burn-out wie ook??

@Leonixie: Bij mij waren de eerste 3 weken loodzwaar en ik werkte "maar" 3 x 1 uur per week. Ik kreeg een enorme terugval. Mijn slaapproblemen kwamen in alle hevigheid terug, lag 's nacht weer urenlang wakker. Huilbuien, somber voelen, doodmoe voelen, het niet meer zien zitten. Heb huilend op het werk gezeten of barste in tranen uit als ik na het werken in de auto zat. Ik heb wel doorgezet en na de derde week ging het beter. Ik leef met je mee, want ik weet hoe zwaar het kan zijn. Maar geloof me, het wordt beter!

Vraagje over therapie. Moet morgen naar psychotherapie en eerder hebben we ons vooral gericht op activiteiten en werkhervatting, maar nu gaan we starten met de cognitieve therapie, omdat ik nogal vaak tegen dingen opzie. En dat overal tegenop zien kost zoveel energie, dat ik me daardoor helemaal uitgeput kan voelen en dan ook niet goed herstel.

Maar nu zie ik eigenlijk als een berg op tegen de therapie. (Nu ik het zo type moet ik er eigenlijk zelf een beetje om lachen, opzien tegen de therapie, om niet overal tegenop te zien). Ik moet het e.a. doorlezen als voorbereiding en ik merk dat ik me direct down / verdrietig voel

Ik heb zelf het idee dat ik overal tegenop zie door mijn burnout. Door de vermoeidheid kan ik weinig hebben en ik ben gewoon vaak bang over mijn grenzen heen te gaan of weet niet of ik iets wel aan kan. Ik verwacht zelf dat die therapie me erg veel energie gaat kosten en dat terwijl ik al heel weinig energie heb. Ben bang dat ik me straks helemaal leeggezogen wordt door de therapie, dat ik er emotioneel van wordt en daardoor weer een terugval krijg. Hou er ook helemaal niet zo van om over mijn gevoelens te praten enzo... Ik denk nu bij mezelf, waarom niet gewoon puur op mijn herstel richten, veel ontspannen, activiteiten langzaam aan opbouwen en dan wordt dat piekeren en overal tegenop zien vanzelf minder.

Of denk ik te makkeijk en hebben jullie zoiets van, dat ik mijn kop in het zand wil steken.



Beetje warrig verhaal, maar hebben jullie hier ervaring mee? Heb gewoon af en toe mijn twijfels over de therapie of het me wel meer oplevert dan de vele energie de je er in moet steken. Kostbare energie die ik nauwelijks heb.

Ik heb geen directe ervaring met een burn-out (al denkt de HA dat ik er zelf een heb, maar ben nog niet bij een psych geweest). Je burn out heeft een oorzaak, en door alleen te ontspannen, en op je herstel te richten, pak je de oorzaaak niet aan. De oorzaak zit vaak dieper dan dat. Dus ondanks dat het je veel energie kost en je er als een berg tegenop ziet (erg herkenbaar!), denk ik dat het wel een onderdeell is van je herstelproces. Sterkte!

hallo meiden,



Heyjij, wat zit je in een ontzettende rot positie. ik vind het aantal uren dat je draait niet normaal. Kan me voorstellen dat het ook veel energie vreet omdat je boos bent.



Is het mogelijk aan te geven dat het teveel is? Voor hoeveel uren heb je een contract? Je hebt namelijk niets te verliezen. Je hebt al een nieuwe baan, dus dreigen met ontslag is zinloos. Is dit niet een mooi moment om je grens aan te geven?



Heb het zelf ook afgelopen week moeten doen. Had weer teveel uren gedraaid (een dag van 13 en toen een van 12) en dat trek ik gewoon niet. Vroeger zou ik dat wel kunnen maar nu niet. Heb aan mijn leidingevende gevraagd of ik die uren mocht compenseren die ik had overgewerkt en uitgelegd dat dit nog gewoon teveel is voor mij. Hij vond het absoluut geen probleem. Ik heb toen lekker een dag vrij gehad.

Was daar erg blij mee. Vooral omdat ik mijn grenzen aan heb gegeven en mijn leidinggevende daar gewoon heel goed mee om is gegaan.



@rosalie

cognitieve gedragstherapy heeft mij juist heel veel gebracht. Ook ik praat niet makkelijk over mijn gevoelens en het was zeker slopend. Maar het is wel belangrijk geweest dat ik nieuw gedrag heb aangeleerd. Alleen uitrusten en beter worden helpt namelijk niet. Je moet ook goed kijken naar het gedrag dat ervoor gezorgd heeft dat je ziek bent geworden. Als je dat niet aanpakt val je weer terug.

Ik ben er dus heel erg blij mee.

Ik weet sinds een week of 3 dat ik ook een burn out heb.

Dit komt door mn werk (redelijk zware opleiding, werkend leren) en veel prive problemen gehad.

Nu loop ik bij een psycholoog, 1x in de 2 weken en ben bij een bedrijfsarts geweest (enorme eikel trouwens)

Nu 3x in de week sporten en veel leuke dingen doen.

Het ging goed maar voel me nu weer wat minder goed, veel hoofdpijn en alleen maar piekeren.

Dinsdag weer naar de psycholoog.

Ik ben zelf 21 en had echt nooit verwacht dat je een burn out zo vroeg al kon oplopen.

Probeer wel veel dingen te doen maar soms zijn er ook dagen dat ik gewoon nergens zin in heb.

Hey hallo,



Een hele tijd niks meer geschreven hier. Wel meegelezen af en toe. Het gaat met mij heel erg goed. Ik ben uren aan het opbouwen en zit bijna op 20 uur. Vanwege de recessie heeft mn werkgever nog geen baantje voor me kunnen vinden, in plaats daarvan heb ik 3 vrijwilligersbaantjes waar ik mn uren in uitbouw. Dit bevalt erg goed. De ene keer ben ik wel meer moe dan de andere, maar herstelt zich erg snel. Vrijdag heb ik eindelijk intake voor psychotherapie. Ik heb heel veel geleerd van deze burnout. Ik kom nu voor mezelf op en herken mn grenzen veel beter. Nu nog wat spoken uit mn verleden verjagen, zodat het hopenlijk niet weer gebeurd.

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte met het vechten, accepteren en weer opbouwen. Doe alles op je eigen tijd, als het goed voelt, en door af en toe juist wel even je grens op te zoeken. Ik weet dat ik er nog lang niet ben, maar van waar ik sta ziet de wereld er alweer een stuk florissanter uit

Hey allemaal,



Ook voor mij weer eens tijd om even om de hoek te kijken.



@ Prulletje:

Ontslagen niet, wel een aantal andere vervelende maatregelen.

Hoe is het nu met je ontslag-stress?



@ Elledriver:



@ Leoniexie:

Hoe gaat het nu met het opbouwen, en hoe is de eerste tijd bevallen?



@ Hiltje:

Zat ook even te kijken naar je razende tempo van opbouwen? Hoop dat het een tikfoutje was? Hoe is het gegaan, en ben je al met je cursus begonnen?



@Juffrouw Jannie:



Lijkt me niet makkelijk zeg. Hoe is het nu met je?





Heyjij:

Dat leest als een prachtig recept om je snel weer ziek thuis te krijgen. Wat een raar rooster voor iemand die net weer begonnen is! Heb je dit al aangekaart, en zo ja, wat was de reactie erop? Want dit lijkt me niet te doen.



@Liselotte:

Goed dat je je grenzen hebt aangegeven, en wat lekker dat je werkgever daar begrip voor heeft.



@ Jammo:

Welkom hier!



@Joss:

Mooi dat het zo goed met je gaat, en dat je er zoveel positieve dingen uit kunt halen. Succes vrijdag!



Hier gaat het een beetje....eh...tsja. Ben net begonnen met medicatie, maar dat duurt even, ik merk er i.i.g. nog niet veel van.

Huisarts wil me doorsturen naar de psychiater als de medicatie niet aanslaat, en had het ook al over therapeutisch hardlopen met een psych, of lekker in groepsverband kleien. Nou, nee, dank je.

Binnenkort een paar dagen op pad met schoonfamilie, zie er als een berg tegenop, psycholoog en huisarts adviseren me allebei om niet te gaan, en dan ben ik toch nog zo slap dat ik wel ga he...

Gatver, baal dan zo van mezelf, maar zie ook zo op tegen alle problemen die het zou veroorzaken als ik niet mee zou gaan...

Grrrr. Maar ja, we zien wel weer...



Sterkte, iedereen!

hallo allemaal,



Fijn om iedereen weer even te zien. Fenix, het is echt het beste als je niet gaat. Je moet je grenzen juist aangeven.

Laat die schoonfamilie toch lekker gezellig een weekendje doen zonder jou.



Waarschijnlijk krijg je toch alleen maar gezeur als je daar bent. Je zal volgens hun wel niet vrolijk genoeg zijn, niet goed meedoen etc.

Liselotte,

Ergens weet ik dat ook wel, maar wat ik ook doe, het is toch niet goed.

Kies ik voor mezelf, en blijf ik thuis, dan krijg ik weer op mijn bord dat ik degenen ben die alles verpest, die moeilijk doet, die nooit eens gezellig kan doen, want door mij is de familie niet compleet en ben ik de spelbreker. Bovendien vind ik het ook zo sneu voor mijn kinderen, want hoe leg ik aan hen uit waarom mama niet meegaat? Bovendien vind het het ergens voor mijn ega ook wel lullig. Door niet mee te gaan, maak ik het er voor hem ook niet makkelijker op, zowel doordat hij dan in zijn eentje met 2 kleintjes op pad moet (ook al kunnen de anderen natuurlijk dan wel helpen) maar hij heeft hier natuurlijk ook niet om gevraagd, en voor hem is het wel een leuk feestje.



Ga ik wel mee, dan zit er een dikke kans in dat wat jij schreef gaat gebeuren. Nou, da's dan hun probleem. Ik heb me er al bij neergelegd dat, wát ik ook doe, het toch nooit goed genoeg is.

Ik heb wel strikte afspraken gemaakt over tijdstip van vertrek, en ook over hoe ik de dagen in wil vullen. Niet de hele dag op een hele kluit, ook ruimte voor onszelf, geen belachelijk lange dagen. De kinderen moeten gewoon om 19.00 in bed, en wat de rest van de familie doet moeten zij weten, de avond is voor mezelf.

Shit heb ik een heel verhaal getypt met reacties voor iedereen, is het ineens weg! Tja, dan nog maar een keer opnieuw:



@ kinnie en liselotte: Bedankt voor jullie reacties over cognitieve therapie. Besproken met mijn psych om het nog even uit te stellen, omdat het op dit moment nog te zwaar voor me is. Maar zodra ik weer iets meer aankan, dan ga ik er wel aan beginnen. Ik moet er aan geloven, want ik wil inderdaad de oorzaak aanpakken en niet straks weer terugvallen. Jullie hebben mijn ogen geopend, al lijkt het me wel nog steeds erg zwaar. Maar goed er zijn meer dingen die ik nu wel doe, die me 2 maanden terug nog loodzwaar leken.



@ Jammo, vervelend dat je ook een burnout hebt. Maak je niet druk, omdat je nog zo jong bent. Zelf was ik 28 toen ik een burnout kreeg en notabene mijn eigen moeder vond het nodig te zeggen dat ik veel te jong was om een burnout te krijgen. Echt een irritante overbodige opmerking. Ik zie het zo, een burnout is natuurlijk heel vervelend en heel zwaar, maar je leert er heel veel van en je komt er sterker uit. En omdat jij nog zo jong bent, heb je hier dus ook veel langer plezier van! Zie het dus als een kans. Heel veel sterkte met je herstel en je therapie!



@joss: Wat sta jij er goed in zeg! Je komt heel sterk over. Dat vechten en accepteren is zo herkenbaar! Zelf heb ik minder moeite met vechten, maar het accepteren is zo moeilijk! Bij problemen denk ik normaal, niet zeuren gewoon een tandje bijzetten en de stijd aan gaan om het op te lossen. Maar een burnout los je niet op door er tegen te vechten. Het is zeker een gevecht, maar soms moet je er juist helemaal niet tegen vechten om vooruit te komen. Dat vind ik soms zo moeilijk. En dat is denk ik de acceptatie. Ik heb mijn situatie al zo vaak geaccepteerd, maar dan blijkt het allemaal nog weer langzamer te gaan en langer te gaan duren en keer op keer moet je dat weer opnieuw accepteren. Maar acceptatie is zeker de sleutel naar herstel.



@ Fenix - lastige keuze hoor, dat weekend. Begrijp wel dat je gaat, want je hebt de afweging gemaakt wat het minst vervelend is, wel of niet gaan. Echt goed dat je al na heb gedacht over hoe je het weekend gaat invullen. Wel jezelf er ook aan houden hè en ik hoop dat je toch ook een beetje gaat genieten van het weekend!



Met mijn gaat het redelijk, beetje up en down. Het werken is erg zwaar. Sinds 3 weken bouw ik op met wekelijks 3 x een half uur erbij. Deze week werk ik 3 x4 uur. Van de arbo-arts moet ik wekelijks opbouwen, hij had 3 x een half uur voorgesteld, maar 3 x een kwartier mocht ook. Ik twijfel op dit moment het niet te zwaar is en of ik niet beter naar dat kwartier kan gaan. Na het werk kom ik met zware hoofdpijn thuis, laatste uur op het werk begint dit al en kan ik me totaal niet concentreren. Maakte barste ik in de auto terug in tranen uit en gisteren barste ik bij thuiskomst in tranen uit. Ergens weet ik zelf wel dat dit te zwaar is, maar ik zie er zo tegenop om dit tegen mijn werkgever te zeggen. Vandaag voel ik me wel weer prima, dus dan denk ik bij mezelf, dat het wel vol te houden is. Doordat ik me zo wisselend voel, variëren mijn gedachten ook van "het is veel te zwaar" tot " het gaat hartstikke goed" . Hoe denken jullie erover? Om vooruit te komen moet je je grenzen opzoeken en klachten horen daar ook bij, maar wanneer is het echt te veel?

@ Leonixie - Hoe is het met je? De laatste keer schreef je dat het beginnen met werken zo zwaar was. Ben benieuwd of het al wat beter gaat.

hallo allemaal,



rosalie, volg je hart. Je weet zelf wel wat goed is en wat niet. Als het dus een kwartier uitbouwen is per week, doe dat dan.



Fenix, ik snap je keuze, las al ergens anders op een topic dat je niet echt leuke schoonfamilie hebt. Ik zal aan je denken, misschien helpt dat. Als je er even doorheen zit moet je maar denken: ik heb een hoop viva-vriendinnetjes die mij precies begrijpen en mij steunen.



tot de volgende keer!

Hi Ladies,



Ben niet meer zoveel op dit topic te vinden, heb dan ook niet alles gelezen. Nu ik me weer beter ga voelen neem ik meer afstand van de psyche pijler.



Het werkhervatten valt eigenlijk niet tegen. Vorige week 2 dagen 2 uur. Ging goed maar was natuurlijk ook weer heftig en confronterend. Ben beide dagen daarna direct gaan zwemmen en dat hielp heel goed.



Ik merkte dan het mijn balans wel een beetje verstoorde, maar gelukkig herstelde ik daar heel snel van. Het afgelopen weekend voelde ik me beter dan ooit.



Deze week ma, woe en vrij 4 uur werken. Maandag ging heel goed, voelde als een eitje en was makkelijker dan de 2 uur van de week ervoor.



Woensdag viel iets zwaarder. Heb ook meegelunched en dan was weer wat confronterend omdat ik weer meer collega's zag.



Moet wel zeggen dat ik niet echt 'gewerkt' heb. Ik ben jurist en heb eigenlijk alleen mails en vakliteratuur gedaan en woensdag voor het eerst weer een dossier ingekeken. Daar kreeg ik wat deja vu's van, van de tijd dat ik als een kip zonder kop 1000 dingen aan mijn hoofd had en 100 verwachtingen. Ik heb dan ook volgende week weer een afspraak met mijn coach om dat stuk te leren beheersen (naast mijn gesprekken met psychiater en mindfullness cursus die ik ga doen).



Morgen gesprek met bedrijfsarts. Ik wil volgende week niet verder uitbreiden, eerst dit nog een week bevestigen. Wel zal ik volgende week van de 3 dagen er 2 achter elkaar moeten doen, dus dat is opzich ook weer een stapje extra. En wie weet dat ik dan alle dagen meelunch en dus een half uurtje langer blijf als het goed gaat. Ook zal ik me waarschijnlijk wat meer in de zaak verdiepen, dus ook dat is weer stapje verder.



Poe, klinkt alsnog wel ambitieus..... maar nogmaals.... ook al ben ik weer wat vermoeider en sneller gestresses ik vind het best wel confronterend, ik heb toch het idee dat ik wel vooruit ga.

Heee Hiltje,

Hardstikke goed meid, ben trots op je! Hou je grenzen in de gaten, want als je gas terug moet nemen, kan dat nu nog zonder negatieve consequenties. Rustig aan hoor, stapje voor stapje bedoel ik. Eerst weer even helemaal wennen, tot je je wer zeker voelt op je werk. Kan me voorstellen dat het moeilijk is om 'normaal' met collega's te lunchen. Maar blijf bij jezelf, volgens mij gaat het heel goed!

Ik voel me wat beter in mijn vel. Ik weet niet, heb eindelijk weer eens ongestoord positieve gevoelens en droompjes. Helaas nog steeds geen duidelijke werk/studiekeuze maar ik geniet nu even van de eerste vrolijke dagen sinds twee jaar. Ik ben in ieder geval heel gelukkig met het idee dat ik me echt nog goed kan voelen, was bang dat het nooit meer terug zou komen! Dus wel, en zonder medicatie, en daarom voelt het "echt", zekerder. Het komt uit mezelf. En daarom geniet ik ook nog even (want over een week begint het UWV gestress) van mijn vrije tijd, want het is voor het eerst dat ik geniet ervan, en leuke dingen wil doen! Dankbaar ben dat ik de tijd voor mezefl heb. Stoppen met mijn baan was in ieder geval goed. Nu nog een goed nieuw begin maken op werk/studiegebied.

Okee, beetje warrig verhaal misschien, maar voor jullie allemaal: hoe dan ook, uit welk gat je ook komt: er komt een einde aan de ellende! Luister naar jezelf, hoe zacht het stemmetje ook is en hoe eng het ook is om ergens mee te stoppen waar je al zo lang in zit.

Ha Rosalie,



Zo herkenbaar wat je schrijft! Ik ben nu 3 weken bezig en je had helemaal gelijk. Na de eerste week ging het al veel beter. De eerste week was zo zwaar, veel vertellen en aanwezig zijn. Was gevloerd voor echt enkele dagen. Nu herstel ik al veel sneller.

Ook ik loop tegen de dilemma's aan waar jij tegen aan loopt. Nu werk ik twee ochtenden van 10 tot 13. Vanaf volgende week ga ik naar 3 ochtenden. Van de week met arbo arts gesproken en afgesproken om een plan te maken met een einddatum. Ik moet zeggen dat geeft mij heel veel rust. Om te weten per week waar je aan toe bent en niet elke week te denken, kan ik het wel, kan ik het niet. soms moet je het gewoon proberen en dan dus wel sterk zijn als het gewoon echt niet gaat.



Ook ik ben absoluut nog niet klachtenvrij. De ene dag gaat het beter dan de andere. Donderdag had ik voor het eerst weer een meeting, was gelijk zenuwachtig 's ochtends en koppijn. Maar dan kan ik het wel herleiden. Zodra ik thuis ben lukt het me wel om te herstellen. Ik denk dat dat belangrijk is om in de gaten te houden of je er niet dagen ziek van bent maar of het verklaarbaar is. Dat is het bij mij tot op heden wel dus dat sterkt me wel weer in het nemen van stapjes. Alhoewel ik soms echt wel eens momenten heb dat ik de weg kwijt ben, maar goed dat hoort er ook bij.



heel veel succes!

Dat opbouwen met werken is zeker niet gemakkelijk. En de weg is zo lang. Iedere keer dat je weer opbouwt, krijg je toch weer meer klachten. Ben nu 3 maanden bezig en werk 3 x 4 uur in de week en dan ook nog aangepast werk / op een langzamer tempo en met veel extra pauzes. Soms is het dan zo moeilijk om de moed er in te houden. Wat mij helpt is, om steeds terug te kijken naar hoe het een paar weken of 2 maanden terug ging. Dat moet ik echt bewust doen, want anders heb ik het idee dat ik niet vooruit ga. En die vooruitgang, hoe klein dan ook, helpt echt om door te gaan. Terwijl ik 2 maanden terug nog maar met moeite 1,5 uur werken volhield en nu met weliswaar heel veel moeite 4 uur. Da's toch een vooruitgang. Toen had ik continue hoofdpijn, nu heb ik ook momenten zonder hoofdpijn. Toen zag ik het nog niet zitten om in de pauze in de kantine te komen, nu heb ik al 3x 10 minuten in de kantine gezeten. Toen was ik regelmatig totaal uit balans en duurde dit zo een paar dagen. Nu heb ik wel moeilijke momenten maar zijn ze op dezelfde dag alweer over. Toen slikte ik nog regelmatig slaappillen, nu is dat alweer 4 weken geleden. Toen had ik iedere dag dat ik moest werken buikpijn en darmklachten, nu heb ik dat niet meer iedere keer en gaat het sneller over. Toen kon ik maximaal een uur met iemand afspreken, nu kan ik dit al 3 uur volhouden.

Al met al toch niet gek.



Allemaal heel veel sterkte! We moeten doorgaan, ook al is het zwaar, maar we komen er wel!



@Hiltje: fijn dat het zo goed gaat! En nu weten we hoe minder je hier post, hoe beter het met je gaat!



@juffrouwjannie: wat super dat je weer zo kunt genieten, hou dit gevoel vast!

hallo allemaal,

ik wens eerst iedereen met burnout heel veel sterkte.

ik denk sinds een paar dagen dat ik overspannen aan t worden ben, ik kan echt niks meer hebben, als de telefoon gaat bijvoorbeeld, zie ik er al tegenop met iemand te moeten praten. als ik naar een afspraak ga, ben ik na 5 min. al helemaal klaar! ben geirriteerd, ongeduldig, moe, als iemand ergens om moet lachen en ik niet, wil ik hard wegrennen, ik heb het gevoel op ontploffen te staan, zou het le=iefst niemend meer om me heen hebben! is er iemand die dit herkent en of begrijpt? ik voel me zo'n trut! ik kan zo snel boos worden.... ik durf t alleen niet te uiten en er zit een soort agressie in mn buik, gek word ik er van. misschien een teken van beginnende burn out? ik hoop dat ik een reactie krijg.

groetjes landa

hallo allemaal,

ik wens eerst iedereen met burnout heel veel sterkte.

ik denk sinds een paar dagen dat ik overspannen aan t worden ben, ik kan echt niks meer hebben, als de telefoon gaat bijvoorbeeld, zie ik er al tegenop met iemand te moeten praten. als ik naar een afspraak ga, ben ik na 5 min. al helemaal klaar! ben geirriteerd, ongeduldig, moe, als iemand ergens om moet lachen en ik niet, wil ik hard wegrennen, ik heb het gevoel op ontploffen te staan, zou het le=iefst niemend meer om me heen hebben! is er iemand die dit herkent en of begrijpt? ik voel me zo'n trut! ik kan zo snel boos worden.... ik durf t alleen niet te uiten en er zit een soort agressie in mn buik, gek word ik er van. misschien een teken van beginnende burn out? ik hoop dat ik een reactie krijg.

groetjes landa

Hallo allemaal,



Ik lees sinds een tijdje mee en heb behoefte om mijn verhaal even kwijt te kunnen.

Ik heb sinds januari 2009 een burnout (deels prive/deels werk).

Bij mijn werkgever heb ik een aanstelling van 90%. In overleg met huisarts, werkgever en bedrijfsarts en op eigen verzoek ben ik plm 4 uur per dag blijven werken. Mijn takenpakket is hierop aangepast. De reden dat ik graag wilde blijven werken heeft ermee te maken dat ik niet graag alleen thuis wil zitten en de sociale contacten wil behouden. Ik heb inmiddels een EMDR-therapie gevolgd bij een psycholoog wegens een vervelende ervaring in het verleden. Deze therapie heeft veel impact en loopt op zijn eind. Vanmiddag ben ik bij de Bedrijfsmaatschappelijk werker geweest. Hij stelt voor om cognitieve gedragstherapie en mindfulness te doen. Sinds vorige week slik ik AD (de komende weken in combinatie met Diazepam). Ik heb gelezen dat de AD even de tijd nodig heeft om te werken, dus moet ik nu nog even door de zure appel heen bijten. Sinds een week is mijn burnout weer heviger geworden en heb ik eigenlijk helemaal geen zin en energie meer om mijn werkzaamheden op het werk te doen, ben depri en snel geïrriteerd, terwijl mijn leidinggevende en collega's het beste met mij voor hebben en zie ik een beetje op tegen de therapieën die ik nog ga volgen. Mijn verstand zegt dat ik ondanks het feit dat ik niet graag alleen thuis wil zijn, toch even afstand moet nemen, maar ik voel mij een loser wanneer ik weer met een (zeur) verhaal moet aankomen bij mij leidinggevende en ik voel mij enorm schuldig dat er geen vooruitgang in zit. Daarnaast kan ik nog steeds mijn werk niet loslaten. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik er mee moet. Hebben jullie adviezen ?

Ik werk ook in het onderwijs en ben al ruim 4 maanden thuis met een burnout.



Volg behandelingen bij een psych. en slik geen medicatie omdat ik dat absoluut niet wil..



Wil eigenlijk niet meer terug naar het werk ,maar wat dan??



greetz

Hallo,



Fijn om te lezen dat je niet de enige bent. Ik zit sinds deze week thuis en heb veel 'verschijnselen' die wijzen richting een burn out. Veel huilen, moe, slecht slapen, niets gedaan krijgen op mijn werk, mezelf niet meer herkennen, bijna niet kunnen lachen.

Momenteel overheerst het gevoel van schaamte en falen. Ik krijg van alle kanten te horen dat accepteren erg belangrijk is, maar hoe doe je dat?! Ik probeer weer hetzelfde te doen, als ik altijd al deed; hoofd omhoog en doorgaan. Maar ik merk dat ik dat een paar uur volhoud en het daarna weer lekker hard terugkomt. Ik probeer leuke dingen te ondernemen, maar kan er niet van genieten. Deels omdat ik me schaam dat ik leuke dingen doe 'tijdens werktijd' en deels omdat de lol er gewoon niet is.



Afgelopen 9 maanden was ik 5 dagen per week 13uur per dag van huis, nieuwe relatie gekregen, nieuwe functie en nieuw huis. Nu komt daar bij dat ik de lat voor mezelf altijd redelijk hoog leg en mijn zelfbeeld niet altijd even goed is... Is dit dan de rekening??



Nogmaals... blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Wat zijn tips van jullie?

Welkom Lande, Lentezon, Missy en Venga! Wat naar voor jullie dat jullie ook een burnout hebben. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie steun halen uit dit forum. Ik heb er veel steun aan. Ik kan er zo slecht tegen als ik niet begrepen wordt door mijn omgeving en dan is het zo fijn om hier herkenning te vinden en wel begrepen te worden.



@Landa: De dingen die je noemt zijn idd burnout klachten. Ik zou snel een bezoekje brengen aan de huisarts. Hoe eerder je er iets aan doet, hoe eerder je ook weer de oude zult zijn. Wees alsjeblieft niet boos op jezelf. 1 op de 10 mensen krijgt ooit een burnout, je hoeft je er echt niet voor te schamen. Met boos zijn op jezelf wordt je niet beter, met extra lief en mild zijn voor jezelf misschien wel! Veel sterkte!

@lentezon: Volg je gevoel. Je bent geen looser als je even een stap terug doet op het werk. Dat is juist heel knap, als je dat kunt! Ik begrijp heel goed dat het niet meevalt om dit aan te kaarten op het werk. Zelf vind ik het ook altijd zo moeilijk om tegen mijn werkgever te vertellen dat het even niet gaat. Afgelopen week had ik evaluatiegesprek waarin ik wilde aankaarten dat het opbouwen te snel gaat en dat ik dus een stap terug wil doen. Wel opbouwen, maar met een kwartier per week ipv met een half uur. Kom ik op het werk, heb ik mail dat mijn baas vergeten had dat hij vakantie was. Heb ik dus voor niets spanning op zitten bouwen voor het gesprek. Zo irritant. Maargoed, toen heb ik gewoon gemaild dat ik vanaf deze week langzamer ga opbouwen. Was achteraf wel gemakkelijker. Maar dan zegt er toch zo'n stemmetje in mijn hoofd, zou zij er geen probleem van gaan maken aankomende week?

Ook voor je werk is het het beste als jij jezelf niet voorbij loopt, daar hebben zij ook niets aan. Kun je niet bijv. voorlopig 1 dag niet werken en dan op die dag de therapie gaan doen?

Ik hoop voor je dat de AD aanslaan, misschien voel je je over een paar weken al wel een stuk beter. Lijkt me ook niet raar, dat alles nu te veel lijkt, nu je aan de AD aan het wennen bent. Veel sterkte!

Ik post even in delen, want het zal niet de eerste keer zijn dat ik een lang verhaal typ en dat ineens alles weg is.



@missy: Tja, ik weet ook niet wat je moet doen. Denk je erover om voor een andere loopbaan te gaan? Richt je in ieder geval eerst op je herstel. En ondertussen misschien vast eens nadenken wat je wil en wat je mogelijkheden zijn.



@Venga: Als ik je verhaal lees, denk ik ook dat het heel belangrijk is dat je je situatie accepteert. Alleen dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Daar is geen truc voor, het heeft tijd nodig. Probeer in te zien dat de energie die je steekt in het vechten tegen je burnout, jezelf schamen, frustreren, dat je deze energie heel hard nodig hebt voor je herstel. Probeer je er aan over te geven. Goed dat je dingen blijft doen, dat is prima, maar doe het gedoseerd. Niet te lang, niet te veel achter elkaar. Geef ook regelmatig even aan je vermoeidheid toe en ga lekker niksen. Ik mocht op een gegeven moment gewoon niet meer werken van de arbo-arts. Dat was een harde klap, maar het ging pas weer voor het eerst beter toen ik me er gewoon aan overgaf. Accepteren blijft steeds terug komen. Ik heb totaal geaccepteerd dat ik een burnout heb, ik schaam me er niet voor, maak er geen punt van. Maar toch loop ik er steeds weer tegenaan dat mijn herstel langzamer gaat dan verwacht en iedere keer moet ik opnieuw accepteren dat het langer gaat duren, dat ik nog niet op het punt ben waar ik moet zijn. Ik probeer dan zoveel mogelijk positief tegen mezelf te praten en vooral te kijken naar de vooruitgang. Ik weet dat dit in het begin heel lastig is, omdat er dan nog nauwelijks vooruitgang is. Maar geloof me, het wordt echt beter. En je komt er veel sterker uit. Wees lief voor jezelf en stop met moeten. Dat is ook iets wat mij geholpen heeft. Bedenken: ik moet niks, maar mag alles. En vanuit die gedachten ben ik toen begonnen met kleine dingetjes te doen waar ik echt zin in had.

Wees je vooral niet schuldig tegenover het werk. Jij moet nu aan je herstel werken en aan jezelf denken. Dat doe je ook voor je werk. Hoe beter je nu voor jezelf zorgt en jezelf toestaat leuke dingen te doen en te genieten (ja, onder werktijd), hoe sneller je herstelt. En dan ben je er weer voor je collega's.

Dag lieve allemaal,



Ook jullie hebben het allemaal moeilijk zie ik. Ik zit vandaag in een nogal dramatische bui en heb het gevoel over alles maar dan ook alles te piekeren. Word hier soms zo moe van. Ik merk wel dat het geen diepe dalen meer zijn maar toch ben ik het zo zat om me zo tev oelen.



Ben ondertussen weer aan het werk, vorige week 3 ochtenden en dat ging best goed. Vandaag voelt alsof alles eng is. Ik heb sinds mijn burn out en tijdens het opbouwen van mijn burn out nogal angsten ontwikkeld. Tot op heden heb ik het best in de hand kunnen houden. Alhoewel er soms situaties zijn waar ik het toch nog zeker heb. Met name in de auto.

Nu hoor ik van verschillende mensen over medicijnen. Ik ben hier tot op heden nog nooit aan begonnen aangezien ik ook nooit bij de huisarts ben geweest. Ik heb toendertijd direct een psycholoog gezocht. Ik wil liever ook niet aan de medicijnen maar op een dag als vandaag maak ik me zo'n zorgen dat het nooit meer overgaat. En dat ik nooit meer mezelf wordt.

Wie hebben het ook zonder medicijnen gedaan?



@Rosalie; zo herkenbaar!! ik bouw ook enorme spanning op voor dit soort gesprekjes etc. Vervolgens stuur ik een mail en ben ik uren aan het piekeren wat voor reactie er nog op zou kunnen komen. Dat maakt ook dat ik soms zo aan mezelf twijfel. Dan denk ik, kom ik hier ooit nog uit?? Zo enorm onzeker dat ik ben HOe is dat bij jou? x



Bedankt alvast voor jullie reactie.