Relaties
alle pijlers
alleen voelen
zondag 22 maart 2009 om 19:50
ik zou graag tips willen over het volgende:
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
maandag 23 maart 2009 om 10:43
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 23:33:
Moet nu naar bed, dus dit wordt mijn laatste post vandaag.
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic. vrijwilligerswerk doe ik al, helaas is hier nog geen "leuk" contact uit ontstaan, maar het werk vind ik erg leuk.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe). hoe gaat dat nu, lukt je dat een beetje om op de been te blijven en je gezin draaiende te houden? heb je steun van je man etc?
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..
Moet nu naar bed, dus dit wordt mijn laatste post vandaag.
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic. vrijwilligerswerk doe ik al, helaas is hier nog geen "leuk" contact uit ontstaan, maar het werk vind ik erg leuk.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe). hoe gaat dat nu, lukt je dat een beetje om op de been te blijven en je gezin draaiende te houden? heb je steun van je man etc?
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..
maandag 23 maart 2009 om 10:45
quote:Stoeptegel schreef op 23 maart 2009 @ 09:19:
Denk dat het goed zou zijn als je je toch meer gaat verdiepen in je 'roots' , contact met landgenoten, het land bezoeken, muziek, dans etc. Contact met anderen die geadopteerd zijn, er bestaan denk ik wel praatgroepen? Je bent echt de enige niet nl met dit soort gevoelens. Je mist je basis en die moet je voor jezelf gaan opbouwen. Normaal gesproken begint dat als je klein bent familie ed maar bij jou is dat anders gelopen ( zoals bij veel mensen) en dat kan een leeg gevoel creeeren en eenzaamheid. Je hebt de pech dat het niet aanwezig is in je leven zoals het hoort dus wordt het een zoeken naar datgene wat jou gelukkig maakt. Geen familie hebben ( in welke vorm dan ook) is een groot gemis voor veel mensen. Ook ontleen je je identiteit als kind oa aan je familie en ik denk dat jij die fase ook hebt overgeslagen. Sterkte@stoeptegel, jouw reactie/vraag is eerder in dit topic gegeven/gesteld, misschien kun je het topic even door lezen?
Denk dat het goed zou zijn als je je toch meer gaat verdiepen in je 'roots' , contact met landgenoten, het land bezoeken, muziek, dans etc. Contact met anderen die geadopteerd zijn, er bestaan denk ik wel praatgroepen? Je bent echt de enige niet nl met dit soort gevoelens. Je mist je basis en die moet je voor jezelf gaan opbouwen. Normaal gesproken begint dat als je klein bent familie ed maar bij jou is dat anders gelopen ( zoals bij veel mensen) en dat kan een leeg gevoel creeeren en eenzaamheid. Je hebt de pech dat het niet aanwezig is in je leven zoals het hoort dus wordt het een zoeken naar datgene wat jou gelukkig maakt. Geen familie hebben ( in welke vorm dan ook) is een groot gemis voor veel mensen. Ook ontleen je je identiteit als kind oa aan je familie en ik denk dat jij die fase ook hebt overgeslagen. Sterkte@stoeptegel, jouw reactie/vraag is eerder in dit topic gegeven/gesteld, misschien kun je het topic even door lezen?
maandag 23 maart 2009 om 10:49
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 21:15:
[...]
ik ga me er eens in verdiepen, wat de mogelijkheden zijn. ik zou het wel erg spannend vinden, weet niet of ik dat durf, maak moeilijk contact met anderen, en je alleen voelen in een vreemd land, lijkt me niet fijn.Zelf ga ik daarom ook vooral met georganiseerde groepsreizen mee. Ik vind dat veel gezelliger en heb er ook goede vrienden aan overgehouden. (Organisaties zoals Djoser, Baobab e.d. organiseren rondreizen naar allerlei leuke bestemmingen ter wereld)
[...]
ik ga me er eens in verdiepen, wat de mogelijkheden zijn. ik zou het wel erg spannend vinden, weet niet of ik dat durf, maak moeilijk contact met anderen, en je alleen voelen in een vreemd land, lijkt me niet fijn.Zelf ga ik daarom ook vooral met georganiseerde groepsreizen mee. Ik vind dat veel gezelliger en heb er ook goede vrienden aan overgehouden. (Organisaties zoals Djoser, Baobab e.d. organiseren rondreizen naar allerlei leuke bestemmingen ter wereld)
maandag 23 maart 2009 om 10:56
quote:elninjoo schreef op 23 maart 2009 @ 10:49:
[...]
Zelf ga ik daarom ook vooral met georganiseerde groepsreizen mee. Ik vind dat veel gezelliger en heb er ook goede vrienden aan overgehouden. (Organisaties zoals Djoser, Baobab e.d. organiseren rondreizen naar allerlei leuke bestemmingen ter wereld)@elninjoo, dank je wel voor de tip. wat is meestal de samenstelling van zo'n groep, of is dat té verschillend elke keer?
[...]
Zelf ga ik daarom ook vooral met georganiseerde groepsreizen mee. Ik vind dat veel gezelliger en heb er ook goede vrienden aan overgehouden. (Organisaties zoals Djoser, Baobab e.d. organiseren rondreizen naar allerlei leuke bestemmingen ter wereld)@elninjoo, dank je wel voor de tip. wat is meestal de samenstelling van zo'n groep, of is dat té verschillend elke keer?
maandag 23 maart 2009 om 17:20
Lukt het me? Nou ja, het hoognodige wel. Als in ik probeer ze bij clubjes te krijgen, ga met ze op vakantie, doe de leuke dingen, want het staat me bij van vroeger dat dat toch de dingen zijn waar je op terugkijkt als je terugkijkt op je jeugd.
Voor de rest, het gewone dagelijkse leven dus, heb ik een batterij hulpverlening achter me staan, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik ben alleen, zonder familie, zonder bezoekregeling.
Het gaat wel dus, maar het kan flink beter.
Voor de rest, het gewone dagelijkse leven dus, heb ik een batterij hulpverlening achter me staan, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik ben alleen, zonder familie, zonder bezoekregeling.
Het gaat wel dus, maar het kan flink beter.
maandag 23 maart 2009 om 19:24
quote:mamzelle schreef op 23 maart 2009 @ 17:20:
Lukt het me? Nou ja, het hoognodige wel. Als in ik probeer ze bij clubjes te krijgen, ga met ze op vakantie, doe de leuke dingen, want het staat me bij van vroeger dat dat toch de dingen zijn waar je op terugkijkt als je terugkijkt op je jeugd.
Voor de rest, het gewone dagelijkse leven dus, heb ik een batterij hulpverlening achter me staan, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik ben alleen, zonder familie, zonder bezoekregeling.
Het gaat wel dus, maar het kan flink beter.hele dikke knuffel!!! het lijkt me erg moeilijk voor je allemaal, goed van je dat je hulp heb gezocht!!! ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, stom eh, terwijl ik het zo herken!
Lukt het me? Nou ja, het hoognodige wel. Als in ik probeer ze bij clubjes te krijgen, ga met ze op vakantie, doe de leuke dingen, want het staat me bij van vroeger dat dat toch de dingen zijn waar je op terugkijkt als je terugkijkt op je jeugd.
Voor de rest, het gewone dagelijkse leven dus, heb ik een batterij hulpverlening achter me staan, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik ben alleen, zonder familie, zonder bezoekregeling.
Het gaat wel dus, maar het kan flink beter.hele dikke knuffel!!! het lijkt me erg moeilijk voor je allemaal, goed van je dat je hulp heb gezocht!!! ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, stom eh, terwijl ik het zo herken!
woensdag 1 april 2009 om 23:55
Newstylista, ik las wel dat je wel contact hebt (gehad) met anderen die geadopteerd zijn uit je geboorteland. Was dat via een vereniging van geadopteerden? Er zijn van heel veel landen verenigingen van geadopteerden, waar de leden onderling veel herkenning vinden. Je hoeft niks uit te leggen, want je hebt allemaal dezelfde achtergrond.
Veel verenigingen organiseren af en toe een borrel o.i.d. en ik weet dat veel geadopteerden daar veel (h)erkenning vinden, hun verhaal kwijt kunnen, en dat het voor veel geadopteerden voelt als een soort 'familie'.
Ook zullen er in zo'n vereniging lotgenoten zijn die al wel in je geboorteland zijn geweest, die wellicht weten hoe je je zoektocht moet aanpakken. Spoorloos is niet heilig op dit gebied, en zijn zat landen waar Spoorloos nooit komt, domweg omdat ze daar geen plaatselijke contacten hebben. Dus het feit dat Spoorloos zegt dat er te weinig gegevens zijn hoeft niet alle mogelijkheden om een zoektocht te beginnen uit te sluiten.
Ken je www.adoptietrefpunt.nl? Daar is veel informatie te vinden, er is ook een forum waar je met andere geadopteerden kunt 'praten'.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? In dat boek beschrijft zij (adoptie-moeder) heel veel van de pijn en het verdriet waar iedere geadopteerde mee leeft.
Het is heel triest dat je geen band hebt met je adoptie-ouders. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Je bént immers al eens een moeder kwijtgeraakt, en dan nogmaals ouders verliezen, om wat voor reden dan ook, dat is heftig. Ik wens je veel sterkte.
Veel verenigingen organiseren af en toe een borrel o.i.d. en ik weet dat veel geadopteerden daar veel (h)erkenning vinden, hun verhaal kwijt kunnen, en dat het voor veel geadopteerden voelt als een soort 'familie'.
Ook zullen er in zo'n vereniging lotgenoten zijn die al wel in je geboorteland zijn geweest, die wellicht weten hoe je je zoektocht moet aanpakken. Spoorloos is niet heilig op dit gebied, en zijn zat landen waar Spoorloos nooit komt, domweg omdat ze daar geen plaatselijke contacten hebben. Dus het feit dat Spoorloos zegt dat er te weinig gegevens zijn hoeft niet alle mogelijkheden om een zoektocht te beginnen uit te sluiten.
Ken je www.adoptietrefpunt.nl? Daar is veel informatie te vinden, er is ook een forum waar je met andere geadopteerden kunt 'praten'.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? In dat boek beschrijft zij (adoptie-moeder) heel veel van de pijn en het verdriet waar iedere geadopteerde mee leeft.
Het is heel triest dat je geen band hebt met je adoptie-ouders. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Je bént immers al eens een moeder kwijtgeraakt, en dan nogmaals ouders verliezen, om wat voor reden dan ook, dat is heftig. Ik wens je veel sterkte.
donderdag 2 april 2009 om 02:19
quote:Joyce48 schreef op 01 april 2009 @ 23:55:
Newstylista, ik las wel dat je wel contact hebt (gehad) met anderen die geadopteerd zijn uit je geboorteland. Was dat via een vereniging van geadopteerden? Er zijn van heel veel landen verenigingen van geadopteerden, waar de leden onderling veel herkenning vinden. Je hoeft niks uit te leggen, want je hebt allemaal dezelfde achtergrond.
Veel verenigingen organiseren af en toe een borrel o.i.d. en ik weet dat veel geadopteerden daar veel (h)erkenning vinden, hun verhaal kwijt kunnen, en dat het voor veel geadopteerden voelt als een soort 'familie'.
Ook zullen er in zo'n vereniging lotgenoten zijn die al wel in je geboorteland zijn geweest, die wellicht weten hoe je je zoektocht moet aanpakken. Spoorloos is niet heilig op dit gebied, en zijn zat landen waar Spoorloos nooit komt, domweg omdat ze daar geen plaatselijke contacten hebben. Dus het feit dat Spoorloos zegt dat er te weinig gegevens zijn hoeft niet alle mogelijkheden om een zoektocht te beginnen uit te sluiten.
Ken je www.adoptietrefpunt.nl? Daar is veel informatie te vinden, er is ook een forum waar je met andere geadopteerden kunt 'praten'.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? In dat boek beschrijft zij (adoptie-moeder) heel veel van de pijn en het verdriet waar iedere geadopteerde mee leeft.
Het is heel triest dat je geen band hebt met je adoptie-ouders. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Je bént immers al eens een moeder kwijtgeraakt, en dan nogmaals ouders verliezen, om wat voor reden dan ook, dat is heftig. Ik wens je veel sterkte.
hallo joyce, dank je wel voor je reactie! dat was idd bij een vereniging. helaas is er maar 1 keer in het jaar een ontmoeting, is een landelijke vereniging.
wat ik wel leuk zou vinden is een vereniging voor alle geadopteerden (maakt dan niet uit waar je vandaan komt, alhoewel ik vrij zeker ben dat ik dan de enige uit mijn land ben en dat voelt dan weer een beetje alleen) geen idee of zoiets bestaat, maar ga even googlen.
ik heb ook via de ISS proberen te zoeken en die vonden ook dat er te weinig gegevens waren (hun hadden wel contactpersonen in het land daar)
ik ken het boek niet, ik ga het eens opzoeken ben er wel benieuwd na!
Newstylista, ik las wel dat je wel contact hebt (gehad) met anderen die geadopteerd zijn uit je geboorteland. Was dat via een vereniging van geadopteerden? Er zijn van heel veel landen verenigingen van geadopteerden, waar de leden onderling veel herkenning vinden. Je hoeft niks uit te leggen, want je hebt allemaal dezelfde achtergrond.
Veel verenigingen organiseren af en toe een borrel o.i.d. en ik weet dat veel geadopteerden daar veel (h)erkenning vinden, hun verhaal kwijt kunnen, en dat het voor veel geadopteerden voelt als een soort 'familie'.
Ook zullen er in zo'n vereniging lotgenoten zijn die al wel in je geboorteland zijn geweest, die wellicht weten hoe je je zoektocht moet aanpakken. Spoorloos is niet heilig op dit gebied, en zijn zat landen waar Spoorloos nooit komt, domweg omdat ze daar geen plaatselijke contacten hebben. Dus het feit dat Spoorloos zegt dat er te weinig gegevens zijn hoeft niet alle mogelijkheden om een zoektocht te beginnen uit te sluiten.
Ken je www.adoptietrefpunt.nl? Daar is veel informatie te vinden, er is ook een forum waar je met andere geadopteerden kunt 'praten'.
Ken je het boek 'Afgestaan, begrip voor het geadopteerde kind' van Nancy Verrier? In dat boek beschrijft zij (adoptie-moeder) heel veel van de pijn en het verdriet waar iedere geadopteerde mee leeft.
Het is heel triest dat je geen band hebt met je adoptie-ouders. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Je bént immers al eens een moeder kwijtgeraakt, en dan nogmaals ouders verliezen, om wat voor reden dan ook, dat is heftig. Ik wens je veel sterkte.
hallo joyce, dank je wel voor je reactie! dat was idd bij een vereniging. helaas is er maar 1 keer in het jaar een ontmoeting, is een landelijke vereniging.
wat ik wel leuk zou vinden is een vereniging voor alle geadopteerden (maakt dan niet uit waar je vandaan komt, alhoewel ik vrij zeker ben dat ik dan de enige uit mijn land ben en dat voelt dan weer een beetje alleen) geen idee of zoiets bestaat, maar ga even googlen.
ik heb ook via de ISS proberen te zoeken en die vonden ook dat er te weinig gegevens waren (hun hadden wel contactpersonen in het land daar)
ik ken het boek niet, ik ga het eens opzoeken ben er wel benieuwd na!
vrijdag 3 april 2009 om 21:50
quote:newstylista schreef op 02 april 2009 @ 02:19:wat ik wel leuk zou vinden is een vereniging voor alle geadopteerden (maakt dan niet uit waar je vandaan komt, alhoewel ik vrij zeker ben dat ik dan de enige uit mijn land ben en dat voelt dan weer een beetje alleen) geen idee of zoiets bestaat, maar ga even googlen.Zo'n vereniging - United Adoptees International - is verleden jaar opgericht door een Nederlander (geadopteerd uit Zuid Korea). Ik heb geen idee of zij je kunnen bieden wat je zoekt, je kunt hier eens kijken.
