Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
zondag 22 september 2019 om 23:14
zondag 22 september 2019 om 23:20
@Morefun, welkom!
In de afgelopen 3 weken heb ik het volgende gehoord:
"Mijn generatie zette gewoon de schouders eronder" ( m'n vader).
"Heb je die pillen echt nodig?" (nogmaals m'n vader).
"Ik was niet boos, maar wel teleurgesteld toen je die afspraak afzegde" (vriendin, toen ik zo'n slechte dag had door o.a. de hitte, dat ik voor mezelf koos en onze afspraak afzegde).
"Ik ben ook depressief geweest. Toen heb ik iets moois voor mezelf gekocht en toen was het over" (een vriend).
"Mensen die zelfmoord willen plegen, moeten dat zo snel mogelijk doen. Dat is beter voor de nabestaanden" (diezelfde vriend).
"Ik geloof niet in medicijnen, het is rotzooi en helpt niet" (collega).
Soms word ik er een beetje moedeloos van.
In de afgelopen 3 weken heb ik het volgende gehoord:
"Mijn generatie zette gewoon de schouders eronder" ( m'n vader).
"Heb je die pillen echt nodig?" (nogmaals m'n vader).
"Ik was niet boos, maar wel teleurgesteld toen je die afspraak afzegde" (vriendin, toen ik zo'n slechte dag had door o.a. de hitte, dat ik voor mezelf koos en onze afspraak afzegde).
"Ik ben ook depressief geweest. Toen heb ik iets moois voor mezelf gekocht en toen was het over" (een vriend).
"Mensen die zelfmoord willen plegen, moeten dat zo snel mogelijk doen. Dat is beter voor de nabestaanden" (diezelfde vriend).
"Ik geloof niet in medicijnen, het is rotzooi en helpt niet" (collega).
Soms word ik er een beetje moedeloos van.
zondag 22 september 2019 om 23:42
WoW dit is echt een feest van herkenning. Ik krijg ook vaak te horen van je bent toch een leuke meid wat stel je je aan. Medicijnen gebruik ik al een tijdje ik wil afbouwen maar dat is niet zo makkelijk. Vooral als ik stop met sertraline krijg ik zelfmoordgedachtes. Ik reageer normaal ook nooit op een forum maar ben ten einde raad. Jij ook medicijnen gehad?
maandag 23 september 2019 om 08:34
@Morefun, dat was een collega die zei niet in medicijnen te geloven.
Mijn medicijnen hebben mijn leven gered. Ik slik Citalopram en Priadel. En uiteraard slaapmedicatie af en toe.
De AD wil ik wel afbouwen, maar een eerdere poging pakte niet goed uit. Dus daar moet ik nog even mee wachten, het is niet anders.
Mijn medicijnen hebben mijn leven gered. Ik slik Citalopram en Priadel. En uiteraard slaapmedicatie af en toe.
De AD wil ik wel afbouwen, maar een eerdere poging pakte niet goed uit. Dus daar moet ik nog even mee wachten, het is niet anders.
maandag 23 september 2019 om 11:11
Herkenbaar, Fade. Toen ik in 2016 aan het begin van mijn behandeling was, en net 2 weken AD slikte, kreeg ik van mijn familie (ooms/tantes) al de vraag wanneer ik er mee ging stoppen.
Ik heb zoiets van, beter in leven met medicatie, dan doodgaan zonder omdat je zo somber en suïcidaal word. Al kan ik dit niet vaak benoemen zoals ik het hier type, want veel mensen weten daar niet van. Ben verdorie chronisch suïcidaal en het is zo'n vreselijke taboe. Erg eigenlijk.
Ik heb zoiets van, beter in leven met medicatie, dan doodgaan zonder omdat je zo somber en suïcidaal word. Al kan ik dit niet vaak benoemen zoals ik het hier type, want veel mensen weten daar niet van. Ben verdorie chronisch suïcidaal en het is zo'n vreselijke taboe. Erg eigenlijk.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
maandag 23 september 2019 om 13:29
Oh ja dat herken ik...
Heb ook regelmatig zo'n laat me met rust gevoel of het gevoel helemaal opnieuw te willen beginnen of weer te gaan reizen.
Heb vanmorgen een paar uurtjes gewerkt, vrijwilligers werk en sommige dagen gaat het redelijk, maar heb ook vaak dat ik me gewoon zo ongemakkelijk voel en echt de uren aftel dat ik weer naar huis kan.
Gewoon het vroege opstaan, mensen om me heen, je moeten concentreren, al die vragen weer, wat ik het weekend heb gedaan enz.
Het is gewoon zo vermoeiend om zo normaal mogelijk te doen als je je van binnen heel rot voelt.
En ik wil het er ook niet elke keer over hebben.
Hormonen spelen bij mij ook weer een grote rol, zit nu net voor mijn menstruatie, dan versterkt het allemaal nogal. Voel me dan altijd heel raar, moe, somber, angstig.
Elke prikkel is weer te veel, kan geluiden slecht verdragen.
Herkenbaar van het onbegrip, zolang ik een beetje mijn eigen ding kan doen gaat het een stuk beter, als het dan niet gaat kan ik daaraan toegeven, ook qua lichamelijke klachten. Ik merk gewoon dat ik het nog steeds lastig vind om het te combineren met werk/sociale contacten.
Hebben jullie ook dat je gewoon nooit weet hoe je je op moet stellen? Als ik vrolijk ben/doe denken mensen dat het allemaal wel meevalt of gaan sommige mensen aan me trekken, (want het ging toch weer goed) maar je wil het er ook niet altijd over hebben, want als ik dat wel doe vinden sommige mensen dat ik meer moet ondernemen, terwijl ik dan net heb verteld dat ik daar de energie niet voor heb. Alsof je continu je grenzen moet afbakenen.
maandag 23 september 2019 om 13:53
Ik ben daar bij de meeste mensen wel eerlijk over. Als ze vragen hoe mijn depressie zich uit en mijn andere klachten.Kohaku schreef: ↑23-09-2019 11:11Herkenbaar, Fade. Toen ik in 2016 aan het begin van mijn behandeling was, en net 2 weken AD slikte, kreeg ik van mijn familie (ooms/tantes) al de vraag wanneer ik er mee ging stoppen.
Ik heb zoiets van, beter in leven met medicatie, dan doodgaan zonder omdat je zo somber en suïcidaal word. Al kan ik dit niet vaak benoemen zoals ik het hier type, want veel mensen weten daar niet van. Ben verdorie chronisch suïcidaal en het is zo'n vreselijke taboe. Erg eigenlijk.
Heel simpel gaat het goed dan wil ik maar een beetje dood, gaat het niet goed wil ik niet alleen heel graag dood maar wil dat het liefst ook zelf versnellen.
Is niet leuk, mensen schrikken en kunnen het zich niet voorstellen zeker omdat ik aangeef ook dood te willen als het goed gaat met mij. Gaat het goed hoor ik die gedachtes als fluisteren en negeer ik ze lekker. In slechte periodes zijn die gedachtes zo hard aan het gillen dat ik er soms met mijn aandacht niet bij ben en heb moeite om me te concentreren op andere zaken.
Tja het is niet anders. Laat ik het zo zeggen mocht ik ooit suïcide plegen zullen mijn echt dierbare mensen om mij heen niet verrast zijn.
Echter ken ik je oppervlakkig dan zouden ze denken: huh ieb echt?
Zojuist 8.5 km gewandeld met een vriendin. Nu moe maar voldaan harry potter en de gevange van azkaban kijken. Straks een ijskoffie of latte erbij. Later op de dag komt woonbegeleidster en in de avond theater.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 23 september 2019 om 14:04
Oh en wat ik ook heel moeilijk vind, heb vanmorgen dus gewerkt en dan gaat een collega vragen of ik vanavond mee ga eten, goed bedoeld maar het is sowieso een organisatie waar veel georganiseerd wordt, collega's trekken ook allemaal veel met elkaar op, maar ik kan daar niet aan voldoen en heb daar ook helemaal geen behoefte aan...
Dus ik moet heel vaak nee zeggen en dat vind ik soms zo vermoeiend.
Ik was al blij dat ik vanmorgen een paar uur had gewerkt en weer maar huis kon. Heb ook een hobby waar ik helemaal in opga momenteel en heb vooral behoefte aan dingen voor mezelf doen. Ik heb ook helemaal niet de behoefte om naast de ochtenden dat ik werk nog af te spreken met collega's.
Veel mensen weten dat ik niet veel sociaal leven heb maar ik wil daar zelf keuzes in maken en ook met wie, dat wil niet zeggen dat ik dan automatisch maar overal ja op moet zeggen en al helemaal niet omdat anderen dan vinden dat ik meer moet ondernemen. Ik wil vooral dingen doen die goed voor mij voelen.
Zo dit was even mijn klaagzang.. moest het even kwijt
Dus ik moet heel vaak nee zeggen en dat vind ik soms zo vermoeiend.
Ik was al blij dat ik vanmorgen een paar uur had gewerkt en weer maar huis kon. Heb ook een hobby waar ik helemaal in opga momenteel en heb vooral behoefte aan dingen voor mezelf doen. Ik heb ook helemaal niet de behoefte om naast de ochtenden dat ik werk nog af te spreken met collega's.
Veel mensen weten dat ik niet veel sociaal leven heb maar ik wil daar zelf keuzes in maken en ook met wie, dat wil niet zeggen dat ik dan automatisch maar overal ja op moet zeggen en al helemaal niet omdat anderen dan vinden dat ik meer moet ondernemen. Ik wil vooral dingen doen die goed voor mij voelen.
Zo dit was even mijn klaagzang.. moest het even kwijt
maandag 23 september 2019 om 14:16
Dat klopt wel, en wat je zegt is ook wel waar ja. Bij mij gaat het ook zo, gaat het wat beter, dan wil ik nog steeds dood.IBIopviva schreef: ↑23-09-2019 13:53Ik ben daar bij de meeste mensen wel eerlijk over. Als ze vragen hoe mijn depressie zich uit en mijn andere klachten.
Heel simpel gaat het goed dan wil ik maar een beetje dood, gaat het niet goed wil ik niet alleen heel graag dood maar wil dat het liefst ook zelf versnellen.
Is niet leuk, mensen schrikken en kunnen het zich niet voorstellen zeker omdat ik aangeef ook dood te willen als het goed gaat met mij. Gaat het goed hoor ik die gedachtes als fluisteren en negeer ik ze lekker. In slechte periodes zijn die gedachtes zo hard aan het gillen dat ik er soms met mijn aandacht niet bij ben en heb moeite om me te concentreren op andere zaken.
Tja het is niet anders. Laat ik het zo zeggen mocht ik ooit suïcide plegen zullen mijn echt dierbare mensen om mij heen niet verrast zijn.
Echter ken ik je oppervlakkig dan zouden ze denken: huh ieb echt?
Zojuist 8.5 km gewandeld met een vriendin. Nu moe maar voldaan harry potter en de gevange van azkaban kijken. Straks een ijskoffie of latte erbij. Later op de dag komt woonbegeleidster en in de avond theater.
En als het slecht gaat dan is 'ik wil dood' in mijn hoofd gewoon een antwoord op 'hoe gaat het'.
Ik heb ergens ook het idee dat, ondanks ik nog steeds leef en dat niet had gedacht, ik niet heel oud zal worden.
Als mensen het over zulke dingen dan denk ik ook altijd dat de kans veel groter is dat ik mezelf ombreng dan dat er iets van een ongeluk zou gebeuren. Ook gezien het feit dat ik een eetstoornis heb en dat op lange termijn gevaarlijk kan zijn.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
maandag 23 september 2019 om 14:32
Bedankt nog allemaal voor jullie lieve steunende berichtjes vorige week.
En Ibi, ook zo attent dat je nog later vroeg hoe het ging. Het gaat helaas nog steeds best wel slecht. Mn verplichtingen voldoe ik allemaal wel prima, en denk dat er voor de buitenwereld momenteel weinigs raars aan me te zien is. Maar ik voel me echt belachelijk slecht en ben somber en heb onwijs veel last van al mn angsten. Tegelijkertijd wel productief bezig, want ben honderdduizend instellingen en vrijgevestigde therapeuten aan het bellen in de hoop dat ik iets vind waar ik me enigszins oke bij voel en wat nog plek heeft. Maar vooral dat laatste is dra-ma-tisch. Maar dat zullen jullie vast herkennen. Heb echt een nieuwe behandeling nodig, want ze kunnen me bij mn huidige psychologenpraktijk niet verder helpen helaas; anders was ik daar het allerliefste gebleven. Over een maand moet ik daar weg zijn (dus ook geen overbrugging, maar heeft te maken met dat ik ergens wel op de wachtlijst sta om in ieder geval wat te hebben maar door die kutverzekeringen mag ik dan niet hier blijven tot ik wat anders heb) dus we moeten nog snel zijn ook met beslissen en ik heb heeeel veel moeite met afscheid nemen van mijn huidige psycholoog want ze is de enige die ik echt vertrouw, aan wie ik alles durf te vertellen en die me echt begrijpt. Dus heb het daar ook heel zwaar mee. En dus vandaag tig telefoontjes gepleegd en overal slecht nieuws gekregen. Joh als ik nog niet depressief was geweest, was ik dat hierdoor wel geworden zeg. Word he-le-maal knettergek. Deze zoektocht duurt al maanden en nog steeds is er geen plan. Die mag er wel snel komen anders trek ik het helemaal niet meer. Maar dat betekent wel dat er een heleboel knopen doorgehakt moeten worden en dat kan ik ook niet. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Bah kutleven.
En Ibi, ook zo attent dat je nog later vroeg hoe het ging. Het gaat helaas nog steeds best wel slecht. Mn verplichtingen voldoe ik allemaal wel prima, en denk dat er voor de buitenwereld momenteel weinigs raars aan me te zien is. Maar ik voel me echt belachelijk slecht en ben somber en heb onwijs veel last van al mn angsten. Tegelijkertijd wel productief bezig, want ben honderdduizend instellingen en vrijgevestigde therapeuten aan het bellen in de hoop dat ik iets vind waar ik me enigszins oke bij voel en wat nog plek heeft. Maar vooral dat laatste is dra-ma-tisch. Maar dat zullen jullie vast herkennen. Heb echt een nieuwe behandeling nodig, want ze kunnen me bij mn huidige psychologenpraktijk niet verder helpen helaas; anders was ik daar het allerliefste gebleven. Over een maand moet ik daar weg zijn (dus ook geen overbrugging, maar heeft te maken met dat ik ergens wel op de wachtlijst sta om in ieder geval wat te hebben maar door die kutverzekeringen mag ik dan niet hier blijven tot ik wat anders heb) dus we moeten nog snel zijn ook met beslissen en ik heb heeeel veel moeite met afscheid nemen van mijn huidige psycholoog want ze is de enige die ik echt vertrouw, aan wie ik alles durf te vertellen en die me echt begrijpt. Dus heb het daar ook heel zwaar mee. En dus vandaag tig telefoontjes gepleegd en overal slecht nieuws gekregen. Joh als ik nog niet depressief was geweest, was ik dat hierdoor wel geworden zeg. Word he-le-maal knettergek. Deze zoektocht duurt al maanden en nog steeds is er geen plan. Die mag er wel snel komen anders trek ik het helemaal niet meer. Maar dat betekent wel dat er een heleboel knopen doorgehakt moeten worden en dat kan ik ook niet. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Bah kutleven.
maandag 23 september 2019 om 15:21
Hmm wat jullie vertellen over depressie en het onbegrip uit de omgeving herken ik niet heel erg eigenlijk. Ik ben er altijd heel open over en mensen weten al gauw dat ik een depressie heb. Dat verklaart voor hun soms ook bepaalde dingen. Juist omdat ik er zo open over ben dat er iets is, is het geen geheim en raak je echt in gesprek met mensen. En natuurlijk kom ik ook wel eens iemand tegen die het gewoon niet snapt en een rot opmerking maakt. Maar over het algemeen ervaar ik het niet zo.
Het is begonnen op mijn 14e en toen was er wel meer onbegrip door leeftijdsgenoten. Maar dat is achteraf gezien ook wel heel logisch. We waren allemaal rond die leeftijd en dan ben je echt niet met zulke dingen bezig.
Ik heb het met vreemde niet over suïcidale gedachten. Soms wel eens met een vriendin maar ook niet heel vaak. Mijn ouders weten het bijvoorbeeld wel, maar waarom zou ik het tegen andere vertellen? Hun kunnen er eigenlijk niks mee en in mijn ogen heeft het geen toegevoegde waarde. Ik heb liever dat ze met andere dingen rekening houden.
@jemmer: Vervelend dat je niet bij je oude psycholoog kan blijven. Een nieuwe band op moeten bouwen is nooit leuk. Maar waarom zouden zij je niet meer kunnen helpen en een andere wel? Moet je andere of intensievere therapie?
Het is begonnen op mijn 14e en toen was er wel meer onbegrip door leeftijdsgenoten. Maar dat is achteraf gezien ook wel heel logisch. We waren allemaal rond die leeftijd en dan ben je echt niet met zulke dingen bezig.
Ik heb het met vreemde niet over suïcidale gedachten. Soms wel eens met een vriendin maar ook niet heel vaak. Mijn ouders weten het bijvoorbeeld wel, maar waarom zou ik het tegen andere vertellen? Hun kunnen er eigenlijk niks mee en in mijn ogen heeft het geen toegevoegde waarde. Ik heb liever dat ze met andere dingen rekening houden.
@jemmer: Vervelend dat je niet bij je oude psycholoog kan blijven. Een nieuwe band op moeten bouwen is nooit leuk. Maar waarom zouden zij je niet meer kunnen helpen en een andere wel? Moet je andere of intensievere therapie?
maandag 23 september 2019 om 15:28
Moeilijk dat taboe "dood willen." Ik vind: Niemand heeft gevraagd om geboren te worden en van alles te moeten. Dan mag je toch op zijn minst wel sterven wanneer je wil? Maar de wetten zijn anders.
@yesss: Ik doe ook niet aan etentjes of andere activiteiten met collega's buiten het werk. Zoals de Kerstlunch, ben nog nooit geweest. Iets 1 op 1 afspreken met een collega doe ik wel eens, gewoon omdat het toevallig klikt dan.
Allen: Vanmorgen op het werk voelde ik me niet fijn behandeld. Ik was zakjes aan het stickeren. De voorvrouw zei dat mijn sticker te laag zat. Over de naad die in de zak zit. Dat mag blijkbaar niet, want op die plek komt een print te staan en anders kan de print er niet op. Ik vroeg waarom ze dat niet eerder had gezegd. Waarop ze zei dat ze dat al heel vaak gezegd had. Ik wist van niks en zei dat ze dat dan niet tegen mij gezegd had. Haar antwoord: "Jawel hoor, echt heel vaak." Ik voel me dan net een klein kind. Zo sticker ik die zakjes al ruim 2,5 jaar met tussenpozen en er is nooit iets van gezegd. Waarschijnlijk heb ik nu een hele doos met zakjes verkeerd gedaan. Ik vind dat ze dan vaker had moeten controleren. Want het is ook nog eens een werkje waar ik niet zo goed in ben.
@yesss: Ik doe ook niet aan etentjes of andere activiteiten met collega's buiten het werk. Zoals de Kerstlunch, ben nog nooit geweest. Iets 1 op 1 afspreken met een collega doe ik wel eens, gewoon omdat het toevallig klikt dan.
Allen: Vanmorgen op het werk voelde ik me niet fijn behandeld. Ik was zakjes aan het stickeren. De voorvrouw zei dat mijn sticker te laag zat. Over de naad die in de zak zit. Dat mag blijkbaar niet, want op die plek komt een print te staan en anders kan de print er niet op. Ik vroeg waarom ze dat niet eerder had gezegd. Waarop ze zei dat ze dat al heel vaak gezegd had. Ik wist van niks en zei dat ze dat dan niet tegen mij gezegd had. Haar antwoord: "Jawel hoor, echt heel vaak." Ik voel me dan net een klein kind. Zo sticker ik die zakjes al ruim 2,5 jaar met tussenpozen en er is nooit iets van gezegd. Waarschijnlijk heb ik nu een hele doos met zakjes verkeerd gedaan. Ik vind dat ze dan vaker had moeten controleren. Want het is ook nog eens een werkje waar ik niet zo goed in ben.
hondenmens wijzigde dit bericht op 23-09-2019 15:31
11.64% gewijzigd
maandag 23 september 2019 om 15:28
@Shiverrr: het is inderdaad gewoon allemaal heel ingewikkeld en lastig... Waarom zij mij niet meer kunnen helpen waar een andere psycholoog/instelling dat wellicht wel kan, is inderdaad omdat ze denken dat ik een ander soort therapie nodig heb na jaren van verschillende therapieën. En zij geven niet meer therapieën dan we tot nu toe geprobeerd hebben. Vandaar.
maandag 23 september 2019 om 17:03
Suïcidaliteit heb in het ook alleen over met hulpverleners en soms twee vriendinnen. Met hen kan ik er goed over praten. Met andere mensen heb in ook geen behoefte om erover te praten.
Ik ervaar over het algemeen ook geen onbegrip. Wel soms op mijn werk, maar alhoewel ik dol ben op die mensen daar zijn ze overal lomp over. Het interesseert me niet echt (dat zou ik in mijn privé anders ervaren). Want ik weet dat ze me over het algemeen gewoon respecteren.
Ik vind het op zich niet raar dat suïcidaliteit een taboe onderwerp is, maar soms wel als mijn behandelaren het als taboe behandelen. Maar bij mijn huidige behandelaren zit dat wel goed.
In het verleden, vooral de middelbare school, heb ik gehad dat ik jaren met dit soort gevoelens (met tussenpozen) rondliep zonder dat ik het met iemand erover had/kon hebben. Toen ik 11 was werd ik voor het eerst suïcidaal en pas op mijn 19/20 praatte ik er voor het eerst over (en ook nog heel voorzichtig).
@jemmer. Heavy zeg. Ontzettend naar. En inderdaad zo veel afgewezen worden gaat niemand in de koude kleren zitten.
Ik word echt boos als ik dat lees. Wat een rot systeem!
Ik hoop dat je heel snel een plekje gaat vinden....sterkte!
Ik ervaar over het algemeen ook geen onbegrip. Wel soms op mijn werk, maar alhoewel ik dol ben op die mensen daar zijn ze overal lomp over. Het interesseert me niet echt (dat zou ik in mijn privé anders ervaren). Want ik weet dat ze me over het algemeen gewoon respecteren.
Ik vind het op zich niet raar dat suïcidaliteit een taboe onderwerp is, maar soms wel als mijn behandelaren het als taboe behandelen. Maar bij mijn huidige behandelaren zit dat wel goed.
In het verleden, vooral de middelbare school, heb ik gehad dat ik jaren met dit soort gevoelens (met tussenpozen) rondliep zonder dat ik het met iemand erover had/kon hebben. Toen ik 11 was werd ik voor het eerst suïcidaal en pas op mijn 19/20 praatte ik er voor het eerst over (en ook nog heel voorzichtig).
@jemmer. Heavy zeg. Ontzettend naar. En inderdaad zo veel afgewezen worden gaat niemand in de koude kleren zitten.
Ik word echt boos als ik dat lees. Wat een rot systeem!
Ik hoop dat je heel snel een plekje gaat vinden....sterkte!
maandag 23 september 2019 om 17:14
@jemmer: Sorry had te snel gelezen, je hebt in je 1e bericht eigenlijk al mijn vraag beantwoord zie ik nu. Ik vind het echt een rot situatie voor je met zoveel onzekerheid ook. Is er iemand die je kan helpen met het doorhakken van knopen? Kan je oude psycholoog hier nog bij helpen of dat niet? Omdat als ik het goed begrijp nog 1 maand daar mag blijven.
maandag 23 september 2019 om 17:25
hier stuit ik ook op veel onbegrip, (terwijl ik wel heel open ben)
je ziet er niet depressief uit is een veel gemaakte opmerking...
ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen als ze vragen hoe gaat het?
ik heb nu gezegd (op werk) dat ik er ben en dat dat stap 1 is..
(ben nu aan het opbouwen met 2 keer 2 uur per dag.
Maar zit nog te rommelen met medicatie, de psycholoog waarvan haar minuten nog steeds opzijn, en ik ook maar geen andere kan vinden..
psychiater vond dat ik maar extra quetiapine overdag moest slikken (50mg) gedaan maar dan kan ik niet functioneren.. en dat kan dus niet met de kids..
@jemmer hoop dat je ook snel iemand vind
@hondenmens dat is niet fijn van dr, gek dat ze er nu mee komt pas
je ziet er niet depressief uit is een veel gemaakte opmerking...
ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen als ze vragen hoe gaat het?
ik heb nu gezegd (op werk) dat ik er ben en dat dat stap 1 is..
(ben nu aan het opbouwen met 2 keer 2 uur per dag.
Maar zit nog te rommelen met medicatie, de psycholoog waarvan haar minuten nog steeds opzijn, en ik ook maar geen andere kan vinden..
psychiater vond dat ik maar extra quetiapine overdag moest slikken (50mg) gedaan maar dan kan ik niet functioneren.. en dat kan dus niet met de kids..
@jemmer hoop dat je ook snel iemand vind
@hondenmens dat is niet fijn van dr, gek dat ze er nu mee komt pas
maandag 23 september 2019 om 17:33
ik heb niet gereageerd maar jullie wel gelezen ik kon het even niet opbrengen.
het gaat hier erg slecht. ik voorzie dat dit ook langere tijd gaat duren, als ik niet snel knopen doorhak. de laatste loodjes wegen het zwaarst, zeg maar.
mijn werkgever is een "kick out meiroosje" campagne gestart met alle vuiligheid van dien. ik weet niet of ik het aankan om die strijd aan te gaan. Normaliter zou ik er mijn tanden in zetten, maar omdat het in mijn huwelijk ook al jaren rommelt kan ik maar op 1 front tegelijk vechten. Ik hoop van de week mijn rechtsbijstand te spreken en dan beslis ik definitief. woensdag naar de peut, dus ik denk dat ik volgende week maandag definitief eek knoop doorhak. dan komt er op dat vlak rust.
ik kon het even niet opbrengen.het gaat hier erg slecht. ik voorzie dat dit ook langere tijd gaat duren, als ik niet snel knopen doorhak. de laatste loodjes wegen het zwaarst, zeg maar.
mijn werkgever is een "kick out meiroosje" campagne gestart met alle vuiligheid van dien. ik weet niet of ik het aankan om die strijd aan te gaan. Normaliter zou ik er mijn tanden in zetten, maar omdat het in mijn huwelijk ook al jaren rommelt kan ik maar op 1 front tegelijk vechten. Ik hoop van de week mijn rechtsbijstand te spreken en dan beslis ik definitief. woensdag naar de peut, dus ik denk dat ik volgende week maandag definitief eek knoop doorhak. dan komt er op dat vlak rust.
maandag 23 september 2019 om 20:53
@meiroosje. Ik was al benieuwd hoe het met je ging!
Heel jammer dat het dus niet goed gaat.
Kan me voorstellen dat het zwaar is zoveel spanning met je werk. Ik denk vaak toch dat gezondheid voor gaat. Helaas wel, want je wil natuurlijk opkomen voor je rechten. Maar als dat teveel ten koste gaat van je gezondheid kan dat misschien alsnog teveel kosten. Maar ik weet natuurlijk niet van de hoes en de rand!
Dus uiteindelijk kan ik je vooral veel wijsheid wensen. En hou vooral de hoofddoelen die je in het leven wil nastreven in het leven in gedachte bij je keuze.
Heel veel sterkte en fijn weer wat van je te horen.
Heel jammer dat het dus niet goed gaat.
Kan me voorstellen dat het zwaar is zoveel spanning met je werk. Ik denk vaak toch dat gezondheid voor gaat. Helaas wel, want je wil natuurlijk opkomen voor je rechten. Maar als dat teveel ten koste gaat van je gezondheid kan dat misschien alsnog teveel kosten. Maar ik weet natuurlijk niet van de hoes en de rand!
Dus uiteindelijk kan ik je vooral veel wijsheid wensen. En hou vooral de hoofddoelen die je in het leven wil nastreven in het leven in gedachte bij je keuze.
Heel veel sterkte en fijn weer wat van je te horen.
maandag 23 september 2019 om 21:01
Hier gaat het trouwens goed. Wel vaak op het randje van terugvallen, maar het gebeurt niet.
En de terugvallen van het afgelopen half jaar waren ook korter en minder diep.
Wel is het op mijn tenen lopen. Maar dat valt niet helemaal te voorkomen met herstellen van zulke heftige tijden.
En ik verlang ook wel dat ik een tijdje niet telkens op het randje van terugvallen sta telkens. Je wil altijd meer natuurlijk.
Ook met de hulpverlening gaat het goed. En net als velen van jullie is dat een behoorlijke strijd geweest. Dit is de grootste factor in de verbetering het afgelopen halve jaar (ongeveer).
Hopelijk herstel ik nog verder. Want hoewel ik blij met de verbetering zou ik het wel heftig vinden als het op dit punt zou blijven hangen. Maar eigenlijk heb ik wel vertrouwen in verdere verbetering. Eindelijk na zes jaar.
En de terugvallen van het afgelopen half jaar waren ook korter en minder diep.
Wel is het op mijn tenen lopen. Maar dat valt niet helemaal te voorkomen met herstellen van zulke heftige tijden.
En ik verlang ook wel dat ik een tijdje niet telkens op het randje van terugvallen sta telkens. Je wil altijd meer natuurlijk.
Ook met de hulpverlening gaat het goed. En net als velen van jullie is dat een behoorlijke strijd geweest. Dit is de grootste factor in de verbetering het afgelopen halve jaar (ongeveer).
Hopelijk herstel ik nog verder. Want hoewel ik blij met de verbetering zou ik het wel heftig vinden als het op dit punt zou blijven hangen. Maar eigenlijk heb ik wel vertrouwen in verdere verbetering. Eindelijk na zes jaar.
dinsdag 24 september 2019 om 23:03
Ik reageer later op jullie!
Sinds een paar maanden ben ik lid van een vereniging. Even wennen want voorheen deed ik de activiteit vanuit een commerciële organisatie. Nu is er meer wisselwerking en sub activiteiten, even wennen maar wel leuk.
Vanmorgen dus folders gaan bezorgen voor de vereniging, in de middag langs een winkel om te vragen iets te sponsoren voor ons (ha en werd later gebeld met akkoord, hoera.)
Vanavond hadden we een pr vergadering waar ik nu bij zit en om eerlijk te zijn was ik helder en heb ik wel echt (zinvolle) input gehad. En wat ik ook wel fijn en goed van mezelf vond ik ben op de fiets gegaan ipv aan mijn man gevraagd mij te brengen ondanks de regen. Zelfs de weg heb ik redelijk goed gevonden zonder zijn hulp en ben niet in paniek geraakt toen ik even verkeerd ging.
Ik had het gisteren met mijn woonbegeleidster over structuur in ons huishouden. Afgesproken om de boekenkast en dvd kast uit te zoeken komende week. Ze zei: IBI je moet kiezen of minder spullen of meer bergruimte of een combinatie.
Daarna samen weer mijn kledingkast uitgezocht en een flinke vuilniszak vol gebracht naar zo'n kledingbak.
Tja toen sloeg ik door. Ik ben als een gek door mijn dvd kast gegaan, de keuken (delen geen structuur te bekennen) de logeerkamer, de knutselkamer, de servieskast. Op zich zou dat niet zo erg zijn als er structuur in zat maar nu is overal iets weg en is het overal nog rommeliger geworden. Ik raakte in de stress, kon niet meer hebben, ben gaan snauwen naar mijn man. Voelde druk.
4 volle bigshopers naar de kringloop gebracht. 2 tassen vol met specifieke spullen gratis op fb gezet nou dat doe ik nooit meer hoor. En maar pb's sturen en maar zeggen: ik heb vanmorgen al een pb gestuurd, en maar moeilijke verhalen (hallo ik wil van mijn zooi af van mijn part verkoop je het weer. Zielig verhaal? Geen spullen)
En nog bijna een container vol aan rotzooi volgemaakt. En dan is het weer klaar ondanks dat er juist nog veel meer moet gebeuren). Ik ben overprikkelt, chagrijnig en moe.
Ik word gek van dat eeuwige doorslaan. Nu ben ik leeggezogen, futloos, geïrriteerd en verward. Ik snap het ook niet ik kader het af met mijn woonbegeleidster. De dvd kasten en de boekenkasten. Uiteindelijk heb ik nu beide half gedaan dus ben ik nog niet eens klaar ondanks dat ik nu al geen energie meer ervoor heb. Wat maakt het nou in mij dat ik gelijk weer zo overdrijf.
Das met zoveel dingen. Ik vind puzzelen leuk dus ik koop gelijk 30 dure disney puzzels, zelfde met diamant painting, kleuren, bullet journals, bakken, bento boxen, make up, kleding, knutselen algemeen, knuffels, sieraden, kerst spullen, wol, wii spellen, kookgerei enz enz. Allemaal duur (hoewel ik veel bij rommelmarkten en/of kringlopen koop maar toch) en neemt ook nog eens veel ruimte in.
En ze heeft gelijk ik moet verder met minder spulletjes en dat moet voor mijn gevoel dan ook direct. Uiteindelijk stop ik dan met die hobby of ik raak zo overmand door alle spullen en mogelijkheden dat ik blokkeer. In de praktijk zit ik stil op de bank tv te kijken omdat ik niet meer weet wat ik moet doen of omdat ik geen ruimte meer heb om sowieso ergens rustig te gaan zitten kleuren of puzzelen.
Sinds een paar maanden ben ik lid van een vereniging. Even wennen want voorheen deed ik de activiteit vanuit een commerciële organisatie. Nu is er meer wisselwerking en sub activiteiten, even wennen maar wel leuk.
Vanmorgen dus folders gaan bezorgen voor de vereniging, in de middag langs een winkel om te vragen iets te sponsoren voor ons (ha en werd later gebeld met akkoord, hoera.)
Vanavond hadden we een pr vergadering waar ik nu bij zit en om eerlijk te zijn was ik helder en heb ik wel echt (zinvolle) input gehad. En wat ik ook wel fijn en goed van mezelf vond ik ben op de fiets gegaan ipv aan mijn man gevraagd mij te brengen ondanks de regen. Zelfs de weg heb ik redelijk goed gevonden zonder zijn hulp en ben niet in paniek geraakt toen ik even verkeerd ging.
Ik had het gisteren met mijn woonbegeleidster over structuur in ons huishouden. Afgesproken om de boekenkast en dvd kast uit te zoeken komende week. Ze zei: IBI je moet kiezen of minder spullen of meer bergruimte of een combinatie.
Daarna samen weer mijn kledingkast uitgezocht en een flinke vuilniszak vol gebracht naar zo'n kledingbak.
Tja toen sloeg ik door. Ik ben als een gek door mijn dvd kast gegaan, de keuken (delen geen structuur te bekennen) de logeerkamer, de knutselkamer, de servieskast. Op zich zou dat niet zo erg zijn als er structuur in zat maar nu is overal iets weg en is het overal nog rommeliger geworden. Ik raakte in de stress, kon niet meer hebben, ben gaan snauwen naar mijn man. Voelde druk.
4 volle bigshopers naar de kringloop gebracht. 2 tassen vol met specifieke spullen gratis op fb gezet nou dat doe ik nooit meer hoor. En maar pb's sturen en maar zeggen: ik heb vanmorgen al een pb gestuurd, en maar moeilijke verhalen (hallo ik wil van mijn zooi af van mijn part verkoop je het weer. Zielig verhaal? Geen spullen)
En nog bijna een container vol aan rotzooi volgemaakt. En dan is het weer klaar ondanks dat er juist nog veel meer moet gebeuren). Ik ben overprikkelt, chagrijnig en moe.
Ik word gek van dat eeuwige doorslaan. Nu ben ik leeggezogen, futloos, geïrriteerd en verward. Ik snap het ook niet ik kader het af met mijn woonbegeleidster. De dvd kasten en de boekenkasten. Uiteindelijk heb ik nu beide half gedaan dus ben ik nog niet eens klaar ondanks dat ik nu al geen energie meer ervoor heb. Wat maakt het nou in mij dat ik gelijk weer zo overdrijf.
Das met zoveel dingen. Ik vind puzzelen leuk dus ik koop gelijk 30 dure disney puzzels, zelfde met diamant painting, kleuren, bullet journals, bakken, bento boxen, make up, kleding, knutselen algemeen, knuffels, sieraden, kerst spullen, wol, wii spellen, kookgerei enz enz. Allemaal duur (hoewel ik veel bij rommelmarkten en/of kringlopen koop maar toch) en neemt ook nog eens veel ruimte in.
En ze heeft gelijk ik moet verder met minder spulletjes en dat moet voor mijn gevoel dan ook direct. Uiteindelijk stop ik dan met die hobby of ik raak zo overmand door alle spullen en mogelijkheden dat ik blokkeer. In de praktijk zit ik stil op de bank tv te kijken omdat ik niet meer weet wat ik moet doen of omdat ik geen ruimte meer heb om sowieso ergens rustig te gaan zitten kleuren of puzzelen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
woensdag 25 september 2019 om 08:18
Da's wel heel een stomme ervaring. Het stomme is... hij heeft in principe wel gelijk. Ik heb meerdere keren een depressie gehad en uiteindelijk ben ik er altijd uitgekomen door "gewoon" een knop om te zetten. Maar het vervelende is dat als je er midden in zit dat je die knop niet meer kan vinden en je geen energie hebt om te zoeken.FadeToBlack schreef: ↑12-09-2019 22:18Daarnet een ontzettende klote ervaring gehad. Tijdens een etentje bleef mijn beste vriend maar hakken dat je gewoon een knop om moet zetten als je depressief bent. En dat je het vooral moet doen als je zelfdoding overweegt....
Hij zegt dat zo om zichzelf te overschreeuwen, hij heeft zelf nl. issues en onverwerkt leed. Maar volgens hem kun je dat dus allemaal makkelijk skippen.
Ik was zo geraakt dat ik het restaurant uit ben gelopen en naar huis ben gegaan.
Ik wil zulke mensen niet meer in mijn leven.
Op een dag opstaan en besluiten... nu is t voorbij... blije muziek luisteren, en me bewust bedenken... Ik voel me weer goed... dat heeft me telkens gered. Alleen dat gebeurt niet even... Als ik er in zit weet ik dat ik dat moet doen.. Maar waarom zou ik dat doen? Het leven is dan super zinloos. Waarom zou ik zo veel moeite doen als t leven toch zinloos is. . Pas wanneer je er uit bent gaat de zon weer schijnen...
Ik vind het te makkelijk van die vriend van je. Ik weet niet of Hij je probeerde op te beuren... want dat kan natuurlijk.
