Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 11 maart 2020 om 07:43
Ik neig er ook steeds meer naar om mezelf daartegen te bechermen.spell68 schreef: ↑10-03-2020 20:34Zo'n verschrikkelijke dooddoener. Mensen komen niet uit hun comfort zone, omdat ze er op dat moment geen behoefte aan hebben. Als ik nu te horen krijg dat ik op een podium moet gaan staan, omdat ik daardoor uit mijn comfort zone kom, dan hebben we toch een probleem.
Ik heb immers niet voor niets een baan, waar ik dat juist niet hoef te doen.
Zelfde geldt voor persoonlijke ontwikkeling. Je persoonlijk ontwikkelen om je persoonlijk te ontwikkelen is totaal zinloos. Je komt er nergens mee, immers je moet wel een richting hebben waar je naar toe wil en meestal, doe je dat, omdat je daar een probleem in je leven wil verhelpen.
Het is gewoon een mode dingetje.
Heb het wel gedaan hoor in het verleden ; cursus spreken, presentaties houden. Maar er is eerlijk gezegd niets dat zo erg aan mijn levensplezier. geeft als het geven van een presentatie of spreken in het openbaar voor een groot publiek. Het kan oprecht weken van tevoren al mijn dagen verzieken en leiden tot enorme stress-buien.
Ik werk in de bankensector en eerlijk gezegd is de voortdurend aanwezige mogelijkheid dat je opeens gevraagd wordt om een presentatie te geven juist de reden dat ik altijd tegen een burn-out aan zit. Ik heb vrij productie-matig werk, en daar ben ik ook goed in. Als ik gewoon zou weten dat ik niet voor (grote) groepen word gezet om te spreken, dan ga ik 10 x meer fluitend naar het werk. Het past gewooon niet bij mij als introvert.
woensdag 11 maart 2020 om 08:29
Wil het topic niet kapen, maar wil nog even iets kwijt...
Volgende week begin ik aan mijn nieuwe baan, en ik voel me zo... angstig. Alsof ik aan iets begin dat ''niet goed'' is.. Opeens heb ik ook spijt dat ik mijn vorige baan heb opgezegd...
In oktober jl. kreeg ik. een auto-ongeluk, waardoor ik twee weken thuis heb gezeten. In die twee weken is, zonder dat ik het eigenlijk besefte, het zaadje geplant voor een hele leuke, fijne periode. In november heb ik twee steden-tripjes gemaakt. 1 met mijn beste (en enige echte) vriendin, de andere met mijn vader. Heel fijn. Daarna begon een beetje de kerst/sinterklaas periode, waarin ik 12 dagen vrij had genomen. En in januari deed ik die verre reis met mijn zus.
De afgelopen drie maanden heb ik dus zo veel tijd doorgebracht met mensen die mij écht lief zijn, en ben ik voor mijn gevoel zo dicht bij mijzelf gekomen. En dan krijg ik dus een knoop in mijn maag, dat ''het'' volgende week allemaal weer begint, en dan nog wel 5 dagen in de week i.p.v. de voormalige 4 : elke dag pauze houden met collega's die ik nauwelijks ken, sociaal voorkomend gedrag, en alles wat erbij hoort. Ik heb ook wel het idee dat het nieuwe bedrijf iets formeler is dan mijn vorige. Dit ook wel getuige het feit dat ik zakelijk gekleed moet, terwijl ik op mijn vorige baan gewoon als ''mezelf'' mocht komen..
Ik wil dit helemaal niet. Ik wil gewoon dingen doen die ik leuk vind, in de kleren die ik leuk vind met de mensen die ik leuk vind, zodat ik mezelf fijn en op mijn gemak voel.
Volgende week begin ik aan mijn nieuwe baan, en ik voel me zo... angstig. Alsof ik aan iets begin dat ''niet goed'' is.. Opeens heb ik ook spijt dat ik mijn vorige baan heb opgezegd...
In oktober jl. kreeg ik. een auto-ongeluk, waardoor ik twee weken thuis heb gezeten. In die twee weken is, zonder dat ik het eigenlijk besefte, het zaadje geplant voor een hele leuke, fijne periode. In november heb ik twee steden-tripjes gemaakt. 1 met mijn beste (en enige echte) vriendin, de andere met mijn vader. Heel fijn. Daarna begon een beetje de kerst/sinterklaas periode, waarin ik 12 dagen vrij had genomen. En in januari deed ik die verre reis met mijn zus.
De afgelopen drie maanden heb ik dus zo veel tijd doorgebracht met mensen die mij écht lief zijn, en ben ik voor mijn gevoel zo dicht bij mijzelf gekomen. En dan krijg ik dus een knoop in mijn maag, dat ''het'' volgende week allemaal weer begint, en dan nog wel 5 dagen in de week i.p.v. de voormalige 4 : elke dag pauze houden met collega's die ik nauwelijks ken, sociaal voorkomend gedrag, en alles wat erbij hoort. Ik heb ook wel het idee dat het nieuwe bedrijf iets formeler is dan mijn vorige. Dit ook wel getuige het feit dat ik zakelijk gekleed moet, terwijl ik op mijn vorige baan gewoon als ''mezelf'' mocht komen..
Ik wil dit helemaal niet. Ik wil gewoon dingen doen die ik leuk vind, in de kleren die ik leuk vind met de mensen die ik leuk vind, zodat ik mezelf fijn en op mijn gemak voel.
woensdag 11 maart 2020 om 09:16
Ik vind het wel interessant hoe jullie hierover praten. De maatschappij zegt dat je je ''moet ontwikkelen'', maar waarom moet dat? Waarom is er zo'n taboe op een veilig en comfortabel leven? Waarom moet de economie altijd maar groeien en willen we altijd meer?
Eerlijk gezegd had ik gewild dat mijn levenspad meer had geleken op dat van mijn moeder. Ik werd geboren toen mijn moeder 29 was, mijn zus toen zij 31 was en mijn jongste broertje toen ze 33 was. Mijn moeder en ik lijken qua karakter erg op elkaar, zij is ook en echte introvert. We woonden in een fijn dorp met veel natuur, opa en oma, ooms en tantes, woonden allemaal op een steenworp afstand.
Mijn moeder genoot gewoon van het zorgen voor ons, zorgen dat er lekkere broodjes waren als we terugkwamen uit school. Voor haar eigen ouders zorgen, boodschappen, koken, huishouden... En toen wij wat ouder werden, pakte ze haar baan in de thuiszorg weer op, wat ze nu (ze is de zestig inmiddels gepasseerd) ook nog zo'n 20 uur per week doet...
Ik vind het vaak jammer dat in onze maatschappij wordt neergekeken op mensen die zo leven. Er wordt je meteen in de schoenen geschoven dat je ''een klein wereldje'' hebt, terwijl mijn moeder altijd veel leest en altijd het nieuws goed volgt.... Maar wat ze volgens mij altijd heel handig heeft gedaan is haar leven zodanig inrichten dat je zo weinig mogelijk te maken krijgt met al die paniekerige, gehaaste en hebberige mensen voor wie het nooit genoeg is... Helaas ben ik (nog) alleen, hoog opgeleid en rusten er allerlei verwachtingen op mijn schouders...
Eerlijk gezegd had ik gewild dat mijn levenspad meer had geleken op dat van mijn moeder. Ik werd geboren toen mijn moeder 29 was, mijn zus toen zij 31 was en mijn jongste broertje toen ze 33 was. Mijn moeder en ik lijken qua karakter erg op elkaar, zij is ook en echte introvert. We woonden in een fijn dorp met veel natuur, opa en oma, ooms en tantes, woonden allemaal op een steenworp afstand.
Mijn moeder genoot gewoon van het zorgen voor ons, zorgen dat er lekkere broodjes waren als we terugkwamen uit school. Voor haar eigen ouders zorgen, boodschappen, koken, huishouden... En toen wij wat ouder werden, pakte ze haar baan in de thuiszorg weer op, wat ze nu (ze is de zestig inmiddels gepasseerd) ook nog zo'n 20 uur per week doet...
Ik vind het vaak jammer dat in onze maatschappij wordt neergekeken op mensen die zo leven. Er wordt je meteen in de schoenen geschoven dat je ''een klein wereldje'' hebt, terwijl mijn moeder altijd veel leest en altijd het nieuws goed volgt.... Maar wat ze volgens mij altijd heel handig heeft gedaan is haar leven zodanig inrichten dat je zo weinig mogelijk te maken krijgt met al die paniekerige, gehaaste en hebberige mensen voor wie het nooit genoeg is... Helaas ben ik (nog) alleen, hoog opgeleid en rusten er allerlei verwachtingen op mijn schouders...
woensdag 11 maart 2020 om 10:44
Jij vraagt je af waarom je buiten je comfort zone zou moeten treden en ik zeg dat ik dat ook een dooddoener vindt en dat raakt jou?Spike76 schreef: ↑10-03-2020 22:15spell68,
Heb best wel een vervelend gevoel bij je opmerking mbt 'verschrikkelijke dooddoener'.
Merk dat mij dit mij op de ene of andere manier wel degelijk raakt.
Ik heb mijn best gedaan om zo goed en inhoudelijk mogelijk te reageren en dan lijk jij dit vervolgens af te doen als een 'verschrikkelijke dooddoener'
Ieder heeft zijn eigen mening en dat wil ik ook gerust respecteren.
Het komt echter best hard en haast wat diskwalificerend op me over, hoe je reageert op mijn reactie (op het bericht van You gotta be tough).
Ik baal erg van je manier van reageren.
Ik weet niet wat jij uit mijn bericht haalt, maar als dit al zo negatief en als een persoonlijke aanval interpreteert dan heb je toch echt een heel groot probleem in je leven.
Het lijkt me echt heel erg om zo door het leven te moeten gaan en ik hoop voor je dat je wat weerbaarder wordt. Sterkte iig.
woensdag 11 maart 2020 om 11:07
Ik had het idd over die HR manager, maar hoe iemand iets interpreteert dat zegt veel over de persoon.You_gotta_be_tough schreef: ↑11-03-2020 07:24@ spike : volgens mij bedoelt spell dat de reactie van de HR figuur/manager een dooddoener is? Althans zo begrijp ik het.
@ spell : Au, ik kan me voorstellen dat dit wel even écht pijn doet. Niet om het er nog even in te wrijven, maar dat is dan ook wel normaal denk ik, dat je daar zo van baalt. Verder knap dat jij zo in het hier/nu leeft, ik vind dat heel moeilijk. Lees momenteel veel over mindfullness etc. maar vind het alsnog moeilijk.
Gedeeltelijk vind ik het ook fijn om me terug te trekken in mijn gedachtenwereld. Op de 1 of andere manier ervaar ik de wereld vaak als eng/gevaarlijk, en door heel diep in mijn gevoel/herinneringen te gaan (wat soms ook richting ''zwelgen'' gaat), voel ik me als onder een veilige, warme deken. Maar helemaal gezond is het niet.
Anderzijds duurt het bij mij ook véél langer om iets te verwerken denk ik. Die verre/lange reis is inmiddels al bijna een maand geleden, maar ik ben er nog steeds door overweldigd. Nog steeds aan het verwerken, nog steeds vaak op google maps aan het kijken en dan denken : wow een maand geleden was ik gewoon nog daar. Terwijl mijn reisgenoot volgens mij al na een dag weer verder ging met haar leven en het al lang een plekje heeft gegeven in de categorie ''mooie herinneringen''.
Nu is het ook wel zo dat ik nog behoorlijk zoekende ben in het leven, zowel qua baan, qua vriendschappen, qua vrijetijdsinvulling.
Een nieuwe reis zou een hoop helpen. Eigenlijk zou ik volgend jaar januari weer terug willen naar hetzelfde land, omdat ik nog niet alles heb gezien. Aan de andere kant kan mijn reisgenoot dan niet mee, en zal ik waarschijnlijk alleen gaan. En ik weet nu al dat ik dan constant met een knoop in mijn maag zal zitten, denkend aan deze, recent afgelopen, reis... En dat ik dan allemaal plekken ga opzoeken en ga denken : ik weet nog hoe ik hier samen met mijn reisgenoot ook was vorig jaar, en dat het dan bijna zal aanvoelen als rouwen.
Jemig, ik zou willen dat ik gewoon eens wat nuchterder was in mijn denkpatronen.
Ach het is maar geld he. En ik zoek ook een balans in mijn leven merk ik nu. Ik heb die spanning nodig, maar dat zorgt ook dat ik qua kennis een goede belegger ben, maar in de uitvoering minder.
Ik heb al heel veel geleerd, maar, omdat ik buiten trainen ook niet veel te doen heb in mijn leven, heb ik de neiging om constant te kijken naar de koersen. Dat geeft een gevoel van FOMO. Ik vind het moeilijk om dat los te laten. Veel andere mensen hebben dat met social media en/of hun telefoon en daar heb ik het totaal niet.
Verder weet ik voor mijn gevoel alles al over de onderwerpen die ik interessant vind en ik ben niet iemand die iets gaat doen om maar bezig te zijn.
Ik denk dat de beste oplossing voor mij is om te beleggen met de 500 euro die ik uiteindelijk over had en het met kleine bedragen te doen en het geleerde in de praktijk te brengen. Dan kost het me niet teveel en kan ik toch doen wat ik leuk vind.
Het lijkt wel of jij hetzelfde heb ik als ik, maar dat jouw FOMO zich juist uit in de angst om je ervaringen niet volledig te beleven en dat je er daardoor in blijft hangen. Als ik nu op vakantie ga en ik kom thuis dan ben ik het alweer vergeten. Ik vorm dus eigenlijk nauwelijks herinneringen, het is allemaal feitelijk en met weinig emotionele connectie. Misschien blijf jij erin hangen, omdat als je hetzelfde zou doen als ik je dus geen emotionele connecties maakt met je ervaringen en je bang bent een ervaring te laten vervagen en dus ook de connectie?
Heb je bij nieuwe dingen dan ook het idee dat het moet gaan opboksen met je emotionele binding met ervaringen in het verleden?
Ik denk dat mindfulness en zo op zich niet echt helpen. Jij zult nooit zoals ik worden en ik als jij en als je dat gaat proberen dan ga je eigenlijk uit je comfortzone treden, dat lukt ook maar tot op een bepaalde hoogte, omdat je dingen gaat doen die jou als persoon niet reflecteren,
Ik denk dat het hoogste waar we naar kunnen streven, is om voor onszelf een manier te vinden, waardoor we het minst last hebben van onze eigen tekortkomingen.
woensdag 11 maart 2020 om 11:13
Dat van die stress buien herken ik wel. Het is nu minder dan vroeger op school, maar dan sliep ik dagen niet.You_gotta_be_tough schreef: ↑11-03-2020 07:43Ik neig er ook steeds meer naar om mezelf daartegen te bechermen.
Heb het wel gedaan hoor in het verleden ; cursus spreken, presentaties houden. Maar er is eerlijk gezegd niets dat zo erg aan mijn levensplezier. geeft als het geven van een presentatie of spreken in het openbaar voor een groot publiek. Het kan oprecht weken van tevoren al mijn dagen verzieken en leiden tot enorme stress-buien.
Ik werk in de bankensector en eerlijk gezegd is de voortdurend aanwezige mogelijkheid dat je opeens gevraagd wordt om een presentatie te geven juist de reden dat ik altijd tegen een burn-out aan zit. Ik heb vrij productie-matig werk, en daar ben ik ook goed in. Als ik gewoon zou weten dat ik niet voor (grote) groepen word gezet om te spreken, dan ga ik 10 x meer fluitend naar het werk. Het past gewooon niet bij mij als introvert.
Kun je het niet bespreekbaar maken met je leidinggevende? Ik heb dat wel gedaan. Ik heb aangegeven waar ik heel erg goed in ben en waar niet. En dat het voor ons beide denk ik prettiger is om mij "in mijn kracht te laten werken", Een jeukterm, maar het werkt wel.
Ik heb gezegd dat mijn kwaliteit van back office werk van hoog niveau is, maar dat qua presentaties op zijn meest middelmatig is en dat daar niemand iets aan heeft. Was ie het uiteindelijk helemaal mee eens, dus dat legt ie niet meer bij mij neer.
Ironisch is dat ik op zich wel kan presenteren, maar ik moet volledig op mijn gemak zijn met mijn kennis over het onderwerp.
woensdag 11 maart 2020 om 11:39
Ik vind "jezelf ontwikkelen" ook een jeukterm. Dat begint op de basisschool al. Je moet steeds nieuwe dingen leren, krijgt constant met veranderingen te maken. En dat is nou juist waar ik veel moeite mee had/heb. Was ik het geleerde eindelijk gewend, kwam er weer wat nieuws. Ik heb aan sommige klasgenoten en leerkrachten goede herinneringen, die ik eindeloos in mijn hoofd kan afspelen. Maar het schoolleven zelf vond ik vreselijk. Het moeten presteren.
Ik weet nog dat mijn opa minachtend reageerde toen ik van HAVO naar MAVO ging. "Je moet in het leven vooruit gaan, niet achteruit." Maar dat komt waarschijnlijk omdat hij het zelf niet breed had vroeger.
Mijn oom en vader zijn nogal voor status. Ze zeiden dat als je later in een Volkswagen wilt rijden je beter een bepaald niveau kan leren. Of met een hoger salaris je wel naar Egypte op vakantie kon en anders hooguit in eigen land. Maar ik geef geen zier om dure auto's of verre vakanties.
Mijn kennis (voorheen een vriendin) zei laatst ook dat ik zo'n klein wereldje heb. Steeds vragen wat ik doe met elke middag vrij. Ze snapt niet waarom zo weinig weg ga. Ze wil zelf steeds onder veel mensen zijn en veel weg gaan. Tja, ik niet.
Ik weet nog dat mijn opa minachtend reageerde toen ik van HAVO naar MAVO ging. "Je moet in het leven vooruit gaan, niet achteruit." Maar dat komt waarschijnlijk omdat hij het zelf niet breed had vroeger.
Mijn oom en vader zijn nogal voor status. Ze zeiden dat als je later in een Volkswagen wilt rijden je beter een bepaald niveau kan leren. Of met een hoger salaris je wel naar Egypte op vakantie kon en anders hooguit in eigen land. Maar ik geef geen zier om dure auto's of verre vakanties.
Mijn kennis (voorheen een vriendin) zei laatst ook dat ik zo'n klein wereldje heb. Steeds vragen wat ik doe met elke middag vrij. Ze snapt niet waarom zo weinig weg ga. Ze wil zelf steeds onder veel mensen zijn en veel weg gaan. Tja, ik niet.
woensdag 11 maart 2020 om 11:52
Ik heb dit topic weleens vluchtig voorbij zien komen, maar nooit mee geschreven.
Ik durf het ook bijna niet omdat ik misschien dingen ga zeggen die helemaal niks met dit topic te maken hebben
Ik ben best wel sociaal als ik dat over mezelf mag zeggen.
Maar als er bijvoorbeeld iemand op visite is hoop ik dat diegene echt wel voor een uur of 8 's avond weg is zodat ik nog wat aan mijn avond is. Ik heb een vriendin die rond 19.00 uur komt en pas rond 21.30 weg gaat. En om eerlijk te zijn kijk ik haar dan vaak weg.
Zo ben ik 3 weken geleden verhuist en heb tot nu toe alleen met de bovenburen gesproken, zij gingen weg en mijn deur stond toevallig open. Nu moet ik wel zeggen dat mijn pa die toen bij me was het gesprek is begonnen.
Als ik iemand ken prima, maar ik ben gewoon niet zo goed in dat kennissmaken.
De laatste anderhalve week begin ik me daar toch zorgen om te maken, wat buren niet van me zullen denken omdat ik me nog niet heb voorgesteld
Ik heb een open keuken, wel heb ik plakfolie op het keukenraam, maar dat is met ''strepen'' er tussen waar je door kunt kijken. Als je voor mijn voortuin staat/loopt kun je me dus zien koken. En omdat ik me bekeken voel op die momenten doe ik lekker al rond 16.00 uur het rolgordijn in de keuken dicht. Ik wil ongestoord mijn ding kunnen doen.
Als laatste ben ik de laatste tijd helemaal in to the podcasts. Ik begin dan ook het liefst met luisteren als ik thuis kom (via oortjes. En dan ook vooral 's avonds om me af te sluiten van de geluiden van buren)
Maar goed: oortjes + dat ik gedeeltelijk doof ben maakt dat ik ''afgesloten'' ben van de buitenwereld als ik die dingen in heb.
Wat ik me dus gisteren serieus heb bedacht is dat als ik ooit een pakje aanneem voor buren ik dat dus NIET kan doen. Hierbij komt ook nog dat de meeste overdag werken en ik 's avonds liever de deur niet open doe als ik niemand verwacht. Maar met een pakje is dat dus misschien anders en MOET je wel omdat diegene anders nooit z'n pakje krijgt?
Sorry voor de lange tekst, had ik zelf ook niet verwacht
Ik durf het ook bijna niet omdat ik misschien dingen ga zeggen die helemaal niks met dit topic te maken hebben
Ik ben best wel sociaal als ik dat over mezelf mag zeggen.
Maar als er bijvoorbeeld iemand op visite is hoop ik dat diegene echt wel voor een uur of 8 's avond weg is zodat ik nog wat aan mijn avond is. Ik heb een vriendin die rond 19.00 uur komt en pas rond 21.30 weg gaat. En om eerlijk te zijn kijk ik haar dan vaak weg.
Zo ben ik 3 weken geleden verhuist en heb tot nu toe alleen met de bovenburen gesproken, zij gingen weg en mijn deur stond toevallig open. Nu moet ik wel zeggen dat mijn pa die toen bij me was het gesprek is begonnen.
Als ik iemand ken prima, maar ik ben gewoon niet zo goed in dat kennissmaken.
De laatste anderhalve week begin ik me daar toch zorgen om te maken, wat buren niet van me zullen denken omdat ik me nog niet heb voorgesteld
Ik heb een open keuken, wel heb ik plakfolie op het keukenraam, maar dat is met ''strepen'' er tussen waar je door kunt kijken. Als je voor mijn voortuin staat/loopt kun je me dus zien koken. En omdat ik me bekeken voel op die momenten doe ik lekker al rond 16.00 uur het rolgordijn in de keuken dicht. Ik wil ongestoord mijn ding kunnen doen.
Als laatste ben ik de laatste tijd helemaal in to the podcasts. Ik begin dan ook het liefst met luisteren als ik thuis kom (via oortjes. En dan ook vooral 's avonds om me af te sluiten van de geluiden van buren)
Maar goed: oortjes + dat ik gedeeltelijk doof ben maakt dat ik ''afgesloten'' ben van de buitenwereld als ik die dingen in heb.
Wat ik me dus gisteren serieus heb bedacht is dat als ik ooit een pakje aanneem voor buren ik dat dus NIET kan doen. Hierbij komt ook nog dat de meeste overdag werken en ik 's avonds liever de deur niet open doe als ik niemand verwacht. Maar met een pakje is dat dus misschien anders en MOET je wel omdat diegene anders nooit z'n pakje krijgt?
Sorry voor de lange tekst, had ik zelf ook niet verwacht
woensdag 11 maart 2020 om 12:34
Nou dat valt reuze mee hoor.spell68 schreef: ↑11-03-2020 10:44Jij vraagt je af waarom je buiten je comfort zone zou moeten treden en ik zeg dat ik dat ook een dooddoener vindt en dat raakt jou?
Ik weet niet wat jij uit mijn bericht haalt, maar als dit al zo negatief en als een persoonlijke aanval interpreteert dan heb je toch echt een heel groot probleem in je leven.
Het lijkt me echt heel erg om zo door het leven te moeten gaan en ik hoop voor je dat je wat weerbaarder wordt. Sterkte iig.
Dat zijn jouw woorden.
Zo is erg is mijn leven absoluut niet.
En ik vind dit wederom een hele nare en respectloze reactie van jou.
Je vind jezelf blijkbaar erg interessant en alwetend en je komt er cynisch ern zelfs arrogant over op deze manier.
Erg jammer.
Ik laat het hier verder bij.
woensdag 11 maart 2020 om 13:37
Ik ben zelf ook een echte introvert. Bij mij werk hoort helaas ook een groot deel communicatie met collega's en klanten, maar bij mijn laatste sollicitatie heb ik (na het lezen van een boekje over solliciteren voor introverten) besloten om het gewoon te benoemen. Had ik meteen een goed onderwerp voor de te verwachten vraag over mijn minpunten en het geeft blijk van zelfkennis.
Wel jammer dat introversie snel wordt verward met verlegen zijn en niets durven. Oke, mannen versieren is me een brug te ver, maar verder durf en doe ik juist ontzettend veel!
Als ik mezelf dan vergelijk met mijn extraverte moeder die vaak de hele dag maar in d'r uppie thuiszit omdat ze geen hobby's heeft terwijl ik zoveel interesses heb en overal heen ga (ja, dus ook buiten de comfortzone), dan kom ik er toch beter vanaf.
Wel jammer dat introversie snel wordt verward met verlegen zijn en niets durven. Oke, mannen versieren is me een brug te ver, maar verder durf en doe ik juist ontzettend veel!
Als ik mezelf dan vergelijk met mijn extraverte moeder die vaak de hele dag maar in d'r uppie thuiszit omdat ze geen hobby's heeft terwijl ik zoveel interesses heb en overal heen ga (ja, dus ook buiten de comfortzone), dan kom ik er toch beter vanaf.
donderdag 12 maart 2020 om 06:48
Vintagejurk, goed dat je dat hebt benoemd. Verwacht je dan ook dat er in enige mate rekening mee gehouden wordt. of?
Ik begin ook binnenkort aan een nieuwe baan. Het is ongeveer hetzelfde werk als ik hiervoor deed, alleen was die eerdere baan een baan van 36 uur, verdeeld over 4 werkdagen. Dit is een baan van 40 uur, verdeeld over (in beginsel) 5 werkdagen.
Ook kon ik bij die eerste baan meestal wel 1 dag in de week thuis werken, dat schijnt nu lastiger te worden. Eerlijk gezegd vraag ik me nu soms wel een beetje af : wat heb ik gedaan?! Die andere baan werd me een beetje té veilig, en ik vond dat ongezond voor iemand van begin 30. Bovendien begon ik al tot één van de langst-zittenden te behoren, en dan krijg je ook zo'n naam. zeg maar.
Maar aan de andere kant verliepen die weekjes wel heerlijk. Ik had ook het volledige vertrouwen van mijn manager, dat moet je nu weer opnieuw opbouwen. Soms denk ik : heb ik niet te veel naar mijn ego geluisterd... Voor mij als introvert was het eigenlijk best een fijne baan.
Ik begin ook binnenkort aan een nieuwe baan. Het is ongeveer hetzelfde werk als ik hiervoor deed, alleen was die eerdere baan een baan van 36 uur, verdeeld over 4 werkdagen. Dit is een baan van 40 uur, verdeeld over (in beginsel) 5 werkdagen.
Ook kon ik bij die eerste baan meestal wel 1 dag in de week thuis werken, dat schijnt nu lastiger te worden. Eerlijk gezegd vraag ik me nu soms wel een beetje af : wat heb ik gedaan?! Die andere baan werd me een beetje té veilig, en ik vond dat ongezond voor iemand van begin 30. Bovendien begon ik al tot één van de langst-zittenden te behoren, en dan krijg je ook zo'n naam. zeg maar.
Maar aan de andere kant verliepen die weekjes wel heerlijk. Ik had ook het volledige vertrouwen van mijn manager, dat moet je nu weer opnieuw opbouwen. Soms denk ik : heb ik niet te veel naar mijn ego geluisterd... Voor mij als introvert was het eigenlijk best een fijne baan.
donderdag 19 maart 2020 om 13:16
Hoe is het hier met iedereen?
Zien jullie het sociale gedoe ook als het enigste positieve van dit hele corona gedoe? Geen verplichte verjaardagen, feestjes, visite of wat dan ook? Hier al 2 verjaardagen die afgezegd zijn waar ik enorm tegen op zag maar normaal gesproken niet onderuit kwam. Personeelsuitje is ook verzet naar dit najaar.
Schoonouders komen niet om de haverklap (onverwachts) langs.
Goed, dat weegt natuurlijk niet op tegen de rest. (dan maar liever sociale dingetjes als dit kl*te virus er maar niet was) Maar als ik dan toch iets positiefs moet noemen
Campercamping, hoe is het met je nieuwe baan of is dat ook veranderd door corona?
Zien jullie het sociale gedoe ook als het enigste positieve van dit hele corona gedoe? Geen verplichte verjaardagen, feestjes, visite of wat dan ook? Hier al 2 verjaardagen die afgezegd zijn waar ik enorm tegen op zag maar normaal gesproken niet onderuit kwam. Personeelsuitje is ook verzet naar dit najaar.
Schoonouders komen niet om de haverklap (onverwachts) langs.
Goed, dat weegt natuurlijk niet op tegen de rest. (dan maar liever sociale dingetjes als dit kl*te virus er maar niet was) Maar als ik dan toch iets positiefs moet noemen
Campercamping, hoe is het met je nieuwe baan of is dat ook veranderd door corona?
donderdag 19 maart 2020 om 13:46
Ik vind het stiekem wel even fijn dat al die verplichtingen er nu niet zijn. Ik had over 2 weken eigenlijk een verjaardag maar diegene zit in een risico-gebied dus daar kom ik de komende weken niet.
Ik heb pas in mei wat verjaardagen en een concert op de planning, en hopelijk ook een stedentrip. Maar we zien tegen die tijd wel hoe het ervoor staat.
Ik heb pas in mei wat verjaardagen en een concert op de planning, en hopelijk ook een stedentrip. Maar we zien tegen die tijd wel hoe het ervoor staat.
woensdag 25 maart 2020 om 20:28
Hoe vergaat het jullie in deze Corona-tijden? Veel moeite dat dingen niet kunnen of valt het mee?
Zelf vermaak ik mij goed, ondanks dat ik nu hele weken thuis ben. Als ik zo om mij heen hoor lijken veel mensen daar problemen mee te hebben. Ondanks dat ik het gezellig vind om collega's te zien, heb ik er geen enkele moeite mee. Ik vlieg niet bepaald tegen de muren op.
Winkelen deed ik niet veel, dus dat ik mis ik niet erg.
Waar ik het erg voor vind zijn de ouderen, die vaak geen bezoek meer ontvangen. Dat lijkt me echt eenzaam.
Zelf vermaak ik mij goed, ondanks dat ik nu hele weken thuis ben. Als ik zo om mij heen hoor lijken veel mensen daar problemen mee te hebben. Ondanks dat ik het gezellig vind om collega's te zien, heb ik er geen enkele moeite mee. Ik vlieg niet bepaald tegen de muren op.
Winkelen deed ik niet veel, dus dat ik mis ik niet erg.
Waar ik het erg voor vind zijn de ouderen, die vaak geen bezoek meer ontvangen. Dat lijkt me echt eenzaam.
woensdag 1 april 2020 om 10:46
Hallo iedereen
Ik ben nu ook al 1.5 week thuis. Werkloos door Corona. Zoals hierboven al door Blijenvrij gezegd heb ik hier absoluut geen probleem mee. Ik ben het gewend om alleen te zijn. Het is mooi weer, ik ga wandelen met de hond, fietsen, en zit thuis mijn ding te doen. Eigenlijk voelt dit aan als vakantie! Gelukkig maar want vele anderen lopen tegen de muren op.
Het enige wat wel van mijn hart moet is het volgende. Gisteren was ik jarig, en ik heb van niemand, maar dan ook van niemand van mijn vrienden een berichtje of dergelijke gehad. Een whatsapp van mijn ouders en broer, een berichtje van een tante en mijn oom heeft gebeld. Van mijn beste vriendin heb ik gisteren helemaal niks gehoord, ook niet van andere vrienden of kennissen waarmee ik toch nauw contact heb. Gisteren belde een collega me ineens op, ik dacht dat ze belde om me proficiat te wensen, maar uiteindelijk belde ze zomaar eens, omdat ze zich verveelde. Ik vind dit zeer, maar dan ook zeer jammer! Dit geeft me dan ook het gevoel dat ik er alleen voor sta en dat uiteindelijk niemand iets met me inzit.
Als mijn beste vriendin jarig is stuur ik altijd een berichtje of bel ik haar. Vorig jaar heb ik zelfs bloemen laten bezorgen bij haar thuis.
Nu ben ik ook niet de persoon die in het middelpunt van de belangstelling wil staan met toeters en bellen en verrassingsfeestjes zijn de hel voor mij (gelukkig mag dit nu niet). Maar een simpel smsje of een belletje?
Ik had ook geen kaartjes in de bus, vandaag ook niet.
Dit bevestigd alleen maar dat mensen enorm egoistisch zijn en zich niks van een ander aantrekken. Het is niet zo dat ze het nu te druk hebben denk ik dan, want niemand van hun werkt in de zorg.
Zeer jammer en op deze manier heel blij dat de dag voorbij is.
Ik ben nu ook al 1.5 week thuis. Werkloos door Corona. Zoals hierboven al door Blijenvrij gezegd heb ik hier absoluut geen probleem mee. Ik ben het gewend om alleen te zijn. Het is mooi weer, ik ga wandelen met de hond, fietsen, en zit thuis mijn ding te doen. Eigenlijk voelt dit aan als vakantie! Gelukkig maar want vele anderen lopen tegen de muren op.
Het enige wat wel van mijn hart moet is het volgende. Gisteren was ik jarig, en ik heb van niemand, maar dan ook van niemand van mijn vrienden een berichtje of dergelijke gehad. Een whatsapp van mijn ouders en broer, een berichtje van een tante en mijn oom heeft gebeld. Van mijn beste vriendin heb ik gisteren helemaal niks gehoord, ook niet van andere vrienden of kennissen waarmee ik toch nauw contact heb. Gisteren belde een collega me ineens op, ik dacht dat ze belde om me proficiat te wensen, maar uiteindelijk belde ze zomaar eens, omdat ze zich verveelde. Ik vind dit zeer, maar dan ook zeer jammer! Dit geeft me dan ook het gevoel dat ik er alleen voor sta en dat uiteindelijk niemand iets met me inzit.
Als mijn beste vriendin jarig is stuur ik altijd een berichtje of bel ik haar. Vorig jaar heb ik zelfs bloemen laten bezorgen bij haar thuis.
Nu ben ik ook niet de persoon die in het middelpunt van de belangstelling wil staan met toeters en bellen en verrassingsfeestjes zijn de hel voor mij (gelukkig mag dit nu niet). Maar een simpel smsje of een belletje?
Ik had ook geen kaartjes in de bus, vandaag ook niet.
Dit bevestigd alleen maar dat mensen enorm egoistisch zijn en zich niks van een ander aantrekken. Het is niet zo dat ze het nu te druk hebben denk ik dan, want niemand van hun werkt in de zorg.
Zeer jammer en op deze manier heel blij dat de dag voorbij is.
woensdag 1 april 2020 om 13:39
Wat jammer Mandarijntje1! Zou dat ook wel pijnlijk vinden 
Ik denk inderdaad dat veel mensen vooral op zichzelf gericht zijn. Niet altijd puur egoïsme misschien, maar op zijn minst in beslag genomen door alle dagelijkse dingen.
En nog gefeliciteerd natuurlijk!!
Hier ook geen moeite met het thuis zijn. Ben wel naar mijn ouders gegaan. Want echt wekenlang alleen thuis zijn zou ik toch wel heftig vinden, omdat sport en werk stil liggen.
Maar de rust op straat vind ik heerlijk, hoewel ik natuurlijk ook niet vergeet dat de aanleiding daarvoor wel heel rot is. Ben vrij gevoelig voor prikkels en laad nu op.
Ik denk inderdaad dat veel mensen vooral op zichzelf gericht zijn. Niet altijd puur egoïsme misschien, maar op zijn minst in beslag genomen door alle dagelijkse dingen.
En nog gefeliciteerd natuurlijk!!
Hier ook geen moeite met het thuis zijn. Ben wel naar mijn ouders gegaan. Want echt wekenlang alleen thuis zijn zou ik toch wel heftig vinden, omdat sport en werk stil liggen.
Maar de rust op straat vind ik heerlijk, hoewel ik natuurlijk ook niet vergeet dat de aanleiding daarvoor wel heel rot is. Ben vrij gevoelig voor prikkels en laad nu op.
woensdag 1 april 2020 om 13:57
Wat vervelend Mandarijntje 
Ik werk als thuishulp en heb wel werk gelukkig, al is het wel minder. Cliënten die verkouden zijn, mogen wij niet naartoe. Verzorgingstehuizen zijn gesloten.
Vanmorgen gewerkt, en gisteren ook de hele dag.
Al is het wel een vreemde situatie hoor. Op straat is het rustig, maar toen ik vanmorgen boodschappen ging doen leek het wel een mierennest op de parkeerplaats. Heel druk met auto's.
Ik ben de hele week al wat vermoeid. Mijn hele ritme is door de war. Zal blij zijn als deze situatie over is.
Ik werk als thuishulp en heb wel werk gelukkig, al is het wel minder. Cliënten die verkouden zijn, mogen wij niet naartoe. Verzorgingstehuizen zijn gesloten.
Vanmorgen gewerkt, en gisteren ook de hele dag.
Al is het wel een vreemde situatie hoor. Op straat is het rustig, maar toen ik vanmorgen boodschappen ging doen leek het wel een mierennest op de parkeerplaats. Heel druk met auto's.
Ik ben de hele week al wat vermoeid. Mijn hele ritme is door de war. Zal blij zijn als deze situatie over is.
woensdag 1 april 2020 om 14:11
Pijnlijk, Mandarijntje En nogmaals gefeliciteerd! Ik kan me voorstellen dat je blij bent dat die dag om is.
Ik zit nu 1 week thuis vanwege de Corona. Minstens tot 6 April, maar mijn moeder denkt wel minstens tot de zomervakantie. Dat hoop ik echt niet. Hoewel ik goed alleen kan zijn en er nu nog niet echt last van heb, heb ik wel structuur nodig. En ik hoor ook geen grappige verhalen of moppen van collega's. Een reden hebben om vroeg op te staan. Nu verslaap ik mijn ochtend grotendeels.
Dit voorjaar en zomer stonden een paar uitjes gepland en een midweek weg, die waarschijnlijk niet doorgaan. Of pas na de zomervakantie. Of misschien dit jaar helemaal niet. Net als de braderieën die niet door gaan. Daar baal ik echt wel van.
Ik doe nu 2 keer per week boodschappen, terwijl ik voorheen bijna dagelijks in een supermarkt kwam. Is wel wennen, dat vooruitdenken.
Verder doe ik dingen in de tuin, huishouden en met mijn honden wandelen. Godzijdank dat ik nog naar buiten kan.
Ik heb besloten mijn extraverte "vriendin" op Facebook te negeren. Hooguit op neutrale vragen antwoord geven. De afgelopen 2 weken schreef ze me een paar keer. Voor de zoveelste keer vragen over mijn manier van leven, dat ze niet snapt. Over mijn halve dagen werken, vragen wat ik dan steeds thuis doe, wat ik ga doen als dit en dat gebeurt als mijn ouders wegvallen. Ik blijf het niet uitleggen, al te vaak gedaan.
En nogmaals gefeliciteerd! Ik kan me voorstellen dat je blij bent dat die dag om is.Ik zit nu 1 week thuis vanwege de Corona. Minstens tot 6 April, maar mijn moeder denkt wel minstens tot de zomervakantie. Dat hoop ik echt niet. Hoewel ik goed alleen kan zijn en er nu nog niet echt last van heb, heb ik wel structuur nodig. En ik hoor ook geen grappige verhalen of moppen van collega's. Een reden hebben om vroeg op te staan. Nu verslaap ik mijn ochtend grotendeels.
Dit voorjaar en zomer stonden een paar uitjes gepland en een midweek weg, die waarschijnlijk niet doorgaan. Of pas na de zomervakantie. Of misschien dit jaar helemaal niet. Net als de braderieën die niet door gaan. Daar baal ik echt wel van.
Ik doe nu 2 keer per week boodschappen, terwijl ik voorheen bijna dagelijks in een supermarkt kwam. Is wel wennen, dat vooruitdenken.
Verder doe ik dingen in de tuin, huishouden en met mijn honden wandelen. Godzijdank dat ik nog naar buiten kan.
Ik heb besloten mijn extraverte "vriendin" op Facebook te negeren. Hooguit op neutrale vragen antwoord geven. De afgelopen 2 weken schreef ze me een paar keer. Voor de zoveelste keer vragen over mijn manier van leven, dat ze niet snapt. Over mijn halve dagen werken, vragen wat ik dan steeds thuis doe, wat ik ga doen als dit en dat gebeurt als mijn ouders wegvallen. Ik blijf het niet uitleggen, al te vaak gedaan.
woensdag 1 april 2020 om 19:14
Bedankt iedereen. Het is inderdaad heel pijnlijk. Ik heb het zo al moeilijk met mensen te vertrouwen en in mijn leven toe te laten en dan gebeurt dit. Ik ben dan zo'n type dat in dit geval in haar schulp kruipt en echt teruggetrokken word. Ik begrijp dit echt niet. Mijn tante stuurt dan wel een smsje, terwijl ik het had begrepen moest ze dit vergeten zijn aangezien ze momenteel zelf heel wat shit aan haar heeft heeft. Ik vraag me echt af hoe dit is kunnen gebeuren. Ik heb het aan mijn psychologe voorgelegd en zij wist hier ook geen antwoord op. Zij bevestigd mij dat ik niks verkeerd doe en dat mijn gedrag niet 'slecht' is.
Wat Corona betreft: ik heb nu echt tijd om na te denken en ik denk erover na om van job te veranderen. Ik zou graag iets met voeding doen, voedingsconsulente/coach, maar dan op zelfstandige basis. Ik zou dan eerst een opleiding moeten volgen uiteraard, maar ik heb wat bang om iets op zelfstandige basis te beginnen, het is toch een groot risico, zeker in het begin. Ik ga dit eens goed uitpluizen en hopelijk lukt het mij wel. Het valt me nu pas op hoeveel energie mij mijn huidige job kost. Al die 'vrijwillige' extra gelegenheden waar bij verplicht bij moeten zijn,... de houding van mijn collega's,... Ik heb het ermee gehad.
Wat Corona betreft: ik heb nu echt tijd om na te denken en ik denk erover na om van job te veranderen. Ik zou graag iets met voeding doen, voedingsconsulente/coach, maar dan op zelfstandige basis. Ik zou dan eerst een opleiding moeten volgen uiteraard, maar ik heb wat bang om iets op zelfstandige basis te beginnen, het is toch een groot risico, zeker in het begin. Ik ga dit eens goed uitpluizen en hopelijk lukt het mij wel. Het valt me nu pas op hoeveel energie mij mijn huidige job kost. Al die 'vrijwillige' extra gelegenheden waar bij verplicht bij moeten zijn,... de houding van mijn collega's,... Ik heb het ermee gehad.
vrijdag 3 april 2020 om 23:09
Krijgen jullie wel eens opmerkingen dat je wereld zo klein is en meer vrienden moet zoeken?
Ik zo af en toe wel eens, minder vaak dan vroeger. Het valt me op dat mensen die dat zeggen, denken dat het voor iedereen zo geldt. Zo van: "Anders ga je je later toch eenzaam voelen." Of: "Het laatste wat je wilt is later terugkijken en denken: had ik me maar meer opgesteld voor mensen." Al vraag ik me soms af hoe je dat "openstellen" precies doet.
Ik zo af en toe wel eens, minder vaak dan vroeger. Het valt me op dat mensen die dat zeggen, denken dat het voor iedereen zo geldt. Zo van: "Anders ga je je later toch eenzaam voelen." Of: "Het laatste wat je wilt is later terugkijken en denken: had ik me maar meer opgesteld voor mensen." Al vraag ik me soms af hoe je dat "openstellen" precies doet.
zaterdag 4 april 2020 om 09:18
hondenmens schreef: ↑03-04-2020 23:09Krijgen jullie wel eens opmerkingen dat je wereld zo klein is en meer vrienden moet zoeken?
Ik zo af en toe wel eens, minder vaak dan vroeger. Het valt me op dat mensen die dat zeggen, denken dat het voor iedereen zo geldt. Zo van: "Anders ga je je later toch eenzaam voelen." Of: "Het laatste wat je wilt is later terugkijken en denken: had ik me maar meer opgesteld voor mensen." Al vraag ik me soms af hoe je dat "openstellen" precies doet.
Ja, weleens gehad. En ik wist zelf ook wel dat mijn wereld klein was, maar ik kwam gewoon niet mee met de rest. Leeftijdsgenoten gingen met elkaar op vakantie, gingen tot diep in de nacht uit, gingen studeren. Ik deed dat allemaal niet. Ik ging wel op vakantie, maar dan gewoon met het gezin/familie. Daarom ben ik ook al vroeg op forums gegaan. Denk dat ik nu inmiddels een jaar of 12 forum? En in die tijd ook hele leuke mensen leren kennen. De meeste contacten zijn allemaal vervaagd maar met sommige heb ik nog steeds contact. We spreken elkaar niet dagelijks maar als we elkaar zien is het ook wel weer prima.
En ik heb die ene persoon leren kennen
Je weet wel wie ik bedoel 
Daar ga ik dit jaar mee op vakantie (althans, dat is de planning maar ik hou er rekening mee dat dat door dat ellendige virus niet doorgaat). Ik hoef ook niet persé een grote vriendengroep te hebben. Op school had ik dat wel maar daar kwam 9 van de 10 keer alleen maar ellende mee. Roddel, ruzie..
zaterdag 4 april 2020 om 09:37
@ hondenmens : ik kreeg dat vooral in mijn studententijd, en dan van mijn ouders.
Ik heb wel een setje vriendinnen, maar dat dateert allemaal van de basis school, en nog 2 van toen ik bij de albert heijn werkte als tiener. Daarna zijn er weinig nieuwe contacten bij gekomen. Dus hoewel ik wel 6/7 vrienden heb, zijn die ook allemaal over het land verspreid gaan wonen. Dus elk weekend samen op een terrasje zitten bij mooi weer is wel voorbij. En 1 keer per maand wordt ook al lastig. Af en toe schaam ik me er wel voor.
Maar deze corona-tijd vind ik stiekem wat introvert zijn betreft wel fijn. Ik voel me niet schuldig over binnen zitten, en de komende 4 weken ziet het ernaar uit dat ik sowieso thuis werk. Ik leef wel bewust heel gezond, 5 x per week hardlopen, gezond eten etcetera.
Ik heb wel een setje vriendinnen, maar dat dateert allemaal van de basis school, en nog 2 van toen ik bij de albert heijn werkte als tiener. Daarna zijn er weinig nieuwe contacten bij gekomen. Dus hoewel ik wel 6/7 vrienden heb, zijn die ook allemaal over het land verspreid gaan wonen. Dus elk weekend samen op een terrasje zitten bij mooi weer is wel voorbij. En 1 keer per maand wordt ook al lastig. Af en toe schaam ik me er wel voor.
Maar deze corona-tijd vind ik stiekem wat introvert zijn betreft wel fijn. Ik voel me niet schuldig over binnen zitten, en de komende 4 weken ziet het ernaar uit dat ik sowieso thuis werk. Ik leef wel bewust heel gezond, 5 x per week hardlopen, gezond eten etcetera.
