Zwanger
alle pijlers
Abortus of niet
dinsdag 8 oktober 2019 om 11:02
Ik ben er een paar dagen geleden achter gekomen dat ik zwanger ben. Ik ben denk ik nu 4 weken en 2 dagen. Ik ben 29 en moeder van 2 kinderen van 5 en bijna 2. Ik ben de afgelopen jaren thuis geweest bij de kinderen, wat ik eigenlijk heel zwaar vond en helemaal niet zo leuk. Ik ben ooit gestopt met mijn opleiding door een depressie. Jongste is bijna twee en ben aangenomen voor een werk en leer traject en ik zou over een paar weken starten. Ik had er ontzettend veel zin in. Eindelijk afhankelijk worden, zelf geld verdienen en opvang voor de kinderen is al geregeld. Maar nu ben ik dus zwanger. Oerstom we weten het, ik mag geen hormonale anticonceptie ivm verhoogde kans op trombose en we zijn op het moment suprême niet voorzichtig genoeg geweest. Dus 100% eigen schuld.
Maar goed het is dus zo. En nu moeten we knopen gaan door hakken. Ik heb nog wel een kinderwens, maar op dit moment zie ik het echt niet zitten. Maar ik heb ooit een miskraam gehad, en een kind verloren met 6 maanden zwangerschap. Zelf een abortus opwekken gaat dus erg tegen mijn gevoel in. Ik neig echt meer naar een abortus. Voor de kids is het beter, voor mijn relatie is het beter. Dat laatste is ook allesbehalve stabiel, we zijn eindelijk weer aan het opklimmen uit een hele moeilijke tijd en ik vraag me af of onze relatie nog een baby gaat overleven op dit moment.
Mijn verstand zegt dat abortus de enige goede optie is. Maar mijn gevoel gaat er vol tegenin. Ik heb geen moeder en mensen om mij heen die echt kunnen helpen. Ik heb al heel wat jaren geen depressie meer. Maar ik vind een baby tot een jaar wel ontzettend zwaar, dus voor mijn kinderen zal het ook geen gezellige tijd worden nog een baby erbij en twee chagrijnige ouders.
Wie oh wie heeft raad. En bespaar me alsjeblieft een beetje ik weet dat ik er een zooitje van heb gemaakt.
Maar goed het is dus zo. En nu moeten we knopen gaan door hakken. Ik heb nog wel een kinderwens, maar op dit moment zie ik het echt niet zitten. Maar ik heb ooit een miskraam gehad, en een kind verloren met 6 maanden zwangerschap. Zelf een abortus opwekken gaat dus erg tegen mijn gevoel in. Ik neig echt meer naar een abortus. Voor de kids is het beter, voor mijn relatie is het beter. Dat laatste is ook allesbehalve stabiel, we zijn eindelijk weer aan het opklimmen uit een hele moeilijke tijd en ik vraag me af of onze relatie nog een baby gaat overleven op dit moment.
Mijn verstand zegt dat abortus de enige goede optie is. Maar mijn gevoel gaat er vol tegenin. Ik heb geen moeder en mensen om mij heen die echt kunnen helpen. Ik heb al heel wat jaren geen depressie meer. Maar ik vind een baby tot een jaar wel ontzettend zwaar, dus voor mijn kinderen zal het ook geen gezellige tijd worden nog een baby erbij en twee chagrijnige ouders.
Wie oh wie heeft raad. En bespaar me alsjeblieft een beetje ik weet dat ik er een zooitje van heb gemaakt.
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:16
Dit idd complete Onzin snap dat het moeilijk is, maar had ff gedacht aan anticoncept.cranberryjuice schreef: ↑08-10-2019 11:41Waarom moeten wij viva forummers bepalen voor jou of jij een abortus moet plegen.
Handig is met je man te overleggen.
Minds are Like Parachutes, they Only Function when open #.
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:16
Wat een lastige keuze.
Je hart roept het een en je verstand het andere.. Aan de andere kant kan je het wel heel goed onderbouwen allemaal.
Ben je met je partner al het gesprek aan gegaan hoe jullie je leven voor je zien als het kindje wel zou komen?
Ook de andere kant is belangrijk, wat als dit kindje niet zou komen hoe zou het leven dan verlopen.
Wees daar eens open in naar elkaar zonder verwijten durf gewoon beiden je gevoel te uiten maar durf ook daarna samen naar het hele plaatje te kijken dus inclusief jullie huidige nog zeer jonge en dus afhankelijke kinderen.
Er is geen verkeerde keuze in deze, je mag doen wat voor jou en jouw gezin het beste is.
Ik wens je veel kracht en liefde toe in deze lastige keuze
Je hart roept het een en je verstand het andere.. Aan de andere kant kan je het wel heel goed onderbouwen allemaal.
Ben je met je partner al het gesprek aan gegaan hoe jullie je leven voor je zien als het kindje wel zou komen?
Ook de andere kant is belangrijk, wat als dit kindje niet zou komen hoe zou het leven dan verlopen.
Wees daar eens open in naar elkaar zonder verwijten durf gewoon beiden je gevoel te uiten maar durf ook daarna samen naar het hele plaatje te kijken dus inclusief jullie huidige nog zeer jonge en dus afhankelijke kinderen.
Er is geen verkeerde keuze in deze, je mag doen wat voor jou en jouw gezin het beste is.
Ik wens je veel kracht en liefde toe in deze lastige keuze
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:33
Rosanna1985 schreef: ↑08-10-2019 13:51Maar het kind is er al. Indien het al geboren zou zijn zou je toch ook niet met deze argumenten het kind alsnog kunnen weggeven of erger? Waarom dan bij een ongeboren kind dat verder hopelijk kerngezond is wel? (En nee, ik ben niet religieus...)
Nee. Het is niet eens levensvatbaar.
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:36
*Niet alles gelezen*
Voor beide is iets te zeggen en beide opties hebben voors en tegens. Feit is dat je een keuze moet maken en daar niet al te gek lang mee kunt wachten.
Wat je ook kiest, ga er vanuit dat je, net zoals elke andere moeder, kiest voor het beste voor je kind. En ja, soms betekent dat een abortus.
En er zullen altijd mensen zijn die je groot gelijk geven en er zullen ook altijd mensen zijn die er nooit voor zouden kiezen. In de loop der jaren zijn er hier minstens 3 topics per jaar geopend met precies hetzelfde dilemma en de reacties zijn altijd een beetje half om half. De één zou voor een abortus gaan, de ander absoluut niet.
JIJ zult moeten kiezen. Maar waar je ook voor kiest, sta achter die keuze en accepteer de consequenties.
Voor beide is iets te zeggen en beide opties hebben voors en tegens. Feit is dat je een keuze moet maken en daar niet al te gek lang mee kunt wachten.
Wat je ook kiest, ga er vanuit dat je, net zoals elke andere moeder, kiest voor het beste voor je kind. En ja, soms betekent dat een abortus.
En er zullen altijd mensen zijn die je groot gelijk geven en er zullen ook altijd mensen zijn die er nooit voor zouden kiezen. In de loop der jaren zijn er hier minstens 3 topics per jaar geopend met precies hetzelfde dilemma en de reacties zijn altijd een beetje half om half. De één zou voor een abortus gaan, de ander absoluut niet.
JIJ zult moeten kiezen. Maar waar je ook voor kiest, sta achter die keuze en accepteer de consequenties.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:56
Je twijfel zit hem erin dat je je schuldig voelt, maar eigenlijk weet je al heel goed wat je wil en wat de beste keuze is.
En als een baby erbij je hele leven uit elkaar laat klappen dan is dat nu niet het moment. Je bent pas net overtijd.
Gebruik de tijd tot aan je gesprek met de huisarts om alles in je hoofd op een rijtje te krijgen zodat je echte wens steeds meer naar boven komt.
Hoofd en hart kunnen elkaar flink in de weg zitten.
Ook in de kliniek zul je vast nog gesprekken krijgen (zelf geen ervaring dus weet niet hoeveel) omdat het een ingreep is die psychische gevolgen kan hebben en je daarin begeleid moet worden.
Ik ben zelf moeder en heb twee miskramen gehad en ben nu zelf ook zwanger en kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als ik voor deze moeilijke keuze kwam te staan, maar ik weet wel dat als alles in je hoofd en lijf iets schreeuwt (in dit geval dat er nu geen baby bij kan komen), dat je daar dan naar moet luisteren.
Ongeacht van wat anderen daarvan vinden. Want het is niet hun leven en wel dat van jou.
En ik zou wel blijven praten met je man hierover. Heb je vriendinnen bij wie je het kwijt kunt? Hoe vaker je iets kunt ventileren, hoe meer de mist in je hoofd optrekt en dan kun je alles hopelijk duidelijker zien wat je nu echt wil en wat je gaat doen.
Heel veel sterkte, lijkt me heel moeilijk
En als een baby erbij je hele leven uit elkaar laat klappen dan is dat nu niet het moment. Je bent pas net overtijd.
Gebruik de tijd tot aan je gesprek met de huisarts om alles in je hoofd op een rijtje te krijgen zodat je echte wens steeds meer naar boven komt.
Hoofd en hart kunnen elkaar flink in de weg zitten.
Ook in de kliniek zul je vast nog gesprekken krijgen (zelf geen ervaring dus weet niet hoeveel) omdat het een ingreep is die psychische gevolgen kan hebben en je daarin begeleid moet worden.
Ik ben zelf moeder en heb twee miskramen gehad en ben nu zelf ook zwanger en kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als ik voor deze moeilijke keuze kwam te staan, maar ik weet wel dat als alles in je hoofd en lijf iets schreeuwt (in dit geval dat er nu geen baby bij kan komen), dat je daar dan naar moet luisteren.
Ongeacht van wat anderen daarvan vinden. Want het is niet hun leven en wel dat van jou.
En ik zou wel blijven praten met je man hierover. Heb je vriendinnen bij wie je het kwijt kunt? Hoe vaker je iets kunt ventileren, hoe meer de mist in je hoofd optrekt en dan kun je alles hopelijk duidelijker zien wat je nu echt wil en wat je gaat doen.
Heel veel sterkte, lijkt me heel moeilijk
dinsdag 8 oktober 2019 om 14:59
Het is een klompje cellen ter grote van het zaadje van een klaproos.
dinsdag 8 oktober 2019 om 15:01
dinsdag 8 oktober 2019 om 15:03
Doorenvogels55 schreef: ↑08-10-2019 14:54Jawel het is er wel ook al is het nog niet levensvatbaarheid. Het is geen ding. Het is een mens.
Ach schei toch uit. Een embryo is geen mens.
De Belgische Embryowet van 11 mei 2003 definieert een menselijk embryo als "een cel of samenhangend geheel van cellen met het vermogen uit te groeien tot een mens".
anoniem_353209 wijzigde dit bericht op 08-10-2019 15:07
32.43% gewijzigd
dinsdag 8 oktober 2019 om 15:04
