
Something's gotta give

maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd

maandag 30 december 2019 om 10:10
Die therapeut kan jou niet vertellen wat je moet doen. Dat moet je zelf bepalen en vooral: daar moet je je zelf verantwoordelijk voor voelen.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 10:07Het was niet mijn bedoeling andere hulpverleners (je bedoelt dan psychotherapeuten?) te bekritiseren. Ik begrijp dat dat misschien zo leek, maar ik apprecieer hun tijd en moeite. Ik vind het niet altijd gemakkelijk om er iets uit te halen. Vaak heb ik het gevoel maar te praten en vragen te beantwoorden en zou ik liever wat meer horen. Wat meer advies krijgen over hoe ik de dingen kan aanpakken.
Maar alle respect.

maandag 30 december 2019 om 10:14
Het spijt me dat je zoiets heftig moest meemaken.
Sugereer je dat ik het deed om mijn man emotioneel te manipuleren?
Goh...
Het was pure wanhoop en radeloosheid. Een pijn die zo groot en allesverterend was dat ik het geen moment meer leek te kunnen verdragen. En daarbij de diepe overtuiging dat iedereen beter af was zonder mij.
Ik hoop voor je ex dat het emotionele manipulatie was in zijn geval.

maandag 30 december 2019 om 10:18
je zei zelf dat je hoopte dat het jou en je man dichter bij elkaar zou brengen. Vervolgens gebruik je het voorval hier om vooral aantonen dat je zo lijdt onder de situatie die je zelf hebt gecreëerd. O ja en natuurlijk om te laten zien dat andere mensen jou onheus bejegenen. Jezelf steeds slachtoffer maken om geen verantwoordelijk te hoeven nemen is manipulatief.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 10:14Het spijt me dat je zoiets heftig moest meemaken.
Sugereer je dat ik het deed om mijn man emotioneel te manipuleren?
Goh...
Het was pure wanhoop en radeloosheid. Een pijn die zo groot en allesverterend was dat ik het geen moment meer leek te kunnen verdragen. En daarbij de diepe overtuiging dat iedereen beter af was zonder mij.
Ik hoop voor je ex dat het emotionele manipulatie was in zijn geval.


maandag 30 december 2019 om 10:26
Het verbaasd me dat je zo'n standaard 'tekstboek' reden noemt. Dat wekt de indruk dat het óf gewoon niet waar is, óf je blijkbaar naar jezelf kijkt alsof je een ander bent.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....


maandag 30 december 2019 om 10:29
Die poging van jou was zo ‘serieus’ dat jij in staat was om diezelfde avond moeder theresa te spelen over een ander en je te ergeren aan het gebrek van aandacht van het SEH personeel. Wat je vertelde over hoe je hoopte dat je man zou reageren lijkt me veel eerder de aanleiding. Ook hoe je het voorval hier gebruikt is veelzeggend

maandag 30 december 2019 om 10:33
Welk nieuw perspectief? Alles was nog precies zoals ervoor.
Maar goed, je draait inmiddels weer rond in futiliteiten.
Nogal moeilijk voor je om tot de kern van iets te komen.
maandag 30 december 2019 om 10:33
Ik zie dat bij tienermeiden ook wel. Die hopen hun relatie 'dieper' te maken door drama. Of zien 'maar we hebben zoveel meegemaakt' als argument om de relatie vast te houden en hopen daarmee hun vriendje te binden.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....

maandag 30 december 2019 om 10:33
ja.lolapaloeza schreef: ↑30-12-2019 10:33Ik zie dat bij tienermeiden ook wel. Die hopen hun relatie 'dieper' te maken door drama. Of zien 'maar we hebben zoveel meegemaakt' als argument om de relatie vast te houden en hopen daarmee hun vriendje te binden.

maandag 30 december 2019 om 10:33
Wil je hier eens op reageren?Lillybit schreef: ↑30-12-2019 09:04Ik hoop oprecht dat je je eigen aandeel gaat inzien en daarnaar gaat handelen.
Voorlopig ben je al 33 bladzijden over randzaken aan het zaniken met enorme oogkleppen op.
Ik weet de oplossing!
Ga leven voor jezelf, zonder man, zonder vriend. Heel jezelf, een relatie is bijzaak. Je hebt het hard nodig om eerst op je gemak met jezelf te zijn. Je hebt op dit moment niks te geven aan een ander behalve heel veel drama en leed.
Leer om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden, leer om scherp te zien wat jouw aandeel is in je eigen ongeluk.
Leer eerlijk te zijn en leer dat de beiden mannen slechts een zijspoor zijn. Jouw weg gaat rechtdoor, je hoeft niet af te buigen.
Eerst jij, alleen jij.
Denk je dat je dat kunt?


maandag 30 december 2019 om 10:40
Ze lijkt een enorme blinde vlek te hebben, dat razende weerleggen van alle verantwoordelijkheid in haar antwoorden komt me bijna manisch over. (Ik stel geen diagnose) kan het bijna niet geloven dat iemand zo blind kan zijn voor haar eigen aandeel.
Je zou denken dat je 2 jaar later meer.inzicht zou hebben.

maandag 30 december 2019 om 11:07
Misschien zijn textbook examples textbook examples om een goede reden.lolapaloeza schreef: ↑30-12-2019 10:26Het verbaasd me dat je zo'n standaard 'tekstboek' reden noemt. Dat wekt de indruk dat het óf gewoon niet waar is, óf je blijkbaar naar jezelf kijkt alsof je een ander bent.

maandag 30 december 2019 om 11:12
Je weet het zoveel beter dan degene die er wél bij was.S-Meds schreef: ↑30-12-2019 10:29Die poging van jou was zo ‘serieus’ dat jij in staat was om diezelfde avond moeder theresa te spelen over een ander en je te ergeren aan het gebrek van aandacht van het SEH personeel. Wat je vertelde over hoe je hoopte dat je man zou reageren lijkt me veel eerder de aanleiding. Ook hoe je het voorval hier gebruikt is veelzeggend
Ik kloeg niet over een gebrek aan aandacht trouwens, maar over een gebrek aan respect.
En ik kan je verzekeren dat je gemoedstoestand na heel anders kan zijn dan die voor.
Maar waarom doe ik nog alsof je iets wil begrijpen of inleven.

maandag 30 december 2019 om 11:14
Ja respect is een vorm van aandacht. En ik was er niet bij maar je beschrijft tot in details het event en daar reageer ik op. Dat wil je toch graag?Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:12Je weet het zoveel beter dan degene die er wél bij was.
Ik kloeg niet over een gebrek aan aandacht trouwens, maar over een gebrek aan respect.
En ik kan je verzekeren dat je gemoedstoestand na heel anders kan zijn dan die voor.
Maar waarom doe ik nog alsof je iets wil begrijpen of inleven.

maandag 30 december 2019 om 11:24
Razend weerleggen van alle verantwoordelijkheid? Manisch?Lillybit schreef: ↑30-12-2019 10:40Ze lijkt een enorme blinde vlek te hebben, dat razende weerleggen van alle verantwoordelijkheid in haar antwoorden komt me bijna manisch over. (Ik stel geen diagnose) kan het bijna niet geloven dat iemand zo blind kan zijn voor haar eigen aandeel.
Je zou denken dat je 2 jaar later meer.inzicht zou hebben.
Jullie geloven oprecht dat ik jullie nodig heb om mijn aandeel te zien?
Dat ik wat heb aan jullie gepreek over hoe ik niet verdien dat er iemand bij me wil zijn tot ik maar eens goed besef wat ik anderen aandoe?
Ik denk dat jullie me ernstig onderschatten en jezelf een beetje overschatten.
En btw: geen diagnose. Er is niks mis met me. Of toch niet meer dan met anderen.

maandag 30 december 2019 om 11:29
ik denk dat niemand in staat is om jou naar je eigen aandeel te laten kijken en je tot handelen aanzetten zodat je eigenlijk verantwoordelijkheid gaat nemen voor je eigen gedrag en de consequenties hiervan ten volle gaat aanvaarden. Dat lukt je man niet, je therapeut niet en dat lukt ons ook niet. Het lukt niet omdat jij het niet wil of niet over het vermogen beschikt dit te kunnen zien, dat laat ik maar even in het midden.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:24Razend weerleggen van alle verantwoordelijkheid? Manisch?
Jullie geloven oprecht dat ik jullie nodig heb om mijn aandeel te zien?
Dat ik wat heb aan jullie gepreek over hoe ik niet verdien dat er iemand bij me wil zijn tot ik maar eens goed besef wat ik anderen aandoe?
Ik denk dat jullie me ernstig onderschatten en jezelf een beetje overschatten.
En btw: geen diagnose. Er is niks mis met me. Of toch niet meer dan met anderen.

maandag 30 december 2019 om 11:30
Ik denk oprecht dat er iets niet goed zit bij je.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 11:24Razend weerleggen van alle verantwoordelijkheid? Manisch?
Jullie geloven oprecht dat ik jullie nodig heb om mijn aandeel te zien?
Dat ik wat heb aan jullie gepreek over hoe ik niet verdien dat er iemand bij me wil zijn tot ik maar eens goed besef wat ik anderen aandoe?
Ik denk dat jullie me ernstig onderschatten en jezelf een beetje overschatten.
En btw: geen diagnose. Er is niks mis met me. Of toch niet meer dan met anderen.
Wat is er mis met op jezelf zijn? Durf je dat niet?
Schrijf eens duidelijk en alleen de hoofdlijnen, wijdt niet uit over bijzaken. Krijg je leven eens helder. Ban alles uit wat niet hoeft of helpt. (Mannen, relaties)
