Depressietopic - praat mee!

Hebben jullie ook zo snel een schuldgevoel als je je ziek moet melden?

Ik heb me vanmorgen afgemeld voor vrijwilligers werk, heb bovenop depressieve klachten nu ook last van heel erg duizeligheid. (Wat ook mijn angstklachten weer aanwakkert)

Heel het weekend slecht geslapen en eigenlijk wilde ik vanmorgen gaan.
Maar vanmorgen weer doodmoe en een huilbui en toen dacht ik waar ben ik eigenlijk mee bezig... Ga ik nou echt mezelf weer pushen? Ik heb soms een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel.

Het gaat zonder mij ook wel door, maar toch ben ik dan bang wat mensen vinden of dat ze er moe van worden dat ik altijd iets heb... het gaat sowieso niet zo heel lekker de laatste tijd dus heb me helaas al vaker af moeten melden.

Het is gewoon zo vermoeiend om nooit eens fit en écht vrolijk daar binnen te stappen, me altijd maar weer over die rot gevoelens heen proberen te zetten en de uren aftellen totdat ik weer naar huis kan. Dat gaat dan een tijdje redelijk, maar zodra er dan iets bovenop komt dan trek ik het gewoon echt even niet meer.

Bah, ik wil gewoon positief zijn en me gewoon weer eens goed voelen

Hoi Yess en anderen,

Ik heb in deze topic weleens eerder gereageerd. En een tijdje meegelezen. Yess ik herken het zeker! Na een ernstige depressie weer aan het opbouwen. Merkte de laatste weken al dat het niet goed ging. Ook wel aangegeven maar dan opmerkingen krijgen van ach we voelen ons allemaal wel eens een dag niet lekker of Ja weer even wennen na de vakantie etc. Dan klap ik dicht en dan denk ik Ja ik zal me wel aanstellen. Gewoon weer wat gaan doen en lachen maar. Maar inderdaad dat houd je niet vol. En zo heb ik vandaag om 13:00 uurgezegd ik ga naar huis en om dat te zeggen ben ik de hele ochtend bezig geweest . Ik voel me dan ook enorm schuldig. Ik heb ook gewoon vrij genomen ipv ziek gemeld.

Ik ben al 3 jaar bezig en ik wil dan gewoon ook 'normaal' zijn.
Ik begrijp dus precies wat je bedoeld. I

Myléne

Dat is het precies Myléne, gewoon normaal mee willen draaien. Wel heel goed dat je je grenzen hebt aangegeven en om 13.00u bent gegaan. Ik ken het helemaal, dat je daar dan zo mee bezig kan zijn.

Hier ook al wat jaartjes verder en ik zie soms zo weinig vooruitgang. Het blijft op en af gaan. Vaak lichamelijke klachten ook (veel hormonaal) en er lopen gewoon al een hele tijd dingen door elkaar heen.

Veel vermoeidheidsklachten, daardoor geen energie, ook niet voor leuke dingen voor mezelf (wat ik heel erg mis), dus weinig om naar uit te kijken, wat ook regelmatig opbreekt en een klein wereldje....

Ik heb het laatst ook aangegeven bij vrijwilligers werk dat het niet zo goed gaat, met een hoop tranen en dan is er veel begrip. Maar vervolgens heb ik dan toch het idee dat het daarna dan klaar moet zijn ofzo, zo van 'schouders eronder en weer door'
Terwijl zo werkt het gewoon niet.

Het is ook een organisatie waar veel georganiseerd wordt en veel mensen trekken met elkaar op, ik krijg ook regelmatig een uitnodiging maar ik kan daar gewoon niet aan voldoen. Alsof ik continu mijn grenzen af moet bakenen en het opnieuw uit moet leggen, heel vermoeiend...

En inderdaad het gevoel dat ik me aanstel.. de meeste mensen snappen het toch niet helemaal en het wordt toch vaak verward met een dip.
Laatst zei een collega letterlijk, ach meis heb je weer een dipje?
Dan denk ik, oehh je weet echt niet waar je het over hebt.
Het blijft lastig....

Sorry dat ik trouwens ineens hier binnen kom vallen met zo'n lang verhaal...

Ojaeen dipje! Inderdaad zo vermoeiend dat onbegrip.
Klopt ik moet ook steeds mijn grenzen aangeven. Daar ben ik de laatste tijd overheen gegaan omdat ik teveel op anderen afging.

Mijn hormonen spelen ook een grote rol maar daarmee aankomen.......nog meer onbegrip....

Ik probeer ook een manier te vinden waarop ik kan meedraaien, ben weer begonnen met (op halve intensiteit) studie. Heb nu 2 dagen therapie (dagbehandeling op een groep) en 3 middagen college. Colleges begonnen vorige week, en vind het echt heel pittig zo.

Vind het lastig om te voelen of het echt te veel is, of dat het een kwestie van wennen is.

Door de spanning en stress die erbij komen kijken verergeren ook mijn somberheidsklachten, en komen er spanningsklachten bovenop. Was afgelopen week alweer een dag knock out door migraine.

Dus weet nou niet of het haalbaar is.. Maar wil het ook niet direct al opgeven.

Ik herken het ook met schuldgevoel voor ziek melden. Heb het gevoel dat ik me voor dit leven al vaak genoeg ziek gemeld heb :p . Dus dat iedere ziekmelding er nu eentje te veel is. Maar zo werkt het natuurlijk ook niet.

Ik heb besloten toch maar niet naar de sportschool te gaan. Vanavond wat info gevraagd. Vind het erg duur. Het is 46 Euro per maand voor een half jaar en 41 per maand voor een jaar. Als je elke dag gaat is dat nog te doen. Maar ik wil maar 1 of 2 keer per week. En mezelf kennende heb ik niet de discipline om dan ook elke keer te gaan. Dus eigenlijk zonde van het geld. Maar ik ben van plan zelf wat fitness apparatuur aan te schaffen. Voor in mijn nieuwe huis, hier heb ik geen ruimte. Het is dan niet professioneel, maar het is een eenmalige aanschaf en dat kan jaren mee. En ik hoef er dan niet voor de deur uit. Want dat is vooral in de winter ook een ding.

Ik heb het met mijn moeder overlegd en zij vind de sportschool ook heel duur. Over dat thuisapparatuur was ze wel te spreken. Ze zei: "Ik dacht dat jij racketsporten leuk vond?" Ja klopt, maar ik wil mijn armspieren wat trainen. Voel me altijd minderwaardig dat ik zo slap ben. En ik denk meer eigenwaarde te krijgen als dat verbeterd. Ze zei ik daar niet voor naar de sportschool moet gaan. En dat als ik zo blijf denken over mezelf, die eigenwaarde in geen 100 jaar gaat stijgen. Ze denkt dat ik beter tevreden kan zijn met mezelf. Was het maar zo simpel. Ik kan dat gewoon niet voelen, denk dat ik wat dat betreft levenslang heb.

yess: nee, ik heb geen last van schuldgevoel gelukkig. als ik me niet goed voel, dan zeg ik altijd maar: wat doet iemand die in het ziekenhuis ligt? rusten en beter worden. Dus dat telt voor mij net zo goed. ik werk parttime, zodat echt ziekmelden niet heel veel voorkomt: ik ziek altijd uit op mijn vrije dagen. vroeger vond ik het wel vervelend als ik mij niet 100 % kon inzetten op het werk, maar sinds het hier zo'n zooitje is, heb ik daar geen last meer van. (Anderen zetten zich ook niet 100% in, dus waarom ik wel?, dat idee)

fade: hoe ging het? was het leuk?

Veel moeite met opstaan de laatste tijd, terwijl ochtenden mn beste dagdeel zouden moeten zijn... Ik slaap ook weer erg slecht, daar zal het wel mee te maken hebben.

Hi! Weer stil vanaf mijn kant, ik moet vandaag weer gaan werken want mijn vakantie is voorbij. Ben een beetje nerveus en hoop dat het een beetje lukt.

Qua eten gaat het niet goed, qua depressie schommelt het heel veel.

voor iedereen, ik heb niet echt de puf om alles terug te lezen.

Myléne schreef: ↑

09-09-2019 20:29

Ojaeen dipje! Inderdaad zo vermoeiend dat onbegrip.
Klopt ik moet ook steeds mijn grenzen aangeven. Daar ben ik de laatste tijd overheen gegaan omdat ik teveel op anderen afging.

Mijn hormonen spelen ook een grote rol maar daarmee aankomen.......nog meer onbegrip....

Ja frustrerend soms hè...
Ik probeer daar ook zo min mogelijk over te praten want het wordt zo onderschat of je krijgt grapjes van:'oh ben je in de overgang?'

Herkenbaar van soms teveel op anderen afgaan... hier ook over mijn grenzen gegaan, door een personeelsfeest.

Had eigenlijk al besloten om niet te gaan, omdat ik weet dat ik daar al dagen van tevoren mee bezig ben en daarna ook nog, dus het is voor mij alles behalve leuk/ontspanning.

Maar ben dus overgehaald door collega's en dat is dus ook meteen een nadeel van je open stellen...
Want mensen gaan dan toch bemoeien of denken te weten wat goed voor je is. Die ruimte moet ik zelf echt minder gaan geven.

Ik was die dag liever iets voor mezelf gaan doen, had eindelijk een rustigere week, de week ervoor een pittige week gehad, mentaal gezien (en zat net na mijn menstruatie dus dan weet ik dat ik rustig aan moet doen) gewoon iets voor mezelf doen, dát mis ik.

De volgende keer zeg ik dat ik niet kan. Want zit nu dus met duizeligheid en nekklachten door spanningen, slecht slapen/vermoeidheid en dan slaat het dus op mijn lijf, dus echt een leer voor de volgende keer.

Welkom trouwens, voor de nieuwe mensen. (:

Dankjewel Jemmer ik lees wel veel mee maar schrijf maar af en toe mee. Ook omdat ik het soms te confronterend vind en ik me gewoon niet zo wil voelen en wat Myléne ook al zei, gewoon mee wil draaien...

Ik ken het van de ochtenden trouwens... Dan heb ik de meeste moeite, opzien tegen de dag en het voelt altijd zo 'niksig'
Meestal voel ik me vanaf 15.00u beter.

@hondenmens. Het klinkt alsof je goed over je besluit hebt nagedacht om niet naar de sportschool te gaan. Wel jammer dat je zo strijd met zelfbeeld. Ik heb een vriendin waarbij ik dit ook heel duidelijk zie (zij heeft ook autisme). Zij heeft een zelfcompassie cursus gedaan. Dat heeft haar wel een beetje geholpen (het is inderdaad hardnekkig). Misschien hebben ze zoiets ook bij jou in de buurt.

@kohaku. Succes met je werk, de eerste dag is altijd weer pittig.
Jammer dat eten minder gaat. Hopelijk lukt het om snel weer stappen te zetten.

@yess. Lastig dat je je zo inbegrepen voelt. Het is ook zo moeilijk voor anderen om het te doorzien. Ik heb een baas die het totaal niet begrijpt (en de andere juist wel). Jammer dat je besluit dan maar geslotener te worden. maar soms kan dat inderdaad rust geven. Maar jammer dat het nodig is.

@maktub. Klinkt als (te) veel. Het klinkt ook wel een beetje alsof je dit zelf ook vind. Of heb je toch nog het gevoel dat je planning gaat slagen?

Hier gaat het goed (joehoe). Is een zeer goed teken dat ik vorige week heb opgevangen. Eerder liep dit uit de hand.

Zou ik dan echt het komende jaar uit het chronische rapid cycling stuk komen???

@Yesss oh ja ik heb volgende week een personeelsfeest en me aangemeld en me ook weer afgemeld. Ik raak dan ook helemaal in de stress. Zie dat helemaal niet zitten en me ook laten overhalen. Je moet er even doorheen. Maar zo werkt het niet dus voor mij even niet.

De anderen bedankt voor het welkom! En een

ik kreeg een probleemanlyse van de verzuimmanager,er stond twee keer dat werkstart werd uitgesteld. en 1 keer dat ik oer 09.09 moest beginnen,
verwarrend, en ze was aan de telefoon nog verwarrender.

ben geweest ma en din 2 uur.. en ik schaam mij om te zeggen dat het eigenlijk teveel was..
quetiapine is sinds maandag omhoog en ben een zombie.
heb de kinderen maar wel geteld 1 hele dag deze week.

ik zat onder de blauwe plekken, psych dacht wellicht bijwerking van quetiapine, maar bloed was goed gelukkig..

ik heb net gemaild dat ik deze week niet meer kom.

Welkom nieuwe mensen, trouwens

jaa welkom allemaal

chocoladeballetjes schreef: ↑

10-09-2019 12:55

Hier gaat het goed (joehoe). Is een zeer goed teken dat ik vorige week heb opgevangen. Eerder liep dit uit de hand.

Zou ik dan echt het komende jaar uit het chronische rapid cycling stuk komen???

fijn om te horen!!

Welkom aan de nieuwe mensen, ik hoop later inhoudelijk te reageren.

Wisselende dagen. Gisteren een uitstapje gemaakt maar mijn man was onrustig en wilde na 2 uur al weg en was daar vrij dwingend in. Uiteindelijk zijn we wel langer gebleven maar we waren beide een beetje gefrustreerd.
Ik probeer enorm rekening te houden met zijn beperkingen, zijn emoties, zijn gedachtes en zijn meningen echt waar. Soms heb ik het gevoel op mijn tenen te lopen en eigenlijk heb ik mij al lang geleden voorgenomen dat niet meer te willen doen. Dat heb ik als kind/puber zijnde nonstop gedaan en kijk waar dat me gebracht heeft.
Tot 2 keer toe hebben we de afgelopen 24 uur een bijna ongeluk gehad in de auto omdat mijn man zo in gedachte was dat hij niet alert genoeg was. Ik heb aangegeven dat we de gewoon meer moeten gaan fietsen met onze veiligheid maar vooral voor de andere weggebruikers. Normaal rijd hij prima maar blijkbaar zit hij zo slecht in zijn vel dat het gevaarlijk wordt en dat is niet de bedoeling.

Ikzelf ben echt een avondmens en vroeger ging ik vaak pas rond 23.00 leven. Opruimen, rommelen, schoonmaken, knutselen, films kijken (liefst horror), schrijven, computeren enz. dat vind ik heerlijk.
Mijn man is meer een middagmens en wil graag na het avondeten rustige dingen doen. Ik pas me daar vaak op aan omdat ik snap dat het ergens een beetje gek is dat ik het liefst om 01.00 de badkamer sta te doen met een luisterboek hard op. Dus ik doe dat niet meer, ik rommel niet meer laat in de avond en ga vaak vroeger naar bed dan ik normaal zou doen. Maar soms mis ik het zo enorm.
Het is geven en nemen in een relatie en ik weet dat mijn man ook veel dingen voor mij doet hoor het is niet zo dat we niet gelijkwaardig zijn aan elkaar, hij is mijn steun en toeverlaat en heb het enorm met hem getroffen. Ach ik zeur geloof ik excuus.

Slapen gaat wat beter gelukkig althans ik gil minder de hele buurt wakker wel ben ik erg druk in mijn slaap. Ik bedoel niet dat ik lig te woelen ik schijn juist heel stil te liggen maar ik heb het letterlijk enorm druk in mijn dromen en wordt overprikkelt wakker omdat ik voor mijn gevoel helemaal niet bezig ben geweest met tot rust komen/slapen maar dat ik nonstop aan het hollen ben in mijn dromen. Ik word kapot wakker.

De laatste tijd merkte ik dat ik weer wat vaker tussentijds iets kleins at en dat wil ik niet meer. Dus heb de lekkere dingen (ontbijtkoek plakje per stuk verpakt, lolly's, toffee, kleine chocolades, notenkoekje mini) en een leuk klein doosje gekocht.
Ik ga nu eens per week een paar dingetjes in de trommel doen en dan is het klaar.
Heb met mooi karton kaartjes gemaakt, op 1 kant staat de tekst nog 7 dagen (aflopend naar 1) en de andere een spreuk of plaatje. Gewoon om mijzelf in te laten zien dat ik er steeds een tijdje mee moet doen. Kaartjes ook gelamineerd.
Misschien kinderachtig maar ik wil doen wat nodig is om niet nog meer aan te komen. Alles wat over is ligt boven daar kom ik nooit. Nu lag alles gewoon in de keuken en pakte ik soms een snoepje ofzo en ik wil daar gewoon geen gewoonte van maken.
Heb wel lol gehad in het uitzoeken van de knutselbenodigdheden en het maken van de kaartjes. Eindelijk weer eens ergens inspiratie voor.