Happy ending & gebonden man ???

Oeh, het andere topic gelezen hebbende word je er niet sympathieker op.



Het enige dat ik je van mens tot mens zou willen adviseren is: meid, je hebt met je vorige relatie zo'n verschrikkelijke klap gehad, waarom in godsnaam kies je er in dit geval voor om af te stevenen op de volgende ramp? En één waarbij de man voor wie je dit zou willen doen ook nog eens zijn vrouw meetrekt in de ellende?

ik vind dit echt naief denken. ja ik vind met de kerst zijn alleen wel goed,,en ach ja..als ik mijn aandacht maar van hem krijg.

Hij zegt dat hij geen sex meer heeft, ja ach je kunt alles gaan geloven ,wat jij wil, hopen dat het straks ook met jou gebeurd als jij 30 jaar getrouwd bent..

een vos verliest zijn streken niet!

Hier de andere kant. Mijn vriend was nog gebonden toen wij verliefd werden op elkaar. Okee, geen 30 jaar getrouwd en kinderen maar hij woonde al wel een jaar of 7 samen. Uiteindelijk zijn we samen verder gegaan. En nu, na 10 jaar, nog steeds happy. En ja, ik vertrouw hem voor 110%.



Maar goed, is een iets andere situatie misschien. Ik denk dat dit anders gaat aflopen.



Afkappen zou ik zeggen.

Lieve Joenohoe,



ik heb je oude postings teruggelezen en schrok nogal. "Rottijd" is nogal een understatement lijkt me. Maar het lijkt me ook dat die rottijd echt wel met je huidige situatie te maken heeft.



Je hebt een man gevonden die -in ieder geval op dit moment- niet voor jou kiest. En misschien is dat wel heel veilig. Want iemand die tóch niet echt voor je kiest, kan je dus ook niet echt in de steek laten. Nu hoef je je niet zo bloot te geven, die pijn van zo'n verlies maak je niet meer mee, want hij hoort toch niet écht bij jou. Een veilige keus op dit moment.



En daar gaat het fout. Want ook iemand die niet echt voor je kiest, kan je toch echt heel veel pijn doen. Hij is lief, maar hij doet meer met je. Hij maakt meer in je los, en hij gaat je ook kwetsen.



Los van de schuldvraag, denk ik dat hij echt niet goed voor je is. Kun je ermee omgaan om keer op keer afgewezen te worden denk je? Om er keer op keer achter te komen dat hij z'n vrouw toch echt wel heel lief vindt? En dat jij voortdurend op de tweede plaats komt?



(je vraagt naar ervaringen, okay dan. In een periode waarin ik op een burn-out afstevende, een 'leuke' man leren kennen. Ik kon heel goed met hem praten, het was niet alleen sex, we hadden echt een hele bijzondere band . Maar niet bijzonder genoeg. Ik heb 5 jaar geleden m'n vriend verloren in een autoongeluk, dat had er veel mee te maken; deze man was een "veilige" keus, want koos niet voor mij, dus kon me ook niet in de steek laten. Wrong... Heeft me veel energie, tijd, posts op het viva forum, sessies bij psych gekost, om erachter te komen hoe ik zover was gekomen, en hoe ik eruit moest komen. Intussen is dat gelukkig gelukt. Nu zelfs een prille relatie, met iemand die voor mij kiest, hoe eng en spannend dat ook kan zijn)

Een relatie met een bezette man, daar doe je jezelf zoveel pijn mee. Waarom? Verdien je niet meer dan dat? En als hij liegt tegen zijn vrouw, iemand waarmee hij zolang is, wiens familie en vrienden hij kent, geloften aan heeft afgelegd, denk je dat hij niet in staat is in liegen tegen jou?

De vraag is waarom je dit jezelf aan doet, en waarom je nog in sprookjes gelooft, terwijl je geen klein meisje meer bent.

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 19:46:

Soulcats, Liselore, aan ons is niets bijzonders, tenminste de situatie niet, dat gebeurt wel met meer mensen. Hij is alleen wel heel bijzonder voor mij en omgekeerd en beiden sluiten we de ogen op dit moment, voor wat kan gebeuren. Voor zijn vrouw vind ik het erg, maar ben ik verantwoordelijk ? Ik ben single. Voel me soms wel verantwoordelijk. Moet ik stop zeggen? Op dit moment geniet ik er nog veel te veel van en ja, dat is heel egoistisch.





Dat was ook sarcastisch bedoelt, lijkt me namelijk helemaal niet bijzonder om de bijzit te zijn en gelijmd te worden met mooie praatjes over hoe je in zijn hart zit.

Ondertussen gaat hij mooi niet voor honderd procent voor je.... nou hoeft dat blijkbaar voor jou ook niet... Blijft over dat het helemaal geen leuk vent is die zijn vrouw bedonderd en jou lijmt met mooie praatjes.. over hoe jij in zijn hart zit..

Ja je bent mede verantwoordelijk. Hij is hoofd verantwoordelijk maar je faciliteerd hem wel. Het zegt ook wat over jou en dat jij je blijkbaar niet waardevol genoeg vind voor iemand die wel voor jou wil gaan, of in elk geval wel leuk is en geen achterbaks typ wat al dertig jaar een heel goed huwlijk heeft maar iemand anders zogenaamd in zijn hart

Waarom loog je in je andere topic?

quote:muziekmeisje schreef op 26 april 2009 @ 19:48:

Lieve Joenohoe,



ik heb je oude postings teruggelezen en schrok nogal. "Rottijd" is nogal een understatement lijkt me. Maar het lijkt me ook dat die rottijd echt wel met je huidige situatie te maken heeft.



Je hebt een man gevonden die -in ieder geval op dit moment- niet voor jou kiest. En misschien is dat wel heel veilig. Want iemand die tóch niet echt voor je kiest, kan je dus ook niet echt in de steek laten. Nu hoef je je niet zo bloot te geven, die pijn van zo'n verlies maak je niet meer mee, want hij hoort toch niet écht bij jou. Een veilige keus op dit moment.



En daar gaat het fout. Want ook iemand die niet echt voor je kiest, kan je toch echt heel veel pijn doen. Hij is lief, maar hij doet meer met je. Hij maakt meer in je los, en hij gaat je ook kwetsen.



Los van de schuldvraag, denk ik dat hij echt niet goed voor je is. Kun je ermee omgaan om keer op keer afgewezen te worden denk je? Om er keer op keer achter te komen dat hij z'n vrouw toch echt wel heel lief vindt? En dat jij voortdurend op de tweede plaats komt?



(je vraagt naar ervaringen, okay dan. In een periode waarin ik op een burn-out afstevende, een 'leuke' man leren kennen. Ik kon heel goed met hem praten, het was niet alleen sex, we hadden echt een hele bijzondere band . Maar niet bijzonder genoeg. Ik heb 5 jaar geleden m'n vriend verloren in een autoongeluk, dat had er veel mee te maken; deze man was een "veilige" keus, want koos niet voor mij, dus kon me ook niet in de steek laten. Wrong... Heeft me veel energie, tijd, posts op het viva forum, sessies bij psych gekost, om erachter te komen hoe ik zover was gekomen, en hoe ik eruit moest komen. Intussen is dat gelukkig gelukt. Nu zelfs een prille relatie, met iemand die voor mij kiest, hoe eng en spannend dat ook kan zijn)Mooie post en het raakt wat mij betreft ook meteen de kern van de zaak.

niet erg liefdevol, als je zijn ECHTE partner iets erg toe wenst en dat alleen maar omdat jij op zoekt bent naar liefde....burnout en persoonlijke verliezen is MIZ geen excuus voor zulke gedachten.pphfff je mag je idd diep schamen.

je bent heus de enigste niet met moeilijke gebeurtenissen in het leven.

Het voelt nu goed joenohoe, maar het is schijngeluk en dat weet je.



En op een (onverwachte) dag dringt dat tot je door.



Dat gaat pijn doen meid.

Heel erg pijn.

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 19:08:

Rottijd achter de rug. Toen kwam ik (single) toevallig "hem" tegen en het klikte. Geen bijgedachten, tot ik een zoen kreeg nadat ik hem verteld had wat voor ellende ik had gehad. Toen dacht ik "dan is hij vast vrij", maar hij zei er nooit iets over terwijl hij wel verteld had dat hij volwassen kids had en ik vroeg het niet. Toen ik het hem op een gegeven moment pats boem vroeg antwoordde hij meteen bevestigend (dik 30 jaar getrouwd), hij had niet geweten hoe het mij te vertellen.



Toen ik hem voor het eerst ontmoette zag ik hem totaal niet als het tiep vreemdganger. Iemand die altijd in dezelfde plaats gewoond heeft, geen wilde hobbies behalve de natuur, nooit op vakantie, het tiep dat je tegenkomt op zo'n ouderwetse boerderij. Maar we hadden zoveel lol samen en we kunnen zo goed praten en hij kan zo fantastisch zoenen... Uiterlijk totaal niet mijn tiep maar van lieverlee toch veel meer gaan voelen, helemaal nadat we in mijn vakantie elke dag zowat een uur belden (hij belde mij). Een vriendin van mij zei "misschien is hij wel even de pleister op de wonde" en zo bekeek ik het eerst ook, maar na van de week...



Ik begon er zomaar over, over "de situatie". En wat hij zei dat deed me echt wat. Hij had me een zoen gegeven omdat hij het zo sneu vond dat ik zo'n klotetijd had gehad. En hij vond mij heel erg leuk, maar hij had dit nooit gepland. Hij hield zichzelf voor dat hij verkeerd bezig was, maar ik zat in zijn hart zei hij en tegelijkertijd legde hij zijn vuist op zijn hart. En weet je wat het erge is, ik weet dat hij het meent. Hij hangt net zo aan mij als ik aan hem, hij is soms jaloers (in mijn vakantie) en dat was ik van de week ook door een misverstand. En het initiatief komt vaak (ik denk vaker dan bij mij) bij hem vandaan.



En het is echt de sex niet ofzo, wij vinden beiden knuffelen en zoenen en dan het liefst heel lang superheerlijk. Hij is gewoon mijn pleister maar ik ben ook verliefd op hem, ben het liefst de hele dag in zijn armen tegen zijn borstkas aan.



Over de toekomst praten we niet. Heb hem wel goed duidelijk gemaakt dat hij gevaarlijk bezig is en dat hij een hoop heibel kan krijgen als het uitkomt, en het komt vaak uit. En dan kijkt hij mij heel hopeloos aan want dat weet hij ook wel, maar ik zit in zijn hart. En IK wil de beslissing niet nemen om te stoppen, ik vind dat dat ZIJN verantwoordelijkheid is, hoewel ik het sneu vind voor zijn vrouw, die denkt dat haar huwelijk goed is. Hij vindt zijn huwelijk ook goed, maar ik zit in zijn hart...



Wat ik hier zoek is geen zedepreken, want ik weet wel dat het niet slim is wat we doen. Ik zoek ook geen bevestiging of zoiets. Wat ik zoek is gewoon ervaringen van lotgenoten, niets meer, niets minder, misschien kan ik daar wat steun aan ontlenen. Want ik weet hoe k.t alles kan worden, omdat ik 1x eerder zoiets bij de hand heb gehad. Alleen wist ik het toen niet maar had ik ineens zijn vrouw aan de telefoon. Nou toen was het gauw over voor mij. Nu wist ik het wel, maar ik had niet verwacht dat het zover zou gaan gevoelsmatig, dat wij er beide zo diep in zouden komen te zitten.



Je kwam hem toevallig tegen en gooide meteen je ellende over hem heen. Nu wil je geloven dat je verliefd bent terwijl je eigenlijk gewoon iemand om je heen wilt. En je hoopt op een happy ending ook nog?



Wat een standaard verhaaltje. Je loopt er met open ogen in, en je wilt er met open ogen inlopen. Veel plezier met en alvast sterkte voor al die pijn, verdriet en eenzame momenten.

Je kunt hem namelijk wel loslaten, je wilt het niet. Maar toch is het in dit soort gevallen slimmer om je even wat meer op jezelf te focussen ipv op een ander die jou wel een makkelijk slachtoffer vindt. (Oh, en denk je nu echt dat iemand die zijn vrouw zo makkelijk bedondert wel trouw en eerlijk zal zijn tegenover jou?)

Je kende deze man toch al langer? Is toch dezelfde als van jouw eerdere topic?

Met vallen en opstaan... Tussen de eerste keer "uitmaken" en de laatste keer zat zeker een half jaar. Daartussen zat ook een periode dat ik overspannen was. Het ging steeds slechter met me, en op een gegeven moment kreeg ik door dat dat zeker ook met hem te maken had. Ik nam iedere keer afstand, voor hem was dat niet zo noodzakelijk als voor mij. Ik kwam niet verder wanneer we samen rommelden, hij hoefde niet verder, want had z'n vrouw.



De laatste keer: volkomen afstand nemen, hem duidelijk gemaakt dat hij op werk uit m'n buurt moest blijven, anders zou ik stomme dingen gaan doen. Toen nog een keer gechat en hem dit hele verhaal uitgelegd. Had hij nooit zo begrepen, schrok hij wel van. En vanaf dat moment alle toenaderingen afgekapt, overal bot op gereageerd, hem gechanteerd ("als je nog één keer op mijn werkplek komt..."), en hem altijd en overal het nadeel van de twijfel gegeven. Iedere keer opnieuw grenzen aangeven dus -één keer was niet voldoende.



Sinds een half jaar gaat dat me echt gemakkelijk af. Hij doet me niet zoveel meer, raakt me niet meer, interesseert me niet meer. En, gek genoeg, 2 maand geleden kwam ik een leuke (single) man tegen. Daarvoor probeerde ik ook wel te daten, maar zat ik toch altijd met hém in m'n hoofd. Het gaat echt over.



Je voelt je nu veilig bij hem, geborgen, je hebt hem 'nodig' na een zware tijd. Maar dit gaat je echt niet helpen, die veiligheid en geborgenheid moet je ergens anders vandaan halen (uit jezelf/vriendinnen/familie). En langzaam weer het vertrouwen terugkrijgen dat niet iedereen je op den duur wel in de steek zal laten...

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 19:57:

[...]





Ik moest even slikken toen ik dit las, het sloeg me recht in mijn gezicht. Want het is zoals jij het beschrijft. Een veilige keus, kon me niet in de steek laten. Maar dat kan inderdaad wel, zoals vanochtend. Hij kon niet zeggen dat hij vanochtend naar mij zou gaan, dus kon hij geen nee zeggen tegen de uitnodiging van zijn broer. Hij zat er zelf zowat bij te janken gisteravond, maar hij kon geen nee zeggen tegen zijn broer. En ik heb slecht geslapen en nou niet bepaald een leuke dag gehad.

Mag ik vragen wat jij gedaan hebt, heb je het uitgemaakt ? En hoeveel tijd heeft dat jou gekost ?Ik hoopte dat het niet zo zat, maar herkende iets teveel in je verhaal... Er komen nog meer van dat soort afwijzingen aan... Hoe sneller je het afkapt, hoe minder pijn het op de lange termijn doet. Misschien wil je nu gewoon bij hem wegkruipen, je laten troosten. Maar het is nu echt het beste om jezelf bij elkaar te rapen en er nu een eind aan te breien. Daarvoor moet je even sterk zijn, maar dat bespaart je een hoop verdriet. Je bent echt wel meer waard dan een man die z'n broer niet durft te vertellen wie je bent.

het heeft allemaal te maken met verwachtingen. Als je er mee kunt leven om minnares te zijn dan is het prima. Ik hou het al 4 jaar vol en nog steeds met veel plezier.

Maar als je gaat verwachten dat hij zijn vrouw voor je zal verlaten en jullie happy ever after zullen leven, dan heb je grote kans dat je heel teleurgesteld achter zult blijven. Hij raapt de brokstukken op, gaat voor zijn vrouw door het stof en gaat vrolijk verder met zijn leven.

Alleen als je goed voor jezelf zorgt, je eigen leven blijft leiden, een groot eigen sociaal netwerk blijft onderhouden met veel steun, dan heb je kans dat je het gaat redden en dat het ook leuk blijft.

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 19:34:

RosieRo, ik zal hem niet vragen om weg te gaan. Hij vindt zelf dat ze een goed huwelijk hebben ook al hebben ze geen sex meer. Hij zegt dat hij hier niet om gevraagd heeft maar ik zit in zijn hart en hij kan en wil nu niet stoppen, maar hij weet ook niet hoe het verder moet dus schuift hij het net als ik op de lange baan. En ik zal hem dus niet vragen om weg te gaan. Zolang ik tijd en aandacht krijg en dat krijg ik heel veel, heb ik er tot nog toe geen moeite mee. Was nu met Kerst ook zonder hem, maar wel bellen en smsen. Moet zeggen dat ik er geen moeite mee had.



Maar dan denk ik wel weer dat ze misschien ziek wordt ofzo, dan was het opgelost. Net wat ik zeg, het is verschrikkelijk dubbel.



In je vorige topic waren jullie net een week samen. Dat is na de kerst geweest. Waarom vraag je hier advies, maar lieg je ondertussen alles bij elkaar? En het is niet dat je je verhaal kwijt wilt, want dan zou je wel eerlijk zijn (anders ben je het nog niet kwijt). Ik zou zoveel kunnen schrijven, maar dat wil ik niet. Niet voor iemand die niet eerlijk is.



Jullie verdienen elkaar wel. Hij is niet eerlijk, jij bent niet eerlijk. Komt helemaal happy-ending-goed!

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 20:22:

[...]





Ik lieg niet. Net voor de kerst hebben we voor het eerst echt gezoend (en dan heb ik het niet over die eerste zoen), 1 januari werd het voor het eerst meer. Eind oktober leerde ik hem kennen.In je vorige topic zeg je dat hij niet gebonden is terwijl je in een ander topic (indezelfde week) vertelt dat je wel weet dat hij gebonden is. Je schuift nogal met de "feiten", laten we het daar maar op houden.

quote:Joenohoe schreef op 26 april 2009 @ 20:18:

Muziekmeisje, dit gaat heel erg zwaar worden dus, want loslaten is niet een van mijn talenten. Misschien moet ik dan ech maar op zoek gaan naar iemand anders, anders lukt het me nooit. En kracht uit mezelf halen of mijn vriendinnen doe ik ook wel, maar niet genoeg. Door hen durf ik me niet te laten omhelzen en durf ik mijn verdriet niet te laten zien, aan hem wel. Dat zit in mezelf, ik heb me altijd afgeschermd omdat ik al zoveel verdriet gehad heb. Het zal dus gewoon tijd kosten en veel praten vrees ik, maar ik zal wel moeten loslaten vrees ik. En ja, ik heb hem nodig, hij knuffelt me en is lief en geeft aandacht... En inderdaad het is veilig op dit moment. Wat is dit een eyeopener, bedankt dat je hebt willen reageren.



Ik ben niet zo van de knuffelsmileys, maar voor jou toch een uitzondering



En wat rot, dat je eindelijk iemand hebt gevonden, voor wie je je wél kunt openstellen, aan wie je wél je kwetsbare kant durft te laten zien, en dat het dan niet kan. Deze man gaat je kwetsen (ook al is hij dat mss niet van plan). Je zult je misschien toch nog een keer moeten afschermen, om jezelf te beschermen.



Die vriendinnen, kun je daar niet eens écht mee praten? Of misschien deze posts uitprinten en laten lezen? Het zou je echt helpen, ze zouden je kunnen steunen, en ze staan er vast voor open.



Ik dacht altijd dat ik mijn vriendinnen niet lastig mocht vallen met mijn zorgen, dat ze me zouden veroordelen, en heb ze pas wat verteld over mijn affaire, toen ik het had beeindigd. Ze waren geweldig, maar vonden het jammer dat ik nooit eerder wat had gezegd. Ze hadden me willen helpen