Relaties
alle pijlers
Hoe omgaan met een gebrek aan bevestiging krijgen?
zondag 26 april 2009 om 12:30
Dag allemaal,
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
zondag 26 april 2009 om 14:27
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 13:41:
[...]
Dat klopt. Hij leeft niet mee als ik emotioneel op iets reageer. Vaak, als ik rustig vertel over de ziekte van mijn moeder bijvoorbeeld, luistert hij wel en stelt hij vragen. Maar een arm om me heen slaan, of mij troosten, daar is hij naar eigen zeggen niet goed in.
Als er tussen ons iets is wat ik niet leuk vind, ik voel me afgewezen, begrijpt hij het niet en wordt hij ongeduldig. Pas later, als de boel is geëscaleerd , kunnen we praten.
Hij is geen warme persoonlijkheid. Dat zag ik 6 jaar geleden al. Hij is gereserveerd, met regelmaat afstandelijk of bot als hij zich geschoffeerd voelt, naar oude bekenden, familie. Nieuwe mensen stelt hij zich anders op. Meer welwillend en geïnteresseerd.
Naar mij toe kan hij met vlagen wél heel aanhankelijk zijn. De frustraties over het ontbreken van een soepele, warme wisselwerking zijn net zo groot als het warme gevoel zelf dat uit het contact voortkomt. M.a.w., ik voel me, zeg, 50% van de tijd niet geborgen. In slechte perioden, zoals nu, nog vaker niet.
Over het niet samenwonen; we hebben wel plannen in die richting. Hij is ook niet een vrijbuiter. Hij wil met mij verder een toekomst opbouwen, is vrijgezel-af.
Wat is er wél leuk:
+kleine tekenen van intimiteit, een kusje hier en daar, als ik kook naar de keuken komen om te kletsen
+we eten praktisch iedere dag samen
+sex
+we vinden het leuk om samen (in een groep) uit te gaan
Deze keer was ik het weekend niet mee, hij was met familie weg, maar we gaan regelmatig een weekend met z'n drieën weg (vakantiehuisje ouders), komend weekend ook.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is; als je dat 6 jaar geleden al zag. Waarom loop je daar nú dan over te piepen. Als dit jou niet bevalt had je dat 6 jaar geleden ook al kunnen afkappen.
Jij hoort niet bij de familie? Ben jij zijn minares? Zomaar een vraag, omdat ik dat even heel sterk vermoed. Stel dat is zo, dan snap ik hem weer helemaal.
[...]
Dat klopt. Hij leeft niet mee als ik emotioneel op iets reageer. Vaak, als ik rustig vertel over de ziekte van mijn moeder bijvoorbeeld, luistert hij wel en stelt hij vragen. Maar een arm om me heen slaan, of mij troosten, daar is hij naar eigen zeggen niet goed in.
Als er tussen ons iets is wat ik niet leuk vind, ik voel me afgewezen, begrijpt hij het niet en wordt hij ongeduldig. Pas later, als de boel is geëscaleerd , kunnen we praten.
Hij is geen warme persoonlijkheid. Dat zag ik 6 jaar geleden al. Hij is gereserveerd, met regelmaat afstandelijk of bot als hij zich geschoffeerd voelt, naar oude bekenden, familie. Nieuwe mensen stelt hij zich anders op. Meer welwillend en geïnteresseerd.
Naar mij toe kan hij met vlagen wél heel aanhankelijk zijn. De frustraties over het ontbreken van een soepele, warme wisselwerking zijn net zo groot als het warme gevoel zelf dat uit het contact voortkomt. M.a.w., ik voel me, zeg, 50% van de tijd niet geborgen. In slechte perioden, zoals nu, nog vaker niet.
Over het niet samenwonen; we hebben wel plannen in die richting. Hij is ook niet een vrijbuiter. Hij wil met mij verder een toekomst opbouwen, is vrijgezel-af.
Wat is er wél leuk:
+kleine tekenen van intimiteit, een kusje hier en daar, als ik kook naar de keuken komen om te kletsen
+we eten praktisch iedere dag samen
+sex
+we vinden het leuk om samen (in een groep) uit te gaan
Deze keer was ik het weekend niet mee, hij was met familie weg, maar we gaan regelmatig een weekend met z'n drieën weg (vakantiehuisje ouders), komend weekend ook.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is; als je dat 6 jaar geleden al zag. Waarom loop je daar nú dan over te piepen. Als dit jou niet bevalt had je dat 6 jaar geleden ook al kunnen afkappen.
Jij hoort niet bij de familie? Ben jij zijn minares? Zomaar een vraag, omdat ik dat even heel sterk vermoed. Stel dat is zo, dan snap ik hem weer helemaal.
zondag 26 april 2009 om 14:33
quote:Appelsientje schreef op 26 april 2009 @ 13:46:
Het is niet zo vreemd dat mensen verschillen in het tonen van intimiteit. Sommige mensen zijn aanrakeriger dan andere mensen. Maar als jij aangeeft dat je je de helft van de tijd niet geborgen, warm en veilig voelt bij hem, vind ik dat best veel. Vooral als je weet dat je in moeilijke tijden niet voor troost en warmte bij hem terecht kunt.
Jullie voelen elkaar daarin niet aan en hij is minder 'aanrakerig' dan jij, klinkt het. En als je het rechtuit aan hem vraagt: ik ben nu verdrietig en ik zou graag willen dat je je armen om me heen slaat? Werkt dat wel?
Appelsientje, goeie post, maar ik denk dat er ook nog een verschil zit tussen de mate waarin mensen aanrakerig zijn, hun reacties en hun behoeften.
Als ik als bijvoorbeeld aanrakerig persoon een niet zo'n aanrakerige partner heb, kan ik me toch nog heel warm en veilig bij een ander voelen doordat die ander reageert op de manier waar ik behoefte aan heb. Zonder dat die ander mij aanraakt.
En dan maakt het ook nog verschil of ik zie dat die ander op een bepaalde manier affectie en liefde toont of dat ik dat niet inzie maar andere dingen verwacht (en oogkleppen opheb voor de dingen die er wel zijn).
Heel ingewikkeld allemaal, maar ik denk dat het jezelf kennen, en je partner hierin (er)kennen al heel wat meer rust en duidelijkheid geeft.
Het is niet zo vreemd dat mensen verschillen in het tonen van intimiteit. Sommige mensen zijn aanrakeriger dan andere mensen. Maar als jij aangeeft dat je je de helft van de tijd niet geborgen, warm en veilig voelt bij hem, vind ik dat best veel. Vooral als je weet dat je in moeilijke tijden niet voor troost en warmte bij hem terecht kunt.
Jullie voelen elkaar daarin niet aan en hij is minder 'aanrakerig' dan jij, klinkt het. En als je het rechtuit aan hem vraagt: ik ben nu verdrietig en ik zou graag willen dat je je armen om me heen slaat? Werkt dat wel?
Appelsientje, goeie post, maar ik denk dat er ook nog een verschil zit tussen de mate waarin mensen aanrakerig zijn, hun reacties en hun behoeften.
Als ik als bijvoorbeeld aanrakerig persoon een niet zo'n aanrakerige partner heb, kan ik me toch nog heel warm en veilig bij een ander voelen doordat die ander reageert op de manier waar ik behoefte aan heb. Zonder dat die ander mij aanraakt.
En dan maakt het ook nog verschil of ik zie dat die ander op een bepaalde manier affectie en liefde toont of dat ik dat niet inzie maar andere dingen verwacht (en oogkleppen opheb voor de dingen die er wel zijn).
Heel ingewikkeld allemaal, maar ik denk dat het jezelf kennen, en je partner hierin (er)kennen al heel wat meer rust en duidelijkheid geeft.
zondag 26 april 2009 om 14:34
Madhe, in deze relatie is het bij vlagen niet genoeg. Kijk, als we in een periode wél soepel met elkaar omgaan, is er liefde van beide kanten, loopt het zoals we beide willen.
Maar de basis is wankel door alle shit die we al met elkaar hebben meegemaakt. Weinig reserves, áls het mis gaat. En dan gaat het goed mis en wordt de waakhond in mij wakker.
Dan duurt het weer een hele tijd voor het een beetje goed voelt, óf het gaat uit na escalatie.
Ik denk wel dat ik een vorm van verlatingsangst heb (depressieve/suïcidale borderline moeder in het verleden). Dus als de behoefte aan bevestiging niet wordt gestild, vind ik het heel moeilijk om me goed te blijven voelen.
Aan de andere kant, moeilijk verleden of niet, ik kan precies dingen aanwijzen die ik niet leuk vind binnen de relatie. Ik vind een kus en 'doeg' wat magertjes als je een heel weekend weggaat. Het is ook de manier waarop, een afstandelijke houding, met z'n kop er niet bij.
Maar de basis is wankel door alle shit die we al met elkaar hebben meegemaakt. Weinig reserves, áls het mis gaat. En dan gaat het goed mis en wordt de waakhond in mij wakker.
Dan duurt het weer een hele tijd voor het een beetje goed voelt, óf het gaat uit na escalatie.
Ik denk wel dat ik een vorm van verlatingsangst heb (depressieve/suïcidale borderline moeder in het verleden). Dus als de behoefte aan bevestiging niet wordt gestild, vind ik het heel moeilijk om me goed te blijven voelen.
Aan de andere kant, moeilijk verleden of niet, ik kan precies dingen aanwijzen die ik niet leuk vind binnen de relatie. Ik vind een kus en 'doeg' wat magertjes als je een heel weekend weggaat. Het is ook de manier waarop, een afstandelijke houding, met z'n kop er niet bij.
zondag 26 april 2009 om 14:39
Wat betreft het afscheid nemen voor het weekendje weg: je hebt kennelijk al een uitgewerkt scenario in je hoofd, hoe dat afscheid nemen moet verlopen. Een kus en doeg is niet genoeg, er moeten lieve woorden worden gezegd en je partner moet dat ook allemaal menen en verbaal en non-verbaal uitdragen. Je bent een kritische klant, vind je niet?
Maar dan blijft: wat jij verlangt en wat hij kan geven ligt ver uit elkaar. Het klinkt inderdaad alsof je uit angst bij hem blijft. Angst dat je je zoontje niet meer zo vaak kunt zien en de angst dat je altijd alleen zult blijven.
Maar dan blijft: wat jij verlangt en wat hij kan geven ligt ver uit elkaar. Het klinkt inderdaad alsof je uit angst bij hem blijft. Angst dat je je zoontje niet meer zo vaak kunt zien en de angst dat je altijd alleen zult blijven.
zondag 26 april 2009 om 14:39
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
zondag 26 april 2009 om 14:39
Windows, het is zoals het is. Het wordt niet beter.
Je weet dit al 6 jaar.
In feite heb je twee keuzes.
-Accepteren en ophouden met 'zeuren' (ff oneerbiedig gezegd)
-Voor jezelf kiezen.
Hij gaat NIET verantwoordelijk zijn voor jouw welbevinden.
Sterker nog. NIEMAND zal verantwoordelijk zijn voor jou welbevinden.
Jij moet aan jou werken. Niet aan hem om hem te proberen vormen naar jouw wensen.
Wat je zoon betreft, heel vervelend maar het is niet anders. Het is vele malen vervelender voor je zoon om hem in deze situatie te laten.
Je weet dit al 6 jaar.
In feite heb je twee keuzes.
-Accepteren en ophouden met 'zeuren' (ff oneerbiedig gezegd)
-Voor jezelf kiezen.
Hij gaat NIET verantwoordelijk zijn voor jouw welbevinden.
Sterker nog. NIEMAND zal verantwoordelijk zijn voor jou welbevinden.
Jij moet aan jou werken. Niet aan hem om hem te proberen vormen naar jouw wensen.
Wat je zoon betreft, heel vervelend maar het is niet anders. Het is vele malen vervelender voor je zoon om hem in deze situatie te laten.
zondag 26 april 2009 om 14:40
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:24:
Ja. Maar niet voor mij. Denk ik daar dan achter. Wie wil mij nou enz. Als het uit gaat, blijf ik gewoon alleen. Wat er niet is, is er niet. Zo erg is dat nou ook weer niet. Ik hoop natuurlijk dat dat er ook voor mij is, maar kan het me niet voorstellen.
DNM:
Zo simpel is het waarschijnlijk. Van veelbelovende doorstart terug naar af.
Als jij nu eens eerst van jezelf gaat houden en jezelf genoeg bevestiging gaat geven. Dan hoef je dat niet van een ander te vragen. Door het wel van een ander te vragen rent de ander alleen maar weg, want wie zou er niet gek van worden om iemand continu te moeten bevestigen?
En weet je wat ook nog vaak gebeurt? Als jij lekker in je vel zit, je goed voelt en achter je keuzes staat komen mensen graag dichter bij je, zelfs de mensen die helemaal niet zo van dat klefferige zijn.
Ja. Maar niet voor mij. Denk ik daar dan achter. Wie wil mij nou enz. Als het uit gaat, blijf ik gewoon alleen. Wat er niet is, is er niet. Zo erg is dat nou ook weer niet. Ik hoop natuurlijk dat dat er ook voor mij is, maar kan het me niet voorstellen.
DNM:
Zo simpel is het waarschijnlijk. Van veelbelovende doorstart terug naar af.Als jij nu eens eerst van jezelf gaat houden en jezelf genoeg bevestiging gaat geven. Dan hoef je dat niet van een ander te vragen. Door het wel van een ander te vragen rent de ander alleen maar weg, want wie zou er niet gek van worden om iemand continu te moeten bevestigen?
En weet je wat ook nog vaak gebeurt? Als jij lekker in je vel zit, je goed voelt en achter je keuzes staat komen mensen graag dichter bij je, zelfs de mensen die helemaal niet zo van dat klefferige zijn.
zondag 26 april 2009 om 14:41
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:39:
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Hoevaak wil jij nog aan dezelfde steen stoten meid?
Je wil een warm liefdevol gezin. En hij is de MINST voor de hand liggende persoon daarvoor. Jij kan een warm, liefdevol nest voor je zoon creeeren maar dat doe je niet.
Hoe is het vanuit zijn belevingswereld?
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Hoevaak wil jij nog aan dezelfde steen stoten meid?
Je wil een warm liefdevol gezin. En hij is de MINST voor de hand liggende persoon daarvoor. Jij kan een warm, liefdevol nest voor je zoon creeeren maar dat doe je niet.
Hoe is het vanuit zijn belevingswereld?
zondag 26 april 2009 om 14:42
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:40:
Ik wil dat hij lief tegen me doet, en het meent. Het is vaak zo plichtmatig. Dat doet me pijn.
Jij wil jij wil jij wil. Je wil dit, jij wil dat.
Wat jij wil kan niet.
Wat nu?
(ik ben ff heel helder nu. Niet om bot te zijn, maar om ff duidelijk te zijn dat je in een illusie wil blijven geloven dat het oooooit beter zal worden )
Ik wil dat hij lief tegen me doet, en het meent. Het is vaak zo plichtmatig. Dat doet me pijn.
Jij wil jij wil jij wil. Je wil dit, jij wil dat.
Wat jij wil kan niet.
Wat nu?
(ik ben ff heel helder nu. Niet om bot te zijn, maar om ff duidelijk te zijn dat je in een illusie wil blijven geloven dat het oooooit beter zal worden )
zondag 26 april 2009 om 14:44
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:39:
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Dat is vreemd aangezien hij niet de warme persoonlijkheid is die jij graag zou zien... Zoals jij hem beschrijft lijkt hij me juist helemaal niet geschikt voor het warme liefdevolle gezin wat JIJ voor ogen hebt.....
Je moet of je verwachtigen bij gaan stellen en accepteren en waarderen wat je hebt.
Als dit niet voldoende van je is, dan is je andere optie gaan... wie weet wat voor warm en liefdevol persoon er nog rond loopt die bij je verwachtigen past....
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Dat is vreemd aangezien hij niet de warme persoonlijkheid is die jij graag zou zien... Zoals jij hem beschrijft lijkt hij me juist helemaal niet geschikt voor het warme liefdevolle gezin wat JIJ voor ogen hebt.....
Je moet of je verwachtigen bij gaan stellen en accepteren en waarderen wat je hebt.
Als dit niet voldoende van je is, dan is je andere optie gaan... wie weet wat voor warm en liefdevol persoon er nog rond loopt die bij je verwachtigen past....
zondag 26 april 2009 om 14:44
zondag 26 april 2009 om 14:46
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:39:
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Dat is hij niet, want hij kan je die bevestiging niet geven.
Je vorige post bevestigde mijn vermoeden dat jij veel meer bevestiging nodig hebt dan normaal is. En dat kan inderdaad fataal zijn voor een relatie. Waarom ga je niet eerst een tijd met jezelf aan de gang ipv je pijlen op hem, en "verbetering" van hem te richten?
Het is niet gezond om je stemming en gevoel af te laten hangen van de gevoelens of stemming van een ander. Je leeft zelf, en je moet dus je eigen leven leiden, je eigen verantwoordelijkheid nemen en je eigen stabiliteit zien te hervinden.
Dat jullie na 6 jaar totaal geen reserves hebben opgebouwt en jij alles voelt wankelen bij 1 tegenvaller klinkt erg slecht. Denk toch na over het voorbeeld dat je je kind geeft? Die gaat denken dat een goede leuke relatie niet bestaat omdat jullie het hem niet laten zien. Wil je dat voor je kind?
Madhe, de relatie heb ik in die 6 jaar meerdere malen verbroken. Vroeger of later maakten we een veelbelovende doorstart, met uiteindelijk steeds hetzelfde resultaat.
We willen beide dat het werkt. We vinden een volledig gezin beide belangrijk.
Ik wil graag een warm, liefdevol gezin, en hij is de meest voor de hand liggende persoon daarvoor.
Dat is hij niet, want hij kan je die bevestiging niet geven.
Je vorige post bevestigde mijn vermoeden dat jij veel meer bevestiging nodig hebt dan normaal is. En dat kan inderdaad fataal zijn voor een relatie. Waarom ga je niet eerst een tijd met jezelf aan de gang ipv je pijlen op hem, en "verbetering" van hem te richten?
Het is niet gezond om je stemming en gevoel af te laten hangen van de gevoelens of stemming van een ander. Je leeft zelf, en je moet dus je eigen leven leiden, je eigen verantwoordelijkheid nemen en je eigen stabiliteit zien te hervinden.
Dat jullie na 6 jaar totaal geen reserves hebben opgebouwt en jij alles voelt wankelen bij 1 tegenvaller klinkt erg slecht. Denk toch na over het voorbeeld dat je je kind geeft? Die gaat denken dat een goede leuke relatie niet bestaat omdat jullie het hem niet laten zien. Wil je dat voor je kind?
zondag 26 april 2009 om 14:48
quote:domnaiefmutsje schreef op 26 april 2009 @ 14:39:
Windows, het is zoals het is. Het wordt niet beter.
Je weet dit al 6 jaar.
In feite heb je twee keuzes.
-Accepteren en ophouden met 'zeuren' (ff oneerbiedig gezegd)
-Voor jezelf kiezen.
Hij gaat NIET verantwoordelijk zijn voor jouw welbevinden.
Sterker nog. NIEMAND zal verantwoordelijk zijn voor jou welbevinden.
Jij moet aan jou werken. Niet aan hem om hem te proberen vormen naar jouw wensen.
Wat je zoon betreft, heel vervelend maar het is niet anders. Het is vele malen vervelender voor je zoon om hem in deze situatie te laten.Sooo he, DNM, effe zeuren over je naam hoor (dat doet verder niemand toch ) Jeetje, ik had hier 10 posts voor nodig.
Windows, het is zoals het is. Het wordt niet beter.
Je weet dit al 6 jaar.
In feite heb je twee keuzes.
-Accepteren en ophouden met 'zeuren' (ff oneerbiedig gezegd)
-Voor jezelf kiezen.
Hij gaat NIET verantwoordelijk zijn voor jouw welbevinden.
Sterker nog. NIEMAND zal verantwoordelijk zijn voor jou welbevinden.
Jij moet aan jou werken. Niet aan hem om hem te proberen vormen naar jouw wensen.
Wat je zoon betreft, heel vervelend maar het is niet anders. Het is vele malen vervelender voor je zoon om hem in deze situatie te laten.Sooo he, DNM, effe zeuren over je naam hoor (dat doet verder niemand toch ) Jeetje, ik had hier 10 posts voor nodig.
zondag 26 april 2009 om 15:00
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:44:
Maar in beginsel vind ik mezelf best wel leuk. Ik zie dat alleen regelmatig niet weerspiegeld in zijn reactie op mij. Dat vind ik heel moeilijk om mee om te gaan en me 'leuk' en sterk te blijven voelen.
Maar inderdaad. Dit is al zes jaar hetzelfde gevecht. Het is de combinatie van twee mensen.
Huh?
Jij wilt je gevoel over jezelf weerspiegelt zien in zijn reactie op jou? Wtf, nu zeg je toch eigenlijk dat je je bevestiging juist wel uit hem haalt? Dat je zelfs in beginsel jezelf niet leuk genoeg vindt? Sterker nog, je wordt onderuitgehaald door je eigen drang naar bevestiging.
Maar wat me het meest verbaasd is dus dat je met iemand bent die je niet geeft wat jij nodig hebt, die je wilt veranderen naar een persoon met een ander karakter en die je ook nog eens de indruk geeft dat hij je niet leuk vindt. En hij zou voor jou de meest geschikte partner zijn voor dat liefdevolle gezin? Shoot me.
Maar in beginsel vind ik mezelf best wel leuk. Ik zie dat alleen regelmatig niet weerspiegeld in zijn reactie op mij. Dat vind ik heel moeilijk om mee om te gaan en me 'leuk' en sterk te blijven voelen.
Maar inderdaad. Dit is al zes jaar hetzelfde gevecht. Het is de combinatie van twee mensen.
Huh?
Jij wilt je gevoel over jezelf weerspiegelt zien in zijn reactie op jou? Wtf, nu zeg je toch eigenlijk dat je je bevestiging juist wel uit hem haalt? Dat je zelfs in beginsel jezelf niet leuk genoeg vindt? Sterker nog, je wordt onderuitgehaald door je eigen drang naar bevestiging.
Maar wat me het meest verbaasd is dus dat je met iemand bent die je niet geeft wat jij nodig hebt, die je wilt veranderen naar een persoon met een ander karakter en die je ook nog eens de indruk geeft dat hij je niet leuk vindt. En hij zou voor jou de meest geschikte partner zijn voor dat liefdevolle gezin? Shoot me.
zondag 26 april 2009 om 15:16
Ik snap het geloof ik niet zo goed. Toen je hem leerde kennen had je al door dat hij gereserveerd is. Dacht je toen dat hij wel zou veranderen of bijdraaien? Het lijkt me vreselijk lastig voor hem om maar steeds op mijn tenen te moeten lopen. Om spontaan precies dat leuke knuffelige te zeggen waar jij behoefte aan hebt en dat ook nog te menen. Wat nou als dat nu gewoon minder of niet in hem zit? Is het dan niet vreselijk gemeen om al je eigen onzekerheden op hem te projecteren zodat hij zich op den duur ook onzeker voelt.
Ik denk dat je zal moeten kiezen: of blijven en accepteren dat hij een andere manier van reageren heeft dan jij (behoefte aan) hebt of weggaan.
Wat is trouwens jouw bijdrage in deze relatie? Hoe maak jij voor hem het leven een stukje leuker?
Ik denk dat je zal moeten kiezen: of blijven en accepteren dat hij een andere manier van reageren heeft dan jij (behoefte aan) hebt of weggaan.
Wat is trouwens jouw bijdrage in deze relatie? Hoe maak jij voor hem het leven een stukje leuker?
zondag 26 april 2009 om 15:54
Toen ik hem leerde kennen was hij naar iedereen gereserveerd, behalve naar mij toe. Mij plaatste hij op een voetstuk. Hij was gewoon stapelverliefd, deed alles voor me. Toen wist ik nog niet dat hoe hij omging met anderen, ook mijn toekomst zou zijn. (Voelde me speciaal, dat hij juist mij uitkoos om wél lief tegen te doen. Niet volwassen en gezond, I know now.) Afgewisseld met perioden dat hij wel zijn enthousiasme laat blijken.
Ik ben inderdaad niet bestand tegen zijn manier van reageren.
De loop van de recente gebeurtenissen:
ongeveer 5 weken geleden is het mis gegaan. Knállende ruzie gehad. Terwijl het de periode pal daarvoor juist heel goed ging. Voelde ik me wél lekker in de relatie. De dinsdag dat het fout ging zat ik overdag nog zo vol liefde en vol vertrouwen over de toekomst. Het is me nog steeds een raadsel hoe het die avond zo hoog op heeft kunnen lopen.
In ieder geval. Na die ruzie hebben we het wel weer goed gemaakt, gezegd: deze crisis overleven we ook wel weer. We doen op zich normaal tegen elkaar, maar er is afstand. Hij geeft aan dat hij het gevoel er nog wel zit, maar dat hij reserves voelt. Hij heeft mij om tijd gevraagd. Dat snap ik, dat iemand zich moet hervinden, dat heb ik ook. Maar vijf weken duurt wel lang.
Ik word nu nóg meer onrustig en angstig van zijn afstandelijke houding, omdat hij heeft aangegeven dat die ruzie zoveel kapot gemaakt heeft.
Ik vraag me af: waarom voelt hij niet alweer méér voor me. Haal me van alles in mijn hoofd. Weet ook niet meer hoe ik hem moet benaderen.
Met het oog op samenwonen: ik vind het niet gezond om zo lang op gespannen voet te leven, in één huis. In principe kan je ruzie maken, maar na een week ofzo moet het wmb wel weer ontspannen zijn.
Het is niet zo dat ik mijn bevestiging over mijzelf uit zijn reactie haal. Ik heb best in kaart wie ik ben en of ik me wat waard voel. Maar als ik liefdevol tegen hem ben, en ik krijg dat niet terug, dan voel ik me rot. Dan voel ik me afgewezen, en loopt mijn goede gevoel over mijzelf een deuk op.
Ik ben inderdaad niet bestand tegen zijn manier van reageren.
De loop van de recente gebeurtenissen:
ongeveer 5 weken geleden is het mis gegaan. Knállende ruzie gehad. Terwijl het de periode pal daarvoor juist heel goed ging. Voelde ik me wél lekker in de relatie. De dinsdag dat het fout ging zat ik overdag nog zo vol liefde en vol vertrouwen over de toekomst. Het is me nog steeds een raadsel hoe het die avond zo hoog op heeft kunnen lopen.
In ieder geval. Na die ruzie hebben we het wel weer goed gemaakt, gezegd: deze crisis overleven we ook wel weer. We doen op zich normaal tegen elkaar, maar er is afstand. Hij geeft aan dat hij het gevoel er nog wel zit, maar dat hij reserves voelt. Hij heeft mij om tijd gevraagd. Dat snap ik, dat iemand zich moet hervinden, dat heb ik ook. Maar vijf weken duurt wel lang.
Ik word nu nóg meer onrustig en angstig van zijn afstandelijke houding, omdat hij heeft aangegeven dat die ruzie zoveel kapot gemaakt heeft.
Ik vraag me af: waarom voelt hij niet alweer méér voor me. Haal me van alles in mijn hoofd. Weet ook niet meer hoe ik hem moet benaderen.
Met het oog op samenwonen: ik vind het niet gezond om zo lang op gespannen voet te leven, in één huis. In principe kan je ruzie maken, maar na een week ofzo moet het wmb wel weer ontspannen zijn.
Het is niet zo dat ik mijn bevestiging over mijzelf uit zijn reactie haal. Ik heb best in kaart wie ik ben en of ik me wat waard voel. Maar als ik liefdevol tegen hem ben, en ik krijg dat niet terug, dan voel ik me rot. Dan voel ik me afgewezen, en loopt mijn goede gevoel over mijzelf een deuk op.
zondag 26 april 2009 om 15:59
DNM, snel na het starten van dit topic weet ik weer dat er niet meer smaken zijn.
Ik had de hoop uit de brei toch iets constructiefs te destilleren.
Wat doe ik om het leuk te maken voor hem. Genoeg, dat weet ik van hem. Lekker eten maken, niet moeilijk doen over sex / porno, interesse tonen, hem complimenten geven. Hoewel ik van hem wel vaker 'sorry' moet zeggen. Het punt is dat ik niet meer vrij kan zijn in mijn manier van liefde geven, omdat ik bang ben dat hij het niet wil / kan ontvangen.
Ik had de hoop uit de brei toch iets constructiefs te destilleren.
Wat doe ik om het leuk te maken voor hem. Genoeg, dat weet ik van hem. Lekker eten maken, niet moeilijk doen over sex / porno, interesse tonen, hem complimenten geven. Hoewel ik van hem wel vaker 'sorry' moet zeggen. Het punt is dat ik niet meer vrij kan zijn in mijn manier van liefde geven, omdat ik bang ben dat hij het niet wil / kan ontvangen.
zondag 26 april 2009 om 16:26
Kijk, als hij de komende dagen lief voor me is, ben ik weer wat gerustgesteld, en zakt dat onrustige paniekgevoel weer weg.
Zo werkt het in de praktijk voor me. Maar nu ik dit typ ik me af of dat nou zo gezond is.
Feit blijft; ik ben niet goed bestand tegen zijn manier van reageren. Dat steekt vroeger of later weer de kop op.
Zo werkt het in de praktijk voor me. Maar nu ik dit typ ik me af of dat nou zo gezond is.
Feit blijft; ik ben niet goed bestand tegen zijn manier van reageren. Dat steekt vroeger of later weer de kop op.
zondag 26 april 2009 om 16:38
Voor die ruzie hadden we een periode waarin het goed ging.
Wat dit betreft, ik vind 5 weken al veel te lang duren. Nu wonen we niet samen, dus kunnen we 'leuk doen' tijdens het eten, en kan ik ontspannen in mijn eigen huis en hem ook de ruimte geven. Maar als je samenwoont, vind ik het afschuwelijk als hij dag in dag uit teruggetrokken of chagrijnig is, zonder dat ik me daarvoor af kan schermen.
Wat dit betreft, ik vind 5 weken al veel te lang duren. Nu wonen we niet samen, dus kunnen we 'leuk doen' tijdens het eten, en kan ik ontspannen in mijn eigen huis en hem ook de ruimte geven. Maar als je samenwoont, vind ik het afschuwelijk als hij dag in dag uit teruggetrokken of chagrijnig is, zonder dat ik me daarvoor af kan schermen.
zondag 26 april 2009 om 16:39
Lieve Windowsvista,
Ik herken heel veel van de dingen die je beschrijft in je relatie. Uiteindelijk is de beste relatie die je hebt die met jezelf. Er zal ook voor jou een moment komen dat je ervan overtuigd bent dat je het beste verdient en dat je geen genoegen hoeft te nemen met minder. Zolang jij daar niet van overtuigd bent, zal er niets veranderen.
Je zult zien dat je dan ook deze relatie zult beeindigen omdat je beseft dat je niet krijgt van deze man wat je nodig hebt, namelijk heel veel liefde. Voor je kind is dit geen goed voorbeeld, weet ik uit ervaring. Ook ik dacht dat een relatie er zo uit moest zien, omdat ik niet beter wist. uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en ik weet zeker dat het ook met jou goed komt.
Ik herken heel veel van de dingen die je beschrijft in je relatie. Uiteindelijk is de beste relatie die je hebt die met jezelf. Er zal ook voor jou een moment komen dat je ervan overtuigd bent dat je het beste verdient en dat je geen genoegen hoeft te nemen met minder. Zolang jij daar niet van overtuigd bent, zal er niets veranderen.
Je zult zien dat je dan ook deze relatie zult beeindigen omdat je beseft dat je niet krijgt van deze man wat je nodig hebt, namelijk heel veel liefde. Voor je kind is dit geen goed voorbeeld, weet ik uit ervaring. Ook ik dacht dat een relatie er zo uit moest zien, omdat ik niet beter wist. uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en ik weet zeker dat het ook met jou goed komt.
