Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
dinsdag 2 april 2019 om 19:54
Dat heb je wel mooi gezegdelein schreef: ↑01-04-2019 23:06Je kan dat als vervelend ervaren, maar ik heb hier eens iemand gelezen die zei dat dat juist betekent dat je hoe dan ook wel gelukkig wordt, welke keuze je ook maakt, en dat klopt denk ik wel. Dat oergevoel heb ik ook niet en als mijn partner geen kinderen had gewild, had ik ze mogelijk ook niet gehad. Ik heb ze dus wel, en ben daar erg gelukkig mee. Maar als ik een vrijer leven had gehad, was ik daar denk ik ook heel gelukkig mee geweest. En net zoals ik nu af en toe die vrijheid mis, had ik andersom vast wel eens 'wat nou als.. .had ik niet toch..." gedacht. Maar overall wordt je vast gewoon gelukkig, wat je ook kiest
Muntje opgooien anders?
Ik denk ook dat ik beide kanten op wel gelukkig zou worden. Zij het wel op andere manieren waarschijnlijk.
Dat geldt ook voor ongeluk
Ik denk dat ik oprecht ongelukkig zou kunnen worden van zorgen over mn kinderen, of als t niet lekker loopt thuis met het gezin etc.
Maar toch voel ik me nu , met mijn vrije leventje ook niet 100% gelukkig
Mss is het ook een rare illusie die we anno 2019 hebben dat je het ultieme geluk kunt bereiken
volgens mij kan dat niet....mensen zijn gemaakt om zich altijd ergens zorgen over te willen maken
Is het niet over of je kind wel gezond is, dan verzin je wel wat anders voor jezelf....
Ik voel gewoon soms een soort leegte .... dan denk ik: jeetje gaat het leven niet heel leeg aanvoelen als ik alleen maar voor mezelf blijf kiezen.
Aan de andere kant las ik ook in een artikel over leeg voelen dat dit een kwaal is van deze tijd en in dat artikel kwamen ook heel veel moeders aan het woord die zich ondanks hun mooie gezinnetje, nog altijd leeg voelden.
Of ik die leegte dus oplos met een kind is dus ook maar de vraag
God als je toch de antwoorden eens had he.......
Wat bij ons mss op de achtergrond onbewust ook wel een klein beetje meespeelt is dat aan beide kanten psychische ziekten in de familie zitten.
Twee van mijn tantes (mijn moeders zussen) zijn manisch depressief en de moeder en tante van mijn vriend zitten ook allebei in een instelling wegens manische klachten.
Geen idee hoe erfelijk dit allemaal is, maar ik denk dan soms: als dat aan twee kanten blijkbaar in ons zit....is de kans dan niet extra groot dat het zich via ons weer voortplant?
dinsdag 2 april 2019 om 19:58
dinsdag 2 april 2019 om 20:32
Dat weet ik ook niet. Ik herken het ook niet, die leegte, net zoals ik het gevoel wat blijkbaar ook veel mensen hebben dat hun gezin wel of niet 'compleet' is niet ken. Ik ben nu met 2 kinderen compleet, maar met 1 was ik dat ook, en met partner, of single was ik dat ook wel, en als er opeens een extra kind bij zou komen is het ook prima. Ik denk wel dat het "is dit het nou" veel voorkomt, en misschien ook wel een beetje bij je leeftijd hoort. Je hebt het meeste wel op orde.....is dit het nou. Wel of geen kind maakt daarvoor niet uit denk ik.Shanti_Vivanti schreef: ↑02-04-2019 19:54Ik voel gewoon soms een soort leegte .... dan denk ik: jeetje gaat het leven niet heel leeg aanvoelen als ik alleen maar voor mezelf blijf kiezen.
Aan de andere kant las ik ook in een artikel over leeg voelen dat dit een kwaal is van deze tijd en in dat artikel kwamen ook heel veel moeders aan het woord die zich ondanks hun mooie gezinnetje, nog altijd leeg voelden.
Of ik die leegte dus oplos met een kind is dus ook maar de vraag
God als je toch de antwoorden eens had he.......
Wat bij ons mss op de achtergrond onbewust ook wel een klein beetje meespeelt is dat aan beide kanten psychische ziekten in de familie zitten.
Twee van mijn tantes (mijn moeders zussen) zijn manisch depressief en de moeder en tante van mijn vriend zitten ook allebei in een instelling wegens manische klachten.
Geen idee hoe erfelijk dit allemaal is, maar ik denk dan soms: als dat aan twee kanten blijkbaar in ons zit....is de kans dan niet extra groot dat het zich via ons weer voortplant?
Wat betreft die familieachtergrond: spreek anders gewoon een keer met je huisarts. Daar kan je ook terecht met dit soort vragen. Als er inderdaad een grote erfelijke factor aan die problemen blijkt te zitten kan het je ook rust geven. Omgekeerd kan het ook zo zijn dat jullie bang blijken te zijn voor niks, en die (onbewuste) belemmering wegvalt en je dingen ook weer op een andere manier ziet.
donderdag 4 april 2019 om 20:30
Ik heb niet alles gelezen, dus het kan dat dit al eens genoemd is. Maar zou het niet kunnen dat jij en je partner gewoon flexibel genoeg zijn om in beide situaties (dus zonder kind en met kind) een gelukkig leven te leiden?
Ik herken veel in je twijfels. Maar ik probeer dat positief te bekijken: misschien voel ik er niet zo sterk over omdat beide opties goed zouden zijn.
Ik herken veel in je twijfels. Maar ik probeer dat positief te bekijken: misschien voel ik er niet zo sterk over omdat beide opties goed zouden zijn.
donderdag 4 april 2019 om 20:45
donderdag 4 april 2019 om 20:46
Maar waarom zou je je al die verplichtingen op de hals halen als je drang niet enorm sterk is?Daveotion schreef: ↑04-04-2019 20:30Ik heb niet alles gelezen, dus het kan dat dit al eens genoemd is. Maar zou het niet kunnen dat jij en je partner gewoon flexibel genoeg zijn om in beide situaties (dus zonder kind en met kind) een gelukkig leven te leiden?
Ik herken veel in je twijfels. Maar ik probeer dat positief te bekijken: misschien voel ik er niet zo sterk over omdat beide opties goed zouden zijn.
donderdag 4 april 2019 om 22:05
Je weet nooit of je later spijt krijgt of niet. Maar beter spijt van geen kinderen dan van wel. Bij dat laatste is het kind de dupe. Die voelt of hij/zij ongewenst is.
Ik lees dat je vooral de nadelen en verplichtingen ziet. Dan kun je er beter niet aan beginnen. Ik ben 32, bewust kinderloos. Ondanks dat ik ook een fijne jeugd had. Dat terugverlangen herken ik. Maar ik zou echt niet kunnen bieden wat mijn ouders me geboden hebben. Vind alleen de basisschoolleeftijd leuk. Heb ook een tijdje veel voor de buurkinderen gedaan met mijn moeder. We namen ze mee naar speeltuin, kinderboerderij, strand, gaven friet- en pannenkoekfeestjes. Vond ik oprecht gezellig, maar was ook héél blij als ze weer naar huis gingen. De troep achteraf, het gesleep met spullen. Pfffff.... moet er niet aan denken om elke dag van hot naar her te moeten vliegen. Met een gezond kind lijkt me dat al zo'n gedoe. Laat staan met een die een handicap heeft. Ik heb zelf ASS en de kans is redelijk dat ik dat doorgeef. Wat ik niet wil. Voor zowel kind als mezelf.
Ik lees dat je vooral de nadelen en verplichtingen ziet. Dan kun je er beter niet aan beginnen. Ik ben 32, bewust kinderloos. Ondanks dat ik ook een fijne jeugd had. Dat terugverlangen herken ik. Maar ik zou echt niet kunnen bieden wat mijn ouders me geboden hebben. Vind alleen de basisschoolleeftijd leuk. Heb ook een tijdje veel voor de buurkinderen gedaan met mijn moeder. We namen ze mee naar speeltuin, kinderboerderij, strand, gaven friet- en pannenkoekfeestjes. Vond ik oprecht gezellig, maar was ook héél blij als ze weer naar huis gingen. De troep achteraf, het gesleep met spullen. Pfffff.... moet er niet aan denken om elke dag van hot naar her te moeten vliegen. Met een gezond kind lijkt me dat al zo'n gedoe. Laat staan met een die een handicap heeft. Ik heb zelf ASS en de kans is redelijk dat ik dat doorgeef. Wat ik niet wil. Voor zowel kind als mezelf.
donderdag 4 april 2019 om 22:38
Mooie post. Het ene scenario sluit altijd een ander scenario uit. Maar dat betekent niet dat er per se een is waar je gelukkiger van wordt.elein schreef: ↑01-04-2019 23:06
@TO echt niet iedereen weet 100% zeker dat ze géén kinderen wil. Net zoals veel mensen ook niet 100% zeker weten dat ze kinderen willen. Sommige zijn meer 40-60, 70-30, of 50-50. Je kan dat als vervelend ervaren, maar ik heb hier eens iemand gelezen die zei dat dat juist betekent dat je hoe dan ook wel gelukkig wordt, welke keuze je ook maakt, en dat klopt denk ik wel. Dat oergevoel heb ik ook niet en als mijn partner geen kinderen had gewild, had ik ze mogelijk ook niet gehad. Ik heb ze dus wel, en ben daar erg gelukkig mee. Maar als ik een vrijer leven had gehad, was ik daar denk ik ook heel gelukkig mee geweest. En net zoals ik nu af en toe die vrijheid mis, had ik andersom vast wel eens 'wat nou als.. .had ik niet toch..." gedacht. Maar overall wordt je vast gewoon gelukkig, wat je ook kiest
Muntje opgooien anders?
En spijt om iets te missen kun je dus ook altijd krijgen. Zodra je kiest voor het een mis je altijd het ander.
donderdag 4 april 2019 om 22:41
Waarom zou je geen avontuur aangaan als de afkeer niet enorm sterk is?redbulletje schreef: ↑04-04-2019 20:46Maar waarom zou je je al die verplichtingen op de hals halen als je drang niet enorm sterk is?
donderdag 4 april 2019 om 23:00
Ik denk dat het wel meevalt. Zoals ik eerder zei is TO denk ik iemand die met beide antwoorden gelukkig kan worden. Misschien valt het bij twijfelaars wel minder tegen dan bij vrouwen die vanaf hun 16e babies als een soort ultieme sprookjesdroom zien. En volgens mij valt het (kinderen/alles) iedereen wel eens tegen. Hoef je ook niet echt bang voor te zijn. Ik ken geen mensen die twijfelden en nu echte spijt hebben. Wel mensen die een veel te rooskleurig beeld hadden vooraf, en mensen die eigenlijk wisten dat ze ze niet wilden, maar er toch aan begonnen zijn omdat het 'hoort'. Daarvan kan ik het me wel voorstellen dat ze spijt hebben.redbulletje schreef: ↑04-04-2019 22:45Omdat dit nu het enige avontuur is waar je niet een punt achter kunt zetten als het je tegenvalt.
En verreweg de meeste mensen worden gewoon biochemisch gemindfucked dat ze denken dat hun baby geweldig is, en dat je niet anders zou willen dan ervoor zorgen (globale schaal dan, niet per sé op vrijdagavond als je jezelf net met wijn op de bank slingert)
vrijdag 5 april 2019 om 09:29
Tja, dat moet ieder voor zich uitmaken.redbulletje schreef: ↑04-04-2019 20:46Maar waarom zou je je al die verplichtingen op de hals halen als je drang niet enorm sterk is?
Ik denk dat er goed te leven valt met verplichtingen. Verplichtingen heb je zonder kinderen ook al (werken, je rekeningen betalen, je huis schoonmaken, op familiebezoek gaan, voor je ouders zorgen als ze ziek worden, etc.).
De keuze voor kinderen is sowieso irrationeel. Als je er rationeel naar kijkt, dan zijn er alleen maar redenen om vooral geen kinderen te nemen. Misschien is dat ook goed om te beseffen voor de TO.
Het lijkt mij wel gezellig om kinderen in huis te hebben, en pubers lijken me nog leuker. (Valt me op in dit topic dat mensen dat niet zien zitten.) Met baby's heb ik helemaal niks, dat lijkt me dan weer ongelofelijk suf.
vrijdag 5 april 2019 om 09:59
Jij gooit alle kinderen op één hoop, valt me op, terwijl dat - net als volwassenen - heel verschillende mensen zijn. Met sommigen kun je het vinden, anderen zijn minder leuk.redbulletje schreef: ↑26-03-2019 21:19Het gaat er niet om of je die niet biologische kinderen niet in huis moet nemen, maar om het feit dat je elke dag met andermans gejengel in aanraking komt omdat je je kind gaat afleveren op de opvang/school, mee naar zwemles moet en in de meest drukke periode op vakantie etc. Dus als je kinderen in het algemeen vervelend/irritant vindt, dan kun je ze niet meer ontlopen zoals je als kindvrije kan. Ook zul je er vanuit de familie veel meer verplichte nummertjes bij krijgen door het hebben van een kind. Als kindvrije kun je kinderrijke verjaardagen nog skippen, maar als je zelf ook een kind hebt en daar volwassenen voor op wil laten draven, moet je ook je neus laten zien als het bij hen te doen is.
vrijdag 5 april 2019 om 10:06
Maar overal waar je komt waar veel kinderen zijn overheersen de 90% van de kinderen die adhd-druk en lawaaierig zijn. Die paar introverte kinderen die er ook tussen zitten die hoor je idd niet.
vrijdag 5 april 2019 om 10:11
Ik vind dit een heel goede post. Dit is ook hoe ik het leven en de weekenden in zou vullen als ik kinderen had.tulpje21 schreef: ↑28-03-2019 15:32Dat is helemaal prima Guppekop, maar eerlijk gezegd heb ik helemaal niet zo het idee dat ik in het weekend allemaal verplichtingen heb vanwege de kinderen. Als we een verjaardag hebben, dan hebben we die toch wel, of we nu wel of geen kinderen hebben. Zo heeft mijn zus bijvoorbeeld geen kinderen, maar gaat ze toch naar dezelfde verjaardagen toe als ik, ook naar kinderverjaardagen. Sommige verplichtingen heb je nu eenmaal toch wel, met of zonder kinderen.
Gelukkig hebben wij niet heel vaak verjaardagen, valt nogal mee.
Ok, hier was zwemles op zaterdagochtend, maar dat is nu afgelopen. Dochter sport nu op donderdagmiddag, niet in het weekend.
Wij hebben ook heel geregeld weekenden zonder verplichtingen en totaal niet het gevoel dat er iets 'moet'. Als ik op zaterdag wil hardlopen, geen probleem, de kinderen gaan naar de speeltuin of mijn man is thuis met de kinderen. Wij doen op zaterdag zelden dingen die echt speciaal op de kinderen gericht zijn. We rommelen gewoon wat in huis en de kinderen spelen thuis of buiten.
De hele dag in bed liggen zou ik sowieso niet willen, ook niet als ik geen kinderen zou hebben. Ik ga liever hardlopen of een lekkere taart bakken bijv. Op zondag gaan we vaak wandelen/fietsen, naar het strand/bos, en naar mn (schoon) ouders op de koffie. Zoiets zouden we zonder kinderen ook doen.
Prima natuurlijk dat je geen kinderen wil en zo de vrijheid ervaart, daar zeg ik echt niks over, maar ik lees hier ook gewoon vaak dingen dat ik denk: zo hoeft het helemaal niet te gaan met kinderen. Als je dan nog twijfelt over kinderen en je leest alleen dit soort dingen, dan snap ik dat je denkt: laat maar, hier heb ik geen zin in. Terwijl het mij toch echt 100% meevalt qua drukte en verplichtingen etc.
Het is natuurlijk afwachten wat voor kind je krijgt, maar je kunt als ouders echt wel zelf bepalen in hoeverre je allerlei sportclubjes e.d. gaat faciliteren. En wat betreft vriendjes over de vloer en familiebezoeken: daar mag je natuurlijk ook gewoon grenzen aan stellen.
vrijdag 5 april 2019 om 10:16
Maar dan heeft je kind haar passie gevonden en dan mag ze niet op die sport omdat de ouders er geen trek in hebben?Daveotion schreef: ↑05-04-2019 10:11Ik vind dit een heel goede post. Dit is ook hoe ik het leven en de weekenden in zou vullen als ik kinderen had.
Het is natuurlijk afwachten wat voor kind je krijgt, maar je kunt als ouders echt wel zelf bepalen in hoeverre je allerlei sportclubjes e.d. gaat faciliteren. En wat betreft vriendjes over de vloer en familiebezoeken: daar mag je natuurlijk ook gewoon grenzen aan stellen.
Neem dan gewoon een hond als je niet wil dat ze een eigen persoonlijkheid ontwikkelen.
vrijdag 5 april 2019 om 10:20
Wat ik mis in deze is dat hebt hebben van kinderen heel bepalend is in je (huidige leven) maar dat dat zeker ook weer minder wordt en je steeds meer je eigen leven terug krijgt. Best of both!
Ik heb (bijna) 30 jaar kunnen leven zonder kinderen en vond dat heerlijk met veel vrijheid en zonder veel verantwoordelijkheden.
Nu met drie kinderen sta ik volop in hebt gezinsleven wat ik heerlijk vind(en heus zitten er minder mooie kanten aan waar ik ook heus wel eens van baal of over klaag) Ik heb ze graag gewild maar dat wil niet zeggen dat je alle aspecten van tevoren kunt indenken en weet wat ze met je doen. Toch is het een magnifieke tijd. Wat een rijkdom om hun ontwikkeling mee te mogen maken en de wereld opnieuw te leren kennen door hun ogen. Hun eigen interesses, hun eigen pad, hun eigen kijk op dingen. Daar leer ik veel van en heeft mijn leven zoveel gebracht!(leuke hobbies/sporten ed waar ik anders me weinig in had verdiept)
En nu ze opgroeien ri puberteit merk ik al dat mijn eigen leven en het leven samen met mijn partner weer meer ruimte krijgt. Prachtig en heerlijk!
En als ze straks uit huis gaan, blijven mijn man en ik weer over met zn tweetjes en hebben al die vrijheden weer terug mét het genot af en toe leuke dingen te doen met kinderen en wie weet ooit kleinkinderen. Hoe mooi is dat! Best of both worlds!
Nu snap ik wel dat als je ‘later’ aan kinderen begint de tijd erna beperkter zou kunnen zijn door eventuele gezondheidsklachten oid maar toch.
Ik heb (bijna) 30 jaar kunnen leven zonder kinderen en vond dat heerlijk met veel vrijheid en zonder veel verantwoordelijkheden.
Nu met drie kinderen sta ik volop in hebt gezinsleven wat ik heerlijk vind(en heus zitten er minder mooie kanten aan waar ik ook heus wel eens van baal of over klaag) Ik heb ze graag gewild maar dat wil niet zeggen dat je alle aspecten van tevoren kunt indenken en weet wat ze met je doen. Toch is het een magnifieke tijd. Wat een rijkdom om hun ontwikkeling mee te mogen maken en de wereld opnieuw te leren kennen door hun ogen. Hun eigen interesses, hun eigen pad, hun eigen kijk op dingen. Daar leer ik veel van en heeft mijn leven zoveel gebracht!(leuke hobbies/sporten ed waar ik anders me weinig in had verdiept)
En nu ze opgroeien ri puberteit merk ik al dat mijn eigen leven en het leven samen met mijn partner weer meer ruimte krijgt. Prachtig en heerlijk!
En als ze straks uit huis gaan, blijven mijn man en ik weer over met zn tweetjes en hebben al die vrijheden weer terug mét het genot af en toe leuke dingen te doen met kinderen en wie weet ooit kleinkinderen. Hoe mooi is dat! Best of both worlds!
Nu snap ik wel dat als je ‘later’ aan kinderen begint de tijd erna beperkter zou kunnen zijn door eventuele gezondheidsklachten oid maar toch.
vrijdag 5 april 2019 om 10:23
redbulletje schreef: ↑04-04-2019 22:45Omdat dit nu het enige avontuur is waar je niet een punt achter kunt zetten als het je tegenvalt.
Dat klopt maar je hoeft het ook niet zo ‘in te richten’ als het gros van de gezinnen in NL. Daarin zijn ook mogelijkheden. 1 kind of juist 2 of 3 , wel een nanny, 4/5 dagen crèche, wel fulltime blijven werken, wel 2x een werkster, wel je boodschappen laten bezorgen, niks doen of helpen op school. Schijt hebben aan de publieke opinie en doen wat goed voelt voor jou en je gezin.
Er is vanalles mogelijk.
Volgens mij zijn de dingen die zouden tegenvallen ook echt wel een beetje te tackelen en hanteerbaar te maken als je er echt mee zit.
vrijdag 5 april 2019 om 10:26
Je kunt wel schijt hebben aan de publieke opinie (dat zou mij wel goed afgaan) maar je moet er ook het geld maar voor hebben. Dat blijft toch een dingetje. Mensen raken hun baan kwijt en boven de 40 is het echt heel moeilijk om iets te kunnen vinden in een modale salarisklasse. Gezondheid kan gaan opspelen. Hoe wil je dit soort zaken combineren met dat waar je het liefst je geld aan besteedt? En daarnaast is huisonderhoud natuurlijk ook geen flauwe sluitpost.Jonesboro schreef: ↑05-04-2019 10:23Dat klopt maar je hoeft het ook niet zo ‘in te richten’ als het gros van de gezinnen in NL. Daarin zijn ook mogelijkheden. 1 kind of juist 2 of 3 , wel een nanny, 4/5 dagen crèche, wel fulltime blijven werken, wel 2x een werkster, wel je boodschappen laten bezorgen, niks doen of helpen op school. Schijt hebben aan de publieke opinie en doen wat goed voelt voor jou en je gezin.
Er is vanalles mogelijk.
Volgens mij zijn de dingen die zouden tegenvallen ook echt wel een beetje te tackelen en hanteerbaar te maken als je er echt mee zit.
vrijdag 5 april 2019 om 10:28
De sporten van mijn kinderen hebben mij juist heel veel gebracht! Geweldig om via hun ogen een passie te ontdekken en nieuwe dingen te leren! Kinderen hebben is een grootst avontuur! Mindset is everything! Dus ja als jij daar staat te balen van ‘klote ik sta weer bij die balletschool op zaterdagochtend...’ dan wordt t en niet. Maar als je je ertoe zet haar passie te zien en te leren ontdekken is dat prachtig! Ook bij voetbal, ook bij schaken, ook bij pingpong
vrijdag 5 april 2019 om 10:30
Dat gaat een kind echt niet veranderen. Mijn kinderen zijn er omdat mijn man en ik de commitment aan wilde gaan samen een kind groot te brengen. We hadden die intrensieke motivatie en zijn er voor gegaan, en we halen er veel voldoening uit en hebben heel veel plezier met ons viertjes.Shanti_Vivanti schreef: ↑02-04-2019 19:54Dat heb je wel mooi gezegd
Ik denk ook dat ik beide kanten op wel gelukkig zou worden. Zij het wel op andere manieren waarschijnlijk.
Dat geldt ook voor ongeluk
Ik denk dat ik oprecht ongelukkig zou kunnen worden van zorgen over mn kinderen, of als t niet lekker loopt thuis met het gezin etc.
Maar toch voel ik me nu , met mijn vrije leventje ook niet 100% gelukkig
Maar hoewel we met zijn viertjes zijn, ik heb ook nog mijn werk, mijn man, mijn passies en dromen. Dat heeft plaats moeten maken voor die twee meisjes die nu in huis ronddwalen. Dat gaat nu wat gemakkelijker allemaal, nu ze wat ouder worden, maar de eerste 3/4 jaar was het echt bikkelen en soms met moeite een gaatje vinden om op je gemak toe te komen aan jezelf. Dat vond ik met tijden enorm moeilijk en hoewel ik me in de grote lijnen zeker gelukkig heb gevoeld, was (en is het) het geen 100%
Als ik je OP lees dan lees ik iemand die het 'wel leuk lijkt', maar dat is niet voldoende. Je moet de wil hebben om echt een kind op te voeden. Daar hoort dus ook slecht slapen, dreinen, huilen en veel opoffering bij kijken. Dat lees ik in je OP niet. En dat is oke! Liever iemand die zich dat bedenkt dan iemand die er aan begint en spijt krijgt.
vrijdag 5 april 2019 om 10:35
redbulletje schreef: ↑05-04-2019 10:26Je kunt wel schijt hebben aan de publieke opinie (dat zou mij wel goed afgaan) maar je moet er ook het geld maar voor hebben. Dat blijft toch een dingetje. Mensen raken hun baan kwijt en boven de 40 is het echt heel moeilijk om iets te kunnen vinden in een modale salarisklasse. Gezondheid kan gaan opspelen. Hoe wil je dit soort zaken combineren met dat waar je het liefst je geld aan besteedt? En daarnaast is huisonderhoud natuurlijk ook geen flauwe sluitpost.
Zeker en dat zou ook gelden als je geen kinderen hebt. Daarom zou ik er ook zeker geen drie vlot achter elkaar krijgen als je niet weet hoe het je gaat bevallen. Maar eentje is heus te doen en als zaken dan tegenvallen of het leven zit tegen is dat echt hanteerbaar te maken denk ik. 1 kind en geen zin in opdraven op school... dan doe je dat gewoon niet. Fulltime blijven werken? Dat kan makkelijker met 1 kind dan met 2. Juist veel vrije tijd willen?=extra BSO/Opvang is voor 1’kind nog wel te betalen.
Geen partijtje en andere kinderen over de vloer willen? Gewoon vaak uit spelen (mijn kind WIL het liefste alleen maar uit spelen) partijtje? Ken ouders die zeggen tegen kind, wat wil je, 50 euro of partijtje en die kids kiezen 50 euro. Of je besteed partijtjes uit.
Volgens mij zijn de minder tegenvallende dingen met 1 kind Chr hanteerbaar te maken. En dan heb je óók de leuke dingen.
Maar hé niks moet hè, kindloos is ook een prima keuze.
vrijdag 5 april 2019 om 10:38
Bij mijn vriendin met slechts 1 kind zag ik ook dat het bakken met geld kost (dure hobby's). En dat ze tussen haar 15-18 jaar een vervelende kutpuber werd. Ondankbare taak in elk geval. En als je pech hebt nemen ze zelf ook een kind en krijg je dat gezeik met zo'n baby/-peuter/kleuter weer van voor af aan tijdens familie-etentjes ipv dat je dan eindelijk gezellig op gelijkwaardige voet met elkaar om kunt gaan.Jonesboro schreef: ↑05-04-2019 10:35Zeker en dat zou ook gleden als je geen kinderen hebt. Daarom zou ik er ook zeker geen drie vlot achter elkaar krijgen als je niet weet hoe het je gaat bevallen. Maar eentje is heus te doen en als zaken dan tegenvallen of het leven zit tegen is dat echt hanteerbaar te maken denk ik. 1 kind en geen zin in opdraven op school... dan doe je dat gewoon niet. Fulltime blijven werken? Dat kan makkelijker met 1 kind dan met 2. Juist veel vrije tijd willen?=extra BSO/Opvang is voor 1’kind nog wel te betalen.
Geen partijtje en andere kinderen over de vloer willen? Gewoon vaak uit spelen (mijn kind WIL het liefste alleen maar uit spelen) partijtje? Ken ouders die zeggen tegen kind, wat wil je, 50 euro of partijtje en die kids kiezen 50 euro. Of je besteed partijtjes uit.
Volgens mij zijn de minder tegenvallende dingen met 1 kind Chr hanteerbaar te maken. En dan heb je óók de leuke dingen.
Maar hè, niks moet hè. Kindloos is ook een prima keuze.
vrijdag 5 april 2019 om 10:55
Dit vind ik heel triest klinken, eerlijk gezegd. Hoe hard je ook je best doet om het fantastisch laten lijken om kinderen te hebben.
Dit leven (met kinderen, in jouw geval) is namelijk je eigen leven. Het is niet zo dat je steeds meer 'je eigen leven' terugkrijgt naarmate je kinderen groter worden. Je leeft gewoon je leven, met of zonder kinderen, en aan het eind ga je dood. Als jij je leven met (kleine) kinderen niet 'je eigen leven' vindt heb je volgens mij een verkeerde keus gemaakt en had je beter nooit aan kinderen kunnen beginnen. En ik vind het nog zielig voor die kinderen ook, alsof je het hen kwalijk neemt dat je door hen niet 'je eigen leven' kunt leiden.
vrijdag 5 april 2019 om 11:13
Dat zijn de leuke dingen, de zorgen kunnen daarentegen best pittig zijn. Niet alle kinderen zijn makkelijk, vrolijk en zonder zorgen van zichzelf en dat kost energie. Ik doe al dit soort dingen met liefde en alle nadelen vallen vaak ook wel weer weg tegen andere leuke dingen. Maar ik weet oprecht niet of ik dit ook zo zou voelen als ik geen grote kinderwens had gehad.Jonesboro schreef: ↑05-04-2019 10:28De sporten van mijn kinderen hebben mij juist heel veel gebracht! Geweldig om via hun ogen een passie te ontdekken en nieuwe dingen te leren! Kinderen hebben is een grootst avontuur! Mindset is everything! Dus ja als jij daar staat te balen van ‘klote ik sta weer bij die balletschool op zaterdagochtend...’ dan wordt t en niet. Maar als je je ertoe zet haar passie te zien en te leren ontdekken is dat prachtig! Ook bij voetbal, ook bij schaken, ook bij pingpong
Ik weet van 1 goede vriendin, dat ze veel twijfels heeft gehad. Ze houdt zielsveel van haar kinderen, maar in een volgend leven doet ze het anders. Ik kan dat ook best wel begrijpen.
