Zwanger
alle pijlers
Verwerking van een miskraam
dinsdag 16 april 2019 om 12:55
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw op het forum en helaas vanwege een verdrietige reden dit topic aangemaakt. Vorige week kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was al aardig wat dagen overtijd en de positieve test bevestigde mijn zwangerschap.
Helaas heeft dit niet lang mogen duren. Een paar dagen na de test kreeg ik een miskraam.
Ik was ongeveer 5,5 week zwanger, dus het was nog heel erg pril.
Ik ben op zoek naar dames die ook in zo'n prille fase een miskraam hebben gehad en hoe je dit hebt kunnen verwerken. Als ik andere fora lees, dan hoor ik vaak dat mensen zich niet moeten aanstellen, want er heeft nog geen hartje geklopt. Ik kan me ook niet voorstellen hoe hartverscheurend het moet zijn om in een latere fase een miskraam mee te maken. Maar ondanks deze wetenschap, verminderd mijn gevoel niet.
Dus... Hoe verwerkten jullie een vroege miskraam? Ging je snel aan het werk of nam je juist vrij? Heb je het aan je omgeving verteld, of wilde je het liever geheim houden?
Ik ben nieuw op het forum en helaas vanwege een verdrietige reden dit topic aangemaakt. Vorige week kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was al aardig wat dagen overtijd en de positieve test bevestigde mijn zwangerschap.
Helaas heeft dit niet lang mogen duren. Een paar dagen na de test kreeg ik een miskraam.
Ik was ongeveer 5,5 week zwanger, dus het was nog heel erg pril.
Ik ben op zoek naar dames die ook in zo'n prille fase een miskraam hebben gehad en hoe je dit hebt kunnen verwerken. Als ik andere fora lees, dan hoor ik vaak dat mensen zich niet moeten aanstellen, want er heeft nog geen hartje geklopt. Ik kan me ook niet voorstellen hoe hartverscheurend het moet zijn om in een latere fase een miskraam mee te maken. Maar ondanks deze wetenschap, verminderd mijn gevoel niet.
Dus... Hoe verwerkten jullie een vroege miskraam? Ging je snel aan het werk of nam je juist vrij? Heb je het aan je omgeving verteld, of wilde je het liever geheim houden?
dinsdag 16 april 2019 om 13:30
Mijn miskramen waren later (9 en 10 weken). Ik ben gewoon gaan werken, want werk gaf afleiding en ging goed en dat gaf stevigheid. Ik heb het gedeeld met vrienden en ook op mijn werk. Daar overigens met die mensen die ik ofwel kende als met veel empathie, ofwel omdat ze moesten weten dat ik minder belastbaar was. In beide gevallen voelde ik me na 3 maanden weer normaal, lichamelijk en geestelijk.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
dinsdag 16 april 2019 om 13:44
Ongeveer rond de 9 weken een miskraam gehad, 2 weken daarvoor al wel een echo gehad en kloppend hartje gezien.
We hadden het in ons enthousiasme al aan onze ouders en broers/zussen verteld, dus zij wisten daarna dus ook van de miskraam.
Zelf waren we er vrij nuchter onder eerlijk gezegd, op het moment zelf wel heel verdrietig, maar ook wel vrede met het feit dat er iets niet goed ís gegaan en dat dit kan gebeuren.
Ben denk ik 2 of 3 dagen thuis gebleven van mijn werk omdat ik nogal heftige krampen en flink bloed/stolsel verlies had.
En toen het normale leven weer opgepakt eigenlijk, hoe koelbloedig dat nu ook klinkt.
Wel was het rot om de aanstaande opa's en oma's teleur te stellen en mede daardoor hebben we bij de tweede zwangerschap tot 12 weken gewacht om het nieuws te delen.
We hadden het in ons enthousiasme al aan onze ouders en broers/zussen verteld, dus zij wisten daarna dus ook van de miskraam.
Zelf waren we er vrij nuchter onder eerlijk gezegd, op het moment zelf wel heel verdrietig, maar ook wel vrede met het feit dat er iets niet goed ís gegaan en dat dit kan gebeuren.
Ben denk ik 2 of 3 dagen thuis gebleven van mijn werk omdat ik nogal heftige krampen en flink bloed/stolsel verlies had.
En toen het normale leven weer opgepakt eigenlijk, hoe koelbloedig dat nu ook klinkt.
Wel was het rot om de aanstaande opa's en oma's teleur te stellen en mede daardoor hebben we bij de tweede zwangerschap tot 12 weken gewacht om het nieuws te delen.
dinsdag 16 april 2019 om 13:46
Ik heb met 8 weken zwangerschap gehad. Ik was wel even flink verdrietig en voelde mij erg schuldig maar was ook nuchter genoeg om te beseffen dat het waarschijnlijk een goede reden had. Een maand later was ik alweer zwanger en toen was het verdriet wel echt weg. Soms denk ik er nog aan terug en dan denk ik van hoe zou het kindje geweest zijn enzo. Waar ik nog wel echt een rot gevoel van heb is dat ik het door de wc heb gespoeld omdat ik toen niet wist wat het was.
dinsdag 16 april 2019 om 13:47
vroege miskraam gehad. Eigenlijk heb ik dit geaccepteerd als "kan er bij horen". Ik kan me niet herinneren dat ik dit echt moest verwerken. Natuurlijk wel even verdrietig geweest en gebaald. Via curettage is de vrucht verwijderd, ging niet vanzelf. Maar verder is mijn leven gewoon door gegaan.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 16 april 2019 om 13:59
Ik had ook een miskraam met een week of 9, geen curretage daarna maar uitdrijving opgewekt door pilletjes ingebracht in de baarmoedermond. Ik ben gewoon gaan werken, net als anderen hier zeggen wel even verdrietig maar op naar de volgende poging.
Nou scheelt het wel dat ik nogal makkelijk zwanger werd, steeds al na 1 of 2 maanden.
Nou scheelt het wel dat ik nogal makkelijk zwanger werd, steeds al na 1 of 2 maanden.
"Just because something is typed - whether it is typed on a business card or typed in a newspaper or book - this does not mean it is true.” (The Wide Window - Lemony Snicket)
dinsdag 16 april 2019 om 14:12
Wat naar voor je 
Je stelt je niet aan, het is gewoon kut.
Ik heb een miskraam bij 10 weken gehad. Heel dubbel, want ik was nog steeds in verwachting van zijn /haar tweelingbroertje.... Ik ben een paar dagen thuis gebleven, ik was kapot van verdriet. Daarna heb ik mij weer kunnen richten op het kleintje wat gelukkig nog wel groeide.
Geef jezelf de ruimte voor verdriet. Ik denk ik nog steeds wat als....
Je stelt je niet aan, het is gewoon kut.
Ik heb een miskraam bij 10 weken gehad. Heel dubbel, want ik was nog steeds in verwachting van zijn /haar tweelingbroertje.... Ik ben een paar dagen thuis gebleven, ik was kapot van verdriet. Daarna heb ik mij weer kunnen richten op het kleintje wat gelukkig nog wel groeide.
Geef jezelf de ruimte voor verdriet. Ik denk ik nog steeds wat als....
She was brave and strong and broken, all at once.
dinsdag 16 april 2019 om 14:29
Een hele prille en eentje met iets van 11 weken. Tja, het moet zo zijn. Even gehuild, thee gedronken bij vriendin en dat was het. "Er overheen komen" vind en vond ik wat overdreven. Het is jammer maar het zal een reden hebben.
Vroeger testte je niet zo vroeg en als je dan na 2 weken oid toch nog ongesteld werd was je gewoon over tijd geweest. Dat vroege testen en dagen tellen is in mijn opinie geen verbetering.
Vroeger testte je niet zo vroeg en als je dan na 2 weken oid toch nog ongesteld werd was je gewoon over tijd geweest. Dat vroege testen en dagen tellen is in mijn opinie geen verbetering.
dinsdag 16 april 2019 om 15:03
TO: jij mag dit gewoon ervaren zoals jij dat ervaart, als ij heel erg verdrietig bent: dat mag, als jij dat wil delen met je vrienden/familie: dat mag ook. Ieder mens is anders en ieder mens andere dingen nodig.
Je vroeg naar ervaring, hier vroege miskraam (niet verwijderd door curettage of pillen, kwam vanzelf, zo wist ik dat ik een miskraam had), en ik was helemaal niet zo onder de indruk, geen idee hoe dat kan, maar was er gewoon nuchter onder. Buiten mijn man wist niemand nog dat ik zwanger was, dus ik heb het nieuws van de miskraam ook met niemand gedeeld, ik had er gewoon geen behoefte aan. Ik dacht: kan gebeuren, maar gewoon verder. Ik ben daarna weer zwanger geworden en heb nu een zoontje van 5 maanden.
Je vroeg naar ervaring, hier vroege miskraam (niet verwijderd door curettage of pillen, kwam vanzelf, zo wist ik dat ik een miskraam had), en ik was helemaal niet zo onder de indruk, geen idee hoe dat kan, maar was er gewoon nuchter onder. Buiten mijn man wist niemand nog dat ik zwanger was, dus ik heb het nieuws van de miskraam ook met niemand gedeeld, ik had er gewoon geen behoefte aan. Ik dacht: kan gebeuren, maar gewoon verder. Ik ben daarna weer zwanger geworden en heb nu een zoontje van 5 maanden.
dinsdag 16 april 2019 om 15:47
Wat je voelt, voel je. En als je daar heel verdrietig om bent, is dat helemaal ok. Bij mij ging het de eerste keer na 6 weken mis en daar was ik echt ook heel erg van slag van. Het had ruim een jaar geduurd voordat het raak was en dat het nu mis ging, met de angst dat het weer zo lang zou duren, vonden wij beiden heel verdrietig.
Inmiddels heb ik nog 5 keer een vroege miskraam gehad en alle 5 keer was het verdriet anders en op zijn eigen manier heftig. Soms kon ik er makkelijker overheen stappen, andere keren moeilijker.
Weet je wat het is: iedereen beleeft zijn kinderwens, zwangerschap en eventuele miskraam helemaal op zijn eigen manier. Heel veel is afhankelijk van context en hoe je wens op dat moment is. Dat maakt het verdriet niet vergelijkbaar en soms ook heel eenzaam. Niemand weet namelijk hoe je je echt voelt. Ik bedoel, zelf weet je het soms niet eens echt.
Het enige wat je kan doen is accepteren dat je je voelt zoals je je voelt en heel lief voor jezelf zijn. Praat erover als je erover wil praten (bij mij wist iedereen het, ik vond het heel fijn om te kunnen delen), en zwijg als je wil zwijgen. Laat je partner je troosten, troost zelf je partner ook als hij dat nodig heeft. En hoe het verder gaat, zul je moeten ervaren.
Heel veel sterkte in elk geval en een hele dikke digitale knuffel vanaf hier.
Inmiddels heb ik nog 5 keer een vroege miskraam gehad en alle 5 keer was het verdriet anders en op zijn eigen manier heftig. Soms kon ik er makkelijker overheen stappen, andere keren moeilijker.
Weet je wat het is: iedereen beleeft zijn kinderwens, zwangerschap en eventuele miskraam helemaal op zijn eigen manier. Heel veel is afhankelijk van context en hoe je wens op dat moment is. Dat maakt het verdriet niet vergelijkbaar en soms ook heel eenzaam. Niemand weet namelijk hoe je je echt voelt. Ik bedoel, zelf weet je het soms niet eens echt.
Het enige wat je kan doen is accepteren dat je je voelt zoals je je voelt en heel lief voor jezelf zijn. Praat erover als je erover wil praten (bij mij wist iedereen het, ik vond het heel fijn om te kunnen delen), en zwijg als je wil zwijgen. Laat je partner je troosten, troost zelf je partner ook als hij dat nodig heeft. En hoe het verder gaat, zul je moeten ervaren.
Heel veel sterkte in elk geval en een hele dikke digitale knuffel vanaf hier.
dinsdag 16 april 2019 om 17:00
Wat vreselijk voor je TO. Heel veel sterkte.
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die zeggen dat je je niet moet aanstellen. Ik denk dat dit een uitzonderlijke reactie is.
Het is enorm verdrietig en je kunt hier langdurig last van hebben als je het wegstopt en niet goed verwerkt.
Wat het allerbelangrijkste is, is om erover te praten. Je moet het zeker niet geheim houden.
Praten = verwerken.
Mijn moeder heeft dit ook meegemaakt. Zij praat er regelmatig over. Deel je verdriet met mensen die je lief hebt. Sterkte!
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die zeggen dat je je niet moet aanstellen. Ik denk dat dit een uitzonderlijke reactie is.
Het is enorm verdrietig en je kunt hier langdurig last van hebben als je het wegstopt en niet goed verwerkt.
Wat het allerbelangrijkste is, is om erover te praten. Je moet het zeker niet geheim houden.
Praten = verwerken.
Mijn moeder heeft dit ook meegemaakt. Zij praat er regelmatig over. Deel je verdriet met mensen die je lief hebt. Sterkte!
dinsdag 16 april 2019 om 18:13
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik merk dat het vandaag al beter gaat dan gisteren. Erover praten voelt nog niet goed, gezien ik best jong ben heb ik nog geen vrienden in de omgeving die bezig zijn voor kinderen. Maar op het forum praten helpt al enorm. Gewoon opschrijven dat het echt voorbij is maar er wel geweest is.
Ik hoop dat ik het wat meer kan afsluiten als het bloeden is gestopt.
Ik merk dat het vandaag al beter gaat dan gisteren. Erover praten voelt nog niet goed, gezien ik best jong ben heb ik nog geen vrienden in de omgeving die bezig zijn voor kinderen. Maar op het forum praten helpt al enorm. Gewoon opschrijven dat het echt voorbij is maar er wel geweest is.
Ik hoop dat ik het wat meer kan afsluiten als het bloeden is gestopt.
dinsdag 16 april 2019 om 19:36
Sterkte Pinguin. Mijn eerste miskraam was ook met 5 weken. Ik was onwijs verdrietig. Had het net de dag ervoor mijn ouders verteld, vader moest nog huilen en de dag erna kon ik ineens het slechte nieuws vertellen.
Het is vooral de droom die in duigen valt. Ik was al flink aan het brainstormen over namen, de uitgerekende datum, wanneer ik verlof zou krijgen etc.
Ik had zelf nog een ruime week vakantie hierna, dus dat kwam mij goed uit.
Daarna gewoon weer aan het werk gegaan, want dat hielp mij het beste voor de afleiding.. je merkt dan ook dat het leven gewoon weer door gaat.
Hierna weer aan de slag gegaan met ovulatietesten en meteen hierna weer zwanger. Dit maakte wel dat de 1e miskraam wat sneller verwerkt was. Helaas bleek met de termijnecho dat dit vruchtje met 9 weken was overleden.
Uiteraard heeft dit ook weer heel verwerking gekost, met name ook doordat de impact van een curettage e.d. een stuk groter was.. maar ook twijfel over je lichaam.. is er iets mis..?
Ik ben ook hierna toen ik mij lichamelijk weer goed voelde snel aan het werk gegaan. Afleiding deed weer goed. Naarmate de tijd verstreek werd het verdriet ook minder.
Nu 3 rondes later weer zwanger. Onbezorgd zwanger zijn kan niet meer, maar ik merk wel dat het weer helpt met de verwerking van de vorige keer.
Veel mensen in mijn omgeving weten van de miskramen. Ik heb hier veel steun van ervaren.
Gun jezelf vooral de tijd om de dingen te verwerken. Je kunt niet van de een op andere dag niet meer verdrietig zijn.. dat gaat geleidelijk. Jouw droom is nu even in duigen gevallen, maar houd in je achterhoofd dat het echt wel een keer goed komt en jij ook je kleintje kan knuffelen.
Het is vooral de droom die in duigen valt. Ik was al flink aan het brainstormen over namen, de uitgerekende datum, wanneer ik verlof zou krijgen etc.
Ik had zelf nog een ruime week vakantie hierna, dus dat kwam mij goed uit.
Daarna gewoon weer aan het werk gegaan, want dat hielp mij het beste voor de afleiding.. je merkt dan ook dat het leven gewoon weer door gaat.
Hierna weer aan de slag gegaan met ovulatietesten en meteen hierna weer zwanger. Dit maakte wel dat de 1e miskraam wat sneller verwerkt was. Helaas bleek met de termijnecho dat dit vruchtje met 9 weken was overleden.
Uiteraard heeft dit ook weer heel verwerking gekost, met name ook doordat de impact van een curettage e.d. een stuk groter was.. maar ook twijfel over je lichaam.. is er iets mis..?
Ik ben ook hierna toen ik mij lichamelijk weer goed voelde snel aan het werk gegaan. Afleiding deed weer goed. Naarmate de tijd verstreek werd het verdriet ook minder.
Nu 3 rondes later weer zwanger. Onbezorgd zwanger zijn kan niet meer, maar ik merk wel dat het weer helpt met de verwerking van de vorige keer.
Veel mensen in mijn omgeving weten van de miskramen. Ik heb hier veel steun van ervaren.
Gun jezelf vooral de tijd om de dingen te verwerken. Je kunt niet van de een op andere dag niet meer verdrietig zijn.. dat gaat geleidelijk. Jouw droom is nu even in duigen gevallen, maar houd in je achterhoofd dat het echt wel een keer goed komt en jij ook je kleintje kan knuffelen.
woensdag 17 april 2019 om 13:57
woensdag 17 april 2019 om 20:31
He nah - wat naar TO. Sterkte! En je mag best even verdrietig zijn hoor.
Hier twee vroege miskramen gehad. De eerste keer (met 6,5 week) vond ik het enorm verdrietig, omdat onze zwangerschap na een lang traject tot stand was gekomen. De tweede keer kon ik er beter mee dealen (ook omdat de HCG levels niet goed omhoog gingen). Werk vond ik fijn - gaf juist afleiding en ik was ook redelijk open en had van enkele collega's ook wel support.
Ik vond het vervolgens wel moeilijk(er) om te kunnen genieten van onze uiteindelijk wel succesvolle zwangerschap - altijd bang dat het mis zou gaan.
Het hielp mij wel om rationeel te bedenken dat er waarschijnlijk echt iets mis was met het embryo en de natuur dan gewoon ingrijpt. Vanuit een medisch perspectief is een miskraam soms zelfs een zegen, omdat de natuur een beslissing neemt die jij niet in een later stadium hoeft te nemen. Emotioneel is het echter anders.
Hopelijk weet je het snel een plekje te geven. Nogmaals sterkte!
Hier twee vroege miskramen gehad. De eerste keer (met 6,5 week) vond ik het enorm verdrietig, omdat onze zwangerschap na een lang traject tot stand was gekomen. De tweede keer kon ik er beter mee dealen (ook omdat de HCG levels niet goed omhoog gingen). Werk vond ik fijn - gaf juist afleiding en ik was ook redelijk open en had van enkele collega's ook wel support.
Ik vond het vervolgens wel moeilijk(er) om te kunnen genieten van onze uiteindelijk wel succesvolle zwangerschap - altijd bang dat het mis zou gaan.
Het hielp mij wel om rationeel te bedenken dat er waarschijnlijk echt iets mis was met het embryo en de natuur dan gewoon ingrijpt. Vanuit een medisch perspectief is een miskraam soms zelfs een zegen, omdat de natuur een beslissing neemt die jij niet in een later stadium hoeft te nemen. Emotioneel is het echter anders.
Hopelijk weet je het snel een plekje te geven. Nogmaals sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 17 april 2019 om 20:54
Ik sprak er gewoon over en toen viel het mij op dat bijna iedereen het had gehad. Zo leek het tenminste.Pinguïn schreef: ↑17-04-2019 13:57Wat een ontroerende verhalen zeg. Ik ben van al jullie verhalen toch wel even stil geworden.
Het doet me goed om te lezen dat veel van jullie nu een kindje hebben of zwanger zijn geraakt. Je weet wel dat het normaal is, maar als je het ineens gebeurt voel je je zo alleen.
woensdag 17 april 2019 om 21:04
Voel je vooral zoals je je voelt, daar heeft niemand anders wat over te zeggen. Ik heb met 9 weken een miskraam gehad na een kloppend hartje en ben er helemaal stuk van geweest. 3 weken thuis gebleven en lang last van gehad. Rationeel gezien kon ik het allemaal verklaren en plaatsen, alleen emotioneel niet. Maar ik heb mijn tijd genomen en daar ben ik achteraf blij mee. Veel sterkte en ik hoop dat, als je daar aan toe bent, je snel weer een goede zwangerschap tegemoet gaat..
