Vriend heeft longkanker

Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.

Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.

Wat was het een mooi afscheid van mijn lieve Edwin. Dan hebben jullie ook gelijk een naam erbij, maakt het toch wat persoonlijker. Ik weet zeker dat Edwin het ook een super mooi afscheid had gevonden. Hij heeft zoveel bloemen gekregen, en er waren zoveel mensen. Volgens de uitvaartondernemer waren er 104 mensen gekomen! Zo fijn om te merken hoe geliefd Edwin was bij iedereen. Het nummer van Edwin en mij kwam ter gehore, en daarna heb ik mijn speech gehouden. Ik werd niet eens emotioneel. Het ging zo goed, en ik heb er zulke lieve reacties opgekregen. Mensen die me onwijs sterk vinden en die er zelf emotioneel door werden. Edwin wilde eigenlijk zelf een brief schrijven die voorgelezen zou worden bij zijn crematie. Helaas is hij er zelf nooit aan toegekomen, maar hij zei toen tegen me: ‘ik zal jou niet vragen om het voor te lezen want ik weet dat je dat niet gaat trekken.’ Nou, moet je kijken schat, ik heb wel mijn eigen speech voorgelezen! Dat zou hij echt niet verwacht hebben, ik hoop echt dat hij heeft meegekeken vanaf boven.
Mochten jullie benieuwd zijn, zie hieronder mijn speech:

Lieve schat, we wisten allemaal dat dit moment eraan zat te komen, maar wat is het nog onverwacht gekomen en snel gegaan. Wat een strijd heb je geleverd en wat een pijn heb je gehad het afgelopen half jaar. Jij hebt dit zo niet verdiend, wij hebben dit zo niet verdiend. Je hebt geen makkelijk leven gehad, en dat het dan op deze manier, op jouw leeftijd, moet eindigen is verschrikkelijk. Dit voelt zo oneerlijk. Al onze toekomstplannen die zomaar van tafel zijn geveegd. Het is jammer dat we niet langer van ons huwelijk hebben kunnen genieten.
Je bent al die tijd zo sterk en positief gebleven, daar heb ik zoveel bewondering voor. Weet dat ik je positiviteit probeer mee te nemen de rest van mijn leven. Je stond sowieso altijd zo positief in het leven, je had altijd die lach op je gezicht. Je mooie glimlach waar ik zo vreselijk veel van hou. Samen met je mooie sprankelende ogen, je humor, je zorgzaamheid, je lieve uitstraling, je leuke, originele ideeën, je krulletjes, je gevoeligheid en je socialiteit was je voor mij echt de perfecte man. Zelfs je rimpeltjes vond ik leuk. Als je me nu gehoord had zou je zeggen: overdrijf niet zo joh, dat is altijd wat je zei als ik je een compliment gaf.
1 van de eerste dingen die je tegen mij zei toen je ziek werd was: zorg je wel goed voor jezelf als ik er straks niet meer ben? Ik beloof je hierbij schat: ik ga er alles aan doen om goed voor mezelf te zorgen, om dit een plekje te geven en om uiteindelijk door te gaan met mijn leven en ooit weer gelukkig te worden. Ik zal proberen je onwijs trots maken.
Lieve schat, wij hebben zo vaak tegen elkaar gezegd dat wij samen voor altijd zijn, en dat we altijd van elkaar blijven houden. Met die gedachte troost ik me voor de komende jaren. Want ik zal de rest van mijn leven altijd van je blijven houden en weet dat ik je de rest van mijn leven meeneem in mijn hart en in mijn gedachtes. Ik zal je echt gigantisch en vreselijk gaan missen. Het ga je goed, waar je ook bent. Ooit zien we elkaar weer, maar tot die tijd een hele dikke knuffel en kus van je vrouwtje.

Ik vind het wel een heel raar idee dat hij er nu echt niet meer is, zijn geest was eerst weg, maar zijn lichaam is nu ook weg. Lijkt wel alsof het nu pas begint door te dringen allemaal. Ik was ook helemaal niet emotioneel op de uitvaart, dat komt waarschijnlijk ook nog wel. Het is alweer bijna een week geleden dat hij is overleden... gaat zo snel allemaal.