Relaties
alle pijlers
Relatie + zwangerschap (niet samenwonend, wel relatie)
vrijdag 17 juli 2020 om 21:45
Hoi allemaal,
Waarschijnlijk zitten er op dit forum een stuk meer vrouwen dan mannen, maar hopelijk kunnen jullie mij advies geven
.
Sinds een paar maanden heb ik een relatie en ben ik onwijs verliefd. Hiervoor heb ik 3 relaties gehad, en 2x samengewoond. Maar dit voelt zo anders. Dit gevoel heb ik in het verleden nooit gehad. Een extra wending is dat we nu een X aantal weken zwanger zijn. We wonen natuurlijk nog niet samen (willen we beide ook (nog) niet, maar wel vlakbij elkaar). Door vooral haar drukke agenda zien we elkaar normaal 2x in de week.
Het liefst zou ik zoveel mogelijk bij haar zijn. Dat gevoel heb ik ook nog nooit gehad. Ik was juist blij om mijn eigen ding te kunnen doen in het verleden. Bij haar is het andersom. Vroeger moest ze aandringen voor aandacht, en nu wilt ze haar eigen ruimte, zeker met haar drukke agenda erbij.
Waar ik nu tegenaan loop is dat ik door mijn verliefdheid haar het liefst toch wat vaker zou willen zien. Wat een normaal verschijnsel is in een beginnende relatie lijkt mij.
Doordat ze aardig last heeft van zwangerschapskwalen zien we elkaar met pijn en moeite 1x (1,5 dagdeel) in de week, en buiten haar ''vaste'' dingen is ze toe aan rust, of wilt ze bijkomen, of lekker in bed liggen. Het gebeurt vaak dat ze in de ochtend nog fit en goed voelt, maar in de middag het volledig omslaat en het enige wat ze wilt is in bed liggen, waardoor we elkaar op het laatste moment opeens niet meer zien.
Ondertussen kom ik op een punt dat ik ga twijfelen aan mezelf.... Kan ik haar die rust niet bieden? Doe ik iets anders verkeerd? Is zij niet meer verliefd op mij?
Als we het er serieus over hebben merk ik.... Ja, ze wilt ook echt met mij zijn. Dat voelt goed. Maar toch denk ik dan... Wil je mij niet vaker zien?
Ik begrijp volledig dat ze haar rust wilt. Ik geloof ook zeker dat een zwangerschap veel met het lichaam doet. Daarom wil ik er juist voor haar zijn. Maar ik voel mij nu machteloos, plus ik mis haar gewoon. Daardoor heb ik weinig zin in andere dingen, zoals hobby`s, en ben ik enorm prikkelbaar. Op het moment dat ik met haar ben ontspan ik pas.
Doordat de relatie ook gewoon nog in een beginfase zit is de hunkering naar haar enorm. 3 dagen van te voren begin ik al. ''Was het maar vrijdag'' etc...
Ik merk dat de klachten bij haar steeds meer worden, en ze steeds meer vermoeid raakt.
Nu concreet mijn vragen:
Ben ik te veel eisend?
Moet ik mijn gevoelens bespreekbaar maken? (Ik vermoed dat ze dan een druk zal voelen, wat niet de bedoeling is)
Wat voor tips kunnen jullie geven om die gevoelens wat te temperen?
Wat zou ik haar kunnen (aan)bieden tijdens de zwangerschap om het makkelijker te maken?
Waarschijnlijk zitten er op dit forum een stuk meer vrouwen dan mannen, maar hopelijk kunnen jullie mij advies geven
.Sinds een paar maanden heb ik een relatie en ben ik onwijs verliefd. Hiervoor heb ik 3 relaties gehad, en 2x samengewoond. Maar dit voelt zo anders. Dit gevoel heb ik in het verleden nooit gehad. Een extra wending is dat we nu een X aantal weken zwanger zijn. We wonen natuurlijk nog niet samen (willen we beide ook (nog) niet, maar wel vlakbij elkaar). Door vooral haar drukke agenda zien we elkaar normaal 2x in de week.
Het liefst zou ik zoveel mogelijk bij haar zijn. Dat gevoel heb ik ook nog nooit gehad. Ik was juist blij om mijn eigen ding te kunnen doen in het verleden. Bij haar is het andersom. Vroeger moest ze aandringen voor aandacht, en nu wilt ze haar eigen ruimte, zeker met haar drukke agenda erbij.
Waar ik nu tegenaan loop is dat ik door mijn verliefdheid haar het liefst toch wat vaker zou willen zien. Wat een normaal verschijnsel is in een beginnende relatie lijkt mij.
Doordat ze aardig last heeft van zwangerschapskwalen zien we elkaar met pijn en moeite 1x (1,5 dagdeel) in de week, en buiten haar ''vaste'' dingen is ze toe aan rust, of wilt ze bijkomen, of lekker in bed liggen. Het gebeurt vaak dat ze in de ochtend nog fit en goed voelt, maar in de middag het volledig omslaat en het enige wat ze wilt is in bed liggen, waardoor we elkaar op het laatste moment opeens niet meer zien.
Ondertussen kom ik op een punt dat ik ga twijfelen aan mezelf.... Kan ik haar die rust niet bieden? Doe ik iets anders verkeerd? Is zij niet meer verliefd op mij?
Als we het er serieus over hebben merk ik.... Ja, ze wilt ook echt met mij zijn. Dat voelt goed. Maar toch denk ik dan... Wil je mij niet vaker zien?
Ik begrijp volledig dat ze haar rust wilt. Ik geloof ook zeker dat een zwangerschap veel met het lichaam doet. Daarom wil ik er juist voor haar zijn. Maar ik voel mij nu machteloos, plus ik mis haar gewoon. Daardoor heb ik weinig zin in andere dingen, zoals hobby`s, en ben ik enorm prikkelbaar. Op het moment dat ik met haar ben ontspan ik pas.
Doordat de relatie ook gewoon nog in een beginfase zit is de hunkering naar haar enorm. 3 dagen van te voren begin ik al. ''Was het maar vrijdag'' etc...
Ik merk dat de klachten bij haar steeds meer worden, en ze steeds meer vermoeid raakt.
Nu concreet mijn vragen:
Ben ik te veel eisend?
Moet ik mijn gevoelens bespreekbaar maken? (Ik vermoed dat ze dan een druk zal voelen, wat niet de bedoeling is)
Wat voor tips kunnen jullie geven om die gevoelens wat te temperen?
Wat zou ik haar kunnen (aan)bieden tijdens de zwangerschap om het makkelijker te maken?
anoniem_399741 wijzigde dit bericht op 17-07-2020 21:49
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
0.96% gewijzigd
vrijdag 17 juli 2020 om 23:57
Dankjewel voor je reactie!snoopy1983 schreef: ↑17-07-2020 23:36Ik zou het proberen los te laten. Ze heeft het al zwaar genoeg met de zwangerschap, als ze dan ook nog om de haverklap jouw onzekerheid moet managen lijkt me dat veel voor haar—en van constant iemand gerust moeten stellen wordt niemand verliefder. Vertrouw haar als ze zegt dat het goed zit, en wacht rustig af.
Ik vind het ook klinken alsof je misschien, ook in vorige relaties, te snel aanhankelijk of zelfs afhankelijk wordt. Ik vind het een rode vlag dat je zegt geen interesse meer te hebben in je andere hobbies. Over het algemeen vinden vrouwen (en ik ga hier misschien wat kort door de bocht, maar om het even duidelijk te maken) het fijn om een lieve maar zelfstandige man naast zich te hebben. Het is juist leuk dat je hobbies hebt en andere interesses! En dat zij daardoor wat eigen tijd/ rust kan behouden, ook als jullie straks samenwonen. Ik lees dat jullie midden-30 zijn, dan is ze al lang gewend aan haar eigen routines, wat zelfstandigheid. Heeft waarschijnlijk geen zin of behoefte aan een man die het liefst al haar tijd zou willen claimen.
Ik zou dus doorgaan met wat je al doet, haar rust en ruimte geven, en ophouden met om geruststelling te vragen. Stel je verzekerd op! Er is geen enkele aanleiding om te denken dat je als 'zaaddonor' gebruikt bent. Zwangerschappen kunnen nu eenmaal enorm zwaar en klote zijn, en het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die continu aan de relatie twijfelt omdat je je hondsberoerd voelt en het echt niet kan opbrengen uit bed te komen en leuk te doen. En ja, ik spreek uit ervaring
Dit is precies de reden waarom ik gekozen heb om toch eens op dit forum te kijken en wat te plaatsen.
Eigenlijk alles wat je zegt... sla je de spijker op zn kop.
Die rode vlag die snap ik wel hoe je hem omschrijft... Gelukkig is dat al wel weer wat weggezakt en ik mn eigen ding ook weer op pak. Maar juist door het zo weinig kunnen zien, het missen van haar, heb ik ook gewoon minder zin in die andere dingen.
Ik wil juist haar die ruimte blijven geven. Het lijkt alsof ze dat nodig heeft.
Maar ik moet een weg vinden om er mee om te gaan. Daar heb ik het meeste moeite mee. Zeker omdat ik dat begrip soms een beetje mis vanuit haar. Ik heb ook begrip voor haar en hoe ze zich voelt...
zaterdag 18 juli 2020 om 00:50
Ook al voel je je *** als je in een prille relatie zit én je bent daar ook nog eens zwanger van, dan maak je tijd voor elkaar. En ja, ze voelt zich hondsberoerd. Dat zal nog wel vaker gebeuren als je een relatie hebt, dat een van de twee zich hondsberoerd voelt. Elke avond handje vasthouden hoeft niet, maar 1.5 dag? Ik neem aan dat er ook dingen (financieel) besproken moeten worden. TO mag het doen met de kruimels die zij geeft. Maar daar is hij zelf bij.snoopy1983 schreef: ↑17-07-2020 23:36Ik zou het proberen los te laten. Ze heeft het al zwaar genoeg met de zwangerschap, als ze dan ook nog om de haverklap jouw onzekerheid moet managen lijkt me dat veel voor haar—en van constant iemand gerust moeten stellen wordt niemand verliefder. Vertrouw haar als ze zegt dat het goed zit, en wacht rustig af.
Ik vind het ook klinken alsof je misschien, ook in vorige relaties, te snel aanhankelijk of zelfs afhankelijk wordt. Ik vind het een rode vlag dat je zegt geen interesse meer te hebben in je andere hobbies. Over het algemeen vinden vrouwen (en ik ga hier misschien wat kort door de bocht, maar om het even duidelijk te maken) het fijn om een lieve maar zelfstandige man naast zich te hebben. Het is juist leuk dat je hobbies hebt en andere interesses! En dat zij daardoor wat eigen tijd/ rust kan behouden, ook als jullie straks samenwonen. Ik lees dat jullie midden-30 zijn, dan is ze al lang gewend aan haar eigen routines, wat zelfstandigheid. Heeft waarschijnlijk geen zin of behoefte aan een man die het liefst al haar tijd zou willen claimen.
Ik zou dus doorgaan met wat je al doet, haar rust en ruimte geven, en ophouden met om geruststelling te vragen. Stel je verzekerd op! Er is geen enkele aanleiding om te denken dat je als 'zaaddonor' gebruikt bent. Zwangerschappen kunnen nu eenmaal enorm zwaar en klote zijn, en het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die continu aan de relatie twijfelt omdat je je hondsberoerd voelt en het echt niet kan opbrengen uit bed te komen en leuk te doen. En ja, ik spreek uit ervaring
En ik maakte de opmerking over zaaddonor, omdat ik het in mijn omgeving bij drie vrouwen van in de dertig heb gezien.
Dus regel zo snel mogelijk dingen TO. Erkenning, papierwinkel juridisch vlak, financiële situatie enz.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
zaterdag 18 juli 2020 om 00:56
zaterdag 18 juli 2020 om 01:08
Dus een vrouw in het laatste stuk van haar vruchtbare tijd besluit met een prille date onbeschermd sex te hebben met alle gevolgen van dien en reageert nu ze zwanger is afstandelijk?
Af en toe mag je op audiëntie komen zolang je maar niet teveel moeilijke vragen stelt want anders sluiten de agenda's niet op elkaar aan of voelt ze zich wat slecht.
En jij vraagt je ondertussen nog af of je geen zaaddonor was?
Af en toe mag je op audiëntie komen zolang je maar niet teveel moeilijke vragen stelt want anders sluiten de agenda's niet op elkaar aan of voelt ze zich wat slecht.
En jij vraagt je ondertussen nog af of je geen zaaddonor was?
zaterdag 18 juli 2020 om 04:08
Maar dat je deze twijfel deelt zou ze wel ok vinden?man_0101 schreef: ↑17-07-2020 23:05Antwoord op al deze vragen... Ik probeer het een beetje discreet te houden. Ik weet dat ze dit niet leuk zou vinden als ik dit deel.
Ik weet zeker dat het van mij is. 0% twijfel.
We hebben het voor die ''daad'' nog over gesproken, met of zonder regenjasje. Als het nu gebeurt is de kans aanwezig dat er iets gaat komen. We hebben doorgezet. Ook omdat we het beide wel zouden willen. We zijn beide halverwege / eind de 30. Dus de klok tikte wel langzaam maar zeker.
Ik ga inderdaad ook twijfelen of ik gebruikt ben als zaaddonor. Maar tegelijk.. Als we met elkaar zijn voelt het zo vertrouwd, zo fijn en hebben we het echt leuk met elkaar. 2 weken geleden hebben we elkaars ouders ontmoet. Waarom zou ze dat toelaten, en zo leuk over me spreken als ik als zaaddonor gebruikt zou worden?
Ik denk ook wel dat de liefde vanuit haar ook wel echt is, maar dat ze meer naar zichzelf kijkt en minder kijkt/rekening houd met mijn gevoel.
En daar wil ik vooral verandering in brengen, maar hoe?
zaterdag 18 juli 2020 om 05:15
Wellicht zit er wat onschuldigers achter. Tijdens het 1e trimester walgde ik van de lichaamsgeur van andere mensen. Samen slapen met toenmalige partner werd in 1 klap drama. Al had ie gedouched en tanden gepoetst ik ging ervan over mijn nek. Ik had zo als speurhond aan de slag gekund want ik rook bij wijze van de salami op de boterham van de buurjongen.
zaterdag 18 juli 2020 om 05:27
Ik zou het in deze fase niet te hoog opspelen. Zelf ben ik tijdens mijn zwangerschappen verschrikkelijk beroerd geweest die eerste drie maanden. En hoeveel ik ook van mijn man hou, ik moest even niets van hem hebben. Geen energie voor lekker kletsen, geen concentratie om echt naar hem te luisteren en vooral: geen enkele behoefte om aangeraakt te worden en al helemaal geen zin in seks. Na 14 weken ging het bij mij veel beter en kwam de behoefte aan mijn man ook weer terug. Laat haar nu het ritme bepalen en kijk hoe het zich de komende maanden ontwikkelt.
zaterdag 18 juli 2020 om 05:36
En wat je praktisch kunt doen: eten maken/brengen, medicijnen ophalen, boodschappen doen. Maar dan spreek ik natuurlijk puur vanuit mijn eigen behoeftes.
Zou gewoon aan haar vragen wat je kan doen. (En dan vooral: aangeven dat 'ja' zeggen tegen een kommetje soep niet betekent dat jij dan meteen urenlang blijft. Het mag ook 'soep geven en weer weg' zijn.)
Zou gewoon aan haar vragen wat je kan doen. (En dan vooral: aangeven dat 'ja' zeggen tegen een kommetje soep niet betekent dat jij dan meteen urenlang blijft. Het mag ook 'soep geven en weer weg' zijn.)
zaterdag 18 juli 2020 om 05:57
Heb je aangeboden om dingen voor haar te doen zoals de booschappen, koken, samen in bed eten...of wil je vooral actief leuke dingen doen?
Ik denk dat jullie veel te snel aan kinderen beginnen. JIj doet alsof je in een actieve date fase zit, terwijl zij elke dag tegen de realiteit aan loopt terwijl zij een baan en een huishouden in haar eentje draait heeft ze geen fut om met jou actief te doen.
Jullie kennen elkaar niet goed genoeg.
Ik denk dat jullie veel te snel aan kinderen beginnen. JIj doet alsof je in een actieve date fase zit, terwijl zij elke dag tegen de realiteit aan loopt terwijl zij een baan en een huishouden in haar eentje draait heeft ze geen fut om met jou actief te doen.
Jullie kennen elkaar niet goed genoeg.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 18 juli 2020 om 07:36
Ik denk dat je tegen de reden aanloopt dat je niet zo snel aan kinderen moet beginnen.
Ik ben nu zwanger van onze tweede en mijn man neemt heel veel van mij over en zorgt nu echt voor mij en onze zoon. Sprake van een relatie zoals we de die eerste 5-6 jaar samen hadden is er niet meer, al niet sinds ik zwanger was van onze oudste. Onze relatie staat al een hele tijd niet meer op 1, want daar staat nu iemand die zeer veel tijd, energie en aandacht vraagt. En dadelijk zijn dat er 2.
Maar wij hebben samen een heleboel reserve opgebouwd om nu te kunnen zeggen: het is oké dat we het nu een aantal jaren doen met af en toe een date night of een weekendje weg, want we hebben zo’n stevige basis dat dat wel een paar jaar voldoende is.
En dat hebben jullie niet, jullie hadden nog helemaal geen basis en die moeten jullie dus zien te gaan opbouwen met een zwangerschap en een kind erbij.
En ik kan je vertellen dat ik het eerste trimester me zo ellendig heb gevoeld beide keren dat ik op mijn werk werd weggestuurd zelfs en elke avond rond 20u al in bed lag, dat ik in het tweede trimester dit keer heel aardig ga, maar de vorige keer veel pijn heb gehad. Neemt niet weg dat het vermoeiend en intensief blijft en dat je je als vrouw ook gewoon gaat richten op het kindje in je buik. Ik ben nu ruim 25 weken en merk dat de hormonen hun werk weer doen en dat in mijn hoofd steeds meer draait om het kindje in mijn buik. Zelfs mijn zoontje merkt dat, en trekt daardoor momenteel erg naar papa toe.
Het is handig als je qua relatie het momentum hebt opgebouwd om die verschuiving van focus op te vangen.
Dat hebben jullie niet dus daar zullen jullie samen een weg in moeten proberen te vinden. Ja, zij dus ook. Dat is onderdeel van de keuze die jullie maakten toen jullie besloten zonder bescherming te vrijen. Dat zijn jullie verschuldigd aan jullie kind, die heeft er recht op dat zijn ouders het iig samen hebben geprobeerd. Want eigenlijk gaat het daarom, en niet om jouw behoeftes en wensen, of die van haar, de komende - zeker eerste 4 - jaren.
Ik denk eerlijk gezegd dat jullie allebei een zwangerschap en een kind krijgen nogal onderschat hebben.
Ik ben nu zwanger van onze tweede en mijn man neemt heel veel van mij over en zorgt nu echt voor mij en onze zoon. Sprake van een relatie zoals we de die eerste 5-6 jaar samen hadden is er niet meer, al niet sinds ik zwanger was van onze oudste. Onze relatie staat al een hele tijd niet meer op 1, want daar staat nu iemand die zeer veel tijd, energie en aandacht vraagt. En dadelijk zijn dat er 2.
Maar wij hebben samen een heleboel reserve opgebouwd om nu te kunnen zeggen: het is oké dat we het nu een aantal jaren doen met af en toe een date night of een weekendje weg, want we hebben zo’n stevige basis dat dat wel een paar jaar voldoende is.
En dat hebben jullie niet, jullie hadden nog helemaal geen basis en die moeten jullie dus zien te gaan opbouwen met een zwangerschap en een kind erbij.
En ik kan je vertellen dat ik het eerste trimester me zo ellendig heb gevoeld beide keren dat ik op mijn werk werd weggestuurd zelfs en elke avond rond 20u al in bed lag, dat ik in het tweede trimester dit keer heel aardig ga, maar de vorige keer veel pijn heb gehad. Neemt niet weg dat het vermoeiend en intensief blijft en dat je je als vrouw ook gewoon gaat richten op het kindje in je buik. Ik ben nu ruim 25 weken en merk dat de hormonen hun werk weer doen en dat in mijn hoofd steeds meer draait om het kindje in mijn buik. Zelfs mijn zoontje merkt dat, en trekt daardoor momenteel erg naar papa toe.
Het is handig als je qua relatie het momentum hebt opgebouwd om die verschuiving van focus op te vangen.
Dat hebben jullie niet dus daar zullen jullie samen een weg in moeten proberen te vinden. Ja, zij dus ook. Dat is onderdeel van de keuze die jullie maakten toen jullie besloten zonder bescherming te vrijen. Dat zijn jullie verschuldigd aan jullie kind, die heeft er recht op dat zijn ouders het iig samen hebben geprobeerd. Want eigenlijk gaat het daarom, en niet om jouw behoeftes en wensen, of die van haar, de komende - zeker eerste 4 - jaren.
Ik denk eerlijk gezegd dat jullie allebei een zwangerschap en een kind krijgen nogal onderschat hebben.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 18 juli 2020 om 07:41
Want toen waren jullie 24/7 bij elkaar?
We hebben het voor die ''daad'' nog over gesproken, met of zonder regenjasje. Als het nu gebeurt is de kans aanwezig dat er iets gaat komen. We hebben doorgezet. Ook omdat we het beide wel zouden willen. We zijn beide halverwege / eind de 30. Dus de klok tikte wel langzaam maar zeker.
Maar hoe lang kenden jullie elkaar op dat moment? Jullie hebben enkele maanden een relatie en ze is nu 13 weken zwanger?
Ik denk ook wel dat de liefde vanuit haar ook wel echt is, maar dat ze meer naar zichzelf kijkt en minder kijkt/rekening houd met mijn gevoel.
En daar wil ik vooral verandering in brengen, maar hoe?
Ik hou ook veel van mijn man (al jaren lang), maar geen behoefte aan samenwonen.
Het zal lastig worden om een modus te vinden waarin jij vindt dat je voldoende aandacht krijgt, en zij afstand wil houden. Dat ‘we gaan samenwonen na de bevalling’ zou ik ook nog niet van uit gaan. Hebben jullie al besproken hoe/wat/waar? Verdeling van de kosten etc?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zaterdag 18 juli 2020 om 07:51
Iedereen is anders. Ik vond het toen ik net zwanger was heel erg nodig dat mijn LATpartner in huis was als ik ging slapen om acht uur. Sloeg ook nergens op en moest ik ook vertellen.
Ze sluit zich nu af, hoe heb je dan een relatie?
To heeft gewoon vaderhormonen en lijkt kneiterverliefd.
Praktisch: erken het kind.
Kijk of je samen kan eten, afwas doen en weer naar huis. Of nog stofzuigen. Ze moet ook hulp leren accepteren soms.
Ze sluit zich nu af, hoe heb je dan een relatie?
To heeft gewoon vaderhormonen en lijkt kneiterverliefd.
Praktisch: erken het kind.
Kijk of je samen kan eten, afwas doen en weer naar huis. Of nog stofzuigen. Ze moet ook hulp leren accepteren soms.
zaterdag 18 juli 2020 om 08:31
De eerste 12 weken van mijn zwangerschap merkte ik ook een soort afkeer van mijn vriend. Schrok er zelf van, maar had echt totaal geen zin in seks en vond het prima als hij s avonds lekker weg was. We woonden wel samen overigens.
Na 12 weken trok het helemaal bij en voel ik me gelukkig weer verliefd als daarvoor, aangetrokken tot mijn vriend en veel meer zin in seks.
Dus misschien herstelt het na de eerste periode?
Na 12 weken trok het helemaal bij en voel ik me gelukkig weer verliefd als daarvoor, aangetrokken tot mijn vriend en veel meer zin in seks.
Dus misschien herstelt het na de eerste periode?
zaterdag 18 juli 2020 om 08:49
Zwanger of niet, als je echt verliefd bent wil je diegene echt wel vaker zien dan alleen wanneer je een gaatje in je agenda kunt vinden, je klaar bent met bijkomen of je genoeg ruimte voor jezelf hebt gehad.
Tijdens mijn eigen zwangerschappen was de romantiek bij mij ook ver te zoeken, maar iemand zo min mogelijk om je heen willen hebben en aan de zijlijn laten bungelen, dat vind ik toch wel wat anders en niet veel goeds voorspellen.
Ik hoop dat ze nog gaat bijdraaien maar ik heb er persoonlijk een hard hoofd in en krijg wel heel sterk het gevoel dat je als zaadschieter bent gebruikt.
Regel je zaakjes alsjeblieft goed zodat je dadelijk niet zo'n vader bent die alimentatie mag betalen en 2 zaterdagen per maand zijn kind mag zien.
Sterkte.
Tijdens mijn eigen zwangerschappen was de romantiek bij mij ook ver te zoeken, maar iemand zo min mogelijk om je heen willen hebben en aan de zijlijn laten bungelen, dat vind ik toch wel wat anders en niet veel goeds voorspellen.
Ik hoop dat ze nog gaat bijdraaien maar ik heb er persoonlijk een hard hoofd in en krijg wel heel sterk het gevoel dat je als zaadschieter bent gebruikt.
Regel je zaakjes alsjeblieft goed zodat je dadelijk niet zo'n vader bent die alimentatie mag betalen en 2 zaterdagen per maand zijn kind mag zien.
Sterkte.
zaterdag 18 juli 2020 om 09:01
So herkenbaar. Ik had tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap(pen) ook geen zin in seks, dat stond me zo tegen. Het zou me niets verbazen als dat misschien ook een rol bij haar speelt. In het begin van de relatie kun je amper van elkaar afblijven, maar als zij behoefte aan rust/slapen dan zal haar hoofd ook niet naar intimiteit staan.Eggo schreef: ↑18-07-2020 05:15Wellicht zit er wat onschuldigers achter. Tijdens het 1e trimester walgde ik van de lichaamsgeur van andere mensen. Samen slapen met toenmalige partner werd in 1 klap drama. Al had ie gedouched en tanden gepoetst ik ging ervan over mijn nek. Ik had zo als speurhond aan de slag gekund want ik rook bij wijze van de salami op de boterham van de buurjongen.
zaterdag 18 juli 2020 om 10:15
Hoe goed kennen TO en zijn vriendin elkaar nou eigenlijk?!
Een paar maanden! Waarvan al bijna 3 zwanger!
Erg wijs vind ik het niet. Had eerst samen een kat genomen ofzo i.p.v meteen een nieuw mensje op de wereld te willen zetten.
Maar goed, aan achteraf gepraat heb je niks.
Hopelijk gaan beide er 100% inzet voor leveren om goede ouders te zijn en dit kindje een stabiel en gezond bestaan te bieden.
Een paar maanden! Waarvan al bijna 3 zwanger!
Erg wijs vind ik het niet. Had eerst samen een kat genomen ofzo i.p.v meteen een nieuw mensje op de wereld te willen zetten.
Maar goed, aan achteraf gepraat heb je niks.
Hopelijk gaan beide er 100% inzet voor leveren om goede ouders te zijn en dit kindje een stabiel en gezond bestaan te bieden.
zaterdag 18 juli 2020 om 18:56
Fijn dat je er iets aan had. Ik lees sommige andere reacties hier, over hoe ze je duidelijk gebruikt etc, maar ik zie het niet. Laat je niet gek maken. Zoals andere mensen schrijven is het natuurlijk wel altijd goed om je verstand bij je te houden en je zaakjes op orde te krijgen (mbt erkenning, etc) maar ik vind het verder niet klinken alsof ze berekenend te werk is gegaan zoals andere forummers schijnen te denken. Zoals je schreef hebben jullie samen, bewust de keuze gemaakt om zonder bescherming te vrijen. Ze heeft je dus niet voor de gek gehouden of je erin geluist. Tuurlijk is ze op de leeftijd dat de klok begint te tikken, maar ze heeft in overleg met jou besloten de kans te wagen—blijkbaar ziet ze dus echt iets in je, ze had ook met een volslagen vreemde een one night stand kunnen hebben als ze alleen maar een baby wilde. Je hebt haar ouders ontmoet en zij de jouwe. Ze heeft je meerdere keren gezegd dat alles goed zit, en er zijn plannen om samen te gaan wonen voor de baby er is.man_0101 schreef: ↑17-07-2020 23:57Dankjewel voor je reactie!
Dit is precies de reden waarom ik gekozen heb om toch eens op dit forum te kijken en wat te plaatsen.
Eigenlijk alles wat je zegt... sla je de spijker op zn kop.
Die rode vlag die snap ik wel hoe je hem omschrijft... Gelukkig is dat al wel weer wat weggezakt en ik mn eigen ding ook weer op pak. Maar juist door het zo weinig kunnen zien, het missen van haar, heb ik ook gewoon minder zin in die andere dingen.
Ik wil juist haar die ruimte blijven geven. Het lijkt alsof ze dat nodig heeft.
Maar ik moet een weg vinden om er mee om te gaan. Daar heb ik het meeste moeite mee. Zeker omdat ik dat begrip soms een beetje mis vanuit haar. Ik heb ook begrip voor haar en hoe ze zich voelt...
Noem me naief, maar ik vind sommige andere forummers veel te hard. Zoals enige andere dames hier ook schrijven, zwanger zijn is voor sommige vrouwen op sommige momenten zo klote en zwaar dat je zelfs je man liever kwijt dan rijk bent. Niks persoonlijks. Ik hoop dat het goed voor jullie uitpakt en wens jullie veel geluk samen! Oh enne, uiteraard kun je het bespreekbaar blijven maken met haar dat je je, als ze zich weer wat beter voelt, zo erg verheugd op alles voorbereiden voor de baby, elkaar beter leren kennen, jullie visie over opvoeden, etc. Allemaal belangrijke dingen om te bespreken, en dat is ook absoluut je goed recht. Jullie krijgen samen een kindje en hopelijk vind ze het als ze er weer wa bovenop is alleen maar leuk dat ze zo'n geinteresseerde, aanwezige partner/ aanstaande vader heeft getroffen
snoopy1983 wijzigde dit bericht op 18-07-2020 19:00
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
10.45% gewijzigd
zaterdag 18 juli 2020 om 23:05
Als je relatie klapt of je niet gaat samenwonen benijd ik je niet. Als vader zit je in een lastige positie. Zeker als ze borstvoeding geeft. De baby zal, vermoed ik, in dat geval voorlopig niet bij je thuis slapen. En om de 3 uur of op verzoek eten, dus ook geen dagen bij jou thuis zijn. Sterker, online hoor ik vaker dat de eerste 2 jaar co-ouderschap niet wenselijk is. Weet niet of dit klopt, maar 2 jaar is lang, heeeel lang voor een kinderleven. Dan heb je teveel gemist als je niet op andere wijze zorgt dat je betrokken bent.
Bespreek goed dat je, ongeacht de situatie tegen die tijd met je vriendin, een band wil opbouwen met je kind vanaf dag 1. En dus dat je bij haar thuis zult zijn tijdens de kraamtijd. Dat je bij de bevalling bent/je kind direct ziet na geboorte.
Dat, in geval van niet samenwonen, je tot je co-ouderschap hebt, x dagen per week bij haar thuis komt om met je kind te zijn en naar bed brengen, dat je op vrije dagen er op uit gaat met je kind, wandelen bijv op het begin. Spreek af vanaf welke leeftijd de baby wel bij jou kan slapen en leg dat vast. Erken je kind en regel gezag.
Natuurlijk is er ook kunstvoeding, kolven, en gaan baby's met 3 maanden hele dagen naar de kdv. Zoek samen een goede balans, met het belang van je kind voorop.
En als het na de 20 weken echo vaag blijft, zou ik een volledige babykamer + benidigde babyspullen aanschaffen voor je eigen huis.
Bespreek goed dat je, ongeacht de situatie tegen die tijd met je vriendin, een band wil opbouwen met je kind vanaf dag 1. En dus dat je bij haar thuis zult zijn tijdens de kraamtijd. Dat je bij de bevalling bent/je kind direct ziet na geboorte.
Dat, in geval van niet samenwonen, je tot je co-ouderschap hebt, x dagen per week bij haar thuis komt om met je kind te zijn en naar bed brengen, dat je op vrije dagen er op uit gaat met je kind, wandelen bijv op het begin. Spreek af vanaf welke leeftijd de baby wel bij jou kan slapen en leg dat vast. Erken je kind en regel gezag.
Natuurlijk is er ook kunstvoeding, kolven, en gaan baby's met 3 maanden hele dagen naar de kdv. Zoek samen een goede balans, met het belang van je kind voorop.
En als het na de 20 weken echo vaag blijft, zou ik een volledige babykamer + benidigde babyspullen aanschaffen voor je eigen huis.
zondag 19 juli 2020 om 06:03
Meest wijze reactie wat mij betreft. Zou dit serieus nemen TO.menta schreef: ↑18-07-2020 23:05Als je relatie klapt of je niet gaat samenwonen benijd ik je niet. Als vader zit je in een lastige positie. Zeker als ze borstvoeding geeft. De baby zal, vermoed ik, in dat geval voorlopig niet bij je thuis slapen. En om de 3 uur of op verzoek eten, dus ook geen dagen bij jou thuis zijn. Sterker, online hoor ik vaker dat de eerste 2 jaar co-ouderschap niet wenselijk is. Weet niet of dit klopt, maar 2 jaar is lang, heeeel lang voor een kinderleven. Dan heb je teveel gemist als je niet op andere wijze zorgt dat je betrokken bent.
Bespreek goed dat je, ongeacht de situatie tegen die tijd met je vriendin, een band wil opbouwen met je kind vanaf dag 1. En dus dat je bij haar thuis zult zijn tijdens de kraamtijd. Dat je bij de bevalling bent/je kind direct ziet na geboorte.
Dat, in geval van niet samenwonen, je tot je co-ouderschap hebt, x dagen per week bij haar thuis komt om met je kind te zijn en naar bed brengen, dat je op vrije dagen er op uit gaat met je kind, wandelen bijv op het begin. Spreek af vanaf welke leeftijd de baby wel bij jou kan slapen en leg dat vast. Erken je kind en regel gezag.
Natuurlijk is er ook kunstvoeding, kolven, en gaan baby's met 3 maanden hele dagen naar de kdv. Zoek samen een goede balans, met het belang van je kind voorop.
En als het na de 20 weken echo vaag blijft, zou ik een volledige babykamer + benidigde babyspullen aanschaffen voor je eigen huis.
Het klinkt allemaal niet heel positief. En jullie zijn beiden compleet mesjokke geweest om na 3 maanden daten aan het kind te beginnen.
zondag 19 juli 2020 om 09:26
Gedane zaken nemen geen keer, dus weinig meerwaarde om daar nog iets van te vinden. Misschien kun je de tijd die je nog wel met haar doorbrengt nuttig besteden door haar wat te ontlasten? En snijd de onderwerpen aan die besproken moeten worden. Als jullie willen samenwonen als de baby er is, hoe ziet het pad vanaf hier er dan uit? Hoe gaan jullie de financiën regelen. Houd jij straks jouw eigen huis nog even aan, mocht het samenwonen tegenvallen? Waar komt de babykamer? Er moeten nog dure spullen worden aangeschaft zoals een babybed en een kinderwagen. Wanneer gaan jullie daarnaar kijken?
Wat een lastige situatie. Je kent elkaar nauwelijks en ziet elkaar nauwelijks, maar blijf in gesprek. Nu klinkt het of de gesprekken vooral gaan over of zij jou wel echt leuk vindt. Er is zoveel meer te bespreken nu, bijvoorbeeld aan de hand van praktische zaken die nu gedaan moeten worden.
Ik zou in jouw situatie voor twee sporen gaan. Spoor 1 is samen met haar de toekomst uitstippelen en dat plan uitwerken en uitvoeren. En spoor 2 is zorgen dat jij zelf individueel voorbereid bent indien zij van gedachten verandert en jou niet meer als partner wil.
Wat een lastige situatie. Je kent elkaar nauwelijks en ziet elkaar nauwelijks, maar blijf in gesprek. Nu klinkt het of de gesprekken vooral gaan over of zij jou wel echt leuk vindt. Er is zoveel meer te bespreken nu, bijvoorbeeld aan de hand van praktische zaken die nu gedaan moeten worden.
Ik zou in jouw situatie voor twee sporen gaan. Spoor 1 is samen met haar de toekomst uitstippelen en dat plan uitwerken en uitvoeren. En spoor 2 is zorgen dat jij zelf individueel voorbereid bent indien zij van gedachten verandert en jou niet meer als partner wil.
zondag 19 juli 2020 om 09:54
Wellicht is je vriendin een introvert persoon. Ik herken het namelijk wel: veel tijd in mijn eentje nodig om op te laten en zie mijn partner eenmaal per week. Er is niks mis mee en het hoeft ook niet te zeggen dat ze niet net zo gek op jou is als jij op haar, maar het kan wel zijn dat de behoeftes (te) ver uit elkaar liggen.man_0101 schreef: ↑17-07-2020 22:56Inderdaad. Het voelt ook als een zware test. En of ik die ga doorstaan? Ik krijg er een hard hoofd in, hoe verliefd ik ook ben. Het gemis gaat me in de weg zitten en het is met momenten zwaar. Ik geef mezelf soms een ''baalavond'' dat ik een avondje mag balen dat ik haar niet zie.
Op de momenten dat ze goed in haar vel zit er helemaal niks aan de hand is, en dan voel ik die liefde ook echt.
We gaan binnenkort (voor t eerst) samen op vakantie, en daar kijken we beide ook heel erg naar uit. Hopelijk kunnen we beide daar onze rust vinden, relaxen en genieten. Vooral van elkaar, want dat wordt door deze situatie ook verlaagd tot bijna het 0 punt.
Ik merk ook dat als het erop neer komt dat ik me moet aanpassen naar haar toe.
Zoals ik vertelde, ik ben heel begripvol, ik kan mezelf ook volledig wegcijferen (valkuil, ervaring mee in eerdere relaties). Ik wil het beste voor haar, zeker nu in de zwangerschap. Ik hoor van iedereen (zelfs van ex-en) dat ik een te lieve jongen ben.
Maar ik merk dat ik weinig begrip van haar kant uit krijg van hoe ik mij voel, of wat ik zou willen.
Ik ben er regelmatig over begonnen. Maar dan is het van... Het zit goed tussen ons, je moet het loslaten. De situatie is zoals die is. Onze agenda`s komen vaak niet overeen, en dat moeten we accepteren, plus zoals ik vertelde is ze gehecht aan avondjes rust/bijkomen (Dat is ook iets wat ik wist voor we een relatie kregen. Maar toen nog geen rekening houdend met een zwangerschap, wat het nu dus een stuk zwaarder maakt).
Je moet iets anders vinden voor de momenten dat we elkaar niet kunnen zien krijg ik vaak te horen. Die dingen heb ik zeker wel. Maar het bij haar zijn laat mijn andere hobby`s in het niet verdwijnen, waardoor ik daar totaal geen zin (meer) in heb.
Ik probeer me in te leven in hoe zij zich kan voelen. Maar hoe het is, kan ik niet ervaren.
