Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
donderdag 31 oktober 2019 12:42
Wat werkt, zal per (introvert) persoon verschillen. Dat is een kwestie van van alles uitproberen.Blijenvrij schreef: ↑30-10-2019 20:09Bedankt voor je tips. Sommige doe ik al, andere, zoals bewust op dingen te letten om zo een gespreksonderwerp te vinden niet. Ik zal eens zien of dit voor mij werkt.
Naast de eigenschap introvert zijn, hebben we nog allerlei andere eigenschappen, die mee kunnen spelen.
donderdag 31 oktober 2019 12:47
Behalve die rare introverten danpatsy--stone schreef: ↑30-10-2019 13:47....., maar 99% van de mensen aan wie je vragen stelt, voelt dat totaal niet zo hoor. Zoals ik al vaker heb gezegd: de meeste mensen vinden niks lekkerder dan over zichzelf praten. ....
donderdag 31 oktober 2019 23:22
Nou, van de introverten zijn er ook weer heel veel die prima uit de voeten kunnen met een 1 op 1 gesprek. En die dan ook best wel zelf iets willen vertellen. Vooral als de ander niet zo'n stuiterbal is die hen telkens onderbreekt. Eindelijk eens iemand met geduld, en die ze laat nadenken over wat ze zeggen, en ze laat uitpraten!
Dus ook een introvert zal het heus niet gauw als "interview" ervaren als je hem/haar gewoon wat geïnteresseerde vragen stelt en dan reageert en doorvraagt op wat ze vertellen.
Mijn ervaring in gesprek met andere introverten is ook dat een 1 op 1 gesprek veel rustiger en vriendelijker verloopt, haast minder 'competitief' zou ik willen zeggen, dan met een extravert die vaak weer een nog beter verhaal heeft of amper luistert.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 18 november 2019 10:02
Een 1 op 1 gesprek red ik me meestal ook wel mee. Maar dan moet ik die persoon wel kennen.
Ik onthou wat die persoon zegt. Althans dat probeer ik wel. Maar wat ik merk is dat het bij veel mensen helaas niet andersom is. Ik kan goed luisteren en dat vinden mensen ook wel prettig. Mensen praten graag over zichzelf maar ik mis bij veel mensen de wederzijdse interesse en dan vind ik soms wel eens jammer.
Volgens mij ben ik niet autistisch maar ik heb wel autistische trekjes. Zo heb ik wel moeite met (onverwachtse) veranderingen. Als dingen plotselings anders lopen dan ik vantevoren had gedacht, dan kan ik daar nog wel eens moeite mee hebben.
Nieuwe dingen op het werk vind ik ook altijd wel spannend. Bang dat het niet goed gaat ofzo. Maar dat is ook een beetje mijn eigen onzekerheid. Onlangs ook een nieuwe taak er bij gekregen, maar dat gaat eigenlijk best goed.
Ik onthou wat die persoon zegt. Althans dat probeer ik wel. Maar wat ik merk is dat het bij veel mensen helaas niet andersom is. Ik kan goed luisteren en dat vinden mensen ook wel prettig. Mensen praten graag over zichzelf maar ik mis bij veel mensen de wederzijdse interesse en dan vind ik soms wel eens jammer.
Volgens mij ben ik niet autistisch maar ik heb wel autistische trekjes. Zo heb ik wel moeite met (onverwachtse) veranderingen. Als dingen plotselings anders lopen dan ik vantevoren had gedacht, dan kan ik daar nog wel eens moeite mee hebben.
Nieuwe dingen op het werk vind ik ook altijd wel spannend. Bang dat het niet goed gaat ofzo. Maar dat is ook een beetje mijn eigen onzekerheid. Onlangs ook een nieuwe taak er bij gekregen, maar dat gaat eigenlijk best goed.
maandag 18 november 2019 11:06
@Winters, ik moet ook altijd erg wennen aan onverwachte veranderingen, vooral als iets leuks waarop ik me had verheugd opeens niet door blijkt te kunnen gaan. Al kan ik na dat wennen vaak ook prima ermee omgaan of het zelfs leuk vinden wat voor kansen het weer oplevert.
Een moeder van een autistisch meisje vertelde me een keer dat er een lijst van zo'n 50 (?) eigenschappen is en als je daar 30 eigenschappen van hebt, dan ben je waarschijnlijk wel autistisch. Maar ieder mens heeft wel minstens 10 van die kenmerken, de ene die 10 eigenschappen, de andere weer 10 andere. Bijvoorbeeld heel veel mensen vinden het eng om op een podium een publiek toe te spreken, of moeilijk om sarcasme te begrijpen, of raken snel overprikkeld in een menigte met harde muziek. Maar dat wil niet meteen zeggen dat je autistisch bent.
Ik heb heel lang gedacht dat ik misschien autistisch was juist door al mijn introverte trekken. Zoals dat ik op een thuisfeestje waar ik weinig mensen ken, het liefst de kat ga zitten aaien, ha ha. Het was echt een eye-opener dat er zoveel mensen bestaan zoals ik en dat het aan introversie ligt!
En ja, helemaal met je eens, dat veel mensen teleurstellend weinig interesse tonen. Toen ik daar op ben gaan letten, viel het me pas echt goed op... de meeste mensen die een vraag stellen, gebruiken je antwoord alleen maar om zélf een verhaal over dat onderwerp kwijt te kunnen. Maar zo kristalliseert zich vanzelf uit wie wel of niet mijn vrienden blijven / worden.
Een moeder van een autistisch meisje vertelde me een keer dat er een lijst van zo'n 50 (?) eigenschappen is en als je daar 30 eigenschappen van hebt, dan ben je waarschijnlijk wel autistisch. Maar ieder mens heeft wel minstens 10 van die kenmerken, de ene die 10 eigenschappen, de andere weer 10 andere. Bijvoorbeeld heel veel mensen vinden het eng om op een podium een publiek toe te spreken, of moeilijk om sarcasme te begrijpen, of raken snel overprikkeld in een menigte met harde muziek. Maar dat wil niet meteen zeggen dat je autistisch bent.
Ik heb heel lang gedacht dat ik misschien autistisch was juist door al mijn introverte trekken. Zoals dat ik op een thuisfeestje waar ik weinig mensen ken, het liefst de kat ga zitten aaien, ha ha. Het was echt een eye-opener dat er zoveel mensen bestaan zoals ik en dat het aan introversie ligt!
En ja, helemaal met je eens, dat veel mensen teleurstellend weinig interesse tonen. Toen ik daar op ben gaan letten, viel het me pas echt goed op... de meeste mensen die een vraag stellen, gebruiken je antwoord alleen maar om zélf een verhaal over dat onderwerp kwijt te kunnen. Maar zo kristalliseert zich vanzelf uit wie wel of niet mijn vrienden blijven / worden.
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 18 november 2019 15:38
Zeer herkenbaar weer.
Ook met onverwachte veranderingen, situaties etc.
Zelf heb ik door mijn ASS (en ADD) best veel moeite met sociale omgang.
In groepen voel ik me vaak niet echt op mijn gemak, tenzij het met mensen is waarmee ik op de juiste golflengte zit.
Heb soms wel de neiging om wat geforceerd aardig en sociaal te doen en dit voelt dan erg ongemakkelijk en zelfs wat onecht.
Daar heb ik zo langzamerhand weinig zin meer in, vooral in dit soort pleasegedrag en anderen teveel willen behagen.
Ook merk ik dat ik te weinig een standpunt ergens over durf in te nemen en mezelf vaak wegcijfer.
Dat wil ik ook niet langer meer.
Moet hierin toch opener en zelfverkerder gaan worden en ook gaan overkomen.
Ook met onverwachte veranderingen, situaties etc.
Zelf heb ik door mijn ASS (en ADD) best veel moeite met sociale omgang.
In groepen voel ik me vaak niet echt op mijn gemak, tenzij het met mensen is waarmee ik op de juiste golflengte zit.
Heb soms wel de neiging om wat geforceerd aardig en sociaal te doen en dit voelt dan erg ongemakkelijk en zelfs wat onecht.
Daar heb ik zo langzamerhand weinig zin meer in, vooral in dit soort pleasegedrag en anderen teveel willen behagen.
Ook merk ik dat ik te weinig een standpunt ergens over durf in te nemen en mezelf vaak wegcijfer.
Dat wil ik ook niet langer meer.
Moet hierin toch opener en zelfverkerder gaan worden en ook gaan overkomen.
dinsdag 19 november 2019 10:46
Ik begrijp je Patsy. Ik denk ook niet dat ik autistisch ben maar ik voel me soms zo anders dan andere mensen.
Dit stukje wat je schrijft klinkt ook zo herkenbaar
En toch blijf ik maar weer beleefd luisteren en interesse tonen
Spike, wat jij schrijft herken ik ook hoor. Vooral over jezelf wegcijferen. Ik doe teveel tegen mijn zin in omdat ik moeite heb met nee zeggen. Achteraf kan ik dan zo van mezelf balen!
Dit stukje wat je schrijft klinkt ook zo herkenbaar
de meeste mensen die een vraag stellen, gebruiken je antwoord alleen maar om zélf een verhaal over dat onderwerp kwijt te kunnen.
En toch blijf ik maar weer beleefd luisteren en interesse tonen
Spike, wat jij schrijft herken ik ook hoor. Vooral over jezelf wegcijferen. Ik doe teveel tegen mijn zin in omdat ik moeite heb met nee zeggen. Achteraf kan ik dan zo van mezelf balen!
dinsdag 19 november 2019 18:06
Ervaren jullie ook problemen op het werk door je introvertheid?
Ik hád de perfecte baan voor een introvert, maar de tijden veranderen. Ze verwachten steeds meer van mij dat ik optreed als ambassadeur van mijn bedrijf. Dat betekent: direct contact met klanten, bijvoorbeeld cursussen en presentaties geven voor een groot publiek, aanwezigheid op beurzen, in de toekomst waarschijnlijk vloggen. Het stomme is, ik ben niet verlegen, dus collega’s snappen to-taal niet dat al dat sociale gedoe alle levensvreugde uit me zuigt.
Plus we zitten sinds kort in een kantoortuin. Vind ik bijna intimiderend.
Ik hád de perfecte baan voor een introvert, maar de tijden veranderen. Ze verwachten steeds meer van mij dat ik optreed als ambassadeur van mijn bedrijf. Dat betekent: direct contact met klanten, bijvoorbeeld cursussen en presentaties geven voor een groot publiek, aanwezigheid op beurzen, in de toekomst waarschijnlijk vloggen. Het stomme is, ik ben niet verlegen, dus collega’s snappen to-taal niet dat al dat sociale gedoe alle levensvreugde uit me zuigt.
Plus we zitten sinds kort in een kantoortuin. Vind ik bijna intimiderend.
anoniem_366940 wijzigde dit bericht op 19-11-2019 18:26
6.93% gewijzigd
dinsdag 19 november 2019 18:17
Ooh wat ben ik blij dat ik nu ander werk heb. Ik werk als thuishulp en heb dus nauwelijks met collega's te maken. Het enige contact wat ik heb is met de klant en de coördinator(en). Heerlijk rustig. Ik kom ook veel rustiger thuis. Toen ik nog veel met collega's werkte werd ik daar veel gestresster (?) van. Dat merkte mijn omgeving ook, ik was veel prikkelbaarder, had sneller last van spierpijn (heb ik normaal ook last van, maar wordt erger zodra ik stress krijg), ik kon er totaal niet mee omgaan.
dinsdag 19 november 2019 18:44
Ja heel herkenbaar...
Ik kan ook echt niet tegen veel prikkels.
Ik doe nu vrijwilligers werk omdat ik al een tijdje uit de running ben (door meerdere klachten) en ik trek het eigenlijk niet zo goed, het is een vrij sociale baan. Niet extreem druk ofzo maar voor mij eigenlijk al teveel prikkels. Heb ook veel van die ondernemende collega's met drukke planningen, dus ik voel me altijd de rare. Moet ook vaak mijn grenzen afbakenen, heel vermoeiend.
Maar ik weet niet zo goed wat ik ermee moet, ergens anders opnieuw beginnen zie ik eigenlijk ook niet echt zitten en ben gewoon bang dat ik weer tegen dit aan ga lopen, maar ook weer opnieuw mijn plekje ergens vinden, ik geloof niet dat ik daar nog zin in heb.
In mijn vrije tijd schilder ik veel, wat lijkt me dat heerlijk om daar iets mee te kunnen doen. Ik werk gewoon het liefst alleen en dan het liefst iets creatiefs.
Heb een paar jaar geleden in een winkel gewerkt en daar werkte ik op sommige dagen alleen, in de ochtend op mijn gemak openen, kopje koffie drinken, rustig opstarten, alles op mijn eigen manier.
Hielp natuurlijk de klanten die in de winkel kwamen, maar voor de rest etaleren, geen collega die nog tegen me aan ging praten, heerlijk.
Ik verlies mezelf snel, al die verschillende energieën, ben daar heel gevoelig voor en raak de connectie snel kwijt met mezelf.
Ik kan ook echt niet tegen veel prikkels.
Ik doe nu vrijwilligers werk omdat ik al een tijdje uit de running ben (door meerdere klachten) en ik trek het eigenlijk niet zo goed, het is een vrij sociale baan. Niet extreem druk ofzo maar voor mij eigenlijk al teveel prikkels. Heb ook veel van die ondernemende collega's met drukke planningen, dus ik voel me altijd de rare. Moet ook vaak mijn grenzen afbakenen, heel vermoeiend.
Maar ik weet niet zo goed wat ik ermee moet, ergens anders opnieuw beginnen zie ik eigenlijk ook niet echt zitten en ben gewoon bang dat ik weer tegen dit aan ga lopen, maar ook weer opnieuw mijn plekje ergens vinden, ik geloof niet dat ik daar nog zin in heb.
In mijn vrije tijd schilder ik veel, wat lijkt me dat heerlijk om daar iets mee te kunnen doen. Ik werk gewoon het liefst alleen en dan het liefst iets creatiefs.
Heb een paar jaar geleden in een winkel gewerkt en daar werkte ik op sommige dagen alleen, in de ochtend op mijn gemak openen, kopje koffie drinken, rustig opstarten, alles op mijn eigen manier.
Hielp natuurlijk de klanten die in de winkel kwamen, maar voor de rest etaleren, geen collega die nog tegen me aan ging praten, heerlijk.
Ik verlies mezelf snel, al die verschillende energieën, ben daar heel gevoelig voor en raak de connectie snel kwijt met mezelf.
dinsdag 19 november 2019 19:02
Wat enorm herkenbaar wat er hier geschreven wordt.
Zelf werk ik op een plek waar veel mensen met ASS (autisme) werken en daar voel ik me erg thuis.
In het verleden heb ik ook wel werkplekken meegemaakt met collega's waar ik absolut niet mee overweg kon.
Er ontstonden dan ongezonde spanningen en soms konden irritaties de overhand gaan krijgen.
Erg nare situaties waren dat.
Zelf werk ik op een plek waar veel mensen met ASS (autisme) werken en daar voel ik me erg thuis.
In het verleden heb ik ook wel werkplekken meegemaakt met collega's waar ik absolut niet mee overweg kon.
Er ontstonden dan ongezonde spanningen en soms konden irritaties de overhand gaan krijgen.
Erg nare situaties waren dat.
dinsdag 19 november 2019 19:30
Ja heb een Burnout gehad, maar voel me de laatste tijd weer niet zo goed merk ik, op meerdere vlakken...Kwebbeltje91 schreef: ↑19-11-2019 19:19YessWat vervelend van je klachten. Zit je tegen een burn-out?
Misschien dat je uiteindelijk wat meer met schilderen kan doen?
Dus ik zit er sowieso aan te denken om me even af te melden voor vrijwilligers werk. Moet echt even opladen en het weer een beetje op een rij krijgen.
dinsdag 19 november 2019 19:58
Ah meis
Ik denk dat je daar goed aan doet, je afmelden. Echt aan jezelf gaan denken hoor
dinsdag 19 november 2019 22:50
Vanavond wezen poolbiljarten met een vriend van me.
Was best vermakelijk.
Miste echter wel wat aanspraak met andere mensen.
Opzicht kan ik best wel contact leggen, alleen kan ik anderzijds ook erg geremd en gereserveerd zijn.
Dat is iets wat ik best vervelend vind aan mezelf.
Ook wat betreft intimiteit heb ik best problemen, in de zin dat ik een bepaalde schakel hierin lijk te missen.
Nogmaals; contact leggen lukt me wel, maar dit gaat vaak wat op een rationele manier (weet even niet hoe ik het anders kan omschrijven).
Op emotioneel vlak weet ik me vaak geen raad.
Dit heeft in sommige vriendschappen problemen gegeven, maar ook in het aangaan van (potentiele) relaties, contacten etc.
Was best vermakelijk.
Miste echter wel wat aanspraak met andere mensen.
Opzicht kan ik best wel contact leggen, alleen kan ik anderzijds ook erg geremd en gereserveerd zijn.
Dat is iets wat ik best vervelend vind aan mezelf.
Ook wat betreft intimiteit heb ik best problemen, in de zin dat ik een bepaalde schakel hierin lijk te missen.
Nogmaals; contact leggen lukt me wel, maar dit gaat vaak wat op een rationele manier (weet even niet hoe ik het anders kan omschrijven).
Op emotioneel vlak weet ik me vaak geen raad.
Dit heeft in sommige vriendschappen problemen gegeven, maar ook in het aangaan van (potentiele) relaties, contacten etc.
dinsdag 19 november 2019 23:15
Dankjewel, ik ga het proberenKwebbeltje91 schreef: ↑19-11-2019 19:58Ah meis
Het is ook echt een opstapeling... Het ging eigenlijk best redelijk, maar vorige week donderdag heb ik een borrel gehad van het werk en sindsdien is het weer bergafwaarts gegaan...
Vrijdagochtend ook nog gewerkt en dan ben ik zo moe en overprikkeld dat ik dus onrustig word en slecht ga slapen, waardoor de zaterdag weer zo'n brakke dag is en ik eigenlijk alleen de zondag heb om op te laden, wat dus te weinig is.
Gisterochtend dus weer vroeg op, totaal niet uitgerust en vanmorgen had ik ook iets waar ik vroeg voor op moest, ja dat is gewoon echt teveel...
Ik kom dan gewoon niet meer bij en ben nu echt uit mijn ritme/doen.
Sorry voor mijn lange verhaal, wil dit topic niet naar me toe trekken maar nu ik het zo neer typ snap ik ook waarom ik me nu zo voel
Dus weer even een flinke stap terug.
dinsdag 19 november 2019 23:43
Sterkte Yesss! Niet te veel hooi op je vorm nemen.
Ja ik heb op het werk ook last van mijn introversie en vooral dat de hele wereld (in Nederland althans) is ingericht op extraverten. Zo moet je een borrel en teambuilding-speurtocht met collega's leuk vinden, presenteren of een cursus 'mogen' geven moet je als een toffe kans zien (terwijl ik een nacht vooraf niet slaap, en achteraf twee dagen moet bijkomen van een dagdeel een cursus geven), moet je niet zeuren over een grote kantoortuin vol geleuter en heen en weer geloop. Vroeger stond zelfs de radio aan, gelukkig is dat niet meer, dat stomme gelul van deejays en de hits van Sky Radio moeten aanhoren en dan tegelijk nog proberen een foutloze mail te typen.
En inderdaad je moet jezelf en je afdeling 'profileren' binnen de organisatie, terwijl iedereen me al prima weet te vinden via intranet of contactpersonen.
Maar bij mij helpt het dus aardig om elke keer als ik mijn leidinggevende spreek, aan te geven dat ik introvert ben en dat dat juist ook heel positieve kanten heeft voor het werk, en welke dan (niet als een kip zonder kop ergens aan beginnen, dingen tenminste afmaken, met goede focus een goed product opleveren, beter kunnen luisteren, meer aandacht voor detail en kwaliteit). Maar dat het ook betekent dat ik niet zo geschikt ben voor bepaalde andere dingen. En dat zij (managers) toch altijd zelf hameren op het belang van gemengde teams waarin niet iedereen hetzelfde is? dus....
Ja ik heb op het werk ook last van mijn introversie en vooral dat de hele wereld (in Nederland althans) is ingericht op extraverten. Zo moet je een borrel en teambuilding-speurtocht met collega's leuk vinden, presenteren of een cursus 'mogen' geven moet je als een toffe kans zien (terwijl ik een nacht vooraf niet slaap, en achteraf twee dagen moet bijkomen van een dagdeel een cursus geven), moet je niet zeuren over een grote kantoortuin vol geleuter en heen en weer geloop. Vroeger stond zelfs de radio aan, gelukkig is dat niet meer, dat stomme gelul van deejays en de hits van Sky Radio moeten aanhoren en dan tegelijk nog proberen een foutloze mail te typen.
En inderdaad je moet jezelf en je afdeling 'profileren' binnen de organisatie, terwijl iedereen me al prima weet te vinden via intranet of contactpersonen.
Maar bij mij helpt het dus aardig om elke keer als ik mijn leidinggevende spreek, aan te geven dat ik introvert ben en dat dat juist ook heel positieve kanten heeft voor het werk, en welke dan (niet als een kip zonder kop ergens aan beginnen, dingen tenminste afmaken, met goede focus een goed product opleveren, beter kunnen luisteren, meer aandacht voor detail en kwaliteit). Maar dat het ook betekent dat ik niet zo geschikt ben voor bepaalde andere dingen. En dat zij (managers) toch altijd zelf hameren op het belang van gemengde teams waarin niet iedereen hetzelfde is? dus....
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 20 november 2019 07:54
yesss schreef: ↑19-11-2019 23:15Dankjewel, ik ga het proberen
Het is ook echt een opstapeling... Het ging eigenlijk best redelijk, maar vorige week donderdag heb ik een borrel gehad van het werk en sindsdien is het weer bergafwaarts gegaan...
Vrijdagochtend ook nog gewerkt en dan ben ik zo moe en overprikkeld dat ik dus onrustig word en slecht ga slapen, waardoor de zaterdag weer zo'n brakke dag is en ik eigenlijk alleen de zondag heb om op te laden, wat dus te weinig is.
Gisterochtend dus weer vroeg op, totaal niet uitgerust en vanmorgen had ik ook iets waar ik vroeg voor op moest, ja dat is gewoon echt teveel...
Ik kom dan gewoon niet meer bij en ben nu echt uit mijn ritme/doen.
Sorry voor mijn lange verhaal, wil dit topic niet naar me toe trekken maar nu ik het zo neer typ snap ik ook waarom ik me nu zo voel
Ah meis. Als je wil mag je me altijd pb'en.
woensdag 20 november 2019 10:46
Ach Yesss, dikke knuffel voor jou Ik hoop dat je een beetje kan uitrusten
Schrijf maar lekker van je af hoor!
Op mijn huidige ervaar ik niet al te veel last van mijn introvert zijn. Ik heb werk waarbij niet veel met andere collega's moet communiceren.
Patsy--Stone, wel goed dat je tegen je teamleider hebt gezegd dat je een introvert bent. Ik denk dat mijn teamleider dat van mij al wel door heeft. Sterker nog: hij is vrij nieuw en heeft voor een waarderingsgesprek info over me opgevraagd bij mijn oude teamleider
Tijdens solliciataties merk ik wel hinder. Ik ben vaak zat niet aangenomen omdat men bang was dat ik niet in het team zou passen of niet geschikt zou zijn (was bij deze baan ook bijna gebeurd, maar ik heb een kans gekregen en me bewezen. Ik werk er nu al bijna 4 en een half jaar)
Ik hoop dat je een beetje kan uitrustenSchrijf maar lekker van je af hoor!
Op mijn huidige ervaar ik niet al te veel last van mijn introvert zijn. Ik heb werk waarbij niet veel met andere collega's moet communiceren.
Patsy--Stone, wel goed dat je tegen je teamleider hebt gezegd dat je een introvert bent. Ik denk dat mijn teamleider dat van mij al wel door heeft. Sterker nog: hij is vrij nieuw en heeft voor een waarderingsgesprek info over me opgevraagd bij mijn oude teamleider
Tijdens solliciataties merk ik wel hinder. Ik ben vaak zat niet aangenomen omdat men bang was dat ik niet in het team zou passen of niet geschikt zou zijn (was bij deze baan ook bijna gebeurd, maar ik heb een kans gekregen en me bewezen. Ik werk er nu al bijna 4 en een half jaar)
woensdag 20 november 2019 10:53
Ik heb deze test net gedaan: https://mentaalbeter.nl/zelftesten/autisme-test/patsy--stone schreef: ↑18-11-2019 11:06@Winters, ik moet ook altijd erg wennen aan onverwachte veranderingen, vooral als iets leuks waarop ik me had verheugd opeens niet door blijkt te kunnen gaan. Al kan ik na dat wennen vaak ook prima ermee omgaan of het zelfs leuk vinden wat voor kansen het weer oplevert.
Een moeder van een autistisch meisje vertelde me een keer dat er een lijst van zo'n 50 (?) eigenschappen is en als je daar 30 eigenschappen van hebt, dan ben je waarschijnlijk wel autistisch. Maar ieder mens heeft wel minstens 10 van die kenmerken, de ene die 10 eigenschappen, de andere weer 10 andere. Bijvoorbeeld heel veel mensen vinden het eng om op een podium een publiek toe te spreken, of moeilijk om sarcasme te begrijpen, of raken snel overprikkeld in een menigte met harde muziek. Maar dat wil niet meteen zeggen dat je autistisch bent.
Ik heb heel lang gedacht dat ik misschien autistisch was juist door al mijn introverte trekken. Zoals dat ik op een thuisfeestje waar ik weinig mensen ken, het liefst de kat ga zitten aaien, ha ha. Het was echt een eye-opener dat er zoveel mensen bestaan zoals ik en dat het aan introversie ligt!
En ja, helemaal met je eens, dat veel mensen teleurstellend weinig interesse tonen. Toen ik daar op ben gaan letten, viel het me pas echt goed op... de meeste mensen die een vraag stellen, gebruiken je antwoord alleen maar om zélf een verhaal over dat onderwerp kwijt te kunnen. Maar zo kristalliseert zich vanzelf uit wie wel of niet mijn vrienden blijven / worden.
Ik scoor 58%. Ik ben zeker weten geen autist, en ik wijt die kenmerken echt aan mijn cognitieve functies.
Ik ervaar dat vooral extraverte mensen heel veel over zichzelf praten. Waar ik dan vaak afhaak is dat het voor mij totaal oninteressante dingen zijn die ze over zichzelf vertellen.
Ik kan op zich wel goed met extraverten overweg, maar in 1 op 1 gesprekken haak ik heel snel af.
woensdag 20 november 2019 11:20
Heb even mezelf snel gequote, om nog even hier op in te haken.Spike76 schreef: ↑19-11-2019 22:50Vanavond wezen poolbiljarten met een vriend van me.
Was best vermakelijk.
Miste echter wel wat aanspraak met andere mensen.
Opzicht kan ik best wel contact leggen, alleen kan ik anderzijds ook erg geremd en gereserveerd zijn.
Dat is iets wat ik best vervelend vind aan mezelf.
Ook wat betreft intimiteit heb ik best problemen, in de zin dat ik een bepaalde schakel hierin lijk te missen.
Nogmaals; contact leggen lukt me wel, maar dit gaat vaak wat op een rationele manier (weet even niet hoe ik het anders kan omschrijven).
Op emotioneel vlak weet ik me vaak geen raad.
Dit heeft in sommige vriendschappen problemen gegeven, maar ook in het aangaan van (potentiele) relaties, contacten etc.
Wie herkent eigenlijk van het moeilijk kunnen contact leggen?
En ook het missen van initmiteit oid?
anoniem_391482 wijzigde dit bericht op 20-11-2019 11:40
0.22% gewijzigd
woensdag 20 november 2019 11:39
@Winters, zie je, als ze je maar een kans geven dan zien ze heus wel dat het gaat om hoe je je werk doet, en niet om hoe geweldig je jezelf kunt verkopen tijdens een gesprek. Fijn dat je dit hebt gevonden!
@Spell68, ah ik was nieuwsgierig, bij mij komt er 38% uit, met een verhaaltje erbij dat dat niet duidt op een autismespectrumstoornis. Wat bedoel jij met je cognitieve functies? Welke vragen in die test bedoel je dan?
Ik kan ook goed overweg met extraverten, maar inderdaad zijn die makkelijker in een groepje. In een 1 op 1 gesprek met een hyper-extraverte vriendin zitten we vaak op een verschillende golflengte. Zij toont echt wel interesse maar zij lijkt de hele tijd onzeker of ik me wel oké voel (omdat ik rustiger en bedeesder praat dan zij, dat vat zij volgens mij op als niet lekker in je vel zitten) en ik voel zelf ook een kloof tussen haar uitbundige stemgebruik en gebaren en wilde uitroepen en schaterlachen, versus mijn manier van uiten.
Terwijl als ik met haar en een groepje mensen samen ben, het een dolle boel kan worden en ik daar dan heel erg in mee kan doen en ook ad rem grapjes kan maken. Of soms zijn er dan juist diepe gesprekken als iemand ergens mee zit en dan kan die extraverte vriendin ook heel invoelend zijn en wat rustiger worden. Maar 1 op 1 is de kloof met haar heel groot.
Maar ik heb ook wel vrienden die heel extravert zijn in de zin van: energie krijgen van mensen om zich heen, maar die zich wel wat rustiger uiten. Dan is er ook niet zo'n kloof.
En ik heb bijvoorbeeld een vriendin die zichzelf een echte introvert noemt maar wij hebben juist altijd heel geanimeerde gesprekken en lachen ons rot. 1 op 1 maar ook met andere mensen erbij.
@Spell68, ah ik was nieuwsgierig, bij mij komt er 38% uit, met een verhaaltje erbij dat dat niet duidt op een autismespectrumstoornis. Wat bedoel jij met je cognitieve functies? Welke vragen in die test bedoel je dan?
Ik kan ook goed overweg met extraverten, maar inderdaad zijn die makkelijker in een groepje. In een 1 op 1 gesprek met een hyper-extraverte vriendin zitten we vaak op een verschillende golflengte. Zij toont echt wel interesse maar zij lijkt de hele tijd onzeker of ik me wel oké voel (omdat ik rustiger en bedeesder praat dan zij, dat vat zij volgens mij op als niet lekker in je vel zitten) en ik voel zelf ook een kloof tussen haar uitbundige stemgebruik en gebaren en wilde uitroepen en schaterlachen, versus mijn manier van uiten.
Terwijl als ik met haar en een groepje mensen samen ben, het een dolle boel kan worden en ik daar dan heel erg in mee kan doen en ook ad rem grapjes kan maken. Of soms zijn er dan juist diepe gesprekken als iemand ergens mee zit en dan kan die extraverte vriendin ook heel invoelend zijn en wat rustiger worden. Maar 1 op 1 is de kloof met haar heel groot.
Maar ik heb ook wel vrienden die heel extravert zijn in de zin van: energie krijgen van mensen om zich heen, maar die zich wel wat rustiger uiten. Dan is er ook niet zo'n kloof.
En ik heb bijvoorbeeld een vriendin die zichzelf een echte introvert noemt maar wij hebben juist altijd heel geanimeerde gesprekken en lachen ons rot. 1 op 1 maar ook met andere mensen erbij.
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 20 november 2019 11:55
@Spike76, ik herken veel van hoe ik was tot ongeveer mijn 25e (ben nu 45). Mijn vriendschappen waren wel lang maar ik had niet zo'n sterke emotionele band, achteraf gezien. Ik heb mezelf ook lang beschouwd als een rationeel, kil persoon. Grappig genoeg zijn dat wel nog steeds vrienden en delen we nu juist heel veel met elkaar. En ben ik er juist achter gekomen dat ik heel gevoelig en empathisch ben, en dat veel mensen mij heel lief en zachtaardig vinden, en wel warm.
Overigens heb ik wel mijn hele leven makkelijk contact kunnen maken. Alleen lang niet altijd zin in, ha ha. Maar bijvoorbeeld tijdens een studentenuitwisseling maakte ik makkelijk vrienden en op reis babbel ik ook rustig met mensen. Maar het hoeft niet.
Ik weet niet precies waardoor, maar na mijn 25e ben ik heel langzaamaan meer gaan doen met mijn gevoel delen met nieuwe vrienden die ik toen kreeg en merkte ik wat je daar allemaal voor terugkrijgt. Maar ik ben nog steeds niet zoals sommige mensen die bijvoorbeeld innig contact hebben met hun collega's, of elke dag hun moeder bellen.
En het was wel een lange weg met veel fouten en onhandigheden omdat ik thuis nooit heb geleerd hoe je dingen bespreekt die je na aan het hart liggen, vooral over dingen die me stoorden in een relatie bijvoorbeeld, of waarvan ik wel wist dat we het eigenlijk eens moesten bespreken maar dan ging ik het toch uit de weg. Ik ben dat door de jaren heen gaan afkijken hoe andere vrienden en stellen dat doen (vertellen waar ze verdrietig over zijn, troosten, ruzie maken) en zelf gaan uitproberen en dat werkte dan wel, en ik zei er vaak ook maar bij dat ik er onhandig in was omdat ik het pas laat heb moeten leren.
Therapie heeft ook geholpen. Toen kwam ik er dus achter dat mijn zelfbeeld (klungelig kil persoon) helemaal niet klopte met de werkelijkheid en met hoe anderen mij ervaren. Confronterend en een zwaar proces hoor, maar ik heb er echt veel baat bij gehad. Ik vind mezelf echt een totaal ander mens geworden dan toen ik bijvoorbeeld 20 was.
Nu vind ik het ook juist getuigen van kracht als iemand zijn kwetsbare kant durft te laten zien, zijn angsten, verdriet, onzekerheden. En doordat ik dat bij anderen op die manier waardeer, durf ik het zelf ook makkelijker te delen.
Maar ik weet niet of voor jou ook geldt dat het delen van je gevoel en intieme connectie maken, "er wel in zit" maar er nog niet uit komt. Heb jij wel eens met een psycholoog gepraat of bijvoorbeeld haptotherapie gedaan? Vooral aan dat laatste heb ik zelf veel gehad, maar dat is denk ik persoonlijk. En vooral is een klik met de therapeut ook heel belangrijk. Omdat je wel intimiteit mist, is het misschien toch de moeite om eens met een professional aan de slag te gaan? Of heb je dat al gedaan?
Overigens heb ik wel mijn hele leven makkelijk contact kunnen maken. Alleen lang niet altijd zin in, ha ha. Maar bijvoorbeeld tijdens een studentenuitwisseling maakte ik makkelijk vrienden en op reis babbel ik ook rustig met mensen. Maar het hoeft niet.
Ik weet niet precies waardoor, maar na mijn 25e ben ik heel langzaamaan meer gaan doen met mijn gevoel delen met nieuwe vrienden die ik toen kreeg en merkte ik wat je daar allemaal voor terugkrijgt. Maar ik ben nog steeds niet zoals sommige mensen die bijvoorbeeld innig contact hebben met hun collega's, of elke dag hun moeder bellen.
En het was wel een lange weg met veel fouten en onhandigheden omdat ik thuis nooit heb geleerd hoe je dingen bespreekt die je na aan het hart liggen, vooral over dingen die me stoorden in een relatie bijvoorbeeld, of waarvan ik wel wist dat we het eigenlijk eens moesten bespreken maar dan ging ik het toch uit de weg. Ik ben dat door de jaren heen gaan afkijken hoe andere vrienden en stellen dat doen (vertellen waar ze verdrietig over zijn, troosten, ruzie maken) en zelf gaan uitproberen en dat werkte dan wel, en ik zei er vaak ook maar bij dat ik er onhandig in was omdat ik het pas laat heb moeten leren.
Therapie heeft ook geholpen. Toen kwam ik er dus achter dat mijn zelfbeeld (klungelig kil persoon) helemaal niet klopte met de werkelijkheid en met hoe anderen mij ervaren. Confronterend en een zwaar proces hoor, maar ik heb er echt veel baat bij gehad. Ik vind mezelf echt een totaal ander mens geworden dan toen ik bijvoorbeeld 20 was.
Nu vind ik het ook juist getuigen van kracht als iemand zijn kwetsbare kant durft te laten zien, zijn angsten, verdriet, onzekerheden. En doordat ik dat bij anderen op die manier waardeer, durf ik het zelf ook makkelijker te delen.
Maar ik weet niet of voor jou ook geldt dat het delen van je gevoel en intieme connectie maken, "er wel in zit" maar er nog niet uit komt. Heb jij wel eens met een psycholoog gepraat of bijvoorbeeld haptotherapie gedaan? Vooral aan dat laatste heb ik zelf veel gehad, maar dat is denk ik persoonlijk. En vooral is een klik met de therapeut ook heel belangrijk. Omdat je wel intimiteit mist, is het misschien toch de moeite om eens met een professional aan de slag te gaan? Of heb je dat al gedaan?
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 20 november 2019 11:59
@patsy--stone;
Ben onder de indruk van wat je hier schrijft.
Heb zelf een psychiater en maatschappelijk werker, waarmee ik ook wel over dit soort onderwerpen praat.
Heb echter nog nooit haptotherapie gedaan.
Daar sta ik zeker wel voor open en dit lijkt mij erg interessant en bijzonder ook om te gaan ervaren.
Ben onder de indruk van wat je hier schrijft.
Heb zelf een psychiater en maatschappelijk werker, waarmee ik ook wel over dit soort onderwerpen praat.
Heb echter nog nooit haptotherapie gedaan.
Daar sta ik zeker wel voor open en dit lijkt mij erg interessant en bijzonder ook om te gaan ervaren.
woensdag 20 november 2019 12:52
@Spike76, waarom haptotherapie voor mij goed werkte was omdat ik heel secundair ben, ik besef altijd pas na een gesprek wat ik vergeten ben te zeggen, of op welk moment ik eigenlijk vond dat die ander iets zei waar ik het niet mee eens was (maar op dat moment niet besefte, of door dichtklapte, of geen reactie voor klaar had). En omdat ik het moeilijk vind om woorden te geven aan wat me dwarszit of dingen waarvan ik zelf niet eens wéét dat het issues zijn waarmee ik worstel (zoals bijvoorbeeld dat zelfbeeld, of dat ik niet genoeg mijn ruimte opeiste en dat ik mensen soms over me heen liet walsen).
Bij haptotherapie vertelt je lijf alles, en dat liegt niet. En dat vertelt ook dingen waarvan je zelf niet wist dat het een issue was. Zoals bijvoorbeeld of je wel voor jezelf op durft te komen, dat kan blijken uit jouw houding, je blik, je schouders, je voeten, spanning in je lijf... en kan blijken uit hoe jij reageert als de therapeut vraagt of ze een hand ergens mag leggen of dichterbij mag komen staan of wat voor oefeningen ze dan ook gebruiken. En hoe jouw lijf dan reageert, zegt dus ook heel veel over hoe jij in je werk of bij sport of in je familie voor jezelf kan opkomen, dus niet alleen lichamelijk maar ook in samenwerking met anderen.
Hetzelfde voor mensen dichtbij durven laten, zowel fysiek als mentaal.
In mijn geval begon het met veel fysieke sessies maar uiteindelijk steeds meer praten over wat dat betekent en wat voor oefeningen ik daarmee kon gaan doen in mijn eigen leven.
Maar nogmaals, een goede klik en vertrouwen met de therapeut is wel essentieel denk ik. Veel succes als je dit gaat proberen!
Bij haptotherapie vertelt je lijf alles, en dat liegt niet. En dat vertelt ook dingen waarvan je zelf niet wist dat het een issue was. Zoals bijvoorbeeld of je wel voor jezelf op durft te komen, dat kan blijken uit jouw houding, je blik, je schouders, je voeten, spanning in je lijf... en kan blijken uit hoe jij reageert als de therapeut vraagt of ze een hand ergens mag leggen of dichterbij mag komen staan of wat voor oefeningen ze dan ook gebruiken. En hoe jouw lijf dan reageert, zegt dus ook heel veel over hoe jij in je werk of bij sport of in je familie voor jezelf kan opkomen, dus niet alleen lichamelijk maar ook in samenwerking met anderen.
Hetzelfde voor mensen dichtbij durven laten, zowel fysiek als mentaal.
In mijn geval begon het met veel fysieke sessies maar uiteindelijk steeds meer praten over wat dat betekent en wat voor oefeningen ik daarmee kon gaan doen in mijn eigen leven.
Maar nogmaals, een goede klik en vertrouwen met de therapeut is wel essentieel denk ik. Veel succes als je dit gaat proberen!
You can never have too many hats, gloves and shoes
