Reizen
alle pijlers
Still flying
dinsdag 7 januari 2020 om 09:29
Welkom in mijn 2de vervolgtopic! 
Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.
In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.
Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...
Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667
Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.
In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.
Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...
Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667
donderdag 11 juni 2020 om 20:17
Inderdaad. Die geruchten.
De rest van de collega's zijn onmiddellijk in actie geschoten en hebben zelf groepjes opgestart om elkaar psychische steun te bieden. Er worden steunbetuigingen op deuren geplakt (al dan niet met repen chocolade), iemand die online ook maar een beetje neerslachtig klinkt krijgt PB's, er worden verhalen gedeeld om schaamtegevoelens te verminderen,...
Ik heb zelf ook een appje gestuurd naar de newbie die ik maanden onder mijn vleugels heb genomen. Zij voelt zich nog ok. Ze heeft (nog) geen mail gehad en ze is een Duitse. Voor haar is het net als voor mij geen ramp als ze naar huis moet. Maar dit laat niemand onberoerd.
Nu moeten we afwachten wat er verder gaat gebeuren.
De rest van de collega's zijn onmiddellijk in actie geschoten en hebben zelf groepjes opgestart om elkaar psychische steun te bieden. Er worden steunbetuigingen op deuren geplakt (al dan niet met repen chocolade), iemand die online ook maar een beetje neerslachtig klinkt krijgt PB's, er worden verhalen gedeeld om schaamtegevoelens te verminderen,...
Ik heb zelf ook een appje gestuurd naar de newbie die ik maanden onder mijn vleugels heb genomen. Zij voelt zich nog ok. Ze heeft (nog) geen mail gehad en ze is een Duitse. Voor haar is het net als voor mij geen ramp als ze naar huis moet. Maar dit laat niemand onberoerd.
Nu moeten we afwachten wat er verder gaat gebeuren.
vrijdag 12 juni 2020 om 11:00
Dat heb ik bewust niet gedaan omdat ik wist dat ik dan "vast" zou zitten.paperlantern schreef: ↑12-06-2020 10:25Nou als je een lening of schuld bent aan gegaan kan je duidelijk beter niet terug gaan!
Het is nog steeds rustig in TDAland. Alsof we in het oog van de storm zitten. Ik vermoed dat de storm weer zal losbarsten als ik in de lucht hang overmorgen.
Dus er was even ruimte vrij in mijn hoofd vandaag en dat kwam goed uit. 2 weken geleden had ik namelijk een afspraak gemaakt voor deze ochtend voor mijn hondje Dexter. Ik had een bult gespot en ik was er niet gerust in. Het deed geen pijn want hij is nogal een aansteller dus anders had ik het echt wel geweten. Na een week zag ik dat de bult vrij snel was gegroeid. Mijn ongerustheid groeide eveneens. Een paar dagen later begon hij als een malle aan die bult te likken waardoor hij wondjes creeërde. Het is dus beginnen jeuken. Toen heb ik toch maar even naar de DA gebeld om te vragen of ik niet eerder moest komen. Ze zei dat ik me geen zorgen moest maken en eventueel een ontsmettingsspray kon komen halen met een vies smaakje zodat hij eraf zou blijven. Dat heb ik dan ook gedaan maar dat hielp niks. Dexter bleef er niet af.
Vandaag was het dan eindelijk zover. Ik liep met mijn kleine, bange Dexter bij de dierenarts binnen. Arm ding. Zelf was ik er ook niet helemaal gerust in. Toen hij op de tafel moest om onderzocht te worden verstopte hij zich steeds in mijn jasje of stak zijn kop onder mijn oksel om maar niet te hoeven kijken. De dierenarts is thans een schat van een vrouw. Dexter probeerde haar nog te paaien met wat likjes op haar neus en haar wang maar helaas... hij kreeg toch een spuit.
Het was namelijk naar alle waarschijnlijkheid een reactie op het voer dat ik hem 3 weken geleden ben beginnen geven. Dat was ander voer dan anders. Ik bedacht mij in de auto nog dat die bult is verschenen net nadat hij die andere brokjes is beginnen eten en toen mijn DA vroeg of hij misschien ander voer had gekregen zei ik dat dat inderdaad zo was. Dus wellicht zit er iets in die brokjes waar Dexter zijn lijf niet zo happy mee is. Het is dus mijn schuld! 
Nu is het helaas zo dat mijn moeder de nieuwe brokjes bovenop een resterende laag "oude" brokjes had gegooid in de grote bak waar we het voer in bewaren. Dus toen Dexter, dolgelukkig omdat hij het bezoek aan de dierenarts had overleefd, in de tuin aan het rondspringen was, stond ik in de keuken de "slechte" brokjes van de "goede" brokjes te scheiden.
Brokje per brokje. 30 minuten lang. De kapotte brokjes gingen er ook uit want dan kon ik niet zien of dat nu een "slecht" brokje was of een "goed" brokje. 
De liefde van een baasje voor haar hond. 
Straks ga ik de juiste brokjes halen want die zijn bijna op. Dankzij de antibiotica zal de brandende jeuk snel verdwijnen en de bult zal daarna ook langzaam krimpen tot hij weg is. Ik kan hem dus met een gerust hart een maand achterlaten zondag. Oef!
zaterdag 13 juni 2020 om 10:43
Zo...ik heb dit topic gister en nu net 1 ruk gelezen. Dus je vorige topic nog niet. Ik moet zeggen dat door privéomstandigheden, waar ik niet te veel over zal uitweiden, het corona gebeuren een beetje langs me heen is gegaan (geloof me ik heb op een andere manier mijn portie gehad). Daarom is het ook wel goed dat ik jouw topic heb ontdekt, om alles weer van een andere kant te lezen.
Ik vind je heel moedig en ik blijf je van nu af volgen.
Zou ik ook je insta mogen?
Ik vind je heel moedig en ik blijf je van nu af volgen.
Zou ik ook je insta mogen?
maandag 15 juni 2020 om 17:37
Na 3 maanden wandelde ik eindelijk nog eens door een luchthaven. Het feit dat ik überhaubt ergens anders dan in mijn eigen dorp rondliep, was op zich al bijzonder. Het voelt hetzelfde als voor het eerst autorijden na een lange tijd. Ook wat dat betreft weet ik waarover ik spreek. Dat is onwennig, stroef en... stresserend zelfs. Ik was thans heel vlot geworden in het doorlopen van luchthavenprocedures. Heel efficiënt wist ik van de ingang van de luchthaven tot aan mijn stoel in het vliegtuig te geraken. Ik had altijd de juiste dingen in de aanslag en ging in een recordtijd door de security. Vandaag ging dat een stuk stroever. Als een schurend scharnier dat nood heeft aan een drupje olie. Heel gênant.
Afijn.. toen ik mij meldde aan de incheckbalie zag ik dat de rest van de passagiers er ook allemaal al waren. Het duurde niet lang om die conclusie te trekken aangezien er slechts 10 andere passagiers op mijn vlucht zaten. Van de 11 passagiers waren er maar liefst 8 crew die terugkeerde naar Dubai. Slechts 3 "gewone" passagiers. De check-in ging dus heel erg vlot.
Toen het tijd was voor boarding stonden alle passagiers in een mum van tijd in een nette rij voor de balie. Boarding was een beetje gek. Het voelde als thuiskomen nadat je heel lang bent weg geweest. Net zoals ik het normaal ervaar als ik bij mijn ouders binnen wandel. Vertrouwd maar ook een beetje vreemd...
Na 3 maanden als kluizenaar te hebben geleefd was de ontvangst aan boord overweldigend. Uiteraard wist de opererende crew dat ze voornamelijk crew als passagiers hadden. Dus boarding verliep helemaal anders dan normaal. De passagiers vonden vlot hun eigen stoel, borgen hun bagage netjes zelf op en sloten de bagagerekken. Maar niet voordat ze eerst een voorraad lekkers uit hun handbagage tevoorschijn toverden voor de werkende crew. Vervolgens was het ondanks de light load behoorlijk rumoerig aan boord. De crew van "buiten" en "binnen" TDAland wisselden prompt nieuwtjes en ervaringen uit, herkende elkaar van eerdere vluchten en/of maakte nader kennis.
Na de safetyvideo moest niemand eraan herinnerd worden om zijn/haar stoel recht te zetten, het tafeltje in te klappen of zijn/haar riem om te doen. De services gebeurden met de hand. Elke crew had namelijk slechts 2 passagiers om te bedienen. (Nummer 11 zat in zijn eentje in business class). Op die manier vond ik het best een beetje luxueus aanvoelen.
De vlucht verliep dus zeer aangenaam. Eenmaal op bestemming moest ik wat papierwerk doen ter voorbereiding van mijn 2 weken quarantaine en als laatste stond er een coronatest op het menu. Buiten stond er een zwarte auto voor mij klaar. Best een futuristisch ding. Het navigatiescherm was ronduit enorm. De deuren stonden al open. "Open" betekende in dit geval dat de deuren in de lucht staken. Als de chauffeur mij had verteld dat het gevaarte kon vliegen had ik hem geloofd. Helaas kon de auto alleen maar rijden waardoor het een eeuwigheid duurde voor ik thuis was door alle wegwerkzaamheden die diverse wegen versperden. De chauffeur veronschuldigde zich voor het oponthoud maar ik stelde hem gerust: "Maak je geen zorgen. Ik heb 2 weken de tijd dus ik heb geen haast."
Toen ik eindelijk met mijn koffers voor de ingang van mijn gebouw stond had ik niet bepaald haast om naar binnen te gaan. Dus ik stak nog even een sigaret op voor ik aan mijn quarantaine begon. Toen ik mijn entree niet langer kon uitstellen sukkelde ik met mijn 3 koffers naar binnen. "Good evening ma'am! You came back from outstation?"
Ik: "yep"
Security: "How long have you been gone?"
Ik: "3 months."
Hij: "wauw! Can I have your appartment number?"
Nadat hij alles in orde had gebracht zei hij: "That's it. Welcome back!"
Ik hield hem echter nog even aan de praat en informeerde naar de huidige rokerspolicy. Tot mijn grote opluchting zei hij dat ik nog steeds mocht roken buiten. Oef! Sorry dames, maar 2 weken quarantaine is NIET het moment om te stoppen met roken.
Ik was echter wel verbaasd aangezien dat nu niet echt strookt met de quarantaineregels. Ik ga ervan uit dat de security dat ook weet maar dat ze een oogje toeknijpen. We hebben nu eenmaal geen balkon en roken is niet toegestaan binnen.
Mijn tripjes naar beneden zijn wel beperkt. Want elke keer dat ik terug naar binnen kom meet de security mijn temperatuur. Ze zijn altijd heel aardig maar toch. Ik wil hen niet teveel lastig vallen.
Ik draag ook braaf een mondmasker en heb handsanitiser bij de hand. Mijn gsm blijft boven. (Daar staat nu namelijk een covid app op... Ik neem geen risico's. De boete's zijn enorm.)
Inmiddels is het weer avond en nog steeds is het heel vreemd om terug te zijn. Alsof ik hier niet echt ben maar dit een heel realistische droom is. Ik had gewoon niet verwacht dat ik zou terugkomen.
Gisteren en vandaag werden er wederom mails verstuurd. Geen enkele kwam in mijn mailbox terecht. Zelf heb ik ook nog geen mail naar mijn manager gestuurd. Ontslag krijgen is nu eenmaal voordeliger maar ik weet niet hoelang ik daar nog op wil wachten..
Afijn.. toen ik mij meldde aan de incheckbalie zag ik dat de rest van de passagiers er ook allemaal al waren. Het duurde niet lang om die conclusie te trekken aangezien er slechts 10 andere passagiers op mijn vlucht zaten. Van de 11 passagiers waren er maar liefst 8 crew die terugkeerde naar Dubai. Slechts 3 "gewone" passagiers. De check-in ging dus heel erg vlot.
Toen het tijd was voor boarding stonden alle passagiers in een mum van tijd in een nette rij voor de balie. Boarding was een beetje gek. Het voelde als thuiskomen nadat je heel lang bent weg geweest. Net zoals ik het normaal ervaar als ik bij mijn ouders binnen wandel. Vertrouwd maar ook een beetje vreemd...
Na 3 maanden als kluizenaar te hebben geleefd was de ontvangst aan boord overweldigend. Uiteraard wist de opererende crew dat ze voornamelijk crew als passagiers hadden. Dus boarding verliep helemaal anders dan normaal. De passagiers vonden vlot hun eigen stoel, borgen hun bagage netjes zelf op en sloten de bagagerekken. Maar niet voordat ze eerst een voorraad lekkers uit hun handbagage tevoorschijn toverden voor de werkende crew. Vervolgens was het ondanks de light load behoorlijk rumoerig aan boord. De crew van "buiten" en "binnen" TDAland wisselden prompt nieuwtjes en ervaringen uit, herkende elkaar van eerdere vluchten en/of maakte nader kennis.
Na de safetyvideo moest niemand eraan herinnerd worden om zijn/haar stoel recht te zetten, het tafeltje in te klappen of zijn/haar riem om te doen. De services gebeurden met de hand. Elke crew had namelijk slechts 2 passagiers om te bedienen. (Nummer 11 zat in zijn eentje in business class). Op die manier vond ik het best een beetje luxueus aanvoelen.
De vlucht verliep dus zeer aangenaam. Eenmaal op bestemming moest ik wat papierwerk doen ter voorbereiding van mijn 2 weken quarantaine en als laatste stond er een coronatest op het menu. Buiten stond er een zwarte auto voor mij klaar. Best een futuristisch ding. Het navigatiescherm was ronduit enorm. De deuren stonden al open. "Open" betekende in dit geval dat de deuren in de lucht staken. Als de chauffeur mij had verteld dat het gevaarte kon vliegen had ik hem geloofd. Helaas kon de auto alleen maar rijden waardoor het een eeuwigheid duurde voor ik thuis was door alle wegwerkzaamheden die diverse wegen versperden. De chauffeur veronschuldigde zich voor het oponthoud maar ik stelde hem gerust: "Maak je geen zorgen. Ik heb 2 weken de tijd dus ik heb geen haast."
Toen ik eindelijk met mijn koffers voor de ingang van mijn gebouw stond had ik niet bepaald haast om naar binnen te gaan. Dus ik stak nog even een sigaret op voor ik aan mijn quarantaine begon. Toen ik mijn entree niet langer kon uitstellen sukkelde ik met mijn 3 koffers naar binnen. "Good evening ma'am! You came back from outstation?"
Ik: "yep"
Security: "How long have you been gone?"
Ik: "3 months."
Hij: "wauw! Can I have your appartment number?"
Nadat hij alles in orde had gebracht zei hij: "That's it. Welcome back!"
Ik hield hem echter nog even aan de praat en informeerde naar de huidige rokerspolicy. Tot mijn grote opluchting zei hij dat ik nog steeds mocht roken buiten. Oef! Sorry dames, maar 2 weken quarantaine is NIET het moment om te stoppen met roken.
Ik was echter wel verbaasd aangezien dat nu niet echt strookt met de quarantaineregels. Ik ga ervan uit dat de security dat ook weet maar dat ze een oogje toeknijpen. We hebben nu eenmaal geen balkon en roken is niet toegestaan binnen.
Mijn tripjes naar beneden zijn wel beperkt. Want elke keer dat ik terug naar binnen kom meet de security mijn temperatuur. Ze zijn altijd heel aardig maar toch. Ik wil hen niet teveel lastig vallen.
Ik draag ook braaf een mondmasker en heb handsanitiser bij de hand. Mijn gsm blijft boven. (Daar staat nu namelijk een covid app op... Ik neem geen risico's. De boete's zijn enorm.)
Inmiddels is het weer avond en nog steeds is het heel vreemd om terug te zijn. Alsof ik hier niet echt ben maar dit een heel realistische droom is. Ik had gewoon niet verwacht dat ik zou terugkomen.
Gisteren en vandaag werden er wederom mails verstuurd. Geen enkele kwam in mijn mailbox terecht. Zelf heb ik ook nog geen mail naar mijn manager gestuurd. Ontslag krijgen is nu eenmaal voordeliger maar ik weet niet hoelang ik daar nog op wil wachten..
maandag 15 juni 2020 om 19:36
Klinkt als een luxe maar ook erg vreemde vlucht. Zo leeg. Dat is ook niet zoals je het graag zal zien natuurlijk.
Heb je nu dan moeten melden dat je weer terug bent? En is je verlof sowieso al afgelopen nu? Of over 2 weken pas?
Hoe is het met je huisgenoten? Een heb je plannen voor de komende twee weken om je tijd door te komen?
Heb je nu dan moeten melden dat je weer terug bent? En is je verlof sowieso al afgelopen nu? Of over 2 weken pas?
Hoe is het met je huisgenoten? Een heb je plannen voor de komende twee weken om je tijd door te komen?
maandag 15 juni 2020 om 20:56
Ik heb mijn manager afgelopen nacht een mail gestuurd om te melden dat ik terug ben aangezien ze de laatste tijd blijkbaar de voorkeur geven aan mails op vreemde tijdstippen.duizel schreef: ↑15-06-2020 19:36Klinkt als een luxe maar ook erg vreemde vlucht. Zo leeg. Dat is ook niet zoals je het graag zal zien natuurlijk.
Heb je nu dan moeten melden dat je weer terug bent? En is je verlof sowieso al afgelopen nu? Of over 2 weken pas?
Hoe is het met je huisgenoten? Een heb je plannen voor de komende twee weken om je tijd door te komen?
Mijn onbetaald verlof duurt nog zolang als mijn quarantaine. Dus nog 12 dagen te gaan.
Met mijn roommates gaat alles helemaal prima gelukkig. Die houden zich goed bezig.
Zelf heb ik niet echt plannen. Ik ben sowieso van plan om mijn dagelijkse yogasessie te blijven doen. Dat heb ik dus vandaag ook al gedaan. Ik heb mijn lakens gewassen, me een beetje geïnstalleerd, boodschappen besteld, de stand van zaken bijgehouden op fb, een hoop voiceberichten over en weer gestuurd met een Nederlandse collega die nood had aan een babbel (al 3 dagen lang
) en wat gekletst met mijn roommates. Vandaag heb ik de dag dus vrij goed rond gekregen. Het begint allemaal met die yogasessie. Daarna heb ik energie om wat dingen aan te pakken. Het is dus heel belangrijk dat ik elke dag op die mat geraak.
Ik had trouwens wat gezichtsmaskers (van het beautysoort) meegenomen voor mijn roommates naast de beloofde flessen cava. Daar waren ze heel blij mee.
Het is niet duidelijk of ze mensen outstation over het hoofd zien. Hier en daar sijpelen er toch berichten binnen van mails die over de grens zijn geraakt.
Het dilemma waar ik mee zit is dat, hoe langer ik wacht met mijn ontslag in te dienen, hoe meer kans ik maak op een vlucht tijdens mijn opzegperiode. Daar zit ik niet echt op te wachten want dan moet ik heel wat kennis gaan opfrissen voor 1 vlucht.
Ik doe nog steeds zelf mijn boodschappen maar dan online. Je kan hier letterlijk alles aan huis laten leveren. Ook van de apotheker bijvoorbeeld. Super handig!
Minder handig: het is lastiger om je boodschappen te vinden online. Door de gangpaden wandelen is toch een stuk handiger. Online vergeet je sneller dingen te kopen omdat je er niet voorbij loopt tijdens het shoppen. Langs de andere kant heb ik hier gemakkelijker toegang tot exotische producten zoals bijvoorbeeld Acaï en matcha.
Vanmiddag heb ik ontbijt besteld. Dat werd dus een acaïbowl met banaan, aardbei, bosbessen en kokos.
Ja, ik at mijn ontbijt pas tijdens de lunch. Niet dat ik zo laat wakker was. (9h30) Ik krijg echter pas honger rond de middag en ik eet pas als ik echt honger heb.
maandag 15 juni 2020 om 22:59
Wat een bizarre tijd zo voor jou en je collega's. Zeker ook nu je weet dat je gaat stoppen bij TDA zijn dit toch echt rare laatste "werkweken". En lastig inderdaad, die afweging van ontslag afwachten of zelf je ontslag nemen. Heb je een deadline voor jezelf, waarop je uiterlijk zelf je ontslag gaat indienen?
dinsdag 16 juni 2020 om 15:38
Nee dat is sinds een week niet meer nodig.
De vlucht richting Dubai zat wel voor iets meer dan 1/3 vol. En misschien was er ook cargo aan boord? Dat brengt ook op.
redbulletje schreef: ↑15-06-2020 22:55Mochten jullie niet in de businessclass zitten als je maar met zo weinig op de vlucht zat?
Nee die policy is helaas hetzelfde gebleven.
Blijkbaar heeft TDA een extern bedrijf onder de arm genomen om te downsizen. Onze managers, waarvan er vandaag schijnbaar ook een aantal zijn bedankt voor bewezen diensten, hebben dus geen zeggenschap over wie er vertrekt en wie niet.
mendy schreef: ↑15-06-2020 22:59Wat een bizarre tijd zo voor jou en je collega's. Zeker ook nu je weet dat je gaat stoppen bij TDA zijn dit toch echt rare laatste "werkweken". En lastig inderdaad, die afweging van ontslag afwachten of zelf je ontslag nemen. Heb je een deadline voor jezelf, waarop je uiterlijk zelf je ontslag gaat indienen?
Ik wilde slechts een paar dagen wachten. Die "paar dagen" zijn morgen voorbij. De ontslagronde van vandaag is nog niet begonnen. Wellicht over een uurtje als de kantoren dicht zijn.
Ik vermoed dat deze ontslagrondes nog zeker de hele week gaan duren. Na wat gesprekken met mijn roommates werd het mij helaas duidelijk dat mijn file echt helemaal blanco is en dat het heel erg onwaarschijnlijk is dat ik een mail zal ontvangen.
Om 1 of andere reden maakt juist dat het nog moeilijker om zelf mijn ontslag in te dienen.
Ik zou deze horrorweken kunnen overleven en bij de lucky few horen die straks nog steeds mogen vliegen. Daar zou ik heel trots op moeten zijn, maar in plaats daarvan neem ik alsnog de benen.
Misschien is het een ego dingetje? Hierna ben ik gewoon weer Dolly. Niks bijzonder. Geen spannende verhalen. Geen avonturen meer. Geen baan die tot de verbeelding spreekt. Geen weg meer terug.
En ik denk dat ik nu net de redenen heb aangehaald waarom het zo ontzettend moeilijk is voor veel crew om afscheid te nemen van deze job.
Ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen. Maar dat maakt de uitvoering niet gemakkelijker.
Er prikken inmiddels tranen in mijn ogen omwille van het nakende verlies van een levensstijl. Eentje waar ik echt nooit meer naar terug kan.
Voor alle duidelijkheid: ik zou echt absoluut geen vlucht meer willen doen. Die knop is om. Het zou mentaal een hele opgave zijn om dat tot een goed einde te brengen. Maar hoe langer ik wacht met ontslag nemen hoe groter de kans is dat ik dat toch zal moeten doen.
Dat neemt echter niet weg dat ik de rest enorm zal missen.
Oh dit is echt zo moeilijk!
