Depressietopic - praat mee!

FadeToBlack schreef: ↑

12-09-2019 22:18

Daarnet een ontzettende klote ervaring gehad. Tijdens een etentje bleef mijn beste vriend maar hakken dat je gewoon een knop om moet zetten als je depressief bent. En dat je het vooral moet doen als je zelfdoding overweegt....
Hij zegt dat zo om zichzelf te overschreeuwen, hij heeft zelf nl. issues en onverwerkt leed. Maar volgens hem kun je dat dus allemaal makkelijk skippen.
Ik was zo geraakt dat ik het restaurant uit ben gelopen en naar huis ben gegaan.
Ik wil zulke mensen niet meer in mijn leven.

Och wat naar en wat een waardeloze vriendschap op deze manier, dat moet pittig voor je zijn.
Sowieso wil ik mensen die over de knop omzetten van psychische problemen praten een flinke mep geven. Zouden ze eens moeten zeggen tegen iemand die lichamelijks iets heeft. Nou nu heb je wel lang genoeg in het gips gezeten, zet die knop om en ga de vierdaagse lekker wandelen. Of ivm zijn opmerking over zelfdoding iemand aanmoedigen geen behandeling aan te gaan voor een levensbedreigende ziekte.

Maar goed daar heb jij nu niks aan aan mijn boosheid betreffende dit onderwerp.
Heel pijnlijk voor jou maar wat goed dat je weggegaan bent, daar was moed voor nodig zeker als dit een zeer goede vriend van jou betrof.


Lukt het je denk je om straks in slaap te komen en heb je snel een gesprek met begeleiding/behandeling of een andere goede vriend/vriendin?
Je hebt het echt goed gedaan!

@fade. Daar zou ik ook echt niet tegen kunnen. Heftig als een vriend dat tegen je zegt lijkt mij.
Het komt, als zo vaak, voor uit eigen pijn bij die persoon.
Maar alsnog erg vervelend.

Onbegrip van eigen partner lijkt me inderdaad ook onmogelijk.

Ik denk inderdaad dat we allemaal weleens te maken hebben met onbegrip.

Ik op werk (vooral ene baas), maar privé lijkt me wel lastiger.

Nou sterkte en ik hoop dat zo'n vriend niet te dichtbij staat.

Fade, dat noem ik geen beste vriend. Iemand die zoiets tegen je zegt. Hele dikke

@Fade: Wat een nare opmerking. En dan nog wel van je beste vriend. Ik snap heel goed dat je naar huis bent gegaan.

@fade: Ik snap heel goed wat je bedoeld met dat je depressie een deel van je leven heeft afgenomen. Voor mij voelt het soms ook zo. Het verpest gewoon zo veel. Ik kan ook niet meer dan 6 uur per dag werken en dat is eigenlijk al iets te veel. Slik je verder medicijnen en ben je onder behandeling bij een psychiater? Ik krijg ritalin en kan daardoor dingen langer volhouden en beter aan mijn dag beginnen. Niet heel gebruikelijk, maar het maakt mijn leven een stuk makkelijker.

Wat een rotopmerking van je "vriend" zeg. Dan weet je duidelijk niet wat zoiets inhoudt en dan heb je zelf nog wel problemen. Echt heel lullig.

Ik ben vandaag zo moe. Ben van mijn bed naar de bank verhuisd en verder heel de dag niks gedaan dan wat gehangen en af en toe serie kijken. Heb gewoon echt weer last van mijn depressie jammer genoeg. Gisteren wel een gesprek bij het UWV gehad over mijn uitkering. Het was echt een heel positief gesprek en ze laten me eigenlijk zelf kiezen hoe ik werk wil zoeken. Ik mag het zelf proberen of ik kan evt. een jobcoach kiezen (die ik zelf mag uitkiezen) en dan op die manier aan een baan proberen te komen. Wat makkelijker is want zij hebben contacten binnen bedrijven en dan is er gelijk meer begrip voor je situatie. Dus ik ben wel van plan om met meerdere bureaus een kennismakingsgesprek te houden en dan er 1 kiezen. Tegen dit gesprek zag ik al weken heel erg tegen op.
Morgen ga ik iets leuks doen met een vriendin en ik zie er nu al tegen op om mezelf helemaal te "moeten" opmaken. Herkennen jullie dat? De kleinste dingen kunnen zoveel lijken.

Ik herken ook dat de depressies en (hypo)manien veel, heel veel, van mij hebben afgenomen.
Het is jaren terug hierdoor uitgegaan met mijn vriend. Dit omdat ik door mijn problemen geen kinderen wilde, ook een verlies.
Geen werk of zicht op.

En inderdaad die energie. Gisteren leuke en drukke dag gehad. En vandaag totaal kapot. Vooral op de bank gelegen en veel gehuild en gestreden tegen achterdocht (en gewonnen!).
Vrij bijzonder dat in alleen dreigende achterdocht overwin.

Mijn conditie is weg. Ik ben bijna dertig kilo aangekomen van pillen en slecht voor mezelf kunnen zorgen (na bezuinigingen GGZ).

Maar het begint nu wel af en toe terug te komen. Gisteren spontaan op een terras (om de hoek) bijvoorbeeld terwijl ik had gewerkt.
Maar het gaat heel traag stapje voor stapje. En moet ook niet teveel denken aan alle stappen die ik wil zetten.
Alleen waar ik sta en het eerst volgende stapje en dan verder zien.

Soms ook goed te zien welke stappen er wel gezet zijn.

Maar voor nu is vooral de energie laag en ben ik zo vaak uitgeput moe.

@fade: Ik weet niet of het een optie voor je is om het een keer te bespreken, maar mij helpt het echt. Ik ben ook bipolair en heb veel verschillende medicatie. Al weet ik niet hoe makkelijk jouw psychiater hierin is omdat het niet veel voor komt op deze manier.
De terugval was niet van het gesprek hoor, die had ik sowieso al langer.

@chocoladeballetjes: Vervelend he zoveel aankomen van medicatie. Ik ben ook veel kg aangekomen en geen idee hoe ik het eraf krijg. Dan ben ik bijv net wat afgevallen krijg ik weer een wisseling van medicatie en kom ik weer bij. Sporten gaat niet want geen energie en ga dan altijd over mijn grenzen heen. Waardoor ik er de andere dag last van heb.
Wel goed dat je kleine stapjes vooruit zet en dat je het stapje voor stapje probeert en om het stap voor stap te bekijken!

Wat rot Fade, dat iemand zo kan reageren... Onbegrip blijft lastig.
Echt goed dat je weg bent gegaan en voor jezelf kiest. Sommige mensen weten écht niet waar ze het over hebben en kosten je alleen maar energie.

Hebben jullie ook dat je soms zo jaloers kan zijn op mensen die gewoon hun leven leiden, leuke dingen doen of echt ergens naartoe werken. Werken en dan een welverdiende vakantie bijvoorbeeld.
Ik besef me ineens dat ik die pieken niet meer heb... Een opleving, ergens naar uit kijken, weer blij zijn. Ik mis dat echt heel erg...

Ik las net het zaterdag ochtend topic, al die leuke plannen, zin in de dag hebben. Wat wil ik dat gevoel graag terug zeg....

Ik kan ook erg jaloers zijn op andere mensen met een positievere inslag. Al heb ik deze zomer wel leuke uitstapjes gemaakt met iemand anders dan mijn moeder. Behalve op vakantie dan, dat doe ik nog wel met haar.

Ik vind iets heel snel gedoe of teveel moeite. Maar dat zit ook in mijn karakter. Als kind wilde ik een instrument bespelen. Alleen moet je daar dagelijks voor oefenen en ik had de discipline niet. Zo ook met een cursus fotografie in mijn volwassen leven. Ik fotografeer graag. Maar ook daar kreeg je huiswerk bij en moest je bewerken op de computer. Dat vond ik niks, dus heb geen vervolgcursus meer gedaan. Soms vraag ik me af hoe het voelt om enthousiast te zijn over nieuwe dingen. Ik heb dat nooit zo gehad. Daarom vond ik school ook altijd zo stressend. Was ik eindelijk gewend aan iets, kregen we weer iets nieuws. Het bezorgde me veel angst. Ik hang nog steeds veel aan vertrouwde dingen. Mede daarom is mijn wereld ook klein.

Hoi
Heb een topic geopend 2 jaar terug. Omdat ik depressief was. Het is al die tijd sluimerend aanwezig geweest.
Nu sinds enkel weken begint het weer meer op te spelen. Zo lastig. Dat je ritme probeert te houden maar eigenlijk overal een grijze laag overheen ligt.
Ik heb EMDR en dat zorgt er ook voor dat ik nu meer onrust heb.

@yesss: Ik probeer wel leuke dingen te blijven doen. Soms met een kleine aanpassing of sowieso "back up plan". Ik wil een zo normaal mogelijk leven leiden. Wat ik bijvoorbeeld niet kan is op vakantie met vriendinnen. Dus ga ik op vakantie met mijn ouders. Maar ik ga wel uit of doe leuke dingen met vriendinnen. En ja daar moet je soms de andere dag de prijs voor betalen.
Maar ik ben wel jaloers op mensen die een zorgeloos leven lijken te hebben waarbij het lijkt alsof het leven niet altijd een gevecht is.

@mabelle: Wat vervelend dat het weer begint op te spelen. Een goed ritme houden is wel belangrijk, ook al is dat lastig. Heeft het een reden waardoor het nu gaat op spelen?

Wat naar mambelle, je bent welkom om hier te schrijven als je wil. Is er iets voorgevallen waardoor de depressie nu meer op de voorgrond is komen te staan?

Shivver,
wat fijn dat het gesprek met het UWV positief is verlopen ik zie daar ook enorm tegenop als ik weet dat er een gesprek moet komen.

Yess,
Nee jaloers ben ik eigenlijk nooit. Ik denk dat dat onderdeel is van mijn minderwaardigheid gevoel. Ik denk al van kinds af aan: "het zal toch iemand moeten overkomen waarom dan niet mij." Dat is ook de reden waarom ik nooit verteld heb dat ik werd gepest immers kinderen zullen altijd kinderen blijven pesten, als ze dat niet meer bij mij doen dan is iemand anders de klos. Mijn leven was toch al zwaar dus dan kon dat pesten er ook wel bij, waarom zouden er 2 kinderen ongelukkig moeten zijn in 1 klas als het er ook maar 1 (ikzelf dus) kan zijn.

@allen,
Mijn stemming is de laatste tijd redelijk stabiel. Niet bepaald goed maar geen echte diepe dalen of hoge pieken. Gewoon een rechte, matig depressieve lijn zeg maar.
Ik heb het al vaker geschreven meen ik maar ik zou zo graag weer eens willen huilen, gewoon een piek in emotie. Of van mijn part juist een keer keihard moeten lachen totdat je haast in je broek plast van de lol.

Gisteren mijn gesprek met de FACT gehad. Ik dacht dat het een soort "keuring" was met de vraag of ik wel toegelaten zou worden dus ik was nogal gespannen alsof ik een sollicitatiegesprek had en dat dit zeg maar de laatste baan op de hele wereld was zeg maar.
Mijn man was mee en mijn begeleidster ook, ik wist dat ik een gesprek had met een psychiater van de FACT en met iemand van de crisisdienst. 5 mensen dus vond dat al veel maar toen ik binnen kwam stonden er 4! mensen bij en mijn begeleidster, mijn man en ik dus ook dus uiteindelijk 8 mensen voor dat gesprek ik was een beetje overvallen.
De mevrouw van de crisisdienst moest echt al na 5 min weg. Ik kende haar ook niet dus geen hele grote toegevoegde waarde maar goed toch netjes dat er iemand was.
Bij binnenkomst werd gelijk gezegd: dit is x, zij wordt jouw SPV begeleider en dit is y ze de stagiaire van x. En weer werd ik overvallen want daardoor bleek dus dat ik sowieso begeleid zou gaan worden toch?
Nou goed verder wel een fijn gesprek waarbij ook medicatie even is doorgenomen en wie wat ging doen. Was wel moe maar ben toch nog gaan wandelen met een vriendin.

Vandaag een verjaardag gehad, daar waren alleen maar directe familieleden dus dat was fijn vertrouwd.
Morgen overdag weer opruimen, waarom ruimen we toch nooit wat op? Dan is het allemaal best netjes omdat er visite was, dan maken we er weer een zooitje van en moet ik het weer opruimen omdat er visite komt. Structuur in het huishouden is wel een dingetje hier. Morgenavond komen er familieleden van mijn man een spelletje doen.
Heb zojuist besloten bladerdeeg kaas-pesto vlinders te maken, ik denk dat ik dat wel kan zonder stress. Verder gewoon wat kant en klaar dingen. Ow ja en ik heb een tijdje terug geheel per ongeluk iemands salami worst meegenomen bij de ah. Ikzelf eet vegetarisch en mijn man wil ook niet een hele worst wegsnaaien dus dan zet ik die wel neer. Kwam gisteren ook nog een reep chocolade tegen die nog maar een week goed is. Mooi dat is dan het zoete.

Shiverrr schreef: ↑

14-09-2019 16:02

@yesss: Ik probeer wel leuke dingen te blijven doen. Soms met een kleine aanpassing of sowieso "back up plan". Ik wil een zo normaal mogelijk leven leiden. Wat ik bijvoorbeeld niet kan is op vakantie met vriendinnen. Dus ga ik op vakantie met mijn ouders. Maar ik ga wel uit of doe leuke dingen met vriendinnen. En ja daar moet je soms de andere dag de prijs voor betalen.
Maar ik ben wel jaloers op mensen die een zorgeloos leven lijken te hebben waarbij het lijkt alsof het leven niet altijd een gevecht is.

Ben jij al eens op vakantie geweest met vriendinnen? Ik nog nooit, zou ik niet trekken. Tenminste niet als het met meerdere is. Een vriendin heeft me wel eens mee gevraagd voor een jongerenreis. Maar dat zag ik niet zitten. Constant in een groep zijn en je moet ook maar afwachten of het klikt met de anderen. Dingen apart doen van de groep kon wel, maar volgens mijn vriendin deed niemand dat. Ik denk dat ik me erg ongemakkelijk gevoeld zou hebben.

Shiver. Ik denk dat het opspeelt door de emdr en combi van een baan die veel incasseringsvermogen vraagt. Het is een baan waarin je emotioneel wordt belast. Normaliter gaat dat wel maar nu dus niet.
Mede op het werk ben ik erg onzeker over mijzelf als persoon en komt goed naar voren dat ik midden in een turbulente periode zit waarin ik zoekende ben. Dat voel ik waardoor ik weer meer ga piekeren en twijfelen waardoor het nog minder gaat etc.

Thuis pieker ik dan door. Vraag mij af of dit wel goede baan is voor mij etc. Ik ben veel bezig met nadenken over mijn handelen wat ik verkeerd zou doen w ast anders kan ipv puur voelen en laten zijn wat er is. Ik weet niet hoe ik dat kan doen. Het is voor mij een strijd en dat vergt energie.

Hi allemaal. Hier gaat het niet geweldig, mijn stemming schommelt heel erg tussen ongelooflijk suïcidaal en redelijk goed. Mijn kat bied iets afleiding en steun, maar heb het gevoel dat ik het op het moment alleen moet doen.

Veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen!

@hondenmens: Er zijn wel een aantal meiden waarmee ik op vakantie zou kunnen. Maar ik weet dat als we met een groepje zouden gaan dat het veel te vermoeiend zou zijn. Veel uitgaan en dan overdag dingen ondernemen. Dat red ik dus niet dus ben ik nog nooit met vriendinnen op vakantie geweest.

@mabelle: Klinkt ene kant wel logisch dat je nu wat extra last heb door EMDR. Het is natuurlijk ook wel erg intensief. Kan je het op je werk bespreken dat ze wat rekening met je kunnen houden? Het piekeren over of ik wel goed gehandeld heb ken ik heel goed. Want het had altijd beter gekund in mijn ogen.

@kohaku: Wat vervelend die extremen tussen je stemming. Fijn dat je kat iets afleiding geeft in ieder geval. Is er niemand waarbij je terecht kan voor steun als het even niet zo lekker gaat?

Och Kohaku wat vervelend
Is er niemand die je even kan bellen voor een theetje?

Dag allen,

Voel me heel wiebelig. Ene dag gaat het wel andere totaal niet. Hebben jullie ook psychomatische klachten zoals het zo mooi heet en welke?

Ik zelf heb van alles angst hoofdpijn moe rug en nek klachten. Darm klachten.

Ik probeer me niet te laten kisten door de somberheid maar het is zo moeilijk. Ik probeer het wel te gebruiken voor wat nuttigs, want als ik me echt heel depressief voel ga ik schoonmaken dus mijn koelkast en berging zijn weer schoon en netjes.

Mijn vader komt koffie drinken, dat is wel een fijne afleiding.

Hier gaat het ook niet super...
Vanmorgen heel erg overprikkeld van de sportschool thuis gekomen, loop ook met duizeligheid momenteel dus de les maar half mee kunnen doen.
Dan kom ik nog een oude bekende tegen, daar wordt ik op één of andere manier altijd heel nerveus van.

Hier ook vaak lichamelijke klachten Mylène, voel me eigenlijk nooit 100% goed... Heel frustrerend.
Ik bouw voor mijn gevoel daarom ook nooit echt iets op. Ook qua energie niet.
Met sporten heb ik ook elke keer het idee dat ik opnieuw kan beginnen, terwijl ik gemiddeld 3x per week sport maar moet iedere keer weer over zo'n drempel, nooit het idee dat ik écht vooruitgang boek.

Maar misschien zie ik dat wel verkeerd of toch te hard voor mezelf, ik weet het niet...