Zwanger
alle pijlers
KID bij hetero stel
vrijdag 29 maart 2019 om 08:32
Na een lang ziekenhuis traject ivm onze kinderwens, weten we nu waarom het al die tijd maar niet wilde lukken: mijn man is onvruchtbaar. Het ziekenhuis stelde de optie KID (zaaddonor) voor als manier om onze kinderwens toch te vervullen. Nu zijn we allebei al een tijdje aan het zoeken, maar vinden het erg lastig om ervaringsverhalen te vinden van mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten. De meeste verhalen op internet zijn van lesbische stellen of alleenstaande moeders, maar wij kunnen ons daar toch niet zo goed mee identificeren. Als je een relatie hebt met een vrouw, of geen relatie hebt, dan weet je bij voorbaat al dat je geen kind van je eigen partner kan krijgen. Jarenlang tevergeefs proberen zwanger te worden, de ene klap na de andere te verduren krijgen, dat soort dingen maak je dan niet mee. Het moeten accepteren dat je kindje nooit op je man zal lijken, voor hem dat hij 'geen echte man' is (zo ervaart hij dat, wat ik ook zeg). Dat je ooit met zoiets te maken krijgt, voor zo'n keuze staat, dat is iets wat volgens mij niemand zich van tevoren kan voorstellen.
Mijn vraag is dus: zijn er hier op het forum mannen of vrouwen die hier ervaring mee hebben? Die wat meer kunnen vertellen over het KID traject, en dan voornamelijk dus de emotionele kant ervan. Hoe maak je die beslissing, wat weeg je mee en wat niet? En, als het kindje er al is: hoe vaak sta je er nu echt bij stil, dat het kindje van een donor is? Is het pijnlijk als mensen daar opmerkingen over maken ('Goh, hij lijkt niet echt op zijn vader he'), of kan je daar dan wel om lachen?
We krijgen overigens ook begeleiding hierin vanuit het ziekenhuis, maar zijn toch benieuwd naar hoe anderen dit ervaren (hebben).
Mijn vraag is dus: zijn er hier op het forum mannen of vrouwen die hier ervaring mee hebben? Die wat meer kunnen vertellen over het KID traject, en dan voornamelijk dus de emotionele kant ervan. Hoe maak je die beslissing, wat weeg je mee en wat niet? En, als het kindje er al is: hoe vaak sta je er nu echt bij stil, dat het kindje van een donor is? Is het pijnlijk als mensen daar opmerkingen over maken ('Goh, hij lijkt niet echt op zijn vader he'), of kan je daar dan wel om lachen?
We krijgen overigens ook begeleiding hierin vanuit het ziekenhuis, maar zijn toch benieuwd naar hoe anderen dit ervaren (hebben).
vrijdag 29 maart 2019 om 08:47
Al eens op dit forum gekeken?
https://www.freya.nl/
Mijn achternicht en haar man hadden daar veel contacten.
https://www.freya.nl/
Mijn achternicht en haar man hadden daar veel contacten.
vrijdag 29 maart 2019 om 08:48
Geen ervaring, maar ik wilde je wel sterkte wensen met je beslissing. Lijkt me heel moeilijk 
Overigens vind ik het een beetje jammer dat je de gevoelens van alleenstaanden of lesbische stellen bagatelliseert. Net zoals dat zij niet weten hoe het is om in een lang traject te zitten, weet jij niet hoe zij zich voelen m.b.t. hun kinderwens. Ook voor hen is het vaak een lastigere wens, dan voor het gemiddelde stel.
Overigens vind ik het een beetje jammer dat je de gevoelens van alleenstaanden of lesbische stellen bagatelliseert. Net zoals dat zij niet weten hoe het is om in een lang traject te zitten, weet jij niet hoe zij zich voelen m.b.t. hun kinderwens. Ook voor hen is het vaak een lastigere wens, dan voor het gemiddelde stel.
vrijdag 29 maart 2019 om 08:58
Ze bagatelliseert het niet. Ze legt uit waarom ze niet echt de connectie heeft met hun. Jij bagatelliseert juist haar gevoel.DaisyLiz schreef: ↑29-03-2019 08:48Geen ervaring, maar ik wilde je wel sterkte wensen met je beslissing. Lijkt me heel moeilijk
Overigens vind ik het een beetje jammer dat je de gevoelens van alleenstaanden of lesbische stellen bagatelliseert. Net zoals dat zij niet weten hoe het is om in een lang traject te zitten, weet jij niet hoe zij zich voelen m.b.t. hun kinderwens. Ook voor hen is het vaak een lastigere wens, dan voor het gemiddelde stel.
To, geen ervaring mee, maar in mijn omgeving wel een stel. De man ziet het volledig als van zichzelf. Dit omdat hij vanaf begin af aan bij alles is geweest, de bevruchting, zwangerschap, geboorte enz.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
vrijdag 29 maart 2019 om 09:09
Ken ook iemand die het zo ervaart. Kinderen zijn inmiddels pubers (van dezelfde donor) en weten niet eens dat hun vader niet hun biologische vader is.To, geen ervaring mee, maar in mijn omgeving wel een stel. De man ziet het volledig als van zichzelf. Dit omdat hij vanaf begin af aan bij alles is geweest, de bevruchting, zwangerschap, geboorte enz.
vrijdag 29 maart 2019 om 09:15
Hier moeten we waarschijnlijk op zoek naar een vrouwelijke donor omdat ik degene ben wiens eicellen onbruikbaar zijn terwijl er met mijn man niks mis is. Daar kwamen we achter na een lang, lang traject met ontelbaar, oi, iui, en 2 ivf-pogingen. Tov KID heeft dat voor- en nadelen, die hebben mijn man en ik ook al eens uitvoerig besproken. Niet omdat er onduidelijk was, maar gewoon, hoe zou je het vinden als...
Het voordeel is dat ik het kindje alsnog zelf draag en baar (waardoor ik, voor mijn gevoel, toch alvast een band met het kindje mag opbouwen). Het nadeel is dat een donor vinden natuurlijk super lastig is en als dat al gelukt is, dan is de kans dat het alsnog om de een of andere reden niet lukt natuurlijk wel sterk aanwezig.
Ik kan me goed voorstellen wat je schrijft. Bij lesbische stellen is het bovendien voor de buitenkant duidelijk, ik worstel zelf nog met de vraag hoe zeer je zoiets uitdraagt naar de buitenwereld.
Hebben jullie al gesprekken met een medisch maatschappelijk werkster gehad? Dat heeft ons erg geholpen.
Het voordeel is dat ik het kindje alsnog zelf draag en baar (waardoor ik, voor mijn gevoel, toch alvast een band met het kindje mag opbouwen). Het nadeel is dat een donor vinden natuurlijk super lastig is en als dat al gelukt is, dan is de kans dat het alsnog om de een of andere reden niet lukt natuurlijk wel sterk aanwezig.
Ik kan me goed voorstellen wat je schrijft. Bij lesbische stellen is het bovendien voor de buitenkant duidelijk, ik worstel zelf nog met de vraag hoe zeer je zoiets uitdraagt naar de buitenwereld.
Hebben jullie al gesprekken met een medisch maatschappelijk werkster gehad? Dat heeft ons erg geholpen.
heartsxdaggers wijzigde dit bericht op 29-03-2019 09:16
1.12% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2019 om 09:16
Kindvrij is niet hun wens. In hun geval zou dat ongewenst kinderloos zijn. Komt technisch op hetzelfde neer, is gevoelsmatig juist de twee uitersten van het spectrum zo'n beetjeredbulletje schreef: ↑29-03-2019 09:03Staat je man nog steeds achter een kind als het inhoudt dat hij het kind van een ander moet gaan opvoeden? Je kunt ook besluiten kindvrij te blijven als oplossing tenslotte.
.Het kind van een ander: ook hier weer geldt dat dat technisch weliswaar (voor de helft!) het geval zal zijn, maar gevoelsmatig weer niet. Als moeder zijnde, die haar kinderen samen met huidige partner heeft gekregen, kan ik je melden dat zo'n zwangerschap en geboorte je tot ouders maken, niet (alleen persé) de biologische band.
(Die biologische band is zelfs de minst belangrijke factor in het je ouders voelen van een kind, zat kinderen die door hun biologische ouders zwaar verwaarloosd en in de steek gelaten worden... maar da's een andere discussie).
Ik snap je overtuigingen, maar ze passen weer eens totaal niet hier en nu in dit topic, bulletje....
vrijdag 29 maart 2019 om 10:32
Hier wel ervaring. Ook hier gekozen voor kid ivm onvruchtbaarheid man.
Wij hebben er geen moment spijt van gehad. Mijn man ziet het echt als zijn eigen kind. We houden ons voor dat alleen een zaadje nog geen vader maakt. Hij heeft hele proces zwangerschap meegemaakt en voelt volledig eigen.
Ik merk inderdaad wel dat er nog steeds een stuk schaamte zit bij hem voor feit dat hij onvruchtbaar is. Ziet het als falen. Man vind het nog steeds lastig om er naar anderen open over te zijn.
Kind is nu nog klein, maar er komt straks een moment dat we het hem moeten gaan vertellen. ( dit raden ze aan op vroege leeftijd). Vanaf dat moment zullen we het denk ik ook meer richting anderen communiceren.
Je moet dus goed op 1 lijn zitten, maar voor ons is het echt de beste keuze geweest.
Wij hebben er geen moment spijt van gehad. Mijn man ziet het echt als zijn eigen kind. We houden ons voor dat alleen een zaadje nog geen vader maakt. Hij heeft hele proces zwangerschap meegemaakt en voelt volledig eigen.
Ik merk inderdaad wel dat er nog steeds een stuk schaamte zit bij hem voor feit dat hij onvruchtbaar is. Ziet het als falen. Man vind het nog steeds lastig om er naar anderen open over te zijn.
Kind is nu nog klein, maar er komt straks een moment dat we het hem moeten gaan vertellen. ( dit raden ze aan op vroege leeftijd). Vanaf dat moment zullen we het denk ik ook meer richting anderen communiceren.
Je moet dus goed op 1 lijn zitten, maar voor ons is het echt de beste keuze geweest.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:01
En dit is dus precies waarom we de aansluiting bij ervaringsverhalen van alleenstaanden of lesbische stellen missen. Niet omdat het voor hen 'makkelijker' is ofzo, maar omdat er gewoon andere gevoelens bij komen kijken naar ons idee. We hebben in elk geval diverse verhalen gelezen maar missen toch echt de herkenning.Anoniem19781978 schreef: ↑29-03-2019 10:32
Ik merk inderdaad wel dat er nog steeds een stuk schaamte zit bij hem voor feit dat hij onvruchtbaar is. Ziet het als falen. Man vind het nog steeds lastig om er naar anderen open over te zijn.
Kind is nu nog klein, maar er komt straks een moment dat we het hem moeten gaan vertellen. ( dit raden ze aan op vroege leeftijd). Vanaf dat moment zullen we het denk ik ook meer richting anderen communiceren.
Juist het stukje onzekerheid bij mijn man, daar kunnen we maar weinig over vinden. En voor ons was KID al die tijd toch het 'worst case scenario', waar we echt niet aan wilden denken. Terwijl het voor lesbische stellen toch meer een 'vanzelfsprekendheid' is (2 vrouwen hebben toch echt ergens een zaadje nodig, dat weet je van tevoren) in plaats van iets om heel erg bang voor te zijn. Dit laatste is trouwens hoe een lesbische vriendin van mij het verwoord, dus niet op vooroordelen of wat dan ook gebaseerd.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:02
Bedankt voor de reacties! Het is toch een fijne geruststelling om te horen dat de vaders het kind toch wel echt als eigen zien. 
We zijn trouwens inderdaad bekend met het forum van Freya, maar of we snappen allebei dat forum niet, of we kunnen gewoon echt geen vergelijkbare verhalen vinden. Het is allemaal toch nét te anders dan bij ons om ons er mee te kunnen identificeren (bijv. bekende donor ipv KID, of in België, waar heel andere regelgeving is, etc.).
We zijn trouwens inderdaad bekend met het forum van Freya, maar of we snappen allebei dat forum niet, of we kunnen gewoon echt geen vergelijkbare verhalen vinden. Het is allemaal toch nét te anders dan bij ons om ons er mee te kunnen identificeren (bijv. bekende donor ipv KID, of in België, waar heel andere regelgeving is, etc.).
chamaedorea wijzigde dit bericht op 29-03-2019 14:06
55.93% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2019 om 14:04
We hebben het hier heel uitvoerig over gehad, en als mijn man dit zo zou zien, dan zou ik hem daarin respecteren. Het is echter andersom: hij is hier vrij zeker over terwijl ik het moeilijk vind. Voor hem is het heel simpel: we willen een kind, dus doen we KID, want dan krijgen we een kind (er even vanuit gaande dat het zo simpel is haha). Dat staat voor hem los van zijn gekwetste ego.redbulletje schreef: ↑29-03-2019 09:03Staat je man nog steeds achter een kind als het inhoudt dat hij het kind van een ander moet gaan opvoeden? Je kunt ook besluiten kindvrij te blijven als oplossing tenslotte.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:17
Ja hier! Na 5 jaar mmm teses/ icsi kwam er een eind aan, geen zaad meer!
Wij hebben de stap genomen, mijn man stond er altijd al voor open. Ik had er zelf meer moeite mee, het was toch een beetje het nood scenario!
Nadat we het verwerkt hadden, of ja een ook plek hadden gegeven en er mee verder konden.
Zijn ee verder gegaan met dit traject en inmiddels ouders van een mooie zoon (1,5jr)
Het voelt zo eigen, zo vertrouwd, je leeft er samen naartoe door de zwangerschap en na de bevalling het was meteen papa’s grote trots! En nog steeds onafscheidelijk! En zootje een papa’skindje
Ik denk dat het belangrijk is dat je er samen over praat en als je er een goed gevoel bij heb er voor gaan.
Inmiddels zijn wij voor 2e begonnen!
Ik herken het wel dat er over hetero stellen weinig ervaringen zijn! Is toch wel anders. Je mag me altijd PB sturen hoor.
Wij hebben de stap genomen, mijn man stond er altijd al voor open. Ik had er zelf meer moeite mee, het was toch een beetje het nood scenario!
Nadat we het verwerkt hadden, of ja een ook plek hadden gegeven en er mee verder konden.
Zijn ee verder gegaan met dit traject en inmiddels ouders van een mooie zoon (1,5jr)
Het voelt zo eigen, zo vertrouwd, je leeft er samen naartoe door de zwangerschap en na de bevalling het was meteen papa’s grote trots! En nog steeds onafscheidelijk! En zootje een papa’skindje
Ik denk dat het belangrijk is dat je er samen over praat en als je er een goed gevoel bij heb er voor gaan.
Inmiddels zijn wij voor 2e begonnen!
Ik herken het wel dat er over hetero stellen weinig ervaringen zijn! Is toch wel anders. Je mag me altijd PB sturen hoor.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:23
Waarom kiezen ze daarvoor?groenebroek schreef: ↑29-03-2019 09:09Ken ook iemand die het zo ervaart. Kinderen zijn inmiddels pubers (van dezelfde donor) en weten niet eens dat hun vader niet hun biologische vader is.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:29
Dat lijkt me bijzonder kwalijk. Eens komt de dag dat ze erachter komen, of dat het nodig is dit te vertellen i.v.m. medisch onderzoek, genetische afwijkingen etc. Dan zal je volwassen zijn en dit te horen krijgen ......groenebroek schreef: ↑29-03-2019 09:09Ken ook iemand die het zo ervaart. Kinderen zijn inmiddels pubers (van dezelfde donor) en weten niet eens dat hun vader niet hun biologische vader is.
Heel goed dat jullie dit bespreekbaar maken. Openheid is heel belangrijk, ieder kind heeft er recht op te weten uit wie hij/zij is voortgekomen.Anoniem19781978 schreef: ↑29-03-2019 10:32
Kind is nu nog klein, maar er komt straks een moment dat we het hem moeten gaan vertellen. ( dit raden ze aan op vroege leeftijd). Vanaf dat moment zullen we het denk ik ook meer richting anderen communiceren.
TO, is dit ook iets waar jullie al over hebben nagedacht?
vrijdag 29 maart 2019 om 17:04
Bedankt voor je reactie, vooral het dikgedrukte stukje is momenteel zo herkenbaar!sleepingbeauty87 schreef: ↑29-03-2019 14:17Ja hier! Na 5 jaar mmm teses/ icsi kwam er een eind aan, geen zaad meer!
Wij hebben de stap genomen, mijn man stond er altijd al voor open. Ik had er zelf meer moeite mee, het was toch een beetje het nood scenario!
Nadat we het verwerkt hadden, of ja een ook plek hadden gegeven en er mee verder konden.
Zijn ee verder gegaan met dit traject en inmiddels ouders van een mooie zoon (1,5jr)
Het voelt zo eigen, zo vertrouwd, je leeft er samen naartoe door de zwangerschap en na de bevalling het was meteen papa’s grote trots! En nog steeds onafscheidelijk! En zootje een papa’skindje
Ik denk dat het belangrijk is dat je er samen over praat en als je er een goed gevoel bij heb er voor gaan.
Inmiddels zijn wij voor 2e begonnen!
Ik herken het wel dat er over hetero stellen weinig ervaringen zijn! Is toch wel anders. Je mag me altijd PB sturen hoor.
vrijdag 29 maart 2019 om 17:08
Ja hier hebben we over nagedacht. Vanuit mijn opleiding weet ik hoe belangrijk het is om hier zo vroeg mogelijk open over te zijn naar het kind toe. Mijn man heeft er iets meer moeite mee, die zou het liever niet vertellen, maar hij heeft genoeg op internet gelezen hierover om te beseffen dat wel vertellen (van jongs af aan al) het beste is en staat er dus ook achter. Dat is trouwens ook het advies vanuit het ziekenhuis: echt van kleins af aan al open zijn hierover, zodat het voor het kind iets doodnormaals is en geen grote schok op latere leeftijd.
vrijdag 29 maart 2019 om 17:51
Hai Chamaedorea,
Fijn dat je dit topic opent! Wij zitten namelijk in dezelfde situatie. Ingewikkeld is het hè.. dit is niet wat je verwacht als je de stap zet om een kindje proberen te krijgen.
Na een TESE eind februari weten wij zeker dat mijn vriend onvruchtbaar is. Tussen de eerste slechte uitslagen en de TESE zat 5 maanden dus we hebben ruim de tijd gehad om het er over te hebben. Beide zijn wij overtuigd van KID. In mijn directe omgeving zie ik hoe weinig biologie uitmaakt en hoe belangrijk liefde is. Voor ons weegt de kinderwens zwaarder dan de biologie. Hoewel ik er ook van overtuigd ben dat wij heel gelukkig zullen zijn zonder kinderen, mocht ook ik onvruchtbaar blijken.
Toch herken ik de twijfels, wat als mijn vriend er toch moeite mee krijgt? Of ik? Persoonlijk heb ik ook moeite met het loslaten van het ideale plaatje. Zwanger worden zonder gedoe en medische interventies.
Ik kan je dus niet helpen, maar vind het fijn om de andere verhalen te horen.
Zijn jullie ook al echt praktisch bezig? Dat vind ik ook ingewikkeld, wacht je op een donor uit NL, haal je het uit Denemarken? Of zijn jullie hier nog helemaal niet mee bezig ?
Nog een kleine aanvulling: op Freya kan je je aanmelden voor de gesloten groep KID, daar staan wel veel ervaringsverhalen in. Zelf ben ik nu ook het boek ‘anders en toch gewoon’ aan het lezen. Ook echt een aanrader.
Fijn dat je dit topic opent! Wij zitten namelijk in dezelfde situatie. Ingewikkeld is het hè.. dit is niet wat je verwacht als je de stap zet om een kindje proberen te krijgen.
Na een TESE eind februari weten wij zeker dat mijn vriend onvruchtbaar is. Tussen de eerste slechte uitslagen en de TESE zat 5 maanden dus we hebben ruim de tijd gehad om het er over te hebben. Beide zijn wij overtuigd van KID. In mijn directe omgeving zie ik hoe weinig biologie uitmaakt en hoe belangrijk liefde is. Voor ons weegt de kinderwens zwaarder dan de biologie. Hoewel ik er ook van overtuigd ben dat wij heel gelukkig zullen zijn zonder kinderen, mocht ook ik onvruchtbaar blijken.
Toch herken ik de twijfels, wat als mijn vriend er toch moeite mee krijgt? Of ik? Persoonlijk heb ik ook moeite met het loslaten van het ideale plaatje. Zwanger worden zonder gedoe en medische interventies.
Ik kan je dus niet helpen, maar vind het fijn om de andere verhalen te horen.
Zijn jullie ook al echt praktisch bezig? Dat vind ik ook ingewikkeld, wacht je op een donor uit NL, haal je het uit Denemarken? Of zijn jullie hier nog helemaal niet mee bezig ?
Nog een kleine aanvulling: op Freya kan je je aanmelden voor de gesloten groep KID, daar staan wel veel ervaringsverhalen in. Zelf ben ik nu ook het boek ‘anders en toch gewoon’ aan het lezen. Ook echt een aanrader.
zaterdag 30 maart 2019 om 13:18
Ja het is heel ingewikkeld. Inderdaad moeilijk om te accepteren dat het op deze manier moet, en dat het niet 'gewoon' lukt, waar je toch een beetje vanuit gaat als je besluit voor je kinderwens te gaan.LaCasa11 schreef: ↑29-03-2019 17:51Hai Chamaedorea,
Fijn dat je dit topic opent! Wij zitten namelijk in dezelfde situatie. Ingewikkeld is het hè.. dit is niet wat je verwacht als je de stap zet om een kindje proberen te krijgen.
Na een TESE eind februari weten wij zeker dat mijn vriend onvruchtbaar is. Tussen de eerste slechte uitslagen en de TESE zat 5 maanden dus we hebben ruim de tijd gehad om het er over te hebben. Beide zijn wij overtuigd van KID. In mijn directe omgeving zie ik hoe weinig biologie uitmaakt en hoe belangrijk liefde is. Voor ons weegt de kinderwens zwaarder dan de biologie. Hoewel ik er ook van overtuigd ben dat wij heel gelukkig zullen zijn zonder kinderen, mocht ook ik onvruchtbaar blijken.
Toch herken ik de twijfels, wat als mijn vriend er toch moeite mee krijgt? Of ik? Persoonlijk heb ik ook moeite met het loslaten van het ideale plaatje. Zwanger worden zonder gedoe en medische interventies.
Ik kan je dus niet helpen, maar vind het fijn om de andere verhalen te horen.
Zijn jullie ook al echt praktisch bezig? Dat vind ik ook ingewikkeld, wacht je op een donor uit NL, haal je het uit Denemarken? Of zijn jullie hier nog helemaal niet mee bezig ?
Nog een kleine aanvulling: op Freya kan je je aanmelden voor de gesloten groep KID, daar staan wel veel ervaringsverhalen in. Zelf ben ik nu ook het boek ‘anders en toch gewoon’ aan het lezen. Ook echt een aanrader.
Wij hebben een aantal weken geleden de negatieve Tese uitslag gekregen en binnenkort een afspraak in het ziekenhuis om de implicaties hiervan te bespreken. Hierbij zullen we ook meer horen over de mogelijkheden omtrent KID in dat ziekenhuis, wachtlijst enz. Vooralsnog gaat onze voorkeur uit naar een donor uit Nederland, maar ik heb wel al gelezen dat er door een donoren tekort soms wel heel lange wachtlijsten zijn. Mocht de wachtlijst echt te lang zijn, dan zullen we de optie voor een Deense donor gaan overwegen.
Die besloten groep van Freya kende ik niet! Vandaar dat we misschien zo weinig konden vinden op dat forum. Dat boek ga ik ook even opzoeken. Bedankt voor de tips!
zaterdag 30 maart 2019 om 22:10
Ik lees al jaren mee en heb hiervoor even een account aangemaakt.
Maar wij hebben dus een kind via KID, nu net 1 jaar oud. Overigens via het ziekenhuis in Nederland geregeld.
Wij hadden er overigens weinig moeite (nadat alles een beetje was geland) mee en zijn er ook vrij open over (alle mensen dicht om ons heen kennen het verhaal).
Ik wil er verder ook niet teveel over uitweiden hier, zonder dat het al te herkenbaar wordt, maar je mag altijd iets vragen via pb.
Maar wij hebben dus een kind via KID, nu net 1 jaar oud. Overigens via het ziekenhuis in Nederland geregeld.
Wij hadden er overigens weinig moeite (nadat alles een beetje was geland) mee en zijn er ook vrij open over (alle mensen dicht om ons heen kennen het verhaal).
Ik wil er verder ook niet teveel over uitweiden hier, zonder dat het al te herkenbaar wordt, maar je mag altijd iets vragen via pb.
maandag 30 december 2019 om 14:33
Hi LaCasa & Chamaedora,Chamaedorea schreef: ↑30-03-2019 13:18Ja het is heel ingewikkeld. Inderdaad moeilijk om te accepteren dat het op deze manier moet, en dat het niet 'gewoon' lukt, waar je toch een beetje vanuit gaat als je besluit voor je kinderwens te gaan.
Wij hebben een aantal weken geleden de negatieve Tese uitslag gekregen en binnenkort een afspraak in het ziekenhuis om de implicaties hiervan te bespreken. Hierbij zullen we ook meer horen over de mogelijkheden omtrent KID in dat ziekenhuis, wachtlijst enz. Vooralsnog gaat onze voorkeur uit naar een donor uit Nederland, maar ik heb wel al gelezen dat er door een donoren tekort soms wel heel lange wachtlijsten zijn. Mocht de wachtlijst echt te lang zijn, dan zullen we de optie voor een Deense donor gaan overwegen.
Die besloten groep van Freya kende ik niet! Vandaar dat we misschien zo weinig konden vinden op dat forum. Dat boek ga ik ook even opzoeken. Bedankt voor de tips!
Omdat ik samen met mijn vriend in dezelfde situatie zit als welke jullie hierboven beschrijven en ik jullie berichtjes vol aandacht heb gelezen ben ik benieuwd hoe het er bij jullie nu voor staat.
Hoe gaat het met jullie? Waar sta je in het proces en waar hebben jullie uiteindelijk voor gekozen.
maandag 30 december 2019 om 22:02
Hoi Anni,Anni1616 schreef: ↑30-12-2019 14:33Hi LaCasa & Chamaedora,
Omdat ik samen met mijn vriend in dezelfde situatie zit als welke jullie hierboven beschrijven en ik jullie berichtjes vol aandacht heb gelezen ben ik benieuwd hoe het er bij jullie nu voor staat.
Hoe gaat het met jullie? Waar sta je in het proces en waar hebben jullie uiteindelijk voor gekozen.
Partner en ik zijn uiteindelijk in september begonnen met het KID traject (na een tijdje op de wachtlijst en de verplichte gesprekken en voorlichtingsbijeenkomst). Inmiddels 3 pogingen achter de rug zonder resultaat, maar dat is ook niet zo gek want per keer is maar zo'n 10% kans van slagen (aldus de arts).
Ik moet zeggen dat ik het intensiever vind dan verwacht. Elke ochtend je temperatuur bijhouden (en er daardoor continue mee bezig zijn en niet tussendoor even 'los kunnen laten'), de week voor je verwachte eisprong 2x per dag op bepaalde tijden ovulatietesten doen, de dagen rondom je verwachte eisprong altijd beschikbaar kunnen zijn voor het geval je wordt opgeroepen voor inseminatie... En die inseminatie zelf is ook niet mijn favoriete bezigheid haha.
Het is voor het goede doel, houden we onszelf maar voor
Als je vragen hebt hoor ik het wel!
donderdag 2 januari 2020 om 18:44
Hi Anni,
Wat vervelend dat je in dezelfde situatie zit! Hoe lang weten jullie dit al, en hoe is het met jullie?
Wij zijn uiteindelijk in juli begonnen met KID. Wij hebben rietjes besteld bij Cryos, dus voor een Deense donor gekozen. Dit kost een hoop geld maar wij vonden het heel prettig dat je zo tot in detail de donor kon uitzoeken. Wij hebben drie pogingen gehad en na de derde poging bleek ik zwanger.
Ik vond het een slopend proces. Fysiek viel het mee, ik vond de ovulatie testen doen en de inseminaties niet zo’n probleem. Tsja, fijn is anders maar het is ook zo voorbij. Maar de hoop, de angst en de teleurstelling bij een menstruatie waren zwaar. Achteraf gezien zijn drie pogingen natuurlijk niks, maar op dat moment voelde dat anders.
De zwangerschap voelt goed maar ook af en toe dubbel. Zeker in het begin (ben nu 20 weken) heb ik wel wat twijfel gehad. Doen we hier goed aan? Is het niet egoïstisch? Wat als ik niet van mijn kind hou omdat hij voor de helft van een vreemde is? Mijn man is heel nuchter en maakt zich nergens zorgen over, dat helpt heel erg. Nu ik wat verder ben merk ik dat het meer op de achtergrond staat.
Ook vanuit mij, als je meer vragen hebt stel ze gerust!
En voor Chamaedorea; hopelijk is het bij jou snel raak! Veel kracht gewenst bij jullie proces.
Wat vervelend dat je in dezelfde situatie zit! Hoe lang weten jullie dit al, en hoe is het met jullie?
Wij zijn uiteindelijk in juli begonnen met KID. Wij hebben rietjes besteld bij Cryos, dus voor een Deense donor gekozen. Dit kost een hoop geld maar wij vonden het heel prettig dat je zo tot in detail de donor kon uitzoeken. Wij hebben drie pogingen gehad en na de derde poging bleek ik zwanger.
Ik vond het een slopend proces. Fysiek viel het mee, ik vond de ovulatie testen doen en de inseminaties niet zo’n probleem. Tsja, fijn is anders maar het is ook zo voorbij. Maar de hoop, de angst en de teleurstelling bij een menstruatie waren zwaar. Achteraf gezien zijn drie pogingen natuurlijk niks, maar op dat moment voelde dat anders.
De zwangerschap voelt goed maar ook af en toe dubbel. Zeker in het begin (ben nu 20 weken) heb ik wel wat twijfel gehad. Doen we hier goed aan? Is het niet egoïstisch? Wat als ik niet van mijn kind hou omdat hij voor de helft van een vreemde is? Mijn man is heel nuchter en maakt zich nergens zorgen over, dat helpt heel erg. Nu ik wat verder ben merk ik dat het meer op de achtergrond staat.
Ook vanuit mij, als je meer vragen hebt stel ze gerust!
En voor Chamaedorea; hopelijk is het bij jou snel raak! Veel kracht gewenst bij jullie proces.
