Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 26
woensdag 11 november 2020 om 09:32
Die hadden van te voren beter moeten nadenken. Ik vind dat altijd zo slap dat gejank van die mannen achteraf. Wij vrouwen zijn dan ook niet voor niets het sterke geslacht.RickDalton schreef: ↑11-11-2020 09:20ik snap dat, jij snapt dat maar feit is dat veel mannen maar gewoon een beetje doen wat de vrouw wil en vergeten dan duidelijk aan te geven dat zij het eigenlijk niet willen
je wilt niet weten hoeveel spijtoptanten (mannen) ik spreek.
woensdag 11 november 2020 om 09:48
Dat denk ik ook. (Alhoewel ik er van overtuigd ben, dat er tussen de vrouwen ook genoeg vrouwen zijn, die spijt hebben. Alleen een vrouw wordt het wat meer aangerekend dan een man.)RickDalton schreef: ↑11-11-2020 09:20ik snap dat, jij snapt dat maar feit is dat veel mannen maar gewoon een beetje doen wat de vrouw wil en vergeten dan duidelijk aan te geven dat zij het eigenlijk niet willen
je wilt niet weten hoeveel spijtoptanten (mannen) ik spreek.
En natuurlijk is zoiets slap, maar ik snap zo'n man soms best. Hier op het forum lees je ook vaak genoeg bij een verhaal dat de vrouwe een kind wil en de man er nog niet klaar voor is: dat hij dat haar maar moet gunnen of als het kinder er is vindt hij het vast fantastisch (net als de mijne). Die illusie dat het ouderschap alleen maar leuk/geweldig is wordt door iedereen in stand gehouden.
Een vriend van mij wilde geen kinderen en zij wel. Commentaar was dat hij dus niet genoeg van haar hield. Zij zijn uit elkaar, maar genoeg mannen die dan er toch maar mee door gaan, want gek op die vrouw en gunnen het haar en iedereen zegt dat het vast goed komt. En dan valt het toch tegen...
Een relatie verbreken is gewoon niet makkelijk, en als je niet uitgesproken tegen kinderen bent, zul je een realtie denk ik niet zo snel uitmaken om zoiets. Ik denk dat dat genoeg mensen geen uitgesproken wens hebben tov kinderen en zich laten leiden door de partner of door de situatie.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 11 november 2020 om 09:55
En dan gaat zo'n man scheiden en verlaat daarmee tevens zijn kinderen voorgoed.dianaf schreef: ↑11-11-2020 09:48Dat denk ik ook. (Alhoewel ik er van overtuigd ben, dat er tussen de vrouwen ook genoeg vrouwen zijn, die spijt hebben. Alleen een vrouw wordt het wat meer aangerekend dan een man.)
En natuurlijk is zoiets slap, maar ik snap zo'n man soms best. Hier op het forum lees je ook vaak genoeg bij een verhaal dat de vrouwe een kind wil en de man er nog niet klaar voor is: dat hij dat haar maar moet gunnen of als het kinder er is vindt hij het vast fantastisch (net als de mijne). Die illusie dat het ouderschap alleen maar leuk/geweldig is wordt door iedereen in stand gehouden.
Een vriend van mij wilde geen kinderen en zij wel. Commentaar was dat hij dus niet genoeg van haar hield. Zij zijn uit elkaar, maar genoeg mannen die dan er toch maar mee door gaan, want gek op die vrouw en gunnen het haar en iedereen zegt dat het vast goed komt. En dan valt het toch tegen...
Een relatie verbreken is gewoon niet makkelijk, en als je niet uitgesproken tegen kinderen bent, zul je een realtie denk ik niet zo snel uitmaken om zoiets. Ik denk dat dat genoeg mensen geen uitgesproken wens hebben tov kinderen en zich laten leiden door de partner of door de situatie.
Het slappe hieraan vind ik dat ze beter tegen hun vrouw in hadden gegaan met eventuele verbreking van de relatie in plaats van de beschadiging die je het verlaten kind aandoet. Zo'n kind heeft er sowieso niet om gevraagd om geboren te worden maar zeker niet om verlaten te worden.
kinderen worden op een bepaald moment volwassen maar wel een volwassene met beschadigingen wat weer zijn weerklank heeft op zijn relaties en eventuele kinderen.
Dan vind ik de kinderlozen echt stoer omdat ze echt een keuze maken.
woensdag 11 november 2020 om 10:03
Ja, maar de meeste mensen zijn gewoon niet van de confrontaties. Of hun nek uitsteken. Of boven het maaiveld durven gaan.
Op mijn werk geef ik nog wel eens iets aan dat iets niet werkt/functioneert/uit komt, dan krijg ik 9 van de 10 keer te horen, dat ik de enige ben die er over klaag. Tenzij ik het in een vergadering zeg, dan ben ik ineens niet de enige.
Veel mensen zullen het gewoon niet durven toegeven, omdat ze niet de enige willen zijn. Ja, slap. Maar aan de andere kant, zo zijn wij als mensen wel gewoon geprogrammeerd.
Op mijn werk geef ik nog wel eens iets aan dat iets niet werkt/functioneert/uit komt, dan krijg ik 9 van de 10 keer te horen, dat ik de enige ben die er over klaag. Tenzij ik het in een vergadering zeg, dan ben ik ineens niet de enige.
Veel mensen zullen het gewoon niet durven toegeven, omdat ze niet de enige willen zijn. Ja, slap. Maar aan de andere kant, zo zijn wij als mensen wel gewoon geprogrammeerd.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 11 november 2020 om 10:19
Ik zou haar een beetje omarmen. Helaas heb ik vervelende ervaringen met schoonmoeders, en ik denk niet dat ik nog een schoonmoeder volledig zou kunnen vertrouwen.elinas schreef: ↑11-11-2020 07:54Wat mooi om te lezen dat ze je beste vriendin was, maar ook heel verdrietig om haar zo vroeg te moeten verliezen.
Los van het wel of geen kinderen krijgen, zou je een toekomstige schoonmoeder niet dúrven omarmen? (Ik bedoel zeker niet ter vervanging van je moeder want dat lijkt me onmogelijk!)
woensdag 11 november 2020 om 10:23
Ik sluit me hier bij aan.RickDalton schreef: ↑11-11-2020 08:17
het voordeel van mensen verliezen is wel dat ik (en ik spreek nu namens mezelf) een stuk zelfverzekerder in het leven sta. er is niks wat mij nog kan gebeuren wat erger is dan datgene wat ik allemaal heb meegemaakt. ik kan lastige gesprekken hebben bij grote multinationals en grote bazen maar ik kan alles van mij af laten glijden als een teflonlaagje. Ik zeg thuis wel eens dat ik de 'teflon-don' ben en dat er aan mij niks (meer) blijft plakken.
En ik kan melden dat dat echt heeeeeel erg goed voelt. niemand kloot met mij!
Natuurlijk doen nog sommige dingen zeer (afwijzing, werkproblemen...) maar ik weet dat dat alleen momenteel is en dat ik het zal overleven, want er zijn veel ergeren dingen gebeurd die heb ik kunnen doorstaan (de dood van mijn moeder). In dat opzicht, voel ik me erg sterk.
woensdag 11 november 2020 om 10:58
Jee, wat een trieste, maar ook mooie ervaringen delen jullie hier. Ik kan me helemaal voorstellen dat dergelijke heftige gebeurtenissen je kijk op het leven en hoe je er invulling aan wilt geven veranderen.
Het gezin waarin ik opgroeide is nog volledig in leven. Dus een verlies zo dichtbij heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. Vooral mijn moeder zou ik verschrikkelijk missen. Met mijn vader is het wat complexer. Ik heb een aantal jaren nauwelijks tot geen contact met hem gehad. Ook nadat ik hem weer toeliet in mijn leven, was dat oppervlakkig en met veel voorbehouden. Toen hij een jaar geleden een ernstige vorm van kanker bleek te hebben, deed dat me toch meer dan ik verwachtte. In april - middenin de eerste coronagolf - bracht ik hem naar het ziekenhuis voor een ingrijpende operatie. Inmiddels is hij schoon verklaard en ben ik oprecht heel erg blij dat hij er nog is.
Wat dat betreft een bijna omgekeerd verhaal als bij Hondenmens; hij was een waardeloze vader toen ik opgroeide, maar nu is hij een warm, zorgzaam mens die ik graag in mijn leven heb.
Het gezin waarin ik opgroeide is nog volledig in leven. Dus een verlies zo dichtbij heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. Vooral mijn moeder zou ik verschrikkelijk missen. Met mijn vader is het wat complexer. Ik heb een aantal jaren nauwelijks tot geen contact met hem gehad. Ook nadat ik hem weer toeliet in mijn leven, was dat oppervlakkig en met veel voorbehouden. Toen hij een jaar geleden een ernstige vorm van kanker bleek te hebben, deed dat me toch meer dan ik verwachtte. In april - middenin de eerste coronagolf - bracht ik hem naar het ziekenhuis voor een ingrijpende operatie. Inmiddels is hij schoon verklaard en ben ik oprecht heel erg blij dat hij er nog is.
Wat dat betreft een bijna omgekeerd verhaal als bij Hondenmens; hij was een waardeloze vader toen ik opgroeide, maar nu is hij een warm, zorgzaam mens die ik graag in mijn leven heb.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 11 november 2020 om 12:06
Mannen kunnen zich vrij probleemloos al rond hun 30e laten steriliseren, dus ik vind het vooral zwak als mannen het zich maar laten overkomen, die vrouwen die door hun broedsheid slordig met de pil om gaan bijv. Of zich verblind door de liefde door een nieuwe partner tot een tweede leg laten verleiden.
woensdag 11 november 2020 om 12:17
@elinas: Nee hij steekt geen hand uit. Op een paar keer verjaardagsgeld sturen na. We hebben slechts heel af en toe Facebookcontact. Dat komt altijd van mijn kant. Ik denk dat hij teveel moeite met mijn ASS had. Dat hij ineens een dochter met beperking had. Toen ik in stages steeds meer vast ging lopen werd hij botter en ongeduldiger. Er was toen al sprake dat ik misschien niet regulier zou kunnen werken. Hij zei tijdens een ruzie dat hij geen zin had om mij te blijven onderhouden. Ook als hij het eeuwige leven had. En dat ik een armoedig leven zou gaan leiden. Ik dacht toen nog: die draait nog wel bij. Maar na de scheiding betaalde hij ons niks, hield ook nog geld van mij achter. Dat hebben we wel via de bank terug gekregen. Mijn leven gaat stukken beter dan mijn vader had voorspeld. Al die dingen die hij dacht dat ik niet zou kunnen doen/kopen, heb ik. Vader ging gelijk na de scheiding met zijn vriendin samenwonen. Het 1e half jaar bracht ik nog bezoekjes aan hem, maar stopte er daarna mee. Want er waren nooit vader-dochter momenten. Ik kreeg geen tijd om aan de situatie te wennen. Zij hoorden nou eenmaal bij elkaar. Dat ik niet meer kwam lijkt hij wel best te vinden. Doet geen poging tot herstel van het contact. Dus ja, ik denk dat hij inderdaad geen zin meer had in me.
@Rik: Dat is wel even schrikken dan van je vader. Gelukkig is er niks aan de hand en heb je een teflon-laag gekweekt. Dat heb ik eigenlijk nog niet zo.
@Dianaf: Op welke manier is het herkenbaar voor jou?
Wat je zegt. Ik houd erg veel van mijn moeder, maar ben heel blij dat ik op mezelf woon. Het is bij haar thuis vaak de zoete inval. Meerdere keren per week mensen over de vloer. Die "even" komen borrelend en dan ineens is het laat en blijven ze toch maar eten. Gebeurde toen ik bij haar woonde ook regelmatig. Daar werd ik soms wel gek van, te druk voor mij. Maar we bellen wel bijna dagelijks en gaan jaarlijks een midweek samen weg.
@Rik: Dat is wel even schrikken dan van je vader. Gelukkig is er niks aan de hand en heb je een teflon-laag gekweekt. Dat heb ik eigenlijk nog niet zo.
@Dianaf: Op welke manier is het herkenbaar voor jou?
Wat je zegt. Ik houd erg veel van mijn moeder, maar ben heel blij dat ik op mezelf woon. Het is bij haar thuis vaak de zoete inval. Meerdere keren per week mensen over de vloer. Die "even" komen borrelend en dan ineens is het laat en blijven ze toch maar eten. Gebeurde toen ik bij haar woonde ook regelmatig. Daar werd ik soms wel gek van, te druk voor mij. Maar we bellen wel bijna dagelijks en gaan jaarlijks een midweek samen weg.
woensdag 11 november 2020 om 14:05
@hondenmens, mijn ouders zijn gescheiden. Ik heb ondertussen wel goed contact met mijn vader, maar het is losser contact dan wanneer hij niet was weggegaan. Heel anders dan met mijn moeder, want die relatie is wel veranderd omdat we allebei ouder zijn, maar de kern is nog net zo fijn als die was. Dat heb ik dus niet meer met mijn vader, we zijn allebei los van elkaar veranderd. Dus ik mis wel soms van hoe hij en onze relatie vroeger was.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 11 november 2020 om 14:11
Dat heb ik wel heel lang gehad. Maar hij is nu al 18 jaar van de drank af. Dus ik geloof nu wel dat hij dat vol blijft houden.hondenmens schreef: ↑11-11-2020 13:28@Doornroosje75: Fijn dat je alsnog een goede band met je vader kreeg. Maar kun je hem dan wel volledig vertrouwen? Ben je niet bang dat hij later terug valt in zijn oude patroon?
Dat zou ik bij mijn vader dan wel hebben.
En.... hij heeft inmiddels mogen ervaren hoe het is om 'aan de andere kant' te staan; zijn zoon heeft zijn verslavingsgevoeligheid geërfd. Dat maakt ook dat hij er nu anders tegenaan kijkt.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 11 november 2020 om 16:28
@Dianaf: Jammer inderdaad dat het contact met je vader niet meer als voorheen is. Er zit toch een breuk tussen jullie. Dat van je moeder herken ik wel. Beiden is er wel wat veranderd door het ouder worden. Maar de kern nog zoals die was.
@Doornroosje75: Oh dat is al best lang. Dan zou ik er ook wel vertrouwen in hebben. Als mensen zichzelf terug herkennen in hun kind kijken ze er vaak anders tegenaan.
Allen: Wat ik wel heb is dat de feestdagen niet meer zo fijn en knus voelen dan in mijn jeugd. En dat komt grotendeels door het kwijt zijn van mijn ouderlijk huis. Sindsdien vind ik het "mwah". Hoe hard mijn moeder en stiefvader hun best ook doen en hoe heerlijk het Kerstdiner is, het is zo anders.
@Doornroosje75: Oh dat is al best lang. Dan zou ik er ook wel vertrouwen in hebben. Als mensen zichzelf terug herkennen in hun kind kijken ze er vaak anders tegenaan.
Allen: Wat ik wel heb is dat de feestdagen niet meer zo fijn en knus voelen dan in mijn jeugd. En dat komt grotendeels door het kwijt zijn van mijn ouderlijk huis. Sindsdien vind ik het "mwah". Hoe hard mijn moeder en stiefvader hun best ook doen en hoe heerlijk het Kerstdiner is, het is zo anders.
donderdag 12 november 2020 om 16:16
Ik wil even mijn hart luchten over vrienden die alleen maar over hun kroost kunnen praten. Vandaag is het X jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik vind dat altijd een lastige dag, ben verdrietig en kan me niet concentreren. Daarom neem ik vrij van mijn werk en doe waar ik zin in heb.
Wat ik lastig vind is dat niemand in mijn omgeving er verder aan denkt, vraagt hoe het met me gaat of me een berichtje stuurt. En dat vind ik zo stom!
Als er al belangstelling is, dan alleen voor de leuke dingen (lijkt het). En verder gaat het in berichten vandaag alleen maar over spugende, kakkende en zeurende kinderen. Echt, het kan me gestolen worden!
Wat ik lastig vind is dat niemand in mijn omgeving er verder aan denkt, vraagt hoe het met me gaat of me een berichtje stuurt. En dat vind ik zo stom!
Als er al belangstelling is, dan alleen voor de leuke dingen (lijkt het). En verder gaat het in berichten vandaag alleen maar over spugende, kakkende en zeurende kinderen. Echt, het kan me gestolen worden!
donderdag 12 november 2020 om 16:35
6Flick schreef: ↑12-11-2020 16:16Ik wil even mijn hart luchten over vrienden die alleen maar over hun kroost kunnen praten. Vandaag is het X jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik vind dat altijd een lastige dag, ben verdrietig en kan me niet concentreren. Daarom neem ik vrij van mijn werk en doe waar ik zin in heb.
Wat ik lastig vind is dat niemand in mijn omgeving er verder aan denkt, vraagt hoe het met me gaat of me een berichtje stuurt. En dat vind ik zo stom!
Als er al belangstelling is, dan alleen voor de leuke dingen (lijkt het). En verder gaat het in berichten vandaag alleen maar over spugende, kakkende en zeurende kinderen. Echt, het kan me gestolen worden!
Ah dat is echt k*t, als je daarin zo alleen voelt. Weten je vrienden wel dat het de sterfdag van je moeder is? Ik kan me voorstellen dat mensen dat in de drukte van het leven niet altijd scherp hebben.
En lekker de groepsapp verder 'muten'. Of doen ze het ook naar jou alleen? Dan zou je kunnen zeggen dat je niet helemaal in de stemming bent ivm de sterfdag van je moeder (weten ze dat gelijk even als ze er niet aan hadden gedacht).
Sterkte vandaag!
donderdag 12 november 2020 om 16:56
Thanks katkaatje! Lief!
Ze waren er allemaal op de begrafenis toen. En ik wéét dat de waan van alledag het overneemt en mensen er gewoon niet meer bij stilstaan. (en ergens maar goed ook, want wat jij ook schrijft...er gebeuren veel verdrietige dingen) Maar vandaag steekt het ff. En kan ik geen energie opwekken voor de huiltjes, poepluiers of spugende kids van een ander.
Ze waren er allemaal op de begrafenis toen. En ik wéét dat de waan van alledag het overneemt en mensen er gewoon niet meer bij stilstaan. (en ergens maar goed ook, want wat jij ook schrijft...er gebeuren veel verdrietige dingen) Maar vandaag steekt het ff. En kan ik geen energie opwekken voor de huiltjes, poepluiers of spugende kids van een ander.
donderdag 12 november 2020 om 16:57
Ik post op belangrijke herdenkdagen altijd iets over mijn vader op facebook en dan komen er vanzelf wel reacties. Persoonlijk snap ik best dat mensen die data niet onthouden. Mijn moeder krijgt op/rond belangrijke data wel nog berichtjes of kaartjes, maar die generatie is dan ook veel attenter.6Flick schreef: ↑12-11-2020 16:16Ik wil even mijn hart luchten over vrienden die alleen maar over hun kroost kunnen praten. Vandaag is het X jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik vind dat altijd een lastige dag, ben verdrietig en kan me niet concentreren. Daarom neem ik vrij van mijn werk en doe waar ik zin in heb.
Wat ik lastig vind is dat niemand in mijn omgeving er verder aan denkt, vraagt hoe het met me gaat of me een berichtje stuurt. En dat vind ik zo stom!
Als er al belangstelling is, dan alleen voor de leuke dingen (lijkt het). En verder gaat het in berichten vandaag alleen maar over spugende, kakkende en zeurende kinderen. Echt, het kan me gestolen worden!
donderdag 12 november 2020 om 17:16
Herkenbaar gevoel. Maar helaas de wereld gaat door... Ik zie dat ook in mijn omgeving, maar ik neem het ze niet kwalijk. Ik trek me gewoon die dag wat terug en als iemand vraagt wat er aan de hand is dan vertel ik het wel, maar anders maak ik er niet echt een punt van. Maar het is zeker irritant, je wilt dat jouw pijn wordt erkend (of, in ieder geval, zo voel ik het altijd).6Flick schreef: ↑12-11-2020 16:16Ik wil even mijn hart luchten over vrienden die alleen maar over hun kroost kunnen praten. Vandaag is het X jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik vind dat altijd een lastige dag, ben verdrietig en kan me niet concentreren. Daarom neem ik vrij van mijn werk en doe waar ik zin in heb.
Wat ik lastig vind is dat niemand in mijn omgeving er verder aan denkt, vraagt hoe het met me gaat of me een berichtje stuurt. En dat vind ik zo stom!
Als er al belangstelling is, dan alleen voor de leuke dingen (lijkt het). En verder gaat het in berichten vandaag alleen maar over spugende, kakkende en zeurende kinderen. Echt, het kan me gestolen worden!
donderdag 12 november 2020 om 17:18
Ik was gisteren even bij een vriendin op bezoek. Ze is recentelijk bevallen dus daar ging het gesprek ook even over. Over hoe dat in zijn werk was gegaan en wat ze had gevoeld enzo. Toen bemerkte ik bij mezelf toch een klein 'wel jammer dat ik zoiets nooit ga voelen'-steekje. Dat was gelijk weer over toen haar klein begon te huilen en de oudste in zijn broek had gepoept, maar het was er toch even. Hebben jullie dat soort steekjes ook wel eens?
donderdag 12 november 2020 om 17:20
Ik heb nog een directeur van een ex-werkgever die mij elk jaar op de sterfdatum van mijn zus een mailtje stuurt. die man heeft mij destijds ook persoonlijk bij de klant opgehaald om mijn te vertellen dat 'er iets met je zus is gebeurd en voor wat ik je nu kan vertellen is ze dood'redbulletje schreef: ↑12-11-2020 16:57Ik post op belangrijke herdenkdagen altijd iets over mijn vader op facebook en dan komen er vanzelf wel reacties. Persoonlijk snap ik best dat mensen die data niet onthouden. Mijn moeder krijgt op/rond belangrijke data wel nog berichtjes of kaartjes, maar die generatie is dan ook veel attenter.
en de beste man had zelf ook de nodige ellende meegemaakt, vrouw overleden bij de bevalling van zijn eerste kind.
nb: we hadden toen een bedrijfje met 10 man personeel dus iedereen kende elkaar wel persoonlijk
donderdag 12 november 2020 om 17:22
ja dat heb ik ook wel eens, zusje van mijn vrouw is in februari weer bevallen en het was/is een enorm schattig meisjekatkaatje schreef: ↑12-11-2020 17:18Ik was gisteren even bij een vriendin op bezoek. Ze is recentelijk bevallen dus daar ging het gesprek ook even over. Over hoe dat in zijn werk was gegaan en wat ze had gevoeld enzo. Toen bemerkte ik bij mezelf toch een klein 'wel jammer dat ik zoiets nooit ga voelen'-steekje. Dat was gelijk weer over toen haar klein begon te huilen en de oudste in zijn broek had gepoept, maar het was er toch even. Hebben jullie dat soort steekjes ook wel eens?
toen had ik/we wel even op de terugreis een momentje van .. hmmm dat hadden we ook wel willen hebben.
