Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
maandag 1 april 2019 om 14:37
Ik heb dat dus precies andersom: ik heb genoeg spanning, dynamiek en afwisseling in mijn leven en zou juist veel te bang zijn dat een kind mijn wereldje kleiner zou maken en heel veel herhaling en monotonie zou brengen. Natuurlijk heb je de feestdagen en verjaardagen en vakanties maar als ik naar mijn jongere zus kijk zijn haar dagen toch wel heel erg op elkaar gaan lijken.
maandag 1 april 2019 om 16:28
Bedjeindezon schreef: ↑01-04-2019 14:33“Met een kind ga je natuurlijk veel meer door allerlei verschillende levensfases wat mss ook voor ons samen weer meer afwisseling en andere dimensies met zich meebrengt.”
Dit klopt wel. Je gaat weer Sinterklaas meemaken door de ogen van een kind, de basisschool, dammetjes bouwen in een riviertje bij de camping in Frankrijk. En dat is mooi, en nostalgisch en bijzonder.
Maar na de derde keer Sinterklaas is de magie er wel weer vanaf en na het zoveelste kamperen/huisje, verlang ik inmiddels wel weer naar een verre reis (niet te betalen of te doen met 2 kinderen onder de 7).
En voor ‘ons samen’ hoef je het al helemaal niet te doen, ik ken zonder uitzondering geen relatie die er beter op is geworden door kinderen te krijgen. Zeker de eerste 3 jaar niet (bij meer kinderen vermenigvuldig je dat).
Ik heb wel kinderen, ook na de nodige twijfel eind 30 gekregen. Ik had en heb ook veel vrienden zonder kinderen. Ik heb altijd geweten dat een leven zonder kids minstens zo mooi kan zijn maar uiteindelijk was de kinderwens groter. Misschien was het meer een wens voor een gezin, een familie, dan een kinderwens. Zo gek was ik niet van baby’s of kinderen. Ik baal af en toe van de vrijheidsbeperking, ik vind de kinderen vaak echt wel vermoeiend, onze relatie heeft een tik gehad en mis ruimte voor mezelf.
Maar ik hou ontzettend van het hebben van een gezin.
Mooi dat je er hier zo open over schrijft.
Ik bedoelde idd dat je dingen weer door de ogen van je kind beleefd....ik heb echt warme herinneringen aan mijn eigen kindertijd.
Soms word ik daar nostalgisch van en dan denk ik dus dat het hebben van een eigen kind dat op kan lossen
Wel verhelderend om te lezen dat je dat na een paar jaar ook wel weer gezien hebt haha.
Ik hou idd ook erg van reizen..heerlijk!
Mijn vriend zegt altijd wel dat dat ook echt nog wel kan mét een kindje. En ja, als wij toch nog ouders zouden worden dan zie ik ons ook wel door Thailand of Japan reizen met een kleine. Maar zodra ze naar school moeten zit je natuurlijk vast aan die helse schoolvakanties ...niet alleen duur, maar je komt ook half Nederland overal tegen. Dat lijkt me toch echt wel een heel groot nadeel
maandag 1 april 2019 om 16:33
Dat is dan ook een groot nadeel. Bovendien is het stervensduur als jij precies in juli/augustus naar Canada wil moet omdat je aan een kind vast zit. En voor veel regio's valt de zomervakantie ook nog in de regentijd. Daarnaast is niet gezegd dat het kind dezelfde dingen leuk vindt op reis als jullie. Dus moet je je reisplannen/ritme aanpassen anders zit je 3 weken met 'n jengelend kind.Ik hou idd ook erg van reizen..heerlijk!
Mijn vriend zegt altijd wel dat dat ook echt nog wel kan mét een kindje. En ja, als wij toch nog ouders zouden worden dan zie ik ons ook wel door Thailand of Japan reizen met een kleine. Maar zodra ze naar school moeten zit je natuurlijk vast aan die helse schoolvakanties ...niet alleen duur, maar je komt ook half Nederland overal tegen. Dat lijkt me toch echt wel een heel groot nadeel
maandag 1 april 2019 om 16:35
Joh, als je niet naar oh-zo-populair-Thailand gaat maar naar een wat minder bekende bestemming valt dat best mee!Shanti_Vivanti schreef: ↑01-04-2019 16:28Mijn vriend zegt altijd wel dat dat ook echt nog wel kan mét een kindje. En ja, als wij toch nog ouders zouden worden dan zie ik ons ook wel door Thailand of Japan reizen met een kleine. Maar zodra ze naar school moeten zit je natuurlijk vast aan die helse schoolvakanties ...niet alleen duur, maar je komt ook half Nederland overal tegen. Dat lijkt me toch echt wel een heel groot nadeel
En helse schoolvakanties: je klinkt nog niet echt heel enthousiast
maandag 1 april 2019 om 17:23
Gewoon lekker niet doen joh, prijs jezelf gelukkig dat je geen sterke moeder-aspiraties hebt.
maandag 1 april 2019 om 17:38
Ik vind dat herbeleven van nostalgische fases helemaal niet tegenvallen. De oudste is nu 3 en gaat nog zoveel leuke fases tegemoet: crèche, kleuterschool, groep 3.. Ik vind het ook heerlijk om een dagje efteling te herbeleven door de ogen van mn kinderen. En de uitdaging om ze een nog leukere/betere jeugd te geven dan ik zelf heb gehad, daar hou ik wel van. Het is ook een soort ultraversie van de sims dat je zelf een naam mag bedenken, ze aan kunt kleden.. Het geeft mij ook meer voldoening en zingeving om voor ze te zorgen dan alleen maar alles zo leuk mogelijk maken voor mezelf. Maargoed, andere passies zoals sport/bepaald type vakanties buiten het seizoen / carrière.. daar lever je wel wat op in (hoeveel scheelt per persoon).
De relatie met mn man is er juist door verdiept. Het voelt als een soort extra dimensie. Maar goed dat is persoonlijk. Ik heb nooit getwijfeld of ik wel kinderen wilde al was ik aan bepaalde luxe/vrijheden echt wel gehecht.
Succes met jullie keuze. Hier worstel ik hard met de keuze wel/geen derde
De relatie met mn man is er juist door verdiept. Het voelt als een soort extra dimensie. Maar goed dat is persoonlijk. Ik heb nooit getwijfeld of ik wel kinderen wilde al was ik aan bepaalde luxe/vrijheden echt wel gehecht.
Succes met jullie keuze. Hier worstel ik hard met de keuze wel/geen derde
maandag 1 april 2019 om 18:51
Shanti_vivanti; je hebt we een goed punt met dat iedereen het anders ervaart. Ik schrijf hier ergens in een nieuwe-moeder groep, en iemand daar zei dat haar kind zo slecht sliep. Overdag maar een paar keer 45 minuten. Nou ja, en s nachts dan wel gewoon door. De mijne doet precies hetzelfde, en ik zeg juist tegen iedereen dat ik zo blij ben met mijn enorm goede slaper omdat ze s nachts doorslaapt 
. Blijkbaar vinden we andere dingen belangrijk. Dus zelfs met precies hetzelfde kind (nou ja, op dit vlak dan), ervaar je het anders.
En dat niet weten maakt het ook zo lastig. Ik was echt overtuigd, heb best veel moeite moeten doen, en dan nog heb ik tijdens de zwangerschap echt wel eens gedacht: oh mijn hemel, wat nou als ik het helemaal niet leuk vind? Ik wéét namelijk helemaal niet waar ik aan begin!
Ik zeg zelf altijd dat kinderen krijgen puur emotioneel/hormonaal is. Rationeel bekeken zou niemand er aan moeten beginnen, want het is een aanslag op vrijwel alles: je lichaam, je carrière, je tijd, je energie, je financiën, je ruimte, alles. En dat moet goedgemaakt worden door de blijdschap om die brede lach als je ze uit bed haalt. Dat werkt dus alleen maar als er wat gezellige hormonen hun werk flink doen.
. Blijkbaar vinden we andere dingen belangrijk. Dus zelfs met precies hetzelfde kind (nou ja, op dit vlak dan), ervaar je het anders. En dat niet weten maakt het ook zo lastig. Ik was echt overtuigd, heb best veel moeite moeten doen, en dan nog heb ik tijdens de zwangerschap echt wel eens gedacht: oh mijn hemel, wat nou als ik het helemaal niet leuk vind? Ik wéét namelijk helemaal niet waar ik aan begin!
Ik zeg zelf altijd dat kinderen krijgen puur emotioneel/hormonaal is. Rationeel bekeken zou niemand er aan moeten beginnen, want het is een aanslag op vrijwel alles: je lichaam, je carrière, je tijd, je energie, je financiën, je ruimte, alles. En dat moet goedgemaakt worden door de blijdschap om die brede lach als je ze uit bed haalt. Dat werkt dus alleen maar als er wat gezellige hormonen hun werk flink doen.
maandag 1 april 2019 om 19:52
Ho ho, ik vind het ook niet tégenvallen. Ik heb er van genoten, alleen na 5 x Sinterklaas en na 500 dagen brengen en halen op het schoolplein en het derde paasontbijt op school is de magie er wel vanaf. Dan wordt het ook weer ‘gewoon’ natuurlijk.
Ik vraag me dan ook echt wel eens af wat ik voor leukers en zinnigers kan doen in die tijd dat ik weer op dat schoolplein of langs dat sportveld sta. Hoe nostalgisch het ook is, je bent zelf dat kind niet meer die die dingen beleefd maar een volwassen vrouw met eigen passies en ambities (die mate verschilt alleen per persoon, daar heb je gelijk in, dat maakt miss het verschil in beleving).
maandag 1 april 2019 om 20:07
Dat is ook wat ik ervaar. Één kind hier, twaalf jaar oud inmiddels. Als baby al reageerde hij het beste op strakke regelmaat. En dat boden we dus ook, maar de wereld wordt dan inderdaad wel wat kleiner. Nu is hij ouder, maar alsnog bepaalt híj het ritme (niet omdat hij dat zo graag wil, maar gewoon vanwege school, en sport, en toetsen en op bepaalde tijden moeten eten/slapen /opstaan).Murrmurr schreef: ↑01-04-2019 14:37Ik heb dat dus precies andersom: ik heb genoeg spanning, dynamiek en afwisseling in mijn leven en zou juist veel te bang zijn dat een kind mijn wereldje kleiner zou maken en heel veel herhaling en monotonie zou brengen. Natuurlijk heb je de feestdagen en verjaardagen en vakanties maar als ik naar mijn jongere zus kijk zijn haar dagen toch wel heel erg op elkaar gaan lijken.
Dat is prima, dat was onze keuze, maar het was ook even wennen. En het vergt wel aanpassingen.
maandag 1 april 2019 om 20:47
Het lijkt me juist één van de grootste nadelen dat je al die kinderachtige shit weer moet doorstaan. En dan dat toneelspelen (net doen of je die tekening helemaal geweldig vindt en net doen alsof sinterklaas bestaat etc) Zou daar echt geen trek in hebben. Als kind trok ik altijd al naar de fases ouder dan ik zelf was. Kinderen zijn zo ontzettend kinderachtig.Bedjeindezon schreef: ↑01-04-2019 19:52Ho ho, ik vind het ook niet tégenvallen. Ik heb er van genoten, alleen na 5 x Sinterklaas en na 500 dagen brengen en halen op het schoolplein en het derde paasontbijt op school is de magie er wel vanaf. Dan wordt het ook weer ‘gewoon’ natuurlijk.
Ik vraag me dan ook echt wel eens af wat ik voor leukers en zinnigers kan doen in die tijd dat ik weer op dat schoolplein of langs dat sportveld sta. Hoe nostalgisch het ook is, je bent zelf dat kind niet meer die die dingen beleefd maar een volwassen vrouw met eigen passies en ambities (die mate verschilt alleen per persoon, daar heb je gelijk in, dat maakt miss het verschil in beleving).
maandag 1 april 2019 om 20:52
Ik vind 37 ook wel redelijk oud. Bij mij is mn kind 13 wanneer ik 40 ben. En als ik 50 ben is kind dus al 23 en het huis uit. Toch ook wel fijn.redbulletje schreef: ↑27-03-2019 10:31Ik ben nu 50 en als ik op mijn 37 een kind had genomen zat ik nu met 'n puber van 13 in huis. Een drukke puber, een puber die je de oren van het hoofd vreet, een puber waar nog heel veel voor betaald moet worden aan school, digitale producten, clubjes. En je bent nog niet vrij om buiten de schoolvakanties op reis te kunnen.
maandag 1 april 2019 om 20:58
Niet aan beginnen als je nog steeds zo twijfelt. Ik hou zielsveel van mn kinderen maar als ik alles geweten had....heel veel zorgen, ziekte, stress en ze zijn inmiddels ook met elkaar gebrouilleerd dus "gezellige" kerst en feestdagen met zn allen zitten er ook niet meer in. Kortom: je geluk vind je niet altijd in /door/bij/met je kinderen...
maandag 1 april 2019 om 20:59
Kinderen als een soort ultraversie van de Sims!
En Bulletje:
Kinderen zijn zo ontzettend kinderachtig.
Ik vind mijn kinderen ontzettend leuk en lief en waardevol.
Ik zou met voorkennis geen andere keuze maken. Maar daarnaast ben ik stikjaloers op mijn kinderloze vrienden en familieleden.
Dus als ik met voorkennis de boel over zou mogen doen zou ik een tweeling worden.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 1 april 2019 om 22:48
zou je een kind in deze maatschappij willen zetten? Dat is iets wat ook echt vaak onderschat wordt. Mensen nemen een kind voor hun eigen belang. Omdat ze dat zo graag willen, omdat het hoort, omdat ze van elkaar houden en dan kan alleen bekroond worden met een kind.
Heel eerlijk: ik twijfel ook en neig direct naar kind-loos.
Als ik in mijn omgeving kijk is het standaard: relaties gaan kapot of lopen erg slecht waardoor mensen naar de psycholoog moeten en elkaar verliezen, er is sprake van voogdij rechtszaken en moddergooierij door babydaddys en babymothers.
de grootouders zijn zwaar zwaar oververmoeid omdat van hen verwacht wordt op de koters te passen als ouders moeten werken of moeten stappen. Die zijn dus bezig aan de tweede lichting opvoeding.
En dan nog even na te denken: wat voor leven gaat je kind krijgen? Het lijkt in de verste verte niet meer op jouw eigen jeugd.
Heel eerlijk: ik twijfel ook en neig direct naar kind-loos.
Als ik in mijn omgeving kijk is het standaard: relaties gaan kapot of lopen erg slecht waardoor mensen naar de psycholoog moeten en elkaar verliezen, er is sprake van voogdij rechtszaken en moddergooierij door babydaddys en babymothers.
de grootouders zijn zwaar zwaar oververmoeid omdat van hen verwacht wordt op de koters te passen als ouders moeten werken of moeten stappen. Die zijn dus bezig aan de tweede lichting opvoeding.
En dan nog even na te denken: wat voor leven gaat je kind krijgen? Het lijkt in de verste verte niet meer op jouw eigen jeugd.
maandag 1 april 2019 om 22:58
Van mij mag je vooral kindloos blijven als je zelf de drang niet voelt. Absoluut. Maar ik ken dus serieus kinderen die opgroeien zónder gescheiden ouders (of zelfs met maar met een goede verstandhouding) en waar de grootouders níet structureel oppassen. Je gelooft het echt bijna niet, maar ze bestaan.
En nee, het lijkt niet op mijn jeugd, maar die van mij leek ook niet op die van mij ouders en die van hen niet op die van mijn grootouders. En alle generaties dachten dat het nu toch echt wel mis moest gaan met die ‘auto’s/ televisies/ popmuziek/ computer/ internet.
En nee, het lijkt niet op mijn jeugd, maar die van mij leek ook niet op die van mij ouders en die van hen niet op die van mijn grootouders. En alle generaties dachten dat het nu toch echt wel mis moest gaan met die ‘auto’s/ televisies/ popmuziek/ computer/ internet.
maandag 1 april 2019 om 23:00
redbulletje schreef: ↑01-04-2019 20:47Het lijkt me juist één van de grootste nadelen dat je al die kinderachtige shit weer moet doorstaan. En dan dat toneelspelen (net doen of je die tekening helemaal geweldig vindt en net doen alsof sinterklaas bestaat etc) Zou daar echt geen trek in hebben. Als kind trok ik altijd al naar de fases ouder dan ik zelf was. Kinderen zijn zo ontzettend kinderachtig.
Ohja, maar je vindt die tekening soms echt geweldig als het je eigen kind is. En zo niet, dan zeg ik het ook niet, dan zeg ik “oh heb je lekker getekend?”. Dat is bij mij geen toneelspel. En over Sinterklaas liegen doe ik ook niet, ik heb van begin af aan gezegd dat hij niet bestaat en dat het een historisch figuur is. Dat vind ik ook te erg inderdaad, dat kinderachtkge gedoe terwijl )e dat zelf niet zo voelt.
Je gedrag moet wel in overeenstemming met je eigen gevoel blijven, kinderen voelen het ook haarfijn aan als dat niet zo is. Ik knutsel bijvoorbeeld ook nooit met mijn kinderen, dat trek ik echt niet, gelukkig doen ze dat overvloeidg op school. Ik doe dingen die ik zelf ook een beetje leuk vind. Anders zou het inderdaad wel erg veel energie kosten, dat hou je ook niet vol.
maandag 1 april 2019 om 23:04
Dat lijkt me idd ook nog een dingetje idd. Je zadelt een kind wel met al die maatschappelijke verplichtingen op zoals naar school moeten en moeten werken en dat in een tijd dat het sociale stelsel wordt afgebroken. Zou er nog pensioen of aow zijn voor kinderen die nu geboren worden? En hoe zit het met die klimaatgekte? Kan de jongste generatie straks helemaal niet meer op reis omdat ze het onbetaalbaar hebben gemaakt?HETISDEWAARHEID schreef: ↑01-04-2019 22:48zou je een kind in deze maatschappij willen zetten? Dat is iets wat ook echt vaak onderschat wordt. Mensen nemen een kind voor hun eigen belang. Omdat ze dat zo graag willen, omdat het hoort, omdat ze van elkaar houden en dan kan alleen bekroond worden met een kind.
Heel eerlijk: ik twijfel ook en neig direct naar kind-loos.
Als ik in mijn omgeving kijk is het standaard: relaties gaan kapot of lopen erg slecht waardoor mensen naar de psycholoog moeten en elkaar verliezen, er is sprake van voogdij rechtszaken en moddergooierij door babydaddys en babymothers.
de grootouders zijn zwaar zwaar oververmoeid omdat van hen verwacht wordt op de koters te passen als ouders moeten werken of moeten stappen. Die zijn dus bezig aan de tweede lichting opvoeding.
En dan nog even na te denken: wat voor leven gaat je kind krijgen? Het lijkt in de verste verte niet meer op jouw eigen jeugd.
maandag 1 april 2019 om 23:05
Dat klinkt wel realistischer idd.Bedjeindezon schreef: ↑01-04-2019 23:00Ohja, maar je vindt die tekening soms echt geweldig als het je eigen kind is. En zo niet, dan zeg ik het ook niet, dan zeg ik “oh heb je lekker getekend?”. Dat is bij mij geen toneelspel. En over Sinterklaas liegen doe ik ook niet, ik heb van begin af aan gezegd dat hij niet bestaat en dat het een historisch figuur is. Dat vind ik ook te erg inderdaad, dat kinderachtkge gedoe terwijl )e dat zelf niet zo voelt.
Je gedrag moet wel in overeenstemming met je eigen gevoel blijven, kinderen voelen het ook haarfijn aan als dat niet zo is. Ik knutsel bijvoorbeeld ook nooit met mijn kinderen, dat trek ik echt niet, gelukkig doen ze dat overvloeidg op school. Ik doe dingen die ik zelf ook een beetje leuk vind. Anders zou het inderdaad wel erg veel energie kosten, dat hou je ook niet vol.
maandag 1 april 2019 om 23:06
Echt? Ik heb twee kinderen maar ik ervaar dat helemaal niet zo. Ik verbaas me ook over eerdere reacties van "100% beschikbaar zijn". Als ik mezelf op vrijdagavond met wijn op de bank gooi sta ik nog steeds gewoon "uit". En ik voel me ook geen 24/7 'moeder'. Ik slaap, ik ga op pad, ik werk, ik ontspan, etc. Dan ben ik gewoon Elein de werknemer/vriendin/ verkeersdeelnemer/ domme youtubelijstjes bingewatcher. Het klinkt vermoeiend, 24/7 aan staan. Maar dat terzijdeBlauwkleedje31 schreef: ↑26-03-2019 20:32Lastig.
Zou zo mooi zijn als je een week of 4 zou kunnen proefdraaien. Helaas kan dat niet. Ik zou mijzelf wel echt goed bedenken dat er inderdaad ook veel "moeten" bij komt kijken. Dat is heel eerlijk 1 van de redenen dat ik "maar" 1 kind heb. Een kind waar ik zielsveel van hou en nooooit meer kwijt zou willen
Maar:), wel heel veel slapeloze nachten, vriendjes over de vloer (incl de moeders/vaders) en 24/7 "aan" staan. Je moet gewoon altijd beschikbaar zijn. Vroeger gooide ik mijzelf met een glaasje witte wijn op de bank op vrijdagavond en stond ik "uit". Dat laatste kan nu gewoon niet meer. Dat zijn dingen die je je wel moet bedenken.
@TO echt niet iedereen weet 100% zeker dat ze géén kinderen wil. Net zoals veel mensen ook niet 100% zeker weten dat ze kinderen willen. Sommige zijn meer 40-60, 70-30, of 50-50. Je kan dat als vervelend ervaren, maar ik heb hier eens iemand gelezen die zei dat dat juist betekent dat je hoe dan ook wel gelukkig wordt, welke keuze je ook maakt, en dat klopt denk ik wel. Dat oergevoel heb ik ook niet en als mijn partner geen kinderen had gewild, had ik ze mogelijk ook niet gehad. Ik heb ze dus wel, en ben daar erg gelukkig mee. Maar als ik een vrijer leven had gehad, was ik daar denk ik ook heel gelukkig mee geweest. En net zoals ik nu af en toe die vrijheid mis, had ik andersom vast wel eens 'wat nou als.. .had ik niet toch..." gedacht. Maar overall wordt je vast gewoon gelukkig, wat je ook kiest
Muntje opgooien anders?
dinsdag 2 april 2019 om 02:21
Mijn goeie vriendin (45) is kinderloos gebleven. Ze stelde het steeds uit, ging scheiden op haar 36e, ontmoette erna op haar 39e iemand anders. En haar nieuwe partner wilde geen kinderen, daar was hij vanaf het begin af aan duidelijk over.
Zij heeft lang nagedacht en kwam tot de conclusie dat als ze ze écht had willen hebben, ze er vast eerder haast mee had gemaakt. Ze zijn nog altijd heel gelukkig samen.
Ik ben zelf heel erg blij dat ik er wél voor heb gekozen. Maar als ik haar leven zie, met vrienden, familie en reizen, dan denk ik absoluut niet dat ze een verkeerde keuze heeft gemaakt.
Voor mezelf: ik had het niet willen missen, maar ik had dan ook een hele sterke kinderwens. Ik denk dat er niet echt een foute keuze is hier. Beide opties hebben hun voordelen.
Zij heeft lang nagedacht en kwam tot de conclusie dat als ze ze écht had willen hebben, ze er vast eerder haast mee had gemaakt. Ze zijn nog altijd heel gelukkig samen.
Ik ben zelf heel erg blij dat ik er wél voor heb gekozen. Maar als ik haar leven zie, met vrienden, familie en reizen, dan denk ik absoluut niet dat ze een verkeerde keuze heeft gemaakt.
Voor mezelf: ik had het niet willen missen, maar ik had dan ook een hele sterke kinderwens. Ik denk dat er niet echt een foute keuze is hier. Beide opties hebben hun voordelen.
dinsdag 2 april 2019 om 10:52
Dit zou ik ook gezegd kunnen hebben. Ik zeg altijd dat ik met voorkennis WEL een andere keuze zou maken, maar mijn kinderen zijn zo leuk, dat ik dat in de praktijk (eh... alsof dat ooit praktijk zou kunnen zijn
) waarschijnlijk toch niet zo doen.Toch weet ik zeker dat ik zonder kinderen ook een heel fijn leven had kunnen hebben. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik nooit aan kinderen zou beginnen, en dat vond ik toen ook helemaal prima.
dinsdag 2 april 2019 om 19:02
Snap ik ook niet. 24/7 aan staan? Ik werk gewoon. Kinderen op school en bij oppas. Ik voel me dan geen moeder. S avonds liggen ze om 20 uur in bed. Dan sta ik ook echt niet meer aan. Tuurlijk, mocht er 1 huilen (zelden) of ziek zijn dan ben je nodig. Maar anders? Vanmorgen lekker gesport. Kinderen op school. Ook dan sta ik niet 'aan'. Mobiel had ik niet bij dat uur. mocht school bellen dan kunnen ze man bereiken. Ik vind dat ik met 2 (basis)schoolgaande kinderen tijd zat heb voor andere dingen dan moeder zijn. Ik vind het allemaal wel meevallen.elein schreef: ↑01-04-2019 23:06Echt? Ik heb twee kinderen maar ik ervaar dat helemaal niet zo. Ik verbaas me ook over eerdere reacties van "100% beschikbaar zijn". Als ik mezelf op vrijdagavond met wijn op de bank gooi sta ik nog steeds gewoon "uit". En ik voel me ook geen 24/7 'moeder'. Ik slaap, ik ga op pad, ik werk, ik ontspan, etc. Dan ben ik gewoon Elein de werknemer/vriendin/ verkeersdeelnemer/ domme youtubelijstjes bingewatcher. Het klinkt vermoeiend, 24/7 aan staan. Maar dat terzijde
