"Had ik maar nooit kinderen genomen..."

"Had ik maar nooit kinderen genomen..." Het is een uitspraak die ik vaker door vrouwen heb horen zeggen. Als ik dit hoor, raakt het me. Maar aan de andere kant voel ik ook wel begrip.

Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.

Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.

Bedankt allemaal voor de reacties! Zoveel ook!! Dat waardeer ik.

@kerst: "Heb je wel genoeg eigenwaarde kunnen opbouwen?" Dat is iets waar ik tot op de dag van vandaag nog naar op zoek ben. Ik heb toch altijd sterk de angst dat ik anderen tot last ben en mensen niet op mij zitten te wachten. Maar ik heb een hele fijne, lieve psychologe en ik probeer een positief dagboek bij te houden. Ik heb een hele lieve vriend, lieve katten en een paar goede vriendinnen.

@Tess1981: Ja ik vat het inderdaad uiteindelijk ook niet persoonlijk op. Ik denk ook dat het meer ligt aan de omstandigheden en het grote geheel.

@ExodusRedux: Dat is inderdaad één van de redenen dat mijn zussen het contact met mijn moeder hebben verbroken. Daarnaast nemen ze het mijn moeder kwalijk dat ze ons niet beschermde tegen mijn agressieve, verslaafde vader en bij hem bleef tot zijn dood ipv ging scheiden.

@lemoos2: gelukkig had je nooit het gevoel dat hij spijt had. Ik denk dat een lompe opmerking ook niet altijd betekent dat iemand het echt meent. Het kan ook dat iemand op dat moment gefrustreerd is om iets en er dan iets uit floept.

@clemance: Precies, je krijgt op school geen les in het krijgen of hebben van kinderen. Het lijkt mij ook ontzettend zwaar.

@LoveLucy: "Dat deel neem ik haar niet kwalijk en vind ik oprecht rot voor haar. Ik voelde dat ook niet persoonlijk. Ze doelde op het leven als moeder, niet op mij persoonlijk. Misschien kun je het ook een beetje zo zien?" Ik denk inderdaad dat mijn moeder dat ook zo bedoelt. De levensstijl als moeder viel haar tegen, niet zo zeer het karakter van mij en mijn zussen. Goed om te horen dat jij het niet persoonlijk opvat en dat je begrip voelt voor je moeder, ondanks dat het natuurlijk wel pijn kan doen.

@Ikbenikenjijbentjij: Dat is inderdaad wel vermoeiend. Hoe gaat hij daarmee om? Vat hij het persoonlijk op? Misschien bedoelt zijn moeder het ook niet persoonlijk maar had ze er ook andere verwachtingen bij om ouder te zijn?

@patchouli_: Ja ik denk ook dat mijn moeder spijt heeft van al die jaren met mijn vader die niet goed was voor haar en ons, maar niet weg durfde te gaan. Hij had namelijk ooit tegen haar gezegd: "Als je van me gaat scheiden, maak ik mezelf van kant..." Als mijn moeder een goed huwelijk had gehad met een stabiele partner, denk ik ook niet dat ze dit had gezegd. Ik denk dat ik haar er inderdaad nog eens een keer over doorvraag al weet ik niet zo goed hoe ik dat het beste doe.

@charlymercury: Ik ben ook blij dat ik dat me dat heb kunnen realiseren voordat ik aan kinderen ben begonnen. Maar dat is bij mij misschien dankzij een heel slecht voorbeeld dat ik heb gezien wat er allemaal mis kan gaan. Als je zelf een heel prettige jeugd hebt gehad ga je er misschien ook eerder vanuit dat het makkelijker is?

@Geronimo2: Ik denk ook dat het vaker voorkomt dat ouders spijt hebben van het nemen van kinderen en ik vind ook niet dat zoiets taboe zou moeten zijn. Ouders zouden daarom niet afgestraft moeten worden. Maar het is wel een keuze wat niet meer teruggedraaid kan worden. Maar het is inderdaad niet de bedoeling dat mensen eenzaam met een schuldgevoel hierover moeten blijven lopen. Dat is onder andere ook de reden waarom ik dit topic opende: Dat zoiets bespreekbaar mag zijn en dat er altijd een verhaal achter zit.

@nachtvlinder1977: dat is wel even slikken ja na zo'n opmerking. Ik vind het ook belangrijk dat mensen er goed over nadenken.

@Gatekeeper*: Heftig.. Ergens ook heel treurig dat in die tijd het nog niet mogelijk was om abortus te plegen en ze vervolgens in zulke dingen een oplossing zag .

@Nitflex: Goed om te lezen dat je zo begripvol bent hierin en het niet kwetsend of persoonlijk opvat.

@FunnyFace8: Ik snap heel goed wat je bedoelt ook al heb ik zelf geen kinderen. Ik kan me ook voorstellen dat je heel veel van je kinderen kan houden EN tegelijkertijd het ook heel erg zwaar kan vinden EN soms kan fantaseren over hoe het leven was geweest zonder kinderen. Niks om bestraffend over te zijn bij jezelf. Daarom kan ik ook niet echt boos zijn op mijn moeder.

@Lavendel2: Rot voor je om te horen dat je PTSS hebt. Ik heb helaas ook PTSS door mijn verleden. Ik was altijd erg angstig gehecht maar mijn vriend is gelukkig veilig gehecht en daardoor ben ik ook veiliger gehecht geraakt gelukkig.

@nerdopviva: Goed omschreven, ben het helemaal met je eens. Al denk ik wel dat er in deze tijd gelukkig minder de verwachting leeft dan vroeger om kinderen te nemen.

@Nitflex: Ze heeft het ook tegen ons gezegd toen wij een jaar of 10 waren en mijn vader nog leefde maar inderdaad hij was toen ook al agressief en alcoholist. Het geheel van het hebben van een gezin was haar denk ik te zwaar vermoed ik.

@Mamasinds2008: Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit zo kan voelen, de grote liefde voor je kinderen samen met de zorgen en stress.

@KataTonDemonaEaytoy: Ik snap wat je bedoelt. Dat lijkt mij ook heel erg lastig om kinderen uit te leggen over al het leed in de wereld.

@Geronimo2: Klopt, vroeger was het veel meer een verwachting om kinderen te krijgen dan nu. Ik vind kinderen lief en gek genoeg trekken ze ook altijd erg naar mij toe om te willen spelen en dat vind ik dan ook leuk maar ik zou zelf geen kinderen willen.

@Ano1978niem: Heftig zeg Dat komt wel echt persoonlijk over.. Maar zelfs die gemene opmerking hoeft niet eens iets over jou te zeggen. Het kan zijn dat ze zelf veel psychische problemen hadden en hun frustratie over hun leven afreageerden op jou omdat jij toevallig aanwezig was en de band veilig was. Het praat het absoluut niet goed. Wat mij heeft geholpen was de opmerking van een psychologe ooit die zei: "Weinig ouders zullen op de dag van de geboorte van hun kind denken, jouw leven ga ik eens flink zuur maken"

@Barnsteen: Ik kan het me voorstellen, ik denk dat je zoiets ook echt pas kan inschatten als je het zelf ervaren hebt. Ik weet zeker dat er veel ouders zijn die er ook zo over denken en het onderschat hebben maar ondanks dat toch van hun kinderen houden.