Minnaar deel 37

Ik begrijp de reactie, maar de posting over wat prive was voorgevallen ga ik verwijderen. Daar wordt nu op gereageerd . Je goed recht, maar

Wij zijn allemaal mensen die fouten maken en dat wellicht nodig hebben gehad om verder te komen en zaken anders te kunnen gaan bekijken

Dat bepaalde personen gaan oordelen over anderen valt nu verkeerd.

Ieder huisje heeft zijn kruisje en niemand is zuiver gebleven.
Kennelijk zit bij bepaalde personen een wrok en gaat men prikken.

Ik ga nu off-topic
Het is hier te toegankelijk voor anderen die er anders instaan

Kus allemaal!
bedankt voor de adviezen en veel geluk met alles wat jullie bezighouden

Spontaneous, jammer dat die reactie blijkbaar verkeerd viel bij je. Het is volgens mij slecht een constatering: mannen staan er wat betreft emoties en seks heel anders in dan vrouwen. Het is nogal feitelijk neergezet, zonder mening of oordeel.

Het is goed om je te beseffen dat dit topic veel wordt gelezen, door mensen die hier zelf nooit wat schrijven. En door mensen die bij voorbaat al een oordeel hebben over vreemdgaan. Ik heb het met Jolly wel eens hierover gehad (per pm), en hij is juist oordeelloos wat dit betreft. Het prikken verwijt je nu aan de verkeerde. Al is het wel een goeie eye-opener, dat er veel wordt meegelezen en veroordeeld.

Het was een eye opener en constatering en van mij geen verwijten

Het kwam alleen nu te dichtbij, omdat ik iets had gedeeld over mijn ouders
En dat wilde ik niet horen en projecteerde dat op hun
Ik had het globaal moeten houden

No worries , ik lees wel mee, maar trek me nu even terug

hevig schreef: ↑

02-03-2019 14:08

Ik ben zelf single, minnaar heeft gezin, ik heb me (vooral in het begin) afgevraagd, waarom blijf je nog bij je vrouw als je zo'n behoefte hebt aan een ander. En hoe kun je verliefd op me zijn maar toch niet meer willen dan dat. Maar ik begrijp het steeds beter als ik de verhalen hier zo lees. Er is zoveel meer als je zo lang getrouwd bent.
Bij mij is nu het contact met M een stuk minder dan in het begin. Weet niet of het weer op gaat laaien of misschien juist niet. We zullen zien, zit er gelukkig niet meer zo heel diep in met mijn gevoel.

-
Ik begrijp dat je jezelf dat afvraagt. Ook mensen van wie de partner ooit vreemd is gegaan of vreemd gaat, vragen zich dit af. Hieronder mijn kijk hierop, veel ervan zul je misschien zelf (al) weten en snappen en dit kan overigens voor iemand anders best weer anders zijn, maar wellicht heb je er wat aan:

Ik het begin van elke relatie is alles mooi en leuk, je bent verliefd en ziet alleen maar de mooie kanten van de ander. Je draagt elkaar op handen, wilt graag samen zijn en niets is fijner dan seks met iemand op wie je stapel verliefd bent en waarmee je nog van alles kunt ontdekken. Je voelt je gelukkig, intens verbonden en het maakt alles in je leven leuker, lichter en fijner. Je bent bereid waar nodig veel water bij de wijn te doen, te investeren en er samen wat van te maken. Deze fase in een relatie is vaak fantastisch.
Na mate de tijd verstrijkt wil je graag aan de ander binden (natuurlijke drang): samenwonen, eventueel trouwen, kinderen, veel mensen binden zich ook door samen een te huis kopen en op allerlei vlakken samen dingen aan te gaan.. je bouwt een leven op met die ander, waarin je vrienden, familie, herinneringen en allerlei andere zaken met elkaar deelt. Je leert de ander door en door kennen en raakt op elkaar ingespeeld en met elkaar vertrouwd. Er ontstaan onbewuste patronen, en gaandeweg verdwijnen de verliefde gevoelens, en blijkt de ander ook zo zijn nadelen te hebben. Langzaam kom je in een leven met steeds meer vastigheid en routine (zeker met kinderen) en daarmee vaak ook in een bepaalde mate van sleur, zelfs al heb je het nog best wel leuk met elkaar en hou je echt wel van de ander. Maar de verliefdheid en passie die zo fijn voelden zijn verdwenen, je krijgt dat gevoel uit die begin tijd ook niet meer terug, dat kan helaas ook niet. Op dat punt zijn er mensen vroeger of later dit speciale gevoel uit de begin tijd (of de seks) heel erg gaan missen, die boost, die passie, de verbinding, dat gevoel, en dit toch graag weer willen beleven. Je beseft dat je dit niet je hele leven wilt blijven missen en dit heel graag opnieuw toe wilt voegen aan je leven.
Je relatie en alles wat je hebt opgebouwd opgeven is geen optie, ook omdat je toch van de ander houdt, samen nog zoveel deelt en er vaak kinderen zijn die een stabiel nest nodig hebben. Je wilt niet álles wat je door de jaren heen hebt opgebouwd zomaar aan de wilgen hangen, omdat je wat mist. Toch kan tegelijkertijd het gemis van deze passie (of seks) en verliefde gevoelens zo hevig worden dat je graag in het diepe wilt springen en een avontuur aan wilt gaan. Daarboven op komt dat er extra spanning bij komt kijken omdat het veelal stiekem gaat, het langer leuk blijft omdat je elkaar niet kunt zien wanneer je wilt, dus minder snel aan elkaar went, en een minnaar/minnares wordt ineens een hele aantrekkelijke optie om dit opnieuw te kunnen beleven en zelfs zo aantrekkelijk dat je er alles voor op het spel gaat zetten en er tegelijkertijd alles aan doet dat het niet uitkomt (niet mijn situatie , maar in algemeen).

De meeste mensen verlaten hun partner niet. Zeker als je al jaren samen bent, weet je juist hoe een relatie zich opbouwt en snap je ook dat het gras bij die ander waarschijnlijk (zeker op de lange termijn) niet groener is, ook wanneer je met deze persoon ongecompliceerd samen zou kunnen zijn worden de verliefde gevoelens (voor sommige seks) na jaren minder en herhaalt de cirkel zich, terwijl je er wel alles voor op zou opgeven. Er zijn niet veel mensen die graag alles opgeven met het risico uiteindelijk weer in dezelfde sleur te belanden.. tenzij het gras daar echt groener is, maar dat valt vaak nog te bezien. Vandaar ook dat ik denk dat zoveel mensen er toch voor kiezen bij hun partner te blijven maar wel graag dit stukje opnieuw willen invullen.

Dit is mijn interpretatie gezien vanuit de andere kant. Dit is natuurlijk een algemeen beeld waarvan ik denk dat het vaak zo gaat, maar het hoeft zeker geen absolute of enige waarheid te zijn.

Lisanne,

Ik begrijp heel goed wat je daar beschrijft en denk ook dat je dicht bij de waarheid zit. Enige verschil met andere forummers en jouw situatie is het feit dat het bij jou ‘open’ is, je bent je man niet aan het bedriegen. Is toch een wezenlijk verschil.

Wat als jouw man niet akkoord zou zijn met een minnaar, wat zou je dan doen? Hem toch blijven bedriegen of zou dit een relatiebreuk betekenen?

Bijv in het geval van Pluisje: zij blijft bij haar man, maar als minnaar voor haar zou kiezen dan is ze weg. Dáár zit voor mij het verschil. Want in dit geval kun je niet spreken van “er is zoveel wat we samen hebben opgebouwd, dat gooi je niet zo snel weg”, immers, dat zou ze wél doen als minnaar voor haar zou kiezen. Juist dát vind ik best triest, maar meer voor haar man. Dan heb je inderdaad zoveel opgebouwd samen, maar je gunt hem dan niet een vrouw die meer van hem zou houden dan nu in de huidige situatie. Begrijp je wat ik bedoel?

spontaneous schreef: ↑

03-03-2019 11:00

Dat bepaalde personen gaan oordelen over anderen valt nu verkeerd.

Ik vind dit niet helemaal eerlijk, spontaneous. Je weggehaalde postings stonden bol van de aannames en de vooringenomen stellingen en als iemand je even ergens op komt wijzen haal je in alle beledigdheid je postings weg en beticht je diegene van oordelen. Terwijl er alléén maar een tip in staat, ik lees absoluut geen oordeel.

Beetje kinderachtig als ik eerlijk ben.
Je hebt pijn en verdriet van iets dat vroeger gebeurd is en het zit schijnbaar dieper dan je bevatte.
Goede om mee aan de slag te gaan!

Lisanne, zoals jij het beschrijft, ik denk ook dat het vaak zo is.
Ik ken het zelf niet, langdurig getrouwd zijn en kinderen hebben, ik kan me er dan ook niet helemaal in inleven, maar ik weet wel hoe het gaat.
Ik denk trouwens ook wel dat je van twee mensen tegelijk kunt houden, polyamorie, maar in mijn geval geloof ik niet dat dat het geval is.

Pluis, wat doet het met jou als hartsvriend zegt dat jij zijn type niet bent?

pausini schreef: ↑

03-03-2019 21:02

Pluis, wat doet het met jou als hartsvriend zegt dat jij zijn type niet bent?

dat heeft hij helemaal niet gezegd? integendeel.

Hij kiest voor zekerheid. Hij heeft het goed thuis . Hij zei me zelf je weet helemaal niet hoe het zal zijn met iemand anders. Ik weet wel wat ik nu heb .

loisnvt schreef: ↑

03-03-2019 18:05

Lisanne,

Ik begrijp heel goed wat je daar beschrijft en denk ook dat je dicht bij de waarheid zit. Enige verschil met andere forummers en jouw situatie is het feit dat het bij jou ‘open’ is, je bent je man niet aan het bedriegen. Is toch een wezenlijk verschil.

Wat als jouw man niet akkoord zou zijn met een minnaar, wat zou je dan doen? Hem toch blijven bedriegen of zou dit een relatiebreuk betekenen?

Bijv in het geval van Pluisje: zij blijft bij haar man, maar als minnaar voor haar zou kiezen dan is ze weg. Dáár zit voor mij het verschil. Want in dit geval kun je niet spreken van “er is zoveel wat we samen hebben opgebouwd, dat gooi je niet zo snel weg”, immers, dat zou ze wél doen als minnaar voor haar zou kiezen. Juist dát vind ik best triest, maar meer voor haar man. Dan heb je inderdaad zoveel opgebouwd samen, maar je gunt hem dan niet een vrouw die meer van hem zou houden dan nu in de huidige situatie. Begrijp je wat ik bedoel?

Ik begrijp zeker wat je bedoelt.

Ik heb mijn man geheel de keuze gelaten, ik heb aangegeven alle kanten met hem op te willen. Als hij had aangegeven te willen dat ik zou stoppen met nummer 2, dan was ik er (hoe moeilijk ook) mee gestopt. Had hij iets anders gewild dan was ik daar ook mee akkoord gegaan. Mijn huwelijk, en met name mijn kinderen staan op 1, ik wil die stabiliteit kostte wat kost behouden en dus ook binnen het mogelijke van ons beide goed houden. Hij staat er precies hetzelfde in, wil dit ook behouden en gunt mij dit. Zelf heeft hij deze behoefte niet.

Bij Pluisje ligt dit inderdaad anders, ik snap ook je mening daarover, het is ook niet geheel eerlijk tegenover haar man, maar ik begrijp ik haar ergens wel.. Deze verliefdheid zou ook over kunnen gaan, als Pluisje daarna weer terug gaat binden aan haar man, zou ze misschien nog 50 jaar heel gelukkig kunnen zijn samen, waarbij ze misschien niet meer kan voorstellen ooit getwijfeld te hebben! Ook dat is misschien een mogelijkheid, en geef je zonder zekerheid niet zomaar op.. is even invullen he.. Ik weet dat het kan, van iemand houden en stapelverliefd zijn op een ander. Ook al is nu de drang voor haar naar die ander groter, ook zij ziet wellicht in dat het een doodlopende weg is, en misschien is de weg met haar man nog niet zo verkeerd, en word man ook ongelukkig als Pluisje alleen verder zou gaan.. Is even speculeren, en dit gaat voor de duidelijkheid om deze situatie, niet persoonlijk over Pluisje. Dit zou ook over een Marietje of Sophie kunnen gaan, maar snap jij ook wat ik bedoel?

Oeps dubbel

spontaneous schreef: ↑

03-03-2019 11:00

Ik begrijp de reactie, maar de posting over wat prive was voorgevallen ga ik verwijderen. Daar wordt nu op gereageerd . Je goed recht, maar

Wij zijn allemaal mensen die fouten maken en dat wellicht nodig hebben gehad om verder te komen en zaken anders te kunnen gaan bekijken

Dat bepaalde personen gaan oordelen over anderen valt nu verkeerd.

Ieder huisje heeft zijn kruisje en niemand is zuiver gebleven.
Kennelijk zit bij bepaalde personen een wrok en gaat men prikken.

Lastig, die anonieme verwijten. Voor zover aan mijn adres, volledig onterecht. Ik heb geen oordeel, constateer wel een feit en wijs er op dat je door dat feit over het hoofd te zien tot onjuiste aannames kan komen over het effect van je keuzes. Dat gun ik niemand. Mij verwijten dat ik oordeel vind ik behoorlijk misplaatst. Mij vooroordelen en meningen in de schoenen schuiven is dan helemaal te grijs, je doet wat je anderen verwijt. Goed moment om eens in de spiegel te kijken, lijkt me.

Om mijn echte mening, standpunt, visie, etc., maar te geven, in plaats van de projecties van iemand anders: ik vind vreemdgaan niet fout, ik vind “schuld” een nutteloze kwalificatie in relaties, en ik vind dat iedereen moet doen waar hij/zij zich zelf het beste bij voelt. Ik kan mij niet voorstellen dat ik het mijn vrouw kwalijk zou nemen als ze vreemd zou gaan.

Heb hier nog wel een beetje komen lezen (niet alles) maar al lang niet meer geschreven... Mijn leven staat op zijn kop nu. En dat van mijn man ook. Deze zomer met een vriend in bed gedoken, voor één keer dacht ik, maar dat lukte niet, 't was té goed. Maar na enkele weekendjes met hem doorgebracht te hebben kon ik niet terug gelukkig zijn met mijn man. De kerstvakantie vervolgens met minnaar doorgebracht en onlangs nog eens 2 zalige weken. Intussen moet ik hem niet meer minnaar noemen eigenlijk, eerder mijn lief.

Ik woon nog 3 weken hier in frankrijk met dochter van 6. Mijn man werkt en woont nog in belgie. En binnen 3 weken keer ik ook met dochter terug naar Belgie. Ik ga tijdelijk bij een vriendin wonen (lief woont ook tijdelijk ergens op een kamer) en dan uitkijken naar een huurhuis. Hoewel ik dat eerst niet van plan is denk ik wel samen te willen wonen met het lief.

We gaan nog wachten met officiele beslissingen (scheiden, huis verkopen...) maar ergens denk ik dat ik toch niet meer terug ga. Ook al mislukt het met het lief. Dan wil ik terug streven naar zo'n relatie vol warmte, passie, zalige sex, leuke gesprekken, veel slappe lach... in plaats van terug naar mijn man die daartegen een hele stille en koele kikker is.

Het is wel moeilijk... Enerzijds er zoveel voor opgeven, prachtig huis in prachtige omgeving. Maar ook hoe mijn man ervan afziet. Zijn droom om hier bij ons te komen wonen ook in diggelen. Ik kan er zo'n medelijden mee hebben dat ik bijna zou zeggen "'t is goed, ik blijf", maar bij 't gedacht alleen word ik triestig. Dus nee, niet doen. Hij is hier net weer een week geweest. Ben blij dat hij weer weg is, dat ik terug kan ademen. Mij niet de hele tijd schuldig moet voelen. Morgen arriveert er een vriendin voor een goeie week. Ben blij wat companie te hebben. En dan mijn spullen eens beginnen bijeenrapen, inpakken, weggeven...

Pffff. Spannend, beangstigend soms, maar ik kijk er ook enorm naar uit...!

Vlam in de pan: Zo te lezen is voor jou ' het gras bij de ander wel echt groener '. Een hele goede keuze lijkt me! Nu misschien even moeilijk maar zo te lezen ga jij hier geen spijt van krijgen. Succes met alles wat gedaan en geregeld moet worden en met je emotionele verwerking die er vast ook bij komt kijken..veel toekomst geluk!

Nr 2 is nu op vakantie en ik heb zelf druk en gezellig met carnaval. Ons contact is door de omstandigheden heel minimaal en als we contact hebben voel ik steeds wat meer afstand.. Ik vind t gemis lastig en ben me ineens bewuster van de situatie. Hoewel mijn gevoelens naar hem toe niet minder zijn heb ik wel twijfels. Hij geeft aan ook van de afstand te balen.. Ik denk is dit nu wat ik wilde?
Geweldig maar ook steeds dit gedoe met een vakantie etc altijd afhankelijk zijn van dit soort omstandigheden .. wil ik dit wel? Ik kan de boel wel in perspectief plaatsen maar twijfels slaan wel toe op dit soort dagen.. weet dan niet of dat ik dit langdurig vol kan houden en wel zo'n zin in heb.. ik ben benieuwd hoe dit zich verder ontwikkelt.

Lisanne804 schreef: ↑

04-03-2019 13:33

Ik denk is dit nu wat ik wilde?
Geweldig maar ook steeds dit gedoe met een vakantie etc altijd afhankelijk zijn van dit soort omstandigheden .. wil ik dit wel? Ik kan de boel wel in perspectief plaatsen maar twijfels slaan wel toe op dit soort dagen.. weet dan niet of dat ik dit langdurig vol kan houden en wel zo'n zin in heb.. ik ben benieuwd hoe dit zich verder ontwikkelt.

Maar wat zou je dan willen? Welke twijfels slaan dan toe en waarvan weet je niet of je daar wel zo’n zin in hebt?

Ik begrijp dat het lastig is als minnaar op vakantie gaat en dat je enorm baalt van minder contact, maar het is maar een vakantie. Als je weet dat het goed zit, dan is daar toch wel doorheen te komen?

Mijn minnaar gaat ook binnenkort op vakantie, een end weg en zowat midden in de rimboe waar weinig of geen wifi is. Ik stel me dus in op 14 dagen geen contact. Ik vind dit uiteraard niet zo leuk, maar het zet mij niet aan het twijfelen ofzo. Ik weet dat dit 1 van de nadelen is als minnares van een getrouwd iemand.

JollyRider schreef: ↑

04-03-2019 11:13

Ik kan mij niet voorstellen dat ik het mijn vrouw kwalijk zou nemen als ze vreemd zou gaan.

Hoe zou jij daar dan mee omgaan, JollyRider?

Vlamindepan schreef: ↑

04-03-2019 11:34

. Hoewel ik dat eerst niet van plan is denk ik wel samen te willen wonen met het lief.

Als je je relatie passievol en bijzonder wil houden is samenwonen een ongelooflijk slecht idee.

Voor je dochter vind ik het ook heftig, Vlamindepan, waarom niet eerst een hele poos lekker met je meisje in een huis en LATten?

Rooss4.0 schreef: ↑

04-03-2019 15:38

Hoe zou jij daar dan mee omgaan, JollyRider?

Ik vind dat zij niet mijn bezit is en ik geen claim op haar heb. Ze heeft mijn toestemming nergens voor nodig. Ik zou het waarderen als ze er eerlijk over zou zijn, maar ook daar geldt geen verplichting ofzo. Het is theoretisch, want ze gaat niet vreemd voor zover ik weet, maar ik denk dat ik zou proberen uit te vinden of het is omdat ze iets bij mij mist dat ik kan oplossen, en verder het aan haar laten.

Lois, ik heb dat al vanaf het begin regelmatig de twijfel of ik wel geschikt ben voor deze rol. Ik ben nogal gevoelig, vind de lasten die dit met zich mee brengt vaak moeilijk (ook omdat het gevoel zo diep zit), als er dan iets voorvalt ga ik twijfelen of ik hier wel geschikt voor ben, en wil ik me uit zelfbescherming het liefst heel hard terug trekken.

Het zit zeker goed, daar twijfel ik niet aan. Ik vind het zelf ook heel vervelend ook naar hem, Hij merkt het dan ook aan mij en ik maak hem daarmee onzeker, hij is bang dat ik er dan mee wil stoppen. Het liefst zou ik hem gerust stellen, en hoewel ik zeker weet dat ik niet zomaar met hem kan en ga stoppen, kan ik hem ook niet beloven dat er niet een moment komt dat de pijn het wint en dat ik uit alle macht en kracht de stekker er uit trek.. (een soort afweer mechanisme, ontstaan uit de pijn van een relatie in een verder verleden) maar ik besef nu, ook dat zal dan pijn doen. Gelukkig helpt het om wanneer dit voorvalt samen het gesprek aangaan, waardoor het daarna weer een stuk beter gaat.
Ik wil eigenlijk alleen maar fijn, geen pijn.. en dat is in deze situatie toch onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Als ik eerlijk ben, ben ik eigenlijk een behoorlijk aanhankelijk type.. Dat is in een normale relatie soms heerlijk maar in een relatie als deze een enorm nadeel.. ik moet de focus meer naar mezelf verleggen, ik weet het, maar ik vind het behalve dat het in mij zit ook zo fijn.. dus lastig.

Rooss4.0 schreef: ↑

04-03-2019 15:44

Als je je relatie passievol en bijzonder wil houden is samenwonen een ongelooflijk slecht idee.

Voor je dochter vind ik het ook heftig, Vlamindepan, waarom niet eerst een hele poos lekker met je meisje in een huis en LATten?

Ja, ik weet het. Feit is dat hij ook op zoek is naar een woonst, want hij moet binnenkort die kamer uit (van een vriendin wiens dochter in het buitenland zat maar dan terugkomt). En als we samen iets zoeken zijn er al wat meer mogelijkheden budgetgewijs. En los daarvan zou ik het wel fijn vinden samen te wonen. Ik woon nu al een jaar alleen met mijn dochter. Ik kan het wel, maar leuk vind ik het toch niet...

Dochter kent de situatie en kent hem ook. En die 2 zien mekaar graag, dat is zeker. Ik verwacht daar geen echte problemen. Al zal het misschien wel slikken zijn als ze echt ziet hoe hij de plaats van haar papa ineens inneemt.

In ieder geval, ik ben aan het uitkijken naar een huisje om te huren. Liefst iets dat ik alleen kan betalen als het moet. Maar wel iets dat we alletwee zien zitten qua ligging enzo. Omdat ik wel verwacht dat het niet te lang zal duren eer hij bij mij intrekt. Maar we zien wel...

Lisanne804 schreef: ↑

04-03-2019 12:10

Vlam in de pan: Zo te lezen is voor jou ' het gras bij de ander wel echt groener '. Een hele goede keuze lijkt me! Nu misschien even moeilijk maar zo te lezen ga jij hier geen spijt van krijgen. Succes met alles wat gedaan en geregeld moet worden en met je emotionele verwerking die er vast ook bij komt kijken..veel toekomst geluk!

Dankje. Doet deugd om te lezen. Ik hoop het ook, maar soms komt daar wel eens twijfel opzetten of ik niet bezig ben de grootste stommiteit in mijn leven te doen. Maar als ik het niet probeer zal ik er ook mijn hele leven spijt van hebben...

JollyRider schreef: ↑

04-03-2019 15:53

Ik vind dat zij niet mijn bezit is en ik geen claim op haar heb. Ze heeft mijn toestemming nergens voor nodig. Ik zou het waarderen als ze er eerlijk over zou zijn, maar ook daar geldt geen verplichting ofzo.

Dat is een mooi maatschappelijk gewenst antwoord maar je sluit hier wel je gevoelens helemaal uit naar mijn idee? Ken je geen jaloezie, een beetje bezittersdrang, een pijnlijk hart?

Lief en ik vertellen elkaar ook altijd dat onze monogamie leeft bij de gratie van het de ander geven, niet het eisen of afdwingen maar toch... we weten van onszelf en elkaar dat vreemdgaan ongelooflijk pijn gaat doen.

Vlamindepan schreef: ↑

04-03-2019 16:00

Dankje. Doet deugd om te lezen. Ik hoop het ook, maar soms komt daar wel eens twijfel opzetten of ik niet bezig ben de grootste stommiteit in mijn leven te doen. Maar als ik het niet probeer zal ik er ook mijn hele leven spijt van hebben...

Of het gras daadwerkelijk groener is weet je na 2 jaar samenwonen, sokken wassen, ochtendadem ruiken enz. Of het gras groener is weet je pas als de sleur ingetreden is en die passievolle seks ook morgen kan ipv vandaag en als morgen volgende week wordt want ja, dat lijf ligt daar toch wel, in jouw bed, altijd beschikbaar.
Tweede, derde en volgende relaties hebben heel veel minder kans op slagen dan die eerste, laten-we-maar-kindertjes krijgen sleurrelatie.

Het is vanzelfsprekend helemaal je eigen beslissing, dat staat buiten kijf maar ik zie wel een rood vlaggetje. Samen een huisje huren lijkt nu zo idyllisch want je zit nog volledig in de roze bril fase maar stel nou dat het toch fout gaat... poeh.

Rooss4.0 schreef: ↑

04-03-2019 16:01

Dat is een mooi maatschappelijk gewenst antwoord maar je sluit hier wel je gevoelens helemaal uit naar mijn idee? Ken je geen jaloezie, een beetje bezittersdrang, een pijnlijk hart?

Lief en ik vertellen elkaar ook altijd dat onze monogamie leeft bij de gratie van het de ander geven, niet het eisen of afdwingen maar toch... we weten van onszelf en elkaar dat vreemdgaan ongelooflijk pijn gaat doen.

Ik,doe niet aan maatschappelijk gewenst antwoorden , wie mij kent weet wel beter. Maar ik ben ook geen mens van heftige emoties. Jaloezie heb ik nog nooit ervaren, en bezittersdrang naar een ander mens, ik kan me er niets bij voorstellen eerlijk gezegd. En hoewel ik seks niet onbelangrijk vind, zelfs een essentieel onderdeel van een relatie, ik geloof niet dat ik exclusiviteit zo belangrijk vind.

Maar natuurlijk valt niet uit te sluiten dat ik, als het zou gebeuren, er anders op zou reageren hoor. Ik vind het fascinerend om op dit topic te lezen, maar vooral omdat het mezelf vreemd is. Vreemdgaan vind ik zelf niets aantrekkelijks hebben en mijn vrouw zou me behoorlijk verrassen als ze er anders over bleek te denken.