Depressietopic - praat mee!

Misschien dat dat voor jou zo werkt abracadabra maar ikzelf herken er niks van. Steeds als ik dwangmatig ga denken: ik voel me weer goed dan wordt ik zo enorm kwaad op mezelf omdat ik merk dat dat helemaal niet waar is dan ga ik mezelf pijn doen.
Die befaamde knop is er niet. Niet om een depressie af te wenden, niet om af te vallen, niet om te stoppen met roken. Er is zoveel meer, over het algemeen, dan het vinden en indrukken van die knop.
Het is fijn dat het jou lukt om hiermee uit de voeten te kunnen maar ik word er somber van. Het klinkt mij in de oren alsof het idd mijn eigen schuld is en ik de moeite niet waard bent.
Blijft bijzonder hoe iets bij de 1 werkt en bij de ander tegen werkt.

FadeToBlack schreef: ↑

22-09-2019 23:20

@Morefun, welkom!
In de afgelopen 3 weken heb ik het volgende gehoord:
"Mijn generatie zette gewoon de schouders eronder" ( m'n vader).
"Heb je die pillen echt nodig?" (nogmaals m'n vader).
"Ik was niet boos, maar wel teleurgesteld toen je die afspraak afzegde" (vriendin, toen ik zo'n slechte dag had door o.a. de hitte, dat ik voor mezelf koos en onze afspraak afzegde).
"Ik ben ook depressief geweest. Toen heb ik iets moois voor mezelf gekocht en toen was het over" (een vriend).
"Mensen die zelfmoord willen plegen, moeten dat zo snel mogelijk doen. Dat is beter voor de nabestaanden" (diezelfde vriend).
"Ik geloof niet in medicijnen, het is rotzooi en helpt niet" (collega).

Soms word ik er een beetje moedeloos van.

Van zulke opmerkingen zou ik gillend gek worden.

Ik moet toch heel de tijd denken aan jouw opmerking @abracadabra. Dat het een knop omzetten is om beter te worden. Eigenlijk vind ik het best beledigend want nu probeer ik niet uit mijn depressie te komen omdat ik mijn 'knop' niet omzet? Het klinkt idd zoals IBI zegt alsof het onze eigenschuld is dat we er 1 hebben.

Eerlijk gezegd vraag ik me wel af heb je dan ook echt een depressie gehad of was min of meer een dipje. Want ik kan me voorstellen dat wanneer je even niet lekker in je vel zit, dit wel zou kunnen op gaan. Dat je wat positieve energie nodig hebt om eruit te komen.

Shiverrr schreef: ↑

25-09-2019 14:02

Ik moet toch heel de tijd denken aan jouw opmerking @abracadabra. Dat het een knop omzetten is om beter te worden. Eigenlijk vind ik het best beledigend want nu probeer ik niet uit mijn depressie te komen omdat ik mijn 'knop' niet omzet? Het klinkt idd zoals IBI zegt alsof het onze eigenschuld is dat we er 1 hebben.

Eerlijk gezegd vraag ik me wel af heb je dan ook echt een depressie gehad of was min of meer een dipje. Want ik kan me voorstellen dat wanneer je even niet lekker in je vel zit, dit wel zou kunnen op gaan. Dat je wat positieve energie nodig hebt om eruit te komen.

probeer het niet persoonljk op te vatten, voor jou is het anders voor de meeste waarschijnlijk maar als zij dat schrijft betekent het niet dat het voor jou ook zo is.
Voor mij ook niet overigens..
ts nooit iemand zijn eigen schuld, en dat is vast ook niet bedoeld..

Ja heel veel mensen verwarren nog steeds vaak een dip met een depressie... Als je een dip hebt dan helpt het misschien om leuke dingen te doen, dan voel je je op een gegeven wel beter maar met een depressie zit het veel complexer ik elkaar.
Het is niet dat je een beetje down bent en om over de lichamelijke klachten en vermoeidheid nog niet te spreken.

Ik heb een tijdje gedate met een man en ik snap ook allemaal wel dat het moeilijk is om te begrijpen als je het zelf nog nooit hebt meegemaakt maar hij ging ook nooit het gesprek met mij aan.
Hij zei letterlijk:'Je moet gewoon leuke dingen met mij doen, dan voel je je gauw beter'
Aardig bedoeld misschien maar dat werkte alleen maar op mijn irritatie.

@girl1985: Ik weet dat het niet persoonlijk aan mij was gericht hoor. Alleen ik vind het wel een merkwaardig bericht in een depressietopic. Het komt echt over alsof een depressie weinig voorstelt en je er makkelijk vanaf kan komen als je wil. Dit soort uitspraken zou ik juist van mensen verwachten die nooit een depressie hebben gehad. Daarom irriteert het me misschien.

@yesss: Dan snapte hij er eigenlijk niet zoveel van. Ook logisch als je nooit een depressie hebt gehad of iemand in je omgeving. Maar het is wel irritant.

hondenmens schreef: ↑

25-09-2019 10:17

Van zulke opmerkingen zou ik gillend gek worden.

Ik ook!!! Mijn mond valt ervan open.

Shiverrr schreef: ↑

25-09-2019 09:04

@abracadabra: Ik denk niet dat je kan zeggen dat het "even een knop omzetten" is bij een depressie. Als het allemaal zo simpel zou werken dan waren er vast veel minder mensen met depressies en/of psychische problemen.

Als het zo simpel was, dan hadden de behandelaars geen werk meer. Was het maar zo simpel voor ons.

Het is ook lastig te begrijpen en niet uit te leggen.
Over alles ligt een grijze waas. Dus echt leuk zijn die leuke dingen dan ook niet. Als het zou helpen om leuke dingen te doen was niemand depressief.

Het akelige aan depressie is dat je 'dubbel belast' wordt. Door de last die de ziekte depressie is en dan ook door het onbegrip en vooroordelen van de ander.

mabelle schreef: ↑

25-09-2019 15:42

Het is ook lastig te begrijpen en niet uit te leggen.
Over alles ligt een grijze waas. Dus echt leuk zijn die leuke dingen dan ook niet. Als het zou helpen om leuke dingen te doen was niemand depressief.

Het akelige aan depressie is dat je 'dubbel belast' wordt. Door de last die de ziekte depressie is en dan ook door het onbegrip en vooroordelen van de ander.

Precies dit.

Ik weet het niet zeker, maar ik heb het gevoel dat abracadabra het niet zo bedoeld.
Ze heeft het ook over dat zij die knop niet kan vinden tijdens een depressie. En dat het niet zo simpel is.

Ik vind het overigens ook wel weer ver gaan iemands depressie in twijfel te trekken omdat diegene er anders tegenaan kijkt.

Ik heb ook niet direct het idee dat er staat dat een depressie iemand zijn eigen schuld is. Wellicht kan ze dat zelf toelichting.
Ik heb ook wel het idee dat het ook een andere manier van verwoorden is.

Ik ervaar ook geen knop. En als ik daar wel in zou geloven zou ik daar ook wanhopig van worden. En mezelf vanalles kwalijk nemen.
Er zijn natuurlijk wel constructieve en destructieve keuzes. Maar dat geld voor het hele leven.
Maar soms neem je alle constructieve keuzes en kom je nog niets vooruit.

Als het beter gaat hebben mijn keuzes steeds meer invloed. Er ontstaat meer samenhang tussen hoe het gaat en de keuzes.
In een zware depressie lijkt het juist steeds minder te beïnvloeden. Alsof je welzijn losgeslagen is van elke actie die je doet.
Wel blijf ik geloven dat destructieve keuzes het nog erger maakt (ik moet mezelf immers nog enigszins motiveren).

Maar soms lukt dat ook niet. Dan blijf ik in bed en isoleer mezelf. En dan is het moeilijk niet boos op mezelf te worden. Want het is begrijpelijk.

In een discussie als deze is het duidelijk hoeveel pijn die depressie oproept. En hoeveel pijn het dan ook doet als er onbegrip is.

Een depressie is zeer reëel. Maar aan sommigen zul je het nooit uitgelegd krijgen. En dat is natuurlijk verdrietig.

Ik heb een collega die ook depressief is. Ze heeft een vorm van Autisme en is erg gevoelig. Heel heftig reageren op kleine dingen. Ruzie maken om een rol stickers, een karretje. Als iemand haar negeert of niet groet zegt ze: "Die laat zo merken dat hij/zij me niet mag." Als ze niet het werkje mag doen wat ze gewild had. Van deze dingen raakt ze erg overstuur en wordt ook agressief. Dan valt ze iemand soms echt aan. Ze heeft met heel veel collega's al problemen gehad. Met mij ook een keer. Verbaal dan. We waren eerst bevriend en toen we ruzie kregen beet ze zich daar als een pitbull in vast. Ze werd claimerig. Ze zei eens dat haar heftige emoties gevolg zijn van een liefdeloze opvoeding. Ze komt uit een streng gelovig gezin waar problemen taboe zijn. Alles was altijd haar eigen schuld. Triest natuurlijk. Maar het is voor anderen wel moeilijk om met haar om te gaan. Iedereen die het niet met haar eens is ziet ze als pestkop.

O wow lieve meiden! Het is echt niet zo bedoeld! Wacht ik ga het even minder ongelukkig proberen te formuleren...

Even voor de duidelijkheid... Ik heb 1 hele ernstige depressie gehad... Ik ben zelfs op de eerste hulp beland na een zelfmoordpoging en nee het was echt niet een dipje... het was het allerergste wat ik ooit heb meegemaakt. Het grote zwarte gat zonder energie en de eeuwig rondmalende gedachtes... de complete zinloosheid van het leven... je dagelijks afvragen waarom mensen al die dingen doen die ze doen zonder er bij na te denken... de verschrikkelijke gevoelens over jezelf en de complete eenzaamheid terwijl er wel mensen om je heen zijn. Het gevoel dat iedereen beter af zou zijn zonder mij. Deze periode heeft een jaar geduurd.

Behalve dit ben ik ook bipolair. Dus ik heb zelfs meerdere kortere depressieve episodes gekend. Zelfs vorige week ben ik er nog uit 1 gekomen weer...

En nu zal ik proberen beter uit te leggen wat ik bedoel. Zonder dat ik iemand per ongeluk kwetst en zeggen hoe t voor mij werkt. Misschien werkt het niet zo voor iedereen...

Doordat ik meerdere depressies heb gehad weet ik inmiddels hoe ik er uit kan komen. Al lijkt het op dat moment niet zo. Als ik er in zit is alles zwart en denk ik dat ik er nooit meer uit kom. Dan ben ik zo bang voor t grote zwarte gat en hoop ik elke dag dat ik de volgende dag niet meer wakker wordt...

Maar wat dus voor mij elke keer heeft geholpen is t volgende... Ik besluit elke dag s avonds letterlijk dat de depressie de volgende dag over is. En als ik dan opsta dan "zet ik de knop om". Wat eigelijk meer wil zeggen dat ik mezelf wijs maak dat de depressie over is. Ik zet vrolijke muziek op en dans. Ook al heb ik er helemaal geen zin in. Ik drink s ochtends iets te veel koffie en bedenk hoe leuk het leven is en hoe blij ik ben dat de depressie weer over. En natuurlijk die eerste dag voel ik me helemaal niet zo maar ik geef niet meer toe aan mijn depressie. Als de depressieve gedachtes komen dan blok ik ze. Ik verban ze naar een plek waar ik er niet meer bij kan. Want als ik die gedachtes ga volgen dan komen de emoties en dan sleuren ze me terug naar het zwarte gat. De eerste dag denk ik dat ik mezelf voor de gek hou. Maar na echt een paar dagen gaat t steeds beter en binnen een week ben ik er uit. Ik zorg er daarbij voor dat ik regelmatig leef, genoeg slaap en alle stress uit de weg ga. En ik ga leuke dingen ondernemen (die ik op dat moment helemaal niet leuk vindt maar ik doe het toch en maak mezelf wijs dat ik leuk vindt).

Nu weet ik hoe t moet en toch kost t me enorm veel moeite om me daar toe te zetten. Want zwelgen in je depressie is op een of andere manier ook veilig. En t kost zoveel energie. En ik ben al zo moe. En t leven is zo zinloos... wat maakt t uit dat ik me rot voel. En iedereen om me heen is stom etc. Ik heb t al zo vaak gedaan en toch komt t weer terug. Eigelijk wil ik t gewoon die keer helemaal opgeven. Als t toch weer terug kom waarom zou ik dan moeite doen...

Maar op gegeven moment zet ik mezelf er toch toe. En nu een week later is "de knop" echt omgezet. Ik vermijd nog steeds aan de onderwerpen te denken die me in een depressie sleuren maar op dit moment heb ik geen negatieve gevoelens meer. Ik heb veel meer energie en kan me bijna niet meer voorstellen hoe ik me een week geleden voelde.

Ik gebruik trouwens geen medicatie. Omdat antidepressiva bij mij een manie kunnen triggeren. En dat wil ik niet. Een andere medicatie wil ik nog niet. Ik ben er trouwens wel van overtuigd dat medicatie heel goed kan helpen. Het zorgt even voor lucht... Even wat helderder zijn. Waardoor je makkelijker de knop om kan zetten. Maar ik denk dat je het nog steeds zelf moet doen.

Sorry meiden. Ik bedoelde het echt niet verkeerd. Het is ook ongelukkig uitgelegd van mij. Maar dit is hoe ik t ervaar. En ik bagataliseer echt geen depressie. Een nieuwe depressie is mijn grootste angst... het contact met de werkelijkheid zo verliezen en een hel terecht komen. Het is een grote nachtmerrie.

Een positief puntje... ik leer altijd wel veel over mezelf en over mijn grenzen. Vooral toen ik in mijn grootste depressie zat. En ik ben er echt een ander mens door geworden. Waardeer t leven veel meer. Alleen je moet er eerst uitkomen... En dat is vet lastig.

O en trouwens... t is natuurlijk nooit je eigen schuld. Een depressie is gewoon een chemische onbalans vaak gepaard met traumatische ervaringen. T is niet jouw schuld. T is niemands schuld.

abracadabra, lief dat je zonder je aangevallen te voelen uit komt leggen hoe je het bedoelt hebt. En ik vind het een goede instelling en knap dat het je lukt met die knop. voor jou

@abracadabra. Ik sluit me geheel aan bij de woorden van coconuts. Rustige uitleg!

@all. Hier gaat het goed alleen heb ik storing qua tv. En het is misschien stom maar dat vind ik erg lastig.
Mijn structuur is er op gebaseerd. Mijn uitrust momenten en het ritme van de dag.
Ook val ik er mee in slaap. Nu zonder tv slaap in veel slechter. Ik lig ook lang wakker als ik eenmaal wakker word. Want met de tv heb ik mij dan vaak snel weer in slaap.

Als het goed is moet het snel opklaren. En dat is goed. Want hoe raar dit ook klinkt het is zeker slecht voor mijn stabiliteit. En die is nog niet zo sterk.

Ik kan ook erg slecht in veranderingen om mij heen en in mijn structuur.

Verder was het vandaag op mijn werk erg gezellig. Veel gelachen en we hadden gezellige aanloop.

Hopelijk slaap ik vannacht een beetje, want het slaaptekort begint zich op te stapelen.

Fijne avond allemaal.

Ik heb even geen puf om alles te lezen, maar Abra, ik herken wat je zegt.
Ik ben nu in behandeling voor mijn eetstoornis, en daar word ook gezegd, je weet hoe het moet. Het is het gevoel wat in de weg zit. Theoretisch gezien weet ik precies wat ik moet doen, om 'beter' te worden, om weer te gaan eten.

Maar het is het mentale wat in de weg zit. En dat is geheel onvrijwillig jammer genoeg. Ik vind het fijn dat je nog een keer alles uitlegt.

Maar, ondertussen ben ik in behandeling voor mijn eetstoornis. Ik ben gewogen, weet dat ik ondergewicht heb op het moment, en heb een aantal afspraken moeten maken (waaronder niet meer alleen avondeten, maar met de groep zodat ik niet kan compenseren, in ieder geval niet met avondeten).

Ik word nog besproken bij de voedingsdeskundige of ik evt. Nutridrink kan krijgen.

Qua depressie gaat het een heeeeel klein beetje beter, maar het constant 'moeten' denken aan eten, wanneer, wat, hoeveel, waar, ugh.

Hi iedereen,
ik zit op het moment even in de put en heb niemand waarmee ik het wil/kan delen. Ik zag dit topic en wil hier toch even van me afschrijven (maar het voelt toch wel een beetje onwennig).

Het gaat niet goed met me en ik zit in een traject bij een (fijne) psycholoog om erachter te komen waarom het nou niet goed gaat. Twee jaar geleden is er een depressie vastgesteld, daar ben ik een jaar voor in therapie geweest. Het ging toen goed tot ik weer begon met studeren en ondertussen loop ik weer een half jaar bij mijn psych. Maar het "probleem" van nu voelt niet hetzelfde als de depressie van toen. Er is iets dat mij volledig blokkeert als ik moet studeren en ik word er gek van. Samen met de psych ben ik allerlei mogelijke oorzaken aan het doornemen. Dit gaat gepaard met veel verschillende soorten therapie, en dus ook met veel tijd. Ik weet dat ik er geduld voor moet hebben en dat er uiteindelijk vast wel iets uitkomt dat wel werkt voor me, maar ik word er gewoon zo moedeloos van. Ik wil gewoon weer normaal kunnen functioneren.

@abracadabra: Fijn dat je jezelf nog even wil toelichten! Ik vind het idd knap hoe goed en rustig je dit uitlegt, mijn complimenten. Nu je het zo uitlegt snap ik wel hoe je het bedoelt en dat het voor jou zo werkt, niet dat het voor 'iedereen' zo moet werken. Fijn dat deze methode voor jou zo goed werkt en dat je er daadwerkelijk wat aan hebt!

@anracadabra, wat een fijn bericht heb je geschreven. Heb het al een paar keer gelezen en put er hoop uit.

lieve Abracadabra: super dat je terug wilde komen. Het probleem met woorden lezen is dat het altijd iets anders overkomt dan als je de mimiek en stem erbij optelt.

Een kogel is door de kerk: als alles meezit zal binnen 14 dagen mijn vaststellingsovereenkomst getekend worden en zwaai ik volgend jaar af. ik ben me daar moe van! serieus! als in knikkebollen om half zes. over energiezuigen gesproken ... toch valt dit onder de noemer "zorgen voor jezelf" iets dat wij geen van allen doen.

meestal denken we dat "zorgen voor jezelf" betekent, een wandeling maken, een dagje shoppen, schoonheidsspecialiste of zelfs alleen maar: gewoon eten. Zelfs dat laatste kan voor sommigen onder ons al een heel gevecht zijn. Zorgen voor jezelf betekent soms ook het gevecht niet aangaan wat je zo graag wilt winnen omdat het zo onrechtvaardig voelt.

depressie is zo'n tegenstander. je kan hem niet overwinnen. Hooguit ermee leren leven. dat is ook zorgen voor jezelf. Hier praten en ventileren is ook "zorgen voor jezelf"

and on that happy note: dames en heren, schrijvers en meelezers: ik wil jullie allemaal even knuffelen. Wij doen een poging om voor onszelf te zorgen. CHEER! we kunnen die depressie niet overwinnen maar damn! we kunnen wel even collectief een tong naar hem uitsteken. Morgen is er weer een dag. sommigen doen er een uur over om uit bed te komen, sommigen slagen erin om koffie te zetten en een peuk te roken. kleine overwinningen die we mogen vieren.

Meiroosje, eens, kleine overwinningen moeten we vieren!

Wat is een vaststellingsovereenkomst?

@meiroosje. Goed gedaan! En hele mooie warme post.
Hopelijk kan je nu met deze regeling een beetjes rust gaan vinden.

@all. Zware dag hier. Ik kan er dus niet tegen dat mijn structuur is verstoord. Kon vanmiddag alleen nog huilen en heb de neiging van kleine dingen enorm te flippen. Als er iets niet is in de supermarkt gaan bij mij alle stoppen door. Ik hou mezelf in de hand maar ik kan wel gillen. Nog iets wat anders is!

Ik moest ook zo huilen telkens. Ook op straat raakte ik overstuur. Had mezelf nauwelijks in de hand.

Ben maar gaan douchen om rustiger te worden. Dat hielp wel.
Maar ik raak het behoorlijk kwijt hier.

Ik belde mijn beste vriendin en die snapte helemaal niets van mijn reactie (ik ook niet). Maar zag wel in dat als dit zo doorgaat ik binnen een week in crisis zit.

Het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk structureren.

En nog maar even slapen met temazepam.

Zo stom maar ik merk nu hoe tv mijn coping is. Dat wist ik wel, maar ik raak dus echt van de leg zonder mijn normale structuurtje.

Fijne avond allemaal.

Welkom olifantenpoot. Goed dat je ermee aan de slag bent. En inderdaad een tijd kan je er niet aan hangen. Het heeft veel geduld nodig.

Hier vandaag gewerkt en ik merk dat ik weer ga malen.
Zo lastig om mijn grenzen te bewaken. Er ligt een vraag om aan te voldoen maar soms is dat in strijd met de mogelijkheden of mijn grenzen. Er was iets niet correct geregeld. Daar kan ik dan niet tegen. En vervolgens ook niet dat anderen mij het gevoel geven dat ik me niet zo druk moet maken blabla.
Ik zou zo graag er wat minder in willen gaan en het wat meer aan willen leunen maar dat gaat me nog niet goed af.

Nu dus proberen mijn gevoelens toe te laten. Wat meer buikgevoel ipv in mijn hoofd te zitten.

Shiverrr schreef: ↑

27-09-2019 08:32

@abracadabra: Fijn dat je jezelf nog even wil toelichten! Ik vind het idd knap hoe goed en rustig je dit uitlegt, mijn complimenten. Nu je het zo uitlegt snap ik wel hoe je het bedoelt en dat het voor jou zo werkt, niet dat het voor 'iedereen' zo moet werken. Fijn dat deze methode voor jou zo goed werkt en dat je er daadwerkelijk wat aan hebt!

Iedereen werkt anders toch? Ik ben wel benieuwd wat bij jullie helpt. Waardoor voelen jullie je wat beter?