Relaties
alle pijlers
Hoe omgaan met een gebrek aan bevestiging krijgen?
zondag 26 april 2009 om 12:30
Dag allemaal,
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
maandag 27 april 2009 om 20:42
Bedankt voor de reacties!!
Als ik de reacties lees, heb ik moeite om die tot me door te laten dringen. Jullie hebben het over liefdevolle relaties, voor mij moeilijk voor te stellen dimensie. Of liever gezegd; ik kan het voor bijvoorbeeld Reiger voorstellen, mijn zoon of anderen. Met de man met wie ik een relatie zit niet. Hooguit bij vlagen gevoelens van verliefdheid/aantrekkingskracht, maar rust en geborgenheid voor de lange termijn, waar ik op kan vertrouwen, dat hebben wij niet.
Ik vind het heel erg dat het ons niet lukt.
Ik probeer uit alle macht mijn beeld bij te stellen. Mijn verwachtingen bij te stellen. Misschien, als ik er anders over denk, er anders naar kijk, dan is het zo slecht nog niet.
Zolang wij niet samenwonen gaat dat wel. Ik bedoel, ik kan me terugtrekken, opladen. En als het leuk is kan ik blijven. Een sleur is het in ieder geval niet.
Maar ik moet toegeven dat we werkelijke verbetering, de rust en warmte waar ik naar op zoek ben, niet vast kunnen houden.
Ik weet wel, dat wij alleen een volgende stap kunnen zetten in de richting van samenwonen bijvoorbeeld, dit toch meer neer moeten bewerkstelligen.
Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me ook; dat is niet primair waar hij naar op zoek is, waar hij behoefte aan heeft. Ten minste, niet op dezelfde manier als ik.
Hoe verdrietig. Ik vind het niet te doen om vanuit dit overzicht de relatie te verbreken. Omdat het alternatief, de ongewisse toekomst, er wat mij betreft ook niet heel aantrekkelijk uit ziet.
Wat ik wel weet uit ervaring; ik ga het redden als het uit is. Ik krijg een andere energie terug, kom in 'mijn eigen kracht' *excuse my french* dat werk. Ik weet dat dat ook goed, zo niet beter voelt. Maar dat verlies van wat ik wil; een warme, hechte relatie, wat zou kunnen zijn, als maar dit, als maar dat...
Voor nu blijf ik hangen in de puzzel van het als/dan denken.
Gisteravond is hij terug gekomen. Hij bleef slapen. Hij zei dat hij ook wel thuis wilde slapen, maar ja, hij was moe, zei hij (en had zin in sex. Snap ik wel, ik ook.) Ik ben nu afgestompt door de bedenkingen van de laatste tijd, maar zoiets vind ik niet zo leuk. Ik wil dat hij iets zegt van: ik blijf slapen want ik wil graag bij je zijn. En dan lekker bij me komt liggen, ook na sex.
Voelde me natuurlijk heel onrustig, slecht geslapen.
Ik moet iets met deze beklemmende situatie, maar een stap zetten beklemt me ook enorm.
Ik weet ook niet meer hoe ik met hem moet praten over deze gevoelens, deze situatie.
Als ik de reacties lees, heb ik moeite om die tot me door te laten dringen. Jullie hebben het over liefdevolle relaties, voor mij moeilijk voor te stellen dimensie. Of liever gezegd; ik kan het voor bijvoorbeeld Reiger voorstellen, mijn zoon of anderen. Met de man met wie ik een relatie zit niet. Hooguit bij vlagen gevoelens van verliefdheid/aantrekkingskracht, maar rust en geborgenheid voor de lange termijn, waar ik op kan vertrouwen, dat hebben wij niet.
Ik vind het heel erg dat het ons niet lukt.
Ik probeer uit alle macht mijn beeld bij te stellen. Mijn verwachtingen bij te stellen. Misschien, als ik er anders over denk, er anders naar kijk, dan is het zo slecht nog niet.
Zolang wij niet samenwonen gaat dat wel. Ik bedoel, ik kan me terugtrekken, opladen. En als het leuk is kan ik blijven. Een sleur is het in ieder geval niet.
Maar ik moet toegeven dat we werkelijke verbetering, de rust en warmte waar ik naar op zoek ben, niet vast kunnen houden.
Ik weet wel, dat wij alleen een volgende stap kunnen zetten in de richting van samenwonen bijvoorbeeld, dit toch meer neer moeten bewerkstelligen.
Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me ook; dat is niet primair waar hij naar op zoek is, waar hij behoefte aan heeft. Ten minste, niet op dezelfde manier als ik.
Hoe verdrietig. Ik vind het niet te doen om vanuit dit overzicht de relatie te verbreken. Omdat het alternatief, de ongewisse toekomst, er wat mij betreft ook niet heel aantrekkelijk uit ziet.
Wat ik wel weet uit ervaring; ik ga het redden als het uit is. Ik krijg een andere energie terug, kom in 'mijn eigen kracht' *excuse my french* dat werk. Ik weet dat dat ook goed, zo niet beter voelt. Maar dat verlies van wat ik wil; een warme, hechte relatie, wat zou kunnen zijn, als maar dit, als maar dat...
Voor nu blijf ik hangen in de puzzel van het als/dan denken.
Gisteravond is hij terug gekomen. Hij bleef slapen. Hij zei dat hij ook wel thuis wilde slapen, maar ja, hij was moe, zei hij (en had zin in sex. Snap ik wel, ik ook.) Ik ben nu afgestompt door de bedenkingen van de laatste tijd, maar zoiets vind ik niet zo leuk. Ik wil dat hij iets zegt van: ik blijf slapen want ik wil graag bij je zijn. En dan lekker bij me komt liggen, ook na sex.
Voelde me natuurlijk heel onrustig, slecht geslapen.
Ik moet iets met deze beklemmende situatie, maar een stap zetten beklemt me ook enorm.
Ik weet ook niet meer hoe ik met hem moet praten over deze gevoelens, deze situatie.
maandag 27 april 2009 om 20:55
BGB
de typering 'bodemloze put' gaat voor mij wel op, in combinatie met hem.
Als hij me een kus geeft en 'sterkte' wenst bij het weggaan, nadat ik heb verteld dat mijn moeder moet kiezen uit twee kwaden (ze is levensbedreigend ziek) is dat voor mij niet genoeg. Ik voel me dan in de kou staan. Maar hij bedoelt het goed en meent het wel. Hij ziet niet wat hij nog meer kan doen.
Ik voel me vaak in de kou staan. Hij is gefrustreerd omdat hij ziet dat zijn goede bedoelingen bij bij niet aankomen.
de typering 'bodemloze put' gaat voor mij wel op, in combinatie met hem.
Als hij me een kus geeft en 'sterkte' wenst bij het weggaan, nadat ik heb verteld dat mijn moeder moet kiezen uit twee kwaden (ze is levensbedreigend ziek) is dat voor mij niet genoeg. Ik voel me dan in de kou staan. Maar hij bedoelt het goed en meent het wel. Hij ziet niet wat hij nog meer kan doen.
Ik voel me vaak in de kou staan. Hij is gefrustreerd omdat hij ziet dat zijn goede bedoelingen bij bij niet aankomen.
maandag 27 april 2009 om 21:29
Jeetje wat rot voor je, ik herken veel van jouw gevoel. Ook ik heb last van verlatingsangst door gebeurtenissen in mijn kindertijd. Ook ik heb hierdoor(?) heel veel bevestiging nodig en veel liefde. Ook ik word onzeker en paniekerig als we ruzie gehad hebben, ook al stelt het voor een ander niets voor, voor mij kan het voelen alsof het het begin van het einde van de relatie is. Ook ik kan gelijk gaan denken dat hij me minder leuk is gaan vinden als hij eens wat afstandelijker is door bijvoorbeeld chagarijnigheid noem maar op (een oorzaak wat niets met mij te maken heeft). Ik herken nu ook beter het patroon en weet dat het komt door wat ik heb meegemaakt, dit heb ik ook met mijn vriend besproken en hij vindt het heel logisch gelukkig. Hij heeft me daarin wel gerustgesteld en begrijpt ook dat ik veel bevestiging/ aandacht nodig heb. Ik vraag er dan ook gewoon om, 'wil je me even vasthouden' ofzo. Maar goed, ik kan me heeel goed voorstellen als je vriend het je juist niet geeft je jezelf echt gek maakt. Iemand die geen last heeft van verlatingsangst kan daarboven staan en niet gelijk een paniekgevoel ervaren. Hij klinkt mij erg mannelijk in de oren, weinig emotie uiten en duidelijke taal. Dat kan voor een gevoelige vrouw als jij moeilijk zijn omdat je zijn manier van communiceren verkeerd begrijpt. Misschien is het nuttig eens wat te lezen over de verschillen tussen man en vrouw, ik vind het wel herkenbaar en daardoor leer je ook dat bepaalde dingen bij een man gewoon anders werken in zijn hoofd en dat het dus niet door jou komt. Zeg niet dat alles door verlatingsangst komt maar het speelt naar mijn idee een erg grote rol, ook kan ik je vertellen dat je dit bij iedere relatie weer zal tegenkomen. Je zult moeten leren hiermee om te gaan en jezelf te bevestigen, dit is moeilijk. Misschien kan je hem eens uitleggen waarom je zoveel bevestiging nodig hebt? Bij mij heeft dat wel veel geholpen, daardoor begreep mijn vriend mij beter en hij zei ook dat ik me niet rot moet voelen maar het moet uitspreken als ik ergens mee zit. Ik denk dat jouw vriend een beetje hopeloos wordt omdat hij zich machteloos voelt, hij doet voor zijn gevoel heel erg zijn best maar het is niet genoeg..hij zou dan kunnen gaan voelen dat hij niet goed genoeg voor jou is. Geef hem eens wat meer complimentjes dat je blij met hem bent en vraag niet om bevestiging maar probeer jezelf bevestiging in te spreken zo van: 'ik ben de moeite waard', 'ik ben lief' etc. Kijk ook naar de bevestiging van anderen zoals je zoontje, familie, vrienden e.d. Haal niet alle bevestiging uit je vriend. Doordat jij het minder aan hem 'vraagt' zal hij vanzelf meer uit zichzelf toenadering zoeken, geloof me. Het geeft hem vast meer rust dat hij jou niet steeds MOET bevestigen om jou blij te zien maar dat je jezelf ook blij kunt maken! Hoop dat jullie eruit kunnen komen! Sterkte.
dinsdag 28 april 2009 om 09:06
Curlygurly, bedankt voor je verhaal. Goeie tips ook!
Als ik minder die bodemloze put kan zijn, zou het vast een stukje beter gaan.
Hij kan me met voor hem onbelangrijke / onbetekende dingen enorm kwetsen. Tel daar bij op dat hij dat vervolgens onzin vindt en zich niet kan inleven: big trouble, en bijna niet te repareren.
Dit betekent dat ik op z'n best altijd een beetje op m'n hoede ben, op z'n slechtst ronduit wrok voel.
Dit wordt afgewisseld met perioden dat ik me wel gewaardeerd voel en het gevoel heb dat we in contact staan met elkaar.
In relatietherapie waren we begonnen met een genogram. Het bekijken van elkaars geschiedenis in gezinssituatie. Dat vond hij heel interessant, want hij vindt het heel vreemd dat hij niet weet wat er bij mij thuis heeft afgespeeld. Hij weet in grote lijnen wel wat mijn moeder had, maar hoe dat in de praktijk was niet.
Ik stond daar huiverig tegenover, omdat ik bang was dat hij de informatie tegen me zou gebruiken. In de trant van: 'ik voel me rot en afgewezen? Neuh, dat komt niet door iets wat hij doet, dat komt omdat ik een rotjeugd heb gehad!' Dat hij zich steeds kan vrijpleiten en kan zeggen dat het aan mij ligt.
Hieruit blijkt ook het gebrek aan vertrouwen dat ik voel. Ik ben bang dat hij niet zorgvuldig met de info om zou springen. Dat is ook niet heel gek gedacht, gezien mijn ervaring met zijn reacties / opmerkingen.
Het afmaken van het genogram is niet gelukt, omdat ik het toen heb uitgemaakt en de relatietherapie dus is stopgezet. Na een paar weken zijn we weer samengekomen, ons is voorgesteld om door te gaan met de RT, maar dat vonden we dus beide, om verschillende redenen, niet de weg voor ons.
Ik zou nog met hem hierover kunnen praten. Ook de huidige situatie in dat kader kunnen plaatsen.
Maar ik twijfel, ik denk dat wel meer mensen onzeker zouden worden door het gebrek aan bevestiging dat ik ervaar, ook zonder mijn ervaring in het verleden. Het voelt niet helemaal zuiver als ik het daarop zou gooien. Ik vind ook: hij moet me met respect en liefde behandelen omdat hij van me houdt, niet omdat hij medelijden met me heeft.
Als ik minder die bodemloze put kan zijn, zou het vast een stukje beter gaan.
Hij kan me met voor hem onbelangrijke / onbetekende dingen enorm kwetsen. Tel daar bij op dat hij dat vervolgens onzin vindt en zich niet kan inleven: big trouble, en bijna niet te repareren.
Dit betekent dat ik op z'n best altijd een beetje op m'n hoede ben, op z'n slechtst ronduit wrok voel.
Dit wordt afgewisseld met perioden dat ik me wel gewaardeerd voel en het gevoel heb dat we in contact staan met elkaar.
In relatietherapie waren we begonnen met een genogram. Het bekijken van elkaars geschiedenis in gezinssituatie. Dat vond hij heel interessant, want hij vindt het heel vreemd dat hij niet weet wat er bij mij thuis heeft afgespeeld. Hij weet in grote lijnen wel wat mijn moeder had, maar hoe dat in de praktijk was niet.
Ik stond daar huiverig tegenover, omdat ik bang was dat hij de informatie tegen me zou gebruiken. In de trant van: 'ik voel me rot en afgewezen? Neuh, dat komt niet door iets wat hij doet, dat komt omdat ik een rotjeugd heb gehad!' Dat hij zich steeds kan vrijpleiten en kan zeggen dat het aan mij ligt.
Hieruit blijkt ook het gebrek aan vertrouwen dat ik voel. Ik ben bang dat hij niet zorgvuldig met de info om zou springen. Dat is ook niet heel gek gedacht, gezien mijn ervaring met zijn reacties / opmerkingen.
Het afmaken van het genogram is niet gelukt, omdat ik het toen heb uitgemaakt en de relatietherapie dus is stopgezet. Na een paar weken zijn we weer samengekomen, ons is voorgesteld om door te gaan met de RT, maar dat vonden we dus beide, om verschillende redenen, niet de weg voor ons.
Ik zou nog met hem hierover kunnen praten. Ook de huidige situatie in dat kader kunnen plaatsen.
Maar ik twijfel, ik denk dat wel meer mensen onzeker zouden worden door het gebrek aan bevestiging dat ik ervaar, ook zonder mijn ervaring in het verleden. Het voelt niet helemaal zuiver als ik het daarop zou gooien. Ik vind ook: hij moet me met respect en liefde behandelen omdat hij van me houdt, niet omdat hij medelijden met me heeft.
dinsdag 28 april 2009 om 09:39
quote:curlygurly schreef op 27 april 2009 @ 21:29:
Jeetje wat rot voor je, ik herken veel van jouw gevoel. Ook ik heb last van verlatingsangst door gebeurtenissen in mijn kindertijd. Ook ik heb hierdoor(?) heel veel bevestiging nodig en veel liefde.
Curly, je doet net alsof alleen mensen met problemen vanuit het verleden behoefte hebben aan liefde en bevestiging. Dat is niet zo. Het is een hele normale menselijke behoefte. Bevestiging en liefde van je partner krijgen voegt iets toe aan je leven. Ik vind het zelfs het enige in het leven wat er toe doet: liefde, genegenheid, en het uiten daarvan.
(...)
Hij klinkt mij erg mannelijk in de oren, weinig emotie uiten en duidelijke taal. Dat kan voor een gevoelige vrouw als jij moeilijk zijn omdat je zijn manier van communiceren verkeerd begrijpt. Misschien is het nuttig eens wat te lezen over de verschillen tussen man en vrouw, ik vind het wel herkenbaar en daardoor leer je ook dat bepaalde dingen bij een man gewoon anders werken in zijn hoofd en dat het dus niet door jou komt.
Ik had in mijn eerste huwelijk ook zo'n man, en heb ook lange tijd (bijna dertig jaar) gedacht: zo werkt het nu eenmaal bij mannen, ik moet het accepteren. Ik las boeken als 'Want what you have' en alles wat ik maar kon vinden over acceptatie, in mijn verkrampte en onsuccesvolle pogingen om toch maar gelukkig te zijn. Nu weet ik dat er mannen zijn die ook warm, liefdevol en communicatief zijn. Ik heb er nu zo een.
Zeg niet dat alles door verlatingsangst komt maar het speelt naar mijn idee een erg grote rol, ook kan ik je vertellen dat je dit bij iedere relatie weer zal tegenkomen.
Niet dus! Ik heb dit in mijn huidige huwelijk helemaal niet meer. Mijn behoefte aan warmte en liefde is volledig vervuld.
Je zult moeten leren hiermee om te gaan en jezelf te bevestigen, dit is moeilijk. Misschien kan je hem eens uitleggen waarom je zoveel bevestiging nodig hebt?
Misschien omdat haar huwelijk zo koud is?
Bij mij heeft dat wel veel geholpen, daardoor begreep mijn vriend mij beter en hij zei ook dat ik me niet rot moet voelen maar het moet uitspreken als ik ergens mee zit. Ik denk dat jouw vriend een beetje hopeloos wordt omdat hij zich machteloos voelt, hij doet voor zijn gevoel heel erg zijn best maar het is niet genoeg..hij zou dan kunnen gaan voelen dat hij niet goed genoeg voor jou is. Geef hem eens wat meer complimentjes dat je blij met hem bent en vraag niet om bevestiging maar probeer jezelf bevestiging in te spreken zo van: 'ik ben de moeite waard', 'ik ben lief' etc. Kijk ook naar de bevestiging van anderen zoals je zoontje, familie, vrienden e.d. Haal niet alle bevestiging uit je vriend. Doordat jij het minder aan hem 'vraagt' zal hij vanzelf meer uit zichzelf toenadering zoeken, geloof me. Het geeft hem vast meer rust dat hij jou niet steeds MOET bevestigen om jou blij te zien maar dat je jezelf ook blij kunt maken! Hoop dat jullie eruit kunnen komen! Sterkte.
Het gaat hier helaas niet alleen over bevestiging volgens mij, maar vooral over gebrek aan warmte, genegenheid, liefde. Natuurlijk kan je die ook van andere mensen krijgen, maar dat is niet hetzelfde als de liefde die je van je partner kunt krijgen. Ik zit hier achter mijn computer te huiveren als ik lees hoe kil en koud het huwelijk van TO is en als ik aan mijn eigen eerste huwelijk terugdenk.
Ik hoop dat ze ooit de beslissing neemt die ik ook (na heel veel twijfel, angst, onzekerheid) genomen heb en dat haar dan hetzelfde mag overkomen als wat mij overkomen is.
Jeetje wat rot voor je, ik herken veel van jouw gevoel. Ook ik heb last van verlatingsangst door gebeurtenissen in mijn kindertijd. Ook ik heb hierdoor(?) heel veel bevestiging nodig en veel liefde.
Curly, je doet net alsof alleen mensen met problemen vanuit het verleden behoefte hebben aan liefde en bevestiging. Dat is niet zo. Het is een hele normale menselijke behoefte. Bevestiging en liefde van je partner krijgen voegt iets toe aan je leven. Ik vind het zelfs het enige in het leven wat er toe doet: liefde, genegenheid, en het uiten daarvan.
(...)
Hij klinkt mij erg mannelijk in de oren, weinig emotie uiten en duidelijke taal. Dat kan voor een gevoelige vrouw als jij moeilijk zijn omdat je zijn manier van communiceren verkeerd begrijpt. Misschien is het nuttig eens wat te lezen over de verschillen tussen man en vrouw, ik vind het wel herkenbaar en daardoor leer je ook dat bepaalde dingen bij een man gewoon anders werken in zijn hoofd en dat het dus niet door jou komt.
Ik had in mijn eerste huwelijk ook zo'n man, en heb ook lange tijd (bijna dertig jaar) gedacht: zo werkt het nu eenmaal bij mannen, ik moet het accepteren. Ik las boeken als 'Want what you have' en alles wat ik maar kon vinden over acceptatie, in mijn verkrampte en onsuccesvolle pogingen om toch maar gelukkig te zijn. Nu weet ik dat er mannen zijn die ook warm, liefdevol en communicatief zijn. Ik heb er nu zo een.
Zeg niet dat alles door verlatingsangst komt maar het speelt naar mijn idee een erg grote rol, ook kan ik je vertellen dat je dit bij iedere relatie weer zal tegenkomen.
Niet dus! Ik heb dit in mijn huidige huwelijk helemaal niet meer. Mijn behoefte aan warmte en liefde is volledig vervuld.
Je zult moeten leren hiermee om te gaan en jezelf te bevestigen, dit is moeilijk. Misschien kan je hem eens uitleggen waarom je zoveel bevestiging nodig hebt?
Misschien omdat haar huwelijk zo koud is?
Bij mij heeft dat wel veel geholpen, daardoor begreep mijn vriend mij beter en hij zei ook dat ik me niet rot moet voelen maar het moet uitspreken als ik ergens mee zit. Ik denk dat jouw vriend een beetje hopeloos wordt omdat hij zich machteloos voelt, hij doet voor zijn gevoel heel erg zijn best maar het is niet genoeg..hij zou dan kunnen gaan voelen dat hij niet goed genoeg voor jou is. Geef hem eens wat meer complimentjes dat je blij met hem bent en vraag niet om bevestiging maar probeer jezelf bevestiging in te spreken zo van: 'ik ben de moeite waard', 'ik ben lief' etc. Kijk ook naar de bevestiging van anderen zoals je zoontje, familie, vrienden e.d. Haal niet alle bevestiging uit je vriend. Doordat jij het minder aan hem 'vraagt' zal hij vanzelf meer uit zichzelf toenadering zoeken, geloof me. Het geeft hem vast meer rust dat hij jou niet steeds MOET bevestigen om jou blij te zien maar dat je jezelf ook blij kunt maken! Hoop dat jullie eruit kunnen komen! Sterkte.
Het gaat hier helaas niet alleen over bevestiging volgens mij, maar vooral over gebrek aan warmte, genegenheid, liefde. Natuurlijk kan je die ook van andere mensen krijgen, maar dat is niet hetzelfde als de liefde die je van je partner kunt krijgen. Ik zit hier achter mijn computer te huiveren als ik lees hoe kil en koud het huwelijk van TO is en als ik aan mijn eigen eerste huwelijk terugdenk.
Ik hoop dat ze ooit de beslissing neemt die ik ook (na heel veel twijfel, angst, onzekerheid) genomen heb en dat haar dan hetzelfde mag overkomen als wat mij overkomen is.
dinsdag 28 april 2009 om 09:47
WV, je bent een voor mij onbekende vrouw en toch zit ik hier plaatsvervangend verdrietig voor jou te zijn. Omdat ik het zelf meegemaakt heb, omdat ik me nog zo goed herinner hoe het was. Ik kan je alleen maar vanop afstand een hele warme knuffel geven en je smeken: stap eruit! Word gelukkig! En dat zul je nooit worden in je huidige relatie.
dinsdag 28 april 2009 om 10:56
quote:windowsvista schreef op 27 april 2009 @ 20:42:
Bedankt voor de reacties!!
Als ik de reacties lees, heb ik moeite om die tot me door te laten dringen. Jullie hebben het over liefdevolle relaties, voor mij moeilijk voor te stellen dimensie. Of liever gezegd; ik kan het voor bijvoorbeeld Reiger voorstellen, mijn zoon of anderen. Met de man met wie ik een relatie zit niet. Hooguit bij vlagen gevoelens van verliefdheid/aantrekkingskracht, maar rust en geborgenheid voor de lange termijn, waar ik op kan vertrouwen, dat hebben wij niet.
Dat heb je niet en dat ga je ook niet krijgen met deze meneer. Ik denk dat voor jou de eerste stap is om echt echt te gaan accepteren dat het is wat het is en dat het nooit meer gaat worden. Je schrijft verderop: Dat je die liefdevolle relatie gaat krijgen, Als dit... of als dat.... Dat is jezelf voordegekhouderij. Met je huidige vriend ga je NOOIT de relatie krijgen die je voor ogen hebt. Of er nu het labeltje "autist"op zit of niet, feit is en blijft dat als hij de afgelopen 6 jaar niet is verandert, als hij altijd zo is geweest zoals hij nu is, je jezelf niet moet gaan wijsmaken dat als.. als.. als.. gaat niet gebeuren, Nooit.
Ik vind het heel erg dat het ons niet lukt.
Ik probeer uit alle macht mijn beeld bij te stellen. Mijn verwachtingen bij te stellen. Misschien, als ik er anders over denk, er anders naar kijk, dan is het zo slecht nog niet.
Zolang wij niet samenwonen gaat dat wel. Ik bedoel, ik kan me terugtrekken, opladen. En als het leuk is kan ik blijven. Een sleur is het in ieder geval niet.
Je bent dus eigenlijk weer jezelf daarin voor de gek aan het houden. Want ookal is het misschien ergens zo slecht nog niet, het is niet wat jij werkelijk wilt, waar je naar verlangt in een relatie. Jij komt tekort, jij levert tebveel van jezelf in en krijgt daar te weinig voor terug. UIteindelijk verlies je jezelf, en dat is veel erger dan het verleizen van een (deze) partner.
Maar ik moet toegeven dat we werkelijke verbetering, de rust en warmte waar ik naar op zoek ben, niet vast kunnen houden.
Ik weet wel, dat wij alleen een volgende stap kunnen zetten in de richting van samenwonen bijvoorbeeld, dit toch meer neer moeten bewerkstelligen.
En je weet ook wel dat dat een illusie is en dat dat niet gaat gebeuren. This is as good as it gets. En de vraag is; is het genoeg voor jou. het antwoordt weet je al, want dat geef je hier: "Nee". Nu komt het lastigste, dat accepteren en de consequentie ervan aanvaarden. Je huidige vriend is vast geen onmens en op zijn manier doet ie zijn best, maar jullie vinden bijelkaar niet wat je zoekt.
Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me ook; dat is niet primair waar hij naar op zoek is, waar hij behoefte aan heeft. Ten minste, niet op dezelfde manier als ik.
Kortom, jullie behoeftes zijn niet compatible.
Hoe verdrietig. Ik vind het niet te doen om vanuit dit overzicht de relatie te verbreken. Omdat het alternatief, de ongewisse toekomst, er wat mij betreft ook niet heel aantrekkelijk uit ziet.
Waarom niet? Voor wie niet? ben je liever ongelukkig met zijn tween dan alleen? En realiseer je je dat je hem ook belemmert om iemand te vinden die m wel kan accepteren zoals ie is? Uiteindelijk kan hij natuurlijk ook de keuze maken om niet meer verder te willen. mss hoop je daar op zodat jij niet de "boeman"moet zijn die weggaat. Of mss ben je zo bang om alleen te zijn dat zelfs deze ellende je aanlokkelijker lijkt dan single zijn. En tensloote een vraag: waarom denk jij dat jij het niet waard bent om een liefdevolle relatie te hebben? En zou je daarover niet beter nog eens gaan praten met die therapeut. Niet als relatietherapie, maar puur om je eigen onzekerheid op te lossen.
Wat ik wel weet uit ervaring; ik ga het redden als het uit is. Ik krijg een andere energie terug, kom in 'mijn eigen kracht' *excuse my french* dat werk. Ik weet dat dat ook goed, zo niet beter voelt. Maar dat verlies van wat ik wil; een warme, hechte relatie, wat zou kunnen zijn, als maar dit, als maar dat...
En daar zijn we weer bij het begin: Dat verleis, dat bestaat helemaal niet, alleen in je hoofd. die warme liefdevolle relatie bestaat helemaal niet, dat is een droom een illusie. het enige dat je verliest is de hoop, de droom. De realiteit is dat je relatie nooit echt zo warm en liefdevol is geweest en ook nooit gaat worden. Om een echte warme liefdevolle relatie te krijgen zul je eerst moeten stoppen met het reanimeren van dit paard.
Voor nu blijf ik hangen in de puzzel van het als/dan denken.
Gisteravond is hij terug gekomen. Hij bleef slapen. Hij zei dat hij ook wel thuis wilde slapen, maar ja, hij was moe, zei hij (en had zin in sex. Snap ik wel, ik ook.) Ik ben nu afgestompt door de bedenkingen van de laatste tijd, maar zoiets vind ik niet zo leuk. Ik wil dat hij iets zegt van: ik blijf slapen want ik wil graag bij je zijn. En dan lekker bij me komt liggen, ook na sex.
Voelde me natuurlijk heel onrustig, slecht geslapen.
Ik moet iets met deze beklemmende situatie, maar een stap zetten beklemt me ook enorm.
Ik weet ook niet meer hoe ik met hem moet praten over deze gevoelens, deze situatie.
Bedankt voor de reacties!!
Als ik de reacties lees, heb ik moeite om die tot me door te laten dringen. Jullie hebben het over liefdevolle relaties, voor mij moeilijk voor te stellen dimensie. Of liever gezegd; ik kan het voor bijvoorbeeld Reiger voorstellen, mijn zoon of anderen. Met de man met wie ik een relatie zit niet. Hooguit bij vlagen gevoelens van verliefdheid/aantrekkingskracht, maar rust en geborgenheid voor de lange termijn, waar ik op kan vertrouwen, dat hebben wij niet.
Dat heb je niet en dat ga je ook niet krijgen met deze meneer. Ik denk dat voor jou de eerste stap is om echt echt te gaan accepteren dat het is wat het is en dat het nooit meer gaat worden. Je schrijft verderop: Dat je die liefdevolle relatie gaat krijgen, Als dit... of als dat.... Dat is jezelf voordegekhouderij. Met je huidige vriend ga je NOOIT de relatie krijgen die je voor ogen hebt. Of er nu het labeltje "autist"op zit of niet, feit is en blijft dat als hij de afgelopen 6 jaar niet is verandert, als hij altijd zo is geweest zoals hij nu is, je jezelf niet moet gaan wijsmaken dat als.. als.. als.. gaat niet gebeuren, Nooit.
Ik vind het heel erg dat het ons niet lukt.
Ik probeer uit alle macht mijn beeld bij te stellen. Mijn verwachtingen bij te stellen. Misschien, als ik er anders over denk, er anders naar kijk, dan is het zo slecht nog niet.
Zolang wij niet samenwonen gaat dat wel. Ik bedoel, ik kan me terugtrekken, opladen. En als het leuk is kan ik blijven. Een sleur is het in ieder geval niet.
Je bent dus eigenlijk weer jezelf daarin voor de gek aan het houden. Want ookal is het misschien ergens zo slecht nog niet, het is niet wat jij werkelijk wilt, waar je naar verlangt in een relatie. Jij komt tekort, jij levert tebveel van jezelf in en krijgt daar te weinig voor terug. UIteindelijk verlies je jezelf, en dat is veel erger dan het verleizen van een (deze) partner.
Maar ik moet toegeven dat we werkelijke verbetering, de rust en warmte waar ik naar op zoek ben, niet vast kunnen houden.
Ik weet wel, dat wij alleen een volgende stap kunnen zetten in de richting van samenwonen bijvoorbeeld, dit toch meer neer moeten bewerkstelligen.
En je weet ook wel dat dat een illusie is en dat dat niet gaat gebeuren. This is as good as it gets. En de vraag is; is het genoeg voor jou. het antwoordt weet je al, want dat geef je hier: "Nee". Nu komt het lastigste, dat accepteren en de consequentie ervan aanvaarden. Je huidige vriend is vast geen onmens en op zijn manier doet ie zijn best, maar jullie vinden bijelkaar niet wat je zoekt.
Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me ook; dat is niet primair waar hij naar op zoek is, waar hij behoefte aan heeft. Ten minste, niet op dezelfde manier als ik.
Kortom, jullie behoeftes zijn niet compatible.
Hoe verdrietig. Ik vind het niet te doen om vanuit dit overzicht de relatie te verbreken. Omdat het alternatief, de ongewisse toekomst, er wat mij betreft ook niet heel aantrekkelijk uit ziet.
Waarom niet? Voor wie niet? ben je liever ongelukkig met zijn tween dan alleen? En realiseer je je dat je hem ook belemmert om iemand te vinden die m wel kan accepteren zoals ie is? Uiteindelijk kan hij natuurlijk ook de keuze maken om niet meer verder te willen. mss hoop je daar op zodat jij niet de "boeman"moet zijn die weggaat. Of mss ben je zo bang om alleen te zijn dat zelfs deze ellende je aanlokkelijker lijkt dan single zijn. En tensloote een vraag: waarom denk jij dat jij het niet waard bent om een liefdevolle relatie te hebben? En zou je daarover niet beter nog eens gaan praten met die therapeut. Niet als relatietherapie, maar puur om je eigen onzekerheid op te lossen.
Wat ik wel weet uit ervaring; ik ga het redden als het uit is. Ik krijg een andere energie terug, kom in 'mijn eigen kracht' *excuse my french* dat werk. Ik weet dat dat ook goed, zo niet beter voelt. Maar dat verlies van wat ik wil; een warme, hechte relatie, wat zou kunnen zijn, als maar dit, als maar dat...
En daar zijn we weer bij het begin: Dat verleis, dat bestaat helemaal niet, alleen in je hoofd. die warme liefdevolle relatie bestaat helemaal niet, dat is een droom een illusie. het enige dat je verliest is de hoop, de droom. De realiteit is dat je relatie nooit echt zo warm en liefdevol is geweest en ook nooit gaat worden. Om een echte warme liefdevolle relatie te krijgen zul je eerst moeten stoppen met het reanimeren van dit paard.
Voor nu blijf ik hangen in de puzzel van het als/dan denken.
Gisteravond is hij terug gekomen. Hij bleef slapen. Hij zei dat hij ook wel thuis wilde slapen, maar ja, hij was moe, zei hij (en had zin in sex. Snap ik wel, ik ook.) Ik ben nu afgestompt door de bedenkingen van de laatste tijd, maar zoiets vind ik niet zo leuk. Ik wil dat hij iets zegt van: ik blijf slapen want ik wil graag bij je zijn. En dan lekker bij me komt liggen, ook na sex.
Voelde me natuurlijk heel onrustig, slecht geslapen.
Ik moet iets met deze beklemmende situatie, maar een stap zetten beklemt me ook enorm.
Ik weet ook niet meer hoe ik met hem moet praten over deze gevoelens, deze situatie.
dinsdag 28 april 2009 om 12:51
Reiger en Return of kreng, bedankt voor je uitgebreide reactie.
Ik vind het mooi om de post van Reiger te lezen, het geeft een gevoel van erkenning: je bent niet gek, je hebt gewoon behoefte aan menselijke warmte. Eigenlijk heel simpel. Ik verlies me zo in het piekeren over alles wat er bij komt kijken, maar hier komt het op neer.
De afgelopen dagen heb ik hem ontlopen. Gisteren naar vrienden geweest. Heb dus de tijd gehad om tot mezelf te komen. Voel me wat meer mezelf, sterker. Als vanzelf ontstaat de neiging dat in te zetten om het contact met hem weer beter aan te kunnen.
Ik heb gemerkt dat dat ook werkt. Ik stel me onafhankelijk op. Dan zoekt hij weer toenadering. Dan voel ik me nog sterker. (Hier zijn de goede periodes op geënt.) Begin weer meer op hem en ons te vertrouwen. Wil het gevoel van warmte en vertrouwen met hem delen, aan hem geven (kus geven, complimenten maken) en dan trekt hij zich weer terug.
Een ongewisse toekomst. Nu weet ik wat ik heb; het gezin intact, een doel (iets goeds opbouwen), de gezelligheid van een gezin, met vlagen een warm gevoel voor elkaar. M'n best doen voor hem. Blij zijn als het leuk is.
Maar ook: onrust, onzekerheid, verdriet. Gebrek aan vertrouwen. Zenuwen. Een vervreemdend gevoel; hoe moet ik hem benaderen? Een gevoel van afstand dat leidt tot een continue gevoel 'er klopt iets niet'.
Zo vreemd hoe het werkt; als ik me een tijd rot voel onder de situatie, en we hebben juist een goede dag of week, ben ik weer héél blij. Trots dat ik kan spreken in termen van 'we'. Vakantieplannen maken voor 'ons'. Dat voelt heel goed.
Omdat ik weet dat het ook zo kan zijn, trekt dat me door de rotperioden heen.
Het idee van niet genoeg compatible zijn, dringt zich enerzijds aan me op (in de zin van, dat wil ik niet denken, want dat betekent maar één ding), anderzijds daalt het langzaam in en biedt het me een gevoel van een nooduitgang hebben. De oplossing ligt in het accepteren van dit idee. En nog moeilijker; het accepteren van de consequenties.
Een oplossing ogenschijnlijk heel simpel. Alle reacties op dit topic en andere soortgelijke topics zijn gebaseerd op deze optelsom.
Ik heb veel bewondering voor mensen die vanuit die optelsom een keuze maken om alleen verder te gaan.
Waarom durf ik dat niet. Grotendeels omdt ik niet kwijt wil wat ik wél heb.
De keren dat ik de stekker eruit getrokken heb, was na escalatie, op momenten dat ik zéker wist: dit is buitenproportioneel, dit kan niet en mag niet, ik ben dan nog liever alleen.
Misschien komt het neer op wachten daarop.
Ik vind het mooi om de post van Reiger te lezen, het geeft een gevoel van erkenning: je bent niet gek, je hebt gewoon behoefte aan menselijke warmte. Eigenlijk heel simpel. Ik verlies me zo in het piekeren over alles wat er bij komt kijken, maar hier komt het op neer.
De afgelopen dagen heb ik hem ontlopen. Gisteren naar vrienden geweest. Heb dus de tijd gehad om tot mezelf te komen. Voel me wat meer mezelf, sterker. Als vanzelf ontstaat de neiging dat in te zetten om het contact met hem weer beter aan te kunnen.
Ik heb gemerkt dat dat ook werkt. Ik stel me onafhankelijk op. Dan zoekt hij weer toenadering. Dan voel ik me nog sterker. (Hier zijn de goede periodes op geënt.) Begin weer meer op hem en ons te vertrouwen. Wil het gevoel van warmte en vertrouwen met hem delen, aan hem geven (kus geven, complimenten maken) en dan trekt hij zich weer terug.
Een ongewisse toekomst. Nu weet ik wat ik heb; het gezin intact, een doel (iets goeds opbouwen), de gezelligheid van een gezin, met vlagen een warm gevoel voor elkaar. M'n best doen voor hem. Blij zijn als het leuk is.
Maar ook: onrust, onzekerheid, verdriet. Gebrek aan vertrouwen. Zenuwen. Een vervreemdend gevoel; hoe moet ik hem benaderen? Een gevoel van afstand dat leidt tot een continue gevoel 'er klopt iets niet'.
Zo vreemd hoe het werkt; als ik me een tijd rot voel onder de situatie, en we hebben juist een goede dag of week, ben ik weer héél blij. Trots dat ik kan spreken in termen van 'we'. Vakantieplannen maken voor 'ons'. Dat voelt heel goed.
Omdat ik weet dat het ook zo kan zijn, trekt dat me door de rotperioden heen.
Het idee van niet genoeg compatible zijn, dringt zich enerzijds aan me op (in de zin van, dat wil ik niet denken, want dat betekent maar één ding), anderzijds daalt het langzaam in en biedt het me een gevoel van een nooduitgang hebben. De oplossing ligt in het accepteren van dit idee. En nog moeilijker; het accepteren van de consequenties.
Een oplossing ogenschijnlijk heel simpel. Alle reacties op dit topic en andere soortgelijke topics zijn gebaseerd op deze optelsom.
Ik heb veel bewondering voor mensen die vanuit die optelsom een keuze maken om alleen verder te gaan.
Waarom durf ik dat niet. Grotendeels omdt ik niet kwijt wil wat ik wél heb.
De keren dat ik de stekker eruit getrokken heb, was na escalatie, op momenten dat ik zéker wist: dit is buitenproportioneel, dit kan niet en mag niet, ik ben dan nog liever alleen.
Misschien komt het neer op wachten daarop.
dinsdag 28 april 2009 om 13:25
quote:blijfgewoonbianca schreef op 27 april 2009 @ 11:58:
En ja hoor ; we hebben hem .............de label met autist erop . Ik vroeg me al of hoelang het zou duren
Delen we meteen ook de borderline label uit ? dan hebben we twee prachtige niet-passende labels bij elkaar ; de een waarbij elke bevestiging in een bodemloze punt verdwijnt en de ander d
ie niet weet wat er te bevestigen valt ; laat staan hoe .
Volgens mij gaf ik in mijn stukje zelfs 2 keer aan dat ik niet wil labelen en dat het niet per definitie dit moet zijn. Zeg het alleen omdat ik zelf jaren met deze problemen heb gestrubbeld en het me heel veel pijn, onbegrip en verdriet(ook vor hem) heeft opgeleverd. Als ik het eerder had geweten waren al die jaren waarin we het zo moeilijk hebben gehad misschien niet nodig geweest. En ja, het maakt het zeker anders als iemand zulk gedrag vertoont uit zichzelf of door bijv. een stoornis. Als het nml voortkomt uit onmacht kun je er op eenandere manier naar kijken.
Dus nogmaals, nee wilde helemaal niet labelen zoals ik al aangaf, maar het wel ook van een andere kant belichten. Maar windows, hoe dan ook, ik wens jou heel veel succes in je relatie, en hoop voor jou dat je het liefdevolle vind wat je zoekt, in je eigen man en anders in een andere relatie!
En ja hoor ; we hebben hem .............de label met autist erop . Ik vroeg me al of hoelang het zou duren
Delen we meteen ook de borderline label uit ? dan hebben we twee prachtige niet-passende labels bij elkaar ; de een waarbij elke bevestiging in een bodemloze punt verdwijnt en de ander d
ie niet weet wat er te bevestigen valt ; laat staan hoe .
Volgens mij gaf ik in mijn stukje zelfs 2 keer aan dat ik niet wil labelen en dat het niet per definitie dit moet zijn. Zeg het alleen omdat ik zelf jaren met deze problemen heb gestrubbeld en het me heel veel pijn, onbegrip en verdriet(ook vor hem) heeft opgeleverd. Als ik het eerder had geweten waren al die jaren waarin we het zo moeilijk hebben gehad misschien niet nodig geweest. En ja, het maakt het zeker anders als iemand zulk gedrag vertoont uit zichzelf of door bijv. een stoornis. Als het nml voortkomt uit onmacht kun je er op eenandere manier naar kijken.
Dus nogmaals, nee wilde helemaal niet labelen zoals ik al aangaf, maar het wel ook van een andere kant belichten. Maar windows, hoe dan ook, ik wens jou heel veel succes in je relatie, en hoop voor jou dat je het liefdevolle vind wat je zoekt, in je eigen man en anders in een andere relatie!
dinsdag 28 april 2009 om 15:09
quote:windowsvista schreef op 28 april 2009 @ 12:51:
De keren dat ik de stekker eruit getrokken heb, was na escalatie, op momenten dat ik zéker wist: dit is buitenproportioneel, dit kan niet en mag niet, ik ben dan nog liever alleen.
Misschien komt het neer op wachten daarop.
Ook dit is voor mij heel herkenbaar, Windows. Ik heb wel tien keer besloten om te scheiden (inclusief een advocaat raadplegen) na zoiets buitenproportioneels en ben telkens weer teruggekrabbeld. Intussen hoorde ik succesverhalen van mensen die iets vergelijkbaars hadden meegemaakt als ik, gescheiden waren, en gelukkig geworden waren. Ik zocht gescheiden mensen op en luisterde naar hun verhalen, en langzaam begon het tot me door te dringen dat ik ook die optie had en dat het misschien wel de beste optie zou kunnen zijn.
De rest had ik allemaal al geprobeerd: eenzijdige relatietherapie, boeken over relaties, anders reageren (liever - assertiever - onverschilliger - betrokkener - sterker - warmer - ...), niets had geholpen.
En plots was er de spreekwoordelijke druppel, de zoveelste woedeuitbarsting van mijn ex vanwege een kleinigheidje (ik kon de huissleutel even niet vinden, hij ergerde zich daar altijd rot over) en opeens wist ik het heel zeker: dit wilde ik niet meer.
Ik denk dat jij ook dit hele proces zult moeten doorlopen, met uiteindelijk dezelfde conclusie.
Zelf ben ik er heel sterk uit gekomen, ik heb er veel van geleerd en ik heb nergens spijt van. Om gelukkig te zijn moet je ook weten hoe het is om ongelukkig te zijn. Ook die nare ervaring heeft dus uiteindelijk bijgedragen tot mijn huidige geluk.
De keren dat ik de stekker eruit getrokken heb, was na escalatie, op momenten dat ik zéker wist: dit is buitenproportioneel, dit kan niet en mag niet, ik ben dan nog liever alleen.
Misschien komt het neer op wachten daarop.
Ook dit is voor mij heel herkenbaar, Windows. Ik heb wel tien keer besloten om te scheiden (inclusief een advocaat raadplegen) na zoiets buitenproportioneels en ben telkens weer teruggekrabbeld. Intussen hoorde ik succesverhalen van mensen die iets vergelijkbaars hadden meegemaakt als ik, gescheiden waren, en gelukkig geworden waren. Ik zocht gescheiden mensen op en luisterde naar hun verhalen, en langzaam begon het tot me door te dringen dat ik ook die optie had en dat het misschien wel de beste optie zou kunnen zijn.
De rest had ik allemaal al geprobeerd: eenzijdige relatietherapie, boeken over relaties, anders reageren (liever - assertiever - onverschilliger - betrokkener - sterker - warmer - ...), niets had geholpen.
En plots was er de spreekwoordelijke druppel, de zoveelste woedeuitbarsting van mijn ex vanwege een kleinigheidje (ik kon de huissleutel even niet vinden, hij ergerde zich daar altijd rot over) en opeens wist ik het heel zeker: dit wilde ik niet meer.
Ik denk dat jij ook dit hele proces zult moeten doorlopen, met uiteindelijk dezelfde conclusie.
Zelf ben ik er heel sterk uit gekomen, ik heb er veel van geleerd en ik heb nergens spijt van. Om gelukkig te zijn moet je ook weten hoe het is om ongelukkig te zijn. Ook die nare ervaring heeft dus uiteindelijk bijgedragen tot mijn huidige geluk.
dinsdag 28 april 2009 om 15:20
Herkenbaar Reiger, dat proberen 'zelf anders te reageren'. Dat doe ik ook. Breek mijn hoofd erover.
Uiteindelijk niet uit respect of liefde oid voor hem, maar uit eigenbelang, in de hoop wél te krijgen waar ik behoefte aan heb. Het werkt soms een beetje en heel kortdurend.
Ik snap nu ook dat het geforceerd is. Zijn reactie op mij zou als het goed is goed moeten voelen. Als ik iets wil halen door mijzelf te forceren anders te reageren, zit er sowieso al een kink in de kabel, en is er nóg niet die zuivere, hechte band die ik wil.
Grappig, die inzichten. Ik ben er rustig onder.
Vanavond komt hij langs. Heb ik eigenlijk bijna liever niet. Voel me zo van hem vervreemd, nu ik hem een paar dagen niet heb gezien. Weet niet hoe ik me op moet stellen. Een beetje op afstand denk ik. Aftasten. Ik voelde me meer en meer in balans komen de laatste dagen. Maar ja, we gaan donderdag weg voor een paar dagen.
Ik heb een boekje over mediteren en 'overwinnen van je angst voor dummies' gehaald. Dat neem ik mee. Ik wil dit gevoel van rust en kracht niet kwijt door weer in een mallemolen te stappen.
Uiteindelijk niet uit respect of liefde oid voor hem, maar uit eigenbelang, in de hoop wél te krijgen waar ik behoefte aan heb. Het werkt soms een beetje en heel kortdurend.
Ik snap nu ook dat het geforceerd is. Zijn reactie op mij zou als het goed is goed moeten voelen. Als ik iets wil halen door mijzelf te forceren anders te reageren, zit er sowieso al een kink in de kabel, en is er nóg niet die zuivere, hechte band die ik wil.
Grappig, die inzichten. Ik ben er rustig onder.
Vanavond komt hij langs. Heb ik eigenlijk bijna liever niet. Voel me zo van hem vervreemd, nu ik hem een paar dagen niet heb gezien. Weet niet hoe ik me op moet stellen. Een beetje op afstand denk ik. Aftasten. Ik voelde me meer en meer in balans komen de laatste dagen. Maar ja, we gaan donderdag weg voor een paar dagen.
Ik heb een boekje over mediteren en 'overwinnen van je angst voor dummies' gehaald. Dat neem ik mee. Ik wil dit gevoel van rust en kracht niet kwijt door weer in een mallemolen te stappen.
dinsdag 28 april 2009 om 16:06
Jeetje, wat is dit herkenbaar!
Reiger heel misschien herinner je je mijn topic van 2 jaar geleden nog dat ging over of ik wellicht te hoge verwachtingen had van een relatie.
Ik heb in ieder geval veel aan je reacties gehad toen. Na maanden van wikken en wegen en veel verdriet, onrust en onzekerheid en veel praten en analyseren heb ik toen uiteindelijk besloten om mijn relatie te beeindigen en dat gaf me ontzettend veel rust (zowel in mijn hoofd als in mijn lijf en leven) en zelfvertrouwen.
Ik miste ook de bevestiging, warmte, affectie, het gevoel dat hij trots op me was. Ik werd verdrietig als ik in de stad liep en ik een jongen zijn vriendin een kus zag geven of spontaan een arm om haar heen sloeg en verliefd naar haar keek.
Ik heb heel lang gedacht dat het aan mij lag en van alles geprobeerd. Positiever denken, afstand nemen, (nog) meer afspreken met vriendinnen,erover praten, hem met rust laten, hem verwennen, hem veel complimentjes geven, boeken lezen, therapie (alleen) etc etc.
Ik wilde zo graag dat het werkte tussen ons. Dacht dat hij het voor me was. Dacht dat ik nooit meer iemand anders tegen zou komen etc etc Al die dingen die jij nu denkt en waarom je bang bent om ermee te stoppen.
Iedereen kan tegen je zeggen dat deze relatie het niet voor je is, uiteindelijk zul je het zelf echt tot in je tenen moeten voelen. Bij mij was op een gegeven moment de emmer zo ontzettend vol. Ik voelde me zo intens alleen, verdrietig en ongelukkig.. Ik kon gewoon niet meer en ik heb toen in een ruzie om iets onbenulligs opeens gezegd dat ik dit niet meer wilde.
Ik was natuurlijk verdrietig, maar vooral heel erg opgelucht en had mijn rust in mijn hoofd weer terug. Ik hoefde niet meer bezig te zijn met hem, met onze relatie, hoe het allemaal beter kon, weer goed kon komen etc.
Je bent niet de enige die denkt dat ze nooit meer een relatie krijgt. Dat dacht ik ook, maar toch kwam ik weer iemand tegen. En natuurlijk toen ik het het minste verwachte. Nu ben ik overigens weer alleen en ik hoop ooit echt zo'n fijne relatie te krijgen als die Reiger beschrijft.
Maar ik probeer daar niet teveel mee bezig te zijn. Ik probeer mijn aandacht en energie te richten op mezelf en op mijn vrienden. Op de dingen en mensen die ik leuk vind en die ik belangrijk vind.
Hopelijk ga jij jezelf ook wat belangrijker vinden en jezelf en je eigen gevoel serieus nemen.
Je weet zelf wel of je gelukkig van deze relatie word of niet.
Reiger heel misschien herinner je je mijn topic van 2 jaar geleden nog dat ging over of ik wellicht te hoge verwachtingen had van een relatie.
Ik heb in ieder geval veel aan je reacties gehad toen. Na maanden van wikken en wegen en veel verdriet, onrust en onzekerheid en veel praten en analyseren heb ik toen uiteindelijk besloten om mijn relatie te beeindigen en dat gaf me ontzettend veel rust (zowel in mijn hoofd als in mijn lijf en leven) en zelfvertrouwen.
Ik miste ook de bevestiging, warmte, affectie, het gevoel dat hij trots op me was. Ik werd verdrietig als ik in de stad liep en ik een jongen zijn vriendin een kus zag geven of spontaan een arm om haar heen sloeg en verliefd naar haar keek.
Ik heb heel lang gedacht dat het aan mij lag en van alles geprobeerd. Positiever denken, afstand nemen, (nog) meer afspreken met vriendinnen,erover praten, hem met rust laten, hem verwennen, hem veel complimentjes geven, boeken lezen, therapie (alleen) etc etc.
Ik wilde zo graag dat het werkte tussen ons. Dacht dat hij het voor me was. Dacht dat ik nooit meer iemand anders tegen zou komen etc etc Al die dingen die jij nu denkt en waarom je bang bent om ermee te stoppen.
Iedereen kan tegen je zeggen dat deze relatie het niet voor je is, uiteindelijk zul je het zelf echt tot in je tenen moeten voelen. Bij mij was op een gegeven moment de emmer zo ontzettend vol. Ik voelde me zo intens alleen, verdrietig en ongelukkig.. Ik kon gewoon niet meer en ik heb toen in een ruzie om iets onbenulligs opeens gezegd dat ik dit niet meer wilde.
Ik was natuurlijk verdrietig, maar vooral heel erg opgelucht en had mijn rust in mijn hoofd weer terug. Ik hoefde niet meer bezig te zijn met hem, met onze relatie, hoe het allemaal beter kon, weer goed kon komen etc.
Je bent niet de enige die denkt dat ze nooit meer een relatie krijgt. Dat dacht ik ook, maar toch kwam ik weer iemand tegen. En natuurlijk toen ik het het minste verwachte. Nu ben ik overigens weer alleen en ik hoop ooit echt zo'n fijne relatie te krijgen als die Reiger beschrijft.
Maar ik probeer daar niet teveel mee bezig te zijn. Ik probeer mijn aandacht en energie te richten op mezelf en op mijn vrienden. Op de dingen en mensen die ik leuk vind en die ik belangrijk vind.
Hopelijk ga jij jezelf ook wat belangrijker vinden en jezelf en je eigen gevoel serieus nemen.
Je weet zelf wel of je gelukkig van deze relatie word of niet.
dinsdag 28 april 2009 om 16:45
Waar jij nu mee bezig bent, is de hele tijd alles voor jezelf goedpraten. Stop daar mee. Je leeft maar één keer, en je kan dat leven beter delen met iemand die je goed laat voelen. Het feit dat jullie een kind hebben, betekent niet dat je de hele tijd met die persoon samen moet blijven. Nu wonen jullie ook niet samen, dus wat zou er veranderen voor het kind? Niet zo heel veel. Waarschijnlijk is het zelf sgelukkiger als het ziet dat mama straks een nieuwe relatie heeft met iemand die haar gelukkig maakt.
Jij vraagt echt niet teveel. Dat je man je knuffelt als je verdrietig bent lijkt mij vanzelfsprekend. Ik heb in het verleden ook relaties gehad met enorme egoisten, maar toch gaven zij mij allemaal een knuffel als ik een moeilijke periode heb doorstaan. En die heb ik veel, mijn jeugd is ook niet prettig geweest. Nu heb ik een hele lieve, begripvolle vriend, die naar alles luistert, en mij troost als ik het zwaar heb. Die mij ook gewoon zomaar knuffelt, als we ergens staan te wachten op de bus mij tegen zich aandrukt. Ik zou niet zonder willen leven en dat moet jij ook niet willen. Jij hebt aanraking nodig, en dan moet je dat ook krijgen. Het is helemaal niets geks om hier naar te verlangen. Wat wel gek is, is dat je na 6 jaar lang nog steeds probeert. Ik denk niet dat er nog resultaat komt, eerlijk gezegd. Of hij is inderdaad autistisch, of hij heeft een andere reden waardoor hij aanraking niet zo belangrijk vind. Dat mensen dit hier 'een echte man'noemen is onzin. Ook de grootse macho is er voor het vrouwtje waar hij van houdt. Als ik jou was zou ik de relatie beindigen en eens voor mezelf kiezen, want je kind reist nu toch al heen en weer en dus weet het niet beter. Zoek iemand die je gewoon zomaar tegen zich aandrukt en lief voor je is. Net zoals mijn vriend. Want als ik het verdien, verdien jij het ook!
Jij vraagt echt niet teveel. Dat je man je knuffelt als je verdrietig bent lijkt mij vanzelfsprekend. Ik heb in het verleden ook relaties gehad met enorme egoisten, maar toch gaven zij mij allemaal een knuffel als ik een moeilijke periode heb doorstaan. En die heb ik veel, mijn jeugd is ook niet prettig geweest. Nu heb ik een hele lieve, begripvolle vriend, die naar alles luistert, en mij troost als ik het zwaar heb. Die mij ook gewoon zomaar knuffelt, als we ergens staan te wachten op de bus mij tegen zich aandrukt. Ik zou niet zonder willen leven en dat moet jij ook niet willen. Jij hebt aanraking nodig, en dan moet je dat ook krijgen. Het is helemaal niets geks om hier naar te verlangen. Wat wel gek is, is dat je na 6 jaar lang nog steeds probeert. Ik denk niet dat er nog resultaat komt, eerlijk gezegd. Of hij is inderdaad autistisch, of hij heeft een andere reden waardoor hij aanraking niet zo belangrijk vind. Dat mensen dit hier 'een echte man'noemen is onzin. Ook de grootse macho is er voor het vrouwtje waar hij van houdt. Als ik jou was zou ik de relatie beindigen en eens voor mezelf kiezen, want je kind reist nu toch al heen en weer en dus weet het niet beter. Zoek iemand die je gewoon zomaar tegen zich aandrukt en lief voor je is. Net zoals mijn vriend. Want als ik het verdien, verdien jij het ook!
woensdag 29 april 2009 om 16:44
Dank je wel voor je reactie, Blond Amsterdam.
Het is niet zo dat mijn vriend me nooit knuffelt of tegen zich aandrukt. Hij doet het wel als hij in een goede bui is, of zin heeft in sex. Hij geeft me ook wel regelmatig een kusje, los van thuiskomen of weggaan. Of een klapje op m'n billen, zoiets.
Maar goed, het is niet zoals jij beschrijft, ik kan er niet op rekenen. Op dagelijkse basis die warmte voelen en dat hij begripvol is. Ik sta er voor mijn gevoel vaak alleen voor, hij is echt meer op afstand.
Maar wat hij nu wel heeft gedaan is een paar lieve dingen. Die hij dus ook wel met regelmaat doet. Hij heeft mijn ouders uitgenodigd in ons vankantiehuisje voor de komende dagen (ze kunnen niet op vakantie want mijn moeder moet 2 keer per week naar het ziekenhuis). Dat vind ik heel aardig. Hij belde gisteren dat hij wilde komen slapen. Dat zijn leuke dingen.
We hebben een film gekeken, en ik heb zelfs nog even bij hem gezeten, ik dacht, ik doe het gewoon. Ik voelde me sterk genoeg om te denken; als hij dat niet wil vind ik dat vreemd van hém, en bevestigt mij dat weer in het accepteren van het einde. Maar hij reageerde niet slecht. Niet van 'Hee, wat gezellig!', maar gewoon, neutraal.
Later in bed wilde hij sex, ging rechtstreeks op zijn doel af, zeg maar. Dat voelde totaal niet goed, dus ik weerde hem af. Dat was natuurlijk vreemd en ongemakkelijk, dus daarna kwam het gesprek toch op gang. Hij zei dat hij helemaal niet had beseft dat ik me al die tijd onzeker voelde, hij bood z'n excuses aan dat hij niet eerder het gesprek heeft geopend. Voor hem speelde 'het gevoel' niet meer zo'n rol, hij vond het gewoon wel redelijk goed gaan.
Ik heb gezegd wat ik op mijn hart had, zoals dat ik het vertrouwen kwijt ben, en dat ik sex op die manier niet wil. Ik kwam voor mezelf op, dat voelde goed.
Maar niet dat ik het zo moeilijk vind dat hij op afstand blijft. Dat is iets voor mezelf om uit te vogelen, wat / en of ik daarmee verder wil.
Daarna kwam hij bij me liggen en deed z'n best voor me qua sex. Deze keer voelde het wel goed.
Okee, dit is natuurlijk een kaartenhuis van jewelste, dat besef ik heel goed. Vreselijk wankel en instabiel. We gaan nu eerst een paar dagen weg. Daarna zie ik weer verder.
Ik wil alle mensen die gereageerd hebben hartelijk bedanken. Het schrijven op dit topic heeft me in ieder geval weer rustiger gemaakt en meer in balans gebracht. Ik wil vast houden aan mijn gevoel van balans. Het uit maken, daar ben ik (nog) niet aan toe. Daarvoor zijn er nog net iets teveel lichtpuntjes, wat we hopelijk toch nog kunnen uitbouwen.
Nogmaals: heel erg bedankt!!
Het is niet zo dat mijn vriend me nooit knuffelt of tegen zich aandrukt. Hij doet het wel als hij in een goede bui is, of zin heeft in sex. Hij geeft me ook wel regelmatig een kusje, los van thuiskomen of weggaan. Of een klapje op m'n billen, zoiets.
Maar goed, het is niet zoals jij beschrijft, ik kan er niet op rekenen. Op dagelijkse basis die warmte voelen en dat hij begripvol is. Ik sta er voor mijn gevoel vaak alleen voor, hij is echt meer op afstand.
Maar wat hij nu wel heeft gedaan is een paar lieve dingen. Die hij dus ook wel met regelmaat doet. Hij heeft mijn ouders uitgenodigd in ons vankantiehuisje voor de komende dagen (ze kunnen niet op vakantie want mijn moeder moet 2 keer per week naar het ziekenhuis). Dat vind ik heel aardig. Hij belde gisteren dat hij wilde komen slapen. Dat zijn leuke dingen.
We hebben een film gekeken, en ik heb zelfs nog even bij hem gezeten, ik dacht, ik doe het gewoon. Ik voelde me sterk genoeg om te denken; als hij dat niet wil vind ik dat vreemd van hém, en bevestigt mij dat weer in het accepteren van het einde. Maar hij reageerde niet slecht. Niet van 'Hee, wat gezellig!', maar gewoon, neutraal.
Later in bed wilde hij sex, ging rechtstreeks op zijn doel af, zeg maar. Dat voelde totaal niet goed, dus ik weerde hem af. Dat was natuurlijk vreemd en ongemakkelijk, dus daarna kwam het gesprek toch op gang. Hij zei dat hij helemaal niet had beseft dat ik me al die tijd onzeker voelde, hij bood z'n excuses aan dat hij niet eerder het gesprek heeft geopend. Voor hem speelde 'het gevoel' niet meer zo'n rol, hij vond het gewoon wel redelijk goed gaan.
Ik heb gezegd wat ik op mijn hart had, zoals dat ik het vertrouwen kwijt ben, en dat ik sex op die manier niet wil. Ik kwam voor mezelf op, dat voelde goed.
Maar niet dat ik het zo moeilijk vind dat hij op afstand blijft. Dat is iets voor mezelf om uit te vogelen, wat / en of ik daarmee verder wil.
Daarna kwam hij bij me liggen en deed z'n best voor me qua sex. Deze keer voelde het wel goed.
Okee, dit is natuurlijk een kaartenhuis van jewelste, dat besef ik heel goed. Vreselijk wankel en instabiel. We gaan nu eerst een paar dagen weg. Daarna zie ik weer verder.
Ik wil alle mensen die gereageerd hebben hartelijk bedanken. Het schrijven op dit topic heeft me in ieder geval weer rustiger gemaakt en meer in balans gebracht. Ik wil vast houden aan mijn gevoel van balans. Het uit maken, daar ben ik (nog) niet aan toe. Daarvoor zijn er nog net iets teveel lichtpuntjes, wat we hopelijk toch nog kunnen uitbouwen.
Nogmaals: heel erg bedankt!!
zaterdag 27 juni 2009 om 09:48
Dag allemaal,
Ik heb mijn oude topic opgezocht omdat de kogel dan toch door de kerk is: het is uit.
Gisteravond besloten. Het doet veel pijn, ook al ben ik er al maanden mee bezig.
We hadden een toekomstperspectief in de vorm van samenwonen. Daardoor kon ik de dingen in topic beschreven tot op zeker hoogte accepteren. Kon ik denken dat het regelmatig niet zo overkomt, maar dat hij tóch van me houdt en verder met me wil. Dat hij zeker van zijn zaak was.
Maar in een op zich goed gesprek een paar maanden geleden, legde hij twijfels op tafel; niet zeker weten of samenwonen onder de omstandigheden nu het beste idee is. Liever willen wachten op een groter huis. Bang dat het mis gaat. Moeilijk om echt te kiezen 'for life'. Van hem hoefde het niet persé, hij was tevreden hoe het was. Maar dat hij ondanks alle twijfels tóch wil samenwonen.
Dit kwam bij mij hard aan, want ik wist niet dat hij twijfelde. Daar word ik angstig van. Ik geloof niet in samenwonen en een goede relatie met deze twijfels. Dit voelde aan alsof deze relatie niet is wat hij écht en heel duidelijk wil, maar het toch doet.
Mijn opvangnet viel weg, want tel hierbij op het gebrek aan affectie tonen en lieve dingen zeggen, en er blijft voor mijn gevoel niets meer over waar ik in kan geloven.
Het gaat mij om het gevoel dat hij niet écht wil kiezen. Alsof er altijd een deel in hem is dat niet wil. Dat deel is in perioden groter, dan wel kleiner en kleurt zijn houding en gedrag.
Ik heb mijn ogen hiervoor gesloten, zo graag wilde ik dat het zou lukken. Maar het leeft niet lekker, het voelt zo zorgelijk.
Hij zegt dat ik al zijn opmerkingen uit het verband ruk, dat hij heus wel van me houdt en ook wel wil samenwonen.
Maar het komt niet over, wat hij zegt het niet op een liefdevolle manier. Eerder boos en ongeduldig, omdat ik hem niet geloof. Omdat ik aan zijn kop blijf zeuren wat die twijfels dan precies betekenen. Hoe het kan dat die twijfels er zijn, en hoe hij daar mee om wil gaan, met betrekking tot mij.
Gisteravond zei hij dat hij de ruziesfeer zat is en dat we een beslissing moeten nemen. Ik moest kiezen, hij heeft gezegd dat hij wil samenwonen, het perspectief is er, dus: óf we gaan op vakantie en hij gaat ervoor en ik heb genoeg vertrouwen, óf niet, dan is het uit.
Ik heb geen vertrouwen als hij het op die boze manier zegt, en roept dat hij er voor kan gaan, terwijl hij die twijfels heeft geuit.
Hij zei toen dat we vanuit deze situatie sowieso niet vanuit overtuiging kunnen kiezen, dus dat het een kwestie is van een gok wagen; ja of nee, zonder de garantie dat het goed komt.
Toen heb ik gezegd dat ik dat niet wil. Ik wil dat hij de overtuiging voelt en kenbaar kan maken. Anders kan ik er niet in geloven en blijf ik me onzeker voelen.
Het is dus vast beter dat het uit is, maar ik heb er veel verdriet van. Vakantie gaat niet door. Zoontje halve week niet zien. Afscheid nemen van de mogelijkheid van samenzijn, een gezin vormen.
Wat een ellende.
Ik heb mijn oude topic opgezocht omdat de kogel dan toch door de kerk is: het is uit.
Gisteravond besloten. Het doet veel pijn, ook al ben ik er al maanden mee bezig.
We hadden een toekomstperspectief in de vorm van samenwonen. Daardoor kon ik de dingen in topic beschreven tot op zeker hoogte accepteren. Kon ik denken dat het regelmatig niet zo overkomt, maar dat hij tóch van me houdt en verder met me wil. Dat hij zeker van zijn zaak was.
Maar in een op zich goed gesprek een paar maanden geleden, legde hij twijfels op tafel; niet zeker weten of samenwonen onder de omstandigheden nu het beste idee is. Liever willen wachten op een groter huis. Bang dat het mis gaat. Moeilijk om echt te kiezen 'for life'. Van hem hoefde het niet persé, hij was tevreden hoe het was. Maar dat hij ondanks alle twijfels tóch wil samenwonen.
Dit kwam bij mij hard aan, want ik wist niet dat hij twijfelde. Daar word ik angstig van. Ik geloof niet in samenwonen en een goede relatie met deze twijfels. Dit voelde aan alsof deze relatie niet is wat hij écht en heel duidelijk wil, maar het toch doet.
Mijn opvangnet viel weg, want tel hierbij op het gebrek aan affectie tonen en lieve dingen zeggen, en er blijft voor mijn gevoel niets meer over waar ik in kan geloven.
Het gaat mij om het gevoel dat hij niet écht wil kiezen. Alsof er altijd een deel in hem is dat niet wil. Dat deel is in perioden groter, dan wel kleiner en kleurt zijn houding en gedrag.
Ik heb mijn ogen hiervoor gesloten, zo graag wilde ik dat het zou lukken. Maar het leeft niet lekker, het voelt zo zorgelijk.
Hij zegt dat ik al zijn opmerkingen uit het verband ruk, dat hij heus wel van me houdt en ook wel wil samenwonen.
Maar het komt niet over, wat hij zegt het niet op een liefdevolle manier. Eerder boos en ongeduldig, omdat ik hem niet geloof. Omdat ik aan zijn kop blijf zeuren wat die twijfels dan precies betekenen. Hoe het kan dat die twijfels er zijn, en hoe hij daar mee om wil gaan, met betrekking tot mij.
Gisteravond zei hij dat hij de ruziesfeer zat is en dat we een beslissing moeten nemen. Ik moest kiezen, hij heeft gezegd dat hij wil samenwonen, het perspectief is er, dus: óf we gaan op vakantie en hij gaat ervoor en ik heb genoeg vertrouwen, óf niet, dan is het uit.
Ik heb geen vertrouwen als hij het op die boze manier zegt, en roept dat hij er voor kan gaan, terwijl hij die twijfels heeft geuit.
Hij zei toen dat we vanuit deze situatie sowieso niet vanuit overtuiging kunnen kiezen, dus dat het een kwestie is van een gok wagen; ja of nee, zonder de garantie dat het goed komt.
Toen heb ik gezegd dat ik dat niet wil. Ik wil dat hij de overtuiging voelt en kenbaar kan maken. Anders kan ik er niet in geloven en blijf ik me onzeker voelen.
Het is dus vast beter dat het uit is, maar ik heb er veel verdriet van. Vakantie gaat niet door. Zoontje halve week niet zien. Afscheid nemen van de mogelijkheid van samenzijn, een gezin vormen.
Wat een ellende.
zaterdag 27 juni 2009 om 10:20
Lieve meid,
Vanmorgen pas je topic gelezen en ik voel met je mee. Wat moest je hard werken emotioneel he? Poeh, je kunt niet zeggen dat jullie het niet geprobeerd hebben zeg.....
Hij zegt dat hij 'heus wel' van je houdt. Geeft niet echt moed, dat 'heus wel'.
Je was bereid om van alles te accepteren omdat hij samen wilde wonen en aan die strohalm heb je je vastgeklampt maar nu gaf hij aan te twijfelen maar óndanks die twijfels met je samen te willen wonen.
En nu komt het mooie en héle positieve van dit overigens trieste verhaal; Jij wilde dat niet! Zelf! Jij gooide je oogkleppen af en realiseerde je, nee, dat wil ik niet. Ik wil of helemaal wel, dus mét het goede, positieve, heerlijke, warme gevoel van een maatje voor (in ieder geval een deel van) het leven (want je weet nooit hoe het loopt) maar niet een man die samen gaat wonen op basis van 'ik wil eigenlijk niet maar vooruit maar, omdat je er op staat'.
Wat sterk van jou!
Vanmorgen pas je topic gelezen en ik voel met je mee. Wat moest je hard werken emotioneel he? Poeh, je kunt niet zeggen dat jullie het niet geprobeerd hebben zeg.....
Hij zegt dat hij 'heus wel' van je houdt. Geeft niet echt moed, dat 'heus wel'.
Je was bereid om van alles te accepteren omdat hij samen wilde wonen en aan die strohalm heb je je vastgeklampt maar nu gaf hij aan te twijfelen maar óndanks die twijfels met je samen te willen wonen.
En nu komt het mooie en héle positieve van dit overigens trieste verhaal; Jij wilde dat niet! Zelf! Jij gooide je oogkleppen af en realiseerde je, nee, dat wil ik niet. Ik wil of helemaal wel, dus mét het goede, positieve, heerlijke, warme gevoel van een maatje voor (in ieder geval een deel van) het leven (want je weet nooit hoe het loopt) maar niet een man die samen gaat wonen op basis van 'ik wil eigenlijk niet maar vooruit maar, omdat je er op staat'.
Wat sterk van jou!
zaterdag 27 juni 2009 om 10:43
Dank je voor je lieve reactie.
Precies, door schade en schande in de relatie wijs geworden weet ik een paar dingen zeker: twijfels en een goede relatie sluiten elkaar uit. En; ik wil alleen een relatie met iemand die graag wil en overtuigd is.
Twijfels en een gebrek aan vertrouwen aan mijn kant sluiten een goede relatie dus ook uit.
Ik weet wel dat dat sterk is. Maar mijn leven draait om hem en mijn zoontje. Nu draait het om mij en mijn zoontje, en met hem op afstand van mij. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil het gezin compleet, met alle liefde en warmte en aandacht. Ik wil nog steeds dat hij dat ook wil. Dat is mijn liefste wens. Wat is het moeilijk daar iets anders voor in de plaats te zetten wat ik net zo graag, of nog liever, wil.
Mijn verdriet in deze relatie was dat ik niet het gevoel was dat hij helemaal wilde. Ik voelde me niet op mijn gemak, was onzeker, steeds op zoek naar bevestiging.
Hij kon me alleen dat gevoel geven in woord en daad, als het uit was, en hij het weer goed wilde maken.
Het enige wat ik steeds heb gewild is dat hij van me houdt, lief doet en het gezin bestendigen.
Ik wil zo graag een hecht gezin. Dat hadden we tot mijn verdriet niet, vanwege de spannigen, maar ik had naast alle onzekerheid en het vage gevoel dat er iets niet klopt in ieder geval de zekerheid dat we ermee aan het werk waren. De hoop dat het ergens heen ging.
Afscheid nemen van dat werk, afscheid van de hoop op dat het beter gaat doet zoveel pijn.
Concreet invullen doet zoveel pijn: loslaten van mijn zoontje, geen 'wij' meer, niet meer als gezin door het leven. Niet meer als gezin op vakantie.
Uit elkaar gespat en kapot.
Precies, door schade en schande in de relatie wijs geworden weet ik een paar dingen zeker: twijfels en een goede relatie sluiten elkaar uit. En; ik wil alleen een relatie met iemand die graag wil en overtuigd is.
Twijfels en een gebrek aan vertrouwen aan mijn kant sluiten een goede relatie dus ook uit.
Ik weet wel dat dat sterk is. Maar mijn leven draait om hem en mijn zoontje. Nu draait het om mij en mijn zoontje, en met hem op afstand van mij. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil het gezin compleet, met alle liefde en warmte en aandacht. Ik wil nog steeds dat hij dat ook wil. Dat is mijn liefste wens. Wat is het moeilijk daar iets anders voor in de plaats te zetten wat ik net zo graag, of nog liever, wil.
Mijn verdriet in deze relatie was dat ik niet het gevoel was dat hij helemaal wilde. Ik voelde me niet op mijn gemak, was onzeker, steeds op zoek naar bevestiging.
Hij kon me alleen dat gevoel geven in woord en daad, als het uit was, en hij het weer goed wilde maken.
Het enige wat ik steeds heb gewild is dat hij van me houdt, lief doet en het gezin bestendigen.
Ik wil zo graag een hecht gezin. Dat hadden we tot mijn verdriet niet, vanwege de spannigen, maar ik had naast alle onzekerheid en het vage gevoel dat er iets niet klopt in ieder geval de zekerheid dat we ermee aan het werk waren. De hoop dat het ergens heen ging.
Afscheid nemen van dat werk, afscheid van de hoop op dat het beter gaat doet zoveel pijn.
Concreet invullen doet zoveel pijn: loslaten van mijn zoontje, geen 'wij' meer, niet meer als gezin door het leven. Niet meer als gezin op vakantie.
Uit elkaar gespat en kapot.
zaterdag 27 juni 2009 om 11:15
Ik hoop voor jou op een hecht gezin. Dat kan. Maar niet met deze man. Dat was een droom die je alléén droomde, niet als stel, al leek het af en toe te 'lukken' op de manier waarop jij wilde samen te leven. Maar dat was soms en zeker niet altijd.
Dat zou andersom moeten zijn. Het is altijd fijn, veilig, warm, prettig, liefdevol en af en toe is er wel eens even iets aan de hand, een conflict of een misverstand maar dat los je dan weer op, en alles is weer zoals het was.
Er werd vast van je gehouden maar niet op de manier zoals jij graag liefgehad wordt. Jouw ex is geen nare man, jij bent geen veeleisende vrouw, jullie wilden verschillende dingen en het liefs van elkaar. Dat ging steeds minder goed werken omdat je je wezenlijke karakter niet kunt veranderen.
De man met wie jij samen wilde wonen was eigenlijk niet je ex. Als je het nuchter bekijkt. Bepaalde elementen van je ex waren voor jou een reden om samen te willen wonen maar een ander deel van hem hoorde daar niet bij. Zo zal hij het ook bekeken hebben. Hij hield van jou, maar wel op de manier zoals hij dat prettig vind en dat is anders dan de manier waarop jij dat voor jezelf wenst.
Er is nu een groot gat geslagen inderdaad en dat gat moet je weer opvullen. Met jezelf en dat is moeilijk. Je schreef het zelf al; het gaat je lukken, je zult weer sterk worden en liefhebben. Maar niet nu. Nu eerst door de rijstebrijberg van het liefdesverdriet heen.
Bijna iedereen weet hoe erg dat is en hoe rot je je dan voelt. Een hele dikke is dan ook wel op z'n plaats.....
Dat zou andersom moeten zijn. Het is altijd fijn, veilig, warm, prettig, liefdevol en af en toe is er wel eens even iets aan de hand, een conflict of een misverstand maar dat los je dan weer op, en alles is weer zoals het was.
Er werd vast van je gehouden maar niet op de manier zoals jij graag liefgehad wordt. Jouw ex is geen nare man, jij bent geen veeleisende vrouw, jullie wilden verschillende dingen en het liefs van elkaar. Dat ging steeds minder goed werken omdat je je wezenlijke karakter niet kunt veranderen.
De man met wie jij samen wilde wonen was eigenlijk niet je ex. Als je het nuchter bekijkt. Bepaalde elementen van je ex waren voor jou een reden om samen te willen wonen maar een ander deel van hem hoorde daar niet bij. Zo zal hij het ook bekeken hebben. Hij hield van jou, maar wel op de manier zoals hij dat prettig vind en dat is anders dan de manier waarop jij dat voor jezelf wenst.
Er is nu een groot gat geslagen inderdaad en dat gat moet je weer opvullen. Met jezelf en dat is moeilijk. Je schreef het zelf al; het gaat je lukken, je zult weer sterk worden en liefhebben. Maar niet nu. Nu eerst door de rijstebrijberg van het liefdesverdriet heen.
Bijna iedereen weet hoe erg dat is en hoe rot je je dan voelt. Een hele dikke is dan ook wel op z'n plaats.....
zaterdag 27 juni 2009 om 12:25
Hij komt vanmiddag ons zoontje brengen. Dat zal pijnlijk worden. We wonen 'gelukkig' al apart. Vanaf vandaag zal ons zoontje de helft van de week hier zijn. Om dat aan te kunnen moet ik voor de andere helft van de week, naast werk, nog iets anders bedenken.
Ik zal mijn zoontje zo missen. Dit is het ergste. Ik moet alle kracht erbij halen om ex niet op te bellen en terug te krabbelen. Een deel van mij hoopt dat hij mij belt om die reden.
Wat ik ook moeilijk vind, is dat mijn gedachten met me op de loop gaan. Over dat ik alleen blijf. En dat ik me beurs, moedeloos en alleen blijf voelen. En dat ex vanavond, of iedere andere willekeurige avond, iemand tegenkomt om mee in bed te belanden.
Ik moet verder, maar ik wil niet vrder. En ik wil wel verder, maar ik ben bang dat ik niet verder kom. En hij wel.
Vreemd dat zo'n breuk verstandelijk goed te beredeneren valt, maar dat iedere bevestiging van zijn kant dat hij niet meer wil, dat hij vrolijk verder gaat zonder mij, zo pijnlijk is.
Ik ben heel bang voor al die tekenen dat hij mij weg doet, die nu nog in mijn hoofd zitten, maar beslist gaan komen.
Ik zal mijn zoontje zo missen. Dit is het ergste. Ik moet alle kracht erbij halen om ex niet op te bellen en terug te krabbelen. Een deel van mij hoopt dat hij mij belt om die reden.
Wat ik ook moeilijk vind, is dat mijn gedachten met me op de loop gaan. Over dat ik alleen blijf. En dat ik me beurs, moedeloos en alleen blijf voelen. En dat ex vanavond, of iedere andere willekeurige avond, iemand tegenkomt om mee in bed te belanden.
Ik moet verder, maar ik wil niet vrder. En ik wil wel verder, maar ik ben bang dat ik niet verder kom. En hij wel.
Vreemd dat zo'n breuk verstandelijk goed te beredeneren valt, maar dat iedere bevestiging van zijn kant dat hij niet meer wil, dat hij vrolijk verder gaat zonder mij, zo pijnlijk is.
Ik ben heel bang voor al die tekenen dat hij mij weg doet, die nu nog in mijn hoofd zitten, maar beslist gaan komen.
zaterdag 27 juni 2009 om 17:38
Ik lees nu pas je reactie, had niet gezien dat je gereageerd had! Sorry, je kunt nu wel even wat virtuele steun gebruiken lijkt me....
Zo moeilijk dit. Je hebt een kind, je kunt dus niet om contact heen en dat lijkt mij ook heel lastig.
Je wil nu niet verder. Dat is logisch. Ook alle andere dingen die je denkt zijn logisch. Dat jij over zult blijven, dat je ex vanavond al weer een leuke afspraak heeft en jammer genoeg zal het wel even duren voordat je daar overheen bent.
Maar het is niet voor niks uit. Echt niet. Ik denk dat je pas over een tijdje zult gaan zien hoe erg het niet voor niks uit is. Je kreeg niet waar je naar verlangde en dat waar jij naar verlangde zijn doodgewone, menselijke dingen. Je wilde niks geks.
Liefde, warmte, begrip, steun. Dat maakt jou niet meteen een freak of zo. Ik wil dat ook! Zo'n beetje ieder mens wil dat wel tot op zekere hoogte maar het is zo ironisch dat de mens die daar naar hunkert dan een relatie krijgt met iemand die al dat soort menselijke warmtedingen niet of maar beperkt in het programma heeft staan.
Er komt rust weer en gewenning, voor jullie alle drie. Het zal even duren maar het komt goed, alleen niet nu, niet vandaag en niet volgende week.
Ga je iets doen vandaag, morgen, volgende week? Heb je behoefte aan aanloop, aan mensen om je heen? Of ben je liever alleen?
Zo moeilijk dit. Je hebt een kind, je kunt dus niet om contact heen en dat lijkt mij ook heel lastig.
Je wil nu niet verder. Dat is logisch. Ook alle andere dingen die je denkt zijn logisch. Dat jij over zult blijven, dat je ex vanavond al weer een leuke afspraak heeft en jammer genoeg zal het wel even duren voordat je daar overheen bent.
Maar het is niet voor niks uit. Echt niet. Ik denk dat je pas over een tijdje zult gaan zien hoe erg het niet voor niks uit is. Je kreeg niet waar je naar verlangde en dat waar jij naar verlangde zijn doodgewone, menselijke dingen. Je wilde niks geks.
Liefde, warmte, begrip, steun. Dat maakt jou niet meteen een freak of zo. Ik wil dat ook! Zo'n beetje ieder mens wil dat wel tot op zekere hoogte maar het is zo ironisch dat de mens die daar naar hunkert dan een relatie krijgt met iemand die al dat soort menselijke warmtedingen niet of maar beperkt in het programma heeft staan.
Er komt rust weer en gewenning, voor jullie alle drie. Het zal even duren maar het komt goed, alleen niet nu, niet vandaag en niet volgende week.
Ga je iets doen vandaag, morgen, volgende week? Heb je behoefte aan aanloop, aan mensen om je heen? Of ben je liever alleen?
zaterdag 27 juni 2009 om 21:57
Wat lief en zorgzaam dat je een reactie stuurt!! Heb je niet een leuke broer, die ook zo lief, zorgzaam en single is?
Vanochtend voelde ik me volledig ontredderd. Vanmiddag heb ik mijn huis opgeruimd en schoongemaakt voor zoontje. Daarna even de stad in. Daarna ging het beter. Ook hard nagedacht over afleiding zoeken. Ik meld me denk ik aan bij festivals (Over 't Ij) in de stad, als vrijwilliger. Dat lijkt me leuk.
Ik ga dingen doen die ik leuk vind. Daar heb ik ook wel zin in.
Door deze positieve gedachten was het weerzien ook niet zo erg. Hij was snel weer weg. Droeg een shirt dat ik hem net gegeven heb. Zoontje shirt van laatste vakantie samen. Zoontje vroeg of hij bleeft eten en vond het jammer dat hij niet bleef eten. Pfoe. Het wordt ook nog wat om hem te vertellen hoe en wat. Ik weet niet goed hoe ik dat aan ga pakken.
Nu denk ik weer over de leuke dingen die we deden. Het is leuk om samen op vakantie te gaan. Het voelt natuurlijk om dat als gezin te doen. Ik voel me zo rot bij het idee dat ik voortaan alleen ben met zoontje. Geamputeerd.
Geen leuke dingen meer samen als gezin kan doen.
En een nieuwe man wil ik tzt wel, maar zie ik totaal niet voor me.
En. Het is zaterdagavond. Hij is vast naar een vriend, en dan op stap. Sex met een ander meisje ligt in het verschiet.
Vanochtend voelde ik me volledig ontredderd. Vanmiddag heb ik mijn huis opgeruimd en schoongemaakt voor zoontje. Daarna even de stad in. Daarna ging het beter. Ook hard nagedacht over afleiding zoeken. Ik meld me denk ik aan bij festivals (Over 't Ij) in de stad, als vrijwilliger. Dat lijkt me leuk.
Ik ga dingen doen die ik leuk vind. Daar heb ik ook wel zin in.
Door deze positieve gedachten was het weerzien ook niet zo erg. Hij was snel weer weg. Droeg een shirt dat ik hem net gegeven heb. Zoontje shirt van laatste vakantie samen. Zoontje vroeg of hij bleeft eten en vond het jammer dat hij niet bleef eten. Pfoe. Het wordt ook nog wat om hem te vertellen hoe en wat. Ik weet niet goed hoe ik dat aan ga pakken.
Nu denk ik weer over de leuke dingen die we deden. Het is leuk om samen op vakantie te gaan. Het voelt natuurlijk om dat als gezin te doen. Ik voel me zo rot bij het idee dat ik voortaan alleen ben met zoontje. Geamputeerd.
Geen leuke dingen meer samen als gezin kan doen.
En een nieuwe man wil ik tzt wel, maar zie ik totaal niet voor me.
En. Het is zaterdagavond. Hij is vast naar een vriend, en dan op stap. Sex met een ander meisje ligt in het verschiet.
zondag 28 juni 2009 om 11:09
Je gaat kapot aan muizenissen over seks met andere vrouwen. Hij al zeker seks gaan hebben met andere vrouwen en wanneer dat moet je niet willen weten. Het is namelijk niet belangrijk. Het líjkt belangrijk maar is het niet.
Seks kun je namelijk elke dag en op iedere straathoek krijgen. Liefde, genegenheid, warmte, levenservaringen die je samen opgedaan hebt niet.
Ik heb helaas geen ongebonden broer voor je, wel een broer maar die is zwanger van zijn tweede kind met zijn vrouw die hij al bijna 25 jaar heeft
Een leuke man komt er hoor, niet nu maar op een dag.
Zelf dingen doen die je leuk vindt is natuurlijk een wereldplan.
Meld je inderdaad aan voor het festival, verdrink daar lekker in. Leer nieuwe mensen kennen en verf je haar. Stort je in het levensgewoel van de stad totdat de scherpe kanten van je verdriet af zijn. Dan is er nog tijd genoeg om mijmerend op de bank te gaan zitten maar dan doet het lang niet zo veel pijn meer.....
Tijd meid, tijd is alles wat je nodig hebt om hier uit te komen en die tijd gaat in het begin langzaam maar zal snel weer heel erg op gaan schieten. Daar heeft tijd namelijk een handje van.
Seks kun je namelijk elke dag en op iedere straathoek krijgen. Liefde, genegenheid, warmte, levenservaringen die je samen opgedaan hebt niet.
Ik heb helaas geen ongebonden broer voor je, wel een broer maar die is zwanger van zijn tweede kind met zijn vrouw die hij al bijna 25 jaar heeft
Een leuke man komt er hoor, niet nu maar op een dag.
Zelf dingen doen die je leuk vindt is natuurlijk een wereldplan.
Meld je inderdaad aan voor het festival, verdrink daar lekker in. Leer nieuwe mensen kennen en verf je haar. Stort je in het levensgewoel van de stad totdat de scherpe kanten van je verdriet af zijn. Dan is er nog tijd genoeg om mijmerend op de bank te gaan zitten maar dan doet het lang niet zo veel pijn meer.....
Tijd meid, tijd is alles wat je nodig hebt om hier uit te komen en die tijd gaat in het begin langzaam maar zal snel weer heel erg op gaan schieten. Daar heeft tijd namelijk een handje van.
maandag 29 juni 2009 om 09:30
Mijn moment om terug te krabbelen was gisteren al daar. Ik stuurde een sms met een verzoek over het fietsje van zoontje. Hij reageerde : 'Vind je het niet raar dat het nu uit is? Het is allemaal zo snel gegaan. Voor mij wel iig.'
Dat was dus de cue om in te haken, spijt door te laten schemeren, af te spreken om te praten.
Praten betekent bij ons dat hij alles zegt wat ik horen wil, en daarna sex. En dan is het weer goed.
Heb terug gesmst: 'Snel? Dat wilde je zelf.'
Een uur later bracht ik het fietsje van zoontje bij hem, en hij deed boos. Zei niet eens 'hoi', maar reageerde heel chagrijnig op het feit dat ik dat fietsje bracht.
Was ik gevleid door zijn smsje, zijn boosheid maakt m'n prettige gevoel van 'hij wil me toch!!!' weer kapot.
Het stomste is dat ik dus niet verstandig denk, zie je nu wat een onaardig figuur met gebrekkige communicatie skills, gelukkig is het uit. Nee. Ik vind het kennelijk het meest naar dat hij met die boosheid de deur weer dichtgooit. Niet doorborduurt op het kansje tot reparatie.
Bizar dat ik op het topic van Olivia me sterk maak om niet te kiezen voor een man die onbetrouwbaar en overtuigd is. Dat ik echt sta achter deze overweging.
En toch in mijn eigen situatie zo'n gruwelijke push-over ben/was. M'n verstand wil parkeren, m'n intuïtie ook, en alleen maar het gevoel 'dat het weer goed is' wil laten zegevieren.
Dat was dus de cue om in te haken, spijt door te laten schemeren, af te spreken om te praten.
Praten betekent bij ons dat hij alles zegt wat ik horen wil, en daarna sex. En dan is het weer goed.
Heb terug gesmst: 'Snel? Dat wilde je zelf.'
Een uur later bracht ik het fietsje van zoontje bij hem, en hij deed boos. Zei niet eens 'hoi', maar reageerde heel chagrijnig op het feit dat ik dat fietsje bracht.
Was ik gevleid door zijn smsje, zijn boosheid maakt m'n prettige gevoel van 'hij wil me toch!!!' weer kapot.
Het stomste is dat ik dus niet verstandig denk, zie je nu wat een onaardig figuur met gebrekkige communicatie skills, gelukkig is het uit. Nee. Ik vind het kennelijk het meest naar dat hij met die boosheid de deur weer dichtgooit. Niet doorborduurt op het kansje tot reparatie.
Bizar dat ik op het topic van Olivia me sterk maak om niet te kiezen voor een man die onbetrouwbaar en overtuigd is. Dat ik echt sta achter deze overweging.
En toch in mijn eigen situatie zo'n gruwelijke push-over ben/was. M'n verstand wil parkeren, m'n intuïtie ook, en alleen maar het gevoel 'dat het weer goed is' wil laten zegevieren.
