Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
donderdag 21 november 2019 om 22:27
@Spike76, ik denk dat je daar verstandig aan doet. Beter kan je een keer live weer eens met haar kletsen en dan proberen aan te voelen wat ze van jou vindt.
@--Mila--, herkenbaar! En ook herkenbaar zo'n partner die het echt, echt, écht niet snapt. Eerlijk gezegd is mijn vorige relatie daarop stukgelopen. 1000x uitgelegd op 100 manieren, maar ze snapte het gewoon echt niet en ging daardoor toch steeds weer over mijn grenzen heen.
Maar je hoeft toch ook niet alles hetzelfde leuk te vinden? En hij kan aan die collega's - als die ernaar vragen - toch ook gewoon zeggen dat jij een hekel hebt aan dat soort feestjes met harde muziek, punt. Meer uitleg is echt niet nodig hoor. Net zoals er mannen zijn die graag naar een voetbalwedstrijd gaan, dan hoeft hun vriendin toch niet diezelfde hobby te hebben en elke keer mee te gaan?
@--Mila--, herkenbaar! En ook herkenbaar zo'n partner die het echt, echt, écht niet snapt. Eerlijk gezegd is mijn vorige relatie daarop stukgelopen. 1000x uitgelegd op 100 manieren, maar ze snapte het gewoon echt niet en ging daardoor toch steeds weer over mijn grenzen heen.
Maar je hoeft toch ook niet alles hetzelfde leuk te vinden? En hij kan aan die collega's - als die ernaar vragen - toch ook gewoon zeggen dat jij een hekel hebt aan dat soort feestjes met harde muziek, punt. Meer uitleg is echt niet nodig hoor. Net zoals er mannen zijn die graag naar een voetbalwedstrijd gaan, dan hoeft hun vriendin toch niet diezelfde hobby te hebben en elke keer mee te gaan?
You can never have too many hats, gloves and shoes
vrijdag 22 november 2019 om 11:08
@patsy--stone
Jeetje, wat heftig dat je relatie daarop stuk liep. Maar je moet bovenal jezelf kunnen zijn in een relatie. Mijn vriend doet hard zijn best en probeert wel te sorteren welke feestjes hij wel alleen heen wil en welke belangrijk zijn.
Ik kan mij er best af en toe overheen zetten, ik vond het bijv wel sneu voor hem als er een groot personeels/jubileumfeest is en iedereen komt met partner behalve hij.
Dan ga ik wel mee.
Maar de random verjaardagen in zaaltjes haak ik af, vooral van die mensen die ik niet eens ken maar ik ben dan mee uitgenodigd omdat dat nou eenmaal zo hoort.
Ik heb er meer strijd mee gehad dan nu, in het begin van onze relatie bemoeide mijn schoonmoeder zich er ook nog mee. Dan zei ze dingen als, dat ik dat echt niet kan maken enzo. Ik heb geleerd daar schijt aan te hebben en dat heeft ze gesnapt volgens mij:)
Mijn hele schoonfamilie is nogal van de verplichtingen. Of je het nou leuk vindt of niet, als je bent uitgenodigd dat ga je. Punt. Nou, daar ben ik echt allergisch voor. Door de jaren heen heb ik mijn vriend wel een beetje mee kunnen geven dat het helemaal niet erg is bepaalde dingen af te zeggen als je niet wil of je qua tijd in allerlei bochten moet wringen.
Maar helemaal gaat dat nooit weg. Er is altijd dat stukje plichtgevoel.
Daarbij kom ik van de Veluwe en mijn vriend uit de Achterhoek (waar wij nu ook wonen) en hier is het gewoon echt meer gebruikelijk overal een feest voor te geven als er maar een klein beetje reden voor is:) Dus het komt best vaak voor ook nog. En ik ben dat niet gewend en heb er geen behoefte aan.
Tja wat jij zegt klopt ook, je hoeft niet alles samen te doen en samen leuk te vinden. Gelukkig kunnen we elkaar daar ook heel vrij in laten. maar dit (ik maak er misschien ook een te groot punt van hoor) blijf ik telkens moeilijk vinden.
Jeetje, wat heftig dat je relatie daarop stuk liep. Maar je moet bovenal jezelf kunnen zijn in een relatie. Mijn vriend doet hard zijn best en probeert wel te sorteren welke feestjes hij wel alleen heen wil en welke belangrijk zijn.
Ik kan mij er best af en toe overheen zetten, ik vond het bijv wel sneu voor hem als er een groot personeels/jubileumfeest is en iedereen komt met partner behalve hij.
Dan ga ik wel mee.
Maar de random verjaardagen in zaaltjes haak ik af, vooral van die mensen die ik niet eens ken maar ik ben dan mee uitgenodigd omdat dat nou eenmaal zo hoort.
Ik heb er meer strijd mee gehad dan nu, in het begin van onze relatie bemoeide mijn schoonmoeder zich er ook nog mee. Dan zei ze dingen als, dat ik dat echt niet kan maken enzo. Ik heb geleerd daar schijt aan te hebben en dat heeft ze gesnapt volgens mij:)
Mijn hele schoonfamilie is nogal van de verplichtingen. Of je het nou leuk vindt of niet, als je bent uitgenodigd dat ga je. Punt. Nou, daar ben ik echt allergisch voor. Door de jaren heen heb ik mijn vriend wel een beetje mee kunnen geven dat het helemaal niet erg is bepaalde dingen af te zeggen als je niet wil of je qua tijd in allerlei bochten moet wringen.
Maar helemaal gaat dat nooit weg. Er is altijd dat stukje plichtgevoel.
Daarbij kom ik van de Veluwe en mijn vriend uit de Achterhoek (waar wij nu ook wonen) en hier is het gewoon echt meer gebruikelijk overal een feest voor te geven als er maar een klein beetje reden voor is:) Dus het komt best vaak voor ook nog. En ik ben dat niet gewend en heb er geen behoefte aan.
Tja wat jij zegt klopt ook, je hoeft niet alles samen te doen en samen leuk te vinden. Gelukkig kunnen we elkaar daar ook heel vrij in laten. maar dit (ik maak er misschien ook een te groot punt van hoor) blijf ik telkens moeilijk vinden.
vrijdag 22 november 2019 om 14:59
Ik heb je een pb gestuurd.Kwebbeltje91 schreef: ↑21-11-2019 16:50En daar herken ik me weer meestal in. Het ligt er ook bij mij aan hoe goed ik de mensen ken.
Een tijdje geleden had ik een bbq. Ik denk dat er zo rond de 50 mensen waren en ik had afgesproken met 2 vrienden om daarheen te gaan. Ik vond het vreselijk. Die 2 vrienden zagen weer wat bekenden (die ik ook vaag ken) en we stonden dus met 8 man aan een tafel. Ze hebben een gezamenlijke hobby en daar ging het echt de hele tijd over. Ik voelde me echt niet prettig. Het zijn geen verkeerde mensen hoor, absoluut niet. Maar ik heb gewoon niks met die hobby dus ik voelde me best buitengesloten. Uiteindelijk met een smoesje eerder weggegaan.
vrijdag 22 november 2019 om 16:00
Mijn laatste relatie is daar ook mede op stuk gelopen...
Hij was extravert en had ook ADHD, ik kreeg sowieso geen ruimte om te zijn wie ik was.
Was echt een mismatch en rond de feestdagen een paar jaar geleden is het mis gegaan en was het echt de druppel. Ik zat er helemaal doorheen van alle verplichtingen en op 1 januari kwam hij doodleuk aan met dat we wéér naar zijn familie moesten voor een nieuwjaarsborrel.
Dat wist ik sowieso niet dus daar kwam hij een uur van tevoren mee aan terwijl ik helemaal brak en overprikkeld op de bank zat. Dat werd echt een flinke discussie.
Uiteindelijk met veel moeite legde hij zich erbij neer dat ik niet meeging maar of ik dan wel even wat familie van hem wilde bellen om nieuwjaar te wensen.
Daar heb ik ook voor gepast. Ik vind dat zo'n moeilijk gedoe... echt hoor, zeg gewoon dat ik niet lekker ben met de beste wensen en dat ik een andere keer meekom.
In mijn familie zijn we helemaal niet zo, mijn ouders zijn altijd heel makkelijk daarin en die zijn meer zijn meer zo van, doe lekker waar jullie zelf zin in hebben en kom gewoon een keertje nieuwjaar wensen als het jullie uitkomt.
Ik kon daar dus ook totaal niet mee omgaan... Ben ook nog steeds blij dat het uit is
Hij was extravert en had ook ADHD, ik kreeg sowieso geen ruimte om te zijn wie ik was.
Was echt een mismatch en rond de feestdagen een paar jaar geleden is het mis gegaan en was het echt de druppel. Ik zat er helemaal doorheen van alle verplichtingen en op 1 januari kwam hij doodleuk aan met dat we wéér naar zijn familie moesten voor een nieuwjaarsborrel.
Dat wist ik sowieso niet dus daar kwam hij een uur van tevoren mee aan terwijl ik helemaal brak en overprikkeld op de bank zat. Dat werd echt een flinke discussie.
Uiteindelijk met veel moeite legde hij zich erbij neer dat ik niet meeging maar of ik dan wel even wat familie van hem wilde bellen om nieuwjaar te wensen.
Daar heb ik ook voor gepast. Ik vind dat zo'n moeilijk gedoe... echt hoor, zeg gewoon dat ik niet lekker ben met de beste wensen en dat ik een andere keer meekom.
In mijn familie zijn we helemaal niet zo, mijn ouders zijn altijd heel makkelijk daarin en die zijn meer zijn meer zo van, doe lekker waar jullie zelf zin in hebben en kom gewoon een keertje nieuwjaar wensen als het jullie uitkomt.
Ik kon daar dus ook totaal niet mee omgaan... Ben ook nog steeds blij dat het uit is
vrijdag 22 november 2019 om 16:22
Had vanmiddag een wat rare situatie
Wilde mijn fiets pakken in het fietsenhok bij mijn werk.
Terwijl ik dit deed, stonden er twee mensen van mijn werk in dat fietshok te roken.
Dat vond ik al erg vervelend (vanwege de rook ook die blijft hangen).
Het waren ook nog eens twee personen die nogal irritant kunnen zijn..
Ze kunnen zich nogal gedragen zich als popie-jopies en dat deden ze ook in het fietsenhok.
Terwijl ik mijn fiets pakte en weg wilde gaan begonnen ze allebei wat vaag tegen me aan te lullen.
Ik weet niet eens meer wat ze zeiden en ben snel weggegaan.
Ik voelde me wel wat in verlegenheid gebracht.
Wilde mijn fiets pakken in het fietsenhok bij mijn werk.
Terwijl ik dit deed, stonden er twee mensen van mijn werk in dat fietshok te roken.
Dat vond ik al erg vervelend (vanwege de rook ook die blijft hangen).
Het waren ook nog eens twee personen die nogal irritant kunnen zijn..
Ze kunnen zich nogal gedragen zich als popie-jopies en dat deden ze ook in het fietsenhok.
Terwijl ik mijn fiets pakte en weg wilde gaan begonnen ze allebei wat vaag tegen me aan te lullen.
Ik weet niet eens meer wat ze zeiden en ben snel weggegaan.
Ik voelde me wel wat in verlegenheid gebracht.
vrijdag 22 november 2019 om 16:51
Nou dat snap ik..!yesss schreef: ↑22-11-2019 16:00Mijn laatste relatie is daar ook mede op stuk gelopen...
Hij was extravert en had ook ADHD, ik kreeg sowieso geen ruimte om te zijn wie ik was.
Was echt een mismatch en rond de feestdagen een paar jaar geleden is het mis gegaan en was het echt de druppel. Ik zat er helemaal doorheen van alle verplichtingen en op 1 januari kwam hij doodleuk aan met dat we wéér naar zijn familie moesten voor een nieuwjaarsborrel.
Dat wist ik sowieso niet dus daar kwam hij een uur van tevoren mee aan terwijl ik helemaal brak en overprikkeld op de bank zat. Dat werd echt een flinke discussie.
Uiteindelijk met veel moeite legde hij zich erbij neer dat ik niet meeging maar of ik dan wel even wat familie van hem wilde bellen om nieuwjaar te wensen.
Daar heb ik ook voor gepast. Ik vind dat zo'n moeilijk gedoe... echt hoor, zeg gewoon dat ik niet lekker ben met de beste wensen en dat ik een andere keer meekom.
In mijn familie zijn we helemaal niet zo, mijn ouders zijn altijd heel makkelijk daarin en die zijn meer zijn meer zo van, doe lekker waar jullie zelf zin in hebben en kom gewoon een keertje nieuwjaar wensen als het jullie uitkomt.
Ik kon daar dus ook totaal niet mee omgaan... Ben ook nog steeds blij dat het uit is
Toen ik nog jonger was (Jemig wat klink ik ineens oud
) en de familie nog happy met elkaar was, en mijn ouders nog bij elkaar waren, was het makkelijker. Of juist niet, want op nieuwjaarsdag werd je bij oma verwacht. En als je dat niet deed, was dat respectloos. Bluh.Maar ja, toen gingen mijn ouders scheiden en werd er vooral in het begin verwacht dat je alle dagen doorbracht bij ze. Mamma Mia wat een ellende was dat. Serieus in 3 dagen tijd 3 adressen (er was ook nog een ander familielid waar we naartoe gingen). Ik was totaal gebroken na die dagen. Met oud&nieuw vulde ik zelf mijn tijd in, dat was echt fijn. En dat doe ik nog steeds gelukkig.
Is het al januari?
vrijdag 22 november 2019 om 17:30
Een collega vroeg me vandaag mee naar de bioscoop voor vanavond. Late film, om 21:45. Hij zou tot 23:30 duren. Ik ga niet mee nu en heb voorgesteld in de Kerstvakantie een keer af te spreken. Dat was goed. Zij ging sowieso naar die film. Morgenavond moet ik naar een verjaardag. Geen zin om 2 avonden achter elkaar bezet te zijn, ook al is het weekend. En hoewel ik een echt avondmens ben, kom ik niet graag laat thuis. Leuk, ik heb weer iemand in de buurt wonen met wie ik dingen kan doen. Alleen wil ze vaak op tijden die ik niet handig vind.
vrijdag 22 november 2019 om 19:21
Vermoeiend soms hè, die verplichtingen...Kwebbeltje91 schreef: ↑22-11-2019 16:51Nou dat snap ik..!
Toen ik nog jonger was (Jemig wat klink ik ineens oud
Maar ja, toen gingen mijn ouders scheiden en werd er vooral in het begin verwacht dat je alle dagen doorbracht bij ze. Mamma Mia wat een ellende was dat. Serieus in 3 dagen tijd 3 adressen (er was ook nog een ander familielid waar we naartoe gingen). Ik was totaal gebroken na die dagen. Met oud&nieuw vulde ik zelf mijn tijd in, dat was echt fijn. En dat doe ik nog steeds gelukkig.
Is het al januari?
Ik moet zeggen ik vind deze periode altijd wel heel leuk, de sfeer, Kerstfilms, knusse donkere dagen, het is mijn favoriete seizoen. Het gezellig maken in huis.
Alleen dit jaar vieren we Kerst met familie en de nieuwe vriend van mijn zus... en nu komt er dus ook familie van hem... Maar ik ken hun verder niet. Dus nu zit ik met Kerst dus met vreemden, ja dat zie ik eigenlijk niet zo zitten maar ja daar kun je dan weer niks over zeggen he. Vind dat soort dingen toch lastig.
Ik zou weleens naar een sneeuwgebied willen rond deze tijd.
In zo'n knus huisje met open haard met een leuke vent
Doe maar niet quoten trouwens, soms een beetje bang voor herkenning
vrijdag 22 november 2019 om 22:09
--Mila-- schreef: ↑21-11-2019 18:14Hey, wat fijn dit topic!
Ik zit nu ook weer te worstelen met mijn enige echte introvert-probleem.
Mijn vriend heeft met enige regelmaat een feestje, een personeelsfeestje of een verjaardag van een collega of vriend.
In zijn omgeving betekent een feestje standaard: zaal, DJ, sta tafels, catering en dat is het. Geen programma, alleen rondhangen en elkaar proberen te verstaan.Hij vind dat heerlijk, ik vind het verschrikkelijk.
Zaterdag is een collega van hem jarig en geeft een zaalfeestje.
Ik die avond werken maar ik zou sowieso niet graag mee gaan.
Buiten het feit om dat ik mij de jarige niet eens voor de geest kan halen kan ik mij niet goed redden op dit soort feestjes.
Mijn vriend ziet honderdduizend bekenden. in het begin gaat het nog, dan wordt ik wel voorgesteld en staan we aan een leuke tafel. Maar naarmate de avond vordert lopen gesprekken vaak dood, plus het feit dat je alles moet schreeuwen omdat de muziek altijd te hard staat. Persoonlijk vind ik ook altijd de zaal te klein voor het aantal mensen en het veel te warm. maar dat kan ook aan mij liggen.
In ieder geval, ik worstel mij door zo'n avond heen en zit de tijd echt uit. Ik ging in het begin van onze relatie naar alles mee, maar dat doe ik niet meer. Ik merk wel dat mijn vriend het soms niet goed begrijpt. Hij houdt er juist van en krijgt er energie van, terwijl ik na zon avond totaal gesloopt ben.
Ik vraag mij ook altijd af of iedereen die daar dan is het echt allemaal leuk vindt. Sommigen staan er ook bij alsof ze de minuten voorbij zien kruipen. 1x was het zon rotfeest dat zo lang duurde terwijl ik echt niemand kende dat ik buiten ben gaan zitten. Toen mijn vriend pas na een halfuur merkte dat ik weg was en hij ook naar buiten kwam heb ik gezegd dat dit voor mij gewoon niet leuk meer is en dat hij zich zelf ook wel redt. Ik vind ook niet dat hij mij op sleeptouw moet nemen de hele avond.
Vanaf toen ga ik alleen bij belangrijke dingen mee, bijv een bruiloft.
Toch knaagt het soms nog bij mijn vriend. Waarom ik dan niet meega en hoe hij dat moet uitleggen. Hij probeert het ook altijd. Dan zegt hij: we zijn uitgenodigd, ik hoop dat je vrij bent of je dienst kan ruilen. Bah, das moeilijk.
Herkenbaar wat je hier schrijft. Feestjes, heel af en toe vind ik ze leuk, naar vriend zijn feestjes ga ik niet meer mee. Voel mij echt dood- en doodongelukkig. En ik probeer het, echt. Maar ik zie er tegenop, maar ga er toch positief heen. Ik leg niet makkelijk contact. En op feestjes moet je nogal schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Ik vind het fijner als de muziek minder luid is, dan kan je tenminste een gesprek voeren en ben ik verstaanbaar.
Jammer dat jij je 'moet' aanpassen. Het is altijd de introverte die zich moet aanpassen. Best gek. Het is geven en nemen. Ik zou het toch eens heel duidelijk maken. Het lijkt me vervelend dat je keer op keer het weer moet uitleggen.
Gelukkig is mijn vriend net als mij, dat scheelt al heel wat. En zijn feestjes voor zover hij die heeft, ga ik niet meer heen en dat voelt een heel stuk fijner.
vrijdag 22 november 2019 om 22:18
Sociale omgang is iets wat ik behoorlijk complex vind.
Ik loop regelmatig tegen problemen aan in de communicatie met bepaalde mensen.
Ik vind het lastig om confrontaties aan te gaan, omdat ik me vaak de zwakke schakel en onderliggende partij voel en altijd het gevoel heb tegen 'windmolens' te moeten strijden.
Ik voel me al gauw dom, raar, gestoord of wat dan ook.
Dat kan me enorm verlammen.
Ik heb moeite om standpunten in te nemen en ik vaak bang voor conflicten, ruzies etc.
Kan gauw dichtklappen, in paniek raken, vluchtgedrag gaan vertonen etc.
Ik durf mijn ware gevoelens niet te tonen en heb vaak het gevoel dat ik me anders voor wil doen, dan wie ik daadwerkelijk ben.
Ik ga dan geforceerd en verkrampt aardig doen en dat wil ik helemaal niet.
Ergens voel ik dat ik niet mezelf ben.
Vooral niet bij mensen waar ik geen klik (meer) mee voel.
Ik raak dan gespannen en onzeker en kan daardoor erg vermijdingsgedrag gaan vertonen.
Ik ben bang voor dergelijke confrontaties en dat er met mijn gevoelens aan de haal wordt gegaan.
Ik loop regelmatig tegen problemen aan in de communicatie met bepaalde mensen.
Ik vind het lastig om confrontaties aan te gaan, omdat ik me vaak de zwakke schakel en onderliggende partij voel en altijd het gevoel heb tegen 'windmolens' te moeten strijden.
Ik voel me al gauw dom, raar, gestoord of wat dan ook.
Dat kan me enorm verlammen.
Ik heb moeite om standpunten in te nemen en ik vaak bang voor conflicten, ruzies etc.
Kan gauw dichtklappen, in paniek raken, vluchtgedrag gaan vertonen etc.
Ik durf mijn ware gevoelens niet te tonen en heb vaak het gevoel dat ik me anders voor wil doen, dan wie ik daadwerkelijk ben.
Ik ga dan geforceerd en verkrampt aardig doen en dat wil ik helemaal niet.
Ergens voel ik dat ik niet mezelf ben.
Vooral niet bij mensen waar ik geen klik (meer) mee voel.
Ik raak dan gespannen en onzeker en kan daardoor erg vermijdingsgedrag gaan vertonen.
Ik ben bang voor dergelijke confrontaties en dat er met mijn gevoelens aan de haal wordt gegaan.
vrijdag 22 november 2019 om 23:48
Naar feestjes ga ik altijd op eigen vervoer. Dan kan ik weg wanneer ik wil. Vroeger toen ik nog geen rijbewijs had en met mijn ouders mee moest naar familieverjaardagen, zat ik ook vaak mijn tijd uit. Of met Kerst vieren bij mijn oudste stiefzus. We waren toen met 13 mensen. Vreselijk. Het duurde me allemaal te lang en de band met haar is ook niet goed. Maar toen vond mijn moeder nog dat we dat voor mijn stiefvader moesten doen. Terwijl ik toch al op mezelf woonde. Nu viert die stiefzus het gelukkig al een paar jaar apart van ons. Ik ga ook niet meer naar verjaardagen van haar + gezin.
Naar die van mijn jongste stiefzus wel. We vinden haar aardiger en ze doet haar best voor ieder iets lekkers te maken. Maar na zo'n 2 uur heb ik het ook gezien en ga weer weg. Met Kerst geeft ze ook vaak een diner waar ik ook ben uitgenodigd. Dan ga ik niet, dat vind ik dan net teveel van het goede. Naar mijn moeder en stiefvader ga ik met Kerst wel altijd eten. Maar ze laten me daar erg vrij in. Vroeger bleef ik er de hele avond. Tegenwoordig ben ik rond 21:00 weer thuis.
Naar die van mijn jongste stiefzus wel. We vinden haar aardiger en ze doet haar best voor ieder iets lekkers te maken. Maar na zo'n 2 uur heb ik het ook gezien en ga weer weg. Met Kerst geeft ze ook vaak een diner waar ik ook ben uitgenodigd. Dan ga ik niet, dat vind ik dan net teveel van het goede. Naar mijn moeder en stiefvader ga ik met Kerst wel altijd eten. Maar ze laten me daar erg vrij in. Vroeger bleef ik er de hele avond. Tegenwoordig ben ik rond 21:00 weer thuis.
zaterdag 23 november 2019 om 00:34
Wat een chill topic dit, naarmate ik ouder wordt merk ik dat ik steeds introverter ben. Met vriendinnen afspreken zie ik echt als energieslopend (hoe lief ze ook zijn) en staat vaak op mijn todo lijst dat ik XX nog moet appen.
Heb jaren mijn voicemail gehad waarbij ik zei ‘ik luister nooit mijn voicemail af dus stuur maar een berichtje’, en beviel top. Wisten mensen gelijk waar ze aan toe waren en kreeg alleen maar positieve reacties. Nadat ik iemand kende die gewoon zei dat hij nooit belt, mijn voicemail veranderd in ‘ik bel eigenlijk nooit, appen, sms’en of mailen best bereikbaar.’ Met mijn aannemer VEEL gezeik gehad over dingen die telefonisch besproken zijn en heb nu eigenlijk gewoon liever dat alles op zwart/wit is. Altijd al een hekel gehad aan bellen (vind het ergens ietwat onbeleefd eigenlijk; gelijk tijd van iemand opeisen terwijl je met iets bezig bent) maar wat voelt dit als een opluchting joh, bevalt tot nu toe top en nog geen problemen/geziek mee gehad. Ook op zakelijk vlak vindt iedereen het prima. Vond het beetje spannend maar heel chill.
Heb jaren mijn voicemail gehad waarbij ik zei ‘ik luister nooit mijn voicemail af dus stuur maar een berichtje’, en beviel top. Wisten mensen gelijk waar ze aan toe waren en kreeg alleen maar positieve reacties. Nadat ik iemand kende die gewoon zei dat hij nooit belt, mijn voicemail veranderd in ‘ik bel eigenlijk nooit, appen, sms’en of mailen best bereikbaar.’ Met mijn aannemer VEEL gezeik gehad over dingen die telefonisch besproken zijn en heb nu eigenlijk gewoon liever dat alles op zwart/wit is. Altijd al een hekel gehad aan bellen (vind het ergens ietwat onbeleefd eigenlijk; gelijk tijd van iemand opeisen terwijl je met iets bezig bent) maar wat voelt dit als een opluchting joh, bevalt tot nu toe top en nog geen problemen/geziek mee gehad. Ook op zakelijk vlak vindt iedereen het prima. Vond het beetje spannend maar heel chill.
zaterdag 23 november 2019 om 00:47
Wel een goed idee eigenlijk, van die voice-mail. Ik voel me ook altijd overvallen als de telefoon gaat... Ik vind het vooral vervelend als ik vooraf niet zie wie er belt. Helaas moet ik op m'n werk ook wel eens de telefoon opnemen, maar daar zie ik altijd tegenop. Stuur dus ook liever mails ja. Aan de andere kant kan ik me ook ergeren dat de telefoon altijd voor gaat bij anderen. Soms zelfs in een winkel, heb jij minutenlang in de rij gestaan, belt er net als je aan de beurt bent iemand op en dan is het 'moment', zonder te wachten op je reactie. En dan belt er iemand om te vragen of ze dat bloesje wat ze in een ander filiaal had gezien nog in haar maat hebben... Tja, da's dus overal wel een beetje zo ja, dat de telefoon voorrang heeft. Aan groepsapp's heb ik ook een hekel. Dan blijft dat ding maar gaan. En als je de notificaties uitzet, mag je op een later moment alsnog al die onzin berichten (als reactie op een grap moet iedereen even een rollende smiley doen, ik weet niet waarom) door om te kijken of je iets belangrijks mist.
zaterdag 23 november 2019 om 02:10
Zou gewoon zeggen hee ik had je per ongeluk geblokkeerd trouwens!Spike76 schreef: ↑21-11-2019 15:54Mijn bericht vanmorgen, hier in dit topic, was wellicht een beetje offtopic (ten opzichte van introvert zijn etc).
Toch voelde ik de behoefte om dit hier te plaatsen, aangezien ik best wel wat moeite heb met sociale contacten (ondermeer om dit goed in stand te houden) en het online al helemaal complex vind.
Dit voorbeeld was voor mij een goede gelegenheid om het één en ander hierover uit te leggen.
zaterdag 23 november 2019 om 07:58
Haha ja wat herkennen we nou niet in elkaarKwebbeltje91 schreef: ↑22-11-2019 22:13@Yesss herkenbaar hoor (alweer
Maar die dagen zelf.. Nah.
Ik was laatst een Kerstfilm aan het kijken en toen dacht ik was het maar zo
Er gebeurt altijd een Christmas miracle en alles komt goed met een romantisch einde. Haha ik weet het, ik kijk teveel films.
Herkenbaar trouwens ook van dat bellen!
Ik heb er ook zo'n hekel aan, het komt ook altijd verkeerd uit.
Vind zoiets gewoon een inbreuk op mijn privacy. Of ik nu een film aan het kijken ben, of met mijn hobby bezig ben ik moet het dan onderbreken om een gesprek te voeren, ik zit dan niet in die belmodus.
Het weerhoudt me zelfs om weer contact op te nemen met een oude vriend van mij.
Ik heb heel vaak gezegd dat ik geen beller ben maar als ik een appje stuur krijg ik standaard: 'vanavond even bellen?' Of ik krijg een video gesprek middenin een app gesprek. Ook heel leuk als je op de bank een film ligt te kijken, sorry maar ik heb dan echt geen zin in een video gesprek...
yesss wijzigde dit bericht op 23-11-2019 22:19
2.48% gewijzigd
zaterdag 23 november 2019 om 08:21
Hoi Allemaal,
Dat ik dit topic toch altijd over het hoofd heb gezien?! .. Wil ook graag gaan meeschrijven
Altijd al een introvert geweest en het lijkt met de jaren ook steeds meer te worden. Als kind/tiener/student altijd wel veel vrienden gehad, maar hoe ouder ik word (ik ben nu 30), hoe dieper ik moet graven om de ''energie'' te vinden... Niet om dingen alleen te doen, dat vind ik heerlijk, maar om dingen in sociaal verband te doen.
Ik ben ook echt een dromer die graag diep in mijn eigen beleveniswereldje leeft. Soms vind ik mezelf maar stom. Tegenwoordig gaat het wat beter, tijdens mijn studententijd was het erger en voelde ik mezelf de hele tijd gevangen tussen de wal en het schip... Er wordt als je een jaar of 20-22 bent toch minder geaccepteerd dat je het liefst dingen alleen doet of anders met vriendinnen uit je jeugd. Je moet het verenigingsleven in, ''netwerken'', nieuwe vrienden maken, want anders blijf je stil staan... Dat ook wel gedaan maar kostte zooooo veel energie.
Ook nu loop ik soms nog tegen lastige punten aan, zowel m.b.t. mezelf als m.b.t. anderen. Ik heb nu een typisch introverte baan als analist. Mijn werk is bovendien in een omheind complex ergens midden in een bos. Ik begin bewust vroeg (of laat), zodat ik altijd 2/3 uurtjes heb dat ik bijna helemaal alleen ben op werk en er een serene rust heerst. Als ik dan (vooral nu in de winter) naar buiten loop, het hele parkeerterrein is al leeg, er hangt een heerlijke rust van de avond, dan denk ik : ik hou van deze baan, dit pand hier (dat iedereen verder maar ''stom/raar'' lijkt te vinden omdat het niet in een centrum van een stad staat zodat je in de pauze niet lekker kunt gaan lunchen. aan de andere kant soms ook lastig, want misschien ontwikkel je je hier niet genoeg ofzo... Altijd van die dubbele situaties. De maatschappij verwacht toch nog dat je extravert bent.
Dat ik dit topic toch altijd over het hoofd heb gezien?! .. Wil ook graag gaan meeschrijven
Altijd al een introvert geweest en het lijkt met de jaren ook steeds meer te worden. Als kind/tiener/student altijd wel veel vrienden gehad, maar hoe ouder ik word (ik ben nu 30), hoe dieper ik moet graven om de ''energie'' te vinden... Niet om dingen alleen te doen, dat vind ik heerlijk, maar om dingen in sociaal verband te doen.
Ik ben ook echt een dromer die graag diep in mijn eigen beleveniswereldje leeft. Soms vind ik mezelf maar stom. Tegenwoordig gaat het wat beter, tijdens mijn studententijd was het erger en voelde ik mezelf de hele tijd gevangen tussen de wal en het schip... Er wordt als je een jaar of 20-22 bent toch minder geaccepteerd dat je het liefst dingen alleen doet of anders met vriendinnen uit je jeugd. Je moet het verenigingsleven in, ''netwerken'', nieuwe vrienden maken, want anders blijf je stil staan... Dat ook wel gedaan maar kostte zooooo veel energie.
Ook nu loop ik soms nog tegen lastige punten aan, zowel m.b.t. mezelf als m.b.t. anderen. Ik heb nu een typisch introverte baan als analist. Mijn werk is bovendien in een omheind complex ergens midden in een bos. Ik begin bewust vroeg (of laat), zodat ik altijd 2/3 uurtjes heb dat ik bijna helemaal alleen ben op werk en er een serene rust heerst. Als ik dan (vooral nu in de winter) naar buiten loop, het hele parkeerterrein is al leeg, er hangt een heerlijke rust van de avond, dan denk ik : ik hou van deze baan, dit pand hier (dat iedereen verder maar ''stom/raar'' lijkt te vinden omdat het niet in een centrum van een stad staat zodat je in de pauze niet lekker kunt gaan lunchen. aan de andere kant soms ook lastig, want misschien ontwikkel je je hier niet genoeg ofzo... Altijd van die dubbele situaties. De maatschappij verwacht toch nog dat je extravert bent.
zaterdag 23 november 2019 om 08:26
Oh en als ik tegenwoordig met vriendinnen wat ga drinken, krijg ik steevast binnen het eerste kwartiertje de opmerking : ''Jeetje is je wijn nu al op?!'' Ja ja, ik moet er gewoon in rap tempo even 2-3 hebben om het naar mn zin te hebben. (veel verder ga ik niet hoor ) Maar had had ik vroeger niet....
Ik post ook in het vrijgezellen topic, en ik vind single en introvert zijn wel lastig... Dan ben je toch op jezelf aangewezen. En het vinden van die partner waarbij je introverte karakter geen weerstand voelt (dus dat je je op je gemak voelt bij diegene). is. niet zomaar gedaan.
) Maar had had ik vroeger niet.... Ik post ook in het vrijgezellen topic, en ik vind single en introvert zijn wel lastig... Dan ben je toch op jezelf aangewezen. En het vinden van die partner waarbij je introverte karakter geen weerstand voelt (dus dat je je op je gemak voelt bij diegene). is. niet zomaar gedaan.
zaterdag 23 november 2019 om 08:39
Ja ik ken het weer helemaal hoor. Ik ben nu bezig om mijn zorgverzekering uit te pluizen en iemand zei: Dan bel je toch even? Ja maar..
Nu heb ik het bijna helemaal uitgezocht op 1 ding na, en nu zag ik op de site dat je ook kan chatten. Top! Ga ik maandag mooi doen.
Nu word ik ook niet veel gebeld, dat scheelt. Soms door mijn werk, maar dan weet ik wie het is/zijn en dat scheelt. Ook als ik door familie word gebeld is het geen probleem. Maar onbekenden.. Nee bedankt.
Nu heb ik het bijna helemaal uitgezocht op 1 ding na, en nu zag ik op de site dat je ook kan chatten. Top! Ga ik maandag mooi doen.
Nu word ik ook niet veel gebeld, dat scheelt. Soms door mijn werk, maar dan weet ik wie het is/zijn en dat scheelt. Ook als ik door familie word gebeld is het geen probleem. Maar onbekenden.. Nee bedankt.
anoniem_63988565891a9 wijzigde dit bericht op 23-11-2019 09:04
52.29% gewijzigd
zaterdag 23 november 2019 om 08:53
Oh ja dat snap ik helemaal. Ik mail op het werk ook liever haha.
Als ik dan iemand moet bellen en diegene neemt niet op dan ben ik altijd opgelucht
Niet vervelend bedoeld hoor Kwebbeltje maar wil je misschien mijn quote verwijderen?
Ik merk dat ik steeds meer vertel en ik ben dan toch een beetje bang dat iemand mij herkend ofzo. Dan kan ik het later altijd nog wijzigen sorry is even een dingetje van mij.
Leuk dat je meeschrijft Campercamping, ik herken ook heel veel in jou in het single topic.
Jouw baan lijkt me trouwens heerlijk, lijkt me heel fijn zo'n rustgevende omgeving. Ik heb ook ooit een baan gehad met een hele mooie omgeving, in de winter ging ik altijd in de pauze foto's maken.
Bij mij is het door de jaren heen trouwens ook erger geworden. Als ik dan sommige mensen zie die dan hele drukke planningen hebben, die energie zou ik soms ook wel willen hebben.
Als ik dan iemand moet bellen en diegene neemt niet op dan ben ik altijd opgelucht
Niet vervelend bedoeld hoor Kwebbeltje maar wil je misschien mijn quote verwijderen?
Ik merk dat ik steeds meer vertel en ik ben dan toch een beetje bang dat iemand mij herkend ofzo. Dan kan ik het later altijd nog wijzigen
sorry is even een dingetje van mij. Leuk dat je meeschrijft Campercamping, ik herken ook heel veel in jou in het single topic.
Jouw baan lijkt me trouwens heerlijk, lijkt me heel fijn zo'n rustgevende omgeving. Ik heb ook ooit een baan gehad met een hele mooie omgeving, in de winter ging ik altijd in de pauze foto's maken.
Bij mij is het door de jaren heen trouwens ook erger geworden. Als ik dan sommige mensen zie die dan hele drukke planningen hebben, die energie zou ik soms ook wel willen hebben.
zaterdag 23 november 2019 om 09:01
Dankjewel
Groot gelijk dat je dat ging doen in de pauze, en goed idee trouwens! Ik verbaas me dan over collega's die in. de pauze in een volle, rumoerige kantine vol kakelende mensen nog eens een half uur op hun reet gaan zitten... Loop toch lekker even het bos in, snuif de frisse lucht op en maak je hoofd leeg...
Ook wat je zegt m.b.t. bellen : vind het vaak ook zo overbodig. Zoveel collega's die ''even willen bellen''. Dan log ik in de ochtend in, is er weer een collega van een divisie waar ik nog nooit over heb gehoord die ''even wil schakelen via de telefoon''. De dagen waar ik het meest gelukkig van word, is als ik mijn ding kan doen op mijn laptop, oortjes in (nu heel stiekem met Sky Christmas
) en in de pauze alleen kan wandelen in het bos.Begrijp me niet verkeerd, op werk vinden mensen mij sociaal en binnen het team ben ik een ''verbinder''. De laatstee teamborrel werd zelfs afgelast omdat ik niet mee ging.... Maar een hele extraverte baan met constant meetings enzo, lijkt me dood vermoeiend.
Sommige collega's van mij willen promotie maken naar een ''snelle'' functie op het hoofdkantoor met elleboogwerkers, druktemakers. Soms voelt het stom dat ik hier blijf ''hangen'', maar elke dag als ik aan kom voelt het als een warm bad.. Oh en wat je trouwens. zegt over kerstfilms : ook zo herkenbaar. Dit is ook gewoon een fijne periode om jezelf even onder te dompelen in knussigheid. Gisteren nog een uur in mijn eentje over de kerstafdeling van een groot tuincentrum gelopen terwijl mening leeftijdgenoot op een techno-feest of hippe vrijdagmiddag borrel stond
