Relaties
alle pijlers
Single, we kletsen hier verder (deel 2)
dinsdag 1 september 2020 om 19:31
Wat leuk om te lezen Qiyara! Fijn dat het zo soepeltjes verloopt, eigenlijk de ideale situatie
-
dinsdag 1 september 2020 om 19:37
@Mikiniki, over die huizenmarkt, een weekje voordat dit huis op mijn pad kwam had ik de moed eigenlijk al verloren. Ik had het grootste deel van mijn eisen al aan de kant geschoven.. en toen kwam het huis dat aan al mijn wensen voldeed. Jou gaat het ook lukken!
@Sabieh, klinkt alsof we een beetje dezelfde smaak hebben! Roze met donkergroen is prachtig! Ik ben zelf ook gek op petrol en turquoise.
@Julus, leuk zo'n nieuwe ervaring als activiteit! Lekker van genieten.
Ik heb mij ooit ook aangemeld voor first dates. Ik was zelfs uitgenodigd. En toen kreeg ik een relatie. Als ik de dingen zo even af ga: baan, vorige relatie, huis. Ik moet eigenlijk gewoon de moed opgeven, dan komt het bij mij meestal goed
@Sabieh, klinkt alsof we een beetje dezelfde smaak hebben! Roze met donkergroen is prachtig! Ik ben zelf ook gek op petrol en turquoise.
@Julus, leuk zo'n nieuwe ervaring als activiteit! Lekker van genieten.
Ik heb mij ooit ook aangemeld voor first dates. Ik was zelfs uitgenodigd. En toen kreeg ik een relatie. Als ik de dingen zo even af ga: baan, vorige relatie, huis. Ik moet eigenlijk gewoon de moed opgeven, dan komt het bij mij meestal goed
-
dinsdag 1 september 2020 om 21:11
Echt daten wil ik het niet noemen, maar we zien elkaar wel weer, eigenlijk net als voorheen. En wat we willen is een lastige. Hij wil geen relatie vanwege zijn ziekte, en ik weet daardoor ook niet of ik dat wil.
Oh klinkt heel leuk! Nu ben ik al helemaal benieuwd naar wat je gaat doen.
dinsdag 1 september 2020 om 21:15
Het was heel fijn. We kunnen zo fijn praten en hebben de hele dag op bed/bank gelegen en geknuffeld. Ik had wel verwacht dat het misschien een beetje awkward zou zijn met zijn vrienden maar dat was eigenlijk helemaal niet.Sabbieehhhh schreef: ↑31-08-2020 20:54Wat een drukte weer hier
@ attra en qiyara: wat fijn! Klinkt helemaal goed bij jullie!
@viv, ben benieuwd of hij snel komt kijken in jouw huisje.
@flaffy, hoe was het voor jou om weer in zijn nabijheid te zijn?
@mikiniki: snap dat alle onrust ruk is, er komt vast snel duidelijkheid en rust op meerdere vlakken!
@julus: lekker bezig met de activiteiten
@redrose: heerlijk! Je gaat dus in elk geval lekker op je eigen plekje de winter in
Ik heb afgelopen weekend bij mijn ouders door gebracht, heerlijk om die na 8 maanden weer te zien en knuffelen, had ik heel erg gemist! Verder volop in de restyling thuis zodat ik ook knus de winter in kan
Oh wat fijn moet dat weerzien met je ouders zijn geweest. En een restyling met kleuren, wat leuk. Al wil ik nog helemaal niet toegeven aan de winter.
dinsdag 1 september 2020 om 21:16
Oh ja, schiet me nu ook te binnen! Geen idee meer hoe hij heet. Hoop dat hij nog komt vertellen over zijn ervaring.
woensdag 2 september 2020 om 09:20
woensdag 2 september 2020 om 11:11
Hij zegt geboren in 1971, dus 49 (was jarig dit jaar).Qiyara schreef: ↑02-09-2020 09:20Net even bij Tomcat op zijn profiel gekeken en inderdaad.
Hij is niet echt actief. In september in first dates.
Aanknopingspunten ter herkenning:
- 3 kinderen
- bezig met een verbouwing na scheiding weer een eigen huis.
- En volgens mij is hij in de 30 ergens of begin 40.
- hij legt tarrot kaarten.
woensdag 2 september 2020 om 14:55
woensdag 2 september 2020 om 15:13
Ik vond alijd de allereeste fase (1e, 2e, 3e etc dates) afschuwelijk. Het voelde telkens als een sollicitatiegesprek...nu niet meer, nu dat ik wat ouder ben, heb ik meer de instelling van "mwha, ik zie wel hoe het loopt". Maar ik denk dat ik (zeker toen ik jong was) bij elke date had "het is nu of nooit", wat natuurlijk te veel druk op alles heeft gelegd....
maar dan nog, allereerste dates vind ik altijd gewoon niks. Al die onuitgesproken verwachtingen en kijken en afwachten hoe de andere het voelt...vreselijk.
maar dan nog, allereerste dates vind ik altijd gewoon niks. Al die onuitgesproken verwachtingen en kijken en afwachten hoe de andere het voelt...vreselijk.
woensdag 2 september 2020 om 16:08
Dat klinkt hoopvol! Het is ook spannend, maar probeer vooral te genieten van alle leuks. Waar het heen gaat weet je toch nooit. Heb het leuk en dan is er alle reden om door te gaan.lemon84 schreef: ↑02-09-2020 14:55Mijn eerste date van anderhalve week terug was gelukkig heel leuk! We hebben zitten kletsen totdat die locatie ging sluiten. Paar dagen daarna tweede date gehad, en deze week staat de derde date alweer op de planning... En ik blijf het spannend vinden hoor... Iedere keer stik zenuwachtig!
woensdag 2 september 2020 om 16:17
Hee wat leuk, er komen steeds meer gelijkgestemden in het topic (vrijgezelle begin dertigers).
Ik herken zo erg wat jullie zeggen. Door corona werk ik ook nog eens fulltime thuis. Steeds meer vrienden van me hebben een kindje, een relatie, wonen samen. Soms heb ik echt zoiets van : hoe ga ik in godsnaam ooit nog aan een relatie komen?
Tinder heb ik al schandalig vaak opnieuw geinstalleerd, maar het werkt gewoon niet. Het is 'm gewoon niet. Enige ''hoop'' die ik nog heb is om vroeg of laat eens te matchen met een leuke dame die ik al (vaag) ken, maar zie mezelf niet zo snel naar de stad reizen om met een random match te daten.
Ik ben ook niet een typische persoon die met iedereen zomaar matcht. Daarnaast pas ik niet echt in een bepaald ''pulletje'', waardoor ik het erg lastig vind om te denken bij een bepaald persoon : ja wij passen bij elkaar. Enerzijds ben ik hoog opgeleid, maar ik ben niet een typisch stadsmens, meer een dorpsmens. Maar hier in het dorp, wonen juist weer veel leeftijdsgenoten die nooit hebben gestudeerd en vroeg zijn gaan samenwonen. Zowel met de typische milennial die de ''city life'' leeft als met de verstokte dorpeling heb ik niet echt iets, ik zit er meer tussenin. Maar die groep is redelijk zeldzaam volgens mij. Het is toch vaak : of het één, of het ander.
Afgelopen weekend veel filmpjes gezien van toen ik klein was. Toen mijn ouders gingen trouwen. M'n moeder was toen 29. Mijn vader 32. Ik ben zelf nu net 31, en merk toch wel dat de druk begint toe te nemen. Wil het wel allemaal heel graag, maar langzaam maar zeker word ik nu wel ingehaald door de tijd.
Ook voel ik me nu vaak gewoon eenzaam. Dat komt ook omdat ik overdag niet meer op kantoor ben tussen tientallen collega's, maar in principe gewoon de hele dag thuis zit. Met name doordeweeks heb ik ook niet echt een sociaal leven, dat is toch heel erg gefocust op het weekend. Maar mis enorm iemand om gewoon spontaan eens een terrasje mee te pakken, of een bioscoopje, of etentje. Ben ook alweer 8(!!) jaar single, vraag me soms af hoe ga ik dat in hemelsnaam ooit doen.
Ik herken zo erg wat jullie zeggen. Door corona werk ik ook nog eens fulltime thuis. Steeds meer vrienden van me hebben een kindje, een relatie, wonen samen. Soms heb ik echt zoiets van : hoe ga ik in godsnaam ooit nog aan een relatie komen?
Tinder heb ik al schandalig vaak opnieuw geinstalleerd, maar het werkt gewoon niet. Het is 'm gewoon niet. Enige ''hoop'' die ik nog heb is om vroeg of laat eens te matchen met een leuke dame die ik al (vaag) ken, maar zie mezelf niet zo snel naar de stad reizen om met een random match te daten.
Ik ben ook niet een typische persoon die met iedereen zomaar matcht. Daarnaast pas ik niet echt in een bepaald ''pulletje'', waardoor ik het erg lastig vind om te denken bij een bepaald persoon : ja wij passen bij elkaar. Enerzijds ben ik hoog opgeleid, maar ik ben niet een typisch stadsmens, meer een dorpsmens. Maar hier in het dorp, wonen juist weer veel leeftijdsgenoten die nooit hebben gestudeerd en vroeg zijn gaan samenwonen. Zowel met de typische milennial die de ''city life'' leeft als met de verstokte dorpeling heb ik niet echt iets, ik zit er meer tussenin. Maar die groep is redelijk zeldzaam volgens mij. Het is toch vaak : of het één, of het ander.
Afgelopen weekend veel filmpjes gezien van toen ik klein was. Toen mijn ouders gingen trouwen. M'n moeder was toen 29. Mijn vader 32. Ik ben zelf nu net 31, en merk toch wel dat de druk begint toe te nemen. Wil het wel allemaal heel graag, maar langzaam maar zeker word ik nu wel ingehaald door de tijd.
Ook voel ik me nu vaak gewoon eenzaam. Dat komt ook omdat ik overdag niet meer op kantoor ben tussen tientallen collega's, maar in principe gewoon de hele dag thuis zit. Met name doordeweeks heb ik ook niet echt een sociaal leven, dat is toch heel erg gefocust op het weekend. Maar mis enorm iemand om gewoon spontaan eens een terrasje mee te pakken, of een bioscoopje, of etentje. Ben ook alweer 8(!!) jaar single, vraag me soms af hoe ga ik dat in hemelsnaam ooit doen.
woensdag 2 september 2020 om 19:43
Nee he haha!
Al ben ik tegenwoordig wel iets beter geworden in relativeren, dus het wordt nog een uitdaging. MAFS is dan meteen weer heel intiem, dat zou ik ook niet durven. Vraagje, het schiet me nu te binnen. Is iemand hier bekend met speeddaten? Lijkt me echt wel een keer bijzonder om mee te maken.
-
woensdag 2 september 2020 om 19:44
Qiyara schreef: ↑02-09-2020 09:20Net even bij Tomcat op zijn profiel gekeken en inderdaad.
Hij is niet echt actief. In september in first dates.
Aanknopingspunten ter herkenning:
- 3 kinderen
- bezig met een verbouwing na scheiding weer een eigen huis.
- En volgens mij is hij in de 30 ergens of begin 40.
- hij legt tarrot kaarten.
Detective! Die arme man is zijn anonimiteit straks volledig verloren haha
-
woensdag 2 september 2020 om 19:49
Haha daar heb ik welgeteld 1 minuut aan besteed. Als je hem loept, dan heeft hij het allemaal beschreven als laatste in dit topic.Ammenooitniet schreef: ↑02-09-2020 19:44
woensdag 2 september 2020 om 19:58
@Kai_koura, je moet het leuk vinden om te swipen, te matchen en inderdaad af te spreken voor dates die behoorlijk tegen kunnen vallen. Anders is online dating al snel niet meer zo fijn.
Dat wat je zegt over stads-en dorpmensen herken ik eerlijk gezegd niet zo, en zo ervaar ik het zelf ook niet. Maar ik ben dan ook niet opgegroeid in een dorp. Wat is in jouw ogen een city life?
Die eenzaamheid is wel heel vervelend. En ik kan me voorstellen dat het dan pijnlijk kan zijn om te zien dat de mensen om jou heen dingen doen/hebben, die je ook graag had gewild. Ik werk ook het overgrote deel vanuit huis. Inmiddels ben ik dat gewend en heb ik mijn draai wel gevonden, maar toen de lockdown begon had ik het er ook behoorlijk moeilijk mee.
Lastig hoor, jammer genoeg zijn dit soort dingen dus niet maakbaar. Je kan het lot soms een handje helpen, maar ook daarmee moet je nog geluk hebben.
Dat wat je zegt over stads-en dorpmensen herken ik eerlijk gezegd niet zo, en zo ervaar ik het zelf ook niet. Maar ik ben dan ook niet opgegroeid in een dorp. Wat is in jouw ogen een city life?
Die eenzaamheid is wel heel vervelend. En ik kan me voorstellen dat het dan pijnlijk kan zijn om te zien dat de mensen om jou heen dingen doen/hebben, die je ook graag had gewild. Ik werk ook het overgrote deel vanuit huis. Inmiddels ben ik dat gewend en heb ik mijn draai wel gevonden, maar toen de lockdown begon had ik het er ook behoorlijk moeilijk mee.
Lastig hoor, jammer genoeg zijn dit soort dingen dus niet maakbaar. Je kan het lot soms een handje helpen, maar ook daarmee moet je nog geluk hebben.
-
woensdag 2 september 2020 om 20:58
@ Ammenooitniet : ooit vond ik swipen, matchen, daten wel leuk. Maar ik zit (met tussenpauzes) onderhand ook alweer zes jaar op tinder. In de eerste fase vond ik een match nog speciaal, maar nu ben ik zo veel matches en ontelbare vele gezichten verder, dat ik ook niets meer 'voel' bij een match. Laat staan een drang om die persoon in real life te ontmoeten. Het hele idee dat er achter de virtuele koppeling nog een écht persoon is, is een beetje vervlogen.
Wat betreft stads/dorpsmensen : het is natuurlijk wat gepolariseerd, maar als ik match met een typisch type dat in Amsterdam woont, en we beginnen een beetje te praten, merk ik al gauw dat we nogal ver uit elkaar liggen qua invulling van vrije tijd, hobby's, voorkeuren. In (centrum) Amsterdam / Utrecht bijvoorbeeld zijn toch veel mensen die vooral een heel actief sociaal leven hebben, allerlei vriendenclubjes, ex studenten clubjes. Terwijl ik ben meer van rustig wandelen in het bos, leef graag In een dorpse/platteland omgeving... Zoals ik het meemaakt zijn de ''stadse'' typjes vaak enorm ambitieus, sociaal en leven ze ook best wel naar hoge standaarden/normen en stellen ze vrij hoge eisen aan zichzelf (wat verwacht de maatschappij van mij, en voldoe ik daar aan?)
Zelf ben ik wat meer van een rustig, overzichtelijk leven. Ik hou niet van lui op de bank liggen, maar hoef ook niet elke dag te lunchen in allerlei tentjes, of op vrijdagavond nog uitgebreid borrelen op allerlei social events. Doe mij maar gewoon een leventje met een baan van 9 tot 5, buiten werktijd genieten op mn bootje, sporten, de rust van het platteland, in de zomer een camping in Italië, en verder alsjeblieft allemaal niet dat hippe gedoe/polonaise aan mijn hoofd. Merk vaak dat het daar wel botst met matches die echt uit de stad komen. Voor hen ben ik denk ik te anders dan de mensen met wie ze zichzelf dagelijks omringen, en wordt dat ook misschien al gauw gezien als saai.
Knap dat jij het thuiswerken nog steeds goed af gaat. Bij mij gaat het bij vlagen. Prima dagen wisselen zich af met dagen waarop ik me heel onrustig voel. Het is niet dat het me pijn doet dat mensen om mij heen iets hebben wat ik zelf wil, maar meer dat ik het gewoon echt zelf graag zou willen, en het dus niet heb. Ook wel een beetje eng, want voorheen was ik single maar vond ik dat prima. Maar ik merk nu dat ik er minder oké mee ben, en dan komt juist een beetje de druk/stress er nog eens bij kijken.
Wat betreft stads/dorpsmensen : het is natuurlijk wat gepolariseerd, maar als ik match met een typisch type dat in Amsterdam woont, en we beginnen een beetje te praten, merk ik al gauw dat we nogal ver uit elkaar liggen qua invulling van vrije tijd, hobby's, voorkeuren. In (centrum) Amsterdam / Utrecht bijvoorbeeld zijn toch veel mensen die vooral een heel actief sociaal leven hebben, allerlei vriendenclubjes, ex studenten clubjes. Terwijl ik ben meer van rustig wandelen in het bos, leef graag In een dorpse/platteland omgeving... Zoals ik het meemaakt zijn de ''stadse'' typjes vaak enorm ambitieus, sociaal en leven ze ook best wel naar hoge standaarden/normen en stellen ze vrij hoge eisen aan zichzelf (wat verwacht de maatschappij van mij, en voldoe ik daar aan?)
Zelf ben ik wat meer van een rustig, overzichtelijk leven. Ik hou niet van lui op de bank liggen, maar hoef ook niet elke dag te lunchen in allerlei tentjes, of op vrijdagavond nog uitgebreid borrelen op allerlei social events. Doe mij maar gewoon een leventje met een baan van 9 tot 5, buiten werktijd genieten op mn bootje, sporten, de rust van het platteland, in de zomer een camping in Italië, en verder alsjeblieft allemaal niet dat hippe gedoe/polonaise aan mijn hoofd. Merk vaak dat het daar wel botst met matches die echt uit de stad komen. Voor hen ben ik denk ik te anders dan de mensen met wie ze zichzelf dagelijks omringen, en wordt dat ook misschien al gauw gezien als saai.
Knap dat jij het thuiswerken nog steeds goed af gaat. Bij mij gaat het bij vlagen. Prima dagen wisselen zich af met dagen waarop ik me heel onrustig voel. Het is niet dat het me pijn doet dat mensen om mij heen iets hebben wat ik zelf wil, maar meer dat ik het gewoon echt zelf graag zou willen, en het dus niet heb. Ook wel een beetje eng, want voorheen was ik single maar vond ik dat prima. Maar ik merk nu dat ik er minder oké mee ben, en dan komt juist een beetje de druk/stress er nog eens bij kijken.
donderdag 3 september 2020 om 08:45
Hi allemaal,
Weer even tijdje niets geplaatst, maar wel meegelezen uiteraard. Vind het knap om te zien hoe sommigen omgaan met single zijn en het een plekje hebben kunnen geven.
Mijn leven afgelopen weken heeft weer een rare, niet fijne wending gekregen. Zoals ik een paar maanden terug hier al zei was ik weer in contact met mijn ex. Het voelde fijn, maar wilde hem niet terug. Maar ik weet niet precies welk moment, maar ik werd verliefd op hem. In de relatie was ik eigenlijk niet echt verliefd en stelde ik mezelf/mijn gevoelens niet open. Groot deel te maken met bindingsangst waar ik aan heb proberen te werken. Dit heb ik hem een paar weken geleden verteld, hij was verward, wist niet zo goed wat hij er mee moest doen, maar vond me ook nog steeds leuk. Hij moest erover nadenken. In de tussentijd elkaar wel blijven zien, weet niet of dat slim is geweest achteraf maar goed. In tussentijd achter gekomen dat hij niet altijd eerlijk is geweest, ook serieus met een andere meisje is (al zegt hij nog steeds van niet). Wat natuurlijk kon, want we waren niet samen. Maar het deed pijn dat hij er niet eerlijk over was. Ik heb ook gedate en hij wist daarvan. Toch vond ik het ook lastig om daar achter te komen, zag mezelf niet voor me als jaloers type. Hij bleef maar zeggen dat hij uiteindelijk met mij wilde eindigen. Uiteindelijk ultimatum gegeven want zo zaten we beide steeds in onzekerheid en gisteravond vertelde hij het: je bent leuk, ik wil met jou zijn, een toekomst met jou etc. maar nù lukt dat mij mentaal/fysiek niet en kan ik niet de persoon zijn die je verdient. Dit doet zòveel pijn. Vooral omdat we beiden dus wel een toekomst zien. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, voel me enorm zwak. Had gewild dat ik sterker kon zijn. Hij stelde voor om wel nog vrienden te zijn, elkaar af en toe te zien want hij wilt me niet kwijt. Maar ik kan dat niet, ik wil hem zo graag als meer. Maar complete radiostilte, overal van verwijderen vind ik ook een nare gedachte. Toen het uit was destijds had ik er verdriet van, maar niet zoveel als nu. Ben er zelfs misselijk van. Dit gevoel heb ik niet eerder gehad. Destijds dacht ik niet dat wij een toekomst samen hadden, nu was ik er van overtuigd.. we hadden het weer over vakanties samen etc. en nu voel ik me weer zo alleen. Weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen, maar moest het uiten. Ergens spookt ook de gedachte bij mij: maar wil je dan toch liever bij het andere meisje zijn?
Weer even tijdje niets geplaatst, maar wel meegelezen uiteraard. Vind het knap om te zien hoe sommigen omgaan met single zijn en het een plekje hebben kunnen geven.
Mijn leven afgelopen weken heeft weer een rare, niet fijne wending gekregen. Zoals ik een paar maanden terug hier al zei was ik weer in contact met mijn ex. Het voelde fijn, maar wilde hem niet terug. Maar ik weet niet precies welk moment, maar ik werd verliefd op hem. In de relatie was ik eigenlijk niet echt verliefd en stelde ik mezelf/mijn gevoelens niet open. Groot deel te maken met bindingsangst waar ik aan heb proberen te werken. Dit heb ik hem een paar weken geleden verteld, hij was verward, wist niet zo goed wat hij er mee moest doen, maar vond me ook nog steeds leuk. Hij moest erover nadenken. In de tussentijd elkaar wel blijven zien, weet niet of dat slim is geweest achteraf maar goed. In tussentijd achter gekomen dat hij niet altijd eerlijk is geweest, ook serieus met een andere meisje is (al zegt hij nog steeds van niet). Wat natuurlijk kon, want we waren niet samen. Maar het deed pijn dat hij er niet eerlijk over was. Ik heb ook gedate en hij wist daarvan. Toch vond ik het ook lastig om daar achter te komen, zag mezelf niet voor me als jaloers type. Hij bleef maar zeggen dat hij uiteindelijk met mij wilde eindigen. Uiteindelijk ultimatum gegeven want zo zaten we beide steeds in onzekerheid en gisteravond vertelde hij het: je bent leuk, ik wil met jou zijn, een toekomst met jou etc. maar nù lukt dat mij mentaal/fysiek niet en kan ik niet de persoon zijn die je verdient. Dit doet zòveel pijn. Vooral omdat we beiden dus wel een toekomst zien. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, voel me enorm zwak. Had gewild dat ik sterker kon zijn. Hij stelde voor om wel nog vrienden te zijn, elkaar af en toe te zien want hij wilt me niet kwijt. Maar ik kan dat niet, ik wil hem zo graag als meer. Maar complete radiostilte, overal van verwijderen vind ik ook een nare gedachte. Toen het uit was destijds had ik er verdriet van, maar niet zoveel als nu. Ben er zelfs misselijk van. Dit gevoel heb ik niet eerder gehad. Destijds dacht ik niet dat wij een toekomst samen hadden, nu was ik er van overtuigd.. we hadden het weer over vakanties samen etc. en nu voel ik me weer zo alleen. Weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen, maar moest het uiten. Ergens spookt ook de gedachte bij mij: maar wil je dan toch liever bij het andere meisje zijn?
