luisterend oor/steun

quote:newstylista schreef op 29 maart 2009 @ 22:51:

[...]Veel geven en weinig terugkrijgen is een vervelend gevoel maar toch zou ik nóg meer proberen om genegenheid niet als ruilmiddel te zien. Ik investeer misschien ook wel te veel in mensen, zou kunnen, dat gevoel heb ik echter niet. Ik denk er niet over na doorgaans, of ik veel of weinig investeer. Als je genegenheid en de wederkerigheid daarvan op een weegschaal gaat leggen dan is de kans dat je teleurgesteld raakt erg groot. wat goed dat jij het zo kan zien en dat dit voor jou werkt. ik wou dat ik het zo kan zien. maar ik ben teveel tekort gekomen op dat gebied, vandaar dat ik vaak denk: nu is het mijn beurt!

He meis, goeiemorgen. Ik vraag me af, wat zou je willen dat er gebeurt als het 'jouw beurt' is? Is dat dat luisterend oor, uit de titel van dit topic? En hoe zit dat omgekeerd? Wanneer is het 'hun beurt'?



Voor mij is het bv in een vriendschap ook 'mijn beurt' als ik het verhaal van een ander mag horen. Als iemand me genoeg vertrouwt om bv te zeggen, 'vandaag voel ik me echt rot', dan voel ik me door die ander gezien, als mens en als vriendin. Maar ook als mensen me mee ergens naartoe vragen of op een uitnodiging van mij ingaan. Dat is voor mij zowel geven als ontvangen. Het zijn dit soort dingen die me een gevoel van verbondenheid en 'gezien-worden' geven. Kun jij dit ook voelen? Misschien uiten je vrienden al op allerlei manieren dat jij er mag zijn, dat ze je waarderen etc, maar zie je het niet omdat je verwacht dat ze het op een andere manier zouden moeten laten blijken? Misschien is het al lang ook 'jouw beurt', maar kun je dat nog niet voelen, nog niet binnenlaten?



Daarnaast vind ik het vaak ook fijn als vrienden mij een luisterend ook bieden als ik ergens mee zit. Maar voor mij is dat niet het belangrijkste in vriendschap. Dat heb ik gemerkt toen ik een tijd heel depressief was. Ik wist echt niet waar ik heen moest met m'n gevoel. Maar voor goede vrienden was het ook veel te zwaar om steeds m'n levensmoede verhalen weer aan te horen. Zij gingen zich er vnl ook machteloos door voelen, omdat ze echt niet wisten hoe ze me konden helpen. Uiteindelijk ben ik voor die nare gevoelens naar een therapeut gegaan. Vrienden wisten dat. Als ik ze sprak, vertelde ik ze hoe het daarmee ging.



En daarna gingen we over tot de orde van de dag: samen leuke dingen doen. Soms voelde dat inderdaad als een masker; 'ik zit hier nu grapjes te maken en gezellig te doen, maar eigenlijk voel ik me volkomen verrot'. En daar kon ik me dan nóg eenzamer door gaan voelen. Soms nam ik het m'n vrienden dan ook kwalijk, vond ik dat ze niet genoeg om me gaven, dat ikzelf (en vooral dan die hel in mij) niet genoeg aan bod kwam. Het voelde alsof de wereld in mij verging en daar zaten we dan in een café biertjes te drinken, te praten over weet-ik-wat-voor-onbenulligs.



Maar het was hoe dan ook duidelijk dat m'n vrienden die levensmoeheid van mij weliswaar konden erkennen en serieus nemen (en dat deden ze - en ik kan me voorstellen dat in jouw geval, met jouw vrienden, hetzelfde geldt), maar die niet zouden kunnen helen. Niet omdat ze niet genoeg om me gaven, me niet serieus genoeg namen of liever over zichzelf praatten. Maar omdat zo'n onpeilbaar diepe put niet door anderen gedempt kan worden, hoe veel ze ook naar je verhalen luisteren, hoe veel armen ze ook om je heen slaan, hoe vaak ze je ook vertellen dat ze je ongelofelijk waarderen of zelfs van je houden.



Dat dempen van die put, dat is iets wat in jezelf moet gebeuren en wat je zelf moet doen. Dat is eenzaam en die eenzaamheid doet pijn. En een vervelende eigenschap van hevige pijn (niet alleen zielepijn maar ook bv die van een fikse blindedarmontsteking) is dat het je hele bewustzijn kan beheersen en kan voelen alsof 'ie nooit meer overgaat. En toch is dat vaak niet zo. Ook dit soort pijn kan overgaan. Het kan heel wat tijd en inspanning kosten, maar het kan overgaan.



Toen ikzelf in die put zat konden mijn vrienden dus niet meer doen dan vrienden blijven en samen dingen blijven doen. En me zo te helpen me mens te blijven voelen. En al voelde dat op dat moment als iets futiels, iets volkomen irrelevants... nu ik uit die put ben geklauterd zie ik hoe belangrijk dat eigenlijk voor me is geweest.

holy shit, wat is dat een lang verhaal geworden! (eindelijk weer eens een goede nacht slaap gehad en je ziet het resultaat )



Meis, ik wens je heel veel sterkte, ook weer vandaag. En ook gelijk maar voor komende week, want ik ga t/m vrijdag op vakantie; daarna kom ik hier weer terug om verder te praten

(f)

Lieve meid, wat een verdriet, en ja ik herken veel in je verhaal.

Ik ben zelf ook geadopteerd en had veel last van "ontwikkelingsproblematiek"zoals de vele therapeuten dit noemen. Het is al eerder genoemd in dit topic, het is voor iemand die geadopteerd is veel moeilijker om een identiteit op te bouwen. Uit eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen, het gaat over, met de jaren komen nu eenmaal inzichten en leer je dat iedereen moet leren loslaten en het leven in fases verloopt.



Het enige wat ik je kan meegeven, de indrukken die ik krijg uit wat je schrijft zijn niet zozeer medeleven maar van praktische aard om te beginnen.

Zorg voor stabiliteit in je leven, begin met een ritme in je leven

wat je kan vasthouden. Ga vooral regelmatig sporten, dat levert energie op, energie is belangrijk om positiever in het leven te staan. Stabiliteit is echt een noodzakelijke basis voor jezelf.



Een 2e wat voor mij belangrijk was, het besef, dat een therapeut, een gouden tip, familie of vrienden niet hetgeen zijn wat je minder eenzaam laat voelen. Jouw gevoel van minderwaardig zijn niet gaat verhelpen. Je bent zelf verantwoordelijk voor jezelf, je gevoel en de keuzes die je maakt in het leven. Gelukkig zijn is een keuze, dat geloof ik echt, en heb ik ook zo ervaren en aangepakt.



Ik ken diverse "spoorloos"gevallen, mensen die ook zo ongelukkig waren en dachten dat hun geluk afhing van het vinden van hun biologische familie. Wat ze niet laten zien op tv is het verloop van het verhaal erna. De meesten hebben geen of nauwelijks contact meer met hun biologische familie.

Het besef kwam erna dat ze er niet gelukkiger van werden en het alsnog "zelf"moesten doen. Veel van hen verweten ook hun adoptie ouders hun ongelukkig zijn. Het is soms makkelijker om een ander de schuld te geven voor iets wat heel moeilijk is om te doen "volwassen worden" verantwoordelijkheid nemen voor je leven.



Ik denk dat ook hier geld, leer eerst van jezelf te houden, dan sta je ook meer open ten opzichte van andere mensen wat veel in je leven kan veranderen. Dat is mijn ervaring.



Een therapeut kan je helpen met inzichten en bewustzijn van jezelf, maar het echte werk zal je zelf moeten doen.

Je mag me mailen wanneer je behoefte voelt om hier verder op in te gaan. En ja het is niet makkelijk en ik wens je veel sterkte, hang in there, het komt echt goed, dat beloof ik je.

quote:newstylista schreef op 30 maart 2009 @ 10:43:

@phien: dank je wel voor je reactie, heel lief! Ik bedoel er meer mee dat het mij wel eens voor de wind mag gaan. Ja goede vraag wanneer is het hun beurt, op dit moment kan ik daar niet zo 'n goed antwoord op geven. Nee ik kan dit doorgaans niet zo voelen, ik mis juist die verbondenheid, maar dit komt waarschijnlijk omdat ik dit niet voel/zie. Ik vind het fijn om te lezen hoe jij het ziet, dat geeft mij weer een andere kijk op mijn situatie. Wat knap van je dat je het zo hebt kunnen zien/nu nog zo ziet! Ik wens je een hele fijne vakantie, rust lekker uit! Waar ga je heen, naar het buitenland? Ik bedoelde vooral: wat bedoel je met 'beurt'? Wanneer is het hun beurt, maar ook: wanneer zou het jouw beurt zijn? Waaruit bestaat dat? Als je denkt, 'en nou is het mijn beurt', wat wil je dan? En krijgen je vrienden van jou of anderen dan wél wat jij van hen zou willen krijgen?



Kan het zijn dat je iets in vriendschap zoekt wat daar helemaal niet te vinden is? Het lijkt me heel jammer om ongelukkig met je vrienden te zijn, alleen omdat je iets van ze wilt wat in vriendschappen uberhaupt niet te vinden is. Daardoor kun je helemaal uit het oog verliezen wat voor leuke en fijne dingen ze wél te bieden hebben. En dat lijkt me zo jammer.



Ik neem van je aan dat je dat nu niet zo kunt voelen, maar het gaat er denk ik vooral om dat je bij dit soort dingen steeds weer stil blijft staan. En dan bv niet langer te piekeren over wat je bij vrienden mist, maar je te realiseren dat dat lege gevoel in jezelf zit. 'Hang in there' schreef iemand hierboven al, en dat slaat de spijker op z'n kop. Niet dat lege gevoel op allerlei manieren proberen op te vullen, anderen de schuld ervan te geven of het op een andere manier te ontvluchten (ik noem maar wat mogelijkheden), maar het gewoon te blijven voelen voor wat het is: eenzaamheid. Een leegte in jezelf. Niet vluchten van dat gevoel, maar erbij blijven. Dan wordt het op een zeker moment beter te handelen. Of zo werkte dat iig bij mij en een de mensen waarmee ik in de loop der jaren hierover heb gepraat. En ondertussen idd goed voor jezelf blijven zorgen. Structuur in je dagen brengen en houden. Goed eten, sporten. Geregeld eens wat nieuws ondernemen.



Vakantie... ik ga op vakantie in eigen land, beetje wandelen, badderen, musea bekijken. Maar eerst nog even een studieopdracht afmaken (altijd zo'n onzinnige strijd bij mij)



(f)

je mag me mailen op hottentot.viva@gmail.com

Ik vind dat je heel goed bezig bent Newstylista....Ik ben heel trots op je dat je bereid bent om ook naar je eigen rol in je leven te kijken en dat je overduidelijk probeert open te staan voor de suggesties die iedereen hier zo lief doet.

Blij dat je niet in de verdediging schiet of dichtklapt, ik vind het echt knap dat je je opstelt zoals je doet.



Leuk dat je nu met Hottentot ook gaat mailen.

Ik ben blij dat het gaat zoals het gaat op dit topic!





(f)

Lieve Newstylista,



Hoe was je dag tot nu toe? Ik herken erg dat je schrijft dat het goed is dat je een reden hebt om je bed uit te komen. Dat heb ik ook heel lang nodig gehad. En een zelfbedachte reden hielp nooit: daar was echt een afspraak met een ander voor nodig.



Wat mij erg op de been hield was een wekelijkse afspraak met een vriendin die deels dezelfde dingen probeerde te verwerken als ik. We hadden een hoop steun aan elkaar, herkenning helpt echt. Bovendien brak het de week. (Vijf dagen leek een eeuwigheid, weekenden had ik meestal wel een afspraak). Om iets voor mijn studie te doen, had ik het toen ook hard nodig om samen met iemand in de bibliotheek te zitten. En je behoefte aan uithuilen verspreiden over vrienden scheelt ook echt, dat maakt het voor hen ook allemaal wat dragelijker want het is nu eenmaal moeilijk om een vriendin te zien wegzakken zonder dat je daar in je eentje iets aan kunt doen. En met mensen met wie je misschien juist wat minder goed kunt praten, is het fijn om bv samen te gaan sporten (hoe vermoeider je lichaam, hoe minder je kunt piekeren). Om een lang verhaal kort te maken: grijp iedere kans op een afspraak aan!

En als je het moeilijk vindt dat mensen niet reageren: mail als je in een positieve bui bent een een groepje mensen, dan is er altijd wel iemand met een leuk idee om iets te gaan doen of minstens één die te porren is om jouw idee uit te voeren.



Laat het mensen weten dat je hard afleiding kunt gebruiken. Daar kunnen ze vrij praktisch invulling aan geven en geeft ze het gevoel dat ze echt iets voor je doen. Want hoeveel het jou ook kan helpen, als ze jouw ellende voor de vijfde keer aanhoren en merken dat er weinig veranderd is, dan geeft ze dat vaak juist het idee dat ze niets voor je betekenen...

quote:newstylista schreef op 29 maart 2009 @ 01:21:

@kusunum: dank je wel voor je reactie, klinkt misschien raar, maar het klinkt als "chinees" wat je zegt, ik kan me er geen voorstelling bij maken hoe ik dat doe, hopelijk komt dat inzicht nog.

Haha, nu ik het na lees is het ook een stuk minder duidelijk dan ik bedoeld had.

Gelukkig zie ik dat Elonora je er al doorheen sleept. Het is ook zo'n schat. Als iemand het moeilijk heeft lijkt ze altijd wel in de buurt!

Heel veel sterkte...................................

Nou Kusunum, wat een lieve woorden! (f)



Lieve Newstylista,



Je had mijn complimenten wél verdiend. Babysteps moet je nemen. Héle kleine stapjes om te beginnen en ik vond dat je daarmee was begonnen door niet in de verongelijktheid te blijven zitten maar ook naar je eigen aandeel in je geluk of ongeluk te kijken.



Morgen kom ik weer kijken hoor, ik heb zenuwenpijn van de reuma en ik kan me niet zo goed concentreren nu maar ik denk aan je ok?

Goeiemorgen!



Heb je jezelf al je bed uit gekregen Newstylista? Wilde je even laten weten dat ik het helemaal met Eleonora eens ben. Je laat in iedere reactie wel iets positiefs horen! Dat is heel belangrijk, want het is fijn om te weten dat je het waardeert dat er mensen reageren en het stimuleert om steeds weer terug te komen.



En om terug te komen op je vraag: ik denk dat ik nu zo'n driekwart jaar mijn leven wel weer op de rit heb, na ongeveer een jaar niet. Maar het is moeilijk om die grens vast te stellen. Ik heb een hoop omgegooid, dus het is moeilijk te vergelijken met vóór het moment dat ik instortte. Mensen vroegen vaak of ik al weer de oude was, maar het was juist nodig om niet meer die oude ik te zijn.

Heb ik het begin een aantal gesprekken met een psycholoog gehad. Dat was heel nuttig. Vooral omdat ik daarvoor op moest schrijven wat ik nu effectief op een dag deed. Dat bleken eerst verschrikkelijk veel huiluren te zijn, maar ik zag ze ook langzaam afnemen. Hij leerde me dat huilen en afwassen met vrolijke muziek aan best prima samengaat, en dat bleek inderdaad best te werken. Gewoon iets gaan doen tijdens het huilen, want meestal wist ik toch niet waarom ik nou precies huilde (gewoon omdat ik alles niet meer zag zitten, al wist ik dat dat helemaal realistisch was) en luchtte het ook al lang niet meer op..

Ik heb veel ritme en structuur nodig en regelmatig afspraken om buiten te komen. Elke dag zelfde tijd opstaan, zelfde ontbijt met kopje koffie, krantje... niet na hoeven denken over de dagelijkse dingen. Dat vind ik nog steeds fijn. Mijn knelpunt was juist dat ik veel te veel wilde doen en nu heb ik duidelijker prioriteiten en daardoor een legere agenda.



Succes vandaag. Ga je nog iets leuks doen?

Lieve meid, hoe is het met je vandaag?

Ben je aan het werk dat je nog niet gepost hebt?

Dat hoop ik.



Tot later!



(f)

Hé, is er een vriendin langs geweest?

Zomaar?

Nou wat gezellig zeg!



Lieffie, ik denk echt dat je goed op weg bent door ons mee te laten denken, zelf goed te kijken naar je eigen invloed op je leven en je geluk en er weer eens met een therapeut tegenaan te gaan.



Als je wilt zou je hier bij kunnen houden hoe het met je gaat. Dit is jouw eigen topic, je eigen hoekje en een paar vaste posters kunnen heel veel voor je gaan betekenen. Ik heb zelf een paar topics, o.a. het topic 'Ik word oma!' waar de lieve forummeiden meeleven met de zwangerschap van mijn poes, de bevalling vorige week donderdag en nu het nestje. Ik zal ze gewoon missen als het topic naar beneden zakt.

Voor mij betekenen een aantal forumsters heel veel. Ik ben echt van ze gaan houden en zij van mij.



Blijf schrijven en delen en heel goed dat jij ook weer op anderen reageert trouwens!

En zie je lieverd, er zíjn mensen die daadwerkelijk naar jouw noodkreet luisterden.... Jij belde en zij kwam meteen de volgende dag. En ook hier zijn mensen voor je.



Dat kan maar één ding betekenen; je bént aan de beurt. Jij dacht dat je dat niet was maar eigenlijk ben je het al wel.



Het halfvolle en half lege glas, zegeningen tellen, dat soort dingen moet je toevoegen aan je dagelijkse routine. Bijhouden wat er wél fijn en leuk was op een dag, in plaats van niet. Hou schoonmaak in je geest, ruim op, luchten die handel. Heel goed dat je nu een topic hebt waar dat kan!

Goeiemorgen!



Wat fijn dat er een vriendin meteen langskwam. Goed gevoel he, als er mensen voor je zijn!

Blijf hier ook lekker schrijven hoor. Ik blijf op je topic langskomen.



En om op je vraag te antwoorden: nee buiten de psycholoog om had ik geen extra hulp. Wel een docent met wie ik een paar goede gesprekken heb gehad en die veel vertrouwen in mij had. Dat hielp enorm op de momenten dat ik dat zelf niet meer had, maar wist dat dat meer aan mijn manier van denken op dat moment lag, dan aan de realiteit.



Ik ben toen trouwens ook begonnen met yoga, elke dag een paar oefeningen, als een soort ritueel bijna. Maar hielp goed om mijn hoofd even leeg te krijgen.



En ik probeerde elke dag met minstens 1 iemand even contact te hebben. Sommige dagen ging dat automatisch, als ik les had, andere moest ik van mezelf minstens 1 smsje, mailtje, msn-gesprek of telefoongesprek doen. Ik heb namelijk heel sterk de neiging om me helemaal af te sluiten als het slecht gaat.



Dat zijn natuurlijk allemaal dingen die afhangen van hoe je zelf in elkaar zit. Maar misschien doe je zo wat ideeën op over hoe je zelf je leven weer wat gestructureerder kunt inrichten. Ik heb trouwens van meerdere mensen gehoord dat een personal coach (en die heb je in allerlei varianten en met allerlei achtergronden) heel goed kan helpen om voor jezelf weer vanalles op een rij te krijgen en door te pakken met je leven. Ik weet alleen niet hoe je zo iemand kunt vinden, die ook nog past bij wat jij nodig hebt en graag wilt.



Wat doe jij eigenlijk, behalve werken. Doe je nog een opleiding, sport je, etc?



Fijne dag vandaag!

He goed idee, dat bijhouden. Klinkt alsof je gisteren toch best een nuttige dag had.

Heb je al verder nagedacht over de invulling van de feestdagen. Bedoel je pasen enzo? Of ook al verder aan het denken?



Ik hoop trouwens dat je coach snel weer beter is. Anders misschien toch langzaam uitkijken naar een ander? Het zou wel heel jammer zijn als je hierdoor blijft hangen, terwijl je ook vooruit zou kunnen komen met alles weer op orde krijgen.



Fijne dag weer vandaag! Niet vergeten om te genieten van het mooie weer hoor! (f) Bij mij beginnen er grote lenteschoonmaakkriebels op te komen. Straks lekker aan de slag met een sopje denk ik.

Lieve newstylista,



Je hebt het moeilijk he? Wat naar voor je meid. Je mist een identiteit, verbondenheid, en je voelt je ergens de aandacht niet waardig. Maar weet je, je bent er, je hebt bestaansrecht en je bent net zo waardig als ieder ander mens. Waarom? Puur en alleen om het feit dat je geboren bent. Je kreeg automatisch het bestaansrecht op het moment dat je geboren werd. Wat daarna gebeurd is, is ellendig en het is een hele klus om daarmee om te gaan in dit leven, maar je mag er zijn. Hoe dan ook. Net zo goed als andere mensen er mogen zijn.



Wat me opvalt is dat als mensen zeggen hoe zij dingen hebben opgapakt, aangepakt of ingepakt, dan is je reactie vaak: wat knap van je! En hoewel dat een compliment is naar de ander toe, vraag ik me af wat het over jou zegt dat jij dat knap vindt. Zoals bijvoorbeeld een structuur aanbrengen in je leven, wat is daar precies zo knap aan? Denk je dat jij dat niet zou kunnen?



Een tweede ding wat me opvalt is dat je hier een luisterend oor krijgt, interesse, adviezen en je daarvoor meteen iets terug wilt geven. Bijvoorbeeld door een geinteresseerde vraag terug te stellen over wat iemand voor werk doet of het voornemen het topic van Eleonora te lezen en daar voor haar een berichtje achter te laten. Alsof je niet mag ontvangen zonder iets terug te geven? Alsof je hier op dit topic, wat helemaal jouw topic is en over jou gaat, waarin in je in de titel precies benoemt waar jij behoefte aan hebt en daar de reacties op krijgt, alsof je hier dan niet de aandacht en tips en adviezen kunt ontvangen zonder er iets voor terug te moeten doen.

En dat geldt ook andersom voor jou zeg je: Je geeft veel aan anderen en je vind dat daar ook iets voor terug mag komen. Maar als je geeft omdat je daarvoor in de plaats ook aandacht en interesse terug wilt, dan ben je eigenlijk bezig met ontvangen maar dan vermomd als gift.

Een beetje als een vrouw die haar man een boormachine kado geeft omdat zij graag wil hij schilderijtjes gaat ophangen. En dan roepen: heb ik je een boormachine gegeven en dan nóg hang je die schilderijtjes niet op! Weet je hoeveel ik heb betaald voor die boormachine?



Iedereen doet dat wel eens, iets geven maar eigenlijk willen ontvangen. En het is misschien niet zo zwart-wit, maar herken jij er iets in?



Ik heb ook niet de gouden tip voor je helaas. Bovenstaande was wat mij opviel, maar het kan voor jou natuurlijk heel anders zijn.



En ik ben benieuwd wat er goed was aan vandaag? Wat heb jij goed gedaan? Lijk me inderdaad goed om ook stil te staan bij wat er goed is.