Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 29 februari 2020 om 22:37
Ik heb haar nu duidelijk gemaakt dat ze tegen haar begeleiding moet zeggen dat zij zélf niet meer wil afspreken. Maar vermoed dat ze toch gaat verdraaien. Dat IK het niet meer wil. Ze zegt nu ook dat het 6 jaar geleden al niet meer hoefde voor haar en vond het raar dat ik dat nooit gemerkt had. Toen moest het blijkbaar ook al van haar begeleiding. Die zien mij als "leerdoel" voor haar. Omdat ze willen dat zij omgaat met anderen die ook een beperking hebben. Ze kent er wel, maar die wonen samen. Ik gaf aan niet als leerdoel gebruikt te willen worden. Maar "vriendin" ziet hun als een soort leerkracht en ze moet blijkbaar doen wat ze haar opdragen. Ze zei ook dat haar ouders het fijn vonden dat ze iemand had die niet van feesten en drank was (ik dus). Volgens mij vertelt ze haar ouders niet alles wat ze mij vertelt.
zaterdag 29 februari 2020 om 22:45
hondenmens,,
Met zo'n iemand zou ik echt helemaal niet meer om willen gaan.
Zou me eigenlijk wel erg gebruikt (misbruikt) voelen.
Diegene speelt een erg raar spelletje.
Goed om hierin je grenzen te gaan aangeven en om voor jezelf te gaan kiezen.
Afstand nemen en vooral houden.
Dit soort contacten doen je absoluut geen goed.
Met zo'n iemand zou ik echt helemaal niet meer om willen gaan.
Zou me eigenlijk wel erg gebruikt (misbruikt) voelen.
Diegene speelt een erg raar spelletje.
Goed om hierin je grenzen te gaan aangeven en om voor jezelf te gaan kiezen.
Afstand nemen en vooral houden.
Dit soort contacten doen je absoluut geen goed.
vrijdag 6 maart 2020 om 14:27
Hallo allemaal 
Ik laat me ook weer even horen. Nog even in het kader van personeelsuitjes.
Over een paar weken is er iets georganiseerd vanuit het werk en dat zou dan een hele dag zijn en in een andere stad, waar we dan gezamenlijk naartoe gaan...
Heb vandaag gezegd dat ik niet meega, een andere collega had veel begrip en zag er ook een beetje tegenop.
Zag er best wel tegenop om nee te zeggen, vind het gewoon moeilijk om mijn grenzen af te blijven bakenen en ergens voel ik me dan toch schuldig, maar ik weet dat dat voor mij veel te lang gaat zijn!
Zit al een tijdje niet helemaal top in mijn vel, wel weer dingen aan het oppakken maar moet dat echt op mijn manier doen en zeker niet gelijk een hele dag.
Ga dan bijvoorbeeld liever een middagje naar de sauna ofzo of dat ik iets ga doen waarbij ik zelf kan beslissen wanneer ik wegga. Maar vooral ook ontspanning, ben daar wel heel erg aan toe merk ik de laatste tijd.
Ben wel blij dat ik de knoop heb doorgehakt en dan ga ik die dag lekker iets voor mezelf plannen
Ik laat me ook weer even horen. Nog even in het kader van personeelsuitjes.
Over een paar weken is er iets georganiseerd vanuit het werk en dat zou dan een hele dag zijn en in een andere stad, waar we dan gezamenlijk naartoe gaan...
Heb vandaag gezegd dat ik niet meega, een andere collega had veel begrip en zag er ook een beetje tegenop.
Zag er best wel tegenop om nee te zeggen, vind het gewoon moeilijk om mijn grenzen af te blijven bakenen en ergens voel ik me dan toch schuldig, maar ik weet dat dat voor mij veel te lang gaat zijn!
Zit al een tijdje niet helemaal top in mijn vel, wel weer dingen aan het oppakken maar moet dat echt op mijn manier doen en zeker niet gelijk een hele dag.
Ga dan bijvoorbeeld liever een middagje naar de sauna ofzo of dat ik iets ga doen waarbij ik zelf kan beslissen wanneer ik wegga. Maar vooral ook ontspanning, ben daar wel heel erg aan toe merk ik de laatste tijd.
Ben wel blij dat ik de knoop heb doorgehakt en dan ga ik die dag lekker iets voor mezelf plannen
yesss wijzigde dit bericht op 06-03-2020 21:08
0.72% gewijzigd
vrijdag 6 maart 2020 om 16:18
Dat klinkt als een héle redelijke grens, Yess. En gun jezelf dan die dag zelf ook om lekker te genieten van je sauna, of wat je ook van plan bent te gaan doen.
De laatste jaren heb ik zelf minder moeite over het algemeen met dit soort uitjes, maar ik herken nog heel goed de struggle van eerdere jaren : eerst het eeuwenlange getob over wel/niet gaan, dan de stress voorafgaand aan het afzeggen en het schuldgevoel nadien (en op het moment dat het evenement plaats vindt). Niet doen!!
Ben wel benieuwd naar iets : wat is eigenlijk jouw rede dat je dat vrijwilligerswerk doet? De meeste mensen doen vrijwilligerswerk toch ook voor een groot deel voor de contacten? Bedoel dit niet insinuerend, gewoon benieuwd
De laatste jaren heb ik zelf minder moeite over het algemeen met dit soort uitjes, maar ik herken nog heel goed de struggle van eerdere jaren : eerst het eeuwenlange getob over wel/niet gaan, dan de stress voorafgaand aan het afzeggen en het schuldgevoel nadien (en op het moment dat het evenement plaats vindt). Niet doen!!
Ben wel benieuwd naar iets : wat is eigenlijk jouw rede dat je dat vrijwilligerswerk doet? De meeste mensen doen vrijwilligerswerk toch ook voor een groot deel voor de contacten? Bedoel dit niet insinuerend, gewoon benieuwd
vrijdag 6 maart 2020 om 16:28
Ik zit zelf in een best moeilijke periode. Zit heel diep in mijn hoofd en voel me raar.
Afgelopen zomer zat ik al een tijdje niet zo lekker, en in september boekte ik samen met mijn zus onze droomreis naar de andere kant v/d wereld. In oktober ging ik met mijn moeder een weekendje naar Spanje, en toen werd ik uitgenodigd op tweede sollicitatiegesprek. Omdat toen ook wel duidelijk begon te worden dat ik niet lang meer bij mijn baan zou zitten, waar ik het totaal niet naar mijn zin had, ging mijn ''relax'' vibe in.
Ben nog twee keer in mijn eentje een weekend weg geweest, en verder heb ik uren en uren besteedt aan het kijken van filmpjes/wegdromen over onze reis.
Nu ben ik onlangs teruggekomen, en voel me zo ontzettend raar en leeg en melancholisch en emotioneel. Ik blijf maar terugdenken aan dat moment in januari dat mijn ouders ons hadden afgezet op Schiphol en alles nog voor ons lag. En nu voelt het als een enorme leegte, enige wat nog voor mij ligt is de start bij een nieuwe baan. Mensen vragen dan ''of ik er zin in heb'', maar voor mij als introvert is zo'n nieuwe start alleen maar stressvol en vermoeiend.
Zit echt regelmatig met tranen in mijn ogen. Sterker nog : afgelopen weekend ben ik naar Schiphol gegaan om als het ware ons vertrek te ''herbeleven''. Zo stom, en terwijl ik het deed dacht ik ook ''wat ben ik nou toch aan het doen''. Maar ik mis het zo... Lekker met mijn zus, eigenlijk de enige persoon die ik als introvert zo lang in mijn buurt kan/wil hebben. En dan ook te bedenken dat wij zo'n reis niet gauw meer samen zullen maken, omdat zij nu in een prille relatie zit. Mocht dat wat worden, is de kans groot dat zij samen zullen gaan voortaan.... Voel me mentaal zo instabiel, melancholisch en emotioneel..
Elke keer als ik terugdenk aan hoe we daar 's avonds zaten, buiten, duizenden sterren boven ons hoofd, kaarsjes aan. Ver en ver weg van alle stress en al het ''gedoe'' van het leven in Nederland. En dan te bedenken dat het straks allemaal weer in volle hevigheid losbarst. Word er bijna misselijk van... Wil alleen maar op mezelf zijn, alleen zijn, mezelf terugtrekken in mijn gedachten, maar dat is natuurlijk ook enorm ongezond.
Gelukkig heb ik nog één volle week voordat ik begin bij mijn nieuwe baan, maar eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet of dat wel zo goed is voor mij. Ik zit veel te diep in mijn gedachten, ben veel te emotioneel instabiel, heb ongezond grote heimwee en jank om de haverklap. Misschien is het ook wel de spanning voor de nieuwe baan, die mij extra doet terugverlangen naar zo'n ''veilige'' periode van vakantie?! Herkennen jullie zulke buien?
Afgelopen zomer zat ik al een tijdje niet zo lekker, en in september boekte ik samen met mijn zus onze droomreis naar de andere kant v/d wereld. In oktober ging ik met mijn moeder een weekendje naar Spanje, en toen werd ik uitgenodigd op tweede sollicitatiegesprek. Omdat toen ook wel duidelijk begon te worden dat ik niet lang meer bij mijn baan zou zitten, waar ik het totaal niet naar mijn zin had, ging mijn ''relax'' vibe in.
Ben nog twee keer in mijn eentje een weekend weg geweest, en verder heb ik uren en uren besteedt aan het kijken van filmpjes/wegdromen over onze reis.
Nu ben ik onlangs teruggekomen, en voel me zo ontzettend raar en leeg en melancholisch en emotioneel. Ik blijf maar terugdenken aan dat moment in januari dat mijn ouders ons hadden afgezet op Schiphol en alles nog voor ons lag. En nu voelt het als een enorme leegte, enige wat nog voor mij ligt is de start bij een nieuwe baan. Mensen vragen dan ''of ik er zin in heb'', maar voor mij als introvert is zo'n nieuwe start alleen maar stressvol en vermoeiend.
Zit echt regelmatig met tranen in mijn ogen. Sterker nog : afgelopen weekend ben ik naar Schiphol gegaan om als het ware ons vertrek te ''herbeleven''. Zo stom, en terwijl ik het deed dacht ik ook ''wat ben ik nou toch aan het doen''. Maar ik mis het zo... Lekker met mijn zus, eigenlijk de enige persoon die ik als introvert zo lang in mijn buurt kan/wil hebben. En dan ook te bedenken dat wij zo'n reis niet gauw meer samen zullen maken, omdat zij nu in een prille relatie zit. Mocht dat wat worden, is de kans groot dat zij samen zullen gaan voortaan.... Voel me mentaal zo instabiel, melancholisch en emotioneel..
Elke keer als ik terugdenk aan hoe we daar 's avonds zaten, buiten, duizenden sterren boven ons hoofd, kaarsjes aan. Ver en ver weg van alle stress en al het ''gedoe'' van het leven in Nederland. En dan te bedenken dat het straks allemaal weer in volle hevigheid losbarst. Word er bijna misselijk van... Wil alleen maar op mezelf zijn, alleen zijn, mezelf terugtrekken in mijn gedachten, maar dat is natuurlijk ook enorm ongezond.
Gelukkig heb ik nog één volle week voordat ik begin bij mijn nieuwe baan, maar eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet of dat wel zo goed is voor mij. Ik zit veel te diep in mijn gedachten, ben veel te emotioneel instabiel, heb ongezond grote heimwee en jank om de haverklap. Misschien is het ook wel de spanning voor de nieuwe baan, die mij extra doet terugverlangen naar zo'n ''veilige'' periode van vakantie?! Herkennen jullie zulke buien?
vrijdag 6 maart 2020 om 17:20
Ik voel het helemaal mee, zoals je het beschrijft Campercamping! Ik kan ook heel melancholisch worden van de gedachte dat dingen weer veranderen (zoals dat je niet meer zo gauw nog een reis met je zus zal maken), ik probeer erop te vertrouwen dat ik wel flexibel om kan gaan met nieuwe situaties (bijv. uiteindelijk vooral de mooie dingen van de reis op kunnen halen, jullie hebben dit toch maar mooi samen beleefd!). En ook een nieuwe baan wordt weer een vertrouwde baan. Probeer vooral trots te zijn dat je deze stap zet, dat doet echt niet iedereen!!). Het gaat denk ik een soort van vanzelf, je groeit de hele tijd met je eigen leven mee zeg maar.
Dat teruggaan naar Schiphol snap ik ook zeker, vind het eigenlijk ook wel mooi als begrijp ik dat je denkt: wat doe ik hier!? Maar het is denk ik niet anders dan dat mensen graag foto's terugkijken van zo'n reis, even weer het gevoel daarbij oproepen.
Dat teruggaan naar Schiphol snap ik ook zeker, vind het eigenlijk ook wel mooi als begrijp ik dat je denkt: wat doe ik hier!? Maar het is denk ik niet anders dan dat mensen graag foto's terugkijken van zo'n reis, even weer het gevoel daarbij oproepen.
vrijdag 6 maart 2020 om 17:28
Een vakantie staat bij mij sowieso garant voor een kleine identiteitscrisis. Ik begin daarna nooit opgeladen en vol hernieuwde energie. Nooit. Hoe langer de vakantie hie zwaarder de terugkeer.
En ik ken diverse mensen die na een lange vakantie of sabbatical éven terugkeerden om daarna het roer om te gooien.
En ik ken diverse mensen die na een lange vakantie of sabbatical éven terugkeerden om daarna het roer om te gooien.
vrijdag 6 maart 2020 om 18:13
Wat fijn om hier over te kunnen praten. Als ik in ''de maatschappij'' ben voelt het alsof mensen zo...anders zijn als dat ik ben. Dan denk ik : voelen andere mensen zich ook wel eens zoals ik? Het is mijn eigen perspectief en dus niet geheel objectief maar bijna alle mensen lijken zo... hard/competitief/strijdend om status, spullen en uiterlijk vertoon... Dan voel ik me vaak alleen maar nog eenzamer.
Dagdromer, precies! ik hoop ook dat ik snel ''over'' kan gaan naar het waarderen van de herinnering in plaats van de frustratie dat het voorbij is. Heb het nog nooit zo heftig en zo lang gehad. Ik had voor mezelf geregeld om 2 weken tussen mijn reis en mijn nieuwe job te hebben, omdat ik dacht dit mentaal nodig te hebben. Opzich is het heel fijn, maar ik ga veel te veel nadenken op dit soort dagen, dat ik soms zo diep in m'n gedachten zit dat mijn hoofd er pijn van begint te doen.
Tamago : wat je schrijf ervaar ik nu precies. Was al lang geleden dat ik zo lang/ver op vakantie was, en de dip is echt schrikbarend. Merk ook dat ik opeens twijfel aan alles. Toen ik weg ging was ik er nog van overtuigd dat ik een gezinnetje wilde, settelen, Ik wilde op vakantie alleen gaan nadenken welke veranderingen ik in mijn leven wilde om die doelen te bereiken. Nu weet ik niet eens meer of dat uberhaupt m'n doelen zijn.
Was gisteren even bij m'n ouders eten en mn moeder merkte wel dat het niet helemaal lekker zat bij mij omdat ik zo timide/stil was. Dus ze vroeg wat er was, en ik uitgelegd hoe ik me voel. Hoewel ze de beste intenties heeft, leidt dat toch alweer snel tot verwijten. Ze vindt dat ik te veel alleen ben/in mijn eentje doe, en dat ik zo nooit iemand ga tegen komen en dat ik mezelf vereenzaam... Ik voel me dan alleen maar meer met de rug tegen de muur. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft, maar dingen zoals op een roeivereniging gaan of mij aansluiten bij een sportclub zit ik ook helemaal niet meer op te wachten.. Straks mag ik weer 40 uur per week gaan werken, en moet er niet aan denken dan ook nog 2 avonden per week en 1 weekend dag aan een sportteam vast te zitten.... Dat zijn van die irritante knelpunten waar je dan als introvert tussen zit... Wel een relatie willen, misschien een paar nieuwe vrienden waar je je fijn bij voelt, maar ook niet de motivatie/drang hebben om bij allerlei clubs en verenigingen te gaan... Pfff, ik weet het allemaal even niet...
Dagdromer, precies! ik hoop ook dat ik snel ''over'' kan gaan naar het waarderen van de herinnering in plaats van de frustratie dat het voorbij is. Heb het nog nooit zo heftig en zo lang gehad. Ik had voor mezelf geregeld om 2 weken tussen mijn reis en mijn nieuwe job te hebben, omdat ik dacht dit mentaal nodig te hebben. Opzich is het heel fijn, maar ik ga veel te veel nadenken op dit soort dagen, dat ik soms zo diep in m'n gedachten zit dat mijn hoofd er pijn van begint te doen.
Tamago : wat je schrijf ervaar ik nu precies. Was al lang geleden dat ik zo lang/ver op vakantie was, en de dip is echt schrikbarend. Merk ook dat ik opeens twijfel aan alles. Toen ik weg ging was ik er nog van overtuigd dat ik een gezinnetje wilde, settelen, Ik wilde op vakantie alleen gaan nadenken welke veranderingen ik in mijn leven wilde om die doelen te bereiken. Nu weet ik niet eens meer of dat uberhaupt m'n doelen zijn.
Was gisteren even bij m'n ouders eten en mn moeder merkte wel dat het niet helemaal lekker zat bij mij omdat ik zo timide/stil was. Dus ze vroeg wat er was, en ik uitgelegd hoe ik me voel. Hoewel ze de beste intenties heeft, leidt dat toch alweer snel tot verwijten. Ze vindt dat ik te veel alleen ben/in mijn eentje doe, en dat ik zo nooit iemand ga tegen komen en dat ik mezelf vereenzaam... Ik voel me dan alleen maar meer met de rug tegen de muur. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft, maar dingen zoals op een roeivereniging gaan of mij aansluiten bij een sportclub zit ik ook helemaal niet meer op te wachten.. Straks mag ik weer 40 uur per week gaan werken, en moet er niet aan denken dan ook nog 2 avonden per week en 1 weekend dag aan een sportteam vast te zitten.... Dat zijn van die irritante knelpunten waar je dan als introvert tussen zit... Wel een relatie willen, misschien een paar nieuwe vrienden waar je je fijn bij voelt, maar ook niet de motivatie/drang hebben om bij allerlei clubs en verenigingen te gaan... Pfff, ik weet het allemaal even niet...
zaterdag 7 maart 2020 om 08:45
Soms heb ik na een vakantie ook zo'n melancholiek gevoel. Ben dan somber, moet weer op gang komen. Dat kan zomaar een week duren. Daarna moet ik weer aan het werk en op een gegeven moment gaat het weer.
De beste manier om er overheen te komen voor mij is nieuwe plannen maken. NIeuwe vakantie uitzoeken bijv, ook al gaat dat weer een lange tijd duren.
Ik denk niet dat je gelukkig wordt van teamsporten. Hoewel ouders, als het goed is, het goede met je voor hebben, als ze het niet snappen, snappen ze het niet. En kunnen ze geen goed advies geven.
Ik denk dat het veel koudwatervrees is, en je gedachten en angsten gaan met je aan de haal. Tuurlijk ga je naar je nieuwe baan, en je bent stabieler dan je denkt.
Ik ken het hoor, maar dat is iets waar je doorheen moet. En ik zou zeker niet met zo'n nieuwe baan er dingen naast doen. Dat is nog veel te vroeg.
Je werkt 40 uur geef je aan, is er een mogelijkheid dat je iets minder werkt, zodat je meer lucht krijgt? Lijkt mij erg zwaar nl, 40 uur werken.
De beste manier om er overheen te komen voor mij is nieuwe plannen maken. NIeuwe vakantie uitzoeken bijv, ook al gaat dat weer een lange tijd duren.
Ik denk niet dat je gelukkig wordt van teamsporten. Hoewel ouders, als het goed is, het goede met je voor hebben, als ze het niet snappen, snappen ze het niet. En kunnen ze geen goed advies geven.
Ik denk dat het veel koudwatervrees is, en je gedachten en angsten gaan met je aan de haal. Tuurlijk ga je naar je nieuwe baan, en je bent stabieler dan je denkt.
Ik ken het hoor, maar dat is iets waar je doorheen moet. En ik zou zeker niet met zo'n nieuwe baan er dingen naast doen. Dat is nog veel te vroeg.
Je werkt 40 uur geef je aan, is er een mogelijkheid dat je iets minder werkt, zodat je meer lucht krijgt? Lijkt mij erg zwaar nl, 40 uur werken.
zaterdag 7 maart 2020 om 10:25
Het duurt hier nu al 3 weken, wel echt lang. Maar denk dat ik gewoon meer om handen moet hebben. Heb gezorgd voor een ''open'' periode tussen terugkomst reis en nieuwe baan. Omdat ik, ook na een intensieve reis, tijd nodig heb om tot mezelf te komen.
Maar 3 weken is denk ik te lang. Het is overall ook niet echt top weer, dus veel van die 3 weken heb ik binnen, thuis, alleen doorgebracht en dan prakkeseer ik me suf.
Die 40 uur vliegt me eerlijk gezegd ook aan. Ik wilde echt graag weg bij mijn oude werk, kon hier komen werken, maar het duurde allemaal nogal lang (de procedure enzo, ook het aanbod liet even op zich wachten). Omdat ik het voor mijn reis allemaal op orde wilde hebben (wilde niet op mijn reis nog hoeven stressen en contact hebben over die sollicitatie), en misschien ook een beetje in een te positieve waas van de reis die voor mij lag, had ik geen zin meer om te onderhandelen, en ben ik akkoord gegaan met die 40 uur.
Ik ga eerst maar eens kijken hoe het bevalt. Toen ik nog 36 uur werkte over 4 dagen verspreid, merkte ik dat ik op die vrije dag toch ook nooit echt helemaal ''vrij'' was in mijn gedachte, omdat er altijd wel dossiers op werk lagen waar druk op lag. Ook de dag na mijn vrije dag had ik dan allemaal gemiste oproepen enzo, wat ik dan weer in moest halen... Dus misschien bevalt het me wel om die dag gewoon op kantoor te zijn... In ieder geval besef ik wel dat ik mezelf goed in acht moet nemen, en me niet over de schreef ga laten jagen.
Maar 3 weken is denk ik te lang. Het is overall ook niet echt top weer, dus veel van die 3 weken heb ik binnen, thuis, alleen doorgebracht en dan prakkeseer ik me suf.
Die 40 uur vliegt me eerlijk gezegd ook aan. Ik wilde echt graag weg bij mijn oude werk, kon hier komen werken, maar het duurde allemaal nogal lang (de procedure enzo, ook het aanbod liet even op zich wachten). Omdat ik het voor mijn reis allemaal op orde wilde hebben (wilde niet op mijn reis nog hoeven stressen en contact hebben over die sollicitatie), en misschien ook een beetje in een te positieve waas van de reis die voor mij lag, had ik geen zin meer om te onderhandelen, en ben ik akkoord gegaan met die 40 uur.
Ik ga eerst maar eens kijken hoe het bevalt. Toen ik nog 36 uur werkte over 4 dagen verspreid, merkte ik dat ik op die vrije dag toch ook nooit echt helemaal ''vrij'' was in mijn gedachte, omdat er altijd wel dossiers op werk lagen waar druk op lag. Ook de dag na mijn vrije dag had ik dan allemaal gemiste oproepen enzo, wat ik dan weer in moest halen... Dus misschien bevalt het me wel om die dag gewoon op kantoor te zijn... In ieder geval besef ik wel dat ik mezelf goed in acht moet nemen, en me niet over de schreef ga laten jagen.
zondag 8 maart 2020 om 18:06
Jammer dat het zo rustig is hier
Ik ben ook introvert, en vind het vooral lastig om een goede balans te houden. Ik heb tijd voor mezelf nodig, maar als ik te veel en te lang alleen ben, dan is dat niet goed voor mij.
Ben nu 2 weken vrij ''in between jobs''. Week 1 zit erop, nog 1 week te gaan, en omdat verder iedereen gewoon werkt en het ook niet echt lekker weer is, breng ik de meeste tijd binnen, alleen door. En ik heb dan de neiging om zooooo diep in mijn gedachten te gaan, herinneringen ophalen, en dan word ik zo melancholisch en emotioneel, dat herken ik van wat hierboven beschreven wordt. Dat is dan wel weer weg als ik weer aan het gewone leven ga deelnemen, maar ik zou liever beter genieten en me niet zo laten meeslepen door dat emotionele gedoe.
Ik ben ook introvert, en vind het vooral lastig om een goede balans te houden. Ik heb tijd voor mezelf nodig, maar als ik te veel en te lang alleen ben, dan is dat niet goed voor mij.
Ben nu 2 weken vrij ''in between jobs''. Week 1 zit erop, nog 1 week te gaan, en omdat verder iedereen gewoon werkt en het ook niet echt lekker weer is, breng ik de meeste tijd binnen, alleen door. En ik heb dan de neiging om zooooo diep in mijn gedachten te gaan, herinneringen ophalen, en dan word ik zo melancholisch en emotioneel, dat herken ik van wat hierboven beschreven wordt. Dat is dan wel weer weg als ik weer aan het gewone leven ga deelnemen, maar ik zou liever beter genieten en me niet zo laten meeslepen door dat emotionele gedoe.
maandag 9 maart 2020 om 11:38
Lastig You-gotta-be-tough. Gelukkig zijn het dan maar 2 weken. Nog een week en dan kan je weer aan de slag
Ikzelf ben getrouwd en heb 2 kinderen dus ik kan echt genieten van even alleen zijn.
Ik heb onlangs een soort van beoordelingsgesprek gehad. Daarin stond oa. dat ik wat meer uit mijn comfortzone moest kruipen, dat zou mij als persoon, maar zeker als collega in positieve vorm veranderen.
Hoewel het ongetwijfeld niet zo bedoeld is vind ik het eerste stukje eigenlijk best een belediging. Alsof ik niet goed ben zoals ik ben
Ikzelf ben getrouwd en heb 2 kinderen dus ik kan echt genieten van even alleen zijn.
Ik heb onlangs een soort van beoordelingsgesprek gehad. Daarin stond oa. dat ik wat meer uit mijn comfortzone moest kruipen, dat zou mij als persoon, maar zeker als collega in positieve vorm veranderen.
Hoewel het ongetwijfeld niet zo bedoeld is vind ik het eerste stukje eigenlijk best een belediging. Alsof ik niet goed ben zoals ik ben
maandag 9 maart 2020 om 18:48
Het is inderdaad vervelend.
Ik ben soms gewoon té zwaarmoedig en zit té ver in mijn gevoel, waardoor ik e.e.a. voor mezelf onnodig zwaar maak.
Elke kerst is het bijvoorbeeld weer raak, dan ben ik alleen al 2 weken somber na 1 januari omdat ''alles weer voorbij is''. Nu ook na een mooie reis : ben dus al weken terug, maar het enige wat ik bijna kan is tot tranen aan toe beseffen dat het voorbij is... Het is soms zelfs zo erg dat ik me bijna afvraag of ik dit soort reizen nog wel moet maken, omdat het me zo van mijn stuk brengt.
@ winters : ik kan me voorstellen dat je dat als een belediging ziet. Aan de andere kant, moet je het misschien ook niet té serieus nemen? Managers moeten natuurlijk ook iets zeggen tijdens zo'n gesprek. Het zal vast niet helemaal de plank misslaan en ergens wel betrekking op jou hebben, maar het zit nu eenmaal een beetje ingebakken in dat bedrijfsleven dat dit soort gesprekken (kennelijk) geen nut hebben als er niet ten minste één punt van constructieve kritiek wordt gegeven. Besef dat die manager ook eigenlijk helemaal niet zo veel met jou bezig is. Het is al heel wat als diegene 15 minuten de tijd heeft genomen om dat gesprek voor te bereiden, en dan wordt er even een dooddoener uitgegooid.
Eerlijk gezegd heb ik er zelf steeds meer een broertje dood aan. Dat competitieve gedoe, je moet van alles, alles moet beter. Ik probeer er altijd een beetje vanuit een helikopterperspectief naar te kijken, dat het allemaal zo belangrijk niet is.
Van deze maatschappij ''moet'' je kennelijk buiten je comfort zone treden. Ik vraag me altijd af waarom en van wie dat per sé moet.
Ik ben soms gewoon té zwaarmoedig en zit té ver in mijn gevoel, waardoor ik e.e.a. voor mezelf onnodig zwaar maak.
Elke kerst is het bijvoorbeeld weer raak, dan ben ik alleen al 2 weken somber na 1 januari omdat ''alles weer voorbij is''. Nu ook na een mooie reis : ben dus al weken terug, maar het enige wat ik bijna kan is tot tranen aan toe beseffen dat het voorbij is... Het is soms zelfs zo erg dat ik me bijna afvraag of ik dit soort reizen nog wel moet maken, omdat het me zo van mijn stuk brengt.
@ winters : ik kan me voorstellen dat je dat als een belediging ziet. Aan de andere kant, moet je het misschien ook niet té serieus nemen? Managers moeten natuurlijk ook iets zeggen tijdens zo'n gesprek. Het zal vast niet helemaal de plank misslaan en ergens wel betrekking op jou hebben, maar het zit nu eenmaal een beetje ingebakken in dat bedrijfsleven dat dit soort gesprekken (kennelijk) geen nut hebben als er niet ten minste één punt van constructieve kritiek wordt gegeven. Besef dat die manager ook eigenlijk helemaal niet zo veel met jou bezig is. Het is al heel wat als diegene 15 minuten de tijd heeft genomen om dat gesprek voor te bereiden, en dan wordt er even een dooddoener uitgegooid.
Eerlijk gezegd heb ik er zelf steeds meer een broertje dood aan. Dat competitieve gedoe, je moet van alles, alles moet beter. Ik probeer er altijd een beetje vanuit een helikopterperspectief naar te kijken, dat het allemaal zo belangrijk niet is.
Van deze maatschappij ''moet'' je kennelijk buiten je comfort zone treden. Ik vraag me altijd af waarom en van wie dat per sé moet.
maandag 9 maart 2020 om 23:13
You_gotta_be_tough
Vaak vraag ik me ook af waarom ik buiten mijn comfort-zone 'moet' treden.
Ben vaak juist huiverig voor negatieve ervaringen en dan vooral in contact met personen die qua omgang toch onprettig blijken te kunnen zijn.
Nou ben ik ook iemand die mensen niet altijd even goed lijkt in te schatten en te makkelijk soms 'contacten' kan aangaan, de uiteindelijk weinig draagvlak, positiviteit en continuiteit blijken te hebben.
Anderzijds is het voor mijn gevoel wel weer zo, als je teveel in je comfort-zone blijft 'hangen', dat je dan stil kunt blijven staan in je persoonlijke ontplooiing en/of in uitgekauwde routine's kan vervallen.
Je 'leefwereld' kan op den duur klein worden en er kunnen zich weinig ontwikkelingen op den duur zich voordoen.
Nu spreek ik even voor mezelf en wil dit zeker niet voor anderen invullen.
Vaak vraag ik me ook af waarom ik buiten mijn comfort-zone 'moet' treden.
Ben vaak juist huiverig voor negatieve ervaringen en dan vooral in contact met personen die qua omgang toch onprettig blijken te kunnen zijn.
Nou ben ik ook iemand die mensen niet altijd even goed lijkt in te schatten en te makkelijk soms 'contacten' kan aangaan, de uiteindelijk weinig draagvlak, positiviteit en continuiteit blijken te hebben.
Anderzijds is het voor mijn gevoel wel weer zo, als je teveel in je comfort-zone blijft 'hangen', dat je dan stil kunt blijven staan in je persoonlijke ontplooiing en/of in uitgekauwde routine's kan vervallen.
Je 'leefwereld' kan op den duur klein worden en er kunnen zich weinig ontwikkelingen op den duur zich voordoen.
Nu spreek ik even voor mezelf en wil dit zeker niet voor anderen invullen.
dinsdag 10 maart 2020 om 09:26
Dat is zeker een mogelijk gevolg, spike.
Omdat ik best wel vatbaar ben voor stress, ben ik in de loop der jaren de samenleving steeds meer van een hoog perspectief gaan bekijken. Van drone, naar helikopter, inmiddels een sattelliet, om het zo maar even te zeggen.
Vanuit dat perspectief, besef ik me des te meer dat het gewoon allemaal niet zo veel uit maakt, wat we doen. Voor sommigen zal dit deprimerend voelen, voor mij biedt het verlichting. Niemand op deze aarde, of je nu Obama of Jan met de Pet heet, weet wat we hier doen, niemand weet ook waar we naartoe gaan (al pretenderen veel mensen dit wel te weten). En als je dan ook nog eens bedenkt hoe kort onze aanwezigheid hier op aarde is in de periode dat de aarde überhaupt al bestaat en hoe nietszeggend een periode van ca. 100 jaar hierin is, en dat jij en ik, (en 99,99% van de rest van de mensen) over 100 jaar niet veel meer zijn dan een verschrompelde foto in de onderste la van het dressoir van je achterkleinkinderen..
Die gedachte doet mij echt beseffen dat je het jezelf in het leven gewoon comfortabel moet maken en zo leuk mogelijk voor jezelf. Natuurlijk : als jij heel graag een bepaald doel wil behalen, en daar zit een barriere voor, dan is het waard om die barriere te overwinnen.
Maar als ik dat achterliggende ''doel'' niet heel concreet zie liggen, dan begin ik er eerlijk gezegd ook gewoon niet aan. Als jongere persoon deed ik wel vanalles waarvan ik dacht dat het ' moest', maar voor wie?
Veel dingen over het ontwikkelen van jezelf wordt denk ik ook aangepraat. Natuurlijk kun je jezelf ontwikkelen, maar dat kan op zoveel vlakken.... Daarnaast is het ook multi-interpretabel.
Bij mijn albert heijn vestiging waar ik al jaren boodschappen doe werkt Remco, een groenteman van ergens eind 50... Ik benijd hem wel eens eerlijk gezegd. Regelmatig zie ik hem om een uur of 16:00 fietsen, terug naar huis. En dan rond etenstijd in de zomer, die ik hem nog wel eens langs het water zitten met zijn vishengel. Ik heb hem ook op facebook, en hij doet een hoop leuke, maar simpele dingen.
In de ogen van onze 'maatschappij' heeft Remco zichzelf minder ontwikkeld dan menig gehaaste, gestreste advocaat die op de zuidas werkt, maar ik durf mijn geld erop in te zetten dat Remco gelukkiger is. Die gestresste advocaat heeft zijn leven in het teken gezet van het opbouwen van status, terwijl niemand over 100 jaar meeer weet wie hij was.
Omdat ik best wel vatbaar ben voor stress, ben ik in de loop der jaren de samenleving steeds meer van een hoog perspectief gaan bekijken. Van drone, naar helikopter, inmiddels een sattelliet, om het zo maar even te zeggen.
Vanuit dat perspectief, besef ik me des te meer dat het gewoon allemaal niet zo veel uit maakt, wat we doen. Voor sommigen zal dit deprimerend voelen, voor mij biedt het verlichting. Niemand op deze aarde, of je nu Obama of Jan met de Pet heet, weet wat we hier doen, niemand weet ook waar we naartoe gaan (al pretenderen veel mensen dit wel te weten). En als je dan ook nog eens bedenkt hoe kort onze aanwezigheid hier op aarde is in de periode dat de aarde überhaupt al bestaat en hoe nietszeggend een periode van ca. 100 jaar hierin is, en dat jij en ik, (en 99,99% van de rest van de mensen) over 100 jaar niet veel meer zijn dan een verschrompelde foto in de onderste la van het dressoir van je achterkleinkinderen..
Die gedachte doet mij echt beseffen dat je het jezelf in het leven gewoon comfortabel moet maken en zo leuk mogelijk voor jezelf. Natuurlijk : als jij heel graag een bepaald doel wil behalen, en daar zit een barriere voor, dan is het waard om die barriere te overwinnen.
Maar als ik dat achterliggende ''doel'' niet heel concreet zie liggen, dan begin ik er eerlijk gezegd ook gewoon niet aan. Als jongere persoon deed ik wel vanalles waarvan ik dacht dat het ' moest', maar voor wie?
Veel dingen over het ontwikkelen van jezelf wordt denk ik ook aangepraat. Natuurlijk kun je jezelf ontwikkelen, maar dat kan op zoveel vlakken.... Daarnaast is het ook multi-interpretabel.
Bij mijn albert heijn vestiging waar ik al jaren boodschappen doe werkt Remco, een groenteman van ergens eind 50... Ik benijd hem wel eens eerlijk gezegd. Regelmatig zie ik hem om een uur of 16:00 fietsen, terug naar huis. En dan rond etenstijd in de zomer, die ik hem nog wel eens langs het water zitten met zijn vishengel. Ik heb hem ook op facebook, en hij doet een hoop leuke, maar simpele dingen.
In de ogen van onze 'maatschappij' heeft Remco zichzelf minder ontwikkeld dan menig gehaaste, gestreste advocaat die op de zuidas werkt, maar ik durf mijn geld erop in te zetten dat Remco gelukkiger is. Die gestresste advocaat heeft zijn leven in het teken gezet van het opbouwen van status, terwijl niemand over 100 jaar meeer weet wie hij was.
dinsdag 10 maart 2020 om 15:20
Ik begrijp wat je bedoelt you-gotta-be-tough.
Als je maar gelukkig wordt van wat je doet, toch. Remco, heeft veel vrije tijd en geniet daar van. De advocaat heeft lang gestudeerd en maakt veel uren maar gaat misschien wel op vakantie naar een luxueus oord en daar geniet hij dan weer van.
Als er iets is wat me leuk lijkt dan zal ik dat wel doen als dat haalbaar is, maar ik vind mijn leven op dit moment prima zo.
Maar ik vind het eigenlijk jammer dat gezegd dat ik wat meer uit mijn comfortzone moet komen en dat ik daar een beter/leuker/… persoon van word
Als je maar gelukkig wordt van wat je doet, toch. Remco, heeft veel vrije tijd en geniet daar van. De advocaat heeft lang gestudeerd en maakt veel uren maar gaat misschien wel op vakantie naar een luxueus oord en daar geniet hij dan weer van.
Als er iets is wat me leuk lijkt dan zal ik dat wel doen als dat haalbaar is, maar ik vind mijn leven op dit moment prima zo.
Maar ik vind het eigenlijk jammer dat gezegd dat ik wat meer uit mijn comfortzone moet komen en dat ik daar een beter/leuker/… persoon van word
dinsdag 10 maart 2020 om 16:04
Mooi omschreven, ik snap helemaal wat je bedoeld.You_gotta_be_tough schreef: ↑10-03-2020 09:26
In de ogen van onze 'maatschappij' heeft Remco zichzelf minder ontwikkeld dan menig gehaaste, gestreste advocaat die op de zuidas werkt, maar ik durf mijn geld erop in te zetten dat Remco gelukkiger is. Die gestresste advocaat heeft zijn leven in het teken gezet van het opbouwen van status, terwijl niemand over 100 jaar meeer weet wie hij was.
Ik heb laatst een video gezien op YouTube en dat ging over 'Soul dreams' en 'Ego dreams'
Soul dreams zijn dingen die je echt wil, waar je diep van binnen gelukkig van wordt, waar eigenlijk maar weinig mensen echt de tijd voor nemen omdat ze dus geleid worden door ego dromen, een bepaald plaatje willen, ook voor de buitenwereld en daardoor eigenlijk niet echt de tijd nemen om na te denken wat écht bij je past, ook al is dat een rustiger leven.
Vond het wel heel interessant, ook wel iets wat me bezig houd de laatste tijd.
dinsdag 10 maart 2020 om 16:08
@You-gotta-be-tough herinneringen ophalen doe ik in mijn hoofd ook vaak. Al zo lang ik me herinner. Het is niet dat ik er emotioneel van word, maar kan het wel erg jammer vinden dat dingen niet meer zo zijn als vroeger. Ik vind het ook een hele vreemde gedachte dat we over 100 jaar alleen een herinnering zullen zijn. Dat alles wat er nu is dan weg is.
Ik herken me wel in het stukje over Remco. Mijn leven is ook simpel en heb een laag inkomen. Dat laatste is wel doordat ik niet regulier kan werken. Het is niet wat ik voor ogen had. Maar ik red me er goed mee tot nu toe. En veel vrije tijd, dat vind ik belangrijker dan veel geld en status. Hetgene wat ik nodig heb kan ik gewoon doen. Eigenlijk heb ik nu qua vrije tijd het leven wat 20 jaar geleden mijn buurmeisje had, waar ik toen jaloers op was. Ik zat daar maar chagrijnig achter mijn schoolboeken terwijl zij alweer fluitend door de straat liep. Nu heeft zij een druk leven.
@winters: Ik zou dat ook als beledigend opvatten. Alsof je niet goed bent zoals je bent.
Ik herken me wel in het stukje over Remco. Mijn leven is ook simpel en heb een laag inkomen. Dat laatste is wel doordat ik niet regulier kan werken. Het is niet wat ik voor ogen had. Maar ik red me er goed mee tot nu toe. En veel vrije tijd, dat vind ik belangrijker dan veel geld en status. Hetgene wat ik nodig heb kan ik gewoon doen. Eigenlijk heb ik nu qua vrije tijd het leven wat 20 jaar geleden mijn buurmeisje had, waar ik toen jaloers op was. Ik zat daar maar chagrijnig achter mijn schoolboeken terwijl zij alweer fluitend door de straat liep. Nu heeft zij een druk leven.
@winters: Ik zou dat ook als beledigend opvatten. Alsof je niet goed bent zoals je bent.
dinsdag 10 maart 2020 om 20:34
Zo'n verschrikkelijke dooddoener. Mensen komen niet uit hun comfort zone, omdat ze er op dat moment geen behoefte aan hebben. Als ik nu te horen krijg dat ik op een podium moet gaan staan, omdat ik daardoor uit mijn comfort zone kom, dan hebben we toch een probleem.Spike76 schreef: ↑09-03-2020 23:13You_gotta_be_tough
Vaak vraag ik me ook af waarom ik buiten mijn comfort-zone 'moet' treden.
Ben vaak juist huiverig voor negatieve ervaringen en dan vooral in contact met personen die qua omgang toch onprettig blijken te kunnen zijn.
Nou ben ik ook iemand die mensen niet altijd even goed lijkt in te schatten en te makkelijk soms 'contacten' kan aangaan, de uiteindelijk weinig draagvlak, positiviteit en continuiteit blijken te hebben.
Anderzijds is het voor mijn gevoel wel weer zo, als je teveel in je comfort-zone blijft 'hangen', dat je dan stil kunt blijven staan in je persoonlijke ontplooiing en/of in uitgekauwde routine's kan vervallen.
Je 'leefwereld' kan op den duur klein worden en er kunnen zich weinig ontwikkelingen op den duur zich voordoen.
Nu spreek ik even voor mezelf en wil dit zeker niet voor anderen invullen.
Ik heb immers niet voor niets een baan, waar ik dat juist niet hoef te doen.
Zelfde geldt voor persoonlijke ontwikkeling. Je persoonlijk ontwikkelen om je persoonlijk te ontwikkelen is totaal zinloos. Je komt er nergens mee, immers je moet wel een richting hebben waar je naar toe wil en meestal, doe je dat, omdat je daar een probleem in je leven wil verhelpen.
Het is gewoon een mode dingetje.
dinsdag 10 maart 2020 om 20:39
Dit herken ik. Ik vind het leuk om te beleggen. Door de oliecrash van gisteren ben ik nagenoeg alles kwijt. Dat doet pijn en het voelt als een soort rouwproces. Ook angst, omdat ik verder eigenlijk niets leuk vindt om te doen, dus wat moet ik dan.You_gotta_be_tough schreef: ↑09-03-2020 18:48Het is inderdaad vervelend.
Ik ben soms gewoon té zwaarmoedig en zit té ver in mijn gevoel, waardoor ik e.e.a. voor mezelf onnodig zwaar maak.
Elke kerst is het bijvoorbeeld weer raak, dan ben ik alleen al 2 weken somber na 1 januari omdat ''alles weer voorbij is''. Nu ook na een mooie reis : ben dus al weken terug, maar het enige wat ik bijna kan is tot tranen aan toe beseffen dat het voorbij is... Het is soms zelfs zo erg dat ik me bijna afvraag of ik dit soort reizen nog wel moet maken, omdat het me zo van mijn stuk brengt.
Ik blijf daar alleen op zich niet zo in hangen, omdat ik enerzijds alweer mogelijkheden zie met het kleine beetje wat ik over had en anderzijds geen voeler en echt emotioneel mens ben en ik in vnl in het moment leef.
Werkt het voor jou niet om bijvoorbeeld al bezig te zijn met een volgende reis?
dinsdag 10 maart 2020 om 22:15
spell68,
Heb best wel een vervelend gevoel bij je opmerking mbt 'verschrikkelijke dooddoener'.
Merk dat mij dit mij op de ene of andere manier wel degelijk raakt.
Ik heb mijn best gedaan om zo goed en inhoudelijk mogelijk te reageren en dan lijk jij dit vervolgens af te doen als een 'verschrikkelijke dooddoener'
Ieder heeft zijn eigen mening en dat wil ik ook gerust respecteren.
Het komt echter best hard en haast wat diskwalificerend op me over, hoe je reageert op mijn reactie (op het bericht van You gotta be tough).
Ik baal erg van je manier van reageren.
Heb best wel een vervelend gevoel bij je opmerking mbt 'verschrikkelijke dooddoener'.
Merk dat mij dit mij op de ene of andere manier wel degelijk raakt.
Ik heb mijn best gedaan om zo goed en inhoudelijk mogelijk te reageren en dan lijk jij dit vervolgens af te doen als een 'verschrikkelijke dooddoener'
Ieder heeft zijn eigen mening en dat wil ik ook gerust respecteren.
Het komt echter best hard en haast wat diskwalificerend op me over, hoe je reageert op mijn reactie (op het bericht van You gotta be tough).
Ik baal erg van je manier van reageren.
woensdag 11 maart 2020 om 07:24
@ spike : volgens mij bedoelt spell dat de reactie van de HR figuur/manager een dooddoener is? Althans zo begrijp ik het.
@ spell : Au, ik kan me voorstellen dat dit wel even écht pijn doet. Niet om het er nog even in te wrijven, maar dat is dan ook wel normaal denk ik, dat je daar zo van baalt. Verder knap dat jij zo in het hier/nu leeft, ik vind dat heel moeilijk. Lees momenteel veel over mindfullness etc. maar vind het alsnog moeilijk.
Gedeeltelijk vind ik het ook fijn om me terug te trekken in mijn gedachtenwereld. Op de 1 of andere manier ervaar ik de wereld vaak als eng/gevaarlijk, en door heel diep in mijn gevoel/herinneringen te gaan (wat soms ook richting ''zwelgen'' gaat), voel ik me als onder een veilige, warme deken. Maar helemaal gezond is het niet.
Anderzijds duurt het bij mij ook véél langer om iets te verwerken denk ik. Die verre/lange reis is inmiddels al bijna een maand geleden, maar ik ben er nog steeds door overweldigd. Nog steeds aan het verwerken, nog steeds vaak op google maps aan het kijken en dan denken : wow een maand geleden was ik gewoon nog daar. Terwijl mijn reisgenoot volgens mij al na een dag weer verder ging met haar leven en het al lang een plekje heeft gegeven in de categorie ''mooie herinneringen''.
Nu is het ook wel zo dat ik nog behoorlijk zoekende ben in het leven, zowel qua baan, qua vriendschappen, qua vrijetijdsinvulling.
Een nieuwe reis zou een hoop helpen. Eigenlijk zou ik volgend jaar januari weer terug willen naar hetzelfde land, omdat ik nog niet alles heb gezien. Aan de andere kant kan mijn reisgenoot dan niet mee, en zal ik waarschijnlijk alleen gaan. En ik weet nu al dat ik dan constant met een knoop in mijn maag zal zitten, denkend aan deze, recent afgelopen, reis... En dat ik dan allemaal plekken ga opzoeken en ga denken : ik weet nog hoe ik hier samen met mijn reisgenoot ook was vorig jaar, en dat het dan bijna zal aanvoelen als rouwen.
Jemig, ik zou willen dat ik gewoon eens wat nuchterder was in mijn denkpatronen.
@ spell : Au, ik kan me voorstellen dat dit wel even écht pijn doet. Niet om het er nog even in te wrijven, maar dat is dan ook wel normaal denk ik, dat je daar zo van baalt. Verder knap dat jij zo in het hier/nu leeft, ik vind dat heel moeilijk. Lees momenteel veel over mindfullness etc. maar vind het alsnog moeilijk.
Gedeeltelijk vind ik het ook fijn om me terug te trekken in mijn gedachtenwereld. Op de 1 of andere manier ervaar ik de wereld vaak als eng/gevaarlijk, en door heel diep in mijn gevoel/herinneringen te gaan (wat soms ook richting ''zwelgen'' gaat), voel ik me als onder een veilige, warme deken. Maar helemaal gezond is het niet.
Anderzijds duurt het bij mij ook véél langer om iets te verwerken denk ik. Die verre/lange reis is inmiddels al bijna een maand geleden, maar ik ben er nog steeds door overweldigd. Nog steeds aan het verwerken, nog steeds vaak op google maps aan het kijken en dan denken : wow een maand geleden was ik gewoon nog daar. Terwijl mijn reisgenoot volgens mij al na een dag weer verder ging met haar leven en het al lang een plekje heeft gegeven in de categorie ''mooie herinneringen''.
Nu is het ook wel zo dat ik nog behoorlijk zoekende ben in het leven, zowel qua baan, qua vriendschappen, qua vrijetijdsinvulling.
Een nieuwe reis zou een hoop helpen. Eigenlijk zou ik volgend jaar januari weer terug willen naar hetzelfde land, omdat ik nog niet alles heb gezien. Aan de andere kant kan mijn reisgenoot dan niet mee, en zal ik waarschijnlijk alleen gaan. En ik weet nu al dat ik dan constant met een knoop in mijn maag zal zitten, denkend aan deze, recent afgelopen, reis... En dat ik dan allemaal plekken ga opzoeken en ga denken : ik weet nog hoe ik hier samen met mijn reisgenoot ook was vorig jaar, en dat het dan bijna zal aanvoelen als rouwen.
Jemig, ik zou willen dat ik gewoon eens wat nuchterder was in mijn denkpatronen.
woensdag 11 maart 2020 om 07:36
Dan heb ik het wellicht verkeerd opgevat en er zou hierin miscommunicatie kunnen zijn.You_gotta_be_tough schreef: ↑11-03-2020 07:24@ spike : volgens mij bedoelt spell dat de reactie van de HR figuur/manager een dooddoener is? Althans zo begrijp ik het.
Heb ijn bepaalde opzichten erg veel moeite om mensen te begrijpen, vooral ook door mijn ASS.
Dat maakt sociale omgang voor mij ook erg complex.
Daardoor heb ik sterk de neiging om me terug te trekken en nog meer mijn eigen gang te gaan.
