Relaties
alle pijlers
Unhappy single? Samen zijn we hier unhappy singles :)
donderdag 16 augustus 2018 21:08
Ik kan wel weer schrijven in mijn dagboek, maar die zegt niks terug 
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is
Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel 
) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit 
)
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel ) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit )
maandag 14 oktober 2019 14:13
Herkenbaar... Bij mijn laatste date had ik heel erg de indruk dat het vooral luchtig en leuk moest zijn.
Heel leuk maar zo is het leven niet, er zullen ook dingen gaan voorvallen die niet zo leuk zijn.. Zodra het dus even ongemakkelijk werd trok hij de stekker eruit. Wel heel kwetsend vind ik dat hoor, zeker als je je kwetsbaar hebt opgesteld.
Ik merk wel dat ik daardoor weer een mega muur heb opgetrokken.
maandag 14 oktober 2019 15:44
Het ligt dus niet aan mij dat daten veel moeilijker gaat dan pakweg 10 jaar geleden. Of mss toch een beetje aan mijn leeftijd?
Hoe goed (of moet ik zeggen 'minder slecht') ik me gister voelde, vandaag raak ik de bodem. Bedacht me daarnet dat ik dan liever in mijn niet zo goede relatie zat dan dit. Er waren slechte momenten maar weekends vol plezier en gezelligheid. En die zijn er nu (nog) niet.
Maar ik ben moe, heftig op het werk, zal het daar maar aan wijten...
Hoe goed (of moet ik zeggen 'minder slecht') ik me gister voelde, vandaag raak ik de bodem. Bedacht me daarnet dat ik dan liever in mijn niet zo goede relatie zat dan dit. Er waren slechte momenten maar weekends vol plezier en gezelligheid. En die zijn er nu (nog) niet.
Maar ik ben moe, heftig op het werk, zal het daar maar aan wijten...
maandag 14 oktober 2019 16:33
Idealiseer je je relatie dan niet een beetje? Ik kan ook verlangen naar dingen uit mijn huwelijk, maar dat zijn dan zaken die met het gezin , de kinderen te maken hadden. Samen eten, vakanties. Ook als ik niet gescheiden was, waren die er niet meer.Attraverso schreef: ↑14-10-2019 15:44Het ligt dus niet aan mij dat daten veel moeilijker gaat dan pakweg 10 jaar geleden. Of mss toch een beetje aan mijn leeftijd?
Hoe goed (of moet ik zeggen 'minder slecht') ik me gister voelde, vandaag raak ik de bodem. Bedacht me daarnet dat ik dan liever in mijn niet zo goede relatie zat dan dit. Er waren slechte momenten maar weekends vol plezier en gezelligheid. En die zijn er nu (nog) niet.
Maar ik ben moe, heftig op het werk, zal het daar maar aan wijten...
Denk jij ook met heimwee terug naar dingen die je als stel deed?
Daten boven de 50 is echt anders hoor Aan een kant zijn er meer zoekende mannen Oudere vrouwen zijn best in trek. Maar er zijn echt heel veel mannen die je gewoon niet wilt: wanhopig, best alleen, snakkend naar gezelligheid, somber, beetje zeurderig.
Vrouwen worden leuker oud en hebben vaak een leuker socialer leven. ( dit zijn allemaal aannames waar vast veel uitzonderingen op zijn).
En als je dan eens een leuke man tegen komt van je leeftijd... dan wil hij zich niet binden.
maandag 14 oktober 2019 19:06
Waterman26 schreef: ↑14-10-2019 16:33..............
En als je dan eens een leuke man tegen komt van je leeftijd... dan wil hij zich niet binden.
Of althans niet aan jou?
maandag 14 oktober 2019 21:17
Ik wil trouwens even zeggen hoe fijn ik het vind dat jullie hier zijn
Weliswaar heb ik vriendinnen, lieve ouders, maar toch voel ik me behoorlijk eenzaam in deze maatschappij. Er is eigenlijk niemand die echt dicht bij me staat... Ik heb dit al een paar X gezegd ; vriendinnen zijn vooral met zichzelf bezig. Mijn ouders beginnen ook ouder te worden, en ik weet dat ze zich stiekem al een beetje zorgen maken om mij, ik wil hen ook niet meer ''lastig vallen'' met mijn sores....
En ik voel me vaak schuldig dat ik hier wel mijn 'zooi' dump en eigenlijk best weinig reageer op de posts van anderen (in ieder geval : het is niet in verhouding)... Dat vind ik echt niet oké van mijzelf, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik de laatste paar maanden gewoon écht niet lekker in mijn vel zit.
Jullie reacties helpen me echt enorm dus daarvoor hele grote dank, en ik ben echt hoe dan ook van plan ook in de toekomst meer te geven dan te nemen, maar op dit moment heb ik gewoon even weinig te geven... Ik heb niet het idee dat ik op dit moment een persoon ben die in de positie is om tips te geven.... Omdat het leven bij mijzelf eigenlijk op nagenoeg elk relevant vlak ehh... tja... nogal k.u.t. loopt. Moet ook eerlijk bekennen dat ik tegenslag nooit echt gewend ben geweest. T/m mijn 27e liep alles op rolletjes, ik slaagde altijd voor alles in één keer, ik werd nooit afgewezen voor sollicitaties, een relatie miste ik niet dus daar zat ik ook niet zo mee en vrienden/vriendinnen bleven op een min of meer natuurlijke manier om mij heen cirkelen...
Het is met name van het laatste jaar dat ik me nogal ontheemd voel. Alsof alles zeg maar drie kanten op kan ''vallen'', en het valt elke keer nét de verkeerde kant op. Volgens mij doe ik niet echt iets aanwijsbaars verkeerd, maar de omstandigheden / het scenario loopt elke keer gewoon net even anders dan dat voor mij gunstig zou zijn. De een wordt in het vliegtuig naast/voor/achter zijn/haar liefde van het leven geplaatst, de ander naast een muf ruikend en onsympathiek persoon. Doe je niks aan, is niemand schuldig aan.. Maar het is ook wel eens leuk als het jou wél overkomt. Ik heb ook best lang een afwachtende houding gehad (omdat ik ook wel gewend was dat alles vanzelf wel goed kwam)... Dat leverde op een gegeven moment niets meer op.... Toen ging ik zelf meer initiatief nemen (op meerdere vlakken hoor, niet alleen liefde), maar vooralsnog ga ik ook dan hard op mijn bek...
En dan ben ik dus iemand die dat allemaal héél onrechtvaardig en oneerlijk vindt, omdat ik geloof in een soort karma en dat je dus hoort te krijgen wat je geeft... Maarja, zo werkt het nu eenmaal niet... Ik moet voor mezelf wel duidelijk krijgen waar de grens ligt tussen ongefundeerd zelfmedelijden of wanneer het echt eens tijd wordt om een psycholoog te gaan bezoeken... Want de laatste tijd zie ik het allemaal toch best wel Somber en perspectief arm in... Al vind ik ergens ook : mindere fases horen ook gewoon bij ''een grote stoere meid'' worden, dus ook niet te snel naar psychologen etc. grijpen... Maarja waar ligt die grens?
Weliswaar heb ik vriendinnen, lieve ouders, maar toch voel ik me behoorlijk eenzaam in deze maatschappij. Er is eigenlijk niemand die echt dicht bij me staat... Ik heb dit al een paar X gezegd ; vriendinnen zijn vooral met zichzelf bezig. Mijn ouders beginnen ook ouder te worden, en ik weet dat ze zich stiekem al een beetje zorgen maken om mij, ik wil hen ook niet meer ''lastig vallen'' met mijn sores....
En ik voel me vaak schuldig dat ik hier wel mijn 'zooi' dump en eigenlijk best weinig reageer op de posts van anderen (in ieder geval : het is niet in verhouding)... Dat vind ik echt niet oké van mijzelf, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik de laatste paar maanden gewoon écht niet lekker in mijn vel zit.
Jullie reacties helpen me echt enorm dus daarvoor hele grote dank, en ik ben echt hoe dan ook van plan ook in de toekomst meer te geven dan te nemen, maar op dit moment heb ik gewoon even weinig te geven... Ik heb niet het idee dat ik op dit moment een persoon ben die in de positie is om tips te geven.... Omdat het leven bij mijzelf eigenlijk op nagenoeg elk relevant vlak ehh... tja... nogal k.u.t. loopt. Moet ook eerlijk bekennen dat ik tegenslag nooit echt gewend ben geweest. T/m mijn 27e liep alles op rolletjes, ik slaagde altijd voor alles in één keer, ik werd nooit afgewezen voor sollicitaties, een relatie miste ik niet dus daar zat ik ook niet zo mee en vrienden/vriendinnen bleven op een min of meer natuurlijke manier om mij heen cirkelen...
Het is met name van het laatste jaar dat ik me nogal ontheemd voel. Alsof alles zeg maar drie kanten op kan ''vallen'', en het valt elke keer nét de verkeerde kant op. Volgens mij doe ik niet echt iets aanwijsbaars verkeerd, maar de omstandigheden / het scenario loopt elke keer gewoon net even anders dan dat voor mij gunstig zou zijn. De een wordt in het vliegtuig naast/voor/achter zijn/haar liefde van het leven geplaatst, de ander naast een muf ruikend en onsympathiek persoon. Doe je niks aan, is niemand schuldig aan.. Maar het is ook wel eens leuk als het jou wél overkomt. Ik heb ook best lang een afwachtende houding gehad (omdat ik ook wel gewend was dat alles vanzelf wel goed kwam)... Dat leverde op een gegeven moment niets meer op.... Toen ging ik zelf meer initiatief nemen (op meerdere vlakken hoor, niet alleen liefde), maar vooralsnog ga ik ook dan hard op mijn bek...
En dan ben ik dus iemand die dat allemaal héél onrechtvaardig en oneerlijk vindt, omdat ik geloof in een soort karma en dat je dus hoort te krijgen wat je geeft... Maarja, zo werkt het nu eenmaal niet... Ik moet voor mezelf wel duidelijk krijgen waar de grens ligt tussen ongefundeerd zelfmedelijden of wanneer het echt eens tijd wordt om een psycholoog te gaan bezoeken... Want de laatste tijd zie ik het allemaal toch best wel Somber en perspectief arm in... Al vind ik ergens ook : mindere fases horen ook gewoon bij ''een grote stoere meid'' worden, dus ook niet te snel naar psychologen etc. grijpen... Maarja waar ligt die grens?
maandag 14 oktober 2019 22:42
Campercamping, vervelend joh, dat je je zo voelt. Ik kan niet echt gericht meedenken omdat ik je situatie niet helemaal herken, maar zou het misschien iets zijn om eens bij de praktijkondersteuner of hoe noem je zo iemand bij de huisartsenpraktijk langs te gaan? Ik zou er, en daar heb ik wel ruime ervaring mee, voor proberen te waken een hoge drempel op te werpen als het gaat om eens met een professional praten. Daar hoef je niet al jaren voor aan de grond te zitten of zo. En als het zo blijkt te zijn dat je met een paar gesprekken al een stuk geholpen bent is dat toch alleen maar mooi? En zo niet,dan is het een goede investering in jezelf. Je geeft al een tijdje aan dat het op meerdere vlakken niet lekker loopt (en dat je ook van dat gegeven last hebt) , lijkt me prima reden om eens met iemand te gaan praten. Niks mis mee!
maandag 14 oktober 2019 22:49
Ik herken je verhaal van een paar jaar terug. Misschien af en toe chatten op sensoor? Bij mij ging t beter toen ik beter met mezelf overweg kon. Ik begon toen meer te genieten van dingen alleen doen en daardoor werden m'n relaties ook beter. Nu ook een relatie, maar ik was ook niet zo gezellig voor m'n vrienden en familie in die periode. Ik kreeg een ongeluk wat bijna fout ging en dat zette alles in perspectief. De laatste man voor m'n vriend was ook oprecht fout en ik pikte teveel van de verkeerde persoon. Alles kan goed komen, maar durf ook eerlijk naar jezelf te kijken.Campercamping schreef: ↑14-10-2019 21:17Ik wil trouwens even zeggen hoe fijn ik het vind dat jullie hier zijn
Weliswaar heb ik vriendinnen, lieve ouders, maar toch voel ik me behoorlijk eenzaam in deze maatschappij. Er is eigenlijk niemand die echt dicht bij me staat... Ik heb dit al een paar X gezegd ; vriendinnen zijn vooral met zichzelf bezig. Mijn ouders beginnen ook ouder te worden, en ik weet dat ze zich stiekem al een beetje zorgen maken om mij, ik wil hen ook niet meer ''lastig vallen'' met mijn sores....
En ik voel me vaak schuldig dat ik hier wel mijn 'zooi' dump en eigenlijk best weinig reageer op de posts van anderen (in ieder geval : het is niet in verhouding)... Dat vind ik echt niet oké van mijzelf, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik de laatste paar maanden gewoon écht niet lekker in mijn vel zit.
Jullie reacties helpen me echt enorm dus daarvoor hele grote dank, en ik ben echt hoe dan ook van plan ook in de toekomst meer te geven dan te nemen, maar op dit moment heb ik gewoon even weinig te geven... Ik heb niet het idee dat ik op dit moment een persoon ben die in de positie is om tips te geven.... Omdat het leven bij mijzelf eigenlijk op nagenoeg elk relevant vlak ehh... tja... nogal k.u.t. loopt. Moet ook eerlijk bekennen dat ik tegenslag nooit echt gewend ben geweest. T/m mijn 27e liep alles op rolletjes, ik slaagde altijd voor alles in één keer, ik werd nooit afgewezen voor sollicitaties, een relatie miste ik niet dus daar zat ik ook niet zo mee en vrienden/vriendinnen bleven op een min of meer natuurlijke manier om mij heen cirkelen...
Het is met name van het laatste jaar dat ik me nogal ontheemd voel. Alsof alles zeg maar drie kanten op kan ''vallen'', en het valt elke keer nét de verkeerde kant op. Volgens mij doe ik niet echt iets aanwijsbaars verkeerd, maar de omstandigheden / het scenario loopt elke keer gewoon net even anders dan dat voor mij gunstig zou zijn. De een wordt in het vliegtuig naast/voor/achter zijn/haar liefde van het leven geplaatst, de ander naast een muf ruikend en onsympathiek persoon. Doe je niks aan, is niemand schuldig aan.. Maar het is ook wel eens leuk als het jou wél overkomt. Ik heb ook best lang een afwachtende houding gehad (omdat ik ook wel gewend was dat alles vanzelf wel goed kwam)... Dat leverde op een gegeven moment niets meer op.... Toen ging ik zelf meer initiatief nemen (op meerdere vlakken hoor, niet alleen liefde), maar vooralsnog ga ik ook dan hard op mijn bek...
En dan ben ik dus iemand die dat allemaal héél onrechtvaardig en oneerlijk vindt, omdat ik geloof in een soort karma en dat je dus hoort te krijgen wat je geeft... Maarja, zo werkt het nu eenmaal niet... Ik moet voor mezelf wel duidelijk krijgen waar de grens ligt tussen ongefundeerd zelfmedelijden of wanneer het echt eens tijd wordt om een psycholoog te gaan bezoeken... Want de laatste tijd zie ik het allemaal toch best wel Somber en perspectief arm in... Al vind ik ergens ook : mindere fases horen ook gewoon bij ''een grote stoere meid'' worden, dus ook niet te snel naar psychologen etc. grijpen... Maarja waar ligt die grens?
maandag 14 oktober 2019 23:05
coolpack : thnx voor je post
In 2014 ben ik een tijdje bij een psycholoog geweest die goed aangeschreven stond. Wat me erg opviel, is dat het niet echt ''voorbij'' het niveau ging van : ''trek je niks aan wat anderen van je vinden, vergelijk niet met anderen, is wat je denkt wel écht waar'' en nog meer van dat soort (met alle respect) cliché's die je overal terughoort, waarvan ik me nog maar afvraag hoe realistisch het is. Een psych is ook niet bepaald gratis helaas (maar mentale gezondheid is onbetaalbaar). Alleen vorige keer voelde ik mij niet zo lekker, dat verdween op een gegeven moment omdat bepaalde zaken in mijn leven een positieve wending namen, niet zo zeer door de psych
En nu is dat denk ik weer een beetje hetzelfde liedje... die welbekende negatieve spiraal die weer negatief invloed heeft op je zelfbeeld, waardoor je weer minder kans hebt op succes (want minder zelfverzekerde uitstraling) en dat versterkt elkaar
Naamloosjes: Sensoor ken ik niet, even ge-googled en dat zou wel eens kunnen helpen : ) drankje. Ik zit eenbeetje in een tegenovergesteld pad : ik KON prima met mezelf overweg, maar nu steeds minder...
En ik durf zeker eerlijk naar mezelf te kijken, denk juist. misschien wel dat ik té kritisch ben op mezelf / te hard voor mezelf... Maar het maakt me ook geen fijner persoon. Niet in de laatste plaats omdat ik er simpelweg onzeker, introvert en emotioneel van word... Dat helpt niet echt bij dates zoals je wel zult begrijpen, daarom date ik nu ook niet. Wel knap dat jij in een mindere fase toch een relatie hebt weten te strikken... Dat zou echt iets zijn wat je (mits een goede vent) weer op een positief pad kan krijgen..
In 2014 ben ik een tijdje bij een psycholoog geweest die goed aangeschreven stond. Wat me erg opviel, is dat het niet echt ''voorbij'' het niveau ging van : ''trek je niks aan wat anderen van je vinden, vergelijk niet met anderen, is wat je denkt wel écht waar'' en nog meer van dat soort (met alle respect) cliché's die je overal terughoort, waarvan ik me nog maar afvraag hoe realistisch het is. Een psych is ook niet bepaald gratis helaas (maar mentale gezondheid is onbetaalbaar). Alleen vorige keer voelde ik mij niet zo lekker, dat verdween op een gegeven moment omdat bepaalde zaken in mijn leven een positieve wending namen, niet zo zeer door de psych
En nu is dat denk ik weer een beetje hetzelfde liedje... die welbekende negatieve spiraal die weer negatief invloed heeft op je zelfbeeld, waardoor je weer minder kans hebt op succes (want minder zelfverzekerde uitstraling) en dat versterkt elkaar
Naamloosjes: Sensoor ken ik niet, even ge-googled en dat zou wel eens kunnen helpen : ) drankje. Ik zit eenbeetje in een tegenovergesteld pad : ik KON prima met mezelf overweg, maar nu steeds minder...
En ik durf zeker eerlijk naar mezelf te kijken, denk juist. misschien wel dat ik té kritisch ben op mezelf / te hard voor mezelf... Maar het maakt me ook geen fijner persoon. Niet in de laatste plaats omdat ik er simpelweg onzeker, introvert en emotioneel van word... Dat helpt niet echt bij dates zoals je wel zult begrijpen, daarom date ik nu ook niet. Wel knap dat jij in een mindere fase toch een relatie hebt weten te strikken... Dat zou echt iets zijn wat je (mits een goede vent) weer op een positief pad kan krijgen..
anoniem_373702 wijzigde dit bericht op 15-10-2019 08:04
36.16% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 06:48
dinsdag 15 oktober 2019 08:06
Precies naamloosies Schouders eronder en doorgaan.
De helft pas ook niet in dit topic en wil ook niet zo veel meer klagen & zeuren. Daarom mijn post een beetje aangepast... Op een gegeven moment is het tijd om de situatie te accepteren zoals deze is en . idd. zoals jij zegt : focussen op de zaken die wél goed gaan... Dat ga ik vanaf nu meer proberen..
Schouders eronder en doorgaan.De helft pas ook niet in dit topic en wil ook niet zo veel meer klagen & zeuren. Daarom mijn post een beetje aangepast... Op een gegeven moment is het tijd om de situatie te accepteren zoals deze is en . idd. zoals jij zegt : focussen op de zaken die wél goed gaan... Dat ga ik vanaf nu meer proberen..
dinsdag 15 oktober 2019 08:18
Campercamping, op zich vind ik de vraag of gedachten wel echt waar zijn een zinnige, maar dan niet als kale vraag maar een thema in de therapie. Die irrationele gedachten hebben immers een functie voor je waarschijnlijk, dus met enkel vaststellen dat ze niet allemaal waar zijn ben je denk ik niet geholpen. Verder is het soms ook zoeken naar en therapeut waarmee het klikt, dat is ook gewoon een factor. Ik weet alleen niet in hoeverre daar in de reguliere lijn ruimte voor is.
dinsdag 15 oktober 2019 15:24
Ik vind zeker niet dat je klaagt of zeurt Campercamping, ik herken het en ik weet hoe lastig het is..
Vooral het stukje dat bepaalde dingen gevoelsmatig zo weinig opleveren , dat is gewoon frustrerend.
Dat je bepaalde dingen graag wil maar dat het gewoon niet zo loopt zoals je wil.
Ik moet ook ergens een reset knop gaan vinden, heb een mooie notebook gekocht en daar wil ik gaan beginnen met de positieve dingen op te schrijven waar ik dankbaar voor ben, misschien helpt zoiets jou ook?
Hier helaas wel een depressie momenteel, dus het zal wel even tijd nodig hebben... ben al wat jaartjes aan het tobben.
Heb het vorige week wel uitgesproken op het werk, bepaalde dingen waar ik mee zit en vanmorgen tegen mijn moeder verteld dat ik me niet zo goed voel en ik het gewoon pittig vind soms alleen...
Ik vind dat soort dingen heel moeilijk om toe te geven/uit te spreken maar er is wel een beetje druk van de ketel nu. Ik ben nogal een opkropper en ben vaak geneigd om in mijn hoofd te gaan zitten.. Ik kreeg ook veel begrip dus dat is wel fijn.
Ik zit er gewoon een beetje doorheen op meerdere vlakken en ik moet ook echt een bepaalde druk voor mezelf eraf gaan halen, maar goed dat heeft dus tijd nodig.
Dingen anders zien, patronen doorbreken is gewoon niet makkelijk maar openstellen over hoe ik me voel is wel een grote stap
Vooral het stukje dat bepaalde dingen gevoelsmatig zo weinig opleveren , dat is gewoon frustrerend.
Dat je bepaalde dingen graag wil maar dat het gewoon niet zo loopt zoals je wil.
Ik moet ook ergens een reset knop gaan vinden, heb een mooie notebook gekocht en daar wil ik gaan beginnen met de positieve dingen op te schrijven waar ik dankbaar voor ben, misschien helpt zoiets jou ook?
Hier helaas wel een depressie momenteel, dus het zal wel even tijd nodig hebben... ben al wat jaartjes aan het tobben.
Heb het vorige week wel uitgesproken op het werk, bepaalde dingen waar ik mee zit en vanmorgen tegen mijn moeder verteld dat ik me niet zo goed voel en ik het gewoon pittig vind soms alleen...
Ik vind dat soort dingen heel moeilijk om toe te geven/uit te spreken maar er is wel een beetje druk van de ketel nu. Ik ben nogal een opkropper en ben vaak geneigd om in mijn hoofd te gaan zitten.. Ik kreeg ook veel begrip dus dat is wel fijn.
Ik zit er gewoon een beetje doorheen op meerdere vlakken en ik moet ook echt een bepaalde druk voor mezelf eraf gaan halen, maar goed dat heeft dus tijd nodig.
Dingen anders zien, patronen doorbreken is gewoon niet makkelijk maar openstellen over hoe ik me voel is wel een grote stap
dinsdag 15 oktober 2019 19:10
Wachten tot er iets je kant op komt werkt niet, enorm pro-actief mensen benaderen loopt meestal uit op teleurstelling. Ik denk dat iets ertussen beter is. Dat is denk ik Campercamping waar je tegenaan loopt. Je moet nog het midden vinden en dat vind je denk ik ook door vooral aan je eigen balans te werken.
En het komt echt vaak als je het niet verwacht, zit je in de bus te wachten tot die leuke man naast je komt zitten, komt hij nooit. En dan ga je aan jezelf werken en komen er opeens kandidaten op je pad, maar niet als je achter in je hoofd er op zit te wachten terwijl je dat doet. Dat je na een maand aan jezelf werken denkt, ik doe dit nu al een maand en nog geen man, ik stop er weer mee. Echt oprecht ontdekken waar jij gelukkig van wordt.
En het komt echt vaak als je het niet verwacht, zit je in de bus te wachten tot die leuke man naast je komt zitten, komt hij nooit. En dan ga je aan jezelf werken en komen er opeens kandidaten op je pad, maar niet als je achter in je hoofd er op zit te wachten terwijl je dat doet. Dat je na een maand aan jezelf werken denkt, ik doe dit nu al een maand en nog geen man, ik stop er weer mee. Echt oprecht ontdekken waar jij gelukkig van wordt.
dinsdag 15 oktober 2019 19:36
Ik bedoel dit niet negatief hoor Spinaziebietje, ik dacht dit namelijk ook altijd.
Als je het niet verwacht dan komt het vast vanzelf.., maar dat hoeft ook niet zo te gaan. Er zijn genoeg mensen die actief op internet daten en wel iemand tegenkomen. Het is en blijft gewoon een kwestie van geluk en timing.
Ik sta er momenteel heel blanco in, gewoon geen verwachtingen.
Waar ik het wel mee eens ben is dat je je leven zoveel mogelijk in moet richten waar je jezelf fijn bij voelt en de dingen doen die je zelf leuk vind.
Maar bijvoorbeeld ineens veel uitgaan om iemand te ontmoeten terwijl je daar eigenlijk geen behoefte meer aan hebt, dan zorgt het denk ik alleen maar voor teleurstellingen.
Als je het niet verwacht dan komt het vast vanzelf.., maar dat hoeft ook niet zo te gaan. Er zijn genoeg mensen die actief op internet daten en wel iemand tegenkomen. Het is en blijft gewoon een kwestie van geluk en timing.
Ik sta er momenteel heel blanco in, gewoon geen verwachtingen.
Waar ik het wel mee eens ben is dat je je leven zoveel mogelijk in moet richten waar je jezelf fijn bij voelt en de dingen doen die je zelf leuk vind.
Maar bijvoorbeeld ineens veel uitgaan om iemand te ontmoeten terwijl je daar eigenlijk geen behoefte meer aan hebt, dan zorgt het denk ik alleen maar voor teleurstellingen.
dinsdag 15 oktober 2019 20:40
Vind het okay dat je hier dingen voor je zelf vindt Campercamping, alleen fijn dat het helpt.
ik ben geen psycholoog o.i.d. dus neem wat zout waar nodig. Weet niet of je moet gaan, daar kan je het best zelf achterkomen. Maar ik dacht dit mee te geven.
Ze zeggen vaak dat je 'je eigen geluk' moet maken. Het helpt dan denk ik bij de psycholoog erachter te komen hoe je dat kan doen. Dus dat je weet wat je uit de gesprekken met de psycholoog wilt halen. Dat kan met concrete hulpvragen, bijvoorbeeld: "ik wil erachter komen hoe ik van mensen om me heen kan horen wat goed gaat" of "ik wil graag weten hoe ik plek kan geven in de veranderingen van de laatste jaren".
Of concretere situaties:
"Mijn werkgever wees me af voor die en die afdeling. Wat kan ik doen om de kans te vergroten dat ik daar toch kom?".
Zoals ik je lees heb je best
Dat klinkt misschien intimiderend maar ik denk dat je niet per se voor het gesprek hoeft te weten. Een goede psycholoog zal je helpen die vragen te vinden tijdens de gesprekken, of als je die al hebt erachter komen of dat de kern is van wat speelt.
Hoe is het met jou eva333? Laatste weekend klonk een beetje intens voor je. Heb je een mooi moment kunnen vinden? Misschien toch een saunabezoek bijvoorbeeld? Heb je iets leuks in het vooruitzicht?
ik ben geen psycholoog o.i.d. dus neem wat zout waar nodig. Weet niet of je moet gaan, daar kan je het best zelf achterkomen. Maar ik dacht dit mee te geven.
Ze zeggen vaak dat je 'je eigen geluk' moet maken. Het helpt dan denk ik bij de psycholoog erachter te komen hoe je dat kan doen. Dus dat je weet wat je uit de gesprekken met de psycholoog wilt halen. Dat kan met concrete hulpvragen, bijvoorbeeld: "ik wil erachter komen hoe ik van mensen om me heen kan horen wat goed gaat" of "ik wil graag weten hoe ik plek kan geven in de veranderingen van de laatste jaren".
Of concretere situaties:
"Mijn werkgever wees me af voor die en die afdeling. Wat kan ik doen om de kans te vergroten dat ik daar toch kom?".
Zoals ik je lees heb je best
Dat klinkt misschien intimiderend maar ik denk dat je niet per se voor het gesprek hoeft te weten. Een goede psycholoog zal je helpen die vragen te vinden tijdens de gesprekken, of als je die al hebt erachter komen of dat de kern is van wat speelt.
Hoe is het met jou eva333? Laatste weekend klonk een beetje intens voor je. Heb je een mooi moment kunnen vinden? Misschien toch een saunabezoek bijvoorbeeld? Heb je iets leuks in het vooruitzicht?
dinsdag 15 oktober 2019 20:50
Bedankt voor jullie hele fijne berichtjes
De click met een therapeut is idd belangrijk, en wat madamzonderM zegt, ook goede aanknopingspunten in een behandeling en een keuze om daar eventueel wel/niet voor te gaan..
Voor nu, zit ik nog meer op de gedachte : het leven is gewoon niet altijd leuk. Het is lastig om precies de lijn te leggen tussen ''het leven is niet altijd leuk, deal with it'' en wanneer er een meer problematische situatie ontstaat waarin het meer begint te lijken op een (voorfase van) een depressie. Ik geef het nu nog even de voordeel van de twijfel en ga voor het eerste.... Misschien ook eigenwijs hoor madamzonderm, maar met sommige punten heb ik ook zoiets van : daar moet ik zelf mee dealen, bijvoorbeeld die afwijzing van werk. Soms is het gewoon even zoals het is
Merk wel dat ik best wel op zoek ben naar bevestiging soms... Een tijdje terug vertelde ik al eens van de jongen/man die in hetzelfde appartementencomplex woont als ik en die een paar maanden behoorlijk heeft geprobeerd om met mij te daten.. ik voelde niks voor hem, maar nu zit ik echt in zo'n fase waarin ik zijn whatsappjes ga teruglezen.... Omdat het toch stiekem wel fijn voelt als iemand op zo'n manier interesse in je heeft. Soms moet ik me echt inhouden om hem niet alsnog te appen, dat zou oneerlijk van mij zijn omdat ik hem dan valse hoop geef en alleen ''gebruik'' omdat ik mezelf onzeker/lonely voel... Vorige week even kort Tinder geïnstalleerd, en zag meteen dat hij me geliked had.....
Zoals anderen hier ook zeggen, is het soms toch wel lastig om constant jezelf te moeten oppeppen... Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar ik heb eigenlijk niet echt mensen om me heen die me echt een hart onder de riem steken of complimenten geven... Niet omdat ze mij niet moeten, maar ik denk omdat niemand er echt bij stil staat. Of het interesseert ze niet, of ik straal kennelijk toch uit dat het prima met me gaat... Soms toch zo fijn als iemand échte interesse in je toont... Maarja wat dat betreft zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, genaamd: single in de 21e eeuw... Volgens mij is het meer regel dan uitzondering
De click met een therapeut is idd belangrijk, en wat madamzonderM zegt, ook goede aanknopingspunten in een behandeling en een keuze om daar eventueel wel/niet voor te gaan..
Voor nu, zit ik nog meer op de gedachte : het leven is gewoon niet altijd leuk. Het is lastig om precies de lijn te leggen tussen ''het leven is niet altijd leuk, deal with it'' en wanneer er een meer problematische situatie ontstaat waarin het meer begint te lijken op een (voorfase van) een depressie. Ik geef het nu nog even de voordeel van de twijfel en ga voor het eerste.... Misschien ook eigenwijs hoor madamzonderm, maar met sommige punten heb ik ook zoiets van : daar moet ik zelf mee dealen, bijvoorbeeld die afwijzing van werk. Soms is het gewoon even zoals het is
Merk wel dat ik best wel op zoek ben naar bevestiging soms... Een tijdje terug vertelde ik al eens van de jongen/man die in hetzelfde appartementencomplex woont als ik en die een paar maanden behoorlijk heeft geprobeerd om met mij te daten.. ik voelde niks voor hem, maar nu zit ik echt in zo'n fase waarin ik zijn whatsappjes ga teruglezen.... Omdat het toch stiekem wel fijn voelt als iemand op zo'n manier interesse in je heeft. Soms moet ik me echt inhouden om hem niet alsnog te appen, dat zou oneerlijk van mij zijn omdat ik hem dan valse hoop geef en alleen ''gebruik'' omdat ik mezelf onzeker/lonely voel... Vorige week even kort Tinder geïnstalleerd, en zag meteen dat hij me geliked had.....
Zoals anderen hier ook zeggen, is het soms toch wel lastig om constant jezelf te moeten oppeppen... Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar ik heb eigenlijk niet echt mensen om me heen die me echt een hart onder de riem steken of complimenten geven... Niet omdat ze mij niet moeten, maar ik denk omdat niemand er echt bij stil staat. Of het interesseert ze niet, of ik straal kennelijk toch uit dat het prima met me gaat... Soms toch zo fijn als iemand échte interesse in je toont... Maarja wat dat betreft zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, genaamd: single in de 21e eeuw... Volgens mij is het meer regel dan uitzondering
dinsdag 15 oktober 2019 20:55
Zie pbCampercamping schreef: ↑15-10-2019 20:50Bedankt voor jullie hele fijne berichtjes
De click met een therapeut is idd belangrijk, en wat madamzonderM zegt, ook goede aanknopingspunten in een behandeling en een keuze om daar eventueel wel/niet voor te gaan..
Voor nu, zit ik nog meer op de gedachte : het leven is gewoon niet altijd leuk. Het is lastig om precies de lijn te leggen tussen ''het leven is niet altijd leuk, deal with it'' en wanneer er een meer problematische situatie ontstaat waarin het meer begint te lijken op een (voorfase van) een depressie. Ik geef het nu nog even de voordeel van de twijfel en ga voor het eerste.... Misschien ook eigenwijs hoor madamzonderm, maar met sommige punten heb ik ook zoiets van : daar moet ik zelf mee dealen, bijvoorbeeld die afwijzing van werk. Soms is het gewoon even zoals het is
Merk wel dat ik best wel op zoek ben naar bevestiging soms... Een tijdje terug vertelde ik al eens van de jongen/man die in hetzelfde appartementencomplex woont als ik en die een paar maanden behoorlijk heeft geprobeerd om met mij te daten.. ik voelde niks voor hem, maar nu zit ik echt in zo'n fase waarin ik zijn whatsappjes ga teruglezen.... Omdat het toch stiekem wel fijn voelt als iemand op zo'n manier interesse in je heeft. Soms moet ik me echt inhouden om hem niet alsnog te appen, dat zou oneerlijk van mij zijn omdat ik hem dan valse hoop geef en alleen ''gebruik'' omdat ik mezelf onzeker/lonely voel... Vorige week even kort Tinder geïnstalleerd, en zag meteen dat hij me geliked had.....
Zoals anderen hier ook zeggen, is het soms toch wel lastig om constant jezelf te moeten oppeppen... Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar ik heb eigenlijk niet echt mensen om me heen die me echt een hart onder de riem steken of complimenten geven... Niet omdat ze mij niet moeten, maar ik denk omdat niemand er echt bij stil staat. Of het interesseert ze niet, of ik straal kennelijk toch uit dat het prima met me gaat... Soms toch zo fijn als iemand échte interesse in je toont... Maarja wat dat betreft zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, genaamd: single in de 21e eeuw... Volgens mij is het meer regel dan uitzondering
dinsdag 15 oktober 2019 20:56
goed dat je je hebt uitgesproken. Kan een hele verlichting zijn. Kreeg je ook een reactie waar je iets mee kon? Ik ben zelf juist helemaal geen binnenvetter, maar kan me soms juist een beetje storen aan de oppervlakkige reactie die ik krijg..
Gisteren even. bij m'n ouders gegeten en gooide 'in het gesprek' dat ik het soms wat lastig vind dat ik alles voor mezelf altijd moet bepalen. Is deze vacature haalbaar? Ik ben afgewezen, is de kritiek terecht, moet ik daar iets mee doen? Of ben ik goed zoals ik ben? En binnen 1 minuut zat mijn moeder alweer over de appelmoes dat die van de buurvrouw af kwam.... Dat valt me op zulke momenten dan echt ff tegen, dan denk ik : Jezus, toon nou eens wat echte interesse....
Verder goed idee van je notebook. Dat kan zeker helpen. In de zomer ben ik begonnen met regelmatig even mediteren. Klinkt heel zweverig maar hoeft het helemaal niet te zijn. Onderdeel van mijn dagelijkse 10 minuten sessie is dat ik in de app ''day one'' op mijn telefoon kort schrijf wat ik die dag gedaan heb en waar ik dankbaar voor ben.... Hopelijk gaat het jou ook iets brengen..
Andere patronen in je denken aanbrengen is idd een grooooote stap, maar het inzien (en in jouw geval : delen met dierbaren, collega;'s) is een heel goed fundament om van daaruit Verder te werken richting een oplossing of zoals we het beiden noemen : de reset-knop indrukken...
dinsdag 15 oktober 2019 21:12
Ja die bevestiging, ik ken het...
Iedereen vind het fijn om soms even iets liefs te horen, een compliment te krijgen, of wat je zegt, dat iemand even een hart onder de riem steekt.
Bij mij heeft het wel geholpen om me kwetsbaar op te stellen.
Wel tegen de juiste mensen waarbij ik me goed voel en ik vertrouw.
Je hoeft niet meteen het achterste van je tong te laten zien maar je mag best laten zien dat je het lastig hebt op bepaalde vlakken. Je kunt ook sterk en kwetsbaar tegelijk zijn
Iedereen vind het fijn om soms even iets liefs te horen, een compliment te krijgen, of wat je zegt, dat iemand even een hart onder de riem steekt.
Bij mij heeft het wel geholpen om me kwetsbaar op te stellen.
Wel tegen de juiste mensen waarbij ik me goed voel en ik vertrouw.
Je hoeft niet meteen het achterste van je tong te laten zien maar je mag best laten zien dat je het lastig hebt op bepaalde vlakken. Je kunt ook sterk en kwetsbaar tegelijk zijn
dinsdag 15 oktober 2019 21:24
Oh ik lees net dat je je wel uit.. Net tegelijk gepost.
Ja ik ken dat hoor, dat je dan niet reactie krijgt die je hoopt en even nodig hebt. Dat kan echt frustrerend zijn..
Ik kon er zeker iets mee toen ik dat gesprek had, ik kreeg echt een fijne reactie, wat eigenlijk een beetje samenvatte dat ik meer in mezelf moet gaan geloven en dat ik echt goed bezig ben enz.
Dat was wel even wat ik nodig had, precies wat je zegt, als je alles alleen doet dan mis je vaak net even die bevestiging. Het sterkt dan gewoon wel even.
Mediteren is heel goed, wel goed dat je dat weer hebt opgepakt, het kan zeker helpen om je weer wat beter te voelen. Zou ik ook weer eens op moeten pakken, ik heb een tijdje terug een Mindfulness training gedaan en had er toen best veel aan.
Ja ik ken dat hoor, dat je dan niet reactie krijgt die je hoopt en even nodig hebt. Dat kan echt frustrerend zijn..
Ik kon er zeker iets mee toen ik dat gesprek had, ik kreeg echt een fijne reactie, wat eigenlijk een beetje samenvatte dat ik meer in mezelf moet gaan geloven en dat ik echt goed bezig ben enz.
Dat was wel even wat ik nodig had, precies wat je zegt, als je alles alleen doet dan mis je vaak net even die bevestiging. Het sterkt dan gewoon wel even.
Mediteren is heel goed, wel goed dat je dat weer hebt opgepakt, het kan zeker helpen om je weer wat beter te voelen. Zou ik ook weer eens op moeten pakken, ik heb een tijdje terug een Mindfulness training gedaan en had er toen best veel aan.
yesss wijzigde dit bericht op 15-10-2019 21:46
8.59% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 21:47
Hey iedereen!
Ik ben een poosje weggeweest: ik had examens voor een opleiding die ik volgde naast mijn job, reizen en gewoon een 'happy single' zijn,...
Ik ben dankbaar om even terug te landen op onze gezellige single planeet. Ik heb twee weken terug een man ontmoet waar ik onder de indruk van was. Ik,... Ja,... Wou eerlijk gezegd meer weten over deze man. Hoewel hij ook interesse toonde, was ik ongerust dat hij het opmerkte dat ik interesse had, dus ik nam een beetje afstand.
Thank God! Ik keek na twee weken toch even op FB om eventueel hem aan te spreken, hij blijkt een vriendin te hebben.
Ik voel me kansloos: teleurgesteld, zelfmedelijden, beschaamd. Ahjaa, een blauwtje meer of minder. Ik ben daarnet met de hond gaan wandelen en ik dacht: "Wat mis ik de tijd dat ik zo vrolijk door het leven ging. Ik studeerde nog, ging op stap. Ik was heel de avond aan het lachen, dance like nobody is watching, mannen stapten op me af om te grappen en te dollen,... Ik heb ook de mannen ontmoet die enkel graag eens met me een avontuurtje wilden. Elke 'relatie' die ik heb gehad was met een man die of net uit een relatie kwam of in een moeilijke relatie zat en dankzij mij een langdurige stabiele relatie lijkt te hebben ontwikkeld. Bij elke relatie heb ik er een punt achter gezet omdat het niet is wat ik wil soms nog voor dat er simpelweg sprake was van een relatie. Ik wil me veilig voelen en in zo'n situaties gaat dat gewoon niet! En nu,... Uitgaan, oké fijn, maar ik ben zo voorzichtig. Ik twijfel in momenten ook aan mezelf: ben ik te stil of oeps te luid, ben te saai,... Ben ik,..." Enkele van die mannen zijn ondertussen getrouwd met de vrouw waar ze kort na mij een lange relatie hadden, ze zijn papa geworden en ik,... Ja,... Ik vraag me überhaupt af hoe ik een leuke man kan ontmoeten en een serieuze leuke relatie kan opbouwen waarin hij gek op me is, graag bij me is, ik het beste in hem naar boven kan halen. Het lijkt alsof ik het perfecte tussentijdse I-don't-know-wat-dan-ook ben om ervoor te zorgen dat ze de leuke relatie hebben. Ik ben vrolijk, enthousiast, lief en zorgzaam, maar hé,... Op dit moment wil ik die gewoon die sterke armen rond me voelen die me tonen dat we een team zijn. Dat lijkt zover weg, verloren in me donkerste dromen,...
Misschien/hoogstwaarschijnlijk moest het maar zo zijn en wacht er een geweldige man op me. Ik ontmoet hem waarschijnlijk op het moment dat ik het minst verwacht. Eigenlijk voelt het gewoon k.u.t. Het was misschien naïef om te denken dat ja gewoon,... Te hopen dat er iets in zou kunnen zitten als in elkaar leren kennen.
Ik heb een ongelofelijk grote dip! Ik ben emotioneel,... En daar zijn de tranen.
Lieve singles, ik lees op mijn gemakje van achter tot waar ik gebleven ben. Dankjewel om er te zijn!
Ik ben een poosje weggeweest: ik had examens voor een opleiding die ik volgde naast mijn job, reizen en gewoon een 'happy single' zijn,...
Ik ben dankbaar om even terug te landen op onze gezellige single planeet. Ik heb twee weken terug een man ontmoet waar ik onder de indruk van was. Ik,... Ja,... Wou eerlijk gezegd meer weten over deze man. Hoewel hij ook interesse toonde, was ik ongerust dat hij het opmerkte dat ik interesse had, dus ik nam een beetje afstand.
Thank God! Ik keek na twee weken toch even op FB om eventueel hem aan te spreken, hij blijkt een vriendin te hebben.
Ik voel me kansloos: teleurgesteld, zelfmedelijden, beschaamd. Ahjaa, een blauwtje meer of minder. Ik ben daarnet met de hond gaan wandelen en ik dacht: "Wat mis ik de tijd dat ik zo vrolijk door het leven ging. Ik studeerde nog, ging op stap. Ik was heel de avond aan het lachen, dance like nobody is watching, mannen stapten op me af om te grappen en te dollen,... Ik heb ook de mannen ontmoet die enkel graag eens met me een avontuurtje wilden. Elke 'relatie' die ik heb gehad was met een man die of net uit een relatie kwam of in een moeilijke relatie zat en dankzij mij een langdurige stabiele relatie lijkt te hebben ontwikkeld. Bij elke relatie heb ik er een punt achter gezet omdat het niet is wat ik wil soms nog voor dat er simpelweg sprake was van een relatie. Ik wil me veilig voelen en in zo'n situaties gaat dat gewoon niet! En nu,... Uitgaan, oké fijn, maar ik ben zo voorzichtig. Ik twijfel in momenten ook aan mezelf: ben ik te stil of oeps te luid, ben te saai,... Ben ik,..." Enkele van die mannen zijn ondertussen getrouwd met de vrouw waar ze kort na mij een lange relatie hadden, ze zijn papa geworden en ik,... Ja,... Ik vraag me überhaupt af hoe ik een leuke man kan ontmoeten en een serieuze leuke relatie kan opbouwen waarin hij gek op me is, graag bij me is, ik het beste in hem naar boven kan halen. Het lijkt alsof ik het perfecte tussentijdse I-don't-know-wat-dan-ook ben om ervoor te zorgen dat ze de leuke relatie hebben. Ik ben vrolijk, enthousiast, lief en zorgzaam, maar hé,... Op dit moment wil ik die gewoon die sterke armen rond me voelen die me tonen dat we een team zijn. Dat lijkt zover weg, verloren in me donkerste dromen,...
Misschien/hoogstwaarschijnlijk moest het maar zo zijn en wacht er een geweldige man op me. Ik ontmoet hem waarschijnlijk op het moment dat ik het minst verwacht. Eigenlijk voelt het gewoon k.u.t. Het was misschien naïef om te denken dat ja gewoon,... Te hopen dat er iets in zou kunnen zitten als in elkaar leren kennen.
Ik heb een ongelofelijk grote dip! Ik ben emotioneel,... En daar zijn de tranen.
Lieve singles, ik lees op mijn gemakje van achter tot waar ik gebleven ben. Dankjewel om er te zijn!
