Uit elkaar na 11 jaar

Hey allemaal.

Wil weer veel van mij afschrijven, want voel me zo alleen, zo onzeker, zo verdrietig...
Ik voel vanalles!

Vorige week heeft mijn vriend uit het niets besloten dat hij wil stoppen met onze relatie. Dat hij terug vrij wil zijn, dat hij terug kan profiteren van zijn leven...
Hij zei letterlijk; ik zal er misschien spijt van krijgen, maar je krijgt eerder spijt van de dingen die je niet gedaan hebt...

We hebben een huis samen gekocht, een zoontje samen van 3,5 jaar.

We zijn zo goed als elkaars eerste liefde.
Maar het zat zo goed tussen ons. We wisten wat we hadden aan elkaar en wat niet. We kennen elkaar door & door...

Hij had enkele dagen tijd voor zichzelf genomen, mij achter gelaten met ons zoontje, in ons huis...
Ik ging kapot hier, kon enkel maar huilen en hopen dat hij terug kwam, me vastnam en zei dat alles goed kwam...

Maar maandag is hij terug gekomen, om te praten. Niet het gesprek dat ik voor ogen had.
Nee... Direct kort op de bal. We gaan het huis verkopen, hij wil het beste voor mij en ons zoontje. Maar omdat hij zelfstandige is moet ik me een beetje naar hem zetten ivm ons zoontje
(De dagen dat hij nog klanten heeft na zijn werk, al de zaterdagen dat hij werkt...)

Hij heeft zijn koffers ingepakt en gaat naar zijn moeder...
En ik probeer me sterk te houden, maar het doet allemaal zo’n pijn!!
Hij doet ook zo kil, afstandelijk... We kennen elkaar al zo lang en nu lijkt het alsof het hem niets doet. Alsof ik niets meer voor hem beteken... Na al die jaren lief & leed te hebben gedeeld.

We zijn onlangs nog op weekend gegaan samen en dat was super! Zo genoten van elkaar, zo veel gezegd nog tegen elkaar.
En nu is het over...
Wil hem zo graag terug knuffelen, kussen, dat hij gewoon terug thuis komt en dat we onze dag vertellen tegen elkaar...

Gisteren om 19u ben ik naar een vriendin gegaan, hij was thuis.
Kom ik om half 1 s'nachts thuis. Is hij nog wakker (terwijl hij de vorige dagen dat ik thuis was gewoon ging slapen, zonder iets te zeggen...)
Heeft hij alle alcohol dat in huis lag opgedronken. Maar echt alles, zelfs een fles dat er al een jaar ligt.
Begint hij ineens doodleuk zijn koffer te pakken.
Deed me zoveel pijn dat ik dat moest aanzien. Kon hij dat niet al eerder doen? Beseft hij niet hoeveel pijn het mij doet?
Of doet hij het ervoor?

Hij was mijn eerste, mijn ideaalbeeld van een man, iemand die ik echt dood, doodgraag zie. En ik ken hem niet meer...
ik kon zo mezelf zijn bij hem en hij ook bij mij...
Ik moet hierdoor, ik moet me sterk houden. Maar momenteel doet alles zo’n pijn, men gedachten zijn altijd bij hem. Eender waar ik zit...

We hebben nog zo’n lange weg te gaan met het huis, waar ik nu alleen in zit. Waar ik de moed niet voor heb om het hier op te ruimen, alles alleen te doen...

Ik wil dat de pijn stopt...

zurimat schreef: ↑

27-06-2019 13:11

vdw, neem zo snel mogelijk contact op met een echtscheidingsadvocaat. De eerste contacten zijn meestal kosteloos en zij kunnen je haarfijn uitleggen over de rechten en plichten in jouw situatie. Je spreekt over "je vriend", ik neem aan dat jullie niet getrouwd zijn, maar ook samenlevingscontracten komen met rechten en plichten. Als je weet waar je juridisch staat, zal je jezelf ook sterker voelen.

Ja we hebben een huis samen gekocht, nog geen 3 jaar geleden en wonen wettelijk samen.

Ik weet dat ik daar werk van moet maken.
Weet gewoon nu niet waar ik aan moet beginnen anders...

Nogmaals bedankt allemaal!

Ga proberen aan mezelf te werken. Therapie lijkt zo’n grote stap maar kan me misschien wel goed doen?
Heb heel men leven rond hem gedraaid, lijkt nu alsof ik niemand zo graag ga zien als hem. Dat niemand mij zo graag zal zien..
alhoewel het misschien allemaal niet eerlijk was? Toch gaf hij me dat gevoel...

Morgen zal ik eens rond bellen, naar onze notaris, eventueel een advocaat.
Voor te horen waar ik recht op heb, waar hij nog mee moet voor opdraaien...
Niet dat ik de ‘kwade’ wil uithangen, zo ben ik helemaal niet... Maar moet wel op men strepen gaan staan!

Vandaag weer een moeilijkere dag, door zijn verjaardag... Meer als 11 jaar samen gevierd en nu weet ik zelfs niet waar hij zit...
Ik probeer daar niet aan te denken, ik probeer bv zijn Facebook niet te checken. Maar het is soms sterker als mezelf!
Vandaag ook oudercontact gehad, maar niet dat ik had moeten verwachten dat hij zou horen hoe het is gegaan of hij over mag naar de 2de kleuterklasje..
Maar toch, doet me pijn! Het is zijn zoontje...

Heb net nog eens alles eruit gelaten... Er is een nieuw liedje van Marco Borsato- hoe het danst... Dat liedje hoor je hier continu, laat zoveel emoties bij me los!

Ik weet dat ik hier door moet... Maar kan niet wachten op de dag dat ik niet meer aan hem denk!