Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 11:33
Als je een zelfmoordpoging hebt gedaan dan is er echt wel wat mis. Dat doe je niet zomaar. Dan zit er in de basis iets heel fout.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:24Razend weerleggen van alle verantwoordelijkheid? Manisch?
Jullie geloven oprecht dat ik jullie nodig heb om mijn aandeel te zien?
Dat ik wat heb aan jullie gepreek over hoe ik niet verdien dat er iemand bij me wil zijn tot ik maar eens goed besef wat ik anderen aandoe?
Ik denk dat jullie me ernstig onderschatten en jezelf een beetje overschatten.
En btw: geen diagnose. Er is niks mis met me. Of toch niet meer dan met anderen.
Ik vind het heel erg voor je dat je geen grip kunt vinden.
maandag 30 december 2019 om 11:34
Jij ziet jouw aandeel heel goed, daar heb je anderen niet voor nodig.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:24Razend weerleggen van alle verantwoordelijkheid? Manisch?
Jullie geloven oprecht dat ik jullie nodig heb om mijn aandeel te zien?
Dat ik wat heb aan jullie gepreek over hoe ik niet verdien dat er iemand bij me wil zijn tot ik maar eens goed besef wat ik anderen aandoe?
Ik denk dat jullie me ernstig onderschatten en jezelf een beetje overschatten.
En btw: geen diagnose. Er is niks mis met me. Of toch niet meer dan met anderen.
Sterker nog, jij weet alles dusdanig uit te spelen en weer zo te draaien dat je dat cirkeltje waar je al jaren in draait fijn in stand kan houden.
Dat doe je hier, bij die mannen, familie.
Maar zoals je al merkt zijn mensen een keer uitgespeeld en een spelletje in je ééntje spelen is niet bijster interessant.
Is er nooit intensieve dagbehandeling geadviseerd TO? Aan de therapeutische gesprekken heb je overduidelijk niets (gehad).
maandag 30 december 2019 om 11:35
Lieve Elise,
Ik heb niet alle berichten gelezen, maar wel een heel aantal. Ik ken dus niet alle feiten.
Het grijpt me wel aan, je ben zo aan het worstelen en ik lees aan alles dat je het goed wil doen, voor jezelf en voor de anderen om je heen. Dat dan wellicht niet lukt komt omdat je het niet helder meer ziet door alle emoties en gevoelens. Ik persoonlijk vind heel veel reacties echt veel te hard en ongenuanceerd, het is allemaal niet zo zwart/wit.
Ik wil je nog een voorbeeld meegeven, mijn beste vriendin zat in een relatie met haar ‘ware liefde’. Maar toch werkte het niet. Jarenlang geprobeerd om het te laten werken maar hoe groot de liefde voor elkaar ook was, het werkte op sommige vlakken simpelweg niet.
Zij hebben toch besloten uit elkaar te gaan en mijn vriendin heeft vijf jaar(!!) gerouwd om het verlies van deze man.
Pijn, ondragelijke pijn kunnen horen bij het afscheid nemen van een liefde, en dat kan lang duren, maar langzamerhand, beetje bij beetje klim je weer uit dat dal. Je moet vertrouwen hebben dat, ook al duurt het jaren, dat de pijn echt zal slijten.
Dat je daar doorheen moet, moet je denk ik accepteren, maar dat is altijd nog beter dan een heel leven besluiteloos door te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte met alles!
Ik heb niet alle berichten gelezen, maar wel een heel aantal. Ik ken dus niet alle feiten.
Het grijpt me wel aan, je ben zo aan het worstelen en ik lees aan alles dat je het goed wil doen, voor jezelf en voor de anderen om je heen. Dat dan wellicht niet lukt komt omdat je het niet helder meer ziet door alle emoties en gevoelens. Ik persoonlijk vind heel veel reacties echt veel te hard en ongenuanceerd, het is allemaal niet zo zwart/wit.
Ik wil je nog een voorbeeld meegeven, mijn beste vriendin zat in een relatie met haar ‘ware liefde’. Maar toch werkte het niet. Jarenlang geprobeerd om het te laten werken maar hoe groot de liefde voor elkaar ook was, het werkte op sommige vlakken simpelweg niet.
Zij hebben toch besloten uit elkaar te gaan en mijn vriendin heeft vijf jaar(!!) gerouwd om het verlies van deze man.
Pijn, ondragelijke pijn kunnen horen bij het afscheid nemen van een liefde, en dat kan lang duren, maar langzamerhand, beetje bij beetje klim je weer uit dat dal. Je moet vertrouwen hebben dat, ook al duurt het jaren, dat de pijn echt zal slijten.
Dat je daar doorheen moet, moet je denk ik accepteren, maar dat is altijd nog beter dan een heel leven besluiteloos door te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte met alles!
maandag 30 december 2019 om 11:40
Wat kan ik daarop zeggen?
Jullie doen alsof ik niet in staat ben een betekenisvolle relatie aan te gaan. Maar ik heb wel een lang en gedurende lange tijd heel gelukkig huwelijk gehad.
Ik ben niet iemand met een lange geschiedenis aan liefdesellende. Integendeel.
En ja, ik kan alleen zijn. So now what?
Moet ik dat nu gaan bewijzen? Daar gaat het toch niet om?
Ik kwam hier omdat ik worstel. Ik weet dat ik daar het grootste, laat ik vooral genereus zijn, misschien zelfs enige aandeel in heb. Ik ben een mens en ik maak fouten.
Maar het was echt wel ironisch bedoeld toen ik jullie vroeg me bestraffend toe te spreken. Boy did I get what I was asking for...
maandag 30 december 2019 om 11:48
enig aandeel???Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:40Wat kan ik daarop zeggen?
Jullie doen alsof ik niet in staat ben een betekenisvolle relatie aan te gaan. Maar ik heb wel een lang en gedurende lange tijd heel gelukkig huwelijk gehad.
Ik ben niet iemand met een lange geschiedenis aan liefdesellende. Integendeel.
En ja, ik kan alleen zijn. So now what?
Moet ik dat nu gaan bewijzen? Daar gaat het toch niet om?
Ik kwam hier omdat ik worstel. Ik weet dat ik daar het grootste, laat ik vooral genereus zijn, misschien zelfs enige aandeel in heb. Ik ben een mens en ik maak fouten.
Maar het was echt wel ironisch bedoeld toen ik jullie vroeg me bestraffend toe te spreken. Boy did I get what I was asking for...
Jij hebt het ENIGE aandeel!
maandag 30 december 2019 om 11:53
Wat voor nut heeft het om het forum om een spiegel te vragen als je er niet in durft te kijken.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:40Wat kan ik daarop zeggen?
Jullie doen alsof ik niet in staat ben een betekenisvolle relatie aan te gaan. Maar ik heb wel een lang en gedurende lange tijd heel gelukkig huwelijk gehad.
Ik ben niet iemand met een lange geschiedenis aan liefdesellende. Integendeel.
"Jullie" > ik tegen de rest, ik moet me bewijzen want de wereld is tegen me.
Het gaat om nu, niet om vroeger.
En ja, ik kan alleen zijn. So now what?
Moet ik dat nu gaan bewijzen? Daar gaat het toch niet om?
Het gaat niet om bewijzen, het gaat erom dat je ruis om je heen hebt, je bent jezelf hierdoor kwijt. Het zou je goed doen om je op jezelf te richten. Te leren wat jou gelukkig maakt. Te leren dat je aan jezelf genoeg hebt.
Ik kwam hier omdat ik worstel. Ik weet dat ik daar het grootste, laat ik vooral genereus zijn, misschien zelfs enige aandeel in heb. Ik ben een mens en ik maak fouten.
Een mens maakt fouten maar blijft daar niet jaren en jaren in hangen, meestal komt er na een tijdje inzicht, dat mis ik bij jou. Het lijkt erop dat je toegeeft dat jij fouten hebt gemaakt maar dat toegeven is niet oprecht. Je gelooft het zelf niet, jij denkt nog steeds dat het je allemaal is overkomen en bent boos op de wereld.
Maar het was echt wel ironisch bedoeld toen ik jullie vroeg me bestraffend toe te spreken. Boy did I get what I was asking for...
Ik hoop dat 2020 een beter jaar voor je zal worden.
maandag 30 december 2019 om 11:55
Hier in de laatste alinea doe je het weer, maar hé dat is ook juist de bedoeling toch.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:40Wat kan ik daarop zeggen?
Jullie doen alsof ik niet in staat ben een betekenisvolle relatie aan te gaan. Maar ik heb wel een lang en gedurende lange tijd heel gelukkig huwelijk gehad.
Ik ben niet iemand met een lange geschiedenis aan liefdesellende. Integendeel.
En ja, ik kan alleen zijn. So now what?
Moet ik dat nu gaan bewijzen? Daar gaat het toch niet om?
Ik kwam hier omdat ik worstel. Ik weet dat ik daar het grootste, laat ik vooral genereus zijn, misschien zelfs enige aandeel in heb. Ik ben een mens en ik maak fouten.
Maar het was echt wel ironisch bedoeld toen ik jullie vroeg me bestraffend toe te spreken. Boy did I get what I was asking for...
Je hoeft niets te bewijzen, je hoeft het alleen maar aan te gaan. Dat is eenmaal wat het is.
Je huwelijk is voorbij.
Heb je geen vriendinnen, collega's? Een leuke baan? Ga een op stap, lekker uit eten met een vriendin, geef je op als vrijwilliger in het verpleeghuis of weet ik wat.
Het leven is zo voorbij hoor, wil je nog meer jaren aan die bullshit besteden?
En wat heeft het je nu opgeleverd?
Vraag de scheiding aan, neem je verlies en maak wat van je leven.
maandag 30 december 2019 om 11:55
haal dat misschien maar weg.
als jij gaat snappen dat jij de enige bent die deze puinhoop heeft veroorzaakt dan ga je ook snappen dat je de sleutel naar de uitgang in je handen hebt.
maandag 30 december 2019 om 11:56
dat vroeg ik me ook af jaPeertjes schreef: ↑30-12-2019 11:55Hier in de laatste alinea doe je het weer, maar hé dat is ook juist de bedoeling toch.
Je hoeft niets te bewijzen, je hoeft het alleen maar aan te gaan. Dat is eenmaal wat het is.
Je huwelijk is voorbij.
Heb je geen vriendinnen, collega's? Een leuke baan? Ga een op stap, lekker uit eten met een vriendin, geef je op als vrijwilliger in het verpleeghuis of weet ik wat.
Het leven is zo voorbij hoor, wil je nog meer jaren aan die bullshit besteden?
En wat heeft het je nu opgeleverd?
Vraag de scheiding aan, neem je verlies en maak wat van je leven.
maandag 30 december 2019 om 11:58
Bedankt.
Maar mijn God. Wat een arrogantie. Ik zeg A en jij concludeert dat ik het niet meen?
Dit is geen communicatie meer. Die kan alleen als er wil tot begrip is. Telkens iemand iets zegt de oprechtheid daarvan meteen in twijfel trekken, maakt het onmogelijk.
maandag 30 december 2019 om 12:00
in hoeverre doe jij je best om de behoorlijk eensluidende reacties hier te begrijpen?
maandag 30 december 2019 om 12:00
Fascinerend topic, dit. Hoe kun je zo lang blijven hangen in een uitzichtsloze situatie? Ik denk dat je de keuze al gemaakt hebt: je blijft worstelen, ploeteren en wanhopen, en dat mag ook gewoon. Voor jou is dit blijkbaar de beste optie, en hetzelfde geldt voor je man en je vriend, die er ook allebei genoeg uithalen (energie, drama, inspiratie) om het vol te houden.
Zelf zou ik allang een knoop hebben doorgehakt. Ik denk dat het onderwerp 'seks' een beetje is ondergesneeuwd in dit topic, want seks (of het ontbreken daarvan) is de reden waarom de vriend in beeld kwam. Dat is niet zo leuk voor je man. Als jouw vriend gewoon een praatvriend was geweest, had je wél die gedroomde driehoeksrelatie kunnen hebben. Maar hij is geen praatvriend, hij is een seksvriend. En daarmee doe je je man pijn. Hij is jaloers, en terecht. En ik vermoed dat hij weet dat jouw vriend eigenlijk ook vooral dáárom zo belangrijk voor jou is, met andere woorden: je wil die vriend voor 'erbij', en niet als vaste partner. En dat maakt kiezen dus onmogelijk.
Zoals gezegd: je hoeft niet te kiezen, je kunt heerlijk blijven aanmodderen en hier nog jarenlang topics volschrijven over alle crisissen die je doormaakt, want dat is ook een manier om je leven vorm te geven. Niet iedereen wordt gelukkig van stabiliteit en veiligheid. Maar als je daarvoor kiest, zou je er eigenlijk volledig voor moeten kiezen, met hart en ziel. Dit halfslachtige gedoe is een beetje zonde van je tijd.
Zelf zou ik allang een knoop hebben doorgehakt. Ik denk dat het onderwerp 'seks' een beetje is ondergesneeuwd in dit topic, want seks (of het ontbreken daarvan) is de reden waarom de vriend in beeld kwam. Dat is niet zo leuk voor je man. Als jouw vriend gewoon een praatvriend was geweest, had je wél die gedroomde driehoeksrelatie kunnen hebben. Maar hij is geen praatvriend, hij is een seksvriend. En daarmee doe je je man pijn. Hij is jaloers, en terecht. En ik vermoed dat hij weet dat jouw vriend eigenlijk ook vooral dáárom zo belangrijk voor jou is, met andere woorden: je wil die vriend voor 'erbij', en niet als vaste partner. En dat maakt kiezen dus onmogelijk.
Zoals gezegd: je hoeft niet te kiezen, je kunt heerlijk blijven aanmodderen en hier nog jarenlang topics volschrijven over alle crisissen die je doormaakt, want dat is ook een manier om je leven vorm te geven. Niet iedereen wordt gelukkig van stabiliteit en veiligheid. Maar als je daarvoor kiest, zou je er eigenlijk volledig voor moeten kiezen, met hart en ziel. Dit halfslachtige gedoe is een beetje zonde van je tijd.
maandag 30 december 2019 om 12:04
Wat een klote situatie .
Niet alles gelezen maar je kunt geen keuze maken zoals ik in grote lijnen lees.
Nu laat je, je man uiteindelijk de beslissing nemen door een scheiding in gang te zetten.
Jij kunt niet kiezen, twijfelt en laat het dan maar op zijn beloop.
Soms gebeurt dit al dan wel of niet 'juist'.
Het is dat ene zetje waarvan je dit zelf nooit zou durven want daarvan vind je de verantwoording te groot, stel dit of dat vragen...
Heel begrijpelijk maar probeer het eens te bekijken vanuit de ogen van een ander, wat zou je een vriendin adviseren als zij jou was en hoe zou ze dit het beste kunnen bereiken en hoe om te gaan met de valkuilen?
Dat een echtgenoot om wat voor reden dan ook in de loop der tijd veranderd in een zeer dierbare vriend o.i.d. dat kan. Wanneer je nog erg van iemand houdt en de echtgenoot gewoon een toffe kerel is dan begrijp ik dat het moeilijk is hiervan te scheiden zeker als schuldgevoel ook mee speelt en er een ander in het spel is.
Raad je aan om iig niet merr met de buitenechtelijke man af te spreken.
Mocht het zo zijn dan kunnnen jullie later eventueel eens kijken.
Nu zou ik me op mijn man richten, al dan wél of niet een scheiding in gang te zetten.
Stel dat je alsnog kiest voor je huwelijk en jouw man ook dan is intimiteit wel een agendapunt lijkt me.
Gewoon even gaan liggen en doen is ook geen beste tip maar jaren niks is doen helpt ook niemand dus zullen jullie een gouden middenweg 'moeten' vinden mocht het zover komen.
Iets waar je al jarer nee tegen zegt wordt ook zo beladen en vreemd etc.
Het wordt pas weer een onderdeel als je het een onderdeel maakt door te doen.
Niet alles gelezen maar je kunt geen keuze maken zoals ik in grote lijnen lees.
Nu laat je, je man uiteindelijk de beslissing nemen door een scheiding in gang te zetten.
Jij kunt niet kiezen, twijfelt en laat het dan maar op zijn beloop.
Soms gebeurt dit al dan wel of niet 'juist'.
Het is dat ene zetje waarvan je dit zelf nooit zou durven want daarvan vind je de verantwoording te groot, stel dit of dat vragen...
Heel begrijpelijk maar probeer het eens te bekijken vanuit de ogen van een ander, wat zou je een vriendin adviseren als zij jou was en hoe zou ze dit het beste kunnen bereiken en hoe om te gaan met de valkuilen?
Dat een echtgenoot om wat voor reden dan ook in de loop der tijd veranderd in een zeer dierbare vriend o.i.d. dat kan. Wanneer je nog erg van iemand houdt en de echtgenoot gewoon een toffe kerel is dan begrijp ik dat het moeilijk is hiervan te scheiden zeker als schuldgevoel ook mee speelt en er een ander in het spel is.
Raad je aan om iig niet merr met de buitenechtelijke man af te spreken.
Mocht het zo zijn dan kunnnen jullie later eventueel eens kijken.
Nu zou ik me op mijn man richten, al dan wél of niet een scheiding in gang te zetten.
Stel dat je alsnog kiest voor je huwelijk en jouw man ook dan is intimiteit wel een agendapunt lijkt me.
Gewoon even gaan liggen en doen is ook geen beste tip maar jaren niks is doen helpt ook niemand dus zullen jullie een gouden middenweg 'moeten' vinden mocht het zover komen.
Iets waar je al jarer nee tegen zegt wordt ook zo beladen en vreemd etc.
Het wordt pas weer een onderdeel als je het een onderdeel maakt door te doen.
maandag 30 december 2019 om 12:06
Ironisch genoeg is dat inderdaad precies de kern van je verhaal.
maandag 30 december 2019 om 12:23
maandag 30 december 2019 om 12:36
Donna1971 schreef: ↑30-12-2019 12:04Wat een klote situatie .
Niet alles gelezen maar je kunt geen keuze maken zoals ik in grote lijnen lees.
Nu laat je, je man uiteindelijk de beslissing nemen door een scheiding in gang te zetten.
Jij kunt niet kiezen, twijfelt en laat het dan maar op zijn beloop.
Soms gebeurt dit al dan wel of niet 'juist'.
Het is dat ene zetje waarvan je dit zelf nooit zou durven want daarvan vind je de verantwoording te groot, stel dit of dat vragen...
Heel begrijpelijk maar probeer het eens te bekijken vanuit de ogen van een ander, wat zou je een vriendin adviseren als zij jou was en hoe zou ze dit het beste kunnen bereiken en hoe om te gaan met de valkuilen?
Dat een echtgenoot om wat voor reden dan ook in de loop der tijd veranderd in een zeer dierbare vriend o.i.d. dat kan. Wanneer je nog erg van iemand houdt en de echtgenoot gewoon een toffe kerel is dan begrijp ik dat het moeilijk is hiervan te scheiden zeker als schuldgevoel ook mee speelt en er een ander in het spel is.
Raad je aan om iig niet merr met de buitenechtelijke man af te spreken.
Mocht het zo zijn dan kunnnen jullie later eventueel eens kijken.
Nu zou ik me op mijn man richten, al dan wél of niet een scheiding in gang te zetten.
Stel dat je alsnog kiest voor je huwelijk en jouw man ook dan is intimiteit wel een agendapunt lijkt me.
Gewoon even gaan liggen en doen is ook geen beste tip maar jaren niks is doen helpt ook niemand dus zullen jullie een gouden middenweg 'moeten' vinden mocht het zover komen.
Iets waar je al jarer nee tegen zegt wordt ook zo beladen en vreemd etc.
Het wordt pas weer een onderdeel als je het een onderdeel maakt door te doen.
Lees nog even verder, zou ik zeggen.
maandag 30 december 2019 om 12:52
Dit is wat jij doet. Ik ben klaar met aandacht geven aan jou. Ik wens je het allerbeste voor het nieuwe jaar.
maandag 30 december 2019 om 13:43
Dat zal een goede therapeut nooit doen. In tegenstelling tot wat we in films zien, vellen therapeuten zelden een oordeel over de patient/client of de mensen in die omgeving. Zij zijn als het ware een neutrale spiegel. Ze bevragen je, waardoor je zelf meer gaat nadenken over wat je wilt en zelf tot de realisatie komt welke keuze je moet maken en welk gedrag vertonen. Logisch ook, want anders krijgen zij vervolgens de schuld als een keuze niet goed uitpakt.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 10:07Het was niet mijn bedoeling andere hulpverleners (je bedoelt dan psychotherapeuten?) te bekritiseren. Ik begrijp dat dat misschien zo leek, maar ik apprecieer hun tijd en moeite. Ik vind het niet altijd gemakkelijk om er iets uit te halen. Vaak heb ik het gevoel maar te praten en vragen te beantwoorden en zou ik liever wat meer horen. Wat meer advies krijgen over hoe ik de dingen kan aanpakken.
Maar alle respect.
maandag 30 december 2019 om 14:02
Hier is je spiegel.
Door jouzelf gegeven.
Je kado voor het nieuwe jaar: eigen reflectie, ander inzicht.
Helderder dan dit wordt het niet.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 30 december 2019 om 14:12
Het is een elegante conclusie.*Sikkepit* schreef: ↑30-12-2019 14:02Hier is je spiegel.
Door jouzelf gegeven.
Je kado voor het nieuwe jaar: eigen reflectie, ander inzicht.
Helderder dan dit wordt het niet.
Maar kan jij me vertellen waar ik mensen vertel dat ze wat ze zeggen niet echt menen en dat ik zelf wel beter weet wat ze écht denken/voelen etcetera?
Want anders slaat dit nergens op.
maandag 30 december 2019 om 14:19
Ik verwacht nstuurlijk geen oordelen of iemand die keuzes in mijn plaats maakt. Maar misschien wel wat meer praktisch advies in termen van denkmethodes die ik kan toepassen? Of relevante wetenschappelijke inzichten? Een iets actievere aanwezigheid?Bee_Kind schreef: ↑30-12-2019 13:43Dat zal een goede therapeut nooit doen. In tegenstelling tot wat we in films zien, vellen therapeuten zelden een oordeel over de patient/client of de mensen in die omgeving. Zij zijn als het ware een neutrale spiegel. Ze bevragen je, waardoor je zelf meer gaat nadenken over wat je wilt en zelf tot de realisatie komt welke keuze je moet maken en welk gedrag vertonen. Logisch ook, want anders krijgen zij vervolgens de schuld als een keuze niet goed uitpakt.
maandag 30 december 2019 om 14:21
je legt alles buiten jezelf he?
echt alles
maandag 30 december 2019 om 14:35
Volgens mij heb je dat allemaal al gekregen hier. Boatloads of it. Van alle kanten, standpunten en zienswijzen.
Daar kun je een keuze uit maken, maar het lijkt erop dat je de keuze van bij elkaar blijven of uit elkaar gaan puur bij je man laat liggen. Zoals een vriendin van me ooit over haar ouders zei: hij wilde uit elkaar gaan, maar hij wilde dat zij de beslissing nam.
