Zwanger
alle pijlers
Hoe zou jij reageren? Zwanger en werk
maandag 21 oktober 2019 15:32
Ik ben zwanger en heb dit met 14 weken verteld op mijn werk.
Mogelijk door de zwangerschap (waarschijnlijk wel) ben ik erg vermoeid en daardoor kon ik mijn werkzaamheden niet meer volledig uitvoeren. In overleg met de bedrijfsarts teruggegaan in uren. Leidinggevende heb ik op de hoogte gesteld van mijn zwangerschap, de rest toen nog niet.
Nou hebben mijn naaste collega’s zich zorgen om mij gemaakt omdat ze zagen dat het niet zo goed ging. Één van hen heeft op eigen houtje dit aangekaart bij leidinggevende en meerdere keren aangegeven dat er beter naar mij omgekeken moest worden. Ik heb ondertussen gewoon zelf overlegd met de bedrijfsarts over mijn werkdruk en had daar haar hulp niet bij nodig, maar het was uiteraard wel vriendelijk bedoeld.
Alleen.. nou heb ik verteld van mijn zwangerschap en zijn mijn naaste collega’s (en met name die ene) erg boos. Ik kreeg vol de wind van voren dat ik het eerder had moeten vertellen, dat ik niet eerlijk ben geweest, en dat ze zich dus om niks zorgen hebben gemaakt.
Ik ben zelf door de zwangerschap enorm emotioneel, dus heb eigenlijk alleen maar huilend hierop gereageerd. Betreffende collega wil nu niet meer met mij praten omdat ik haar vertrouwen ernstig heb beschaamd.
Zelf denk ik dat ik het helemaal niet eerder had hoeven vertellen en dat hun zorgen nog steeds terecht waren, alleen zit er gelukkig een fijne reden achter. Overigens heeft de bedrijfsarts gezegd dat hij niet zo zeker is dat het aan zwangerschap ligt, hij wil ook niet dat ik me daarachter ‘verschuil’, maar juist ga kijken naar een duurzame oplossing om de werkdruk te verlichten.
Ik ben dus ontzettend emotioneel onder dit alles en voel me nu heel naar op mijn werk. Hoe zouden jullie reageren? Of kun je de hele boel misschien voor me relativeren? Hormonen zorgen ervoor dat mijn gedachten en emoties echt op hol slaan...
Mogelijk door de zwangerschap (waarschijnlijk wel) ben ik erg vermoeid en daardoor kon ik mijn werkzaamheden niet meer volledig uitvoeren. In overleg met de bedrijfsarts teruggegaan in uren. Leidinggevende heb ik op de hoogte gesteld van mijn zwangerschap, de rest toen nog niet.
Nou hebben mijn naaste collega’s zich zorgen om mij gemaakt omdat ze zagen dat het niet zo goed ging. Één van hen heeft op eigen houtje dit aangekaart bij leidinggevende en meerdere keren aangegeven dat er beter naar mij omgekeken moest worden. Ik heb ondertussen gewoon zelf overlegd met de bedrijfsarts over mijn werkdruk en had daar haar hulp niet bij nodig, maar het was uiteraard wel vriendelijk bedoeld.
Alleen.. nou heb ik verteld van mijn zwangerschap en zijn mijn naaste collega’s (en met name die ene) erg boos. Ik kreeg vol de wind van voren dat ik het eerder had moeten vertellen, dat ik niet eerlijk ben geweest, en dat ze zich dus om niks zorgen hebben gemaakt.
Ik ben zelf door de zwangerschap enorm emotioneel, dus heb eigenlijk alleen maar huilend hierop gereageerd. Betreffende collega wil nu niet meer met mij praten omdat ik haar vertrouwen ernstig heb beschaamd.
Zelf denk ik dat ik het helemaal niet eerder had hoeven vertellen en dat hun zorgen nog steeds terecht waren, alleen zit er gelukkig een fijne reden achter. Overigens heeft de bedrijfsarts gezegd dat hij niet zo zeker is dat het aan zwangerschap ligt, hij wil ook niet dat ik me daarachter ‘verschuil’, maar juist ga kijken naar een duurzame oplossing om de werkdruk te verlichten.
Ik ben dus ontzettend emotioneel onder dit alles en voel me nu heel naar op mijn werk. Hoe zouden jullie reageren? Of kun je de hele boel misschien voor me relativeren? Hormonen zorgen ervoor dat mijn gedachten en emoties echt op hol slaan...
maandag 21 oktober 2019 15:36
maandag 21 oktober 2019 15:41
Wat je tegen wie verteld, is natuurlijk helemaal aan jou.
Maar.... je werk lijdt onder je zwangerschap, je licht je LG in, waarom dan ook niet je naaste collega's?
Zij zien dat je minder werkt enzovoort, wat is er mis met gewoon communiceren met elkaar?
Ik vind het juist lief dat ze zien dat het niet goed met je gaat, en zich om je bekommer
daarna kwaad zijn is wel wat overdreven natuurlijk
Maar je creëert deze situatie wel zelf door volkomen onduidelijk te zijn
Maar.... je werk lijdt onder je zwangerschap, je licht je LG in, waarom dan ook niet je naaste collega's?
Zij zien dat je minder werkt enzovoort, wat is er mis met gewoon communiceren met elkaar?
Ik vind het juist lief dat ze zien dat het niet goed met je gaat, en zich om je bekommer
daarna kwaad zijn is wel wat overdreven natuurlijk
Maar je creëert deze situatie wel zelf door volkomen onduidelijk te zijn
maandag 21 oktober 2019 15:43
preciespearle schreef: ↑21-10-2019 15:41Wat je tegen wie verteld, is natuurlijk helemaal aan jou.
Maar.... je werk lijdt onder je zwangerschap, je licht je LG in, waarom dan ook niet je naaste collega's?
Zij zien dat je minder werkt enzovoort, wat is er mis met gewoon communiceren met elkaar?
Ik vind het juist lief dat ze zien dat het niet goed met je gaat, en zich om je bekommer
daarna kwaad zijn is wel wat overdreven natuurlijk
Maar je creëert deze situatie wel zelf door volkomen onduidelijk te zijn
maandag 21 oktober 2019 15:43
Dat wist ik wel want betreffende collega zei al eerder dingen tegen me als ‘pas je een beetje op jezelf?’ En ‘gaat het wel?’
Dus ik wist het wel, ik wist ook dat ze hiervoor naar de leidinggevende was gegaan want dit heeft ze mij allemaal verteld. Maar zij heeft het altijd gegooid op dat ik moeder ben geworden (nu zwanger van de tweede) en een verandering in mijn takenpakket heb gekregen en dat dat bij voorbaat eigenlijk al een slecht idee was.
We hebben als collega’s een goede band, maar we praten normaal gesproken minimaal over privé dingen. Ik werk in het onderwijs dus sowieso heeft iedereen heel erg zijn eigen taken, het is niet dat we de hele dag bij elkaar op kantoor zitten. Feitelijk zien we elkaar bij toeval in de pauzes en gemiddeld 1 keer per week in een werkoverleg.
maandag 21 oktober 2019 15:45
maandag 21 oktober 2019 15:46
Dankje voor je reactie en andere kijk op de zaak. Leidinggevende wilde ik het ook nog niet vertellen maar die vroeg er direct naar. Heel vervelend, maar ik kan niet liegen. Later wel uitgesproken dat ik die vraag veel te persoonlijk en ongepast vond, en daar ook excuses voor gekregen.pearle schreef: ↑21-10-2019 15:41Wat je tegen wie verteld, is natuurlijk helemaal aan jou.
Maar.... je werk lijdt onder je zwangerschap, je licht je LG in, waarom dan ook niet je naaste collega's?
Zij zien dat je minder werkt enzovoort, wat is er mis met gewoon communiceren met elkaar?
Ik vind het juist lief dat ze zien dat het niet goed met je gaat, en zich om je bekommer
daarna kwaad zijn is wel wat overdreven natuurlijk
Maar je creëert deze situatie wel zelf door volkomen onduidelijk te zijn
Zit een stukje schaamte bij over de zwangerschap. Heb na de eerste wat langer niet gewerkt dan gewoon verlof en nu ga ik al vrij snel dadelijk weer met verlof. Voelt toch een beetje rot ondanks dat ik heel bewust heb gekozen voor deze zwangerschap. Het is wat dubbel.
maandag 21 oktober 2019 15:47
Uiteraard wel! Maar deze collega heeft het niet zo op de leidinggevende... en zij werkt er al heel erg lang, ik nog maar een paar jaar, dus ze was bang dat lg over mij heen zou walsen.
maandag 21 oktober 2019 15:48
Minik schreef: ↑21-10-2019 15:43Dat wist ik wel want betreffende collega zei al eerder dingen tegen me als ‘pas je een beetje op jezelf?’ En ‘gaat het wel?’
Dus ik wist het wel, ik wist ook dat ze hiervoor naar de leidinggevende was gegaan want dit heeft ze mij allemaal verteld. Maar zij heeft het altijd gegooid op dat ik moeder ben geworden (nu zwanger van de tweede) en een verandering in mijn takenpakket heb gekregen en dat dat bij voorbaat eigenlijk al een slecht idee was.
We hebben als collega’s een goede band, maar we praten normaal gesproken minimaal over privé dingen. Ik werk in het onderwijs dus sowieso heeft iedereen heel erg zijn eigen taken, het is niet dat we de hele dag bij elkaar op kantoor zitten. Feitelijk zien we elkaar bij toeval in de pauzes en gemiddeld 1 keer per week in een werkoverleg.
Ik (nu 34 weken zanger) had er in dat geval voor gekozen om in elk geval IETS te zeggen.
"Wat lief dat het je opvalt. Er is iets, maar dat ben ik nog aan het bespreken met de bedrijfsarts. Zodra ik meer weet, zal ik het je zeker vertellen". Zoiets.
Dan voorkom je dat je alles moet zeggen, maar geef je tegelijk wel aan dat er 1) iets is 2) dat haar bezorgdheid opgemerkt wordt en 3) dat er iets mee gedaan wordt.
Als ik -als bezorgde collega- me een tijd bezorgd loop te maken, dan zou ik dat ook niet heel tof vinden, als er dan niks tegen me gezegd is (waarmee ik nadrukkelijk aangeef dat ik de zwangerschap niet hoef te weten (ieder zijn moment), maar dat ik het wel op prijs had gesteld te weten dat er met de bezorgdheid iets gedaan werd, zeg maar)
maandag 21 oktober 2019 15:50
Punt 2 en 3 heb ik haar zeker van op de hoogte gesteld. Ook aangegeven dat ik me inderdaad erg moe voel. Alleen niet de mogelijk achterliggende reden benoemd.Pergamon schreef: ↑21-10-2019 15:48Ik (nu 34 weken zanger) had er in dat geval voor gekozen om in elk geval IETS te zeggen.
"Wat lief dat het je opvalt. Er is iets, maar dat ben ik nog aan het bespreken met de bedrijfsarts. Zodra ik meer weet, zal ik het je zeker vertellen". Zoiets.
Dan voorkom je dat je alles moet zeggen, maar geef je tegelijk wel aan dat er 1) iets is 2) dat haar bezorgdheid opgemerkt wordt en 3) dat er iets mee gedaan wordt.
Als ik -als bezorgde collega- me een tijd bezorgd loop te maken, dan zou ik dat ook niet heel tof vinden, als er dan niks tegen me gezegd is (waarmee ik nadrukkelijk aangeef dat ik de zwangerschap niet hoef te weten (ieder zijn moment), maar dat ik het wel op prijs had gesteld te weten dat er met de bezorgdheid iets gedaan werd, zeg maar)
Maar hoe nu verder? Zij wil niet meer met me praten... en ik moet constant huilen als iets tot een confrontatie komt (hoera, hormonen)
maandag 21 oktober 2019 15:51
Ik denk eerlijk gezegd dat je het jezelf onnodig moeilijk hebt gemaakt.Minik schreef: ↑21-10-2019 15:46Zit een stukje schaamte bij over de zwangerschap. Heb na de eerste wat langer niet gewerkt dan gewoon verlof en nu ga ik al vrij snel dadelijk weer met verlof. Voelt toch een beetje rot ondanks dat ik heel bewust heb gekozen voor deze zwangerschap. Het is wat dubbel.
maandag 21 oktober 2019 15:55
Minik schreef: ↑21-10-2019 15:50Punt 2 en 3 heb ik haar zeker van op de hoogte gesteld. Ook aangegeven dat ik me inderdaad erg moe voel. Alleen niet de mogelijk achterliggende reden benoemd.
Maar hoe nu verder? Zij wil niet meer met me praten... en ik moet constant huilen als iets tot een confrontatie komt (hoera, hormonen)
A;s zij niet wil praten, dan laat je het daar voor nu even bij.
Nou ben ik gezegend met hormonen waar ik nauwelijks last van heb, maar als je bij elke confrontatie gaat huilen, zou ik wel kijken of er mogelijkheden zijn om dat 'huilen' iets te vertragen. (Ik heb wel een kort lontje gekregen bij de hormonen, maar ik zorg er voor dat ik nu even wegloop bijvoorbeeld. Tot rust komen, en dan weer verder. Want ondanks dat korte hormoonlontje wil ik wel graag professioneel blijven)
pergamon wijzigde dit bericht op 21-10-2019 15:55
1.50% gewijzigd
maandag 21 oktober 2019 15:56
Ik zou een gesprek met haar aangaan. Dat je het aardig vindt dat ze zich zo´n zorgen heeft gemaakt maar dat je om persoonlijke redenen de zwangerschap nog even niet openbaar wilde maken. En dat je het, achteraf gezien, misschien anders had kunnen aanpakken.
En daarmee zou het klaar moeten zijn.
maandag 21 oktober 2019 16:00
@Minik,
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
En ik kan me voorstellen dat je je hier naar over voelt.
Wellicht had je je collega's wat eerder in kunnen lichten (rond 11/12 weken zwangerschap), maar zo kwaad worden slaat natuurlijk nergens op.
Overigens moet je je ook niet schuldig voelen over het verlof. Ik ben zelf werkgever, en zwangerschap(sverlof) hoort er nou eenmaal bij als je vrouwen aanneemt. Daar kan en mag je niets van vinden. Als mannen zwanger hadden kunnen worden hadden we het wel eerlijk verdeeld.
Gewoon je best doen, blijven communiceren en dan komt het vanzelf goed.
Het heeft wat stof doen opwaaien, maar dat gaat ook wel weer liggen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
En ik kan me voorstellen dat je je hier naar over voelt.
Wellicht had je je collega's wat eerder in kunnen lichten (rond 11/12 weken zwangerschap), maar zo kwaad worden slaat natuurlijk nergens op.
Overigens moet je je ook niet schuldig voelen over het verlof. Ik ben zelf werkgever, en zwangerschap(sverlof) hoort er nou eenmaal bij als je vrouwen aanneemt. Daar kan en mag je niets van vinden. Als mannen zwanger hadden kunnen worden hadden we het wel eerlijk verdeeld.
Gewoon je best doen, blijven communiceren en dan komt het vanzelf goed.
Het heeft wat stof doen opwaaien, maar dat gaat ook wel weer liggen.
maandag 21 oktober 2019 16:11
Vertellen dat dit de achterliggende reden was om het zo lang voor je te houden.
Als ze daarna nog steeds niet met je wil praten is het klaar.
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
maandag 21 oktober 2019 16:12
Hard, maar misschien wel waar. Ik heb ook echt moeite met me verplaatsen in haar woede. Want andersom zou ik denken, wat fijn voor je, gelukkig is dat het en niet iets ergs!
maandag 21 oktober 2019 16:12
maandag 21 oktober 2019 16:13
Toen ze vol tegen me tekeer ging, heb ik alleen maar gezegd dat ik er nog niet klaar voor was om het te vertellen en dat dat ook is omdat het zo pril nog mis kan gaan en ik daar ook ervaring mee heb. Liet de woede niet bedaren...
maandag 21 oktober 2019 16:14
Dankje voor je lieve reactie.VietjeH schreef: ↑21-10-2019 16:00@Minik,
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
En ik kan me voorstellen dat je je hier naar over voelt.
Wellicht had je je collega's wat eerder in kunnen lichten (rond 11/12 weken zwangerschap), maar zo kwaad worden slaat natuurlijk nergens op.
Overigens moet je je ook niet schuldig voelen over het verlof. Ik ben zelf werkgever, en zwangerschap(sverlof) hoort er nou eenmaal bij als je vrouwen aanneemt. Daar kan en mag je niets van vinden. Als mannen zwanger hadden kunnen worden hadden we het wel eerlijk verdeeld.
Gewoon je best doen, blijven communiceren en dan komt het vanzelf goed.
Het heeft wat stof doen opwaaien, maar dat gaat ook wel weer liggen.
maandag 21 oktober 2019 16:14