
Heb jij je gevoel van veel moeten missen zo door de jaren heen met je man gedeeld?
Heb je nog thuiswonende kinderen en zo ja, zorg jij in je eentje voor hen?
Gaan jullie wel als gezin op vakantie en hoe gaat dat gezien jouw gezondheid?
Kunnen jij en je man kijken hoe jullie samen een mooie reis kunnen maken?
Wij waren 6 jaar samen voordat ik ziek werd. Daarvoor hadden wij het fantastisch met elkaar.
Doodgewone twintigers.
Ja alle drie pubers wonen nog thuis.
Ik heb de discussies over de vakantie opgegeven, daar ben ik te trots voor.
Graag of niet.
Ik ben nu op een punt beland, nu het weer redelijk goed gaat met mijn gezondheid, hoe ik mijn leven uit dezw miserie uit kan krijgen.
Vandaar deze topic, hopelijk kom.ik.hier wat tips en nieuwe input tegen.
