Kinderen
alle pijlers
Gezinsdynamiek 1 kind
donderdag 4 maart 2021 om 13:35
Het blijft bij ons waarschijnlijk bij 1 kindje. Daar kan ik prima mee leven, maar ik merk dat in mijn hoofd het een beetje abstract blijft hoe het gezinsleven met 1 kind is.
Waarschijnlijk voel ik toch een soort (ongegronde?) angst dat dochter zich op den duur eenzaam gaat voelen. Nou weet ik heel goed dat broers/zussen nergens een garantie voor zijn, mijn broer en ik tolereerde elkaar hooguit tijdens onze jeugd. En toch blijft het me bezighouden, dan denk ik aan bijvoorbeeld Sinterklaasavond enz. Moet ik haar iets extra's bieden omdat ze geen broertjes of zusjes zal hebben?
Ik weet ook niet precies wat voor verhalen ik verwacht te horen, maar toch ben ik benieuwd hoe het gaat in gezinnen met 1 kind.
Voor alle duidelijkheid, ik bedoel geen topic te starten over de voordelen van 1 kind, of over hoe zielig het is voor kinderen die enig kind zijn...
Waarschijnlijk voel ik toch een soort (ongegronde?) angst dat dochter zich op den duur eenzaam gaat voelen. Nou weet ik heel goed dat broers/zussen nergens een garantie voor zijn, mijn broer en ik tolereerde elkaar hooguit tijdens onze jeugd. En toch blijft het me bezighouden, dan denk ik aan bijvoorbeeld Sinterklaasavond enz. Moet ik haar iets extra's bieden omdat ze geen broertjes of zusjes zal hebben?
Ik weet ook niet precies wat voor verhalen ik verwacht te horen, maar toch ben ik benieuwd hoe het gaat in gezinnen met 1 kind.
Voor alle duidelijkheid, ik bedoel geen topic te starten over de voordelen van 1 kind, of over hoe zielig het is voor kinderen die enig kind zijn...
vrijdag 5 maart 2021 om 11:44
.NYC schreef: ↑05-03-2021 11:19Ik denk ook dat het gewoon veel meer het karakter is dan of iemand nou wel of geen broertjes en zusjes heeft. Met betrekking tot dat delen of moeilijk doen over de kleur van je beker of het favoriete smaakje chips.
Er zullen kinderen zijn die daar drama van maken en er zullen kinderen zijn die heel gemakkelijk in ruilen of wisselen en er zullen kinderen zijn die voet bij stuk houden en doorzeuren tot ze hun zin krijgen. Los van of ze enigkind zijn.
Wat ik enkel wilde zeggen is dat het bij dit onderwerp zo vaak over een intense, warme band gaat: tussen broers en zussen (vaak door de pro meer dan 1 kind...) of juist tussen ouder en kind (vaak door de bewust 1 kind...).
Wat ik met mijn post bedoelde is dat dat (in mijn ogen) totaal niet relevant is in je overwegingen of je wel of geen tweede wil. Nou ja, dat mag iedereen natuurlijk helemaal zelf bepalen, maar ik vind het zelf niet per definitie heel positief klinken wanneer er zo wordt uitgegaan van hoe warm, hecht en close men wil niet is. En dan dus vanuit beide "kampen" (kind met ouder of kind met broer/zus). Maar misschien ben ik daar een te afstandelijk persoon voor.
Karakter is zeker belangrijk. Wat ik bedoelde is dat de situatie en dynamiek waar de kinderen continu in zitten (het ene kind een gezin met 1 kind, de andere kinderen een gezin met meerdere kinderen) ook invloed hebben op wat er op dat moment gebeurt. Ruzie om spullen tussen broertjes en zusjes gaat niet enkel om of een kind goed kan delen of niet, zeker niet! Het is te kortzichtig om die conclusie te trekken. Dat een enig kind op dat moment dan ogenschijnlijk makkelijk zijn/haar speelgoed deelt zegt niet enorm veel over het vermogen van dat kind om te delen in vergelijking met die andere kinderen.
Mijn post was trouwens geen reactie op jou (heb nog niet alles kunnen lezen). Misschien overbodig om te zeggen, maar ik voeg het even toe omdat je hier schrijft "Wat ik enkel wilde zeggen..."
De overweging om 1 of meerdere kinderen te krijgen moet naar mijn idee vooral gebaseerd zijn om wat je zélf wil en, nog belangrijker, wat haalbaar is voor je. Als je geen twee kinderen wil moet je niet een tweede nemen omdat je denkt dat dat beter is voor je eerste. Lijkt me in het beste geval een nogal risicovolle basis.
vrijdag 5 maart 2021 om 11:52
Mijn man en ik hebben wel broers en zussen en zien ze zelden. We delen dus geen zorgen over onze ouders en halen geen verhalen aan onze jeugd op.fryskefaam schreef: ↑05-03-2021 10:31Ik ben enig kind. Ik heb er vroeger nooit moeite mee gehad, iedereen mocht altijd bij ons komen en blijven slapen etc.
Nu ik bijna 40 ben vind ik het wel erg jammer dat ik niet heb wat ik om me heen wel bij bijv vriendinnen zie, die hebben een zus/broer waarmee ze een geschiedenis delen en de zorgen over ouders etc. Dat voelt soms wel eenzaam.
vrijdag 5 maart 2021 om 11:54
O maar ik zeg ook niet dat mijn kind goed kan delen. Ik denk alleen dat kunnen delen veel met opvoeding en karakter te maken heeft. Niet alleen met het hebben van broers en zussen. Ken ook mensen uit een groot gezin die - naar eigen zeggen - een grote hekel hebben aan delen omdat dat vroeger zoveel moestsailship schreef: ↑05-03-2021 10:52Ik vind overigens niet dat je kan vergelijken met de gezinnen om je heen. Uiteindelijk zal pas in de volwassenheid een kind zelf kunnen terugkijken op de kindertijd en opvoeding. Dat het ene enig kind makkelijk kan delen en broertjes en zusjes uit een ander gezin ruzie maken over spullen is ook geen vergelijking. Dat ene enig kind zit continu in een ander dynamiek dan die broertjes/zusjes. Het zegt niet per se iets over de individuele kinderen.
anoniem_364226 wijzigde dit bericht op 05-03-2021 11:58
0.12% gewijzigd
vrijdag 5 maart 2021 om 11:55
Omdat dat echt wat anders is. Ik ben gewoon haar moeder. We zitten niet boven op elkaar. Zij heeft erg veel vriendinnen en is druk met sport, ik werk veel. Ze is erg zelfstandig en ik laat haar haar eigen ding doen.
Ik merk gewoon dat het contact gelijkwaardiger is. Met 3 kids kun je ook lastiger tegen 1 kind zeggen: ‘oké, blijf nog maar even wakker als je niet moe bent’ want dan willen de andere 2 ook. Ik zeg eerder ‘prima, dan lees je nog even’. Dat.
anoniem_364226 wijzigde dit bericht op 05-03-2021 11:57
24.68% gewijzigd
vrijdag 5 maart 2021 om 11:56
sailship schreef: ↑05-03-2021 11:44
De overweging om 1 of meerdere kinderen te krijgen moet naar mijn idee vooral gebaseerd zijn om wat je zélf wil en, nog belangrijker, wat haalbaar is voor je. Als je geen twee kinderen wil moet je niet een tweede nemen omdat je denkt dat dat beter is voor je eerste. Lijkt me in het beste geval een nogal risicovolle basis.
Hier ben ik het heel erg mee eens hoor. Ik vind het best pijnlijk om de verhalen te lezen over eenzaamheid, ook op latere leeftijd, maar ik zie dat niet als een drijfveer om dan maar voor nog een kindje te gaan (voor zover dat uperhaupt kan...)
vrijdag 5 maart 2021 om 12:04
Melofkim schreef: ↑05-03-2021 11:55Omdat dat echt wat anders is. Ik ben gewoon haar moeder. We zitten niet boven op elkaar. Zij heeft erg veel vriendinnen en is druk met sport, ik werk veel. Ze is erg zelfstandig en ik laat haar haar eigen ding doen.
Ik merk gewoon dat het contact gelijkwaardiger is. Met 3 kids kun je ook lastiger tegen 1 kind zeggen: ‘oké, blijf nog maar even wakker als je niet moe bent’ want dan willen de andere 2 ook. Ik zeg eerder ‘prima, dan lees je nog even’. Dat.
Ik denk dat dat meer een opvoedingsvisie is die dan verschilt van je vriendinnen.
Je kan natuurlijk prima zeggen 'dan lees je nog even' als je meerdere kinderen hebt. Is gewoon een keuze. Ook met meerdere kinderen kun je 'gelijkwaardig' met je kind communiceren en afspraken met ze maken of uitleggen waarom Marietje vanavond wel en Pietje even niet (en waarom niet allebei?, áls ze het al doorhebben van elkaar want dit soort avondconversaties vinden meestal in de eigen slaapkamer plaats).
Ik ken 1 stel die het bij 1 kind hebben gelaten maar die voeden juist vrij autoritair op en niet 'gelijkwaardig' of in overlegvorm (ik vind daar sowieso iets van maar dat vind ik dan wel weer extra zielig voor een enigskind, dat wel).
Opvoedingsstijl kan prima gelijkblijven met 1 of meerdere kinderen imo.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:10
Als je je kind kan opvoeden in een stijl dat het leert emoties te reguleren, zelfvertrouwen krijgt (of behoudt), open de wereld tegemoet te treden, dan heeft het daar ook op latere leeftijd profijt van. Een stabiele, onafhankelijke, zekere volwassene kan het beter aan om te dealen met zieke ouders of verlies van ouders. Iemand met die vaardigheden vraagt om hulp, praat met vrienden, heeft een partner misschien of een eigen gezin en weet daar steun te halen.
En andersom kunnen mensen nog zoveel broers of zussen hebben en een partner, maar als de basis in henzelf niet goed zit zullen ze slechter met moeilijke situaties om kunnen gaan.
Dat kan je (deels) meegeven aan je kind. Meer kan je niet doen. Ik gooi hem er nog eens in: Thomas Gordon, how to talk to kids.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:12
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat het bij 3 verschillende vriendinnen met 3 verschillende opvoedstijlen aan de opvoedvisie ligt dat ik bij hen meer ‘kinderen versus volwassenen’ omgang zie en bij ons meer gelijkwaardig. Ik denk wel dat dat eerder ontstaat als je vaak met 1 kind op pad bent. Maar goed, misschien ligt het aan mijn dochter en aan mij. Ik vind het gewoon prettig en goed werken zo.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:19
Dat is dus heel persoonlijk. Warm en hecht is de basis voor mij en zowat het belangrijkste wat ik kind(eren) wil meegeven.NYC schreef: ↑05-03-2021 11:19[...]
Wat ik enkel wilde zeggen is dat het bij dit onderwerp zo vaak over een intense, warme band gaat: tussen broers en zussen (vaak door de pro meer dan 1 kind...) of juist tussen ouder en kind (vaak door de bewust 1 kind...).
Wat ik met mijn post bedoelde is dat dat (in mijn ogen) totaal niet relevant is in je overwegingen of je wel of geen tweede wil. Nou ja, dat mag iedereen natuurlijk helemaal zelf bepalen, maar ik vind het zelf niet per definitie heel positief klinken wanneer er zo wordt uitgegaan van hoe warm, hecht en close men wil niet is. En dan dus vanuit beide "kampen" (kind met ouder of kind met broer/zus). Maar misschien ben ik daar een te afstandelijk persoon voor.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:31
sailship schreef: ↑05-03-2021 11:44.
De overweging om 1 of meerdere kinderen te krijgen moet naar mijn idee vooral gebaseerd zijn om wat je zélf wil en, nog belangrijker, wat haalbaar is voor je. Als je geen twee kinderen wil moet je niet een tweede nemen omdat je denkt dat dat beter is voor je eerste. Lijkt me in het beste geval een nogal risicovolle basis.
Dat onderschrijf ik ook. Wij hebben samen een dochter (zie eerdere post) na een lang en moeilijk ICSI traject. Mijn man is een stuk ouder dan ik en hoewel ik in het verleden heus weleens nagedacht heb over een tweede, hebben wij de knoop doorgehakt om dat niet te doen. De MMM was niet aangenaam, de kans op opnieuw succes niet extreem groot, ik werk meer dan full time en mijn armen zijn reeds gevuld met ons meisje.
Ik meen dat zij ook niets te kort komt. Ik vind ook niet dat een tweede of derde kind gegarandeerd zorgt voor een gezellige familie band of dat ik mijn dochter iets ontneem, integendeel. Ze oogt gelukkig en ontwikkelt zich goed. Wel vind ik het soms, en daar had ik het in een ander topic over, kwetsbaar. Zeker in het begin was ik bang dat haar iets zou overkomen. Nu kan ik dat gevoel wat beter loslaten. En om er op er basis daarvan “nog maar een te maken” is volledig onzinnig.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:46
Ik herken dit ook bij mijn dochter en ik.Melofkim schreef: ↑05-03-2021 12:12Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat het bij 3 verschillende vriendinnen met 3 verschillende opvoedstijlen aan de opvoedvisie ligt dat ik bij hen meer ‘kinderen versus volwassenen’ omgang zie en bij ons meer gelijkwaardig. Ik denk wel dat dat eerder ontstaat als je vaak met 1 kind op pad bent. Maar goed, misschien ligt het aan mijn dochter en aan mij. Ik vind het gewoon prettig en goed werken zo.
Ik ben zeker niet haar vriendin maar ik heb ook het idee dat het bij ons meer gelijkwaardig is dan bij andere gezinnen.
vrijdag 5 maart 2021 om 12:58
Ik denk dat dat automatisch gebeurt als je vaak met z’n tweetjes op pad bent. Mijn man ziet het verschil ook met zijn vrienden. Hij zegt dat onze dochter en hij toch wat meer op gelijk niveau communiceren, simpelweg omdat ze samen op pad zijn. Een vriend met 3 kids is veel meer bezig met ‘de kinderen aansturen’ terwijl er bij hem dan geen ‘de kinderen’ is, zegt mijn man. Hij is alleen met onze dochter dus overlegt gewoon met haar ipv dat hij aanstuurt of aanwijzingen roept.
Maar goed, wie weet is het puur onze stijl. Ik meen het in elk geval echt als verschil te signaleren tussen ons en vrienden met meerdere kinderen in sleeptouw.
vrijdag 5 maart 2021 om 13:17
Melofkim schreef: ↑05-03-2021 12:58Ik denk dat dat automatisch gebeurt als je vaak met z’n tweetjes op pad bent. Mijn man ziet het verschil ook met zijn vrienden. Hij zegt dat onze dochter en hij toch wat meer op gelijk niveau communiceren, simpelweg omdat ze samen op pad zijn. Een vriend met 3 kids is veel meer bezig met ‘de kinderen aansturen’ terwijl er bij hem dan geen ‘de kinderen’ is, zegt mijn man. Hij is alleen met onze dochter dus overlegt gewoon met haar ipv dat hij aanstuurt of aanwijzingen roept.
Maar goed, wie weet is het puur onze stijl. Ik meen het in elk geval echt als verschil te signaleren tussen ons en vrienden met meerdere kinderen in sleeptouw.
Ik blijf erbij dat het opvoedstijl is. Natuurlijk zal je, zeker onderweg, net even wat vaker naar 2 of meer kinderen moeten roepen dat je nu echt gek wordt van de herrie en of het even wat zachter kan, waar je met 1 kind dat later, niet of op een andere toon zou zeggen. Dan ben je inderdaad meer aan het aansturen. Ik herken dat alleen op haastmomenten van en naar de auto of in de supermarkt, maar dat waren eerlik gezegd ook niet de beste momenten toen we nog 1 kind hadden.
Maar ik merk bij ons over de grote lijn geen verschil. Wij hanteren een respectvolle en gelijkwaardige opvoedstijl en dat doen we nu we er twee hebben net zo als toen we er 4,5 jaar lang maar 1 hadden.
De meeste mensen hebben 2 kinderen. Ik zie echt niet in waarom je daar minder mee kan overleggen of minder alleen mee op stap kan. Je hebt 2 ouders, 2 kinderen. Wij splitsen zo vaak op en doen dan lekker wat alleen met 1 kind.
Jouw kind is 10, dat is ook anders dan 2 van onder de 6 bijvoorbeeld, en je vergelijkt steeds met mensen met 3 kinderen.
Volgens mij ben je erg aan het zoeken naar voordelen van 1 kind, maar om nou en passant te doen alsof andere ouders automatisch een mindere band met hun kind hebben omdat ze er meer hebben is echt niet aardig, én niet waar.
vrijdag 5 maart 2021 om 13:40
Welnee. Ik zeg toch nergens dat het een voordeel is als je meer gelijkwaardig met je kind omgaat? Dat vind ik helemaal niet beter dan het andere. Het is gewoon iets wat ik signaleer.
En waar zeg ik dat anderen automatisch een mindere band hebben?
vrijdag 5 maart 2021 om 14:02
Dat kan, maar ik denk dat het aan karakter en opvoedstijl ligt. Wat jij schrijft over je band met je dochter, heb ik met mijn zoon (12). Wij zijn echte maatjes, vier handen op 1 buik en communiceren op gelijkwaardig niveau met elkaar. We hebben een intense band.Melofkim schreef: ↑05-03-2021 12:12Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat het bij 3 verschillende vriendinnen met 3 verschillende opvoedstijlen aan de opvoedvisie ligt dat ik bij hen meer ‘kinderen versus volwassenen’ omgang zie en bij ons meer gelijkwaardig. Ik denk wel dat dat eerder ontstaat als je vaak met 1 kind op pad bent. Maar goed, misschien ligt het aan mijn dochter en aan mij. Ik vind het gewoon prettig en goed werken zo.
Maarrrr: ik heb nog een zoon. Waar ik minstens zoveel van houd en net zo'n dikke maatjes mee ben. Dus wat jij schrijft, kan ook met meer kinderen. Wij hebben geen ouders vs kinderen dynamiek in huis. Hun vader is overigens wel gewoon mijn partner, dus we wonen wel met z'n vieren onder 1 dak en ook hij is dol op de kids (en vice versa). Maar zijn opvoed- en communicatiestijl wel meer "ik ben de vader, jullie zijn de kinderen" dan ik. Dus bij ons is ligt het echt aan de volwassenen zelf, niet aan de gezinsdynamiek.
vrijdag 5 maart 2021 om 14:24
Maar ik ben helemaal geen maatjes en 4 handen op 1 buik met mijn dochter!
vrijdag 5 maart 2021 om 14:34
Ik lees dit topic mee en vind het echt heel interessant! Ik ben gaan meelezen omdat ik zelf ergens tegenaan loop.
Wij hebben 4 kinderen en mijn oudste 2 hebben beide een vriendje en die zijn beide het enigste kind thuis. Ook zijn van beide kinderen de ouders gescheiden. Wat maakt dat er gevraagd wordt of mijn kinderen altijd daar willen afspreken, en willen blijven eten én willen blijven slapen. Op zondag wordt er ook regelmatig geappt om af te spreken. Er wordt zelf vaak ronduit eerlijk gezegd ‘ja, dat is makkelijker omdat ze elkaar dan bezig houden’.
Ik heb dit zelf zo gelaten omdat ze zelf goed in staat zijn om aan te geven wat ze willen. Ze zijn namelijk ook graag thuis en in het weekend vind ik heen en weer rijden naar clubjes genoeg. Alleen voel ik me soms een beetje ongemakkelijk bij die uitspraak. Maar nu benoemde mijn oudste dat ze het voelt alsof ze daar met verplicht gevoel heen moet. Dat vind ik dan weer niet nodig.
Herkent iemand dit? Kan iemand dit voor mij verlichten.....ik denk er misschien te zwaar over.
Wij hebben 4 kinderen en mijn oudste 2 hebben beide een vriendje en die zijn beide het enigste kind thuis. Ook zijn van beide kinderen de ouders gescheiden. Wat maakt dat er gevraagd wordt of mijn kinderen altijd daar willen afspreken, en willen blijven eten én willen blijven slapen. Op zondag wordt er ook regelmatig geappt om af te spreken. Er wordt zelf vaak ronduit eerlijk gezegd ‘ja, dat is makkelijker omdat ze elkaar dan bezig houden’.
Ik heb dit zelf zo gelaten omdat ze zelf goed in staat zijn om aan te geven wat ze willen. Ze zijn namelijk ook graag thuis en in het weekend vind ik heen en weer rijden naar clubjes genoeg. Alleen voel ik me soms een beetje ongemakkelijk bij die uitspraak. Maar nu benoemde mijn oudste dat ze het voelt alsof ze daar met verplicht gevoel heen moet. Dat vind ik dan weer niet nodig.
Herkent iemand dit? Kan iemand dit voor mij verlichten.....ik denk er misschien te zwaar over.
vrijdag 5 maart 2021 om 14:35
Hoe het gaat: goed.
Zoon weet niet beter maar wij als ouders weten ook niet beter dan dat er maar één kind is. En zelfs als je later denkt ‘hadden ze nu toch maar...’ dan heb je nog geen garanties. Ik kom uit een gezin van drie dat nu onderling lekker loopt maar tijdens onze jeugd was dat een fightclub. Man komt uit een gezin van drie dat vroeger wel redelijk gezellig liep maar nu slaan ze elkaar figuurlijk de koppen in nu het erop aankomt. Ene vriendin is enig kind en die vindt daar niets verkeerd aan en mist niets, de andere vriendin vindt het jammer omdat ze vrij veel zorgtaken heeft die ze niet kan delen. Daar is toch geen pijl op te trekken.
Toen zoon nog heel klein was heb ik er wel vaker over nagedacht. In de zin van: zorgen dat je niet teveel op kind zijn nek zit met twee volwassenen, niet alles laten draaien om kind zodat er een hoge druk is, nadenken over oude dag (want hij kan zorg niet delen later). Daar ben ik mee gestopt. Je hebt zoveel dingen niet in de hand en veel dingen hebben ook niet te maken met één of meerdere kinderen.
Ik neem het gewoon zoals het komt en ik denk oprecht niet dat ik anders als moeder was geweest als ik twee of drie kinderen had gehad. Het groeit toch naar elkaar toe, zo’n gezinssysteem, ieder gezinslid heeft zijn/haar eigen gebruikershandleiding.
En het gras lijkt soms groener aan de overkant maar daar moet iedereen zijn/haar weg maar in zien te vinden. Ik vind het niet een dusdanig iets dat ik daar iets mee zou moeten als moeder. We zijn ook geen royals dus weekendjes feesten met de jetset in NY zit er voor hem ook niet in, moet hij ook mee leren leven.
Zoon weet niet beter maar wij als ouders weten ook niet beter dan dat er maar één kind is. En zelfs als je later denkt ‘hadden ze nu toch maar...’ dan heb je nog geen garanties. Ik kom uit een gezin van drie dat nu onderling lekker loopt maar tijdens onze jeugd was dat een fightclub. Man komt uit een gezin van drie dat vroeger wel redelijk gezellig liep maar nu slaan ze elkaar figuurlijk de koppen in nu het erop aankomt. Ene vriendin is enig kind en die vindt daar niets verkeerd aan en mist niets, de andere vriendin vindt het jammer omdat ze vrij veel zorgtaken heeft die ze niet kan delen. Daar is toch geen pijl op te trekken.
Toen zoon nog heel klein was heb ik er wel vaker over nagedacht. In de zin van: zorgen dat je niet teveel op kind zijn nek zit met twee volwassenen, niet alles laten draaien om kind zodat er een hoge druk is, nadenken over oude dag (want hij kan zorg niet delen later). Daar ben ik mee gestopt. Je hebt zoveel dingen niet in de hand en veel dingen hebben ook niet te maken met één of meerdere kinderen.
Ik neem het gewoon zoals het komt en ik denk oprecht niet dat ik anders als moeder was geweest als ik twee of drie kinderen had gehad. Het groeit toch naar elkaar toe, zo’n gezinssysteem, ieder gezinslid heeft zijn/haar eigen gebruikershandleiding.
En het gras lijkt soms groener aan de overkant maar daar moet iedereen zijn/haar weg maar in zien te vinden. Ik vind het niet een dusdanig iets dat ik daar iets mee zou moeten als moeder. We zijn ook geen royals dus weekendjes feesten met de jetset in NY zit er voor hem ook niet in, moet hij ook mee leren leven.
vrijdag 5 maart 2021 om 14:42
Bedoel je dat jullie of je kinderen zich verplicht voelen daar te spelen? Dan zeg je toch gewoon nee als je geen zin hebt?ouder1980 schreef: ↑05-03-2021 14:34Ik lees dit topic mee en vind het echt heel interessant! Ik ben gaan meelezen omdat ik zelf ergens tegenaan loop.
Wij hebben 4 kinderen en mijn oudste 2 hebben beide een vriendje en die zijn beide het enigste kind thuis. Ook zijn van beide kinderen de ouders gescheiden. Wat maakt dat er gevraagd wordt of mijn kinderen altijd daar willen afspreken, en willen blijven eten én willen blijven slapen. Op zondag wordt er ook regelmatig geappt om af te spreken. Er wordt zelf vaak ronduit eerlijk gezegd ‘ja, dat is makkelijker omdat ze elkaar dan bezig houden’.
Ik heb dit zelf zo gelaten omdat ze zelf goed in staat zijn om aan te geven wat ze willen. Ze zijn namelijk ook graag thuis en in het weekend vind ik heen en weer rijden naar clubjes genoeg. Alleen voel ik me soms een beetje ongemakkelijk bij die uitspraak. Maar nu benoemde mijn oudste dat ze het voelt alsof ze daar met verplicht gevoel heen moet. Dat vind ik dan weer niet nodig.
Herkent iemand dit? Kan iemand dit voor mij verlichten.....ik denk er misschien te zwaar over.
Ik herken het als enig kind ouder niet, dat kinderen mijn kind moeten bezighouden. Sterker nog: dochter wordt soms gek van al die kinderen die aanbellen en ouders die appen om speeldates te regelen. Zij houdt nl wel van even rustig alleen zijn (wat deels karakter is en misschien ook met enig kind zijn te maken heeft). Ik heb ook vaak te maken met ouders die willen dat mijn dochter blijft slapen en eten en alles omdat hun kind er geen genoeg van kan krijgen (die heeft trouwens 2 broertjes), ik zeg dan gewoon ‘dank, maar liever niet. Onze dochter heeft nu weer even zin om alleen te chillen’.
Maar hoe reageren die mensen dan als je appt dat kind liever even thuisblijft?
En waarom voel je je ongemakkelijk als ze zeggen de de kinderen elkaar zo goed vermaken?
vrijdag 5 maart 2021 om 15:39
Sjonge jonge, een ándere band dan. Ik heb 1 kind gehad en nu 2. Die onverdeelde aandacht en samenzijn en band zoals jij die beschrijft met je dochter herken ik zeker van de jaren alleen met onze eerste. En dat is er nu nog gewoon met 2 kinderen. Moet je iets meer tijd voor maken en geregeld ook iets met de kinderen alleen doen maar dan is dat hetzelfde als bij 1 kind.
Ik snap je drang niet om te benadrukken dat dat bij jullie voortkomt uit dat ze enigskind is.
Ik denk dat het helemaal niet zoveel invloed heeft. Ik ken mensen in allerlei gezinssamenstellingen die een meer of minder intensieve/hechte/aandachtsvolle/communicatieve/gelijkwaardige/younameit band met hun kind(eren) hebben en dat zit hem vooral in karakters en opvoedingsstijlen en omgangsstijlen.
Maar lets agree to disagree.
vrijdag 5 maart 2021 om 15:40
Ik ben enig kind en herken dit zeker wel in de opvoeding die ik heb gehad en zie het ook in mijn omgeving gebeuren.Pien252 schreef: ↑04-03-2021 14:10Soms zijn dingen inderdaad gewoon zoals ze zijn. Hier 2 kinderen, maar oudste was pasgeleden (nadat ze bij een vriendinnetje gespeeld had met een oudere zus) boos dat ze zelf geen grote zus had. Ze kan haar jongere zusje soms achter het behang plakken -en andersom ook- maar ze kunnen ook super fijn spelen en knuffelen samen.
Wat ik ‘extra’ belangrijk zou vinden als ik hier 1 kind zou hebben ipv 2 (of meer): dat ze leren delen, leren rekening houden met een ander. Dus ik zou extra alert zijn op contact met andere kinderen: KDV/school/sporten in teamverband/speelafspraken.
En wat ik in mijn omgeving zie bij 2 stellen met 1 kind is dat deze kinderen heel erg worden ‘opgehemeld’ thuis. Vrijwel alles draait om kind, kind is fantastisch en mag vrij veel bepalen. Naar mijn idee komt dat deze bewuste kinderen niet helemaal ten goede...
En klinkt misschien gek, maar ik zou eerder overwegen om bijvoorbeeld een hond te nemen (mits je een hond echt leuk vindt natuurlijk). Kan voor een kind echt een maatje zijn, en leert kind toch ook op een bepaalde manier rekening te houden met.
En TO: geniet vooral van wat je hebt, en volg je eigen gevoel qua wat jouw kind nodig heeft!
Tijdens mijn jeugd heb ik het hebben van een sibling niet gemist. Mijn ouders zorgde ervoor dat ik altijd kon spelen en dat er altijd een vriendje mee mocht (al had ik daar als introvert niet altijd behoefte aan).
Wel heb ik het altijd vervelend gevonden dat je zo in de 'spot light' staat. Alles wat je doet wordt al snel zo uitvergroot dan wanneer je dat 'spot light' deelt. Natuurlijk omdat je alleen bent, maar wellicht ook omdat mijn ouders het gevoel hadden dat het nodig is bij een enig kind.
Nu ik ouder ben mis ik het hebben van een sibling wel. Mijn ouders worden ouder waardoor de verantwoording voor zorg echt alleen op mijn schouders rust. Ik had bv graag willen emigreren maar doe dat niet omdat ik toch die verantwoordelijk heb en voel. Als ik weg ga, zijn mijn ouders geheel afhankelijk van vreemden.
Ook mis ik het wel dat ik niet kan zeuren, lachen of klagen over mijn ouders met iemand die mijn geklaag herkent en tegelijk onvoorwaardelijk van mijn ouders houdt. Ik heb zelf twee kinderen die steun bij elkaar zoeken wanneer ze het bv niet eens zijn met ons. Ook merk ik dat het kibbelen onderling mijn oudste veel meer weerbaar en assertief heeft gemaakt.
Tijdens het opgroeien heb ik dus niets gemist qua siblings. Je weet ook niet beter wanneer je enig kind bent. Zolang je in een liefdevol huis woont is het al snel goed lijkt mij.
vrijdag 5 maart 2021 om 15:53
Wat ik hoop is, dat onze zoon van elf later, als wij misschien hulpbehoevend worden, zich dan niet verplicht voelt om voor ons te zorgen.
Àls hij het wil doen uit eigen vrije keuze, dan hoop ik dat hij een fijne partner heeft die hem daarbij wil helpen.
Daar maak ik me wel eens zorgen over en ook of hij het op latere leeftijd zal missen dat hij geen broers en/zussen heeft met wie hij jeugdherinneringen kan delen.
Àls hij het wil doen uit eigen vrije keuze, dan hoop ik dat hij een fijne partner heeft die hem daarbij wil helpen.
Daar maak ik me wel eens zorgen over en ook of hij het op latere leeftijd zal missen dat hij geen broers en/zussen heeft met wie hij jeugdherinneringen kan delen.
vrijdag 5 maart 2021 om 16:10
Ik denk dat je wel een punt hebt en dit lijkt mij zeker een voordeel van het hebben van 1 kind. Je hoeft simpelweg met minder mensen en meningen rekening te houden en dat kan uitjes makkelijker en gezelliger maken.Melofkim schreef: ↑05-03-2021 12:58Ik denk dat dat automatisch gebeurt als je vaak met z’n tweetjes op pad bent. Mijn man ziet het verschil ook met zijn vrienden. Hij zegt dat onze dochter en hij toch wat meer op gelijk niveau communiceren, simpelweg omdat ze samen op pad zijn. Een vriend met 3 kids is veel meer bezig met ‘de kinderen aansturen’ terwijl er bij hem dan geen ‘de kinderen’ is, zegt mijn man. Hij is alleen met onze dochter dus overlegt gewoon met haar ipv dat hij aanstuurt of aanwijzingen roept.
Maar goed, wie weet is het puur onze stijl. Ik meen het in elk geval echt als verschil te signaleren tussen ons en vrienden met meerdere kinderen in sleeptouw.
Mijn ervaring (twee kinderen) is dan ook dat uitjes vaak gezelliger zijn als we opsplitsen en allebei iets doen met 1 kind.
vrijdag 5 maart 2021 om 16:13
Dat zien wij zelfs, met ons ene kind haha. Dat de uitjes met 1 ouder en 1 kind gezelliger zijn dan met het hele gezin.alouette schreef: ↑05-03-2021 16:10Ik denk dat je wel een punt hebt en dit lijkt mij zeker een voordeel van het hebben van 1 kind. Je hoeft simpelweg met minder mensen en meningen rekening te houden en dat kan uitjes makkelijker en gezelliger maken.
Mijn ervaring (twee kinderen) is dan ook dat uitjes vaak gezelliger zijn als we opsplitsen en allebei iets doen met 1 kind.
