Praattopic over dik zijn

Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)

Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan

Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.

Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.

Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.

Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.

Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,

Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf

Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal

Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona

Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.

Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?

Iedereen die een gewicht heeft is welkom Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan

cuculuscanorus schreef: ↑

31-03-2021 20:50

Meestal vind ik mezelf een lekker wijf en ben ik best blij met mezelf. Maar het zou gezonder zijn als ik af zou vallen. En ik vind dat heel moeilijk. Cognitief niet, want ik zou prima een diëtist kunnen zijn, ik weet precies wat verstandig is en wat goed voor me zou zijn. Maar ik kan het niet. Ik heb altijd honger. Altijd.

Vooroordelen storen me wel. Ik ben echt geen achterlijke tokkie, alleen omdat ik dik ben. Ik heb ook geen gebrek aan doorzettingsvermogen, wat op veel andere terreinen te constateren is.
Stiekem ben ik ook bevreesd dat dit topic binnen 30 posts alweer verworden is tot "je kunt er lang en breed over praten, maar uiteindelijk gaat elk pondje door het mondje"-geneuzel.

Daar waak ik voor En het is echt niet erg dat het genoemd wordt, want in sommige gevallen is dit (deels) zo. Ik zal het in mijn OP opnemen.

Dat eeuwige honger herken ik En dat ik ook een voedingsconsulent zou kunnen zijn. Daar zit het dik-zijn van mij echt niet in. Ik vermoed dat het bij mij deels komt door de medicatie die ik gebruik en slaapapneu. Maar ja, het houden van lekker eten blijft

Wat ik trouwens verschrikkelijk vind is dat het weleens gebeurd door een date of door een zus dat het gezegd wordt: heb je nog niet genoeg gegeten? Of die blikken als ik wat opschep. Ik heb dan nog echt trek. Het voelt alsof ik niet geloofd word. Er is overigens wel winst behalen in langzamer eten en beter kauwen, maar ik ben niet aan het schrokken ofzo. Ik heb vaak genoeg het op de proef gesteld door het bij een portie te houden, maar 2 uur later ben ik weer aan het eten. Het kost veel energie om tegen de trek te vechten. Ik heb bij 1 van de diëtistes laten meten wat mijn calorieverbruik is en hoeveel ik kan eten zonder aan te komen of af te vallen. Volgens mij zat ik op 2200. Ik heb relatief veel spiermassa voor een vrouw. Maar ja, ook veel vet

En we zijn allemaal lekkere wijven hier

Wissewis schreef: ↑

31-03-2021 20:58

Beter: Hoe kort zijn jullie.

Hier een dwerg van 1m56 met een gewicht dat schommelt tussen de 96 en 104 kilo.

En ja, ik weet dat ik eruit zie als een olifant.
Of een varken.
Dat zie ik élke dag in de spiegel.

Anderen mogen het denken, de enige die het over mij mag zeggen ben ikzelf.
Maar ik hoor het ze denken.
Ik zie de priemende blikken.

En die grapjes over mijn buik en zwangerschap en "wanneer ik moet bevallen" ben ik na 20 jaar te dik ook wel beu gehoord.
Vooral omdat ik nooit zwanger ben geweest en nooit zwanger zal worden.


(En God wat had ik blij moeten zijn met de tijd dat ik "maar" 73 woog.
Maar iedereen mij toen al continu vertelde dat ik veel te dik was.)

Ik schrik als ik het je hoor zeggen over jezelf. Ik ben ook niet altijd even blij met mijzelf, maar mijzelf voor varken of olifant uitmaken zou ik niet doen.

En nu?

IBIopviva schreef: ↑

31-03-2021 21:16

Interessant topic!

Ik ben altijd al dik geweest ben oa daarom veel gepest.
Ik ben opgevoed door alleen mijn moeder (vader overleden toen ik 3 was) mijn moeder had ernstige psychische problemen en structuur in ons leven behouden was lastig. Dat was te zien in en om huis maar ook zeker met voeding. Eigenlijk nooit geleerd "hoe het moet" en wat gezond eten is. Balans houden.

Toen ik een jaar of 22 was ben ik zelfstandig 50 kilo afgevallen! Het ging super makkelijk en ik had eindelijk iets ontdekt waar ik goed in was, afvallen!
Helaas bleek ik ook erg goed te zijn in aankomen want die 50 kilo zat er binnen 2 jaar weer aan.
Toen ik 29 was ben ik weer ruim 50 kilo afgevallen. Maar ja die zaten er ook binnen een paar jaar weer aan.

Ik ben getrouwd en op mijn huwelijksreis werd ik ernstig ziek. Een paar jaar ervoor had ik al een dubbele longembolie gehad en nu had ik zeer zeer ernstige acute bronchitis. De longarts die in het hotel kwam (Griekenland) zei precies waar het op stond: Als u niet heel snel veel afvalt overlijd u jong. Doink natuurlijk ik wist het ergens wel. Nou was ik al eerder getrouwd geweest en na anderhalf jaar na onze bruiloft waren we 27 jaar en is mijn man overleden door leukemie. Dus het idee dat mijn man ook zo jong weduwnaar zou worden net als ik weduwe was geworden bracht me wel terug op aarde zeg maar.
Een week na thuiskomst ben ik naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing voor een maagverkleining. Daar zeiden ze letterlijk: "Voor mensen zoals jij is dit uitgevonden" 2 maanden later heb ik een maagverkleining gekregen.
Ik ben 65 kilo afgevallen in een jaar en ben nu al 2 jaar stabiel dat is me dus nooit eerder gelukt!
Maar ook dan is het oppassen, je kan steeds wat meer eten en ook steeds maar een klein beetje ongezond/vet eten zet aan.
Het is wat mij betreft geen wondermiddel en ik ga ook nog elke maand naar de diëtiste. Elke maandagochtend weeg ik en soms is dat echt wel reden om weer even wat strakker te zijn. Ik drink geen alcohol, geen prik en ik moet en en drinken gescheiden houden.
Maar wat ben ik dankbaar!

En inderdaad het boek knap voor een dik meisje is echt herkenbaar.
Ik merk echt dat ik serieuzer wordt genomen nu ik een gezonder gewicht heb, ik kan rustig een ijsje of een patatje eten zonder dat mensen veroordelend naar mij kijken.
Ik voel me ook nog enorm dik en een vriendin van mij zegt dat ik nog altijd mezelf helemaal klein maak als ik ergens langs wil lopen en denk dat ik niet normaal pas.

Ibi!
Wat leuk dat je je verhaal deelt. Ik heb in flarden je verhaal meegekregen. Toen je nog Ikbenikenhetisnietanders was

Ik wist niet dat je een maagverkleining had gehad. Fijn om te horen dat het je heeft gegeven wat goed voor jou is. Hoe is het psychisch proces verlopen?

Over het serieus genomen worden met een gezonder gewicht, Dat is ooit tijdens van mijn sessies ter sprake gekomen. Dat ik ergens bang ben om af te vallen, omdat ik dan (anders) gezien ga worden door bekende en onbekende mensen. Dus ik was toen ik dik was niet de moeite waard en nu wel. Ik kon niet met het idee dealen destijds en dat is een factor geweest van sabotage.
Ben nu wel de moeite waard, dik of slank.

Hoe was het voor jou om zoveel kg's af te vallen en aan te komen? Hoe waren de reacties van je omgeving. En hoe is het om dingen te laten zoals prik en alcohol?
(niet om het topic over een maagverkleining te laten gaan. Daar is een ander topic voor, maar als we er dan toch over hebben )

Cateautje schreef: ↑

31-03-2021 21:20

Ik heb 28 kilo overgewicht en daardoor eet ik nooit meer dan ik kan tillen.

Heb altijd 55 kilo gewogen en was altijd een soort van gespannen. Ik heb er niet voor gekozen om die kilo's aan te komen, het kwam door medicatie, maar toen het zover was heb ik besloten nooit pogingen te wagen om ze kwijt te raken, want mijn welzijn ging er met sprongen op vooruit.
Wat mij betreft heb ik nu 3 kilo overgewicht en aan die kilo's doe ik wel wat, maar de rest mag mij blijven kroelen.

Mijn lovehandles zijn de shit, echt!!

Haha

zurematten1988 schreef: ↑

31-03-2021 21:21

Ik word echt beetje verdrietig als ik dit lees. Hoop niet dat je het erg vindt, dat ik dat zo zeg... Bedoel ik niet vervelend, maar vind het gewoon naar om te lezen hoe je over jezelf praat.

Zelf geen overgewicht, dus misschien ongepast om te reageren, maar is het echt zo dat mensen soms zo reageren/kijken/advies geven en een mening hebben etc?

Moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk nooit een mening heb over iemand zijn figuur/uiterlijk. Dik, dun, flubberig, strak, grote neus etc.... noem maar op.... Denk er zelfs niet over na, heb er ook geen mening over. Tuurlijk bij een knappe man, dan wel. Dan denk ik er wel over na ( ), maar ik analyseer nooit iemand die voorbij loopt met maat 34,36,42,52.... of dat ik daar gemene dingen over denk of een bepaald denkbeeld erbij heb.

Gewoon interesse hoor. Niet dat ik nu zo’n geweldig mens ben, maar kan mij gewoon niet indenken dat mensen zich met iemands gewicht gaan bemoeien, laat staan er een mening over hebben (terwijl je diegene niet kent).

Met sommige dingen merk je het pas als je er zelf of een naaste in aanmerking komt. Als je bv een vriend heb met een kleurtje en in een winkel racistisch behandeld word. Mensen met forse ondergewicht krijgt trouwens ook de meest rottige opmerkingen. Je kan wel iets meer eten. Wat steken je botten uit. Ja ik snap wel dat je het altijd koud hebt.

Als de samenleving bestond uit meer accepterende, compassie vollere mensen als jij zou het denk ik schelen op de gewicht/uiterlijk probleem.

SpringInhetveldje schreef: ↑

31-03-2021 21:26

Twee periodes in mijn leven hebben ervoor gezorgd dat ik “altijd” dik ben geweest - nu +\- 88kg bij 1.68, en ben 27 jaar.

4-10 jaar; ik heb een chronische oogaandoening (staar... vertroebeling van de ooglens). Mijn moeder vond het altijd veiliger en “fijner” als ik binnen speelde (dus niet buiten ravotten, skeeleren, fietsen etcetera). Hierdoor weinig vriendinnetjes en dus een heel verdrietig kind - en altijd getroost met dat extra snoepje, koekje. Alleen Disneyfilms maakten mij vrolijk - lees languit op de bank met m’n hoofd zowat tegen de TV aan...

Eind 2017; OH MY GOD, ik val af, ondanks al die lekkere chipjes & suikerdrankjes! -30kg in 5 maanden tijd, feest! Nog steeds alles eten wat los en vast zit, feest! Oktober 2018; Ziekte van Crohn (chronische darmaandoenig), potverdikkeme.. Ja, logisch dat ik dan zoveel kan eten, mijn darmen nemen totaal geen voedingsstoffen meer op. December 2019 uiteindelijk geopereerd, darmen weer compleet gezond, en wat denkte?! Al die kilo’s vliegen er weer aan . In combinatie met de horecasluiting (en dus geen actief werk meer) kwamen de kilo’s er als zoete koekjes weer bij..

Soms denk ik; waren mijn darmen nog maar zo ziek, dan had ik nou nog steeds maatje 38

Herkenbaar. Een kennis heeft diabetes type 1 en veel issues met zichzelf. Ze kwam op een gegeven moment achter dat wanneer ze geen insuline spoot, ze afviel (je lichaam gaat je vetreserves en uiteindelijk je spieren aanspreken) en ook niet at. Levensgevaarlijk natuurlijk. Ze is zelfs een keer in het ziekenhuis belandt.

Voor jouw werk en voor ons plezier dus maar snel de horeca open

benvw schreef: ↑

31-03-2021 21:41

Ik ben nu net begonnen met de laatste fase van de behandeling met 1 afspraak per week, na 1,5 jaar 4 dagdelen per week therapie.

Wat betreft die blikken ik heb twijfel ook, maar kan het soms wel onderscheiden, wat soms niet echt meehelpt is, dat ik de meeste mensen waarvan ik denk dat je van die blikken krijgt, tref ik tijdens mijn werk en dat zijn niet echt de fijnste situaties vaak voor die mensen.

Heftig zo'n traject

Ik denk ook dat die blikken er echt zijn. Ik ben inmiddels zelfverzekerd genoeg om van mijn eigen gevoel uit te gaan en het goed in te schatten. Ach, ik kijk terug en in gedachte steek ik mijn middelvinger op

Surebaby schreef: ↑

31-03-2021 21:43

Ik was als kind veel te klein en veel te mager en er is echt eten in gepropt. Ik MOEST overeten, dat was goed.
Vooral vette dingen, op doktersadvies extra schep jus, dat soort dingen.
Daarnaast woonde ik al heel jong op mezelf en had vaak helemaal geen geld.
Dus ik heb heel lang te vol zitten geassocieerd met iets heel goeds doen.
Voor de rest ben ik redelijk veeleisend naar mezelf, vooral op werkgebied (huishouden dan weer niet )
Ik vind het daarnaast beter bij mijn persoon passen hoe ik er nu uitzie.
Toen ik nog zo tenger was deden mensen alsof ik van suiker was.
Ik zie dat bij mijn kind, ook heel fragiel om te zien. Haar karakter past bij haar uiterlijk maar ik vond het toen vreselijk
Ik voelde me heel kwetsbaar, klasgenoten die me optilden Etc, ik moest mijn grenzen keer 10 verdedigen en dan nog nam men het niet serieus.
Nu heb ik het idee dat mijn uiterlijk bij me past. Ik heb ook het idee dat bij getinte vrouwen zoals ik het niet 'lelijk' wordt gevonden.
Dus dat motiveert ook niet echt om dingen te laten staan.
Ik weet dat ik het voor mijn gezondheid doe maar ik zie in de spiegel wel iemand die ik leuk vind.

Ik ben trouwens 1.60 en 86 kg. Ik zou het liefst 65-70 kg wegen. Toen zag ik er echt leuk uit. Ik ben alleen gezien mijn leeftijd bang dat alles gaat hangen dan .

Haha Love je zelfspot.
Dat hele stigma dat dikke mensen lui zijn of ongedisciplineerd klopt niet altijd. Als ik kijk wat ik bereikt heb op opleidingsgebied en werk. Als dat nu eens inderdaad in afvaller en gezonder leven zou terugkomen, hadden we een saaie woensdagavond

Ik snap dat mensen het als een compliment bedoelen. Jij als getinte vrouw kan meer vet hebben, maar je mag natuurlijk altijd ontevreden zijn (er zijn wel grenzen uiteraard)

happyface97 schreef: ↑

31-03-2021 21:46

Misschien een beetje raar dat ik hier meeschrijf, ik ben juist het tegenovergestelde van dik, maar toch herken ik wel de verslaving, maar dan in mijn mobiel. Jezelf besloten om morgen écht minder op social media te gaan, maar het dan gedachteloos toch weer doen (net als onbewust eten). Ik heb het wel eens met mijn slanke huisgenootje over eten, dat we zo'n geluk hebben dat dat voor ons geen issue is. Lijkt me ook mentaal heel zwaar.. soms denk ik dat vollere mensen een stofje hebben die hen triggert om te eten, die andere mensen niet hebben.

Nee hoor. Heb mijn OP aangepast zodat de nadruk op praten duidelijk is. Maakt niet uit wat je figuur is. Uiterlijk en gewicht is iets wat volgens voor iedereen herkenbaar is en over mee te praten is

Overigens klopt het wat je zegt over stofjes. Hormoonhuishouding speelt een grote rol bij gewicht en eten.