Zwanger
alle pijlers
niet blij met zwangerschap
donderdag 21 februari 2019 om 13:57
Lieve allemaal
Ik ben me ervan bewust dat veel vrouwen gek en vooral boos tegen mijn bericht aan kunnen kijken. Maar ik voel toch de behoefte om het te delen en misschien erachter te komen of er meer vrouwen mijn verhaal herkennen.
Ik wil me alvast verontschuldigen tegenover alle vrouwen die anders in het moederschap staan als ik en misschien wel met veel moeite zwanger zijn geworden, of bij wie het niet lukt om zwanger te worden.
Ik ben 35, tot mn 30ste vrijgezel geweest, veel gereist en leuke dingen gedaan. Trouwen, huis kopen en kinderen,,, daar had ik niets mee.
op mn 30ste mijn lieve vriend tegengekomen met wie ik afgelopen september een huis heb gekocht. Al met al een succes verhaal!
ik was me ervan bewust dat ik 35 ben en niet altijd vruchtbaar zou zijn of blijven. (wist niet of ik uberhaupt vruchtbaar zou zijn).
Ik ging er meer over nadenken, ook omdat we nu de ruimte zouden hebben voor een gezinslid erbij.
Ook door een afwijkende uitslag van mijn uitstrijkje werd de vraag vanuit de gyn ook gesteld. "heb je een kinderwens"?
In de afgelopen jaren vond ik de stabiliteit die ik nooit wilde ook wel fijn.
Ik ben er over na gaan denken, niet voldoende of niet diep en of inhoudelijk genoeg. 2 keer met vriend besproken en in januari de knoop doorgehakt dat we misschien moeder natuur moesten laten beslissen.
afijn... 5 weken na dat gesprek.... was ik zwanger. Dat is nu 10 dagen geleden. EN ik ben er niet blij mee. Helemaal niet eigenlijk.
Mijn vriend is er wel bij mee, maar die houd zich in omdat hij ziet dat ik het er zo moeilijk mee heb.
Heb veel angsten. bv dat ik het niet leuk vind, als ik er nu al zo in sta... hoe moet dat 9 maanden lang?
ik zie mezelf ineens helemaal niet meer met een kind... Ik wil niet zwanger zijn....
Heb last van depressieve gevoelens, woede aanvallen, slecht slapen, veel piekeren, geen zin om te eten, neerslachtig. Ben absoluut niet de persoon die ik voorheen was.
Zijn dit ook hormonen of is dit een basaal gevoel van dat ik eigenlijk toch echt geen kinderen wil?
Ik heb inmiddels hulp gezocht. gebeld met stichting korrelatie, gesproken met iemand van de GGD via de FIOM.
Ik overweeg de zwangerschap af te breken....
Is er iemand die mijn verhaal herkent?....
Graag lees ik het.
Ik ben me ervan bewust dat veel vrouwen gek en vooral boos tegen mijn bericht aan kunnen kijken. Maar ik voel toch de behoefte om het te delen en misschien erachter te komen of er meer vrouwen mijn verhaal herkennen.
Ik wil me alvast verontschuldigen tegenover alle vrouwen die anders in het moederschap staan als ik en misschien wel met veel moeite zwanger zijn geworden, of bij wie het niet lukt om zwanger te worden.
Ik ben 35, tot mn 30ste vrijgezel geweest, veel gereist en leuke dingen gedaan. Trouwen, huis kopen en kinderen,,, daar had ik niets mee.
op mn 30ste mijn lieve vriend tegengekomen met wie ik afgelopen september een huis heb gekocht. Al met al een succes verhaal!
ik was me ervan bewust dat ik 35 ben en niet altijd vruchtbaar zou zijn of blijven. (wist niet of ik uberhaupt vruchtbaar zou zijn).
Ik ging er meer over nadenken, ook omdat we nu de ruimte zouden hebben voor een gezinslid erbij.
Ook door een afwijkende uitslag van mijn uitstrijkje werd de vraag vanuit de gyn ook gesteld. "heb je een kinderwens"?
In de afgelopen jaren vond ik de stabiliteit die ik nooit wilde ook wel fijn.
Ik ben er over na gaan denken, niet voldoende of niet diep en of inhoudelijk genoeg. 2 keer met vriend besproken en in januari de knoop doorgehakt dat we misschien moeder natuur moesten laten beslissen.
afijn... 5 weken na dat gesprek.... was ik zwanger. Dat is nu 10 dagen geleden. EN ik ben er niet blij mee. Helemaal niet eigenlijk.
Mijn vriend is er wel bij mee, maar die houd zich in omdat hij ziet dat ik het er zo moeilijk mee heb.
Heb veel angsten. bv dat ik het niet leuk vind, als ik er nu al zo in sta... hoe moet dat 9 maanden lang?
ik zie mezelf ineens helemaal niet meer met een kind... Ik wil niet zwanger zijn....
Heb last van depressieve gevoelens, woede aanvallen, slecht slapen, veel piekeren, geen zin om te eten, neerslachtig. Ben absoluut niet de persoon die ik voorheen was.
Zijn dit ook hormonen of is dit een basaal gevoel van dat ik eigenlijk toch echt geen kinderen wil?
Ik heb inmiddels hulp gezocht. gebeld met stichting korrelatie, gesproken met iemand van de GGD via de FIOM.
Ik overweeg de zwangerschap af te breken....
Is er iemand die mijn verhaal herkent?....
Graag lees ik het.
donderdag 21 februari 2019 om 14:08
Ik herken het niet omdat ik niet zwanger ben. Maar ik geloof meteen dat je niet de eerste of laatste zult zijn die deze gevoelens heeft.
Je hormonen gaan op zn kop, leven na geboorte van een kind gaat nog veel meer over de kop.
Je zwangerschap afbreken kan nog een tijdje, daarvoor hoef je nu niet op stel en sprong te beslissen wat je daarmee gaat doen.
Er is een topic waar het gaat over opzien tegen zwangerschap, wellicht kun je daar wat herkenning vinden.
Kun je met de huisarts of een verloskundige spreken? Die 9 maanden overleef je wel, de vraag is: wil je je leven na al die maanden inrichten met een kindje die in het centrum van je leven gaat staan.
Succes en sterkte
Je hormonen gaan op zn kop, leven na geboorte van een kind gaat nog veel meer over de kop.
Je zwangerschap afbreken kan nog een tijdje, daarvoor hoef je nu niet op stel en sprong te beslissen wat je daarmee gaat doen.
Er is een topic waar het gaat over opzien tegen zwangerschap, wellicht kun je daar wat herkenning vinden.
Kun je met de huisarts of een verloskundige spreken? Die 9 maanden overleef je wel, de vraag is: wil je je leven na al die maanden inrichten met een kindje die in het centrum van je leven gaat staan.
Succes en sterkte
donderdag 21 februari 2019 om 14:08
donderdag 21 februari 2019 om 14:10
donderdag 21 februari 2019 om 14:18
Ik en mijn vriendinnen die kinderen hebben hadden allemaal na de eerste positieve test zoiets van ah, oh help, wil ik dit echt, nu kan ik niet meer terug, er komt dus echt een kind. Die kinderen zijn er gekomen (soms pas na een andere zwangerschap, want best wat miskramen), maar dat soort twijfels ( 1 nacht of paar dagen) beschouw ik dus als normaal.
Maar wat jij beschrijft klinkt heftiger. Goed dat je hulp hebt gezocht.
Overigens heb je het vooral over het zwanger zijn (ik wil niet zwanger zijn, het duurt negen maanden) en niet over het kind. Zwanger zijn duurt inderdaad 9 maanden en een kind opvoeden veel en veel langer. Wil je niet zwanger zijn en wel een kind of wil je geen kind?
Heb je vrienden/vriendinnen die kinderen hebben en waarmee je eerlijk kunt praten? Die je je angsten durft te vertellen en die je eerlijk zullen antwoorden?
Ik heb een zoon en ik ben bereid om je eerlijk over mijn ervaringen te vertellen, maar ik weet niet precies wat je belangrijk vindt, dus vraag maar als je denkt dat het helpt.
Maar wat jij beschrijft klinkt heftiger. Goed dat je hulp hebt gezocht.
Overigens heb je het vooral over het zwanger zijn (ik wil niet zwanger zijn, het duurt negen maanden) en niet over het kind. Zwanger zijn duurt inderdaad 9 maanden en een kind opvoeden veel en veel langer. Wil je niet zwanger zijn en wel een kind of wil je geen kind?
Heb je vrienden/vriendinnen die kinderen hebben en waarmee je eerlijk kunt praten? Die je je angsten durft te vertellen en die je eerlijk zullen antwoorden?
Ik heb een zoon en ik ben bereid om je eerlijk over mijn ervaringen te vertellen, maar ik weet niet precies wat je belangrijk vindt, dus vraag maar als je denkt dat het helpt.
donderdag 21 februari 2019 om 14:21
Ik ben het niet altijd met RB eens, maar hier wel. Het komt op mij over alsof je zwanger bent geworden als een soort logische stap 'Omdat het nou eenmaal zo hoort". Je hebt nooit kinderen gewild, waarom nu ineens wel? Omdat je 35 bent?redbulletje schreef: ↑21-02-2019 14:15Je bent er in elk geval gelukkig nog op tijd bij om je te kunnen bedenken. Als je alleen maar zwanger bent geworden als logische volgende stap wil je het misschien uiteindelijk gewoon niet.
donderdag 21 februari 2019 om 14:21
donderdag 21 februari 2019 om 14:23
Lastig... juist omdat een kind/kinderen je leven drastisch veranderen: het wordt nooit zo als voor die tijd.
Ik kan niet echt over je gevoelens meepraten, maar herken wel een zekere mate van angst/twijfel - en dat terwijl mijn dochter enorm gewenst was en met veel medische hulp verwekt is. Ik was aan de ene kant zielsgelukkig, maar vond de zwangerschap eng en ook soms het idee dat zo’n klein mensje volledig afhankelijk van mij zou zijn. Heel soms vloog dat idee mij een beetje aan, maar niet in de hevigheid die jij beschrijft. In mijn geval duidelijk verwarrende emoties die ik wijt aan de hormonen. Of dit bij jou ook het geval is weet ik niet, maar wel goed dat je hulp zoekt.
Ik kan niet echt over je gevoelens meepraten, maar herken wel een zekere mate van angst/twijfel - en dat terwijl mijn dochter enorm gewenst was en met veel medische hulp verwekt is. Ik was aan de ene kant zielsgelukkig, maar vond de zwangerschap eng en ook soms het idee dat zo’n klein mensje volledig afhankelijk van mij zou zijn. Heel soms vloog dat idee mij een beetje aan, maar niet in de hevigheid die jij beschrijft. In mijn geval duidelijk verwarrende emoties die ik wijt aan de hormonen. Of dit bij jou ook het geval is weet ik niet, maar wel goed dat je hulp zoekt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 21 februari 2019 om 14:27
het gesprek met de dame van de GGD was fijn, verhelderend. Dat mijn vriend en ik er in december over hebben gesproken, heb ik niet de angsten geuit die ik nu wel benoem.
Ik moest me ook inbeelden bij het gesprek vanmorgen hoe het zou zijn als we nu 5 jaar verder zouden zijn. Ik heb echt serieus moeite om me dat in te beelden.
ben er wel bang voor, dat ik het niet leuk vind....
Aan de andere kant, vind ik kinderen (2a 3 plus) wel leuk. Zit nu ook zo klem in mijn gedachten....
De man van de korrelatie zei tegen me: het klinkt alsof je jezelf hebt verbaast de afgelopen 5 jaar (vriend, huis en nu dus zwanger)het tempo ervan . je hebt die beslissing gemaakt,maar misschien iets te snel waardoor je nu twijfeld. Maar doordat ik toch in januari de beslissing samen met vriend lief heb genomen.- mag die twijfel er niet zijn... je hebt toch die beslissing gemaakt.
Ben nog steeds keihard aan het nadenken/ voorstellen, hoe of ik het zou vindne om een kind te hebben...
ook is er contact met verloskundige. Huisarts is druk en met vakantie (tuurlijk!!!)
mega fijn dat jullie zo snel reageren! doet me goed. dank jullie wel
Ik moest me ook inbeelden bij het gesprek vanmorgen hoe het zou zijn als we nu 5 jaar verder zouden zijn. Ik heb echt serieus moeite om me dat in te beelden.
ben er wel bang voor, dat ik het niet leuk vind....
Aan de andere kant, vind ik kinderen (2a 3 plus) wel leuk. Zit nu ook zo klem in mijn gedachten....
De man van de korrelatie zei tegen me: het klinkt alsof je jezelf hebt verbaast de afgelopen 5 jaar (vriend, huis en nu dus zwanger)het tempo ervan . je hebt die beslissing gemaakt,maar misschien iets te snel waardoor je nu twijfeld. Maar doordat ik toch in januari de beslissing samen met vriend lief heb genomen.- mag die twijfel er niet zijn... je hebt toch die beslissing gemaakt.
Ben nog steeds keihard aan het nadenken/ voorstellen, hoe of ik het zou vindne om een kind te hebben...
ook is er contact met verloskundige. Huisarts is druk en met vakantie (tuurlijk!!!)
mega fijn dat jullie zo snel reageren! doet me goed. dank jullie wel
donderdag 21 februari 2019 om 14:36
Op gemaakte beslissingen kun je altijd terugkomen. In dit geval heb je echter 'n deadline om rekening mee te houden, want nu is er sprake van 'n point of no return. Maar daar ben je nu nog niet, dus alle vrijheid om nog anders te besluiten.Maar doordat ik toch in januari de beslissing samen met vriend lief heb genomen.- mag die twijfel er niet zijn... je hebt toch die beslissing gemaakt.
donderdag 21 februari 2019 om 14:38
Moeilijk zeg..juist omdat niemand je met zekerheid kan zeggen of dit tijdelijk de hormonen zijn die opspelen, of omdat je het écht niet wil in je toekomst.
Ik herken het echter wel. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik dit gehad tot een week 0f 12 denk ik.
Ik was bewust zwanger geraakt van vriend, na een jaar pas gelukt, dus de wens was er wel. Ook al had ik daarvoor nooit een sterke kinderwens, en zag het leven ook wel voor me zonder kinderen.
Maar dan toch na een jaar zwanger geraakt, en de eerste weken was ik er gewoon écht niet blij mee, en herkende mezelf en mijn gevoelens en gedrag totaal niet.
Ik zag dat kind niet meer zitten, vond m'n leven niks, liefst lag in de hele dag in bed,maar ook daar baalde ik dan weer van. (en moest ook werken)
Zo had ik me dit niet voorgesteld..maar gelukkig ging het na een week of 12 weer over en werd ik weer 'normaal'.
Maar ja, dit was bij míj zo, en elk verhaal is weer anders natuurlijk.
Dus ik weet dat hormonen ervoor kunnen zorgen dat je echt denkt dat je dit kind niet wil, maar het kan ook zijn dat dat echt zo is, ik neem het zeker wel serieus.
Maar goed; aan deze post heb je dus niet zoveel
Ik herken het echter wel. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik dit gehad tot een week 0f 12 denk ik.
Ik was bewust zwanger geraakt van vriend, na een jaar pas gelukt, dus de wens was er wel. Ook al had ik daarvoor nooit een sterke kinderwens, en zag het leven ook wel voor me zonder kinderen.
Maar dan toch na een jaar zwanger geraakt, en de eerste weken was ik er gewoon écht niet blij mee, en herkende mezelf en mijn gevoelens en gedrag totaal niet.
Ik zag dat kind niet meer zitten, vond m'n leven niks, liefst lag in de hele dag in bed,maar ook daar baalde ik dan weer van. (en moest ook werken)
Zo had ik me dit niet voorgesteld..maar gelukkig ging het na een week of 12 weer over en werd ik weer 'normaal'.
Maar ja, dit was bij míj zo, en elk verhaal is weer anders natuurlijk.
Dus ik weet dat hormonen ervoor kunnen zorgen dat je echt denkt dat je dit kind niet wil, maar het kan ook zijn dat dat echt zo is, ik neem het zeker wel serieus.
Maar goed; aan deze post heb je dus niet zoveel
donderdag 21 februari 2019 om 14:42
Gebeurt zelden maar ben het wel met je eens RB. Hierbij geldt natuurlijk wel dat hoe langer je wacht, des te moeilijker het wordt. Met 9 weken is het bijvoorbeeld echt een mini mensje in de dop met alles erop en staan, nog maar te zwijgen voor stadia daarna.redbulletje schreef: ↑21-02-2019 14:36Op gemaakte beslissingen kun je altijd terugkomen. In dit geval heb je echter 'n deadline om rekening mee te houden, want nu is er sprake van 'n point of no return. Maar daar ben je nu nog niet, dus alle vrijheid om nog anders te besluiten.
Het lastige is ook dat je van te voren niet kan inschatten hoe je het vindt. Een zekere twijfel/angst lijkt normaal, maar de mate waarin jij dit hebt is toch wel veel pittiger/intenser. Sterkte met je besluit...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 21 februari 2019 om 14:44
donderdag 21 februari 2019 om 15:00
Ja, en ik had dus alsnog deze gevoelens,terwijl ik verstandelijk wist dat ik het wél wilde, anders bleef ik niet een jaar lang proberen.zusterrubia schreef: ↑21-02-2019 14:44ik ging er (naief genoeg) vanuit dat het bij mij ook wel een tijd zou duren. In ieder geval niet binnen 5 weken raak...
Ik heb zeker wel wat aan je post Glitglam. Hoe houd is je kindje nu, en hoe is je leven nu? ben je blij en gelukkig?
Ik zag pas achteraf ook dat de hormonen dit deden, want op dat moment waren voor mij mijn gevoelens echt en niet zozeer veroorzaakt door hormonen, dacht ik grotendeels. Ik vond het ook wat raar en overtrokken als anderen het hadden over hormonen en al die 'grote' verhalen eromheen, totdat het me zelf overkwam. Maar wil hiermee niet zeggen dat het dus altijd de hormonen zijn hoor!
Ja, ik ben nu heel gelukkig met onze kinderen. (de oudste is nu 6 en de jongste 1,5.).
Ik heb het dus zelfs nóg een keer aangedurfd ondanks die *&*hormonen en de bevalling. (wat ik ook nooit een mooie ervaring ga vinden, behalve dat het kind er dan uit is
)Want ondanks dat ik niet van kleins af aan dacht;' ik wil moeder worden', zijn mijn dochters het meest geweldige wat er is.
Al had ik zonder kinderen ook prima gelukkig kunnen worden.
Naast mijn relatie en moederschap werk ik, wat heel belangrijk voor mij is.
Ik heb leuk werk, ben veel met mensen in contact, en als ik thuiskom bij m'n kinderen wordt ik daar ook weer blij van.
Voor mij is en was het iig heel belangrijk om mijn 'eigen' dingen te houden, zoals werk.
En ja, dat is soms druk, maar herken het helemaal niet als zo zwaar als veel moeders het soms beschrijven, met hun '2 banen, en het moederschap en huishouden is een fulltime baan blabla)
donderdag 21 februari 2019 om 15:46
Achteraf gezien is dit bij mij gebeurt. Als ik echt heel eerlijk ben. Ik had nooit een hele diepe kinderwens. En zwanger worden was na het trouwen iets wat ik logisch vond. En ik had ergens het idee dat het allemaal wel los zou lopen als kind er eenmaal was. Tijdens de zwangerschap had ik niet heel sterk het idee “dit wil ik niet”. Maar ook niet meteen zo’n “aaah, we krijgen een kindje!! Joepie!!”. Ik dacht dat na de bevalling dat verliefde gevoel wel kwam. Iedereen had het over de roze wolk enz. Helaas bleef die ook uit en heb ik een pnd gehad. En dat was wel met gedachtes als “Dit wil ik niet! Hoe krijg ik mijn oude leven weer terug? Hoe kom ik van dit kind af?”. Ik ben toen vrij snel weer aan de pil gegaan en dat hielp wel wat om mijn hormonen weer rustig te krijgen. Ik was in 3 weken tijd alle extra kilo’s en zelfs nog meer kwijt. Ik at bijna niet, had een continu nerveus gevoel en hartkloppingen. Dat ging beter met de pil, maar heb me alsnog zo’n 1,5 jaar niet helemaal mezelf gevoeld. Ik vond de babytijd echt helemaal niks en dochter sliep ook slecht dus dat hielp niet mee.
Maar langzaamaan is het wel goed gekomen allemaal. Dochter is nu 7 en ik voel me echt al jaren weer gewoon mezelf en blij en vrolijk
en ik zou dochter ook voor geen goud meer willen missen!! Het is wel bij 1 gebleven hierdoor overigens. Ik heb nooit de behoefte gevoeld voor een 2e.TO : ga goed bij jezelf na of je een kind in je leven wil. Die zwangerschap gaat voorbij, een kind blijft. Wil je daar dingen voor opofferen of niet? Het heeft een grote impact op je leven, maar het wordt wel makkelijker als het kind ouder wordt. Hier tenminste wel
Hier is het gelukkig wel goed gekomen allemaal. Maar het is wel heel moeilijk geweest in het begin.
donderdag 21 februari 2019 om 15:51
Dit herken ik heel erg! Ik heb dit meer dan mijn man. Ik werk 3 dagen, mijn man 4. Maar ik ga daarnaast vaker een dag met vriendinnen op pad, weekje op vakantie met een vriendin of een lang weekend weg met bv mijn broer. Ik heb soms echt behoefte aan die vrijheid, even zonder kind. Gelukkig heeft mijn man daar alle begrip voor en ik ben ook wel af en toe alleen met kind een weekend naar mijn ouders om hem wat rust te gunnen. Maar hij heeft dat niet echt nodig. Ik welglitglam schreef: ↑21-02-2019 15:00Naast mijn relatie en moederschap werk ik, wat heel belangrijk voor mij is.
Ik heb leuk werk, ben veel met mensen in contact, en als ik thuiskom bij m'n kinderen wordt ik daar ook weer blij van.
Voor mij is en was het iig heel belangrijk om mijn 'eigen' dingen te houden, zoals werk.
En ja, dat is soms druk, maar herken het helemaal niet als zo zwaar als veel moeders het soms beschrijven, met hun '2 banen, en het moederschap en huishouden is een fulltime baan blabla)
donderdag 21 februari 2019 om 16:15
Ja herkenbaar hoor. Ik was ook gestopt met de pil, niet heel diep over nagedacht. Binnen een maand zwanger en mijn eerste gedachte was ook 'dit wil ik niet'. Heb ook wel een tijdje in de knoop gezeten, maar die gevoelens ebten langzaam weg. Tot ik m'n eerste echo kreeg en hoorde dat ik een tweeling verwachtte. Die gevoelens kwamen weer terug, maar gingen ook daarna weer weg. Tot en met de bevalling ben ik wel regelmatig bang geweest dat ik het niet leuk zou vinden. Ook na de bevalling vond ik het even heel heftig, vroeg me af of ik dit wel kon etc. Heb ook geen roze wolk gehad.
Nu zijn de jongens 4 maanden en vind het wel echt leuk om moeder te zijn. Het is ook wel zwaar, maar dat ligt meer aan het tweeling gebeuren. Ik kan me zelf niet voorstellen dat 1 baby echt zwaar is (tenzij huilbaby). Het lijkt mij in ieder geval goed te doen. Ik wil nu zelfs graag nog een keer zwanger worden (niet op korte termijn hoor), dus dat laat wel zien dat ik 't echt leuk vind.
Deze gevoelens waren trouwens niet echt verrassend voor mij. Kan moeilijk met veranderingen om gaan en twijfel aan belangrijke beslissingen. Dus in die zin maakte ik me niet hele erge zorgen. Ik weet niet of je dit bij jezelf herkent?
Nu zijn de jongens 4 maanden en vind het wel echt leuk om moeder te zijn. Het is ook wel zwaar, maar dat ligt meer aan het tweeling gebeuren. Ik kan me zelf niet voorstellen dat 1 baby echt zwaar is (tenzij huilbaby). Het lijkt mij in ieder geval goed te doen. Ik wil nu zelfs graag nog een keer zwanger worden (niet op korte termijn hoor), dus dat laat wel zien dat ik 't echt leuk vind.
Deze gevoelens waren trouwens niet echt verrassend voor mij. Kan moeilijk met veranderingen om gaan en twijfel aan belangrijke beslissingen. Dus in die zin maakte ik me niet hele erge zorgen. Ik weet niet of je dit bij jezelf herkent?
donderdag 21 februari 2019 om 19:14
Heftig. Je hoort wel vaker dat vrouwen ineens gaan twijfelen of ze het wel aankunnen. Maar dat ze daarnaast ook blij zijn.
Heb je naast al je twijfels nergens ook maar iets het gevoel dat je blij bent met de zwangerschap?
Zijn het twijfels of je wel een goede moeder zal zijn. Of is het echt een overweldigendvgevoel van ik wil dit niet.
Heb je naast al je twijfels nergens ook maar iets het gevoel dat je blij bent met de zwangerschap?
Zijn het twijfels of je wel een goede moeder zal zijn. Of is het echt een overweldigendvgevoel van ik wil dit niet.
donderdag 21 februari 2019 om 20:07
En dat je je moet proberen in te beelden hoe het zou zijn als je kind bijvoorbeeld 5 is.
Toen mijn kind een baby was kon ik mij er geen voorstelling van maken hoe het zou zijn als hij een peuter was. En toen mijn kind een peuter was kon ik echt niet voorzien hoe mijn kind als kleuter zou zijn.
Je moet het ook gewoon een beetje per dag bekijken.
Alleen als je met elke vezel van je lijf voelt dit wil ik echt niet en geen greintje blijdschap in je zelf kan ontdekken dan zou ik een abortus laten uitvoeren. Maar dan moet je wel zeker weten dat het niet gewoon koud water vrees is omdat het samenwonen, Huis kopen, zwanger worden gewoon erg snel is gegaan.
Toen mijn kind een baby was kon ik mij er geen voorstelling van maken hoe het zou zijn als hij een peuter was. En toen mijn kind een peuter was kon ik echt niet voorzien hoe mijn kind als kleuter zou zijn.
Je moet het ook gewoon een beetje per dag bekijken.
Alleen als je met elke vezel van je lijf voelt dit wil ik echt niet en geen greintje blijdschap in je zelf kan ontdekken dan zou ik een abortus laten uitvoeren. Maar dan moet je wel zeker weten dat het niet gewoon koud water vrees is omdat het samenwonen, Huis kopen, zwanger worden gewoon erg snel is gegaan.
