Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 14:38
Waarom eigenlijk? De situatie lijkt mij helder.
26 jaar getrouwd , je wil ZELF sinds 8 jaar geen seks meer
Maar je wil wel naar bed met je vriend
Tegelijk wil je je man niet opgeven
Je man wil jou voor zichzelf
Je vriend wilde ook niet verder als jouw bij man
Jij kan niet kiezen en zwalkt heen en weer tot één van beide zichzelf uit zijn lijden verlost
Je man heeft er genoeg van
Je zoekt overal steun en antwoorden, terwijl het antwoord in jouzelf zit
Mooier gaat het niet worden vrees ik
maandag 30 december 2019 om 14:42
Natuurlijk slaat dit, ook zonder voorgekauwde voorbeelden -om te kunnen weerleggen-, ergens op. Namelijk op jou.
En het is jouw taak om, met deze spiegel als reflector, dit zelfonderzoek te gaan verrichten.
Ik heb hier niets mee van doen. Dit is aan jou.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 30 december 2019 om 14:50
maandag 30 december 2019 om 14:52
Wie heeft de spoeddienst verwittigd ?Elise509 schreef: ↑30-12-2019 00:20Nee. Helemaal niet.
Ik wou gewoon even van de pijn af.
Het is trouwens verbazingwekkend hoe weinig serieus dat genomen wordt, hoor,
Er waren verplegers op de spoeddienst die grapjes maakten over al die stomme wijven die die avond een overdosis hadden gedaan.
Heb nog een meisje van 16 getroost die in een instelling zat en daar zodanig aan haar lot was overgelaten dat ze geen uitweg meer zag. Dat helpt een hoop om je eigen situatie te relativeren. dat kan ik je verzekeren.
maandag 30 december 2019 om 15:06
Zucht.YagaBaba schreef: ↑30-12-2019 14:38Waarom eigenlijk? De situatie lijkt mij helder.
26 jaar getrouwd , je wil ZELF sinds 8 jaar geen seks meer
Maar je wil wel naar bed met je vriend
Tegelijk wil je je man niet opgeven
Je man wil jou voor zichzelf
Je vriend wilde ook niet verder als jouw bij man
Jij kan niet kiezen en zwalkt heen en weer tot één van beide zichzelf uit zijn lijden verlost
Je man heeft er genoeg van
Je zoekt overal steun en antwoorden, terwijl het antwoord in jouzelf zit
Mooier gaat het niet worden vrees ik
Helder ja. Als je met bemodderde laarzen overal doorheen dramt wel.
Dat van dat zelf (ZELF) geen seks willen bijvoorbeeld... Dat zit een stuk complexer in elkaar dan dat. Aangezien jezelf ook ervaring met herhaaldelijke afwijzing hebt, kan ik begrijpen dat je het zo even samenvat, maar dat dat geruststellend is maakt het nog niet waar.
En het ganse punt is dat de worsteling er was omdát ik wou doen wat juist was. Vandaar de therapeuten. Ik wist heel erg goed wat een ellende ik veroorzaakte bij iedereen en dat was niet wat ik wilde. Maar ik heb gefaald. Het is me niet gelukt een beslissing te nemen en daarnaar te leven. Ik heb mezelf daar heus hard voor onder druk gezet, om daar wel toe te komen. Misschien is dat waarom elke therapeut die ik (of mijn man en ik samen) gezien heb(ben) telkens benadrukte dat geen beslissing willen of kunnen nemen, een even waardevolle positie als de andere was? (Een zeldzaam moment waarop er een oordeel werd uitgesproken... Of net niet?)
Waarmee ze eenieder van jullie keihard tegenspraken. Maar goed, ik zal hen daartoe dan wel gemanipuleerd hebben. Zowiezo heeft het me geen rust gegeven, met een "even waardevolle positie" ben je nog niks.
Anyway. Het zij zo. Ik ben mijn man nu verloren.
Mijn vriend is er nog steeds (en niet alleen voor de seks).
En hebben we nu alledrie (sorry, ik was echt niet alleen hierin) jaren tijd verloren?
maandag 30 december 2019 om 15:14
In je antwoorden op dit topic valt op dat je je volledig verliest in het wellus/nietus-spelletje en zodoende compleet voorbij gaat (kunt gaan) aan de inhoud. Ik heb geen spoor van reflectie of contemplatie gezien.
Wel maak je van elk bewering een strijd en je trekt alles uit de kast qua drogredenen en manipulatie, maar je vergeet daarbij dat niet 'wij' je opponent zijn, maar dat je zèlf je eigen tegenstander bent. Antwoorden, beslissingen en rust vind je dus niet buiten jezelf maar liggen in jezelf besloten. Alles wat je nodig hebt is een spiegel, een open geest, moed en overgave. Dit is aan jou.
Wel maak je van elk bewering een strijd en je trekt alles uit de kast qua drogredenen en manipulatie, maar je vergeet daarbij dat niet 'wij' je opponent zijn, maar dat je zèlf je eigen tegenstander bent. Antwoorden, beslissingen en rust vind je dus niet buiten jezelf maar liggen in jezelf besloten. Alles wat je nodig hebt is een spiegel, een open geest, moed en overgave. Dit is aan jou.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 30 december 2019 om 15:19
maandag 30 december 2019 om 15:21
Hier heb je je voorbeeld.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 15:06Dat van dat zelf (ZELF) geen seks willen bijvoorbeeld... Dat zit een stuk complexer in elkaar dan dat. Aangezien jezelf ook ervaring met herhaaldelijke afwijzing hebt, kan ik begrijpen dat je het zo even samenvat, maar dat dat geruststellend is maakt het nog niet waar.
Niet alleen manipulatief, maar ook nog eens vilein iemand buiten spel zetten zodat jij niets met deze spiegel hoeft te doen.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 30 december 2019 om 15:32
Welke spiegel gebruiken jullie dan?*Sikkepit* schreef: ↑30-12-2019 15:21Hier heb je je voorbeeld.
Niet alleen manipulatief, maar ook nog eens vilein iemand buiten spel zetten zodat jij niets met deze spiegel hoeft te doen.
Een behoorlijk deel hier hakt er behoorlijk op los. Mag ik ook eens even?
maandag 30 december 2019 om 15:38
De post waarop je reageerde was allesbehalve 'hakkend'. En dan ga je 'los' op deze poster?
Doe effe normaal zeg.
En bedankt dat je inhoudelijk ingaat op het voorbeeld. Nota bene op je eigen verzoek.
O en dit was ook alweer een voorbeeld.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 30 december 2019 om 15:38
Dat doet een therapeut niet, met een reden. Een therapeut bevraagt je, zodat jij dieper gaat nadenken en zelf tot bepaalde conclusies komt. Daarvoor gebruiken ze relevante wetenschappelijke inzichten natuurlijk, maar die zijn meer gericht op jouw denkpatronen in het algemeen dan deze (dit geval met man en vriend) in het specifiek. Zoiets staat namelijk zelden op zichzelf. Ik snap het wel hoor, ik erger me altijd aan films hoe die rol van therapeuten is want dat geeft een heel vertekend beeld en dus verkeerde verwachtingen aan mensen.
Je kunt je therapeut wellicht wel om literatuur vragen, er is genoeg over bijvoorbeeld schema's en modi geschreven. Deze gaan wel heel erg uit van je eigen gedrag en eigen verantwoordelijkheid en niet dat van een ander. Daar heb je namelijk geen invloed op. Je moet daar dus wel voor open staan.
maandag 30 december 2019 om 15:41
Nee, je mag niet.
Je moet stoppen, ademhalen en luisteren.
Iedereen hier probeert je iets waardevols mee te geven.
Wees stil
Lees
Laat het op je inwerken
Doe er iets mee
Je gaat het niet redden zoals je er in staat.
maandag 30 december 2019 om 15:52
Waarom klaag je hier dan nog je nood, als het voor jou prima is zo?Elise509 schreef: ↑30-12-2019 15:06Zucht.
Helder ja. Als je met bemodderde laarzen overal doorheen dramt wel.
Dat van dat zelf (ZELF) geen seks willen bijvoorbeeld... Dat zit een stuk complexer in elkaar dan dat. Aangezien jezelf ook ervaring met herhaaldelijke afwijzing hebt, kan ik begrijpen dat je het zo even samenvat, maar dat dat geruststellend is maakt het nog niet waar.
En bedankt, dat lag net even anders, zoals je wellicht ook gelezen hebt. Mijn man had al drie jaar een minnares. Ik herhaal alleen maar wat je zelf schrijft in je OP.
En het ganse punt is dat de worsteling er was omdát ik wou doen wat juist was. Vandaar de therapeuten. Ik wist heel erg goed wat een ellende ik veroorzaakte bij iedereen en dat was niet wat ik wilde. Maar ik heb gefaald. Het is me niet gelukt een beslissing te nemen en daarnaar te leven. Ik heb mezelf daar heus hard voor onder druk gezet, om daar wel toe te komen. Misschien is dat waarom elke therapeut die ik (of mijn man en ik samen) gezien heb(ben) telkens benadrukte dat geen beslissing willen of kunnen nemen, een even waardevolle positie als de andere was? (Een zeldzaam moment waarop er een oordeel werd uitgesproken... Of net niet?)
Vond je man dat ook zo waardevol?
Waarmee ze eenieder van jullie keihard tegenspraken. Maar goed, ik zal hen daartoe dan wel gemanipuleerd hebben. Zowiezo heeft het me geen rust gegeven, met een "even waardevolle positie" ben je nog niks.
Ik geloof niet dat ik degene was die jou gaan manipulatie beschuldigde, of wel dan?
Anyway. Het zij zo. Ik ben mijn man nu verloren.
Mijn vriend is er nog steeds (en niet alleen voor de seks).
En hebben we nu alledrie (sorry, ik was echt niet alleen hierin) jaren tijd verloren?
Waarom doe je lelijk tegen mij over dingen die anderen tegen je zeiden?
En wat heeft mijn vreemdgaande en liegende ex man precies te maken met jouw situatie?
maandag 30 december 2019 om 16:30
oh, oh
Teveel pillen slikken en vervolgens je man bellen.
En dan maar hopen en verwachten, dat hij begrip heeft, dit een wanhoopspoging was om hem duidelijk te maken dat ze vreselijk veel van hem houdt en hem niet kwijt wil.
Met als ultieme doel dat hij dan vervolgens in tranen uitbarst van wroeging en haar toestaat met vriend te seksen en hij zich tevreden stelt met een seksloos huwelijk.
Als dit geen manipulatie is, dan weet ik het niet meer.
maandag 30 december 2019 om 17:30
het illustreert perfect wat jij beschrijft*Sikkepit* schreef: ↑30-12-2019 15:38De post waarop je reageerde was allesbehalve 'hakkend'. En dan ga je 'los' op deze poster?
Doe effe normaal zeg.
En bedankt dat je inhoudelijk ingaat op het voorbeeld. Nota bene op je eigen verzoek.
O en dit was ook alweer een voorbeeld.
maandag 30 december 2019 om 17:32
Je raakte een gevoelige snaar, in plaats van dat dat zou moeten leiden tot zelfonderzoek leidt het bij TO tot manipulatie en agressie richting de boodschapper
maandag 30 december 2019 om 17:33
Ik gok dan ook dat ze dat al doet maar alleen een writersblock heeft.koko67 schreef: ↑30-12-2019 15:19Ik heb met stijgende verbazing dit Topic doorgelezen.
Ik heb echt nog nooit iemand gelezen die zulke enorme lappen tekst kan schrijven, maar eigenlijk helemaal niks zegt in die teksten.
Wat een enorme gebakken lucht, dit is echt een talent. Daar zou ik wat mee gaan doen. Petje af.
Ik wacht wel op de verfiliming van deze clusterfuck.
maandag 30 december 2019 om 17:48
Lieve vrouw,
Aan je berichtjes te lezen gaat het niet zo goed met je. Het lijkt wel of je negativiteit zoekt en op het forum even hard van je af wil trappen. Wat ik overigens ook wel snap bij sommige reacties. Maar wat verwacht je hier nu nog te vinden, een eindeloze welles/nietes discussie? Er zijn zoveel meningen gegeven inmiddels, er is al zoveel hulp geweest van therapeuten en het loopt al jaren. Je zal nu echt aan jezelf moeten werken om er wat van te maken. Ga lekker met vriendinnen een wijntje drinken, ga naar de bios, ga een eind wandelen, of ga laveloos een hele avond serie kijken, doe iets waar je weer wat positieve energie uit kan halen. Dit is echt niet het einde van de wereld. Je bent niet de enige met liefdesverdriet, hier kom je overheen! Probeer weer op zoek te gaan naar wat positiviteit!! En heb vertrouwen.
Aan je berichtjes te lezen gaat het niet zo goed met je. Het lijkt wel of je negativiteit zoekt en op het forum even hard van je af wil trappen. Wat ik overigens ook wel snap bij sommige reacties. Maar wat verwacht je hier nu nog te vinden, een eindeloze welles/nietes discussie? Er zijn zoveel meningen gegeven inmiddels, er is al zoveel hulp geweest van therapeuten en het loopt al jaren. Je zal nu echt aan jezelf moeten werken om er wat van te maken. Ga lekker met vriendinnen een wijntje drinken, ga naar de bios, ga een eind wandelen, of ga laveloos een hele avond serie kijken, doe iets waar je weer wat positieve energie uit kan halen. Dit is echt niet het einde van de wereld. Je bent niet de enige met liefdesverdriet, hier kom je overheen! Probeer weer op zoek te gaan naar wat positiviteit!! En heb vertrouwen.
maandag 30 december 2019 om 18:23
Een liefdes relatie bestaat alleen wanneer twee mensen daar op vrijwillige basis aan mee willen doen. Jij wil misschien geen afscheid nemen van deze situatie, echter de mensen die je in deze tang houdt wellicht wel.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 december 2019 om 18:58
Ja, noodgedwongen. Kies er zelf voor en hou eens op met die andere man 'je vriend' te noemen.
Durf alleen te zijn, want je zit gewoon in je kindmodus, en afweermodus uit je kinderperiode omdat je niet anders gewend bent. Je durft je volwassen kant niet to uiting te laten komen en zo lang je dat niet durft, lost deze situatie zich niet op (tenzij de heren afhaken, maar dan zul je waarschijnlijk weer alles in het werk stellen om ze bij je te houden, voor zover je daar niet al de hele tijd mee bezig bent). Misschien vallen er wat kwartjes bij je als je het boek Patronen doorbreken (Van Genderen, Jacob & Seebauer) leest.
dinsdag 31 december 2019 om 04:30
Klopt. En dat doet ze heel bewust. Daarom worden mijn voorgaande reacties ook genegeerd.*Sikkepit* schreef: ↑30-12-2019 15:14In je antwoorden op dit topic valt op dat je je volledig verliest in het wellus/nietus-spelletje en zodoende compleet voorbij gaat (kunt gaan) aan de inhoud. Ik heb geen spoor van reflectie of contemplatie gezien.
Wel maak je van elk bewering een strijd en je trekt alles uit de kast qua drogredenen en manipulatie, maar je vergeet daarbij dat niet 'wij' je opponent zijn, maar dat je zèlf je eigen tegenstander bent. Antwoorden, beslissingen en rust vind je dus niet buiten jezelf maar liggen in jezelf besloten. Alles wat je nodig hebt is een spiegel, een open geest, moed en overgave. Dit is aan jou.
Deze vrouw is behoorlijk ziek.
Nogmaals To, mijn vraag gesteld in mijn eerdere posts;
Is intensieve dagbehandeling je nooit geadviseerd?
Vind het wel logisch hoor mijn posts genegeerd worden. Te confronterend. Overigens had je daarop prima kunnen reageren als het drammende kind, zoals je in alles doet.
dinsdag 31 december 2019 om 08:03
Ik vnd de inhoud een beetje tegenvalleen, eerlijk gezegd.*Sikkepit* schreef: ↑30-12-2019 15:14In je antwoorden op dit topic valt op dat je je volledig verliest in het wellus/nietus-spelletje en zodoende compleet voorbij gaat (kunt gaan) aan de inhoud. Ik heb geen spoor van reflectie of contemplatie gezien.
Wel maak je van elk bewering een strijd en je trekt alles uit de kast qua drogredenen en manipulatie, maar je vergeet daarbij dat niet 'wij' je opponent zijn, maar dat je zèlf je eigen tegenstander bent. Antwoorden, beslissingen en rust vind je dus niet buiten jezelf maar liggen in jezelf besloten. Alles wat je nodig hebt is een spiegel, een open geest, moed en overgave. Dit is aan jou.
Ik moet me bewust zijn van de ellende die ik anderen aandoe. Check. (Alsof dat niet een belangrijke factor is in waarom ik het hier allemaal zo moeilijk mee had.)
Het antwoord zt in mezelf. Duh, check. (Altijd zeker? Er zijn niet zoveel andere plaatsen waar het kan zitten.)
Maar kijk toch in de spiegel, mens! Check check check.
Maar het is een feit dat ik me al te gemakkelijk mee laat slepen in discussies en argumentaties.
Al helemaal als er slordig met de waarheid wordt omgesprongen, mensen al te gretig gaan jennen of ronduit grof gaan doen.
Ik ben trots dat ik aan een andere neiging heb kunnen weerstaan (taal- en spelfouten corrigeren)
