Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
dinsdag 31 december 2019 om 08:06
En het wordt nog gelezen ookkoko67 schreef: ↑30-12-2019 15:19Ik heb met stijgende verbazing dit Topic doorgelezen.
Ik heb echt nog nooit iemand gelezen die zulke enorme lappen tekst kan schrijven, maar eigenlijk helemaal niks zegt in die teksten.
Wat een enorme gebakken lucht, dit is echt een talent. Daar zou ik wat mee gaan doen. Petje af.
dinsdag 31 december 2019 om 08:20
Waarom ik niet zo aardig reageerde:
als er iets duidelijk zou moeten zijn, dan is het dat het voor mij helemaal niet zo helder is.
Dat ik enorm worstel met deze situatie, en een heleboel dingen niet begrijp.
Wanneer jij dan met een post komt die niet meer doet dan zeggen hoe het er voor een willekeurige buitenstaander uitziet die verder geen enkele reden heeft om de zaken met wat aandacht en empathie te beschouwen, dan is dat naar mijn gevoel dus de totale ontkenning van al wat ik probeerde uit te leggen en na te gaan.
Hoe je zegt dat ik ZELF geen seks wilde... Ik heb me kwetsbaar opgesteld door in de details te schetsen hoe verdrietig dat was en hoe wanhopig ik heb geprobeerd om dat ter sprake te brengen en samen op te lossen.
Nee, ik heb het allemaal ZELF naar de kloten geholpen.
Achteraf doen alsof je zelf niet kon inschatten hoe dit aan zou komen, en alsof dit toch een normale reactie was, dat is pas manipulatief. Erger dan de compleet over the top reacties van anderen die zo overduidelijk van de zotte zijn dat je er alleen maar mee kan lachen. Nee, zien dat het moeilijk is voor iemand en dat doodleuk voor het volle pond ontkennen. Dat vind ik gemeen.
Of je hebt écht geen idee. Dan had ik jou weer verkeerd ingeschaald.
Wat allemaal niet wegneemt dat mijn reactie ook niet netjes was. Sorry.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 31-12-2019 08:22
0.06% gewijzigd
dinsdag 31 december 2019 om 08:32
Bedankt voor je reactie.Decadence schreef: ↑30-12-2019 17:48Lieve vrouw,
Aan je berichtjes te lezen gaat het niet zo goed met je. Het lijkt wel of je negativiteit zoekt en op het forum even hard van je af wil trappen. Wat ik overigens ook wel snap bij sommige reacties. Maar wat verwacht je hier nu nog te vinden, een eindeloze welles/nietes discussie? Er zijn zoveel meningen gegeven inmiddels, er is al zoveel hulp geweest van therapeuten en het loopt al jaren. Je zal nu echt aan jezelf moeten werken om er wat van te maken. Ga lekker met vriendinnen een wijntje drinken, ga naar de bios, ga een eind wandelen, of ga laveloos een hele avond serie kijken, doe iets waar je weer wat positieve energie uit kan halen. Dit is echt niet het einde van de wereld. Je bent niet de enige met liefdesverdriet, hier kom je overheen! Probeer weer op zoek te gaan naar wat positiviteit!! En heb vertrouwen.
Ik heb nagedacht over wat ik hier zoek, en misschien is het inderdaad de negativiteit en het gehakketak.
Ik ben kwaad op mezelf, vaak, en kan dan echt allergisch worden aan al dat wollig-warme gedoe (in mijn perceptie op dat moment) waar bijvoorbeeld therapeuten zo goed in zijn. En gefrustreerd door de reacties van bijvoorbeeld vriendinnen, die lief zijn, maar vooral verraden dat ze geen idee hebben wat er echt in me omgaat.
Misschien is het ook dat dit me vertrouwd is. Het forum op zijn best (slechtst) heeft wel wat van hoe het thuis was. De discussiemodus was zowat de enige waarin ik een gesprek kon hebben. Anders was het geschreeuw of silent treatment.
En je advies is zo gek nog niet. Minder makkelijk toe te passen dan je zou denken. Het vergt wel wat energie om iets positiefs te doen. Maar het is waarschijnlijk wel wat nuttig is.
dinsdag 31 december 2019 om 08:36
En heel veel reacties hier zijn niet anders dan die van mijn ouders wiens favoriete kreet naar mij toe "slecht karakter!" was.coolpack2 schreef: ↑30-12-2019 18:58Ja, noodgedwongen. Kies er zelf voor en hou eens op met die andere man 'je vriend' te noemen.
Durf alleen te zijn, want je zit gewoon in je kindmodus, en afweermodus uit je kinderperiode omdat je niet anders gewend bent. Je durft je volwassen kant niet to uiting te laten komen en zo lang je dat niet durft, lost deze situatie zich niet op (tenzij de heren afhaken, maar dan zul je waarschijnlijk weer alles in het werk stellen om ze bij je te houden, voor zover je daar niet al de hele tijd mee bezig bent). Misschien vallen er wat kwartjes bij je als je het boek Patronen doorbreken (Van Genderen, Jacob & Seebauer) leest.
Ik vind die schema-therapie best wel hout snijden.
Overigens zie ik niet in waarom ik mijn vriend mijn vriend niet mag noemen.
dinsdag 31 december 2019 om 08:41
Beste Peertjes,Peertjes schreef: ↑31-12-2019 04:30Klopt. En dat doet ze heel bewust. Daarom worden mijn voorgaande reacties ook genegeerd.
Deze vrouw is behoorlijk ziek.
Nogmaals To, mijn vraag gesteld in mijn eerdere posts;
Is intensieve dagbehandeling je nooit geadviseerd?
Vind het wel logisch hoor mijn posts genegeerd worden. Te confronterend. Overigens had je daarop prima kunnen reageren als het drammende kind, zoals je in alles doet.
Het spijt me dat ik je reacties heb genegeerd.
Maar echt, hoe serieus verwacht je genomen te worden als je iemand ziek verklaart en intensieve dagbehandeling voorschrijft op basis van een paar forumposts?
Ik vrees dat ik ook geen tijd heb voor dagtherapie... drukke baan enzo.
dinsdag 31 december 2019 om 08:58
Ik begrijp jouw worsteling heel goed. Je houdt van je man en ook van je vriend en je wil ze geen van beide kwijt. Je kiest niet, want dat wil je niet, en dus draai je al drie jaar rond in hetzelfde destructieve kringetje.Elise509 schreef: ↑31-12-2019 08:20Waarom ik niet zo aardig reageerde:
als er iets duidelijk zou moeten zijn, dan is het dat het voor mij helemaal niet zo helder is.
Dat ik enorm worstel met deze situatie, en een heleboel dingen niet begrijp.
Wanneer jij dan met een post komt die niet meer doet dan zeggen hoe het er voor een willekeurige buitenstaander uitziet die verder geen enkele reden heeft om de zaken met wat aandacht en empathie te beschouwen, dan is dat naar mijn gevoel dus de totale ontkenning van al wat ik probeerde uit te leggen en na te gaan.
Hoe je zegt dat ik ZELF geen seks wilde... Ik heb me kwetsbaar opgesteld door in de details te schetsen hoe verdrietig dat was en hoe wanhopig ik heb geprobeerd om dat ter sprake te brengen en samen op te lossen.
Nee, ik heb het allemaal ZELF naar de kloten geholpen.
Achteraf doen alsof je zelf niet kon inschatten hoe dit aan zou komen, en alsof dit toch een normale reactie was, dat is pas manipulatief. Erger dan de compleet over the top reacties van anderen die zo overduidelijk van de zotte zijn dat je er alleen maar mee kan lachen. Nee, zien dat het moeilijk is voor iemand en dat doodleuk voor het volle pond ontkennen. Dat vind ik gemeen.
Of je hebt écht geen idee. Dan had ik jou weer verkeerd ingeschaald.
Wat allemaal niet wegneemt dat mijn reactie ook niet netjes was. Sorry.
Het aantrekken en afstoten door jouw man is onderdeel van dat kringetje.
Maar het maakt niet uit hoeveel therapeuten je raadpleegt. Jouw man is wie hij is. Hij houdt van jou, wil je niet kwijt, wil je ook niet delen, heeft nog steeds hoop en blijft proberen om de situatie naar zijn hand te zetten. Ondertussen doe jij dat ook. Zonder resultaat want jullie krijgen beide telkens een deksel op je neus.
Jouw topic titel omschrijft het perfect. Maar aangezien je het cirkeltje niet doorbreekt, verandert er niets. Wel wordt de relatie met je man en schoonfamilie steeds slechter. Onnodig slecht als je het mij vraagt.
Dat is wat iedereen probeert uit te leggen: het gaat maar door en de sleutel om het te beëindigen heb jij zelf. Of niet, want niets doen is ook een keuze en als jij deze jojo prima vindt dan kan dat natuurlijk.
Maar gezien je zelfmoordpoging vind je dat niet.
Ergens in het begin schrijf je over je jeugd. Probeer jij niet gewoon veel te hard om door iedereen aardig gevonden te worden? Waarmee je het eigenlijk alleen maar erger maakt, helaas.
Mijn reactie op jouw gebrek aan intimiteit werd ingegeven door een post waarin je schrijft dat je al 8 jaar geen seks meer hebt met je man, waarbij het lijkt alsof jouw man je al 8 jaar afwijst, terwijl jij zelf de belangstelling verloren bent.
Je schrijft ook dat je man je regelmatig de mond snoert en dat hij nogal dwingend is. Hoe gelukkig ben jij echt nog in dit huwelijk? Wil je niet de relatie in stand houden om de verkeerde redenen? (Eigenlijk vooral uit angst voor afwijzing, zo lijkt het. )
Als je uit deze cirkel wil zal je hem moeten doorbreken. Dat betekent dat je dingen anders zal moeten doen. Linksom of rechtsom. En ja, daarbij hoort verdriet, heel veel verdriet. Helaas weet ik daar alles van. Maar ik weet ook dat het na verloop van tijd weer beter wordt.
dinsdag 31 december 2019 om 09:13
Ik zit nog op pagina 25 maar ik wil toch alvast iets kwijt. Je gaat héél vaak niet in op wat er gezegd wordt. Jij denkt van wel want je reageert op posts, maar het frappante is dat je met je (vaak uitgebreide) reacties helemaal niet ingaat op wat er nou gezegd wordt. Heel zonde want ik heb toch zoveel nuttige inzichten langs zien komen in die 25 pagina's.
Dan nog iets anders, wat ook verband houdt met het eerste: jij beweegt continu weg van de kern. Weg van waar het écht om draait (en daar gebruik je heel veel woorden voor waardoor het lijkt op mooie zelfreflectie).
De kern van de zaak is niet dat jij niet wil kiezen maar dat je niet kunt/durft kiezen. Jij focust je vervolgens op hoe je het voor elkaar kunt krijgen om beide mannen te behouden maar dat is de verkeerde kant op, wederom: weg van de kern. Je moet je focussen op het waarom jij niet kunt/durft kiezen.
Mijn interpretatie: allerlei psychische problemen (bijvoorbeeld hechtingsproblematiek, afhankelijkheidsstoornis of andere dingen die je eens uit zou moeten laten zoeken door een prof) waardoor jij niet zonder je man durft. Al van jongs af aan bij elkaar, hij was eigenlijk jouw redding uit je kutjeugd en je bent zo verweven met/afhankelijk van hem dat een leven zonder hem je niet mogelijk lijkt, er van jou eigenlijk niets over blijft zonder hem. Het gaat een stuk dieper dan jouw simpele 'ik hou zo van hem en zou graag vrienden willen blijven en daarom blijf ik deze cirkel van hel in stand houden, al drie jaar en tot in de eeuwigheid'.
Mijn advies: ga naar de kern. Laat je nou toch eens doorverwijzen naar serieuze hulp, een instantie (GGZ) waar je een serieuze intake hebt met een traject voor eventuele diagnostiek. Want je zit nu bij een vrijgevestigde(?) psychotherapeut, al jaren, en als ik je zo lees schiet dat voor geen centimeter op. Je bent nog steeds waar je drie jaar geleden begon (ja je woont elders maar de rest is hetzelfde en een continue herhaling van zetten).
GGZ, intake, diagnostiek. Ga naar de kern ipv jezelf steeds ervan af te leiden.
Dan nog iets anders, wat ook verband houdt met het eerste: jij beweegt continu weg van de kern. Weg van waar het écht om draait (en daar gebruik je heel veel woorden voor waardoor het lijkt op mooie zelfreflectie).
De kern van de zaak is niet dat jij niet wil kiezen maar dat je niet kunt/durft kiezen. Jij focust je vervolgens op hoe je het voor elkaar kunt krijgen om beide mannen te behouden maar dat is de verkeerde kant op, wederom: weg van de kern. Je moet je focussen op het waarom jij niet kunt/durft kiezen.
Mijn interpretatie: allerlei psychische problemen (bijvoorbeeld hechtingsproblematiek, afhankelijkheidsstoornis of andere dingen die je eens uit zou moeten laten zoeken door een prof) waardoor jij niet zonder je man durft. Al van jongs af aan bij elkaar, hij was eigenlijk jouw redding uit je kutjeugd en je bent zo verweven met/afhankelijk van hem dat een leven zonder hem je niet mogelijk lijkt, er van jou eigenlijk niets over blijft zonder hem. Het gaat een stuk dieper dan jouw simpele 'ik hou zo van hem en zou graag vrienden willen blijven en daarom blijf ik deze cirkel van hel in stand houden, al drie jaar en tot in de eeuwigheid'.
Mijn advies: ga naar de kern. Laat je nou toch eens doorverwijzen naar serieuze hulp, een instantie (GGZ) waar je een serieuze intake hebt met een traject voor eventuele diagnostiek. Want je zit nu bij een vrijgevestigde(?) psychotherapeut, al jaren, en als ik je zo lees schiet dat voor geen centimeter op. Je bent nog steeds waar je drie jaar geleden begon (ja je woont elders maar de rest is hetzelfde en een continue herhaling van zetten).
GGZ, intake, diagnostiek. Ga naar de kern ipv jezelf steeds ervan af te leiden.
dinsdag 31 december 2019 om 09:56
Dankjewel...YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 08:58Ik begrijp jouw worsteling heel goed. Je houdt van je man en ook van je vriend en je wil ze geen van beide kwijt. Je kiest niet, want dat wil je niet, en dus draai je al drie jaar rond in hetzelfde destructieve kringetje.
Het aantrekken en afstoten door jouw man is onderdeel van dat kringetje.
Maar het maakt niet uit hoeveel therapeuten je raadpleegt. Jouw man is wie hij is. Hij houdt van jou, wil je niet kwijt, wil je ook niet delen, heeft nog steeds hoop en blijft proberen om de situatie naar zijn hand te zetten. Ondertussen doe jij dat ook. Zonder resultaat want jullie krijgen beide telkens een deksel op je neus.
Jouw topic titel omschrijft het perfect. Maar aangezien je het cirkeltje niet doorbreekt, verandert er niets. Wel wordt de relatie met je man en schoonfamilie steeds slechter. Onnodig slecht als je het mij vraagt.
Dit voelt voor mij als een veel juistere, empathischere samenvatting.
Alleen wat mijn schoonfamilie betreft... Ik vind dat ze gewoon laf en reflexmatig "kant kiezen" door me links te laten liggen op basis van wat? Niemand heeft nog maar de moeite gedaan om me een vraag te stellen of zelfs gewoon een keer kwaad op me te worden. Ze geven me het gevoel dat ik al die jaren blijkbaar nooit meer ben geweest dan "vrouw van". Niet iemand die het ondertussen waard is gebleken om ook omwille van zichzelf een deel van de familie te worden. Dat is een fikse teleurstelling. Ook omdat ze uiteindelijk voor mij belangrijker waren geworden dan "mijn eigen" familie.
Ja, dat klopt.
Ik probeer heel de tijd duidelijk te maken dat deze situatie niet OK is, ook niet voor mij. Ook al ziet het er uit als exact wat ik wil. Natuurlijk kan ik onmogelijk gelukkig zijn ten koste van anderen. En natuurlijk heeft het al helemaal geen zin om met zijn allen diep ongelukkig te zijn.
Ik heb manieren gezocht waarop ik zowel mijn man als mijn vriend in mijn leven te houden. Ik was daar best flexibel in, er viel over heel verschillende constructies te praten wat mij betreft. Maar het is nooit tot dat gesprek gekomen.
En dan heb ik een hele tijd pogingen ondernomen om mijn man te geven wat hij nodig had en mijn vriend uit mijn leven te bannen.
Zo gaat er snel veel tijd voorbij.
Niet door iedereen. Misschien wel als het gaat over die paar mensen waar ik me echt mee verbonden voel. Daarvoor ben ik misschien net iets te bereid om mezelf weg te cijferen.
Niet het gebrek aan seks, maar wel de onwil om er wat aan te doen en het gemak waarmee mijn "wat is er toch mis met mij?" werd geaccepteerd als een uitweg om zichzelf niet kwetsbaar op te stellen en zich af te vragen wat hij eraan kon doen. Ook al zag hij hoe wanhopig ik ervan werd en hoe schuldig ik me voelde tegenover hem. Dat is wat ik echt als een afwijzing heb gevoeld.YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 08:58Mijn reactie op jouw gebrek aan intimiteit werd ingegeven door een post waarin je schrijft dat je al 8 jaar geen seks meer hebt met je man, waarbij het lijkt alsof jouw man je al 8 jaar afwijst, terwijl jij zelf de belangstelling verloren bent.
Je schrijft ook dat je man je regelmatig de mond snoert en dat hij nogal dwingend is. Hoe gelukkig ben jij echt nog in dit huwelijk? Wil je niet de relatie in stand houden om de verkeerde redenen? (Eigenlijk vooral uit angst voor afwijzing, zo lijkt het. )
En ja, ik was niet helemaal gelukkig meer, dat klopt zeker. Anders was ik nooit verliefd geworden op mijn vriend, daar ben ik van overtuigd. Een therapeute vergeleek het met op een receptie rondlopen met een leeg glas en dan de gast met de fles schuimwijn tegen komen.
Ik dacht eerst dat het om de seks moest gaan, logischerwijze. Maar mettertijd werd duidelijk dat de hele dynamiek met hem compleet anders was. En wat voelde dat goed.
Ik heb alle bewondering voor de manier waarop je iedereen hebt deelgenoot gemaakt van jouw proces. Ik heb het gelezen en herlezen om er vertrouwen uit te putten. Maar wanneer je dan schrijft hoe je nu tegenover je man staat... Ik heb het gevoel dat ik nog altijd verschrikkelijk veel van mijn man hou. En iets in mij verzet zich heel erg tegen de idee dat er een dag zal zijn waarop ik niet meer in staat zal zijn om hem als mijn grote held te zien, mijn rots in de branding die ik zowat alles vergeef.YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 08:58Als je uit deze cirkel wil zal je hem moeten doorbreken. Dat betekent dat je dingen anders zal moeten doen. Linksom of rechtsom. En ja, daarbij hoort verdriet, heel veel verdriet. Helaas weet ik daar alles van. Maar ik weet ook dat het na verloop van tijd weer beter wordt.
Maar ik wil ook mijn leven terug.
Bedankt Yagababa dat je ondanks mijn sneer de moeite deed om dit neer te schrijven. Het heeft me goed gedaan.
Fijn oud- en een fantastisch nieuw jaar gewenst.
dinsdag 31 december 2019 om 10:24
Dit resoneert.S-Groot schreef: ↑31-12-2019 09:13De kern van de zaak is niet dat jij niet wil kiezen maar dat je niet kunt/durft kiezen. Jij focust je vervolgens op hoe je het voor elkaar kunt krijgen om beide mannen te behouden maar dat is de verkeerde kant op, wederom: weg van de kern. Je moet je focussen op het waarom jij niet kunt/durft kiezen.
Mijn interpretatie: allerlei psychische problemen (bijvoorbeeld hechtingsproblematiek, afhankelijkheidsstoornis of andere dingen die je eens uit zou moeten laten zoeken door een prof) waardoor jij niet zonder je man durft. Al van jongs af aan bij elkaar, hij was eigenlijk jouw redding uit je kutjeugd en je bent zo verweven met/afhankelijk van hem dat een leven zonder hem je niet mogelijk lijkt, er van jou eigenlijk niets over blijft zonder hem. Het gaat een stuk dieper dan jouw simpele 'ik hou zo van hem en zou graag vrienden willen blijven en daarom blijf ik deze cirkel van hel in stand houden, al drie jaar en tot in de eeuwigheid'.
Door dit alles is me wel duidelijk geworden hoezeer ik de goedkeuring van mijn man nodig heb om mezelf OK te voelen. En hoeveel moeite ik bereid ben te doen om die goedkeuring te krijgen.
En het klopt ook dat we weinig leven buiten elkaar hebben opgebouwd. Ik heb dat vaak aangehaald als een probleem, en ik ben ook wel dingen gaan doen om dat op te lossen (alleen, want hij zag het probleem niet zo). Ik heb dat nooit met mijn jeugd in verband gebracht, ik schreef het toe aan de omstandigheden (geen kinderen, wat zowiezo maakt dat je leven er anders uitziet dan dat van je vrienden).
Misschien klopt het allemaal wel wat je zegt. Maar hoe ik dat inzicht kan praktisch kan gebruiken, dat is me niet duidelijk. Dat is altijd waar het fout loopt. Ik kan verstandelijk best veel bevatten, maar dat lijkt weinig impact te hebben op hoe ik me voel.
dinsdag 31 december 2019 om 10:25
Op schrift lijkt alles korter door de bocht en onaardiger dan het bedoeld is. En soms raak je zonder het te weten iets wat erg veel pijn doet. Ik wilde je geen pijn doen, dus sorry als ik dat deed.
Ik zag mijn man ook als mijn rots in de branding. Een man uit één stuk. Niet heel sociaal vaardig maar wel altijd eerlijk en oprecht.
Achteraf zat ik er volkomen naast. Hij was een stiekemerd, vooral erg goed in het schoonvegen van zijn eigen straatje voor de buitenwereld. Ik ben honderd keer mijn huwelijk langs gelopen. Hoe kon het dan dat ik hem ooit leuk genoeg vond om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.
En waarom wilde ik eigenlijk per se niet scheiden? Ik dacht dat ik van hem hield, maar ik deed, eigenlijk net als jij, vooral gewoon mijn best voor hem. Zodat hij mij lief zou vinden. Als enige op de wereld wel goed genoeg, want niemand deugde, behalve ik. Dat voelde heel exclusief en mooi, maar achteraf is het maar de vraag of het dat ook was. Maar eerlijk is eerlijk, dat voelt heerlijk, als zo'n norse, afstandelijke man jou helemaal geweldig vindt.
Je beschrijft bij jouw man hetzelfde mechanisme van belonen en straffen. Mijn ex deed dat ook. Ik heb nu ook straf, maar helaas voor hem helpt dat niet meer want het maakt mij niet meer uit. Nu krijg je het spelletje van aai poes vort kat. Leuk en gezellig doen en zodra ik hap en denk dat er misschien toch een soort vriendschap in zit, mij meer dan duidelijk maken dat hij niets meer met mij te maken wil hebben. Wat blijkbaar ook weer ergens niet waar is.
Hij stopt daar nooit mee. Zijn vader gedraagt zich precies eender naar hem. De enige die dat kan stoppen ben ik. Door te accepteren dat er niet meer in zit en het spelletje niet meer mee te spelen.
Ik herken ook je boosheid over het plat slaan van de situatie. Ik werd echt blind als mensen dat bij mij deden. Ging ik uitleggen, net als jij.
Nu ik er wat verder vanaf sta denk ik dat het toch wel accurate beschrijvingen waren van de situatie. Natuurlijk was er meer nuance, maar eigenlijk kwam het wel neer op wat sommigen ervan maakten.
Weet je zeker dat jouw man je rots in de branding is? Of is hij gewoon degene die kan "bepalen" hoe jij je voelt door middel van straf en beloning? En voelt door beloning na straf zo fijn dat je eraan verslaafd raakt?
Ik zag mijn man ook als mijn rots in de branding. Een man uit één stuk. Niet heel sociaal vaardig maar wel altijd eerlijk en oprecht.
Achteraf zat ik er volkomen naast. Hij was een stiekemerd, vooral erg goed in het schoonvegen van zijn eigen straatje voor de buitenwereld. Ik ben honderd keer mijn huwelijk langs gelopen. Hoe kon het dan dat ik hem ooit leuk genoeg vond om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.
En waarom wilde ik eigenlijk per se niet scheiden? Ik dacht dat ik van hem hield, maar ik deed, eigenlijk net als jij, vooral gewoon mijn best voor hem. Zodat hij mij lief zou vinden. Als enige op de wereld wel goed genoeg, want niemand deugde, behalve ik. Dat voelde heel exclusief en mooi, maar achteraf is het maar de vraag of het dat ook was. Maar eerlijk is eerlijk, dat voelt heerlijk, als zo'n norse, afstandelijke man jou helemaal geweldig vindt.
Je beschrijft bij jouw man hetzelfde mechanisme van belonen en straffen. Mijn ex deed dat ook. Ik heb nu ook straf, maar helaas voor hem helpt dat niet meer want het maakt mij niet meer uit. Nu krijg je het spelletje van aai poes vort kat. Leuk en gezellig doen en zodra ik hap en denk dat er misschien toch een soort vriendschap in zit, mij meer dan duidelijk maken dat hij niets meer met mij te maken wil hebben. Wat blijkbaar ook weer ergens niet waar is.
Hij stopt daar nooit mee. Zijn vader gedraagt zich precies eender naar hem. De enige die dat kan stoppen ben ik. Door te accepteren dat er niet meer in zit en het spelletje niet meer mee te spelen.
Ik herken ook je boosheid over het plat slaan van de situatie. Ik werd echt blind als mensen dat bij mij deden. Ging ik uitleggen, net als jij.
Nu ik er wat verder vanaf sta denk ik dat het toch wel accurate beschrijvingen waren van de situatie. Natuurlijk was er meer nuance, maar eigenlijk kwam het wel neer op wat sommigen ervan maakten.
Weet je zeker dat jouw man je rots in de branding is? Of is hij gewoon degene die kan "bepalen" hoe jij je voelt door middel van straf en beloning? En voelt door beloning na straf zo fijn dat je eraan verslaafd raakt?
anoniem_220327 wijzigde dit bericht op 31-12-2019 10:30
0.02% gewijzigd
dinsdag 31 december 2019 om 10:28
We schreven tegelijk, maar dat is wel het antwoord op mijn vraag. Het zal je verbazen hoeveel rust het geeft om dat los te laten. Moeilijk, pijnlijk, je krijgt echt ontwenningsverschijnselen, net als bij een verslaving.Elise509 schreef: ↑31-12-2019 10:24Dit resoneert.
Door dit alles is me wel duidelijk geworden hoezeer ik de goedkeuring van mijn man nodig heb om mezelf OK te voelen. En hoeveel moeite ik bereid ben te doen om die goedkeuring te krijgen.
En het klopt ook dat we weinig leven buiten elkaar hebben opgebouwd. Ik heb dat vaak aangehaald als een probleem, en ik ben ook wel dingen gaan doen om dat op te lossen (alleen, want hij zag het probleem niet zo). Ik heb dat nooit met mijn jeugd in verband gebracht, ik schreef het toe aan de omstandigheden (geen kinderen, wat zowiezo maakt dat je leven er anders uitziet dan dat van je vrienden).
Misschien klopt het allemaal wel wat je zegt. Maar hoe ik dat inzicht kan praktisch kan gebruiken, dat is me niet duidelijk. Dat is altijd waar het fout loopt. Ik kan verstandelijk best veel bevatten, maar dat lijkt weinig impact te hebben op hoe ik me voel.
dinsdag 31 december 2019 om 10:49
Ja, maar je moet er wel in investeren. Ik heb de indruk dat je zó vasthoudt aan het om de kern heen blijven draaien dat je niet verder durft te kijken dan therapeuten die jou daar kennelijk in faciliteren (die vergelijking met wijn ook weer ...
). Mijn reactie op 'mijn vriend' blijven zeggen had er betrekking op dat ook als je zei hem uit je leven te (proberen te) bannen je hem stug zo bleef aanduiden. Het zijn twee woorden, maar ze zeggen m.i. veel. Op welke plek de jojo t.o.v. hem zich bevond op het moment van de post die ik citeerde, weet ik niet meer. Dat is echt totaal niet bij te houden (wat ik ook veelzeggend vind overigens).
dinsdag 31 december 2019 om 10:55
Oh, en het is fijn dat de post van S-groot 'resoneert' bij je, maar heb je ook in de gaten dat dezelfde boodschap al ettelijke keren door verschillende forummers is opgeschreven? Inclusief de mogelijk onderliggende problematiek, waar je in eerste instantie nogal defensief op reageerde. Ik ben wel benieuwd of je je dat ook realiseert.
En een beetje jammer dat je dan weer gaat vragen naar wat je praktisch kan doen. Maak je je eigen probleem dan niet erg klein? En S-groot geeft volgens mij een concreet advies. Zoek stevigere hulp. Maar zoals ik net al schreef vermoed ik dat je daar niet klaar voor bent, al hoop ik van harte - vooral voor jouzelf - dat je nu écht eens in beweging gaat komen.
En een beetje jammer dat je dan weer gaat vragen naar wat je praktisch kan doen. Maak je je eigen probleem dan niet erg klein? En S-groot geeft volgens mij een concreet advies. Zoek stevigere hulp. Maar zoals ik net al schreef vermoed ik dat je daar niet klaar voor bent, al hoop ik van harte - vooral voor jouzelf - dat je nu écht eens in beweging gaat komen.
dinsdag 31 december 2019 om 11:04
Misschien klopt het allemaal wel wat je zegt. Maar hoe ik dat inzicht kan praktisch kan gebruiken, dat is me niet duidelijk. Dat is altijd waar het fout loopt. Ik kan verstandelijk best veel bevatten, maar dat lijkt weinig impact te hebben op hoe ik me voel.
[/quote]
Dit is voor mij herkenbaar, heb jij niks aan, alleen dat je weet dat je niet de enige bent. Ik kan ook verstandelijk veel snappen. Ik praat met familie/vrienden en/of lees boeken over dingen die ik in mijn leven zou willen veranderen, ik snap vaak hoe het werkt of wat er anders moet maar het lukt me vervolgens niet goed om het om te zetten in daden en actie.. Heel frustrerend. Ik snap je worsteling en snap dat het moeilijk is. Ik denk dat het een kwestie is van heel veel tijd...
[/quote]
Dit is voor mij herkenbaar, heb jij niks aan, alleen dat je weet dat je niet de enige bent. Ik kan ook verstandelijk veel snappen. Ik praat met familie/vrienden en/of lees boeken over dingen die ik in mijn leven zou willen veranderen, ik snap vaak hoe het werkt of wat er anders moet maar het lukt me vervolgens niet goed om het om te zetten in daden en actie.. Heel frustrerend. Ik snap je worsteling en snap dat het moeilijk is. Ik denk dat het een kwestie is van heel veel tijd...
dinsdag 31 december 2019 om 11:35
Tijd, durf, pijn, acceptatie. Het inzicht is dat je daar doorheen lijkt te zullen moeten. En je bent inderdaad niet de enige.
Wat ik aan schematherapie prettig vond is dat het expliciet naar de kern gaat maar binnen de kaders van het hier-en-nu. Dus niet een eindeloos herbeleven en ook niet het verleden wegzetten als iets wat je maar stomweg te accepteren hebt, alsof het geen grote invloed heeft op je huidige leven. Zo heb ik het althans ervaren. Maar nog steeds vind ik het leven niet makkelijk en ervaar ik regelmatig pijn en moeilijkheden in een mindere periode. Maar ik weet wel wanneer ik in een kindmodus val en ben beter in staat in de gezond volwassen modus te blijven en daarmee de dingen niet alleen maar moeilijker en destructiever te maken. Zoals ik eerder al zei heb ik de indruk dat jij nog niet hebt kunnen leren te vertrouwen op jouw gezond volwassen kant. Je lijkt voornamelijk te varen op en te handelen vanuit je kindmodus. Je bent intelligent en hebt je copingmechanismes goed ontwikkeld waardoor het kan lijken alsof je het allemaal goed weet,maar onder de oppervlakte zitten totale onmachtige bevriezing, lijkt het. En ik denk ook dat dat is wat mensen lezen en wat onbegrip en zelfs irritatie geeft: je schrijft veel mooie woorden - zet daarmee ook meermalen goedbedoelende posts op een wat arrogant-superieure toon weg (mooi voorbeeld daarvan ook dat je uitspreekt je net te hebben kunnen weerhouden om iemands spelfouten op te sommen, lekker relevant ook - én weg weer van die kern!), maar je weet je situatie niet op te lossen. En dat is vooral voor jouzelf een onwenselijke en nare situatie.
Wat ik aan schematherapie prettig vond is dat het expliciet naar de kern gaat maar binnen de kaders van het hier-en-nu. Dus niet een eindeloos herbeleven en ook niet het verleden wegzetten als iets wat je maar stomweg te accepteren hebt, alsof het geen grote invloed heeft op je huidige leven. Zo heb ik het althans ervaren. Maar nog steeds vind ik het leven niet makkelijk en ervaar ik regelmatig pijn en moeilijkheden in een mindere periode. Maar ik weet wel wanneer ik in een kindmodus val en ben beter in staat in de gezond volwassen modus te blijven en daarmee de dingen niet alleen maar moeilijker en destructiever te maken. Zoals ik eerder al zei heb ik de indruk dat jij nog niet hebt kunnen leren te vertrouwen op jouw gezond volwassen kant. Je lijkt voornamelijk te varen op en te handelen vanuit je kindmodus. Je bent intelligent en hebt je copingmechanismes goed ontwikkeld waardoor het kan lijken alsof je het allemaal goed weet,maar onder de oppervlakte zitten totale onmachtige bevriezing, lijkt het. En ik denk ook dat dat is wat mensen lezen en wat onbegrip en zelfs irritatie geeft: je schrijft veel mooie woorden - zet daarmee ook meermalen goedbedoelende posts op een wat arrogant-superieure toon weg (mooi voorbeeld daarvan ook dat je uitspreekt je net te hebben kunnen weerhouden om iemands spelfouten op te sommen, lekker relevant ook - én weg weer van die kern!), maar je weet je situatie niet op te lossen. En dat is vooral voor jouzelf een onwenselijke en nare situatie.
dinsdag 31 december 2019 om 11:43
Ik vond met name het ervaren dat het ook na een heel groot verdriet vanzelf beter werd heel verhelderend.
Toen mijn man weg ging wist ik dat het uiteindelijk wel weer beter zou gaan, ik wist alleen niet wanneer. Maar het feit dat ook aan de donkerste tunnel vanzelf een einde komt gaf mij heel veel hoop. Niet dat het minder pijn deed hoor, maar ik heb altijd geweten dat het niet voor eeuwig zou zijn.
Toen mijn man weg ging wist ik dat het uiteindelijk wel weer beter zou gaan, ik wist alleen niet wanneer. Maar het feit dat ook aan de donkerste tunnel vanzelf een einde komt gaf mij heel veel hoop. Niet dat het minder pijn deed hoor, maar ik heb altijd geweten dat het niet voor eeuwig zou zijn.
dinsdag 31 december 2019 om 11:50
TO, ik heb niet alles gelezen (want om eerlijk te zijn is er geen doorkomen aan), maar heb je nooit overwogen om met beide mannen te stoppen? Want dan ben je toch vrij? En dan kun je van daaruit weer je eigen geluk gaan opbouwen. Met misschien wel een andere man, die wel bij je past en voor jou gaat. Zou dat nou niet veel beter zijn dan deze patstelling? Zijn deze twee mannen nou zó geweldig dan, dat ze dit allemaal waard zijn?
dinsdag 31 december 2019 om 11:52
Ik vermoed zomaar dat dat nu een stap te ver is, al denk ik zeker dat je gelijk hebt.RikM schreef: ↑31-12-2019 11:50TO, ik heb niet alles gelezen (want om eerlijk te zijn is er geen doorkomen aan), maar heb je nooit overwogen om met beide mannen te stoppen? Want dan ben je toch vrij? En dan kun je van daaruit weer je eigen geluk gaan opbouwen. Met misschien wel een andere man, die wel bij je past en voor jou gaat. Zou dat nou niet veel beter zijn dan deze patstelling? Zijn deze twee mannen nou zó geweldig dan, dat ze dit allemaal waard zijn?
dinsdag 31 december 2019 om 12:19
We're good.
YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 10:25Ik zag mijn man ook als mijn rots in de branding. Een man uit één stuk. Niet heel sociaal vaardig maar wel altijd eerlijk en oprecht.
Achteraf zat ik er volkomen naast. Hij was een stiekemerd, vooral erg goed in het schoonvegen van zijn eigen straatje voor de buitenwereld. Ik ben honderd keer mijn huwelijk langs gelopen. Hoe kon het dan dat ik hem ooit leuk genoeg vond om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.
Dit lijkt me vreselijk... Moeten vaststellen dat je voor een belangrijk stuk naar een façade hebt zitten kijken, dat net datgene waarop je het hardst vertrouwde niet waar blijkt. En dat je na al die tijd alles moet gaan herevalueren.
Het is één ding om toe te geven dat je hem door een gekleurde lens hebt bekeken omdat je tot op zekere hoogte altijd een beetje ziet wat je wil zien. Het is wel erg bitter dat hij zelf een actief aandeel in je verkeerde perceptie heeft gehad. En dat je hem dus nooit echt gekend hebt. Pfoeh... Sterkte.
Then again. Misschien overschatten we hoe goed mensen in een lange relatie elkaar vaak kennen.
We hebben allemaal een bepaald beeld van elkaar en na een tijdje sluipt het erin dat we geen ruimte meer laten voor de ander om anders te zijn of worden dan we denken al te weten. En doen we misschien ook minder moeite om dat beeld dat de ander van ons heeft (en waar de ander van houdt en bij wil zijn) te doorbreken en bij te stellen. Want misschien houdt de ander minder van het bijgewerkte beeld.
Om maar te zeggen... Ik heb niks stiekem gedaan. Maar toch zegt mijn man "ik ken je helemaal niet, terwijl ik dacht je zo goed te kennen". En ik denk dan (in mijn situatie): misschien was je niet geïnteresseerd genoeg om me te leren kennen. Om te weten wie ik zelf was, anders dan het deel dat jou compleet maakte.
Het is geen leuk idee, maar ik denk wel dat een relatie toch altijd ook een soort uitwisseling is van dingen die we nodig hebben. En dat we, "met ons oog op de buit", de neiging hebben een aantal minder fijne dingen niet te zien. Misschien moeten we onszelf dat maar niet te kwalijk nemen.
Dat heb je fijn doorgrond.YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 10:25En waarom wilde ik eigenlijk per se niet scheiden? Ik dacht dat ik van hem hield, maar ik deed, eigenlijk net als jij, vooral gewoon mijn best voor hem. Zodat hij mij lief zou vinden. Als enige op de wereld wel goed genoeg, want niemand deugde, behalve ik. Dat voelde heel exclusief en mooi, maar achteraf is het maar de vraag of het dat ook was. Maar eerlijk is eerlijk, dat voelt heerlijk, als zo'n norse, afstandelijke man jou helemaal geweldig vindt.
Ik vind "je best voor iemand willen doen" overigens wel een manier van of onderdeel van van iemand houden hoor. Is het niet "ik hield van hem dus deed ik mijn best voor hem"?
Ik ben daar niet uit. Het is makkelijk om een hoop manieren aan te halen waarop je "ongezond" of "niet echt" van iemand kan houden. Maar pas die criteria toe op de relaties om je heen en er blijft gewoon nauwelijks nog wat overeind.
Nee, ik denk dat het absoluut niet waar is. Het is misschien net zijn manier om iets in stand te willen houden. En misschien is hij simpelweg niet in staat om dat op een andere manier te doen dan die die altijd heeft gewerkt - voor hem.YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 10:25Je beschrijft bij jouw man hetzelfde mechanisme van belonen en straffen. Mijn ex deed dat ook. Ik heb nu ook straf, maar helaas voor hem helpt dat niet meer want het maakt mij niet meer uit. Nu krijg je het spelletje van aai poes vort kat. Leuk en gezellig doen en zodra ik hap en denk dat er misschien toch een soort vriendschap in zit, mij meer dan duidelijk maken dat hij niets meer met mij te maken wil hebben. Wat blijkbaar ook weer ergens niet waar is.
Was jij ook altijd degene die zorgde dat er een einde kwam aan ruzies? Ik kon letterlijk niet verdragen dat het niet goed zat, en was dan, na een poos stugge stilte van zijn kant, bereid om alles toe te geven met nog een schep erbovenop als hij toch maar weer normaal tegen me zou doen.
Triest vind ik dat. Hoe we soms gedoemd lijken om ook de gedragsgenen van onze ouders verder te zetten.
(Not me. Een belangrijke reden voor het niet hebben van kinderen is dat ik het risico te hoog schatte dat ik ze onbewust zou verkloten. Waarschijnlijk niet door te herhalen wat mijn ouders deden, maar dan wel op een vernuftige andere wijze. Door te hard te proberen het net wel goed te doen of zo. Er is daar ook een topic over...)
Het is allebei ja. Als je er het vergrootglas op legt, is het ongelofelijk complex en uniek. Vanop afstand is het ongetwijfeld banaal. Ik probeer er een punt van te maken andere mensen en hun leven met aandacht te benaderen, ze al bij voorbaat interessant te vinden. Het voelt als iets positief dat ik kan bijdragen.YagaBaba schreef: ↑31-12-2019 10:25Ik herken ook je boosheid over het plat slaan van de situatie. Ik werd echt blind als mensen dat bij mij deden. Ging ik uitleggen, net als jij.
Nu ik er wat verder vanaf sta denk ik dat het toch wel accurate beschrijvingen waren van de situatie. Natuurlijk was er meer nuance, maar eigenlijk kwam het wel neer op wat sommigen ervan maakten.
Maarik doe het ook omdat ik simplificatie ergens een onrecht vind.
Hij was mijn redding, toen we elkaar leerden kennen. De manier waarop hij met me omging was een verademing. En we herkenden ons in elkaar. Dus het is heel lang heel goed gegaan. Wij twee tegen de rest van de wereld. Die we niet zo erg meer nodig hadden, want we hadden elkaar. Tot er dus dingen gingen verschuiven. Vooral in mezelf, denk ik. Terwijl het voor hem, denk ik, allemaal grotendeels goed was. Of dat maakte hij zichzelf wijs.
Ik ben bang dat hij de ongezonde patronen in onze interactie gewoon niet ziet. Niet wil zien, kan zien, durft zien? Alle uren relatietherapie ten spijt. Het enige wat ik weet, is dat hij niet wil dat ik mijn vriend zie. En verder wil hij best wat dingen veranderen, maar laat hij alle kansen daartoe die ik op niets eens zo subtiele wijze creëer, feestelijk schieten. Zelfs de meest banale verzoeken worden in de wind geslagen.
Weet je, al de dingen die ik wilde, wilde ik eigenlijk met hem. Ik kreeg het me door mijn vriend allemaal in de schoot geworpen, zomaar, zonder dat hij daar speciaal moeite voor hoefde te doen. Maar ik wilde het van mijn man. Ik wilde mijn man niet in de steek te laten, omruilen voor iemand anders. We moesten het gewoon samen oplossen. Het moest en zou lukken en ik zou het echt niet zomaar opgeven. Maar het is niet gelukt. Het feit dat ik verliefd was geworden op iemand anders, was waarschijnlijk een zodanig groot verraad dat mijn man daar nooit echt voorbij heeft kunnen kijken. En ja, ik werd gestraft, en deze keer wist ik donders goed waarvoor en ik deed mijn stinkende best om het goed te maken. Maar - ik weet dat er geen excuus voor is - altijd was mijn vriend daar die de straf eigenlijk dragelijk maakte. En zo kwam ik in de situatie dat ik wist wat ik wilde, maar dat niet meer voelde zoals vroeger. In een dikke knoop met mezelf.
Ik probeer het nu allemaal te accepteren. Maar dat is zo moelijk. Je vergelijking met afkicken van een verslaving klopt voor mij (denk ik, ik heb nooit een andere verslaving gehad). Of misschien is het meer nog als een Siamese tweeling die zijn andere helft kwijt is. En ik weet dat hij zich ook zo voelt. En ik vind het erg moeilijk te aanvaarden dat we dan niet proberen te redden wat er te redden valt. Misschien kan hij niet langer mijn alles zijn. Maar niks?
dinsdag 31 december 2019 om 12:37
Ter inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=dK4pHHLfXpk
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
dinsdag 31 december 2019 om 13:01
Bedankt, *like*!
dinsdag 31 december 2019 om 13:21
Hij IS je alles allang niet meer. Redden wat er te redden valt had je moeten doen op het moment dat je verliefd werd op een ander.
En ja, op het moment dat je partner niet meer je alles is, is niks de beste optie, anders blijven jullie in rondjes draaien. Maar dat heb je denk ik al wel door. Je man heeft dat nu eindelijk wel door, dus de juiste keuze is voor je gemaakt. Dat is winst.
dinsdag 31 december 2019 om 13:34
Je miste nogal wat bij je man, als ik het zo lees. Alles wat je met je vriend hebt wilde je met hem. Dus toen je vriend kwam werd je huwelijk weer dragelijk. Hij vulde lekker aan wat je thuis zo miste.Elise509 schreef: ↑31-12-2019 12:19We're good.
Dit lijkt me vreselijk... Moeten vaststellen dat je voor een belangrijk stuk naar een façade hebt zitten kijken, dat net datgene waarop je het hardst vertrouwde niet waar blijkt. En dat je na al die tijd alles moet gaan herevalueren.
Het is één ding om toe te geven dat je hem door een gekleurde lens hebt bekeken omdat je tot op zekere hoogte altijd een beetje ziet wat je wil zien. Het is wel erg bitter dat hij zelf een actief aandeel in je verkeerde perceptie heeft gehad. En dat je hem dus nooit echt gekend hebt. Pfoeh... Sterkte.
Het is een man die nooit het achterste van zijn tong laat zien. Niet aan mij, niet aan anderen. Waarom ik dacht dat ik zo speciaal was dat hij zich bij mij wel liet zien? Geen idee.
Achteraf waren de voortekenen er wel hoor. Extreem jaloers zijn en ondertussen wel reageren op contactadvertenties in porno blaadjes bijvoorbeeld. Ik vind strikte monogamie geen vereiste, maar meten met twee maten vind ik niet ok. Toen kenden we elkaar net een half jaar.
Then again. Misschien overschatten we hoe goed mensen in een lange relatie elkaar vaak kennen.
We hebben allemaal een bepaald beeld van elkaar en na een tijdje sluipt het erin dat we geen ruimte meer laten voor de ander om anders te zijn of worden dan we denken al te weten. En doen we misschien ook minder moeite om dat beeld dat de ander van ons heeft (en waar de ander van houdt en bij wil zijn) te doorbreken en bij te stellen. Want misschien houdt de ander minder van het bijgewerkte beeld.
Ik denk ook dat we alles interpreteren met de bril waardoor we naar iemand kijken.
Om maar te zeggen... Ik heb niks stiekem gedaan. Maar toch zegt mijn man "ik ken je helemaal niet, terwijl ik dacht je zo goed te kennen". En ik denk dan (in mijn situatie): misschien was je niet geïnteresseerd genoeg om me te leren kennen. Om te weten wie ik zelf was, anders dan het deel dat jou compleet maakte.
Het is geen leuk idee, maar ik denk wel dat een relatie toch altijd ook een soort uitwisseling is van dingen die we nodig hebben. En dat we, "met ons oog op de buit", de neiging hebben een aantal minder fijne dingen niet te zien. Misschien moeten we onszelf dat maar niet te kwalijk nemen.
Waarheid als een koe. Ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik deed wat ik deed, het is wat het is en de volgende keer doe ik het vast weer. Net iets minder of net even anders, maar toch.
Dat heb je fijn doorgrond.
Ik vind "je best voor iemand willen doen" overigens wel een manier van of onderdeel van van iemand houden hoor. Is het niet "ik hield van hem dus deed ik mijn best voor hem"?
Ik ben daar niet uit. Het is makkelijk om een hoop manieren aan te halen waarop je "ongezond" of "niet echt" van iemand kan houden. Maar pas die criteria toe op de relaties om je heen en er blijft gewoon nauwelijks nog wat overeind.
Tja, wat is "echt" van iemand houden? Ik hield echt van mijn man of in ieder geval van mijn beeld van hem. Achteraf heb ik mij afgevraagd wat nu de momenten waartegen waarop we het leuk hadden. Dat was altijd als we iets deden wat mijn ex leuk vond. Mijn werk, vriendinnen, hobby's waren niet interessant.
Ik ben heel makkelijk, vind ook vrijwel alles leuk, dus ik vermaakte me echt wel.
Nee, ik denk dat het absoluut niet waar is. Het is misschien net zijn manier om iets in stand te willen houden. En misschien is hij simpelweg niet in staat om dat op een andere manier te doen dan die die altijd heeft gewerkt - voor hem.
Was jij ook altijd degene die zorgde dat er een einde kwam aan ruzies? Ik kon letterlijk niet verdragen dat het niet goed zat, en was dan, na een poos stugge stilte van zijn kant, bereid om alles toe te geven met nog een schep erbovenop als hij toch maar weer normaal tegen me zou doen.
In het begin wel. Mijn man praatte gewoon niet meer tegen mij als hij boos was. Op een gegeven moment nam ik de kinderen mee om iets leuks te gaan doen, dan hield hij vanzelf wel weer op. Kostte wel bakken met energie.
Triest vind ik dat. Hoe we soms gedoemd lijken om ook de gedragsgenen van onze ouders verder te zetten.
(Not me. Een belangrijke reden voor het niet hebben van kinderen is dat ik het risico te hoog schatte dat ik ze onbewust zou verkloten. Waarschijnlijk niet door te herhalen wat mijn ouders deden, maar dan wel op een vernuftige andere wijze. Door te hard te proberen het net wel goed te doen of zo. Er is daar ook een topic over...)
Het is allebei ja. Als je er het vergrootglas op legt, is het ongelofelijk complex en uniek. Vanop afstand is het ongetwijfeld banaal. Ik probeer er een punt van te maken andere mensen en hun leven met aandacht te benaderen, ze al bij voorbaat interessant te vinden. Het voelt als iets positief dat ik kan bijdragen.
Maarik doe het ook omdat ik simplificatie ergens een onrecht vind.
Hij was mijn redding, toen we elkaar leerden kennen. De manier waarop hij met me omging was een verademing. En we herkenden ons in elkaar. Dus het is heel lang heel goed gegaan. Wij twee tegen de rest van de wereld. Die we niet zo erg meer nodig hadden, want we hadden elkaar. Tot er dus dingen gingen verschuiven. Vooral in mezelf, denk ik. Terwijl het voor hem, denk ik, allemaal grotendeels goed was. Of dat maakte hij zichzelf wijs.
Ik ben bang dat hij de ongezonde patronen in onze interactie gewoon niet ziet. Niet wil zien, kan zien, durft zien? Alle uren relatietherapie ten spijt. Het enige wat ik weet, is dat hij niet wil dat ik mijn vriend zie. En verder wil hij best wat dingen veranderen, maar laat hij alle kansen daartoe die ik op niets eens zo subtiele wijze creëer, feestelijk schieten. Zelfs de meest banale verzoeken worden in de wind geslagen.
Weet je, al de dingen die ik wilde, wilde ik eigenlijk met hem. Ik kreeg het me door mijn vriend allemaal in de schoot geworpen, zomaar, zonder dat hij daar speciaal moeite voor hoefde te doen. Maar ik wilde het van mijn man. Ik wilde mijn man niet in de steek te laten, omruilen voor iemand anders. We moesten het gewoon samen oplossen. Het moest en zou lukken en ik zou het echt niet zomaar opgeven. Maar het is niet gelukt. Het feit dat ik verliefd was geworden op iemand anders, was waarschijnlijk een zodanig groot verraad dat mijn man daar nooit echt voorbij heeft kunnen kijken. En ja, ik werd gestraft, en deze keer wist ik donders goed waarvoor en ik deed mijn stinkende best om het goed te maken. Maar - ik weet dat er geen excuus voor is - altijd was mijn vriend daar die de straf eigenlijk dragelijk maakte. En zo kwam ik in de situatie dat ik wist wat ik wilde, maar dat niet meer voelde zoals vroeger. In een dikke knoop met mezelf.
Ik probeer het nu allemaal te accepteren. Maar dat is zo moelijk. Je vergelijking met afkicken van een verslaving klopt voor mij (denk ik, ik heb nooit een andere verslaving gehad). Of misschien is het meer nog als een Siamese tweeling die zijn andere helft kwijt is. En ik weet dat hij zich ook zo voelt. En ik vind het erg moeilijk te aanvaarden dat we dan niet proberen te redden wat er te redden valt. Misschien kan hij niet langer mijn alles zijn. Maar niks?
Ik heb nu een andere man. En het gaat zo vanzelf. Ik hoef mezelf geen geweld aan te doen, hij vindt mij leuk zoals ik ben. Ik vind hem ook leuk zoals hij is. Met zijn onhebbelijkheden en rafelrandjes.
dinsdag 31 december 2019 om 14:10
Elise,
Hou toch eens op joh..
Wat een ander al schreef, ga voor jezelf leven, niet voor je man of vriend.
Zet ze een jaar de deur uit en zoek hulp, ga echt aan jezelf werken.
Kijk dan wat er over is gebleven.
Bouw een leven op waarin mensen een aanvulling voor je zijn en geen invulling.
Gelukkig Nieuwjaar alvast.
Hou toch eens op joh..
Wat een ander al schreef, ga voor jezelf leven, niet voor je man of vriend.
Zet ze een jaar de deur uit en zoek hulp, ga echt aan jezelf werken.
Kijk dan wat er over is gebleven.
Bouw een leven op waarin mensen een aanvulling voor je zijn en geen invulling.
Gelukkig Nieuwjaar alvast.
