Zwanger
alle pijlers
Hoe wist jij dat je (geen) kinderen wilde?
maandag 4 november 2019 om 17:28
Ik heb tot mn 32e geroepen dat ik geen kinderen wilde, en dat meende ik ook echt. Toen kwam ik mijn (inmiddels) man tegen. Met hem wilde ik het wel, met hem wilde ik alles, samenwonen, trouwen, kindje(s).
Ik was nooit iemand anders tegengekomen bij wie ik mij zo prettig voelde en waarmee ik echt een toekomst zag. En ook al valt die toekomst wellicht in duigen. Ik ben er van overtuigd dat man er ook voor onze dochter zal zijn wanneer wij niet meer samen zijn, en dat vond ik belangrijk.
Ik was nooit iemand anders tegengekomen bij wie ik mij zo prettig voelde en waarmee ik echt een toekomst zag. En ook al valt die toekomst wellicht in duigen. Ik ben er van overtuigd dat man er ook voor onze dochter zal zijn wanneer wij niet meer samen zijn, en dat vond ik belangrijk.
dubbelvla wijzigde dit bericht op 04-11-2019 17:29
0.20% gewijzigd
maandag 4 november 2019 om 17:29
stokbootje schreef: ↑04-11-2019 16:54Nou dat heeft bij mij wel te twijfel gestart ja. Ik ben eind 20, en dacht tot een jaar geleden nog dat ik (en mijn vrienden) gewoon nog erg jong waren voor kinderen, dus dat ik er ook niet over na hoefde te denken. Totdat tijdens een openhartig avondje ineens iedereen van een vriendengroep vertelde dat ze nu geen kinderen wilden, maar wel binnen een jaar of 3. Toen realiseerde ik me ineens dat ik anders was, omdat ik dat gevoel helemaal niet had/heb. Toen is bij mij het zaadje van twijfel geplant, zou ik dit moeten willen? Wil ik dit ooit? Als ik het nu niet wil, betekent dat dan dat het ook nooit meer komt, aangezien vrienden van dezelfde leeftijd al zo zeker weten dat ze het wel ooit willen?
Raar is dat hè. Ik zag op Facebook de eerste zwangere buik (ging toen al niet meer met ze om), en ik zat echt van, wow, zij doet het dus gewoon echt. Terwijl het in mijn hoofd echt iets voor later was, áls ik het al wilde. Gewoon die verwarring waarom zij wel willen en durven en ik niet.
Bij mij zou het nooit zo ver gaan dat ik dus ook maar kinderen zou krijgen omdat de rest het doet, omdat ik het dus niet eens aan zou durven, maar ik zou wel verdrietig en vertwijfeld raken (wat ik dus nu al soms een beetje had/heb) waarom ik niet ''normaal'' ben in die zin en zij wel.
maandag 4 november 2019 om 17:38
RégineFilange schreef: ↑04-11-2019 13:56Realistisch kijken naar wat kinderen krijgen betekent (en dan niet slechts de roze wolk van 'aw een lieve baby') en of ik daar zin in heb.
- Wil ik: altijd verantwoordelijk zijn, altijd aan moeten staan, vroeg op, altijd zorgen voor een ander, geld als water uit moeten geven, veel minder tijd voor mezelf hebben, dealen met kinderfeestjes, traktaties, schoolreisjes, basisschoolverantwoordelijkheden. Heb ik genoeg energie, genoeg geduld, zou ik een leuke/goede moeder zijn.
Antwoord op deze vragen was nee.
- Is het wenselijk of 'logisch' om nog meer mensen op deze wereld te zetten.
Antwoord was nee.
-Welke dingen die me leuk lijken mis ik dan wél: Onvoorwaardelijke liefde, iets van jezelf voorbrengen, je kind kennis laten maken met, en leren over bepaalde dingen, aandacht van naasten (rond zwangerschap/kraamtijd), een gevoel van 'hier draait het om, ik ben zelf niet meer zo belangrijk', spulletjes uitzoeken, kleertjes, bepaald soort getut. Niet alleen zijn op je oude dag.
Vind ik deze dingen opwegen tegenover bovenstaande? Nee.
Conclusie: het is op bepaalde punten jammer, zeker nu ik 31 ben merk ik dat de 'natuur aanklopt' en kan ik er soms een beetje verdriet over hebben, maar ik ben er niet geschikt voor en het is op heel veel punten niet verstandig om te doen.
Misschien een rare en onnodige invalshoek, maar heb je wel eens gedacht aan de optie één kind krijgen? Ik heb altijd het idee dat mensen het idee hebben dat je er meerdere 'moet' hebben, omdat vrijwel iedereen dat ook heeft, maar ik heb zelf het idee dat het hebben van maar 1 kind voor sommige twijfelaars 'het beste van twee werelden' zou kunnen zijn. Ja, je zit de eerste paar jaar tot je nek in het zorgen, maar daarna is dat grotendeels klaar en is er (vind ik) echt veel tijd en ruimte voor jezelf. Ook qua reizen etc is er heel veel mogelijk met 1 kind in basisschoolleeftijd of ouder. En nee, ík vind 1 kind niet zielig. Je hebt alle aandacht te geven en er blijft ook nog genoeg over voor jezelf.
maandag 4 november 2019 om 17:41
Mijn omgeving zegt altijd 'BaronTrump is met rammelende eierstokken geboren' en ergens is dit ook wel zo.
Vanaf dat ik me kan herinneren ben ik al gek op babies en als ik een kraamcadeautje uitzoek in de Prenatal, klap ik bijna uit elkaar van liefde. 'Aaah wat zijn al die kleertjes toch klein/lief/snoepig!'
Ik ben echt een zorger, dat afhankelijke en 'nodig zijn' vind ik heerlijk en vanaf 'n jaar of 2 vind ik ze niet leuk meer.. Als kind zei ik al 'Dan neem ik later een baby en als hij 2 is, doe ik hem weg en 'neem' ik een nieuwe.'
Ik werk met babies en vind het heerlijk om de he-le dag te tutten, maar ook om weer naar huis te gaan. Het enige waar ik echt naar verlang is de ervaring van het zwanger zijn, bevallen, borstvoeding geven en iets van jezelf hebben. (Dat romantiseer ik allemaal, dat is wel duidelijk.) Maar het idee van 'n peuter/kleuter/tiener hebben lijkt me verschrikkelijk. En dat zal vást anders zijn als het je eigen kind is - die vind je vast niet opeens stom als hij 3 is - maar voor nu vind ik mijn reden, niet de juiste reden om een kind op de wereld te zetten.. Maar wie weet ooit, ik heb (tegen die tijd) nog wel 20 jaar om een besluit te nemen..
Vanaf dat ik me kan herinneren ben ik al gek op babies en als ik een kraamcadeautje uitzoek in de Prenatal, klap ik bijna uit elkaar van liefde. 'Aaah wat zijn al die kleertjes toch klein/lief/snoepig!'
Ik ben echt een zorger, dat afhankelijke en 'nodig zijn' vind ik heerlijk en vanaf 'n jaar of 2 vind ik ze niet leuk meer.. Als kind zei ik al 'Dan neem ik later een baby en als hij 2 is, doe ik hem weg en 'neem' ik een nieuwe.'
Ik werk met babies en vind het heerlijk om de he-le dag te tutten, maar ook om weer naar huis te gaan. Het enige waar ik echt naar verlang is de ervaring van het zwanger zijn, bevallen, borstvoeding geven en iets van jezelf hebben. (Dat romantiseer ik allemaal, dat is wel duidelijk.) Maar het idee van 'n peuter/kleuter/tiener hebben lijkt me verschrikkelijk. En dat zal vást anders zijn als het je eigen kind is - die vind je vast niet opeens stom als hij 3 is - maar voor nu vind ik mijn reden, niet de juiste reden om een kind op de wereld te zetten.. Maar wie weet ooit, ik heb (tegen die tijd) nog wel 20 jaar om een besluit te nemen..
maandag 4 november 2019 om 17:43
DeKenau schreef: ↑04-11-2019 17:38Misschien een rare en onnodige invalshoek, maar heb je wel eens gedacht aan de optie één kind krijgen? Ik heb altijd het idee dat mensen het idee hebben dat je er meerdere 'moet' hebben, omdat vrijwel iedereen dat ook heeft, maar ik heb zelf het idee dat het hebben van maar 1 kind voor sommige twijfelaars 'het beste van twee werelden' zou kunnen zijn. Ja, je zit de eerste paar jaar tot je nek in het zorgen, maar daarna is dat grotendeels klaar en is er (vind ik) echt veel tijd en ruimte voor jezelf. Ook qua reizen etc is er heel veel mogelijk met 1 kind in basisschoolleeftijd of ouder. En nee, ík vind 1 kind niet zielig. Je hebt alle aandacht te geven en er blijft ook nog genoeg over voor jezelf.
Ik heb daar weleens kort over nagedacht ja, maar feit blijft dat je zwanger moet worden, moet bevallen, en je leven alsnog dusdanig verandert dat ik alle nadelen alsnog van toepassing vind. Een heel belangrijke reden heb ik trouwens nog niet eens echt genoemd hier: ik ben zelf nogal ongelukkig op deze wereld, dus het zou zwaar onlogisch zijn om mijn kind dat vervolgens dan wel 'aan te doen'. Of het er nou één is of meer.
Maar voor anderen kan dat inderdaad een goed compromis zijn
maandag 4 november 2019 om 17:44
Overigens vind ik 'ik vind kinderen leuk' (of juist niet) altijd best wel een non-argument. Volgens mij vind je je eigen kinderen sowieso leuk. En zelfs al vind je kinderen in het algemeen leuk, vind je je eigen kinderen weer op een heel ander niveau leuk. (En kinderen blijven natuurlijk geen kinderen, je hebt (als alles goed gaat) langer volwassen kinderen dan kind-kinderen).
maandag 4 november 2019 om 17:46
Ja, dat is inderdaad een hele, héle goede reden om er niet aan te beginnen.RégineFilange schreef: ↑04-11-2019 17:43Ik heb daar weleens kort over nagedacht ja, maar feit blijft dat je zwanger moet worden, moet bevallen, en je leven alsnog dusdanig verandert dat ik alle nadelen alsnog van toepassing vind. Een heel belangrijke reden heb ik trouwens nog niet eens echt genoemd hier: ik ben zelf nogal ongelukkig op deze wereld, dus het zou zwaar onlogisch zijn om mijn kind dat vervolgens dan wel 'aan te doen'. Of het er nou één is of meer.
Maar voor anderen kan dat inderdaad een goed compromis zijn
maandag 4 november 2019 om 17:47
Overigens is dat laatste wel iets dat me ooit (bijna) heeft doen twijfelen; echt in de kind-zorgen zit je maar een jaar of 18, daarna ben je allemaal volwassen, en die periode is veel langer (en weer op een andere manier fijn en leuk).
Maar goed, mijn tegenargument zou dan weer zijn dat je zorgen blijven, ook als je kind 35 is.
Maar goed, mijn tegenargument zou dan weer zijn dat je zorgen blijven, ook als je kind 35 is.
maandag 4 november 2019 om 17:48
Yup. Sinds ik zelf een kind heb vind ik andermans kind niet half zo leuk meer als vroeger. Dan denk ik: ja best schattig soort van hoor. Maar kijk die van MIJ dan, daar verbleekt de jouwe toch duidelijk bijRégineFilange schreef: ↑04-11-2019 17:44Overigens vind ik 'ik vind kinderen leuk' (of juist niet) altijd best wel een non-argument. Volgens mij vind je je eigen kinderen sowieso leuk. En zelfs al vind je kinderen in het algemeen leuk, vind je je eigen kinderen weer op een heel ander niveau leuk. (En kinderen blijven natuurlijk geen kinderen, je hebt (als alles goed gaat) langer volwassen kinderen dan kind-kinderen).
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 4 november 2019 om 17:52
Ik wist eigenlijk altijd al dat ik geen kinderen wilde, zonder er echt bewust mee bezig te zijn. Het is simpelweg nooit een overweging geweest.
Ik realiseerde me dat ik 'afweek' en dat het een lastige variabele op de relatiemarkt was, toen ik bijna 30 was. Ik had een date met een kerel die ik Echt Heel Leuk vond. Hij vertelde over zijn kinderwens en ik dacht 'Huh?!' En hij dacht: 'Huh?! Iedere vrouw wil toch kinderen?'
Ik realiseerde me dat ik 'afweek' en dat het een lastige variabele op de relatiemarkt was, toen ik bijna 30 was. Ik had een date met een kerel die ik Echt Heel Leuk vond. Hij vertelde over zijn kinderwens en ik dacht 'Huh?!' En hij dacht: 'Huh?! Iedere vrouw wil toch kinderen?'
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 4 november 2019 om 17:54
Juist. Mijn broer is halverwege de veertig en mijn ouders hebben zich nooit zo'n zorgen om hem gemaakt als nu.RégineFilange schreef: ↑04-11-2019 17:47Overigens is dat laatste wel iets dat me ooit (bijna) heeft doen twijfelen; echt in de kind-zorgen zit je maar een jaar of 18, daarna ben je allemaal volwassen, en die periode is veel langer (en weer op een andere manier fijn en leuk).
Maar goed, mijn tegenargument zou dan weer zijn dat je zorgen blijven, ook als je kind 35 is.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 4 november 2019 om 18:00
Jaaa dat heb ik ook. Ik was vroeger dol op kinderen, vond ze hardstikke leuk. Tot ik zelf een kind kreeg, nu vind ik vooral die van mezelf leuk en de rest toch beduidend minder
maandag 4 november 2019 om 18:02
stokbootje schreef: ↑04-11-2019 17:03Ik ben trouwens wel eens jaloers op vrouwen die heel graag moeder willen worden. Lijkt me heerlijk, zo'n absolute duidelijkheid qua welke kant je leven opgaat. Ik zwabber alle kanten op, wat ik vaak heel leuk vind maar wat ook veel twijfel oplevert. Dus zo'n alles-beheersend levensdoel klinkt dan wel lekker zeker en rustig
Haha ook helemaal eens. Lijkt me zo heerlijk om al die 'standaard' dingen te willen, trouwen, kindjes, allemaal lekker zoals het zogenaamd hoort, zonder dat je er allemaal ingewikkelde gedachten bij hebt.
maandag 4 november 2019 om 18:10
Maar een jaar of 18?RégineFilange schreef: ↑04-11-2019 17:47Overigens is dat laatste wel iets dat me ooit (bijna) heeft doen twijfelen; echt in de kind-zorgen zit je maar een jaar of 18, daarna ben je allemaal volwassen, en die periode is veel langer (en weer op een andere manier fijn en leuk).
Maar goed, mijn tegenargument zou dan weer zijn dat je zorgen blijven, ook als je kind 35 is.
Dat is minimaal een kwart van je leven! Als je tenminste zo oud wordt...
En op 18 stoppen de zorgen en de kosten nog niet natuurlijk. Anno nu wonen ze makkelijk tot hun 25e thuis.
maandag 4 november 2019 om 18:13
En na hun 25ste zijn ze dan wel uit huis, maar komen ze meestal nog altijd langs, hang je meestal nog altijd een paar keer per week / per maand aan de lijn met hen, ...redbulletje schreef: ↑04-11-2019 18:10Maar een jaar of 18?
Dat is minimaal een kwart van je leven! Als je tenminste zo oud wordt...
En op 18 stoppen de zorgen en de kosten nog niet natuurlijk. Anno nu wonen ze makkelijk tot hun 25e thuis.
De bezorgdheid stopt gewoon nooit en je hebt gewoon "levenslang".
maandag 4 november 2019 om 18:15
Interessante vraag en leuk om alle reacties te lezen!
Ik heb het eigenlijk heel lang niet zeker geweten. Altijd gedacht; ik zie wel of het komt of niet. Uiteindelijk kwam de kinderwens dan toch en toen wilde ik ook meteen een kind haha. Maar goed, dat plan je natuurlijk niet zomaar.
En wat het verschil was tussen het niet zeker weten en het ineens wel willen kan ik niet goed omschrijven. Bij mij was het echt een gevoel waar ik naartoe gegroeid ben naar mijn idee.
Ik heb het eigenlijk heel lang niet zeker geweten. Altijd gedacht; ik zie wel of het komt of niet. Uiteindelijk kwam de kinderwens dan toch en toen wilde ik ook meteen een kind haha. Maar goed, dat plan je natuurlijk niet zomaar.
En wat het verschil was tussen het niet zeker weten en het ineens wel willen kan ik niet goed omschrijven. Bij mij was het echt een gevoel waar ik naartoe gegroeid ben naar mijn idee.
maandag 4 november 2019 om 18:15
DeKenau schreef: ↑04-11-2019 17:38Misschien een rare en onnodige invalshoek, maar heb je wel eens gedacht aan de optie één kind krijgen? Ik heb altijd het idee dat mensen het idee hebben dat je er meerdere 'moet' hebben, omdat vrijwel iedereen dat ook heeft, maar ik heb zelf het idee dat het hebben van maar 1 kind voor sommige twijfelaars 'het beste van twee werelden' zou kunnen zijn. Ja, je zit de eerste paar jaar tot je nek in het zorgen, maar daarna is dat grotendeels klaar en is er (vind ik) echt veel tijd en ruimte voor jezelf. Ook qua reizen etc is er heel veel mogelijk met 1 kind in basisschoolleeftijd of ouder. En nee, ík vind 1 kind niet zielig. Je hebt alle aandacht te geven en er blijft ook nog genoeg over voor jezelf.
Ik breek ff in. Want ik was zo'n type die altijd riep dat ik maar 1 kind wilde. En mijn man dacht daar hetzelfde over. En toen raakte ik zwanger van een tweeling. En dan heb je opeens écht tropenjaren.
maandag 4 november 2019 om 18:17
Stokbroodje, herkenbaar, om mij heen lijkt niemand 'te zwabberen', behalve ik. (Niet over kinderen, nooit klepperende eierstokken gehad) sinds ik niet meer samenwoon met ex. (10 jaar mee samengewoond, nu woon ik alweer 5 jaar alleen. Hij wilde uiteindelijk wel kinderen, ik niet)
Overigens was ik toen ik nog samenwoonde zeker niet gelukkiger dan de laatste 5 zwabberjaren
Leuk woord, ik houd hem erin.
anoniem_386798 wijzigde dit bericht op 04-11-2019 18:24
46.73% gewijzigd
maandag 4 november 2019 om 18:21
Ik heb dat juist niet. Ik ben niet jaloers op vrouwen die zeker weten dat ze kinderen willen. Mijn leven is nooit standaard geweest dus ik heb die verwachtingen ook nooit gehad. Huisje, boompje, beestje lag nooit in mijn straatje. Ik ging als kind al een beetje tegen de stroming in.RégineFilange schreef: ↑04-11-2019 18:02Haha ook helemaal eens. Lijkt me zo heerlijk om al die 'standaard' dingen te willen, trouwen, kindjes, allemaal lekker zoals het zogenaamd hoort, zonder dat je er allemaal ingewikkelde gedachten bij hebt.
Ik ben juist blij dat ik 100% zeker weet dat ik ze niet wil. Dat geeft een hoop rust. Als ik wel een kind had gewild had ik nu met 32 jaar een hoop druk gevoeld om als een gek een partner te vinden die er ook een zou willen. En wat als ik ze niet zou kunnen krijgen en mijn hele leven ongewenst kindloos zou blijven. Dat lijkt me zo pijnlijk.
Die stress heb ik nu niet. Ik heb mijn kat, mijn eigen woning en ik krijg straks een neefje om mee te knuffelen en meer hoef ik ook niet. De rust die ik nu heb na mijn turbulente leven vind ik heerlijk. Trouwen stond hier ook nooit op de verlanglijst en een partner ook niet per se. Ik ben heel happy alleen. Ik ben gewoon een beetje een aparte.
Een kind zou ik wellicht nog wel trekken maar twee of meer niet. En ik zou geen een kind willen want ik vond het maar wat leuk om een broertje te hebben dus ja.
anoniem_304633 wijzigde dit bericht op 04-11-2019 18:23
6.02% gewijzigd
maandag 4 november 2019 om 18:23
Is het niks meer geworden met je date?Madrid87 schreef: ↑04-11-2019 18:21Ik heb dat juist niet. Ik ben niet jaloers op vrouwen die zeker weten dat ze kinderen willen. Mijn leven is nooit standaard geweest dus ik heb die verwachtingen ook nooit gehad. Huisje, boompje, beestje lag nooit in mijn straatje. Ik ging als kind al een beetje tegen de stroming in.
Ik ben juist blij dat ik 100% zeker weet dat ik ze niet wil. Dat geeft een hoop rust. Als ik wel een kind had gewild had ik nu met 32 jaar een hoop druk gevoeld om als een gek een partner te vinden die er ook een zou willen. En wat als ik ze niet zou kunnen krijgen en mijn hele leven ongewenst kindloos zou blijven. Dat lijkt me zo pijnlijk.
Die stress heb ik nu niet. Ik heb mijn kat, mijn eigen woning en ik krijg straks een neefje om mee te knuffelen en meer hoef ik ook niet. De rust die ik nu heb na mijn turbulente leven vind ik heerlijk. Trouwen stond hier ook nooit op de verlanglijst en een partner ook niet per se. Ik ben heel happy alleen. Ik ben gewoon een beetje een aparte.
maandag 4 november 2019 om 18:25
Meer dan gezelschap/seks wordt dat niet nee. Ik voel het gewoon niet. Hij is super lief maar ik ben gewoon te happy alleen en ik vind hem geen relatiemateriaal. En eerlijk gezegd ben ik er ook nog niet aan toe. Ik vind het veel te fijn om single te zijn.
Het enige wat ik miste aan een relatie was seks. Dus daarvoor spreken we af en toe af maar meer niet.
maandag 4 november 2019 om 18:30
Wauw, ben jij mij? Ik heb precies hetzelfde. (Zo apart ben je dus niet. Of ik ben gewoon ook apart, dat kan natuurlijk ook)Madrid87 schreef: ↑04-11-2019 18:21Ik heb dat juist niet. Ik ben niet jaloers op vrouwen die zeker weten dat ze kinderen willen. Mijn leven is nooit standaard geweest dus ik heb die verwachtingen ook nooit gehad. Huisje, boompje, beestje lag nooit in mijn straatje. Ik ging als kind al een beetje tegen de stroming in.
Ik ben juist blij dat ik 100% zeker weet dat ik ze niet wil. Dat geeft een hoop rust. Als ik wel een kind had gewild had ik nu met 32 jaar een hoop druk gevoeld om als een gek een partner te vinden die er ook een zou willen. En wat als ik ze niet zou kunnen krijgen en mijn hele leven ongewenst kindloos zou blijven. Dat lijkt me zo pijnlijk.
Die stress heb ik nu niet. Ik heb mijn kat, mijn eigen woning en ik krijg straks een neefje om mee te knuffelen en meer hoef ik ook niet. De rust die ik nu heb na mijn turbulente leven vind ik heerlijk. Trouwen stond hier ook nooit op de verlanglijst en een partner ook niet per se. Ik ben heel happy alleen. Ik ben gewoon een beetje een aparte.
Een kind zou ik wellicht nog wel trekken maar twee of meer niet. En ik zou geen een kind willen want ik vond het maar wat leuk om een broertje te hebben dus ja.
Natuurlijk zou ik het niet erg vinden als ik ooit weer een leuke relatie zou krijgen maar huisje boompje beestje lijkt me helemaal niks en samenwonen hoeft echt niet meer van mij, ik vind alleen wonen heerlijk.
Ik heb trouwens ook katten, twee.
maandag 4 november 2019 om 18:30
ik wist dat van mijn 12 jaar en ben nu 31 en nog steeds zelfde mening.
mede door omdat ik mijn moeder zag worstelen met ons, we waren met 4, ieder met zijn eigen problemen. enja het kan anders natuurlijk maar voor je het weet heb je ook geen rooskleurig gezinnetje. nu ik 31 ben weet ik dat ik de stress en financieel niet aankan( ook omdat de donor mss ontbreekt) maar dus begin ik er niet aan. ben te egoistisch om mijn leven en vooral vrije tijd na mijn werk op te geven.
mede door omdat ik mijn moeder zag worstelen met ons, we waren met 4, ieder met zijn eigen problemen. enja het kan anders natuurlijk maar voor je het weet heb je ook geen rooskleurig gezinnetje. nu ik 31 ben weet ik dat ik de stress en financieel niet aankan( ook omdat de donor mss ontbreekt) maar dus begin ik er niet aan. ben te egoistisch om mijn leven en vooral vrije tijd na mijn werk op te geven.
