Introvert? Schrijf mee!

Tamago, dat zou ik dus echt niet zien zitten om te gaan en ik zou ook gewoon niet gaan. Kun je niet zeggen dat je wel naar de kerstborrel wou komen maar dat je er niet op had gerekend dat het zo lang zou duren en dat je nog een andere verplichting hebt die avond?

Winters, ik werk ook serieus liever dan dat ik naar een (kerst)borrel moet!

Ik herken echt heel veel in dit topic tot nu toe (nog niet eens alles gelezen) en lees dus graag mee!

Zelf ben ik onlangs begonnen in een nieuwe baan en vind het erg lastig om aansluiting te vinden bij al die nieuwe mensen. Ik zit op een grote afdeling, en de mensen zijn over het algemeen extravert. De hele dag door wordt er gepraat, wat ik erg slecht trek, vooral als ik me wil concentreren. De gezamenlijke lunch van een uur die elke dag plaatsvindt, daar kan ik ‘sochtends vroeg al tegenop zien. Ik weet vaak niet wat ik moet zeggen en vind de gespreksonderwerpen vaak niet zo interessant dus meestal zit ik er een beetje stilletjes bij. Ik ben wel eens in mijn eentje gaan wandelen tijdens de lunch maar dat wordt echt heel raar gevonden (“ga je dan helemaal alleen, dat is toch niet gezellig?”). Er worden ook veel borrels en dergelijke georganiseerd, waar ik mezelf nu toe zet om heen te gaan omdat ik nieuw ben. Laatst bij een borrel had ik het uiteindelijk best naar mijn zin, en werd er door een van de extraverte collega’s geroepen dat het zo enorm fijn is om te zien dat ik me vermaak. Wist niet wat ik daar nou op moet zeggen.

Nu had ik onlangs een evaluatiegesprek met mijn manager en ook daar kwam mijn introverte houding ter sprake. Ze gaf aan dat de andere teamleden het jammer vonden dat ik niet meer aansluiting zocht bij de groep en dat ik mezelf meer mocht laten zien. Maar dat het bij Henk ook een hele tijd had geduurd voor die zijn draai had gevonden dus het komt vast wel goed, iets in die trant. Over mijn werk was ze overigens wel ontzettend tevreden. Ik zat met gemixte gevoelens na dat gesprek. Heb ook aangegeven dat ik introvert ben en dat ik af en toe echt even tijd nodig heb om op te laden, dat ik niet iemand ben die alle borrels afloopt en elke dag gezamenlijk wil lunchen. Maar volgens mij begreep ze het niet echt. Ze zei dat er genoeg georganiseerd werd binnen het bedrijf, zoals sportevenementen en andere activiteiten en dat er vast wel iets bij zat wat ik leuk vind. Ik heb daar echter gewoon helemaal geen behoefte aan! Ze zei ook dat het team waarin we zitten echt een heel leuk team is. Dat geloof ik gelijk en ik heb ook helemaal niks tegen die mensen, ik ben alleen wat meer op mezelf. Maar kennelijk denken zij dat ik hen niet mag. Ik merk ook dat hun houding tegenover mij wat afstandelijker wordt nu (of dat zit alleen in m’n hoofd, dat kan ook). Onlangs is er nog een nieuwe collega begonnen die wel heel extravert is en met iedereen makkelijk het gesprek aan gaat en merk dat hij wel heel goed en positief wordt ontvangen en in gesprekken wordt betrokken. Op dat soort momenten kan ik wel echt van mezelf balen. Ik vind het niet lastig om het gesprek te voeren als iemand me iets vraagt of belangstelling toont, maar vind het wel moeilijk om me in een gesprek te mengen wat om me heen gaande is, of om zelf een gesprek te starten.

Het lijkt wel alsof het erger wordt naarmate ik ouder word, dat ik steeds meer tijd nodig heb om op te laden. Laatst heb ik de dag na de kerstborrel ‘smiddags vrij genomen omdat ik het even helemaal niet meer trok en tijd voor mezelf nodig had. De weekenden heb ik ook echt nodig om bij te tanken. Heb zo met vriendinnen in een andere stad afgesproken en de andere meiden blijven slapen, maar ik heb gezegd dat ik ‘savonds weer naar huis ga. Heb dan de zondag hard nodig voor mezelf, gewoon om wat aan te rommelen in huis, wat te lezen etc.

Sorry, lang verhaal geworden ik ga nu weer verder lezen in dit topic .

Herkenbaar FlowersAndRoses, als ik een dag heb afgesproken met vriendinnen heb ik de dag erna ook echt nodig om bij te tanken.
Dat is ook als ik een dagje ben weggeweest. Ben 's avonds al bekaf gewoon.

Wat betreft werk: Ik ben echt zo blij dat ik nauwelijks collega's zie (thuiszorg). We zien elkaar met vergaderingen en verder eigenlijk niet. Heel fijn.

Ik denk dat veel mensen gewoon best veel bevestiging nodig hebben (iedereen wel op een bepaalde manier denk ik) en introverte mensen geven dat minder. Niks mis mee, want ik vind dat je vooral moet doen wat goed voelt. Dus als dat 'alleen wandelen' is, zou dat helemaal oké moeten zijn. Maar dan gaan veel mensen zich dus afvragen of het misschien aan hen ligt. Ook omdat ze de behoefte aan alleen zijn misschien niet zo kennen.

Veel succes bij je nieuwe baan FlowersAndRoses! Is even zoeken, als introvert in een extravert team, maar het kan ook heel erg een toegevoegde waarde worden!! Hopelijk vind je daarin een goede weg.

Vervelend voor alle introverten, die kerstborrels etc. Ik vind mezelf ook een introvert, hou ook niet van feestjes, ben vaak stil in groepen, ik ben gewoon niet spontaan bijv. Herken veel in jullie verhalen. Donderdag had ik kerstborrel van het werk. Ik zag er ook tegen op, wat iemand hier al zegt: ik werk liever dan dat ik naar zo'n borrel ga. Maar toch, ik ging wel. En wat het voor mij makkelijker maakt is dat ik een leuk groepje van 3 collega's heb. Wij doen hetzelfde werk en trekken dus veel met elkaar op. Verder heb ik heel veel collega's. Maar het is dus al makkelijker dat ik samen met die 3 collega's er heen kon. Ik vind het niks om in mn eentje zo'n restaurant/kroeg binnen te stappen en dan maar te kijken bij welke groep je je aan kan sluiten. Dus hoe kinderachtig het misschien klinkt, ik spreek dan liever met die collega's buiten af, en dat we samen naar binnen gaan, dan dat ik zeg: oh ik zie je binnen wel. Wellicht ben ik dan als eerste en moet ik me eerst bij een andere groep voegen. Daar hou ik niet van. Er zijn zat collega's die ik heus wel mag, maar op het werk ook niet veel meer dan hoi of zakelijke dingen tegen zeg, geen idee wat ik daar in een kroeg steeds tegen moet zeggen.
Maar het was eigenlijk best heel gezellig. En ik vond dat ik het zelf ook best goed deed haha. Ik was niet heel stil (ok, uiteindelijk stonden we in een groepje van 5, 6 man. Ik lach dan wel mee enzo en zeg af en toe wat maar ben absoluut niet de gangmaker. Maar voelde me er deze keer niet heel ongemakkelijk bij omdat ik het gevoel had dat men mij wel bij het gesprek betrok). Heb ook een paar leuke 1 op 1 gesprekken gehad met collega's. En kreeg verschillende keren complimenten over mn kleding. Dus is ook al leuk dat collega's zoiets zeggen en je niet geheel links laten liggen. Nee, het viel me 100% mee. Daarna nog met 4 collega's uit eten geweest, wat ook echt gezellig was. Dus is heb er wel een goed gevoel bij.
Maar toch, zou het soms ook wel makkelijker vinden als ik wat spontaner was, wat makkelijker kon praten. Ik weet vaak oprecht niet wat ik allemaal moet zeggen tegen mensen waar ik niet heel veel mee heb. Zo sprak ik gisteren een collega die dezelfde sport beoefent als ik. Dan praat ik wel heel makkelijk. Omdat me dat oprecht interesseert en ik er veel vanaf weet.

Maar is het bij jullie dan ook zo dat dit blijvend is, dat je opziet tegen borrels met collega's?

Ik zie er zelf vooral tegenop als ik in een relatief nieuw team zit. Ik ''heb'' gewoon nooit zo veel met mensen die ik niet ken. En ja ik weet : om ze te leren kennen, moet je even door een fase heen waarin het contact energie kost. Maar daarna ben je daar doorheen, en ken je elkaar, en is het oke.

Twee jaar terug zat ik net bij mijn huidige werk, en hadden we ook een kerstborrel. Ik ging na werk naar huis, en was voornemens om dan 's avonds weer de trein te nemen naar de stad voor die borrel. Maar ben gewoon niet meer gegaan. Ik dacht : ik heb hier helemaal geen zin in. Ik heb niets met die mensen, en dan zit ik daar een beetje ongemakkelijk ertussen allemaal geforceerde gesprekken te voeren. Ik ben ook niet iemand die per definitie interesse kan opbrengen in het praten over ditjes en datjes.
Maar nu werk ik er drie jaar en ben ik echt ''one of the team'', en dan heb ik ook niet meer echt moeite met borrels. Ik vind het zelfs wel even gezellig.

Het moet alleen allemaal niet te lang duren, maar dat heb ik sowieso al vrij gauw. Gisteren ging ik even een avond de stad in met een goede vriendin die ik al vanaf jongs af aan ken. Het is echt een schat van een meid, ik mag haar graag en we hebben ook wel veel raakvlakken. Maar zo'n avond kost me toch wel energie. Je zit wel 5/6 uur echt met elkaar ''opgescheept'' om het zo maar te zeggen. Misschien ben ik saai, maar na een uurtje of 3/4 moet ik wel echt gaan zoeken naar gespreksonderwerpen.

Maar zoals nu, ben ik wel weer enorm aan het genieten. Lekker in mijn huisje, gezellige dagen voor kerst. TV'tje aan, stoofpeertjes staan te pruttelen, kerstboom aan... Heerlijk... Maar ik kan dus niet het één, zonder het ander. Ik kan dus niet avonden achter elkaar ''sociaal'' doen, maar ik zou ook niet tijden achtereen alleen thuis kunnen zitten, dan gaat het toch aan me knagen.

Ik ben echt heel blij dat ik geen verplichtingen heb met deze dagen. Met een groot deel van de familie heb ik geen contact meer omdat ze mij toch niet waarderen en zelfs kleineren. Is al mijn hele leven lang zo dus heb ik een paar jaar geleden besloten om met hun te breken, wat een opluchting!

Op kerstavond en kerstdag heb ik zelfs niks te doen. Kerstavond werk ik tot 15u en kerstdag is gewoon een leuk dagje vrij. Ben er nog niet uit wat ik ga doen, maar ga waarschijnlijk ergens een lange wandeling maken met de hond. Zaterdag 28/12 hebben we een feestje maar dat is ook met leuke mensen. En daar kan ik ook niet heel lang blijven want de hond heeft ook op tijd zijn eten nodig (die gaat mee) en dat is dan een goede reden om op tijd weg te gaan, ook al is het leuk, maar anders ga ik sowieso over mijn grenzen heen.

Oudjaar net zelfde: Ik werk tot 15u en blijf daarna ook gewoon thuis. Zak chips open en op tijd mijn bed in. Dan ben ik ook bij de hond als het vuurwerk begint want ik weet niet hoe hij erop zal reageren. Nieuwjaarsdag vermoed ik dat mijn moeder gaat koken, niks speciaals dus, want dat doet ze anders ook als ik daar ga eten.

Op mijn werk doe ik gewoon niet mee aan zulke dingen. Ik zit daar al 40u per week, dat is meer dan genoeg. En daarbij, ik zit met verschillende voedselallergieën en blijkbaar slagen bij alle mensen er niet in om iets te voorzien wat ik wel mag eten. Dus ofwel eet ik niks, ofwel eet ik wel in de veronderstelling dat ik het mag en ben ik daarna 3 dagen doodziek. Nee dank je.

Veel mensen zeggen dan: ja maar dat is toch zielig om thuis te zitten met deze dagen? Eum nee, ik geniet hier van! Ik doe lekker wat ik wil en doe niet mee met de dingen 'zoals het hoort'. Ik voel me niet eenzaam en heb niet het gevoel dat ik iets mis.

Campercamping, ik blijf er idd wel een beetje tegenop zien. Gewoon omdat ik er niet van hou en me niet altijd op mn gemak voel. Maar omdat ik nu dus een kleiner groepje collegas heb in de grote massa collega's, maakt het het dus wel wat makkelijker omdat ik dan altijd dat groepje heb om bij te staan/zitten.

Waar ik ook niet van hou: heel uitbundige mensen, die druk zijn, aandacht vragen, popiejopie doen. Zo zou ik uit eten gaan met mn 4 naaste collega's, na de borrel. 1 vrouwelijke collega papte beetje met ons aan, dus mn andere collega's vroegen: ga je ook mee eten, gezellig joh? Maar ik vond haar zo druk, keihard lachen om alles, roepen naar anderen, grapjes maken, echt popiejopie. En paar drankjes teveel op misschien. Gewoon als collega op het werk mag ik haar wel. Van mij hoefde ze niet mee te gaan. Maar ze ging wel mee. En uiteindelijk viel het hartstikke mee. Ze kalmeerde en we hebben gewoon rustig zitten praten. Dat vind ik dan fijner, gewoon rustig praten over leuke onderwerpen. Liever dan druk doen en keihard lachen en lol trappen. Ik ben daar niet los en spontaan genoeg voor, te serieus en te rustig. Hou wel van lachen uiteraard, maar op een andere manier.
En dat heb je natuurlijk wel op kerstborrels soms. Dat mensen druk doen, aandacht trekken, lachen gieren brullen. Ik praat liever wat rustiger met een kleiner groepje mensen.

Borrel overleefd, halve weekend nodig gehad om bij te komen. Gelukkig heeft deze week 90 procent van mijn collega’s vakantie, heerlijk. Kan ik bergen werk verzetten!

Nou mensen ik zit er ff doorheen hoor
Trouwens heel veel herkenbare dingen lees ik weer.

Hier echt zo overprikkeld, moe, hormonale periode en ik kom gewoon niet bij.
Vanmorgen was de laatste ochtend voor de Feestdagen dat ik moest werken bij vrijwilligerswerk maar ik ben na een uur naar huis gegaan.

Vannacht slecht geslapen en vanmorgen heel beroerd opgestaan.
Ik dacht nee hè, wéér mezelf op deze manier er naartoe slepen. Zo vermoeiend...

Ik voelde het vrijdag al, super druk en rommelige dag, veel geluid prikkels en dan ook nog de telefoon op moeten nemen enz. Kwam helemaal gesloopt en nerveus thuis.

Zaterdag cadeautjes kopen wat dus eigenlijk teveel was dus ik kwam er ook niet helemaal uit... Hele dag moe en nerveus en kon gewoon niet meer helder nadenken. Gisteren mijn sportles moeten skippen en dan trek ik het even niet meer, dan is het gewoon echt teveel en heb ik te weinig oplaad tijd gehad.

Vanmorgen meteen aangegeven dat ik niet lekker was, niet in detail getreden verder want daar had ik even geen zin in. Wilde me eigenlijk ziekmelden vanmorgen maar ben ergens best trots dat ik na een uur heb gezegd dat het niet ging en ik naar huis ging.
Nu heb ik iedereen toch fijne dagen gewenst en zit nu met een kopje koffie Koffietijd te kijken. Pfff moet echt even rust hebben en alleen zijn...

Sorry voor mijn lange post, nu gelukkig vakantie!

Campercamping schreef: ↑

21-12-2019 22:05

Maar zoals nu, ben ik wel weer enorm aan het genieten. Lekker in mijn huisje, gezellige dagen voor kerst. TV'tje aan, stoofpeertjes staan te pruttelen, kerstboom aan... Heerlijk... Maar ik kan dus niet het één, zonder het ander. Ik kan dus niet avonden achter elkaar ''sociaal'' doen, maar ik zou ook niet tijden achtereen alleen thuis kunnen zitten, dan gaat het toch aan me knagen.

Ja heerlijk dit...
Dit zou het liefst de komende weken doen, mezelf even opsluiten en alleen maar dingen doen waar ik zelf zin in heb.

Ik merk dat het bij mij door de jaren wel erger is geworden, doe gewoon het liefst zoveel mogelijk mijn eigen ding. Maar ik snap wel wat je bedoeld als je dan te lang geen sociale interactie hebt dan voelt het ook een beetje leeg...

Maar ik zou niet weten hoe anderen dat soms doen met dan af en toe een uurtje voor zichzelf en een aaneenschakeling van sociale afspraken.. ik raak soms echt mezelf even een beetje kwijt ofzo, snel overspoeld, moet dan echt even alleen zijn om me weer een beetje mezelf te voelen.

Ik heb toevallig een drukke week gehad voor mijn doen. Dinsdagavond kwam een vriendin en haar man op bezoek. Woensdagmiddag naar mijn single-vriendin. Vrijdagmiddag even naar de stad, schoenen kopen. Zaterdagmiddag even een andere stad in, een dvd en ondergoed gekocht. Gisteren naar diezelfde stad, maar dan om de Kerstsfeer in bepaalde winkels te kijken.
Eigenlijk had ik samen met mijn moeder en stiefvader het plan deze week naar de wintermarkt in Gent te gaan. Het kan nog tot 5 Januari.

FlowersAndRoses schreef: ↑

21-12-2019 09:37

Ik herken echt heel veel in dit topic tot nu toe (nog niet eens alles gelezen) en lees dus graag mee!

Het lijkt wel alsof het erger wordt naarmate ik ouder word, dat ik steeds meer tijd nodig heb om op te laden. Laatst heb ik de dag na de kerstborrel ‘smiddags vrij genomen omdat ik het even helemaal niet meer trok en tijd voor mezelf nodig had.

De weekenden heb ik ook echt nodig om bij te tanken. Heb zo met vriendinnen in een andere stad afgesproken en de andere meiden blijven slapen, maar ik heb gezegd dat ik ‘savonds weer naar huis ga. Heb dan de zondag hard nodig voor mezelf, gewoon om wat aan te rommelen in huis, wat te lezen etc.

Sorry, lang verhaal geworden ik ga nu weer verder lezen in dit topic .

Heel herkenbaar...
Maar ook dat er bepaalde dingen van je verwacht worden op het werk. Ik kan daar ook niet aan voldoen. Zeker als je het ergens nieuw bent begonnen, dan is dat echt wel pittig.
Gelukkig heb ik nu redelijk mijn plekje gevonden op vrijwilligers werk maar dat heeft ook veel tijd nodig gehad.

Er wordt best veel met elkaar opgetrokken naast werk en ik heb daar ook echt geen behoefte aan/geen energie voor. Dus het is gewoon veel je grenzen af moeten bakenen.

Dat met vriendinnen blijven slapen zou ik ook niet doen, want dan heb je nog geen volledige dag voor jezelf.

Soms zou ik willen dat ik meer aan kon en het allemaal leuk vond, zoals ik weleens bij anderen zie. Lijkt me heerlijk om zoveel energie te hebben.

yesss schreef: ↑

23-12-2019 11:24

Heel herkenbaar...
Maar ook dat er bepaalde dingen van je verwacht worden op het werk. Ik kan daar ook niet aan voldoen. Zeker als je het ergens nieuw bent begonnen, dan is dat echt wel pittig.
Gelukkig heb ik nu redelijk mijn plekje gevonden op vrijwilligers werk maar dat heeft ook veel tijd nodig gehad.

Er wordt best veel met elkaar opgetrokken naast werk en ik heb daar ook echt geen behoefte aan/geen energie voor. Dus het is gewoon veel je grenzen af moeten bakenen.

Dat met vriendinnen blijven slapen zou ik ook niet doen, want dan heb je nog geen volledige dag voor jezelf.

Soms zou ik willen dat ik meer aan kon en het allemaal leuk vond, zoals ik weleens bij anderen zie. Lijkt me heerlijk om zoveel energie te hebben.

Mij ook, maar ik heb toch ook echt wel geleerd dat het bij 'dat soort mensen' ook niet altijd rozengeur en maneschijn is.. Ik ken zo'n meisje dat altijd druk en uitbundig is maar die heeft ook een andere kant en kan soms helemaal instorten en depri worden (en niet één keer per jaar maar echt wel vaker). En ik ben mij er ook wel van bewust dat mijn manier van leven me weer andere dingen brengt. Ik lees veel meer boeken en denk echt dat ik veel meer kan genieten van kleine digen dan anderen (zoals rust haha ).

Wordt er bij jullie op het werk echt van alles van je verwacht aan sociale activiteiten? Bij mij gaan er ook wel regelmatig collega's wat eten of drinken of iets doen maar ik ga vaak niet mee en dat vinden ze prima, heb helemaal niet het gevoel dat ze me dan iets kwalijk nemen of hadden verwacht dat ik mee zou gaan ofzo. Meer van: leuk als je mee gaat, maar niets hoeft. Geldt ook voor anderen overigens.

pezdorado schreef: ↑

23-12-2019 14:03

Wordt er bij jullie op het werk echt van alles van je verwacht aan sociale activiteiten? Bij mij gaan er ook wel regelmatig collega's wat eten of drinken of iets doen maar ik ga vaak niet mee en dat vinden ze prima, heb helemaal niet het gevoel dat ze me dan iets kwalijk nemen of hadden verwacht dat ik mee zou gaan ofzo. Meer van: leuk als je mee gaat, maar niets hoeft. Geldt ook voor anderen overigens.

Bij mij op het werk wordt er 2x per jaar een bijeenkomst gehouden met het hele bedrijf. Dit wil zeggen zo'n 3000 man in 1 gebouw! Dat is een enorm lange dag. Die locatie ligt meestal redelijk centraal in het land, maar dat wil dus zeggen dat we om 6u ten laatste al moeten vertrekken met de auto. Het verplichte deel van die dag loopt tot 22u 's avonds. Wie wil kan dan nog langer blijven. Maar dat wil dus zeggen dat ik pas thuis ben van rond 23u-23u30. Een helse dag voor mij! En waarschijnlijk niet voor mij alleen. Dat is altijd op een vrijdag, en dan lig ik het hele weekend met migraine in bed. Het toppunt is dat een werkdag op vrijdag voor mij loopt van 8u tot 17u30, maar zo'n dag duurt heel langer maar we worden hier dan niet extra voor betaald ondanks dat dit een verplicht evenement is van het werk. En dit 2x per jaar.

Daarbuiten wordt er ook van ons als leidingevenden verwacht dat we op feestjes/recepties aanwezig zijn waar iemand van onze werknemers gevierd worden als ze vb 10 jaar in dienst zijn. Ik moet dan wel alleen aanwezig zijn als daar iemand gevierd word waarvan ik leidinggevende ben, anders niet.

Ook in het weekend worden we soms verwacht op een dorpsfeest om zogezegde reclame te maken voor het bedrijf. Allemaal gratis en voor niks. En het brengt niet eens iets op....

ik vind dat er naar mijn normen veel verwacht word van mij van het werk uit buiten de werkuren. Ik vind nochthans dat ik daar lang genoeg zit (40u/w) Moest ik mijn job niet zo graag doen had ik al lang wat anders gezocht.

zo, kerst een beetje overleefd allemaal?

Hier was het best en fijne kerst

Toch merkte ik vooral vanavond weer dat ik volgens mij toch wel héél anders naar sociale interactie kijk / beleef dan mijn tafelgenoten.

Vanavond was mijn halve familie bij m'n ouders op het eten, en mijn beleving is toch vooral dat het best leuk is voor even, maar dat mensen het allemaal té lang laten voortslepen.

Rond 16:30 is iedereen aanwezig en rond 22:30 gaat men weer op huis aan. Voor mij is die 6 uur gewoon té lang. 3/4 uur zou meer dan genoeg zijn. Op een gegeven moment werd het me ook gewoon véél te heet/benauwd : 15 mensen in de eetkamer van zo'n 20 m2. De ramen waren allemaal beslagen en het zweet gutste van mijn hoofd, maar iedereen was zo druk met kakelen dat ik volgens mij de enige was die er last van had.

En dan ben ik echt niet iemand, w.b.t. praten, die stil in een hoekje zit. Ik heb echt wel gesprekken. Maar soms zit ik ook even mee te luisteren met andere gesprekken, en vaak denk ik dan : mijn hemel, waar jullie het nu al 25 minuten over hebben, had ook in 8 minuten verteld kunnen worden, en dan is het niet eens zo dat je (relevante) details overslaag. Dan denk ik : ligt het nou aan mij, of wat? Mijn zusje die een nieuw appartement huurt, en die het daar dan over heeft met een tante die we 1 keer in de 5 jaar zien.

Dan begint het over de kleur van de muren, het aantal vierkante meters, dat het een maisonette is, hoeveel slaapkamers er zijn, wat voor vloer er in ligt, of ze leuke buren heeft en of het een leuk straatje is. Oke daar kan ik inkomen, maar voor mij zou het onderwerp dan ook wel voldoende besproken zijn. Maar vervolgens zagen mensen daar nog bijna een uur over door. Mijn zusje ging niet één, maar volgens mij wel drie filmpjes laten zien hoe ze met haar camera door haar woning loopt en hoe het er allemaal uit ziet. Maar ook foto's van hoe het er uit zag voor dat het geschilderd was. En dat de badkamer verbouwd is. Door een aannemer die in Volendam woont, waar die aannemer regelmatig naar de vis-afslag gaat, waar mijn tante ook graag vis haalt...

en dan denk ik op een gegeven moment : Waar GAAT dit over?! ten eerste vind ik het dan al bizar dat mijn zusje helemaal filmpjes gaat laten zien aan mijn tante die ze eens in een lustrum spreekt, die ook nooit bij mijn zusje thuis is geweest en ook nooit gaat komen, en als je dan toch al een filmpje moet laten zien, waarom één filmpje dan niet meer dan genoeg is... Ik wil echt niet zuur over komen, maar dat heb ik bij zo veel gesprekken .Het hoeft echt niet altijd alleen maar functioneel te zijn, maar veel gesprekken gaan in mijn beleving toch echt wel héél erg ver

Nou hier de Kerst ook weer overleefd maar echt een mega dip nu...
Ik heb dat ook hoor Campercamping, dat het dan te lang duurt of te lang tot in de detail over iets gaat.
Het heeft me toch wel heel veel energie gekost en het wordt vandaag echt een paar keer janken.. het moet er even uit.

We vierden het dus bij mijn zus, ze zat helemaal te stralen met haar nieuwe vriend in hun nieuwe appartement. Liever niet quoten trouwens maar moet het even kwijt maar voel me echt weer even zo rot. Eigenlijk hoort het niet echt in dit topic maar in het andere topic schrijf ik liever even niet..

Ik zal maar niet zeggen wat voor cadeau ze geeft gekregen... En dan gaat het uiteindelijk dus ook nog over het feit dat hun samen een weekend weggaan en dat ging ook echt te lang door.

Dus ik zit er dan weer de hele tijd met een boer met kiespijn bij te lachen.
En aan het einde van de avond weet eigenlijk niemand hoe het met mij gaat.

Dus dan kom ik wel echt met een grote domper thuis.. ik voel me dan echt weer de vrijgezel die dan met haar ouders meekomt en niks is veranderd, terwijl er in mijn leven echt wel dingen zijn veranderd maar ja daar vraagt niemand naar. Het was toch weer op meerdere vlakken weer even heel confronterend. Ben sowieso ook moe en overprikkeld dus vandaag even helemaal niks en hopelijk snel weer een beetje mezelf voelen, dat is eigenlijk te lang niet het geval...

Wat vervelend Yess dat je met zo'n naar gevoel weg gaat bij je familie. Ik kan me voorstellen dat je je daarna echt klote voelt.
Ik heb dat bij m'n familie gelukkig niet maar wel als ik bijvoorbeeld op een verjaardag ben geweest waar succesvolle, of leuke spontane mensen zijn. Ik voel me op dat moment dan heel onzeker en minderwaardig en als ik terug thuis ben gaat dat gevoel door en ga ik liggen / lopen malen en kan ik alleen maar denken 'waarom ben ik niet wat meer zo?' Ik heb dan echt een paar dagen nodig om bij te komen en tot het gevoel wat afneemt.

Mensen die zo veel energie vragen en het alleen maar over zichzelf hebben vind ik zo vermoeiend maar als het je eigen familie is lijkt het me nog lastiger.
Hebben jouw ouders niets door dan dat je zus wel erg veel over zichzelf praat en er eigenlijk niets aan jou gevraagd wordt?

Een gesprek wat maar door en door gaat over hetzelfde onderwerp vind ik ook vermoeiend en saai. Ik kan me dan vanbinnen echt opvreten.

Nieuwjaarsdag moeten we naar mijn schoonfamilie en daar zie ik nu al tegenop. Ik heb niets met die mensen, 1 grote poppenkast en je zit met ruim 20 mensen in een woonkamer.

De laatste tijd wil ik alleen maar Netflixen op de bank samen met kat

Ja dat is het Doubletree, hij heeft namelijk geld, dus ze zitten er nogal goed bij. En op dat vlak gaat het hier namelijk ook niet super, dus dat zijn dan best wel confronterende dingen.

Ik probeer echt trots te zijn op de dingen die ik doe en aankan maar na zo'n avond heb ik inderdaad ook even tijd nodig om weer even bij mezelf te komen. Ik kwam echt thuis met het gevoel wat doe ik toch verkeerd en dat is echt geen fijn gevoel..

Netflixen ga ik vandaag doen, gaat niet veel uit handen komen dat voel ik al..

Wat vervelend Yesss dat je dit zo hebt ervaren.

Dit heb ik zelf ook wel een beetje met vriendinnen en ook steeds meer met familie. Ik verbaas me er ook soms over, dat sommige mensen zo veel ruimte innemen.

Moet wel zeggen dat ik het echt knap van je vind dat je je (zo lees ik het) wel keurig netjes opstelt op de momenten waarop het gebeurt.

Ik heb zelf dan nog wel eens de neiging om op het moment zélf er iets van te moeten zeggen, wat meteen een invloed heeft op de sfeer. Mijn zusje werkt bijvoorbeeld als verpleegkundige in een ziekenhuis, en heeft soms wel eens de neiging om alle verhalen over alle patiënten te gaan zitten vertellen, waardoor je zomaar een uur zit te luisteren naar verhalen over mensen / ellende, die je niet eens kent. Of mijn andere zus met haar vriend, en dat het dan een uur lang over de schoonfamilie (de kant van haar vriend) gaat...Mensen die ik niet ken en nog nooit heb gezien. Een minuut of 10 vind ik prima, maar daarna duurt het me te lang en kan ik mijn irritatie niet meer verbergen. En dan ligt het natuurlijk allemaal aan mij, maar ik kan er gewon slecht tegen als mensen te veel ruimte innemen en dan al helemaal met onderwerpen die niet voor iedereen in het gezelschap boeiend zijn.

Overigens ben ik de laatste tijd sowieso meer van het benoemen

Het valt me bijvoorbeeld op dat mijn moeder sowieso altijd meer aan mijn broer/zusje vraagt wat bijvoorbeeld hun plannen zijn met oud en nieuw.

Eergisteren zei ik gewoon eens : waarom vraag je niet aan mij wat mijn plannen zijn met oud en nieuw?

Antwoord: nou van jou weet ik het, jij doet elk jaar hetzelfde met dezelfde vrienden.

dus ik : wat ga ik doen dan, als je het weet? Antwoord : jij gaat naar cafe de plakhoek (verzonnen naam), zoals elk jaar.

Ik : daar ben ik dus echt al sinds 2012 niet meer geweest. Ik had wel het idee dat het ze even liet nadenken.

Campercamping schreef: ↑

27-12-2019 09:52

Wat vervelend Yesss dat je dit zo hebt ervaren.

Dit heb ik zelf ook wel een beetje met vriendinnen en ook steeds meer met familie. Ik verbaas me er ook soms over, dat sommige mensen zo veel ruimte innemen.

Moet wel zeggen dat ik het echt knap van je vind dat je je (zo lees ik het) wel keurig netjes opstelt op de momenten waarop het gebeurt.

Ik heb zelf dan nog wel eens de neiging om op het moment zélf er iets van te moeten zeggen, wat meteen een invloed heeft op de sfeer. Mijn zusje werkt bijvoorbeeld als verpleegkundige in een ziekenhuis, en heeft soms wel eens de neiging om alle verhalen over alle patiënten te gaan zitten vertellen, waardoor je zomaar een uur zit te luisteren naar verhalen over mensen / ellende, die je niet eens kent. Of mijn andere zus met haar vriend, en dat het dan een uur lang over de schoonfamilie (de kant van haar vriend) gaat...Mensen die ik niet ken en nog nooit heb gezien. Een minuut of 10 vind ik prima, maar daarna duurt het me te lang en kan ik mijn irritatie niet meer verbergen. En dan ligt het natuurlijk allemaal aan mij, maar ik kan er gewon slecht tegen als mensen te veel ruimte innemen en dan al helemaal met onderwerpen die niet voor iedereen in het gezelschap boeiend zijn.

Vind het wel herkenbaar wat je schrijft, Campercamping.
Heb zelf ooit zo'n persoon gekend en ik werd behoorlijk kriegel van haar.
Was hier echter ook zelf verantwoordelijk voor, want ik durfde naar haar mijn grenzen niet aan te geven.
Ons contact werd steeds slechter en ging van kwaad tot erger.
Heb al vele jaren geen contact meer met haar.
Lange tijd heb ik dit wel erg betreurd en ik beschouwde dit best wel als een verlies.
Nu kan ik er niet meer echt rouwig om zijn en ik besef nu dat we niet echt bij elkaar pasten.

Campercamping schreef: ↑

27-12-2019 09:59

Overigens ben ik de laatste tijd sowieso meer van het benoemen

Het valt me bijvoorbeeld op dat mijn moeder sowieso altijd meer aan mijn broer/zusje vraagt wat bijvoorbeeld hun plannen zijn met oud en nieuw.

Eergisteren zei ik gewoon eens : waarom vraag je niet aan mij wat mijn plannen zijn met oud en nieuw?

Antwoord: nou van jou weet ik het, jij doet elk jaar hetzelfde met dezelfde vrienden.

dus ik : wat ga ik doen dan, als je het weet? Antwoord : jij gaat naar cafe de plakhoek (verzonnen naam), zoals elk jaar.

Ik : daar ben ik dus echt al sinds 2012 niet meer geweest. Ik had wel het idee dat het ze even liet nadenken.

Goed van je! Ik houd van mensen die zich persoonlijk proberen te ontwikkelen. Mag ik je een tip geven? Ik beschouw dat als een ja.

Ik benoem op het moment dat er iets gebeurt wat me niet bevalt, meteen datgene, want ik heb gemerkt dat er dan nog geen emoties zijn. Ik begin dan alleen altijd met het belang van de ander en ik heb gemerkt dat je dan een stuk verder komt met je eigen grens aangeven.

Een vriend van me heeft voor het eerst een vriendin en kwam een eigengemaakte afspraak niet na. Ik heb hem meteen gebeld en dan begin ik met: ik snap dat je nu een ander leven hebt en ik gun je die vriendin, ik vind dat keileuk voor je, maar.... en dan benoem ik wat zijn gedrag met mij doet en dat ik zijn keuzes accepteer, maar dat als ik het gevoel krijg een optie te worden, ik er een punt achter zet, want dat is niet waar ik naar op zoek ben.

Mijn ervaring is dat je een volwassen gesprek krijgt zonder verwijten. Punt is dat je het bij jezelf houdt en niet op verontschuldigingen ingaat, maar aangeeft dat het verder geen probleem is, maar dat je de ander even bewust wilde maken. Uit de emotie blijven dat is de sleutel.

Ja en dat vind ik andersom nou juist knap, dat je er dus wél iets van zegt Campercamping en dat je dingen wel benoemd.
Ik doe dat dus niet snel, ik klap eerder dicht en wordt stiller. Ik zou dan eerder even naar de wc lopen ofzo.

De terugweg in de auto ben ik dan dus in mezelf gekeerd met een vol hoofd en zodra de sleutel in het sleutelgat gaat komen de tranen al. Vervolgens een slechte nacht en dan vandaag zo'n brakke huilerige dag. Ook van de prikkels trouwens.

Maar dat zakt ook wel weer...
Gelukkig de komende dagen even weer mijn eigen ding doen en beetje bijkomen.

Campercamping schreef: ↑

27-12-2019 09:59

Overigens ben ik de laatste tijd sowieso meer van het benoemen

Het valt me bijvoorbeeld op dat mijn moeder sowieso altijd meer aan mijn broer/zusje vraagt wat bijvoorbeeld hun plannen zijn met oud en nieuw.

Eergisteren zei ik gewoon eens : waarom vraag je niet aan mij wat mijn plannen zijn met oud en nieuw?

Antwoord: nou van jou weet ik het, jij doet elk jaar hetzelfde met dezelfde vrienden.

dus ik : wat ga ik doen dan, als je het weet? Antwoord : jij gaat naar cafe de plakhoek (verzonnen naam), zoals elk jaar.

Ik : daar ben ik dus echt al sinds 2012 niet meer geweest. Ik had wel het idee dat het ze even liet nadenken.

Goede actie van je!
Hopelijk denkt ze hier over na en komt er meer belangstelling voor je.