Kinderen
alle pijlers
"Had ik maar nooit kinderen genomen..."
dinsdag 17 december 2019 om 18:39
"Had ik maar nooit kinderen genomen..." Het is een uitspraak die ik vaker door vrouwen heb horen zeggen. Als ik dit hoor, raakt het me. Maar aan de andere kant voel ik ook wel begrip.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
Ik ben een vrouw van 30. Ik heb zelf geen kinderen en ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn moeder wilde altijd graag kinderen, althans dat dacht ze toen ze jong was. Mijn ouders kregen drie meisjes (waaronder ik). Ik groeide op in een onveilig gezin. Mijn vader was verbaal heel agressief, kleinerend en alcoholverslaafd. Hij werkte fulltime maar bemoeide zich weinig met de opvoeding. Hij zat in zijn vrije tijd liever op zijn kamer. Toen ik 23 was, pleegde mijn vader zelfmoord wat heel traumatiserend was. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn ouders heel blij waren met hun gemaakte keuze "kinderen". Het leek eerder te voelen alsof mijn zussen en ik teveel tot last waren voor mijn ouders. Dat het ouderschap toch minder rooskleurig bleek. Toen ik en mijn zussen jong waren heeft mijn moeder meerdere malen tegen ons gezegd: "Had ik maar nooit kinderen genomen..." En dit zei ze een jaar geleden ook tijdens een wandeling in het bos tegen me waar zowel mijn vriend als de nieuwe vriend van mijn moeder bij waren. Het kwetste me heel erg maar ik liet het op dat moment niet blijken. Ik dacht, hoe kan je zoiets zeggen tegen je eigen kind? Dat je zoiets bespreekt met je psychologe of je beste vriendin, ok, maar tegen mij...? Het gaf me het gevoel alsof ik ongewenst was. Alsof mijn bestaan het leven van mijn ouders moeilijker had gemaakt. Ik heb zelfs soms gedacht: als mijn ouders nooit kinderen hadden genomen, had mijn vader dan nu nog geleefd? Ik had er toch ook nooit voor gekozen om op aarde te komen? Tegelijkertijd voelde ik ook wel ergens begrip. Ik waardeer het dat mensen eerlijk zijn. Het liefst wil ik dat er geen taboes zijn. Het lijkt mij ook heel erg zwaar om ouder te zijn en om kinderen op te voeden en ik voel respect voor mensen die opvoeden met plezier en liefde doen. Mijn moeder had het ouderschap onderschat en een verkeerde partnerkeuze gemaakt. Het was verstandiger geweest voor mijn ouders als ze nooit aan kinderen waren begonnen omdat ze het beiden mentaal gezien niet goed aan konden en omdat ze ook niet echt ouderlijke types bleken. Helaas kwamen ze hierachter NA het maken van de beslissing "kinderen". Maar dat betekent nog niet perse dat ze nooit van mij of mijn zussen gehouden hebben. Maar het is natuurlijk wel gewoon heel pijnlijk... Mijn twee zussen hebben sinds 3 jaar het contact met mijn moeder verbroken. Het gezin is na de zelfmoord van mijn vader vrijwel uit elkaar gevallen. Ik heb nog wel contact met mijn moeder en mijn zussen. Maar ik heb een nare bijsmaak gekregen van het concept "gezin". Misschien dat ik daarom nooit een kinderwens heb gehad. Maar ik verwacht niet dat het ooit zal komen en ik heb daar ook wel vrede mee.
Laatst was ik met mijn vriend op visite bij zijn vader en zijn vriendin. En ook zij sprak de zin uit: "Had ik maar nooit kinderen genomen." Zij heeft ook al jaren geen contact meer met haar kinderen. Het raakte me, maar tegelijkertijd veroordeelde ik haar uitspraak niet. Ik zag in haar blik pijn en verdriet. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad.
donderdag 17 december 2020 om 09:26
Vroeger nam je gewoon kinderen. Het was niet echt een keuze. Het hoorde zo en iedereen had kinderen. De positie van vrouwen was natuurlijk ook totaal anders. Hun leven veranderde totaal. Vaak werd je bijvoorbeeld automatisch ontslagen aan het einde van je zwangerschap.
Tegenwoordig is dat echt wel anders. Je mag en kunt nu een bewuste keuze maken over het krijgen van kinderen. Dit is ook meer geaccepteerd. Vrouwen blijven nu werken, er is opvang en de positie van vaders is langzaam aan het veranderen.
Ik vind dat jonge mensen in deze tijd beter moeten nadenken voor ze deze keuze maken. Men wil vaak het eigen leven onveranderd doorzetten. Niet inleveren op sport, sociale activiteiten of werk. Maar jonge kinderen veranderen het leven totaal. Ze horen voor te gaan op al het andere. Het is niet iets dat erbij komt. Het neemt je leven over (zeker in het begin). En hoe meer kinderen hoe groter dat effect. Het kan ook zorgen voor eenzaamheid omdat je opeens thuis zit met een baby terwijl je omgeving gewoon zijn ding blijft doen.
En voor het omgaan met een zorgenkind of huilbaby is nog veel meer draagkracht nodig.
Tegenwoordig is dat echt wel anders. Je mag en kunt nu een bewuste keuze maken over het krijgen van kinderen. Dit is ook meer geaccepteerd. Vrouwen blijven nu werken, er is opvang en de positie van vaders is langzaam aan het veranderen.
Ik vind dat jonge mensen in deze tijd beter moeten nadenken voor ze deze keuze maken. Men wil vaak het eigen leven onveranderd doorzetten. Niet inleveren op sport, sociale activiteiten of werk. Maar jonge kinderen veranderen het leven totaal. Ze horen voor te gaan op al het andere. Het is niet iets dat erbij komt. Het neemt je leven over (zeker in het begin). En hoe meer kinderen hoe groter dat effect. Het kan ook zorgen voor eenzaamheid omdat je opeens thuis zit met een baby terwijl je omgeving gewoon zijn ding blijft doen.
En voor het omgaan met een zorgenkind of huilbaby is nog veel meer draagkracht nodig.
donderdag 17 december 2020 om 10:34
Mooi gezegd.evelien2010 schreef: ↑17-12-2020 09:26Vroeger nam je gewoon kinderen. Het was niet echt een keuze. Het hoorde zo en iedereen had kinderen. De positie van vrouwen was natuurlijk ook totaal anders. Hun leven veranderde totaal. Vaak werd je bijvoorbeeld automatisch ontslagen aan het einde van je zwangerschap.
Tegenwoordig is dat echt wel anders. Je mag en kunt nu een bewuste keuze maken over het krijgen van kinderen. Dit is ook meer geaccepteerd. Vrouwen blijven nu werken, er is opvang en de positie van vaders is langzaam aan het veranderen.
Ik vind dat jonge mensen in deze tijd beter moeten nadenken voor ze deze keuze maken. Men wil vaak het eigen leven onveranderd doorzetten. Niet inleveren op sport, sociale activiteiten of werk. Maar jonge kinderen veranderen het leven totaal. Ze horen voor te gaan op al het andere. Het is niet iets dat erbij komt. Het neemt je leven over (zeker in het begin). En hoe meer kinderen hoe groter dat effect. Het kan ook zorgen voor eenzaamheid omdat je opeens thuis zit met een baby terwijl je omgeving gewoon zijn ding blijft doen.
En voor het omgaan met een zorgenkind of huilbaby is nog veel meer draagkracht nodig.
donderdag 17 december 2020 om 11:11
Ik kan er op zich wel met mildheid naar kijken. Mijn moeder heeft nooit zoiets gezegd, maar als ze dat had gedaan, had ik het niet heel erg gevonden. Op volwassen leeftijd weliswaar, tegen een (jong) kind zeg je dit natuurlijk niet.Baggal schreef: ↑18-12-2019 20:13"Vergissingen..."?
Ik denk dat het krijgen van kinderen bij uitstek iets is waar je je in beginsel niet over mag vergissen en als je toch vindt dat je, achteraf bekeken, eigenlijk beter geen kinderen had kunnen krijgen, dan denk ik niet dat ik het passend vind dat je dat aan je kinderen -die nergens om gevraagd hebben- vervolgens gaat mededelen. Bovendien kun je de situatie niet meer ongedaan maken.
Natuurlijk kunnen sommige aspecten van het ouderschap tegenvallen, maar dat is iets anders dan je kind niet wensen of liever niet hebben gehad. Dat het ouderschap soms zwaar is of soms niet helemaal is wat je er van verwachtte is iets heel anders. Maar zeggen dat je liever geen kinderen had gehad vind ik onnodig pijnlijk en voegt ook niets toe. Bovendien is het een loze uitspraak, omdat je vaak niet weet of kan inschatten hoe je leven zou zijn gelopen als je geen kinderen had gehad. Dat je wellicht denkt dat het beter zou zijn, wil niet zeggen dat het ook beter zou zijn geweest. Het is best lastig om een vergelijking te maken tussen de werkelijke toestand met een kind/kinderen en de hypothetische situatie indien het kind/kinderen niet zou/zouden zijn geboren. Ik vind het op mijn beurt best moeilijk om daar zonder oordeel naar te luisteren. En neen - dan heb ik het niet over mijn neef en zijn partner die de verzorging hebben over een soms lief, maar vaak ook behoorlijk onhandelbaar kind...
Ik vertel mijn zoon vaak, dat ik zo blij ben dat juist HIJ geboren werd toen ik een kind kreeg omdat hij een zo ontzettend leuk persoon is
Maar ik denk ook weleens: als ik geen kind had gehad, dan had ik ook een stuk minder zorgen gehad... Om de een of andere reden valt deze lockdown me zwaarder dan de andere bijvoorbeeld, maar enkel om de schoolsluiting. Terwijl het thuisonderwijs prima ging, vorige keer. Maar ik vind het dit keer zielig voor kind... (waarom weet ik niet, misschien vanwege kerst ofzo?)
Of de vraag of hij wel gelukkig is...Met mijn hoofd weet ik echt wel dat teleurstelling zo af en toe helemaal niet erg is voor een kind, maar ik wil hem altijd op de toppen van zijn geluk hebben. Als ik mijn kop er niet bij zou houden, zou ik constant hem vermaken en/of speelgoed voor hem kopen. Natuurlijk doe ik dat niet, want ik geloof dat je daar op de lange termijn juist ONgelukkig van wordt.
Als ik dan ook nog aan de toekomst ga denken, breekt het angstzweet me helemaal uit, dus dat doe ik dan maar niet
Maar goed, deze gedachten zou ik niet hebben zonder kind....en eerlijk gezegd zou me dat een lief ding waard zijn
Je kunt gewoon met een stuk minder herrie in je hoofd je leven leven...
donderdag 17 december 2020 om 14:09
Zo te lezen heeft je zoon een prima moeder.Ceester schreef: ↑17-12-2020 11:11Ik kan er op zich wel met mildheid naar kijken. Mijn moeder heeft nooit zoiets gezegd, maar als ze dat had gedaan, had ik het niet heel erg gevonden. Op volwassen leeftijd weliswaar, tegen een (jong) kind zeg je dit natuurlijk niet.
Ik vertel mijn zoon vaak, dat ik zo blij ben dat juist HIJ geboren werd toen ik een kind kreeg omdat hij een zo ontzettend leuk persoon is
Maar ik denk ook weleens: als ik geen kind had gehad, dan had ik ook een stuk minder zorgen gehad... Om de een of andere reden valt deze lockdown me zwaarder dan de andere bijvoorbeeld, maar enkel om de schoolsluiting. Terwijl het thuisonderwijs prima ging, vorige keer. Maar ik vind het dit keer zielig voor kind... (waarom weet ik niet, misschien vanwege kerst ofzo?)
Of de vraag of hij wel gelukkig is...Met mijn hoofd weet ik echt wel dat teleurstelling zo af en toe helemaal niet erg is voor een kind, maar ik wil hem altijd op de toppen van zijn geluk hebben. Als ik mijn kop er niet bij zou houden, zou ik constant hem vermaken en/of speelgoed voor hem kopen. Natuurlijk doe ik dat niet, want ik geloof dat je daar op de lange termijn juist ONgelukkig van wordt.
Als ik dan ook nog aan de toekomst ga denken, breekt het angstzweet me helemaal uit, dus dat doe ik dan maar niet
Maar goed, deze gedachten zou ik niet hebben zonder kind....en eerlijk gezegd zou me dat een lief ding waard zijn
En altijd gelukkig is niemand hoor!
donderdag 17 december 2020 om 14:32
Mijn mening: stellen nemen te makkelijk kinderen.
Als je beide een carrière wilt prima maar waarom dan kinderen?
Wat heb je ze te bieden?
Ja geld, cadeau’s ze kunnen studeren later........
Maar ik de k persoonlijk dat ze meer aan opvoeding hebben, liefde, genegenheid en een fijne huiselijke omgeving.
Je neemt -denk ik- toch een kind, omdat je een kind wil?
Zelf opvoeden, jullie normen en waarden meegeven, zelf de eerste stapjes zien zetten, zien ontwikkelen.
Ik ken een stel die doen alles “volgens het boekje”
Verliefd, samenwonen, trouwen, een kind krijgen (wat ja, zo hoort dat”)
Dan denk je alleen aan jezelf (en misschien voor een ander)
De ouders werken, 2 auto’s, 3x per jaar op vakantie.
En hun kind zien ze haast niet.
Als je beide een carrière wilt prima maar waarom dan kinderen?
Wat heb je ze te bieden?
Ja geld, cadeau’s ze kunnen studeren later........
Maar ik de k persoonlijk dat ze meer aan opvoeding hebben, liefde, genegenheid en een fijne huiselijke omgeving.
Je neemt -denk ik- toch een kind, omdat je een kind wil?
Zelf opvoeden, jullie normen en waarden meegeven, zelf de eerste stapjes zien zetten, zien ontwikkelen.
Ik ken een stel die doen alles “volgens het boekje”
Verliefd, samenwonen, trouwen, een kind krijgen (wat ja, zo hoort dat”)
Dan denk je alleen aan jezelf (en misschien voor een ander)
De ouders werken, 2 auto’s, 3x per jaar op vakantie.
En hun kind zien ze haast niet.
