Schema therapie kletspraat

Goedemorgen,

Zo, nu gaat het 'gewone' leven weer beginnen na al die hectische weken en een lang weekend. En wat ben ik er zenuwachtig voor. @Martje en @Cestlavie, het klopt inderdaad dat ik het te druk heb gehad op werk. Dat merkte ik een paar weken terug, maar het was voor een vaste periode door bepaalde omstandigheden, dus ook zeker tijdelijk. Privé gebeurde er echter ook wat, was niet per se vervelend, maar kostte ook wel de nodige tijd en inspanning (ook weg van werk) en sindsdien merk ik dat ik de grip meer ben kwijt geraakt. Ik weet niet precies wat waardoor komt of dat het geheel toevallig is, maar wat ik wel merk is dat ik me weer erg onzeker voel, me weer erg aan het meten ben aan de (vermeende, die ik zelf invul natuurlijk) reacties van anderen, dat ik me erg op behoeftes van anderen aan het richten ben en bang ben voor het oordeel van anderen en minder aandacht voor het zorgen voor het angstige kind. Alles gaat denk ik op elkaar stapelen en dan zit ik weer in het oude rad waarbij ik te veel af ga op de buitenwereld en te weinig in contact ben met mezelf. Veel kritiek ook naar mezelf toe. Ik zie ook weer erg tegen mijn werk op en zou het liefst nu weglopen voor alle interacties, dat gevoel weer om niet goed genoeg te zijn uit de weg gaan. Maar goed....dit is herstellen hè, tegen je valkuilen aan lopen, weer herpakken, sterker worden zodat iets meer een gewoonte wordt. Dat heeft gewoon tijd en oefening nodig.

Goed thema trouwens dat hier besproken wordt over de 'verliefde' gevoelens.

@cestlavie, hoe werkt dat bij jou met de hectische tijd? En dat het als veel gaat voelen? Is het ook gewoon veel? Of raak je jezelf kwijt daardoor? Word je meer onzeker/angstig/boos/verdrietig? Mis je trouwens sterke, zelfverzekerde mensen in jouw omgeving? Wat voor type is jouw vriend wat dat betreft?

@martje, fijn dat jullie naar een mediator toe gaan. Hopelijk kan het scheidingsproces wel zo soepel mogelijk gaan verlopen.

@prazo, wat erg om terug te lezen dat je zulke nare gedachten hebt over je eigen gevoel en behoeftes! Dat het ranzig en ziek zou zijn. Terwijl je behoeftes juist heel logisch en menselijk zijn. Dat betekent niet dat alle behoeftes bevredigd moeten worden, maar dát ze er zijn is niet gek. Dat leren we kinderen ook in de loop van hun leven. Als baby is het belangrijk om alle behoeftes te zien en te bevredigen, maar naarmate ze ouder worden leren ze steeds meer dat niet alles (nu!) kan en hopelijk ook veel meer hoe ze behoeftes kunnen verdragen of op een passende manier mee om kunnen gaan. En zo ontwikkel je je als het goed is tot gezonde volwassene (die ook echt niet heel de tijd perfect in balans is of nooit uit de bocht schiet!) Maar misschien is die behoefte afwijzen nog wat makkelijker (en bekender!) dan het grote verdriet dat achterblijft als je de behoefte erkent...en dus ook het enorme gat dat er blijkt te zitten. Het kan zo vermoeiend zijn om te zien hoe veel werk je moet verzetten, althans, zo voelt het voor mij op dit moment. Ik ben zelf niet goed om in contact komen met dat grote gat....in therapie heb ik wel gemerkt dat het helpt om te voelen hoe het ook kan zijn, om dan te kunnen voelen wat er niet is of was. Zo heb ik met mijn therapeut door een oefening even rust en veiligheid kunnen voelen. Dat gevoel probeer ik me voor te stellen als ik wil weten wat de gezonde volwassene moet bieden. Ik merkte dat het ook het gevoel was waar ik van tevoren zo vaak naar zocht en eigenlijk waar ik naar zocht als ik aan het zelfsussen was. Even niks hoeven. Dat ik het met mijn therapeut even toe heb kunnen laten, en dat ging eigenlijk pas echt met heel fysieke oefeningen, helpt me wel de weg vinden in waar mijn behoeftes liggen en het vertalen van mijn gevoel. Maar dat lijk jij ook wel al goed te zien en wat te voelen in de interacties di je hebt met de mensen bij wie je deze 'verliefde' gevoelens krijgt. Ik vind het knap dat je er zo over schrijft, zo open over de behoeftes die er zijn. Op het forum vind ik dat zelf lastig in verband met herkenbaarheid, maar zelf vind ik dat ook lastig, ik gooi vaak al snel de deur dicht en dan heb ik dat niet eens door van mezelf. Een klein beetje behoefte mag er zijn en dan wil ik dat snel wegwerken en onder controle hebben. En dan ben ik blij en trots dat het er mocht zijn en heb ik niet eens door dat het slechts een topje van de ijsberg is. Daar mag ik nog wel wat mee.

Ik denk trouwens dat als iemand beschikbaar wordt voor jou ook jouw volwassenstuk wordt aangesproken (logisch ook, want anderen zien jou gewoon als volwassen vrouw ) en dat is supereng als je gezonde volwassene nog niet zo stevig is of veel aanwezig. Als je meer gewend bent dat de kindstukken je leven regeren en bepalen. Dan wil je natuurlijk meer vanuit het kindstuk dan dat je volwassenstuk meer kan leven. En dat is logisch ook als dat kindstuk nog zo veel tekort komt.

tu1nhek schreef: ↑

23-04-2019 08:59

Goedemorgen,

Zo, nu gaat het 'gewone' leven weer beginnen na al die hectische weken en een lang weekend. En wat ben ik er zenuwachtig voor. @Martje en @Cestlavie, het klopt inderdaad dat ik het te druk heb gehad op werk. Dat merkte ik een paar weken terug, maar het was voor een vaste periode door bepaalde omstandigheden, dus ook zeker tijdelijk. Privé gebeurde er echter ook wat, was niet per se vervelend, maar kostte ook wel de nodige tijd en inspanning (ook weg van werk) en sindsdien merk ik dat ik de grip meer ben kwijt geraakt. Ik weet niet precies wat waardoor komt of dat het geheel toevallig is, maar wat ik wel merk is dat ik me weer erg onzeker voel, me weer erg aan het meten ben aan de (vermeende, die ik zelf invul natuurlijk) reacties van anderen, dat ik me erg op behoeftes van anderen aan het richten ben en bang ben voor het oordeel van anderen en minder aandacht voor het zorgen voor het angstige kind. Alles gaat denk ik op elkaar stapelen en dan zit ik weer in het oude rad waarbij ik te veel af ga op de buitenwereld en te weinig in contact ben met mezelf. Veel kritiek ook naar mezelf toe. Ik zie ook weer erg tegen mijn werk op en zou het liefst nu weglopen voor alle interacties, dat gevoel weer om niet goed genoeg te zijn uit de weg gaan. Maar goed....dit is herstellen hè, tegen je valkuilen aan lopen, weer herpakken, sterker worden zodat iets meer een gewoonte wordt. Dat heeft gewoon tijd en oefening nodig.

Goed thema trouwens dat hier besproken wordt over de 'verliefde' gevoelens.

@cestlavie, hoe werkt dat bij jou met de hectische tijd? En dat het als veel gaat voelen? Is het ook gewoon veel? Of raak je jezelf kwijt daardoor? Word je meer onzeker/angstig/boos/verdrietig? Mis je trouwens sterke, zelfverzekerde mensen in jouw omgeving? Wat voor type is jouw vriend wat dat betreft?

Tu1nhek, de gevoelens die je benoemt, gevoelens van onzekerheid en de angst voor de reacties van anderen en de kritiek naar jezelf, was dat bij jou eerder/ vroeger ( nog )meer dan dat je dat nu hebt? Of is het gevoel nog hetzelfde en ga je er anders mee om? (Ik hoop denk ik graag te horen dat het afngenomen is)
Ik herken behoorlijk een aantal dingen bij mezelf die beschrijft en ik merk door het lezen van je bericht, dat ik er een hopeloos en angstig gevoel door krijg. Vooral om te lezen dat iemand als jij die ook al zo veel inzicht heeft in zichzelf, toch dat blijft voelen en denken, daardoor bekruipt mij nu dit gevoel en denk ik 'o nee jemig, als het maar minder wordt en het liefst weg gaat.
Heeft wellicht ook met vandaag te maken. Ik heb te horen gerkregen dat ik nu nog 7 maanden dezelfde behandelaar heb en dan weer een andere krijg en daarnaast heb ik het behandelplan voorgeschoteld gekregen en besproken, waarin ik mij wel herken, maar de helft nog mis.... Ik heb geen gevoelens van verlating, maar ik ken mezelf en weet dat ik mij nu helemaal niet ga verbinden met deze behandelaar. Dus het word heel functioneel, dat roept wel het gemis van de vorige therapeute op. Ik heb ook verschrikkelijk gehuild vandaag. Ik mis het gevoel dat zij mij gaf. Het gevoel dat ik niet alleen was en iemand had die mij er doorheen zou slepen.
Ik voel me daardoor nu angstig en vraag me sterk af hoeveel de therapie gaat helpen. Wellicht heb ik te hoge verwachtingen tav therapie, ik wil het liefst een andere persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die bruist van energie, liefde, optimisme, die niet zo snel boos word en/of zich gekrenkt en eenzaam voelt, die niet zo angstig is en niet steeds vlucht of strijd.
Na ja, jullie lezen het, hoge verwachtingen dus.

Ik schreef idd dat ik voor mijn gevoel ook een hectische tijd heb, echter voelt het vaak voor mij altijd hectisch en veel. Maar op dit moment is het denk ik veel om werk en therapie en alles er omheen te combineren. Ik strijd heel erg tegen mijn somberheid, de angst om er aan onder door te gaan en dat wil ik niet. Op het werk heb ik veel moeite om niet te verzanden in mijn gevoelens en gedachten, het lukt niet goed om mij te focussen op het werk an sich. daardoor voelt het alsof ik achter de feiten aan loop en soms loop ik ook lett er achter aan en dat zorgt voor gevoelens van falen en waardeloosheid. In de avond kom ik vaak huis en voel me boos en gefrustreerd en onrustig, mede omdat ik merk dat ik weinig plezier en geluk ervaar in mijn leven. Omdat ik dit gevoel ook niet echt kan delen, of ik deel het en voel mij onbegrepen zorgt dat voor eenzame gevoelens denk ik. Mijn vriend doet erg zijn best om mij te begrijpen, echter zit er in hem ook vaak een kritische kant. Hij zegt soms letterlijk, o lieverd dat voelt niet fijn , maar niet bij de pakken neerzitten en weer door,.....cestlavie. Klinkt voor mij als, genoeg gezeurd en weer door.
Om meteen antwoord te geven op je vraag wat voor type hij is. Hij is 12 jaar ouder dan ik en werkt altijd veel en hard. Hij is kritisch naar zichzelf en naar anderen en hij is soms snel op zijn teentjes getrapt en dan trekt hij zich terug doordat hij boos is wanneer hij bv kritiek ervaart. Hij komt erg zelfverzekerd over en is zacht en sociaal naar iedereen, vaak zijn mensen dol op hem en vinden ze hem charmant en leuk. Ik ken zijn kwetsbare kant, de kant dat hij zich somber voelt en soms niet gewaardeerd voelt en zich verdrietig voelt. Maar waneer hij boos is op iemand komt het ook vaak niet goed, dna neemt hij volledig afstand ook. Daar waar ik de neiging heb om mij naar hem afhankelijk op te stellen, schiet hij door naar de andere kant, nl onafhankelijk zijn. Dat maakt onze relatie vaak ingewikkeld en kwetsbaar.

Cestlavie83 schreef: ↑

23-04-2019 21:12

Tu1nhek, de gevoelens die je benoemt, gevoelens van onzekerheid en de angst voor de reacties van anderen en de kritiek naar jezelf, was dat bij jou eerder/ vroeger ( nog )meer dan dat je dat nu hebt? Of is het gevoel nog hetzelfde en ga je er anders mee om? (Ik hoop denk ik graag te horen dat het afngenomen is)

.
Hoi cestlavie,

Nou, dan kan ik je enigszins geruststellen want het gevoel is zeker anders dan voorheen én minder omdat ik er anders mee omga. Daarnaast heb ik veel meer het positieve ernaast gekregen wat ook veel meer overheerst (eigenlijk zeg ik dat de gezonde volwassene sterker is geworden en meer voor de kindmodi kan zorgen waardoor de kindmodi eigenlijk steeds minder de kop op steken en steeds minder vaak iets nodig hebben). Maar ook ik loop tegen moeilijke situaties aan, er zijn dingen die mij triggeren, er zijn tijden van drukte of extra vermoeidheid. En het is ook nog steeds een work in progress. Een groot verschil is dat ik mijn gevoel me minder vaak overkomt, maar dat ik het gevoel heb dat ik er meer over te zeggen heb. En daar ben ik me meer bewust van. Als je kijkt naar afgelopen weken, ik heb het te druk gehad, ik ben te veel weggegaan bij het zorgen voor het kindstuk (in mijn therapie werken we niet met modi, enkel met 'kindstuk' en 'volwassene' om het maar zo te noemen) en ben dus meegegaan in de rad van de oude boodschappen en overtuigingen. En misschien omdat het ook gewoon goed ging, dat ik er te weinig alert op was, te veel op ging in de waan van de dag en daardoor het niet zag aankomen en er niet snel genoeg bij was. Dus daar ben ik nu mee bezig en ook nóg meer compassie hebben voor dat kindstuk, volgens mijn therapeut neem ik het nog steeds niet serieus genoeg.

Wat mij heel erg geholpen heeft in mijn proces was óveral een stap terugdoen, eigenlijk tot de 'bodem' voor mijn gevoel. Ik heb mijn baan opgezegd en ben werk gaan doen dat véél laagdrempeliger was (ja, dit was eng en voelde als falen en ik was bang dat ik 'te zwak' was voor mijn eigen werk en dat dit een bevestiging was daarvan) en mijn partner en ik zijn in een moeilijke tijd een periode apart van elkaar gaan wonen. Ik had door beide echt de ruimte om alleen met mijn eigen proces bezig te zijn. En dit 'teruggaan naar de basis' was in veel opzichten heel goed voor mij en het werk dat ik ging doen droeg eigenlijk zelfs bij aan mijn proces (kan ik wel in PB delen als je wil). En toen was ik er uit eindelijk toch weer aan toe om mijn eigen werk weer op te pakken, dus mijn angst dat ik niks aankon kwam niet uit (juist het tegenovergestelde). Maar ik had het wel nodig om los te laten. En dat is eigenlijk steeds geweest, echt (durven) loslaten om dingen anders te kúnnen doen. Dus dat waar je het meeste aan vasthoudt, dat waarvan je denkt dat je het niet los kán laten, dat kan je misschien de meeste informatie geven over je kernovertuigingen. En ik kan je ook vertellen dat ik, qua persoonlijkheid, alles bleek te zijn wat ik wilde, maar waar ik bang voor was niet te zijn. Ik was altijd zo hard aan het werk omdat ik dacht dat ik dat niet was en dat ik zus of zo moest doen om dat te zijn. Loslaten voelde natuurlijk als het domste wat ik kon doen, want zo'n persoon met zulke onwenselijke eigenschappen moet echt een beetje in het gareel gehouden worden! Als ik los zou laten dan zou het al helemaal uit de hand lopen en zou ik ook nóg verder weg raken van de persoon die ik wilde zijn. Alleen door los te laten kon ik mezelf de ruimte geven en kon ik langzaam gaan zien en, wonder boven wonder, ervaren dat ik misschien toch wel de persoon was die ik al die tijde wilde zijn en dacht dat ik niet was. Juist door meer toe te geven aan mezelf. Daarvoor maakte ik het juist zélf weg. Ik erkende mijn behoeftes niet, ik erkende mezelf niet, ik gaf mezelf totaal geen ruimte om gewoon te zijn en op mezelf te vertrouwen waardoor ik ook niet die persoon kón zijn. Nouja, dat is ook weer streng, want anderen zagen het wel, ik was die persoon altijd al, alleen voor mezelf was ik het niet en voor mezelf was het en self-fulfilling prophecy.

Wat rot dat je weer te horen hebt gekregen dat je behandelaar over 7 maanden weggaat. Is zij in opleiding dat dat nu al duidelijk is? Dit raakt voor jou wel een thema en zal je net zien dat je áltijd geraakt wordt in de thema's die er spelen. Dus precies bij jou dat er weer een therapeut weggaat. Besef ook wel dat, hoewel het een thema raakt en je schrijft 'ik ken mezelf, ik ga me nu niet binden' dat laatste een keuze is in het hier en nu. Ja, het maakt het je moeilijk, er worden bepaalde thema's en reacties getriggerd waarschijnlijk door je ervaringen uit het verleden. Maar in het hier en nu, in 2019 waarin je óók een volwassen cestlavie bent hoef je niet uit contact te gaan, hoef je niet dezelfde weg te bewandelen als voorgaande keren en kan je ervoor kiezen om je wél te verbinden en het contact wél aan te gaan. En ook juist dit te bespreken. Want ook dit weer geeft je informatie over hoe het was, over het kindstuk en dat is zeker iets om serieus te nemen. Alleen ga je het ook weer op je eigen kindstuk afreageren als jij als volwassene er nu voor kiest om het contact niet aan te gaan. Eigenlijk laat je je kindstuk stikken zoals dat in het verleden met jou is gebeurd. Wil je dat herhalen of wil je juist nu het patroon doorbreken? Er zijn trouwens ook nog andere therapeuten bij de groep betrokken toch? Blijft dat stabiel. Het is altijd vervelend als therapeuten wisselen, dat wel. Maar 7 maanden duurt nog wel een tijdje, heb het erover!

Prima toch trouwens om te bespreken dat je de helft nog mist in je behandelplan? Het is jouw behandelplan. Je krijgt het niet voorgeschoteld, je maakt het samen, dus als je vindt dat er iets bij moet moet je dat zeker bespreken!

Je relatie klinkt inderdaad ingewikkeld zo, alsof jullie wel elkaar aanvullen in jullie behoeftes op een niet geheel gezonde manier. Maar dat is logisch hoor, we zoeken allemaal partners op die in ons systeem en in onze patronen passen. Maar je moet het wel kunnen zien en beiden bereid zijn iets aan te passen wil je de patronen doorbreken. Anders blijf je dezelfde patronen steeds voeden. Of je moet, zoals ik het geloof ik bij snorrie lees, juist een heel veilig, stabiel en emotioneel gezond persoon getroffen hebben. Mijn man leek eerst als die laatste, vooral als je mij ernaast zette. Ik was eigenlijk altijd de 'kwetsbare' (in psychische zin) maar later bleek dat toch niet helemaal te kloppen. Eigenlijk leek hij vooral heel stabiel omdat hij zijn eigen behoeftes en gevoelens niet erkende en was zijn strategie om te vluchten zodra het te ongemakkelijk werd. Dus ook hij bleek één en ander te hebben om aan te werken.

Als baby is het belangrijk om alle behoeftes te zien en te bevredigen, maar naarmate ze ouder worden leren ze steeds meer dat niet alles (nu!) kan en hopelijk ook veel meer hoe ze behoeftes kunnen verdragen of op een passende manier mee om kunnen gaan. En zo ontwikkel je je als het goed is tot gezonde volwassene

Tuinhek, ik pik dit stukje eruit omdat dat precies is waar gisteren de therapie over ging. Dat ik heel slecht kan verdragen dat ik mij rot voel, niet gezien, niet gehoord. En tegelijk is er dan een straffende ouder die het belachelijk vindt, dat ik eens 'normaal' moet gaan doen.

Daarnaast heb ik gisteren ook mijn behandelplan besproken, maar ik sta er nu echt niet meer achter. Er staan voor mijn gevoel veel te grote doelen in. En zonder concrete stappen hoe ik daar over 8 maanden ga komen, raak ik compleet in paniek. Ik ben continu aan het malen en de straffende ouder pakt alles aan om mij op m'n kop te zitten.

tu1nhek schreef: ↑

24-04-2019 10:46

.

Wat mij heel erg geholpen heeft in mijn proces was óveral een stap terugdoen, eigenlijk tot de 'bodem' voor mijn gevoel. Ik heb mijn baan opgezegd en ben werk gaan doen dat véél laagdrempeliger was (ja, dit was eng en voelde als falen en ik was bang dat ik 'te zwak' was voor mijn eigen werk en dat dit een bevestiging was daarvan) en mijn partner en ik zijn in een moeilijke tijd een periode apart van elkaar gaan wonen. Ik had door beide echt de ruimte om alleen met mijn eigen proces bezig te zijn. En dit 'teruggaan naar de basis' was in veel opzichten heel goed voor mij en het werk dat ik ging doen droeg eigenlijk zelfs bij aan mijn proces (kan ik wel in PB delen als je wil). En toen was ik er uit eindelijk toch weer aan toe om mijn eigen werk weer op te pakken, dus mijn angst dat ik niks aankon kwam niet uit (juist het tegenovergestelde). Maar ik had het wel nodig om los te laten. En dat is eigenlijk steeds geweest, echt (durven) loslaten om dingen anders te kúnnen doen. Dus dat waar je het meeste aan vasthoudt, dat waarvan je denkt dat je het niet los kán laten, dat kan je misschien de meeste informatie geven over je kernovertuigingen. En ik kan je ook vertellen dat ik, qua persoonlijkheid, alles bleek te zijn wat ik wilde, maar waar ik bang voor was niet te zijn. Ik was altijd zo hard aan het werk omdat ik dacht dat ik dat niet was en dat ik zus of zo moest doen om dat te zijn. Loslaten voelde natuurlijk als het domste wat ik kon doen, want zo'n persoon met zulke onwenselijke eigenschappen moet echt een beetje in het gareel gehouden worden! Als ik los zou laten dan zou het al helemaal uit de hand lopen en zou ik ook nóg verder weg raken van de persoon die ik wilde zijn. Alleen door los te laten kon ik mezelf de ruimte geven en kon ik langzaam gaan zien en, wonder boven wonder, ervaren dat ik misschien toch wel de persoon was die ik al die tijde wilde zijn en dacht dat ik niet was. Juist door meer toe te geven aan mezelf. Daarvoor maakte ik het juist zélf weg. Ik erkende mijn behoeftes niet, ik erkende mezelf niet, ik gaf mezelf totaal geen ruimte om gewoon te zijn en op mezelf te vertrouwen waardoor ik ook niet die persoon kón zijn. Nouja, dat is ook weer streng, want anderen zagen het wel, ik was die persoon altijd al, alleen voor mezelf was ik het niet en voor mezelf was het en self-fulfilling prophecy.

Niet alleen een heel moedig proces, zeker ook een heel sterk proces wat je met jezelf bent aangegaan. Echt heel moedig dat je zelfs je werk en je relatie hebt veranderd om tot de kern te komen en vanaf daar weer op te bouwen. Inderdaad ook een opluchting om te lezen dat sommige gevoelens en gedachten kunnen veranderen of minder sterk worden. Dat het haalbaar is om patronen te veranderen. Maar ik lees ook hoe hard je ervoor / eraan gewerkt hebt.
Daar raakte je bij mij ook een gevoelig punt, dat ik in het hier en nu ook keuzes heb, bv aangaande wel of niet verbinden met de behandelaar die ik heb. Inderdaad is ze in opleiding tot klinisch psycholoog en moet ze een andere werkplek. Ik was gisteren ook in een bepaalde stemming toen ik mijn stuk schreef, ik denk dat ik toch wel boos/ geraakt was dat het 'weer ' bij mij moet gebeuren, maar ik liet dat gevoel denk ik niet toe en daar word ik nonchalant/ passief aggressief van. Ik weet dat ik scherp moet blijven om eigen verantwoordelijkheid te nemen in mijn eigen proces, ik ben denk ik geneigd om mij slachtoffer te voelen van de situatie. Tevens roept dat ook een sterk kritische kant op denk ik.
Dat loslaten wat je noemt, hoe wist je wat je moest loslaten. Ik probeer bij mezelf na te gaan wat ik zo krampachtig vasthoud, misschien is angst mijn grootste probleem. Ik ga nadenken over dat gedeelte, ik weet eigenlijk niet wat ik zou kunnen loslaten.

martje55 schreef: ↑

24-04-2019 13:20

Als baby is het belangrijk om alle behoeftes te zien en te bevredigen, maar naarmate ze ouder worden leren ze steeds meer dat niet alles (nu!) kan en hopelijk ook veel meer hoe ze behoeftes kunnen verdragen of op een passende manier mee om kunnen gaan. En zo ontwikkel je je als het goed is tot gezonde volwassene

Tuinhek, ik pik dit stukje eruit omdat dat precies is waar gisteren de therapie over ging. Dat ik heel slecht kan verdragen dat ik mij rot voel, niet gezien, niet gehoord. En tegelijk is er dan een straffende ouder die het belachelijk vindt, dat ik eens 'normaal' moet gaan doen.

Daarnaast heb ik gisteren ook mijn behandelplan besproken, maar ik sta er nu echt niet meer achter. Er staan voor mijn gevoel veel te grote doelen in. En zonder concrete stappen hoe ik daar over 8 maanden ga komen, raak ik compleet in paniek. Ik ben continu aan het malen en de straffende ouder pakt alles aan om mij op m'n kop te zitten.

Martje zo herkenbaar wat je schrijft (beide punten), nadat ik gisteren mijn behandelplan heb gelezen riep het bij mij ook van alles op. Niet alleen het gevoel, de angst dat er dingen over het hoofd zijn gezien en missen, maar omdat ik bang ben dat het mij niet gaat lukken en daardoor niet gaat helpen. Ik ga volgende week in gesprek over het behandelplan en mijn angstgedachten voorleggen.

Wat ik mij afvraag, wanneer je vanaf je geboorte/kindertijd een chronisch te kort heb gehad in het voorzien van de basis behoeften, kan het dan zijn dat je dat 'gat' misschien nooit meer helemaal kan dichten?
Ik merk dat ik een (bijna?) onvervulbare behoefte heb aan gezien worden, getroost worden en bevestiging krijgen. Ik weet dat ik sowieso nog aan het leren ben om mezelf hierin te voorzien, maar kan het zijn dat het misschien nooit als genoeg kan voelen?

Cestlavie83 schreef: ↑

24-04-2019 19:23

Martje zo herkenbaar wat je schrijft (beide punten), nadat ik gisteren mijn behandplan heb gelezen riep het bij mij ook van alles op. Niet alleen het gevoel, de angst dat er dingen over het hoofd zijn gezien en missen, maar omdat ik bang ben dat het mij niet gaat lukken en daardoor niet gaat helpen. Ik ga volgende week in gesprek over het behandelplan en mijn angstgedachten voorleggen.

Wat ik mij afvraag, wanneer je vanaf je geboorte/kindertijd een chronisch te kort heb gehad in het voorzien van de basis behoeften, kan het dan zijn dat je dat 'gat' misschien nooit meer helemaal kan dichten?
Ik merk dat ik een (bijna?) onvervulbare behoefte heb aan gezien worden, getroost worden en bevestiging krijgen. Ik weet dat ik sowieso nog aan het leren ben om mezelf hierin te voorzien, maar kan het zijn dat het misschien nooit als genoeg kan voelen?

Ik vraag me dit ook af, inderdaad. Het voelt als onbevredigbaar, eerlijk gezegd.

tu1nhek schreef: ↑

24-04-2019 10:46

.
Hoi cestlavie,

Nou, dan kan ik je enigszins geruststellen want het gevoel is zeker anders dan voorheen én minder omdat ik er anders mee omga. Daarnaast heb ik veel meer het positieve ernaast gekregen wat ook veel meer overheerst (eigenlijk zeg ik dat de gezonde volwassene sterker is geworden en meer voor de kindmodi kan zorgen waardoor de kindmodi eigenlijk steeds minder de kop op steken en steeds minder vaak iets nodig hebben). Maar ook ik loop tegen moeilijke situaties aan, er zijn dingen die mij triggeren, er zijn tijden van drukte of extra vermoeidheid. En het is ook nog steeds een work in progress. Een groot verschil is dat ik mijn gevoel me minder vaak overkomt, maar dat ik het gevoel heb dat ik er meer over te zeggen heb. En daar ben ik me meer bewust van. Als je kijkt naar afgelopen weken, ik heb het te druk gehad, ik ben te veel weggegaan bij het zorgen voor het kindstuk (in mijn therapie werken we niet met modi, enkel met 'kindstuk' en 'volwassene' om het maar zo te noemen) en ben dus meegegaan in de rad van de oude boodschappen en overtuigingen. En misschien omdat het ook gewoon goed ging, dat ik er te weinig alert op was, te veel op ging in de waan van de dag en daardoor het niet zag aankomen en er niet snel genoeg bij was. Dus daar ben ik nu mee bezig en ook nóg meer compassie hebben voor dat kindstuk, volgens mijn therapeut neem ik het nog steeds niet serieus genoeg.

Wat mij heel erg geholpen heeft in mijn proces was óveral een stap terugdoen, eigenlijk tot de 'bodem' voor mijn gevoel. Ik heb mijn baan opgezegd en ben werk gaan doen dat véél laagdrempeliger was (ja, dit was eng en voelde als falen en ik was bang dat ik 'te zwak' was voor mijn eigen werk en dat dit een bevestiging was daarvan) en mijn partner en ik zijn in een moeilijke tijd een periode apart van elkaar gaan wonen. Ik had door beide echt de ruimte om alleen met mijn eigen proces bezig te zijn. En dit 'teruggaan naar de basis' was in veel opzichten heel goed voor mij en het werk dat ik ging doen droeg eigenlijk zelfs bij aan mijn proces (kan ik wel in PB delen als je wil). En toen was ik er uit eindelijk toch weer aan toe om mijn eigen werk weer op te pakken, dus mijn angst dat ik niks aankon kwam niet uit (juist het tegenovergestelde). Maar ik had het wel nodig om los te laten. En dat is eigenlijk steeds geweest, echt (durven) loslaten om dingen anders te kúnnen doen. Dus dat waar je het meeste aan vasthoudt, dat waarvan je denkt dat je het niet los kán laten, dat kan je misschien de meeste informatie geven over je kernovertuigingen. En ik kan je ook vertellen dat ik, qua persoonlijkheid, alles bleek te zijn wat ik wilde, maar waar ik bang voor was niet te zijn. Ik was altijd zo hard aan het werk omdat ik dacht dat ik dat niet was en dat ik zus of zo moest doen om dat te zijn. Loslaten voelde natuurlijk als het domste wat ik kon doen, want zo'n persoon met zulke onwenselijke eigenschappen moet echt een beetje in het gareel gehouden worden! Als ik los zou laten dan zou het al helemaal uit de hand lopen en zou ik ook nóg verder weg raken van de persoon die ik wilde zijn. Alleen door los te laten kon ik mezelf de ruimte geven en kon ik langzaam gaan zien en, wonder boven wonder, ervaren dat ik misschien toch wel de persoon was die ik al die tijde wilde zijn en dacht dat ik niet was. Juist door meer toe te geven aan mezelf. Daarvoor maakte ik het juist zélf weg. Ik erkende mijn behoeftes niet, ik erkende mezelf niet, ik gaf mezelf totaal geen ruimte om gewoon te zijn en op mezelf te vertrouwen waardoor ik ook niet die persoon kón zijn. Nouja, dat is ook weer streng, want anderen zagen het wel, ik was die persoon altijd al, alleen voor mezelf was ik het niet en voor mezelf was het en self-fulfilling prophecy.

Wow wat een mooi stuk om te lezen, Tu1nhek. En het geeft me ook hoop, want precies wat je schrijft over die moeheids-trigger, had ik vandaag ook. Het is echt ondoenlijk druk en er wordt teveel van me verwacht eigenlijk. Ik ben dan ook niet goed in aan de rem trekken (het aangeven) want dat voelt teveel als falen. Dan denk ik gelijk dat ik ondermaats presteer, als ik het niet kan. Dus uit angst ga ik door en vervolgens ben ik zo vermoeid dat mijn kindmodi ineens boos wordt omdat bijvoorbeeld een andere collega iets meer geholpen wordt met taken dan ik en dan kan ik daar al ineens iets heel groots van gaan maken in mijn hoofd, van ze zijn me gewoon aan het naaien expres. Ze laten mij alles alleen uitzoeken en ik ben het niet waard om hulp te krijgen. Terwijl ik zelf een houding aanneem van ik kan het allemaal wel, ik doe het wel even. Maar dan ineens ben ik overal boos om en op iedereen boos terwijl ik denk ik eigenlijk gewoon heel erg boos op mezelf ben dat ik niet gewoon eerlijk zeg dat het niet lukt. Ik wacht dan tot mijn gedrag gaat opvallen en iemand anders ingrijpt en helpt, zonder dat ik het hoef te vragen. Ik worstel daar echt gigantisch mee nu. Maar ik zie het ondertussen wel, de worsteling, dus ik weet eigenlijk ook wel wat de volgende stap moet zijn: op tijd hulp vragen en aangeven dat het niet lukt...

Prazo36 schreef: ↑

24-04-2019 21:50

Ik vraag me dit ook af, inderdaad. Het voelt als onbevredigbaar, eerlijk gezegd.

https://thamarconsult.nl/test/emotionel ... behoeften/

Gekopieerd:
Het meest storende van onvervulde emotionele basisbehoeften is dat ze onvervulbaar zijn door anderen.
Jij bent de enige die ze kan vervullen.
Alles wat je als kind gemist hebt, zal je niet bij anderen terug kunnen halen. Niet bij je ouders, niet bij je broers of zussen, niet bij je partner, niet bij je baas, niet bij je collega’s en niet bij je kinderen. Het is iets dat onvervuld is gebleven in je jeugd en dat niet meer vervuld kan raken. Hoeveel waardering je ook krijgt, het valt gewoon in een bodemloze put. Misschien dat erkenning eventjes blijft hangen en tijdelijk een kick geeft, maar dan zakt het gewoon weer weg.
Alleen jij kunt die bodem weer in die bodemloze put leg.

Cestlavie83 schreef: ↑

24-04-2019 22:26

https://thamarconsult.nl/test/emotionel ... behoeften/

Gekopieerd:
Het meest storende van onvervulde emotionele basisbehoeften is dat ze onvervulbaar zijn door anderen.
Jij bent de enige die ze kan vervullen.
Alles wat je als kind gemist hebt, zal je niet bij anderen terug kunnen halen. Niet bij je ouders, niet bij je broers of zussen, niet bij je partner, niet bij je baas, niet bij je collega’s en niet bij je kinderen. Het is iets dat onvervuld is gebleven in je jeugd en dat niet meer vervuld kan raken. Hoeveel waardering je ook krijgt, het valt gewoon in een bodemloze put. Misschien dat erkenning eventjes blijft hangen en tijdelijk een kick geeft, maar dan zakt het gewoon weer weg.
Alleen jij kunt die bodem weer in die bodemloze put leg.

Oh shit of nou ja heel hoopgevend eigenlijk juist. Want het kán dus wel. En je hebt er zelf de controle over ipv een ander. Maar geeft wel aan dat er hard gewerkt moet worden..

Mijn eerste reactie net, toen ik het las, was ook een teleurstelling. Maar hoe jij het omschrijft Prazo, geeft inderdaad wel weer hoop.

Prazo36 schreef: ↑

24-04-2019 21:59

Wow wat een mooi stuk om te lezen, Tu1nhek. En het geeft me ook hoop, want precies wat je schrijft over die moeheids-trigger, had ik vandaag ook. Het is echt ondoenlijk druk en er wordt teveel van me verwacht eigenlijk. Ik ben dan ook niet goed in aan de rem trekken (het aangeven) want dat voelt teveel als falen. Dan denk ik gelijk dat ik ondermaats presteer, als ik het niet kan. Dus uit angst ga ik door en vervolgens ben ik zo vermoeid dat mijn kindmodi ineens boos wordt omdat bijvoorbeeld een andere collega iets meer geholpen wordt met taken dan ik en dan kan ik daar al ineens iets heel groots van gaan maken in mijn hoofd, van ze zijn me gewoon aan het naaien expres. Ze laten mij alles alleen uitzoeken en ik ben het niet waard om hulp te krijgen. Terwijl ik zelf een houding aanneem van ik kan het allemaal wel, ik doe het wel even. Maar dan ineens ben ik overal boos om en op iedereen boos terwijl ik denk ik eigenlijk gewoon heel erg boos op mezelf ben dat ik niet gewoon eerlijk zeg dat het niet lukt. Ik wacht dan tot mijn gedrag gaat opvallen en iemand anders ingrijpt en helpt, zonder dat ik het hoef te vragen. Ik worstel daar echt gigantisch mee nu. Maar ik zie het ondertussen wel, de worsteling, dus ik weet eigenlijk ook wel wat de volgende stap moet zijn: op tijd hulp vragen en aangeven dat het niet lukt...

Prazo, je kan heel goed je eigen gedrag al analyseren, alsof je al schema therapie heb gehad.vind ik erg knap.
En je stelt jezelf een mooi doel aan het einde van je bericht.

https://www.emotioneleverwaarlozing.nl/ ... p-relatie/

ook interessant

Cestlavie83 schreef: ↑

24-04-2019 22:47

https://www.emotioneleverwaarlozing.nl/ ... p-relatie/

ook interessant

Wat een goed en helder geschreven artikel! Die van prazo heb ik nog niet gelezen.

tu1nhek schreef: ↑

25-04-2019 08:10

Wat een goed en helder geschreven artikel! Die van prazo heb ik nog niet gelezen.

Ik heb ook geen artikel gepost

Prazo36 schreef: ↑

25-04-2019 20:01

Ik heb ook geen artikel gepost

.
Oh, haha, ja ik zie het nu

Cestlavie83 schreef: ↑

24-04-2019 22:46

Prazo, je kan heel goed je eigen gedrag al analyseren, alsof je al schema therapie heb gehad.vind ik erg knap.
En je stelt jezelf een mooi doel aan het einde van je bericht.

Dankje, nee ik heb het echt nog nooit gehad, haha. Het blijft ook heel erg bij het analyseren en het voornemen; de actiepunten uitvoeren is weer een nieuwe stap. Maar ik geef mezelf daar ook tijd voor. Want ik weet dat ik dat nodig heb.

Vandaag was ook weer een en al schema, want iedereen heeft het druk dus de sfeer wordt wat meer gespannen en ook ik krijg dan wel eens een sneer van iemand, waarna ik gelijk alles op mezelf betrek en uit gevoel om een last te zijn maar terugtrek en afsluit; terwijl ik me wel helemaal suf pieker ondertussen vanwege de gevoelens die de getriggerde schema's opwekken. dus ik heb nu echt een hele gigantische hoofdpijn, alsof er een vrachtwagen over mijn gezicht is gereden bij wijze van spreken. Ook omdat ik zelf veel te veel uren werk, maar zeker ook door gepieker.

Ik kan me voorstellen dat je hoofdpijn hebt, dat gepieker maakt je hoofd vol, zwaar, pijnlijk en vermoeid. Een sneer kan inderdaad veel onbewuste overtuigingen oproepen waardoor je gekwetste kind in je geraakt word en vervolgens in je cooping modi schiet volgens mij3. Is dat piekeren dan jezelf afvragen wat er gebeurde in de situatie? en/of welke gedachten je hebt gehad? ? of zijn dat dan veeleisende, kritische of straffende gedachten?

Cestlavie83 schreef: ↑

25-04-2019 21:25

Ik kan me voorstellen dat je hoofdpijn hebt, dat gepieker maakt je hoofd vol, zwaar, pijnlijk en vermoeid. Een sneer kan inderdaad veel onbewuste overtuigingen oproepen waardoor je gekwetste kind in je geraakt word en vervolgens in je cooping modi schiet volgens mij3. Is dat piekeren dan jezelf afvragen wat er gebeurde in de situatie? en/of welke gedachten je hebt gehad? ? of zijn dat dan veeleisende, kritische of straffende gedachten?

Het is vooral mij afvragen waarom iemand zo doet; alle opties nagaan. Heb ik teveel gevraagd van diegene? Ben ik dom bezig? Ben ik irritant? Arrogant misschien? Wat is zo storend wat maakt dat die ander me een rotgevoel denkt te moeten geven?

Terwijl ik nu denk; die ander heeft stress en kan niks erbij hebben. Toch schiet ik toch veel terug naar de twijfel: of ben ik het toch?

Dus kritische gedachten tgv een aangevallen gevoel. Ik voel me dan ook altijd waardeloos, ik wil het juist goed doen en dan reageren anderen negatief, dat maakt me onzeker

@prazo, die anderen zijn waarschijnlijk niet eens met jou bezig. Hun manier van reageren zal in veel gevallen voor het grootste gedeelte gestuurd en gekleurd zijn door hun eigen referentiekader en hun eigen schema's. Een reactie van en ander zegt meestal meer over die persoon zelf dan over degene op wie er gereageerd wordt. En dat zie je bij jezelf net zo, jouw reacties zijn ook gestuurd door jouw eigen referentiekader en schema's. Jouw reactie zegt dus veel over wat jij geleerd hebt over interactie met anderen. Wel erg vermoeiend dat gepieker en ik weet hoe 'echt' het voelt wat je allemaal in je hoofd haalt, dat is echt het nare eraan, het is zó geloofwaardig.

Fijn dat mijn verhaal je hoop geeft Ik heb het al eens eerder gezegd, maar sluit me hier ook weer helemaal aan bij cestlavie, je hebt erg veel inzicht in je schema's en modi, onwijs knap.

Hoe was het trouwens nog bij de huisarts?

@cestlavie, het klopt dat dat gat nooit gevuld kan worden. Want je kan de tijd niet terugdraaien en de zaken niet anders maken. Ik ken niet zo het bodemloze put gevoel, ik weet niet of ik dat niet heb of dat het niet zo voelt voor mij of dat ik het niet herken, maar ik weet dat het iets is wat héél veel mensen met dit soort problematiek hebben - dat zij het ook precies zo omschrijven, alsof het nooit genoeg is en nooit genoeg gaat zijn. Ik geloof wel dat je met de bodemloze put iets kan doen, maar hoe dat voelt en hoe diep je die bodem kan gaan leggen is denk ik per persoon verschillend. Wat wel zo is is dat je dat gat altijd met je mee zal dragen, het hoort bij jouw verhaal, maar je hoeft er niet altijd zo veel last van te hebben als nu. En soms, door heel je leven, zal het weer geraakt worden, zal je ermee geconfronteerd worden, zal je eraan denken en zal je er iets mee moeten doen. Het zal altijd ergens pijn doen, maar meer als een litteken dat soms nog gevoelig is dan een open wond.

Dat je geneigd bent om je slachtoffer te voelen van de situatie geeft waarschijnlijk aan hoe machteloos je geweest bent in het verleden. Hoe weinig je gezien bent. Dus het is niet gek dat je je nog steeds vaak automatisch machteloos of ongezien voelt. Het vraagt een bewuste omschakeling om het anders te gaan doen. Maar laat het vooral bestaan naast het stuk dat zich machteloos en ongezien voelt, die gevoelens zijn niet fout, ze zijn gewoon oud en komen uit het verleden. Ga jezelf niet afstraffen dat je die gevoelens hebt, maar ga er vanuit de huidige tijd iets naast zetten.

Je vroeg nog hoe ik wist wat ik moest loslaten. Eerlijk gezegd wist ik dat niet. Maar achteraf gezien was het steeds dat waar ik het meest aan vast hield. Dat waarvan ik dacht dat het niet anders kon. Ik vind het lastig te beschrijven merk ik. Een tijd was dat mijn werk, of de overtuiging dat ik door moest zetten, of dat als ik iets anders ging doen het nooit meer goed zou komen, of de overtuiging dat ik lui was, of dat ik moest sporten omdat dat goed voor me was en ik me daar beter van zou gaan voelen (dat klopte ook wel, maar dat ik er niet de energie voor had op dat moment was niet omdat ik lui was, maar omdat ik te streng aan het doen was, te veel aan het vasthouden van 'ik moet bewegen om me beter te voelen, want dat is gezond, ook al heb ik er geen zin in'). Vooral heel tegenstrijdig dus, dingen die ik rationeel beredeneerde, omdat ik niet om mijn eigen ingeving en eigen behoefte durfde te vertrouwen - vanuit de overtuiging dat dat altijd slecht en verkeerd was, ik had altijd het idee dat mijn motivatie voor alles 'slecht' was, een 'eigen agenda' die vooral gericht was op mijn 'eigen gewin' of 'slechte behoeftes' in plaats van een heel menselijke behoefte, die gewoon nodig was. En het stomme was dat het juist allemaal averechts werkte en dat ik uit eindelijk leerde dat juist door te vertrouwen op die behoeftes en die te erkennen ik de dingen deed en kon doen die ik wilde (zoals sporten en bewegen, energie hebben voor allerlei dingen, dat ik misschien oprecht een aardig persoon was en niet een egoïstisch slecht mens - alleen daar kwam ik eerst nooit aan toe omdat ik al mijn behoeftes ontkende en wegdrukte, dus het was eigenlijk heel logisch dat ik geen energie had voor al die dingen die ik van mezelf verwachtte). Ik weet niet of dit te volgen is....maar misschien kan je er iets mee.

Met mij gaat het weer goed gelukkig. Een leerzame ervaring weer deze laatste weken en ook weer erg goed om te merken hoe ik me kan herpakken en dat ik me ook echt kan herpakken. Dat dit gewoon het leven is. Met ups en downs, dat in je valkuilen stappen niet betekent dat het terug bij af is, niet dat je stiekem toch een slecht mens bent, niet dat het je niet lukt. Maar dat dit gewoon een leven is zoals ieder ander.

@martje, hoe is jouw week verder gegaan? Heb je nog iets gedaan met het behandelplan?

Prazo36 schreef: ↑

25-04-2019 21:40

Het is vooral mij afvragen waarom iemand zo doet; alle opties nagaan. Heb ik teveel gevraagd van diegene? Ben ik dom bezig? Ben ik irritant? Arrogant misschien? Wat is zo storend wat maakt dat die ander me een rotgevoel denkt te moeten geven?

Terwijl ik nu denk; die ander heeft stress en kan niks erbij hebben. Toch schiet ik toch veel terug naar de twijfel: of ben ik het toch?

Dus kritische gedachten tgv een aangevallen gevoel. Ik voel me dan ook altijd waardeloos, ik wil het juist goed doen en dan reageren anderen negatief, dat maakt me onzeker

.
Wat als je je dit anders voorstelt. Dat je deze situatie aanschouwt. Een klein kind is in paniek, ze heeft het gevoel iets verkeerds te hebben gedaan. Iemand is zomaar zonder reden echt heel boos op haar. Wat voelt ze zich rot, fout, waardeloos, verloren, helemaal verkeerd. En ze is nog maar zo klein. Jij, volwassen prazo, treft haar daar zo aan, een jaar of 3, helemaal in paniek en zich waardeloos en afgewezen voelend. Wat doe je voor haar?

Tuinhek, ik heb soms het gevoel dat jij onze groepsoudste bent. Dat je al zoveel geleerd hebt. En je bekommert om de andere groepsleden. Lief dat je naar me vraagt.

Ik heb het gistermiddag kort benoemd in de therapie dat het behandelplan nu niet meer goed voelt. En naar aanleiding daarvan een afspraak gemaakt met mijn hoofdbehandelaar. Ik begreep ook dat we mijn behandelplan in de groep gaan bespreken....
Daarnaast heb ik gisteren mijn levensverhaal verteld in de groep. Dat was ontzettend spannend, maar toch ook wel fijn. Er zijn nog een aantal dingen daarvan heel erg aan het nawerken.

Ook ben ik wéér in gevecht met het UWV. Ik wil eigenlijk niet dat het als gevecht voelt, maar aan de andere kant nemen ze mij daar echt niet serieus

tu1nhek schreef: ↑

25-04-2019 22:45

.
Wat als je je dit anders voorstelt. Dat je deze situatie aanschouwt. Een klein kind is in paniek, ze heeft het gevoel iets verkeerds te hebben gedaan. Iemand is zomaar zonder reden echt heel boos op haar. Wat voelt ze zich rot, fout, waardeloos, verloren, helemaal verkeerd. En ze is nog maar zo klein. Jij, volwassen prazo, treft haar daar zo aan, een jaar of 3, helemaal in paniek en zich waardeloos en afgewezen voelend. Wat doe je voor haar?

Zoals je het nu omschrijft vind ik het echt heel zielig voor dat kind dat ze zich zo voelt. Dan zou ik haar waarschijnlijk proberen op te vrolijken nadat ik heb gezegd dat het gemeen is geweest van die ander om zo lelijk tegen haar te doen. Daarna haar aan het lachen maken.

Prazo36 schreef: ↑

26-04-2019 20:30

Zoals je het nu omschrijft vind ik het echt heel zielig voor dat kind dat ze zich zo voelt. Dan zou ik haar waarschijnlijk proberen op te vrolijken nadat ik heb gezegd dat het gemeen is geweest van die ander om zo lelijk tegen haar te doen. Daarna haar aan het lachen maken.

En fysiek? Hoe zou deze situatie eruit zien?

tu1nhek schreef: ↑

27-04-2019 07:07

En fysiek? Hoe zou deze situatie eruit zien?

Dat weet ik niet zo goed